varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
29-12-2006
Een blik in 't verleden of kijkend naar de toekomst ?
Toen we in Geraardsbergen lagen met onze "El Verde", fotografeerde Petra mij op de achterplecht van ons kottertje. Dromend voor mij uitstarend. Was het naar het verleden of de toekomst ? Alleen ik weet het, maar wees gerust, het is de toekomst. 't Verleden is voorbij, de toekomst ligt voor ieder van ons vlakbij. Langs deze weg hoop ik voor iedere blogger en zijn familie, het allerbeste in 2007 : zakelijk, privé en zeker op gebied van gezondheid. Vaart wel, vrienden, het ga jullie allemaal goed in hetkomende jaar2 007 !
Nog maar net is het reizen met ons bootje achter de rug, de winterslaap begonnen met het klaarmaken van de "El Verde", of daar verschijnen weer, zoals ieder jaar, de beurzen. Ik nam ze vroeger allemaal mee, te beginnen met de grootste : "boot Düsseldorf", boat belgium in Gent en de beide hiswa's, de droge in Amsterdam en de natte in IJmuiden. Vroeger meer specifiek gericht op de verkoop van boten, de laatste tijd geëvolueerd naar all roundbeurzen. Op een beurs zoals Düsseldorf, zowat de grootste in de wereld, kan je dan ook zowat alles wat met watersport verband houd, zien in alle kleuren en geuren. Niet minder dan 17 paleizen tonen je alles. Tweeduizend boten staan er tentoongesteld in negen paleizen, zeil- en motorboten, speedboten, jetski's. De overige paleizen staan ter beschikking van andere watersportgebonden gebieden, zoals duiksport, vissport en visboten. Voor kano's en kanotoerisme werd ook een paleis voorbehouden. Scheepstoebehoren is verspreid over drie paleizen. Dat heeft de laatste tijd zo'n hoge vlucht genomen, denken we maar even aan radar, gps, marifoon en andere electronische toestellen. Ook wat boot-toebehoren betreft is het aanbod oneindig. Het enige paleis wat overschiet, herbergt maritieme kunst. De paleizen met boten worden ingenomen door hoofdzakelijk nederlanders met stalen motorboten en zeiljachten. Nederland behoort samen met de scandinavische landen tot de wereldtop. 95% van alle stalen motorboten komen uit Nederland. In Finland is het bootbezit het grootst. Eén op vier Finnen is in het bezit van een boot, terwijl er in Nederland één op vijfendertig is. Wij, Belgen komen wat verder aangesloft met één op driehonderd tachtig. Maar...de Belgen zijn bezig aan een inhaalbeweging. En dat heeft alles te maken met de verbeterde infrastructuur de laatste jaren. Kanalen en rivieren liggen er beter bij dan enkele jaren geleden. Aanlegplaatsen, haventjes komen links en rechts erbij. Wanneer de overheid blijft investeren in waterwegen, sluizen, jachthavens en aanmeermogelijkheden is dit zeker geen weggegooid geld. Wij zien meer en meer Duitsers, Fransen en Nederlanders gebruik maken van deze mogelijkheden en wij kwamen dit jaar ook regelmatig Engelsen tegen. Overal stonden ze in dezelfde winkels om proviand in te slaan en aten ze in dezelfde restaurantjes. Daar is ook onze economie mee gediend. Bunkeren, motoronderhoud kunnen langs onze rivieren en kanalen nog veel verbeterd worden. Kortom, er is nog werk aan de winkel. In diverse paleizen promoten ook landen hun watersportmogelijkheden.Niet enkel Frankrijk, Duitsland, Engeland, Nederland maar ook België is op diverse beurzen aanwezig. Tenslotte liggen er in ons landje prachtige steden langs het water met Brugge en Gent op kop, maar ook Antwerpen, Hasselt en Brussel delen mee in de koek. In het zuiden hebben we steden zoals Doornik, Namen en Luik die zich promoten. Charleroi heeft een slecht imago wegens het teveel aan vervuilende industrie en het niet te stoppen banditisme. Maar ook veel kleinere steden hebben inmiddels ontdekt dat er via het watertoerisme mensen en geld kan aangetrokken worden. Aalst, Beernem, Péronnes, Lokeren, Geraardsbergen, Veurne, Deinze, Diksmuide, Mol, Turnhout, iedereen pikt zijn graantje mee. En zeer vele gemeenten staan te trappelen om een steigertje aan te leggen. Wij, van onze kant, kijken onze ogen uit naar al dat moois, maar blijven ondertussen met onze voetjes op de grond. Tenslotte doet onze "El Verde" het nog zeer goed, en kan je ons overal tegenkomen. Grote rivieren en meren, wij zijn er al geweest en hopen met ons kottertje nog op veel meer. Nederland of Frankrijk, er staat niets vast voor volgend jaar. Maar genieten zullen we zeker doen. Wij hopen op een minder winderig jaar, want dan gaan we vast richting IJsselmeer en zullen we Urk, Leeuwarden, Medemblik en andere noordelijke steden aandoen. Indien de wind ons weer parten speelt, wordt het sowieso Frankrijk en waarschijnlijk de Champagnestreek of Parijs. Maar dan hebben we iemand nodig om ons bootje naar ginds te brengen, zodat wij op ons gemak terug kunnen komen.We zien wel wat er van groeit. En mochten wij zes op de lotto spelen, tja dan weet ik het niet, maar dan gaan we wonen op ons bootje, die dan wel wat groter zal zijn en boot heten in plaats van bootje.
