varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
20-03-2009
Een magisch getal.
Een bezoekersaantal dat op 25.000 staat, verraadt meestal "een op weg zijn naar". Een op weg zijn naar iets, wat je nooit voor mogelijk hield. Een op weg zijn naar iets wat dat overtreft en naar iets hoger leidt, daar waar een mens altijd naar tracht. Iets hoger bereiken wat je nooit gedacht had. 't Is zover, wij zijn daarvoor dankbaar aan alle bloggers die ons blogje lazen, misschien een traantje wegpinkten of misschien lachten om zoveel dwaasheid. Maar sinds meer dan drieënhalf jaar, iedere maand weer rollen er artikeltjes van de pers zonder pretentie, maar recht uit het hart geschreven voor mensen die hetzelfde denken en voelen. En gelukkig, zijn we nog altijd in de meerderheid in deze harde en meedogenloze wereld. groetjes van de oostvaarder en de bemanning van ms enya
Een dik uurtje rijden van Seefeld, net over de Zwitserse grens, ligt Samnoun, een ski-oord met vele zwarte pistes. Maar Vlamingen gaan er nauwelijks heen om te skiën, wel om te shoppen. De meeste vrouwen kennen het maar al te goed, want alle luxe goederen zijn er in overvloed te koop. Eén straat die vanaf Oostenrijk steeds bergop gaat en bezaait ligt met winkeltjes links en rechts. Eén kilometer verder stopt het dorp. Eén belangrijk detail echter. Hier is de BTW nog niet uitgevonden en is het leven nog goedkoop. Om een voorbeeldje tegeven, één liter diesel kost 0,68. Een grote fles parfum die bij ons +/- 90,- kost betaal je ginder +/- 61/62,-. 'k Moet jullie niet vertellen, dat we tijdens ons verblijf ginder onze vrouwen nauwelijks zagen. Volgens hun uitleg waren alle aankopen gedaan om te besparen op het budget 2009, voor wat parfum en lippestift betreft. Beide mannen knikten en dachten aan de crisis !
Rare titel zul je denken voor een zestiger, maar wintersport is ieder jaar weer een beetje overleven. Schitterend weer, vrolijke mensen, lekker eten en drinken en een prachtig sneeuwlandschap. Wat moet een mens nog meer ! Er lag dit jaar een dik pak sneeuw en gedurende ons weekje verblijf viel er nog een pakje bovenop. Hoeveel het op een nachtje wel kan zijn, laat bijgaande foto duidelijk zien. De rit naar Seefeld verliep vlot en het venijn zit 'em telkens weer in de staart. Eens voorbij Ulm begint het verkeer te vertragen. Geen kwestie van slecht weer of een ongeval, maar gewoon teveel mensen die op hetzelfde moment op dezelfde plaats willen zijn. Maar goed, al bij al waren we rond vier uur in de namiddag in ons hotel. Ik alles naar boven gesleurd en Petra alles snel uitgepakt. We waren terug in onze vertrouwde verblijfplaats met een prachtig zicht op de Geschwandskopf, een berg uit de serie bergen rondom Seefeld uit het Karwendelgebergte. Seefeld ligt in het midden van een kom met rondom bergtoppen van +/- 2.000m. Dit maakt de temperatuur zo uniek. Daar, waar je op 5 km afstand van het stadje nauwelijks sneeuw ziet, merk je bij het binnenkomen een flink pak. Met andere woorden, de reis er naar toe heb je vrijwel nooit last van slechte of onberijdbare wegen. Nadat we de wagen in de garage gezet hadden, moment bitte fuer mich ein bier ! De lekker schuimende pint smaakte. Monique en Guy, die over twee jaar ook bij ons waren, toen we huwden in Seefeld, waren er nu terug bij. Ondertussen is Guy ook staatsambenaar geworden, net als ik. Onze skipassen lagen gereed aan de desk, en omdat we vaste klanten zijn van het huis, was er ééntje gratis. Een mooie geste. Omdat we zeven dagen blijven, betalen we er maar zes, en omdat we altijd cash betalen, krijgen we nog eens 5% rabat. Alles samen goed voor 375,- Als dat geen mooi geschenk is. 'k Weet wel dat het ook een lokmiddel is, om ieder jaar er weer te zijn, maar anderen doen het niet. Zo is dat ! Op zondag begonnen we er aan. 't Was weer wennen, maar na enige afdalingen ging het met het skiën altijd maar beter. De afdalingen werden sneller afgelegd en Petra verwittigde me telkens om mijn snelheid aan te passen aan mijn ouderdom. Maar, je bent drieënzestig en je wil ook nog wel eens wat ! Het kon inderdaad niet ongestraft blijven, en bij één van de volgende dagen maakte ik in volle afdaling een smak tegen "moeder aarde". De realiteit was er weer, en de ouderdom ook. Stommerik, dacht ik. Voor zover ik kon voelen en bekijken was er nauwelijks schade aan de carosserie. De afdalingen verliepen nu op "een meer aangepaste snelheid". en de dag er na, een dagje rusten, want de linkerhiel deed fel pijn. 'k Vermoede ook dat één of meerdere ribben gekneusd waren. Mijn vuist rondom de stokken hadden mij een por in de ribbenkast gegeven. Vandaar. Maar zoals ze in Gent zeggen : "nie pleuen". 's Anderendaags terug op de latten en direct naar 2.000m. Een betere remedie bestaat er niet. Terug vol naar beneden en weer terug. En 's avonds voelde ik me weer "back". Ich mochte gerne ein grosses bier bitte, und auf ihre gesundheit, leute.Bis nächtstens jahr !
Ons jaarlijks terugkerend ritueel is weer in aantocht. We vertrekken op 7 maart naar Seefeld / Oostenrijk. Rond halfvier 's nachts zijn we weg om Duitsland te dwarsen en hopefully aan te komen in de namiddag. Dat ook de wintersport-centra delen in de economische malaise, merkt men ook in Oostenrijk. Van het hotel uit kregen we een cadeau, 7 nachten verblijven, er 6 betalen en 1 ski pass terugbetaald. Alles samen goed voor 295,- Mooi meegenomen voor iemand met pensioen. 'k Hoor hier naast mij al iemand in een lach schieten. Terug naar onze stek, waar we ons thuis voelen. Birkenlift, Gschwandskopf en Röshutte, here we come ! Maar alle gekheid op een stokje, ik hoop dat wij zonder breuken en andere narigheden gezond terugkomen. Want safety first. Ook onze getuigen van ons huwelijk in Seefeld twee jaar terug, gaan mee. Met Monique en Guy er bij zullen onze avonden te kort zijn. Gezelligheid kent immers geen uren. Wat er allemaal gebeurt horen jullie wel. Bis nächste monat, gruss God.
Het Eilandje - deel IV een beetje geschiedenis (deel II)
Tot in het jaar 1000 was er nauwelijks iets te vinden wat een aanlegplaats kon zijn langsheen de Schelde. En toch werd de rivier gebruikt als bases voor scheepvaart. Ten noorden van Antwerpen bestond nog altijd de Viking-nederzetting Chanelaos (Kallo). De bases werd militair omgevormd, deels met omwalling om zo een soort grens te trekken tussen het gebied waar de Fransen hun territorium begon. Het vliet dat zich een weg baande van de Schelde tot de Grote Markt, ten oosten van de huidige Wijngaardbrug, zo'n 600m van de Schelde, en van daaruit naar het westen met de Minderbroedersrui en de St. Paulusstraat tot aan de Koolkaai liep, vormde ongetwijfeld de basis van de toekomstige haven. Deze driehoek ligt precies naast....jawel 't eilandje. De Gouden Eeuw duurde praktisch 500 jaar voor Antwerpen en bracht de stad tot een ongekende bloei. Schepen kwamen uit Engeland, Frankrijk en Duitsland met vooral wijn, textiel, lood, tin en granen. De terugreis naar Engeland gebeurde vooral met vis. Ook de invoer uit Engeland van wol nam snel toe. Haring en zout kwamen uit Zierikzee. Belangrijk was 1263 toen de Hanzesteden beslisten om niet meer Brugge, maar Antwerpen te kiezen als partner. Een zuidelijke wal werd in 1311 opgericht uit vrees voor de Hollanders. De Gouden Eeuw nam een einde met het afsluiten door de Hertog van Alva en de brug van Alexander Farnèse. Antwerpen en de haven verkeerden in een diepe crisis. Antwerpen stond op die periode op haar hoogtepunt. De havens Gent, Brugge, Sluis, Mechelen, Middelburg en Rotterdam verscheepten samen niet eens zoveel als Antwerpen op haar ééntje. De doorn in vele ogen, zeg maar. De Vlieten en Ruien bereikten het hinterland en lagen er nu werkeloos bij. Het einde van de Spaanse overheersing in de Nederlanden scheurde het Zuiden af van het Noorden. Waar er in 1584 nog 82.000 inwoners waren in de stad, was dit op vijf jaar gehalveerd. De helft van de Antwerpenaars waren wegens economische en godsdienstige overwegingen de stad ontvlucht. Vooral Amsterdam en Hamburg waren hun toevluchtsoorden. Geen wonder dat vooral de haven van Amsterdam een enorme bloei kende door de Vlaamse immigranten. Tijdens de daaropvolgende eeuwen was de toestand dramatisch. Verscheidene verdragen beloofden alles, maar brachten niets. De bestaande Vlieten werden in dokken veranderd en verbonden door een sluis met de Schelde, de Bonapartesluis De haven breide eerst uit onder Napoleon, vandaar het Bonapartedok. Het Willemdok is een overblijfsel uit de Hollandse periode, en toen... toen kwam de onafhankelijkheid van België. 1830 en de jaren er na werd er veel gekibbeld, maar weinig gedaan. Eerst in 1850 begon terug de interesse voor de haven. Waar er in 1800 een verhandeling was van 4.700 ton, was dit rond de onafhankelijkheid reeds 92.000 ton. Er werkten toen al bijna 8.000 mensen aan de haven.Met meer dan 36.278.000 belgische francs kocht de Belgische Staat de rechten voor een vrije doorvaart van de Schelde af van de Hollanders. Eén derde van die som moest direct betaald worden op 12 mei 1863. De twee volgende betalingen telkens op 1 mei. Met een vrije Schelde lag voor Antwerpen de weg naar het succes open.