We gaan er dagelijks aan voorbij. Die goudschat die we hebben en gezondheid heet. Pas wanneer ziekte en noodlot toeslaat, beseffen we hoe kostbaar het is. Nadat ik enkele dagen in de kliniek verbleef voor een operatie en nadien zes weken thuis was, is het nu Petra's beurt. Gisteren werd zij op haar beurt geopereerd, maar mag op zondag 24/12 naar huis. Nadien volgt dan ook anderhalve maand ziekteverlof. En dan mag het stoppen, wij hebben onze hoeveelheid gehad dit jaar. Oef, tenminste met de feestdagen wordt het een beetje genieten. Met wat vrienden rondom een goed gedekte tafel met een goed glas wijn. Wat wil je meer. En dan maar hopen dat 2007 iets minder ziekte en kommer en kwel in petto heeft voor ons.
Toen ik nog klein was, waren de winteravonden lang. Er was geen televisie, alleen de radio met "bonte avonden" werden gretig door zowat iedereen gevolgd. Qua amusement waren de mogelijkheden nul in vergelijk met nu. Nu = een tijd waar er soms teveel is, en de appreciatie daarom veel minder is dan vroeger. Ik herinner me dan ook levendig toen ik met nonkel Fons rond de leuvense stoof zat. De pot roodgloeiend en buiten vriezen dat het kraakte met prachtige bloemen op de ruiten. Die tijd vond ik enig. Toen konden mensen nog vertellen, en wij met open mond luisterden aandachtig. Mijn nonkel vertelde ook dikwijls over de oorlog en wat die allemaal teweegbracht in een groot dorp zoals Lokeren. Omdat ze een groot huis bezaten werden er tijdens de oorlog drie soldaten ingekwartierd, zoals dat heet. Twee onder hen waren van van goede komaf, zoals mijn nonkel zei en de andere was een boerenzoon. Een van die mensen was ingenieur en bijzonder geïnteresseerd in de zaken die in Peenemunde later het daglicht zouden zien. Raketten, met andere woorden. De andere was een beenhouwerszoon uit Heidelberg en stierf later aan het oostfront, bij Stalingrad. Ook de boerezoon overleefde de oorlog niet en stierf in Rusland. De boerezoon Helmut kwam uit het oosten van duitsland en bracht naar Lokeren zijn persoonlijke kerstboom, kerstballen en een pin voor bovenop de boom mee. Het was er echt mee geladen, omdat de verpakking groter was dan het materiaal zelf. Alles was toen nog breekbaar. Niemand had dit toen bij ons al gezien. Met kerstavond was het feest voor de drie, ver van huiszijnde soldaten. Met prachtige kerstliederen in het duits werd de ganse familie waar men inwoonde ook uitgenodigd. Ze hadden vlees mee uit duitsland. Dat alles was vreemd voor de drie kinderen : mijn nonkel Fons, mijn moeder en mijn meter en hun vader. Met tranen in de ogen luisterden ze naar de songs die de drie in koor zongen. Er werd veel geweend, want ook de drie duitsers misten hun heimat. Lang na de oorlog kwam de zuster van één van de soldaten nog ieder jaar naar Lokeren, Marianne heette ze. Ze was de zuster van de raketingenieur en hield staande toen er raketten in Baïkonoer werden gelanceerd, zij op één van de beelden haar broer herkende. Ze heeft lange tijd gelooft dat haar broer door de russen gepakt werd toen hij in Pëenemunde werkte aan de V1 en V2's en later in het programma gedropt werd door de russen in Baïkonoer. Vreemd verhaal, maar in deze tijd op z'n plaats. Zoveel jonge mensen die zinloos stierven voor idealen die er geen bleken te zijn. Aan alle bloggers wens ik dan ook een prachtig en vooral vredige en gezonde kerst en nieuwjaar. Het ga jullie allemaal goed, vrienden !