Het Eilandje - deel III - een beetje geschiedenis (deel I)
De geschiedenis van de Haven van Antwerpen lijkt duister, zeker is dat alles begon met de vele vlieten en ruien die ongehinderd de stad inliepen en door de bewoners dankbaar werden gebruikt als open riool. Waar men zeker van is, is het feit dat mocht er enige nederzetting geweest zijn, deze de val van het Romeinse rijk niet overleefde. Uit talloze opgravingen (stadsparking E. Van Dijckkaai) en het bodemonderzoek onder het huidige stadhuis, evenals aan de Veemarkt en de kade-kant van Het Steen, werden maar enkele vondsten gevonden O.a.glazen en lederen resten evenals een muntstuk van Marcus Aurelius (jrn 161/180). Van de 3° t.e.m. de 7° eeuw is quasi niets bekend over Antwerpen. Wanneer er een nederzetting is geweest, dan was de weinige bevolking er één van boeren, veeteelt en visvangst. Sorry voor alle Antwerpenaars, maar jullie waren net als ons (van over 't water), boeren. Eerst aan het einde van de 7°, begin 8° eeuw waren de Merovingische koningen in het Noorden geïnteresseerd. Met de Christianisering van onze gewesten door St. Eligius om daarna wegens mislukking opgevolgd te worden door St. Amandus wonnen Andouerpis en later Anderpus aan belang. Antwerpo betekende inwoner van Andawerp. De prefix Anda betekende "tegen" en werkwoord "werpen" kent iedereen. Niet zeker is dat de oudste nederzetting Antwerpen was, maar wel Kallo (Chanelous) vernietigd door de Vikingers, wat wijst op een zekere welstand. Eerst rond de jaren 900/1000 werden er versterkingsmuren (wallen) en forten gebouwd. Antwerpen begon aan zijn opmars.
De Brazilëstraat (Red Star Line) en de Montevideostraat zijn echte eilandjes-buurten. In deze laatste straat woonde Eugeen Van Mieghem, DE kunstenaar van deze wijk. Hij werd geboren op de Van Meterenkaai, in Café Den Hert, uitgebaat door zijn vader ,op één oktober 1875. Zijn afkomst als echte eilander tekende hem voor de rest van zijn dagen. Hij werd sociaal bewogen en anarchist. Kort daarop werd hij door dezelfde professor Siberdt, die 10 jaar voordien een zekere Van Gogh uit zijn klassen ontsloeg, van de kunstacademie gezet. Van Mieghem schilderde vooral de mensen om zich heen : buildragers, schippers, zakkennaaisters, huidenschoonmaaksters en natiebazen. Omdat hij niet enkel kon leven van zijn kunst, oefende hij in 't café van zijn vader hetzelfde beroep uit als het mijne : scheepsbevrachter. Dit uit een café ontstane beroep werd later ondergebracht in expeditiekantoren. En daarmee is mijn verhaal rond over 't Eilandje. En meteen ook neem ik afstand van mijn eigen verleden, dat van scheepsbevrachter op 't eilandje. Een stadsdeel dat mij altijd nauw aan 't hart zal blijven liggen. Het ga jullie goed, allemaal !