Champagne, de godendrank bij uitstek situeert zich in Frankrijk rondom de streek van Reims. Het was, is, en blijft de economische motor van deze streek aan de Marne.Wanneer men een tijdje er verblijft, kan men zich niet van de indruk ontdoen dat dit nektar alles beheersend is. Overal staat de naam Champagne op borden, wegwijzers, boeken, uitstalramen. Het ene na het andere huis is een champagnehuis, het ene al rijkelijker dan het andere. Allemaal kleine kasteeltjes, het interieur rijk, rijker, rijkst. Reims en ook Epernay zijn de twee champagnesteden bij uitstek aan de Marne. Ook in het nabijgelegen Damery zijn er een paar champagnehuizen. En precies daar ontdekten we toevallig onze champagne. Het huis Louis Casters is een bijna-vlaams huis. "La Patronne" komt uit Bocholt en haar kliënteel is 80% vlaams. Er wordt in de launch dan ook meer Vlaams dan wel Frans gesproken. Wij kochten dan ook enkele kistjes in dit Champagnehuis. Tegelijkertijd keken we ook rond qua aanlegmogelijkheden aan de Marne. In Damery, vlak voor het champagnehuis lag er een steiger met electra en water. Dus daar zouden we rustig een nachtje kunnen verblijven. Maar ook in Epernay en Reims zelf, zijn er aanlegmogelijkheden. Epernay steekt er, wat mij betreft, als champagne-stadje bovenuit. Reims is te groot, Epernay is kleiner en oogt mooier. Met veel groen en overal bloemen is dit stadje ook een echte shoppingstad. Voor de amateurs van dit heerlijke vocht, deze interessante site : www.champagne-casters.com. Ad fundum ofte schol !
Het zijn niet enkel bootfanaten, maar ook fietsers bij uitstek. Het zijn vooral de schitterende jaagpaden van vroeger die nu dienst doen als fietspad langsheen rivieren en kanalen. En zeggen dat hier, op deze jaagpaden, vroeger mensen en/of paarden de binnenschepen trokken, net voor de tijd van de stoom. Gelukkig is die "goeie, oude tijd" voorbij ! Op de foto, Chris tijdens een pitstop van Stalhille naar Zeebrugge.
Heden ten dage is vluchtigheid iets wat de mens in zich heeft. Het snelle leven levert flashes op van beelden, zodanig dat zelfs jongeren zich nog nauwelijks kunnen herinneren wat ze de vorige dag deden, of wie ze voor zich hadden. Het heeft inderdaad weinig te maken met Alzheimer, maar alles met de vluchtigheid van het leven zelf. Het was dan ook plezant, toen we deze week in onze mailbox een berichtje mochten ontdekken van twee nieuwe vaarvrienden uit Diksmuide, de bemanning van de Brutus III, Chris en Dan met de hondenkar. Zij waren de Dendre aan het afvaren, terwijl wij in de tegenovergestelde richting aan de opvaart bezig waren. Het was aan één van de talrijke sluisjes op de Dendre tijdens het wachten, dat wij elkaar leerden kennen. De Brutus III lag wat verder op, en zij waren het trajekt dat ze de dag daarop gingen varen aan het verkennen met de fiets. Tijdens het wachten aan de sluis deden we een babbeltje, zij waren twee maanden aan het varen. Wij stonden er wat bedremmeld bij met onze 14 dagen vaarverlof. Maar ja, meer hadden we niet. In ieder geval werd het een goed gesprek tussen vier bootfanaten die vol liefde spraken over hun bootje en de lotgevallen over hun reis. Voor één keer kwamen de sluiswachters te vroeg, en moesten we afscheid nemen. De volgende dag immers zouden we elkaar ergens kruisen op de Dendre. Petra stond, de dag daarop, dan ook bij iedere aantocht van elke boot, op de uitkijk of het de Brutus III niet was die kwam afgevaren. Eventjes verder zagen we elkaar, zwaaiend en toeterend kruisten we elkaar en wuifden nog een tijdje na. Dat was het dan, dachten we. Jammer dat we niet meer tijd kregen om elkaar wat beter te leren kennen. Maar ja, die bekende vluchtigheid van ons, weet je wel ! Na de reis kwamen die mensen menigmaal ter sprake zo van : "weet ge't nog, da waren die mensen met hun hondenkar. Maar verder kwam het ook niet. Tot deze week. Het was leuk en plezant, dat mailtje en vooral goed om weten, dat vluchtigheid niet overal bestaat.