Men pootte het Hanzegebouw midden op 't Eilandje. Ook al was Antwerpen geen Hanze stad, het was voor de Hanzesteden wel degelijk van belang om in de stad een vestiging te hebben. Nadat Napoleon Bonaparte verslagen was in Waterloo, ging de ontwikkeling van de haven verder. Met de doorsteek van het Verbindingsdok met le petit bassin (Bonapartedok) en de grand bassin (Willemdok) en het reeds eerder gegraven Kattendijkdok (1860) vormde het tussengebied een eilandje. Vandaar de naam. In de 19e eeuw worden er vijf en halve kilometer kaaimuur rechtgetrokken, zeg maar tussen de twee huidige terrassen. De uitspringende werf ter hoogte van "Het Steen" wordt afgebroken. Tussen 1870 en 1920 vertrekken duizenden Vlamingen met de Red Star Line vanop 't Eilandje richting Nieuwe Wereld om er in Ellis Island of verder een betere toekomst te vinden. De grote periode voor 't Eilandje sluit na wereldoorlog II. De grootte van de schepen is dermate geëvolueerd dat ze te groot geworden zijn voor de kleine dokken. De verschuiving van de dokken naar het Noorden begint en alle burelen en aanverwante bedrijven volgen. Enkel de nostalgie en " 't KOT" blijft met haar basis op 't eilandje. Eén van de laatste bedrijven sluit haar prachtige opslagplaatsen in de Kribbestraat en Bordeauxstraat, de "Antwerp Grainworks". Ik zie nog altijd de open poorten van de Grainworks open staan met smalle kasseistraatjes, en vorkliften er over heen dokkend, luid claxonnerend aan ieder hoek, waar soms een knalgroene camion van het bedrijf kwam afgereden. De man vloekend op zijn vorklift en de camionchauffeur een vuistmakend achter het stuur. Bonkige kerels luid vloekend en tierend, maar wanneer het er op aankwam met een peperkoeken hart. Dat waren de dokwerkers. Ze rijden niet meer over de kasseien en in 't kot heerst nu dance-music van dancing/taverne La Riva. Het grote huis Plouvier wordt neergehaald en in flashy appartementen veranderd. Aan hangaar 26/27 komt nu het MAS (museum aan de schelde). Naast het gebouw van het Loodswezen staan er nog een paar kleinere gebouwen van de "bootjesmannen". Omdat trossen van een zeeschip niet naar de wal kunnen gegooid worden, heeft men de mannen van Brabo nodig, die met de trossen naar de wal roeiden om daar de trossen te beleggen op de bolders.De "Lillo" ligt aan het ponton om nieuwe boeien op 't Scheldt te leggen. Er is dan ook nog Jef Verkeerd, die uitkijkt met zijn vlam op de rivier om de omgekomen zeelieden te eren. Van hem zegt men dat wanneer hij natte voeten krijgt, het regent. Een foutje van de beeldhouwer dat duidt op de waterwerende broek die in zijn laarzen gestopt zijn. Vroeger werd door de kapiteins van zeeschepen hun vlag eventjes gestreken bij passage van Jefke. Het oude sluismeester-gebouw dat vroeger dienst deed als rijkswacht-post om eventjes nog te dienen als decor voor het TV-feuilleton "Langs de Kade" is nu brasserie Chez Fl'Eau. In 't Bonapartedok worden er een historische verzameling aangelegd van schepen en drijvende bokken. De Rijnkaai dankt zijn naam als vertrekpunt van de IJzeren Rijn, de spoorweg tussen Antwerpen en het Ruhrgebied, om zo de Nederlandse tol te ontlopen. We lopen 't Eilandje binnen en de eerste straat links, de Nassaustraat, vroeger DE winkelstraat van de wijk. Deze straat is nu terug in volle bloei na jaren verval. Natuurlijk zit de aanleg van de jachthaven in het Willemdok hier voor iets tussen. We komen aan de Londonbrug, één van de laatste kunstwerken van de Boomse Metaalwerken. Langs de ingang van de jachthaven : de Westkaai en de Oostkaai met daarna de Bordeauxstraat en de Kribbestraat, alsook de Napelsstraat. Samen met de tegenoverliggende straten gescheiden door de Londonstraat wordt het hart van het eilandje ook gevormd door de Indiëstraat, Madrasstraat, Genuastraat, Braziliëstraat, Montivideostraat, Cadixstraat en Rigastraat. In deze straten wordt er duchtig gebouwd en vernieuwd. Net over de brug over het Houtdok ligt het gebouw van IFB waar ik mijn laatste maanden sleet in mijn beroep als scheepsbevrachter. Ook hier stopt het eilandje. OOK VOOR MIJ ! Het ga jullie goed, eilanders.
Het gedeelte van Antwerpen, dat nu zo in de picture staat en zo trendy is, denken we maar even aan de flashy Jachthaven en dito gebouwen er rond, was niet altijd zo.Eén van de oudste havenbuurten met schippers, dokwerkers, hoertjes, maar vooral veel mensen met een directe link naar de oude haven toe. Een drukte van jewelste, omdat computer en de vele automatiseringen van allerlei tuig, gebruikt bij havenbewerkingen nauwelijks bestond. Er werd meer op mankracht en inzet gerekend. Nu een groter toevloed van mensen met vele diploma's, maar dikwijls weinig van inhoud. Over deze buurt in het bijzonder heb ik wat losse stukjes gemaakt. De geschiedenis en de mensen, daar gaat het over in de volgende stukjes. Een buurt, waar ik bijna veertig jaar vertoefde en die ik als geen ander ken, maar vooral liefheb : " 't eilandje".
Reeds 21 jaar timmert men aan de nautische weg die door ons landje loopt. En hoewel ik het scheeps-aanbod niet zo denderend vond, toch moet ik toegeven dat de beurs mij telken jare verrast. Dit jaar vond ik een aantal interessante stands die wel elke watersporter kunnen aanspreken. Zo was er een west-vlaming met een innovatief idee. Hijzelf vernieuwde interieurs van jachten, kussens vernieuwen, nieuwe gordijnen plaatsen, nieuwe vloerbekleding, enz... Het vernieuwende was echter dat hij zich linkte aan iemand die de boot vernieuwde binnenin, zo kon je het timmerwerk vernieuwen, verplaatsen, verandering brengen in de indeling van de boot,enz... De werken konden samen gebeuren, vermits één van de partners over een aanlegplaats langs het water beschikte. De man wist mij te vertellen dat de vraag zeer groot was en de bestellingen vlot verliepen. Ook vonden we een stand die zich gespecialiseerd had in alle mogelijk bedde-goed, maar daarbij ook de vrijheid gaf van vorm van bed alsook een aan te passen lattenbodem aanbood. Kijk, vijf jaar geleden vond ik dit nergens en was ik verplicht om ver in Nederland achter dergelijke dingen te zoeken. Ook was er een stand met zeer mooi scheeps-antiek. Laat Mercedes nu Mercedes zijn en alles wat je wil, maar die stand was voor mij de olifant in de porcelijnenwinkel. Wat staat een auto-stand op een boatshow te doen ? Sponsering, weet je wel. En dan doet er iemand, iemand anders een pleziertje. Zo gaat het nu éénmaal in de business.
14 februari of Valentijnsdag staat of valt bij het gemeend liefhebben van iemand. Meestal is het een platvloers, commercieel gedoe waar ik geen boodschap aan heb. Wel aan het gemeende liefhebben of goed zijn voor mensen rondom u. Meestal verblijven we die tijd in Oostenrijk. We zijn immers gehuwd op 14 februari in Seefeld/Oostenrijk, een rijk verhaal van bureaucratische rompslomp dat ik reeds eerder vertelde. Maar goed, we gaan nu skiën op 7 maart en hadden met Valentijns week-end iets gepland in de nabijheid van de zee. Allebei zijn we liefhebbers pur-sang van de Noordzee, maar asjeblief niet in de zomer. Spaar ons die volle toeristen-stranden en dito restaurants. Het op de koppen lopen om winkels te bezoeken, enz... Erger kun je ons niet aandoen. We hadden een hoeve week-end geboekt in Wulpen, deelgemeente van Oostduinkerke. Een bezoek aan het Paul Delvaux-museum en het "Peirdevisschers-museum stonden op het programma plus enkele deugddoende strandwandelingen. Ons week-end begon met ontbijt in een schitterende bakkerij in Brugge, een kadootje van mijn oppensioenstelling. We bleven in Brugge en wandelden wat in de stad. Mooi toch, maar ook hier is het nu bezoeken een must, want straks zijn ze er weer, de alom foto's trekkende chineesjes en japannertjes, en achter ieder pittoresk hoekje bestaat de kans overreden te worden door paardenkoetsen van wie de koetsiers in vele talen, maar achterom kijkend de historie over hun stad vertellen. Na Brugge volgden we de bomenrijen, kromgewaaid richting kust en zo prachtig bezongen in Brels "la mer du nord". Hier was er nog ruimte, bij ons is alles volgebouwd. Hier hoor je nog de stilte, al rukt de kustlijn verder het poldergebied binnen. Met St. Idesbald, Oostduinkerke en Koksijde aan de horizon hadden we een wijde blik over de polders. Heerlijke rust. 'k Had zo graag het Paul Delvaux museum bezocht, maar het was gesloten tot 7 maart, en niet vermeld in de brochure. Volgende keer zeker. Het liep al tegen de middag, en wanneer ik aan de vlaamse kust ben, moet er tong op het menu staan. We aten in restaurant Venice, betaalbaar en ongelofelijk lekker. Een verse tongetje klaargemaakt in romige boter met knapperige frietjes. Wat is het leven toch heerlijk. Vlak er na een stevige strandwandeling tot aan de jachtclub. Een frisse pint voor mij en voor Petra een lekker glas wijn. Bootjes kijken, natuurlijk. Terug gewandeld, nu richting het "Peirdenvisschers museum en de aanpalende Estaminet met dito naam en biertje. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat het nieuwgebouwde museum mooi en leerzaam was.Bij het binnenkomen was er een portretten-galerij van koppen van vissers. Prachtig was het, de verweerde en getaande gezichten van mensen van de zee. Gewoon, mooi ! De O.D.1 ligt er nagebouwd, foto's van mensen die op zee bleven, de bijgelovigheid van de vissers met zwarte katten, vreselijke zeedieren, nooit het haar snijden op vrijdag, geplette eierschalen uitstrooien op zee, enz... Ook de visserskapel in het museum met talloze godsvruchtige vaantjes en beeldjes uit een rijk vissersverleden. Oud vissersgetuig al of niet opgevist, naamborden van schepen, maquettes van verschillende visserijschepen (ieder dorp aan zee had zijn eigen bouw van schepen), eigendomscertificaten van schepen, meetbrieven enz... Het lag er allemaal. Een mooi zee-aquarium tot slot met vele prachtige zeevissen. Laat in de namiddag kwamen we buiten en gingen in de Estaminet een "peirdevisscherke" drinken, een donker biertje dat mij aan iets Engels deed denken. Petra bleef, zoals altijd trouw aan haar wit wijntje. Terug naar onze kamer op de boerderij. Een heerlijk verfrissende douche en ik was klaar voor het avondmaal. We namen de wagen en reden langs het kanaal Veurne - Duinkerke naar restaurant 't Schipken en aten er een zeeduiveltje. Rond tienen reden we terug, richting onze kamer en sliepen onvoorstelbaar snel in bij zoveel polder-stilte. 's Zondags was een dag om te rusten, te wandelen en te genieten, want na de middag reden we huiswaarts. Zo goed en zonnig het op vrijdag en zaterdag was geweest, zo grauw en overtrokkken was het zondag. Men voorspelde regen en soms wat sneeuw. Na afscheid te hebben genomen voelden wij ons voldaan over zoveel. En zeggen dat er nog zijn, die klagen. Foei, mensen. We reden niet rechtstreeks naar huis, maar via ons bootje om te kijken of alles in orde was. Daarna huiswaarts, want Petra wou nog wassen. Nog honderduit verteld over ons zalig week-end en vroeg slapen, want morgen was het voor Petra terug vroeg dag, iets na vijven gaat hier het wekkertje. Maar wel met een fijn gevoel over ons zalig verblijf ginder. Ongelofelijk toch, die Valentijn.