Iedereen die met de binnenvaart in Vlaanderen en België bekend is, kent hem. Jan Meuris, schipper van de Rusan. Een grote, bonkige man, met handen zoals koolschoppen, en een hart van koekebrood. Vechtend voor zijn idealen tot op de laatste dag. Die laatste dag van de schippersbeurs was een moeilijke dag voor Jan. Hij had gestreden tegen Europa, iets wat je bij voorbaat verliest. Maar hij vond het zijn verdomde plicht om dit te doen. Met volle geloof tot op het laatste moment stond hij op de barricades. En hoewel we van elkaar wisten dat we geen gelijklopende ideeën hadden op gebied van het beheersen van de binnenvaartmarkt, toch konden we het goed vinden met elkaar. Na de schippersbeurs werd er, op café veel gediscussieerd met elkaar. Met Jan heb ik veel gebabbeld, en al waren we het zelden eens, toch heb ik hem veel bevracht met cellulose, richting Lanaken en Maastricht. Dat was Jan zijne kant. Het was ook een propere lading en het betaalde goed. Kortom, het was Jan zijn favoriete reis. Ik vergeet nooit de woorden die Jan me zei na de laatste schippersbeurs : " 't Is afgelopen, 'k heb er tot het laatste in gelooft, maar het mocht niet. Morgen, André gaan we het anders doen, maar toch met elkaar ! Ik vond dit Jan ten voeten uit. Via mijn vriend Ludo kreeg ik foto's te zien van het schip Rusan, na een aanvaring. Het schip werd drijvende gehouden. Hoewel ik thuis zit, herstellend van een operatie, wens ik via deze weg Jan heel veel sterkte. Moed houden, Jan, want achter iedere zware tijd komt er een goeie. Wie weet wat 2007 allemaal in petto heeft voor ons.
Ook om na de koffie te genieten, deze cake. Ik denk dat ik nu maar beter stop, anders ben ik rijp om een damesrubriek te beginnen bij een vrouwenblad. Zo ver ben ik...nog niet. Oostvaarder.
Wat doet iemand die thuis is en met ziekenverlof, die moet rusten en niet te veel inspanningen mag doen, maar voor de rest ok is ? Hij komt op plaatsen waar hij anders nooit of zelden komt. De winkels bijvoorbeeld, een grote brok van ergernis voor mij omdat daar altijd geslenterd wordt. Meestal aan stands, waar ik weinig of geen kaas van gegeten heb. Uitgebreid aan stands die me niet interesseren en tegen een grote snelheid voorbij de dingen die mijn aandacht wel genieten. Alleen winkelen geeft het grote voordeel dan ook dat je bekijkt wat je bevalt. Bij Aveve stond ik zo aan een geweldige stand met allemaal bakproducten. Via een scherm legde men mij op no time uit hoe geweldig het is om je eigen brood te eten en vooral hoe simpel het is om het klaar te maken. Zelfs iemand met twee linkerhanden kon het ! Om kort te gaan kwam ik buiten met een nieuwe bakvorm en vier soorten brood en twee pakken cake. Om na de koffie nog wat na te genieten. Direkt ging ik aan de slag, en het moment dat Petra van haar werk kwam en de deur openstak snoof zij de ongelofelijke geuren op van mijn bakkunsten. Die mochten er ook zijn trouwens. Ik heb nu reeds mijn tweede brood gebakken, een meergranen, en eerlijk waar, mijn broodje smaakt beter, blijft langer vers en toont mooier. Nu weet ge't, chauvinisme bestaat ook in Vlaanderen !