Ik moest gisteren in Antwerpen zijn en had dit op een dinsdag gepland, omdat ik weet dat op die dag mijn ex-collega's bevrachters in een café samenkomen. Den Bachus was op dinsdagmiddag voor ons de place to be. Ik mankeerde er weinig en de gesprekken gingen meestal niet over de job, maar meestal over de lopende politieke toestanden, schippers die nieuwe schepen bouwden, toestand bij de banken, het weer, overlijdens, echtscheidingen en huwelijken enz... Op zomerse dagen zaten we buiten ons pint te drinken en in de winter kropen we binnen. De gezellige bruine kroeg, één van de weinigen die nog rest op 't eilandje, waarin je een mengelmoes aantreft van studenten, schippers, havenarbeiders en zoveel meer. De laatste jaren ontdekte ook de VRT of moet ik nu zeggen "één", 't eilandje. Feuilletons werden er gedraaid : Sara, Kinderen van de wind, enz... Opeens stond dit eens zo fraaie kwartier weer in de belangstelling, niet in het allerminst van immobiliën firma's die het eens zo prachtige eilandje hadden ontdekt. Huizen stegen nu snel in prijs, iedere inwoner verkocht en er bleef enkel een hoop slooprijpe gebouwen zonder ziel over. Nassaustraat, Kribbestraat, Londenstraat, Verbindingsstraat plus alle rondom liggende straten. Er waren grote gaten in 't eilandje gevallen, toen ik het gisteren terugzag. Overal waren er bouwputten, die 't eilandje op de kortst mogelijke tijd er helemaal anders zullen laten uitzien.Met in het hart een jachthaven en er rondom allemaal kille torens waarin mensen wonen die 's avonds tv kijken en niet of nauwelijks buitenkomen. Vroeger een bruisend volksleven met haven caféetjes, kleine woningen waarin dokwerkers en schippers huisden. Iedereen verdiende er zijn kost aan "den bassin" zoals men zei. Ze zijn allemaal weg en wonen verspreid. Het zijn geen eilanders meer, maar Hollanders en mensen van over 't woater, of chi-chi volk zoals de vroegere eilanders hen noemden. Er blijven er enkel nog enkele over, meneer pastoor met zijn café zonder bier, 't frietkotje, café slecht geweten, den bakker aerts, café den hannekensnest, den Bachus en nog enkele wiens naam ik niet durf te vernoemen uit schrik dat ik lelijke woorden ga zeggen. Want vroeger hadden vele eilanders een bijnaam en die was niet altijd "gekuist".
Voor de derde maal is het bootje, waar ik naar uitkeek, en bleek gevonden te hebben, verkocht. 't Is precies of de duivel er mee gemoeid is. De mooie Condor die in Gent lag, blijkt verkocht te zijn aan iemand die reeds in december naar het bootje was gaan zien. Het bedrag dat hem in december te hoog leek, bleek in februari geen probleem. Ik heb nu een lijstje samengesteld van een 10 tot 12 bootjes die allemaal een beetje in de lijn liggen van hetgeen ik wil, rekening houdend met een aantal punten die ik waar wil maken bij de aankoop van mijn volgend bootje. Eind deze maand ben ik zes maanden bezig met een ander bootje te zoeken, maar telkens bleek er iemand mij te snel af of wachtte ik te lang in de hoop dat de prijs nog wat zou dalen en dichter bij mijn bod komen. 't Is zo dat ook de normen steeds hoger komen te liggen bij het zoeken naar een bootje : 1. één besturing : de reden ligt voor de hand, het schept immers meer plaats (3 tot 4m²) in de binnenruimte van de boot. 2. boeg- en hekschroef : een boegschroef is praktisch op alle jachten standaard geworden, een hekschroef niet. In de steeds beperkter ruimte in alle jachthavens liggen de jachten steeds dichter bij elkaar. Van belang is dus ook het manoeuvreren van het schip t.o.v. de andere, reeds aangemeerde jachten. 3. één motor : of wat je niet hebt, kan niet kapot gaan. 4. C.V. : centrale verwarming aan boord blijkt geen luxe meer, het verruimt de vaar-periode/jaar. 5. lengte en bouwjaar : in ieder geval probeer ik qua lengte en breedte iets groter of gelijk te blijven, en qua leeftijd de boot 10 tot 15 jaar te laten verjongen. 6. de prijs : het allerbelangrijkste, deze moet zeker binnen het budget vallen, ik heb buiten de waarde van ons inruil-bootje nog een budget dat ik wil spenderen en dat zeker niet overschreden mag worden. Al deze factoren moeten gecombineerd worden, een detail dat ik niet over het hoofd kan zien, is de mening van mijn matroosje. Zij heeft veel smaak qua uitzicht van de boot en het interieur. Voldoen die niet, dan zal zij niet makkelijk te bewegen zijn om haar mening te herzien. Een niet zo makkelijke opgave, maar we hebben tijd, we zijn reeds bijna zes maanden bezig, dus het zou kunnen dat het pas voor volgend jaar wordt. Tenzij iemand altijd de kaas van tussen mijn boterhammen haalt.
Nieuwsgierigheid is in mijn leven altijd aanwezig geweest. Ik sukkelde reeds geruime tijd met een scheepsklok die in onze woonkamer hangt. Ruim dertig geleden zag ik een dergelijk uurwerk aan boord van een zeeschip hangen. De kapitein vertelde me dat het de glazen sloeg. Mijn nieuwsgierigheid was direct geprikkeld. Wat was dat voor iets "de glazen slaan" ? Ik was al bang dat kapitein Ben van de Adriana me voor de gek hield. Stipt iedere week laadde de man voor de firma waarvoor ik werkte allerlei goederen met bestemming Ierland. Ik zorgde voor alle papieren die mee aan boord moesten.Ook het voorvragen van treinen moest ik regelen, want iedere week ging er een partij landbouwmachines van de Duitse firma Claas mee. Thuisgekomen bladerde ik in een Winkler Prins encyclopedie, maar daar werd ik niets wijzer van. Een bevriend uurwerkmaker vertelde me dat scheepsklokken die de glazen sloegen verband hielden met zandlopers omdat die toen van glas waren. Ik moest en zou er het fijne van weten. De scheepsklokken sloegen om de vier uur acht glazen en ieder glas duurde een halfuur. Ieder vier uur was één wachtdienst aan boord. Vermits aan boord altijd iemand de wacht liep, moest die bij acht glazen de wacht op. De klok liep van 00.00 tot 24.00 uur. Om 00.30 één slag, om 01.00 twee glazen, om 01.30 uur drie glazen, enz... Wanneer het 04.00 uur was en de klok acht glazen sloeg, wist de man met wachtdienst dat hij op moest, en de man die wacht liep wist dat hij naar zijn kooi kon. Het waren simpele tijden. Om terug te keren naar mijn klok. Gisteren, zondag was er de dag van het ambacht. Via internet wist ik dat er in het Antwerpse een klokkenmaker woonde. Bernard Meier was zijn naam en men noemde hem de klokkendokter Eerst moest ik weten welke klok ik nu feitelijk had. Het bleek een scheepsklok te zijn, vervaardigd door de firma Schatz. August Schatz werd geboren in Engelswies/Tübingen in Duitsland op 25 juni 1854 en overleed er op 7 februari 1927. De zaak werd nadien door zijn beide zonen verdergezet in Triberg, het zwarte woud gebied, altijd reeds gekend geweest om zijn uurwerkmakers. Begin de tachtiger jaren kwam het bedrijf in moeilijkheden met de goedkopere landen en in 1985 sloot Schatz na zijn 104 jarig bestaan. Waar hebben we dat verhaal nog gehoord ! Tegenwoordig wordt "Schatz" nog gebouwd met een batterijtje. Maar mijn klokje is nog mechanisch. Veel waarde heeft de klok niet, maar de herinneringen aan het verhaal er rond, de collega's en vrienden van toen, deden mij van het klokje gaan houden. Dus de klokkendokter gebeld, en nu ligt mijn klokje te wachten tot het zijn beurt is om hersteld en gerefit te worden. 't Zal me meer kosten dan een nieuwe, maar deze klok heeft iets, geschiedenis, verhalen. En ergens de wetenschap dat dingen uit het verleden best gekoesterd worden en euro's niet alles betekenen, ook niet in het leven van een scheepsklok met zo'n mooie naam: " Schatz "