Gezondheid is iets wat men niet kan uitdrukken in geld. Het feit dat ik onlangs in een kliniek terechtkwam om er een operatie te ondergaan drukte me nog maar eens met de neus op de feiten. Jong en oud, lelijk en mooi, rijk en arm, alles ligt hier door elkaar en ondergaat dezelfde miseries en verdrietjes. Mensen die uit een jaguar stappen wenen evenzeer als kwamen ze uit deux chevauxtje.Verdriet kent geen grenzen en wordt nu éénmaal niet afgemeten aan geld. Na een operatie komt ook het puur menselijke boven. Gesprekken tussen mensen met kamerjas en vastgelinkt aan een rijdend paaltje met infuus, verbaasden me mateloos. De boer praat er met een manager en de bediende met een poetsvrouw. Alles is hier gelijk. Daartussen glijden verpleegsters in verblindend wit geruisloos door de gangen. Altijd glimlachend en altijd behulpzaam. En ook al lopen er altijd kankeraars tussen de tijdelijke bewoners van een hospitaal, voor wie niets goed is qua eten of verzorging, het merendeel van de bewoners heeft alle respect voor de meisjes in het wit. Voor mij was het slechts vier dagen, maar genoeg om al deze kleinmenselijke dingen te observeren. 't Is nu éénmaal beter thuis dan in een kliniek, dat weet je, maar het respect dat ik voor verpleegsters had is nog gegroeid. 's Nachts en in de week-end dikwijls onderbemand in een soms ronduit gevaarlijke situatie, veel vers geopereerden, mensen die labiel of agressief zijn, of gewoon kankeraars die denken dat het belletje dat boven hen hangt, dient om verpleegsters om de haverklap bij hen te roepen om iets nutteloos te doen.Gegroet, verplegers en verpleegsters, bedankt voor de goede zorgen, ook in naam van alle kankeraars.
Een vriend van mij verkocht laatst zijn boot om hem een andere in de plaats te kopen. Lager van opbouw, zodat de mogelijkheden om te varen werden uitgebreid. Petra en ikzelf werden uitgenodigd om het schip te bezoeken. Binnenin afgewerkt met wit leder en lichte houtskleur maakten de boot tot een juweel. Petra en ikzelf stonden perplex van zoveel schoonheid. Het ga jullie goed, Patrick en Ruth.Veilige waters tegemoet en veel verlof. Geniet er van !
'k Kan nie laten, maar hij moet er ook nog bij. Mijnen beste vriend Wout bezocht mij in 't ziekenhuis. Ondertussen 8 geworden en een flink uit de kluiten gewassen boy. Opa wacht al met spanning op een bezoekje van u, maatje.
Na het bovenwater halen van het wrak is dit het resultaat. Daarna gaan de verzekeringsexperten aan de slag. Allemaal wie gaat dit betalen en hoeveel ? Niewaar Ludo ?
het lichten van een scheepswrak in Gent bij NV Van Heyghen.
Het lichten van een scheepswrak heeft mij altijd al geboeid, te meer omdat ik ook al scheepswrakken bezocht onder water. Om ze boven te krijgen zijn gespecialiseerde, zeg maar, altijd bijna nederlanders nodig om het wrak te lichten. Dit wrak heeft maanden gezonken gelegen bij de firma Van Hyghen die schepen sloopt op het kanaal Gent-Terneuzen. Ik was er bij, dank zij vriend Ludo, toen het wrak bovenkwam. Het gele gedeelte op de foto is de motor van de boegschroef.