Het was gisteren zijn laatste werkdag. Guy, beroeps-ober en kok sedert vele jaren hangt het schortje aan het spreekwoordelijke haakje.Vanaf nu bedient hij enkel Moniekske, en dan moet ze het hem nog schoon vragen ook. Of hij niet in dat zwarte gat valt, is af te wachten. Maar met hobby's als schilderen en de koningshuizen binnenste buiten keren, zal het wel geen probleem worden, dacht ik zo. Moniekske moet efkes nog wat voortwerken. Dus, Guy nog iets meer dan één jaartje rust. Ondertussen zullen ze in Boom in Restaurant Den Boom de Guy nog wel eens moeten missen. Of zou het Guy zijn die Den Boom wel eens zal missen. Wie weet. Weet, Guy er komt een zee van tijd op je af. Eerst is het wat wennen, maar eens je het gewoon bent, is het zalig om te genieten en dingen te doen op een tijd en een ritme dat je het best past en ze niet te doen wanneer het je niet past.Dat is puur luxe ! Beste Guy, geniet van deze luxe oeverloos ! Maak er werk van door niet te werken en te genieten. Ad multos anos en carpe diem moeten leuzen zijn die hoog in je vaandel zullen en moeten prijken. Het ga je goed ! Oostvaarder
Net als bij auto's, begint er in het voorjaar altijd boten - beurzen. Met honderden staan ze er, alle bootjes van groot naar klein, van een paar tienduizenden euro's naar enkele miljoenen euro's. Het is maar een stap. Honderdduizenden mensen vergapen zich aan de weelderig uitgestalde, glimmende speedboats tot de overweldigende en soms protserige jachten. In een verslechterende economische toestand zoals we die nu beleven, is iedereen nieuwsgierig hoe het zal verlopen. Wanneer we de brokers horen, dan is de crisis nauwelijks voelbaar in het segment van jachten boven het miljoen euro, dat soort mensen heeft altijd geld. Anders is het gesteld met de "normale markt", bootjes van 10/14m, die ook al gauw de prijs van een huis benaderen. In die categorie 250.000/350.000 euro gaat het nog altijd redelijk. De grootste europese beurs sloot net zijn deuren, Boot Duesseldorf, met optimisme. Tot nog toe blijkt de crisis nog niet toe te slaan op het koopgedrag. Ik hoorde trouwens ook hetzelfde verhaal na het autosalon in Brussel.Gek, hé maar 't is zo. Goed voor de economie, zou ik zeggen, want moest iedereen niets meer aankopen, de werkloosheid zou nog drastischer naar beneden tuimelen.Maar goed, na Duesseldorf komt Gent en de Hiswa. 'k Heb jaren geweest dat ik de vier beurzen bezocht, Duesseldorf, Gent, Amsterdam en Parijs. Maar zo gek ben ik niet meer. Toch moet je er heen omwille van de vernieuwing die ook in de boten business toeslaat. Electronica komt er aan, of het nu in de wagen of op een boot is. It's a booming business, zoals de Amerikanen ons voorhouden. Toch komt Europa meer en meer op het voorplan en treed zelf meer innovatief op. Da's tof, want ook in het oude continent zitten vernieuwende geesten. Gent en Nederland staan sowiso op mijn agenda, al weet ik niet wat het wordt in Nederland. Daar kan ik trouwens kiezen tussen Leeuwarden (stalen schepen) de natte Hiswa (IJmuiden) en/of de droge Hiswa in de Rai in Amsterdam. Het is ieder jaar afwisselend droge of natte Hiswa. Alle beurzen trekken samen meer dan anderhalf miljoen mensen. Er zijn trouwens ook zeer velen, die zich nooit een bootje zullen kopen, maar toch ieder jaar weer naar een boot show trekken. 't Zit gewoon ingebakken in de mens, die bootje varen nog altijd assimileert met ontsnappen uit de realiteit en ginder verre, aan de nieuwe horizon een land betreden dat nog niet of nauwelijks is ontdekt. Droom maar, mensen ! 'k Doe het ook, nog altijd !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
14 februari of Valentijnsdag staat of valt bij het gemeend liefhebben van iemand. Meestal is het een platvloers, commercieel gedoe waar ik geen boodschap aan heb. Wel aan het gemeende liefhebben of goed zijn voor mensen rondom u. Meestal verblijven we die tijd in Oostenrijk. We zijn immers gehuwd op 14 februari in Seefeld/Oostenrijk, een rijk verhaal van bureaucratische rompslomp dat ik reeds eerder vertelde. Maar goed, we gaan nu skiën op 7 maart en hadden met Valentijns week-end iets gepland in de nabijheid van de zee. Allebei zijn we liefhebbers pur-sang van de Noordzee, maar asjeblief niet in de zomer. Spaar ons die volle toeristen-stranden en dito restaurants. Het op de koppen lopen om winkels te bezoeken, enz... Erger kun je ons niet aandoen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