Om je direct een bootje aan te schaffen zou je best misschien wachten, en eerst, zoals je zegt proeven, of er ééntje huren of met iemand meevaren die een boot heeft. Vanaf nu tot en met maart komen de meeste occasies of zoals de nederlanders het zeggen occasions op de markt. Privaat kopen is altijd voordeligst. Bij een broker kopen is altijd duurder, omdat de goede man er ook aan moet verdienen. De broker verdient door zijn tussenkomst ca. 10.000,- bij een goede occassion. Dat geld kun je best zelf proberen in je zakken te houden. Eerst zou je moeten weten welke boot je eigenlijk wil en wat je er mee wil doen. Is het voor te spelevaren met kinderen of kleinkinderen in de buurt, dan hoef je geen dure aankoop te doen. Weet, wat je ook koopt, je geen boot koopt om er 's zondags een doos met gebakjes op te eten in het gezelschap van vrienden en/of familie. Dan koop je beter een caravan. Indien het is om in de toekomst van watersport je hobby te maken, moet je partner dit ook graag delen. Velen doen na één of twee jaar hun bootje weg omdat moeder de vrouw zaagt. Gaan we nu WEER varen ? Tja, dit is een keuze. Maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar !!!!!!!!!!!!!!!!!! Indien dit allemaal lulkoek is wat ik hier vertel, en zowel jij als je partner aan je bootje verslingert raken, weet dan dat je de mooiste hobby te pakken hebt die je kunt dromen. Nooit meer files, overal plaats, rustige momenten en traag varen langs idyllische plekjes. Zelfs na jaren te hebben gevaren in België, Frankijk en Nederland komen wij nog altijd op plaatsen waar van alles te beleven valt. Meer en meer bouwt men in België verder aan waterwegeninfrastructuur zodat men overal langsheen rivieren en kanalen overnachtingsplaatsen en clubs bijkomen met allerhande faciliteiten. Een bijzonder goede site is www.marktplaats.nl daarna ga je verder naar "motorboten". Hier staan duizenden boten in allerlei maten en materialen. Heel voornaam is de motor, het hart van uw schip. Wanneer je zelf geen "mekanieker" bent neem je best iemand mee met verstand van motoren. Ook het materiaal waarin de boot gemaakt is, is belangrijk : staal of polyester. Elk materiaal heeft voor- en nadelen. Staal kan roesten en polyester kan osmose hebben, een verrottingsproces dat van binnen naar buiten gaat. En dan is er het financiële plaatje, niet onbelangrijk. Weet dat je niet je ganse budget spendeert aan je boot. Want nadien komen er taks, verzekering, ligplaats, tanken, en eventuele veranderingen door je zelf doorgevoerd. Best is altijd om wat geld achter de hand te houden. Een bootje moet je behandelen zoals een vrouw. Toon haar het nodige respect en ze geeft je het honderdvoudige terug. Indien je nog mocht twijfelen over andere aspecten van "bootje varen", mag je gerust altijd vragen stellen. Bij mij kost dat niets !
De foto werd genomen door Ludo, met mijn fiere scheepsmaatje op de voorplecht. We varen in de moervaart, richting onze vaste ligplaats aan de Spanjeveerbrug.
Ik had vele schippers horen vertellen hoe nauw het is om met een 1200 tonner door het Pont des Trous te komen, net voor de stad van Doornik. Nu ik er zelf ben doorgevaren met een bootje van 3,15m breed moet ik zeggen, dat het met een schip van 9,50m breed wel andere koek is.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Nog maar net is het reizen met ons bootje achter de rug, de winterslaap begonnen met het klaarmaken van de "El Verde", of daar verschijnen weer, zoals ieder jaar, de beurzen.
Champagne, de godendrank bij uitstek situeert zich in Frankrijk rondom de streek van Reims. Het was, is, en blijft de economische motor van deze streek aan de Marne.Wanneer men een tijdje er verblijft, kan men zich niet van de indruk ontdoen dat dit nektar alles beheersend is. Overal staat de naam Champagne op borden, wegwijzers, boeken, uitstalramen. Het ene na het andere huis is een champagnehuis, het ene al rijkelijker dan het andere. Allemaal kleine kasteeltjes, het interieur rijk, rijker, rijkst. Reims en ook Epernay zijn de twee champagnesteden bij uitstek aan de Marne. Ook in het nabijgelegen Damery zijn er een paar champagnehuizen. En precies daar ontdekten we toevallig onze champagne. Het huis Louis Casters is een bijna-vlaams huis. "La Patronne" komt uit Bocholt en haar kliënteel is 80% vlaams. Er wordt in de launch dan ook meer Vlaams dan wel Frans gesproken. Wij kochten dan ook enkele kistjes in dit Champagnehuis.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
