varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
05-07-2009
Lage Zwaluwe - Middelharnis
Donderdag 18 juni 2009 - 41 km - geen sluizen - vaaruren 3u48'
Ik zou dit stukje de titel willen toekennen : "De Verschrikking van Petra". Men voorspelde wisselvallig weer vandaag, maar na enkele weerberichten werd ik niets wijzer, integendeel ! Kans op een regenbui, zonnige perioden, bewolkt en een stevige wind. André Van Duyn zou daarover zeggen : "Wat mot een mens ermee. Laten we zeggen dat Petra het deed om mij te plezieren, maar van harte was het zeker niet. We hadden twee dagen in de Lage Zwaluwe gelegen, onze boegschroef was hersteld en ons bootje was als nieuw. We voeren uit rondom de klok van 09.00u. De schilder wuifde ons na en wenste ons alle goeds toe. Ik was blij met de goeie service, onthaal en ligplaats.Eerst de Amer op en vervolgens het Hollands Diep. De golfjes waren nijdig, maar niet om te zeggen, we keren om. Petra was stil. Een blinde kon zien aan haar lichaamstaal, dat dit niet haar ding was. In de verte doken de Moerdijkbruggen op. Hier was het uitkijken voor het beroeps-verkeer dat richting sluis of Dortse Kil ging. Wijzelf volgden diegenen die naar de sluis liepen, en bij de laatste boei voeren we naar de andere kant en namen de beboeing van het Haringvliet. Het weer werd temperamentvol, dat was het minste dat je kon zeggen. Korte nijdige golven sloegen over de boeg tot tegen de ruiten van de besturing.Ons bootje onderging een serieuze test en bleek alles met glans te doorstaan. Petra leidde me feilloos door iedere boei voorbij het eiland "Tiengemeten" met Stad aan het Haringvliet er net voor en Middelharnis in de verte.Om half één lagen we vast. De boot werd eerst onderhanden genomen om het zout er af te spoelen en korte tijd later merkten we van de woelige overtocht niets meer. Middelharnis lokte ons met winkels waar 50% en meer korting gegeven werden. Bij Petra was de grimmige overtocht snel vergeten. Ik kocht een paar bootschoenen en Petra twee paar zomerschoenen, alles aan minder dan de helft van de originele prijs. In een kledingwinkel elk een zomerbroek om te dragen op de boot. We waren weinig geld kwijt en hadden de dingen gekocht die we echt nodig hadden. Proviand voor de volgende dagen werd ingeslagen, daarna doken we op de terugweg in een pannekoekenhuisje en smulden heerlijk van deze lekkernij. 's Avonds genoten van een prachtige zonsondergang, weliswaar met een te fel windje. Hier bleven we het ganse week-end. Gelukkig dat we redelijk vroeg in het toegangskanaal lagen, want na een uur kwamen vele schepen binnen en moesten dubbel liggen. Gelukkig hadden we een goed plaatsje uitgekozen, waar we 's avonds vermoeid, maar zeer tevreden over de tocht en ons bootje insliepen.
Omdat we in Weesp hadden vastgesteld dat de boegschroef het niet meer deed, had ik in Weesp zelf eens nagekeken wat de oorzaak kon zijn. De accu bleek 10j oud en dat is fors. Ofwel moest die vervangen worden ofwel was er iets in de boegschroef zelf. Na de zware vaardag van gisteren hadden we geslapen als rozen. Het was dan ook na half acht eer we uit de veren waren. Toen we, na het ontbijt, de winkel binnenkwamen, verbaasde ons weer, hoe groot het aanbod hier wel was. De winkel behoord tot de keten "Nauticring". Petra trakteerde me op een nieuwe set van "Swobbit" een luxe steel met afneembare zwabber en borstel. Nog wat inox vijzen en een karabijnhaak en we waren 200,- armer. Maar we hadden wel degelijk materiaal gekocht. De mecanicien verwittigde ons dat het rond twee uur zou worden, voor hij langskwam. Ik hield me bezig aan boord en Petra verkende het dorp Lage Zwaluwe. Ze kwam terug met één van de beste "maatjes" die ik al gegeten heb. De boterhammetjes met daarna een taartje met aardbeien en onze dag kon niet meer stuk. Net voor twee uur kwam de mecanicien aan boord en vertelde me op voorhand dat hij één euro rekende per minuut. Ik had alles reeds uitgebroken en opengelegd zodat hij direkt kon beginnen. Ik had ook het boek er bij van boeg- en hekschroef van Vetus met reserve breekpennen. Toen hij vroeg om te draaien en de accu had doorgemeten, bleek de buitenste breekpen gebroken te zitten. Gelukkig, want de binnenste, daarvoor moest mijn bootje uit 't water. Na 25 min was de klus geklaard en ik betaalde 25. Goeie afspraak, vond ik. De boegschroef die op de tunnel zit ontdeden we van het huis en de roterende kop die vrijkwam, daar zaten drie gaatjes. Met een doorslag klopte hij in één van de drie gaatjes en de pen kwam in 2 stukken er uit. Met een imbussleutel de kop terug opgeschroeft, het huis er op en klaar was het. Die namiddag lagen we lui te niksen, 'k was blij dat het bootje terug ok was, want morgen ging het naar het Haringvliet, al was de weersvoorspelling niet zo best.
Woensdag 17 en Donderdag 18 juni 2009 - 92,6 km - 4 sluizen - draaiuren 10u
Men voorspelt vandaag schitterend weer en 't is nog waar ook. Hemelsblauwe lucht en temperaturen van om en bij de 22°. We verlaten rond 09.05u het haventje van Weesp na weer 2 heerlijke dagen verblijf in Muiden en Weesp. In ons notaboekje enkele dingen genoteerd om te bezoeken, misschien volgend jaar. Onder het bruggetje door, het Amsterdam-Rijnkanaal op, tot de Zuidersluis en de Merwede is precies 3 uur varen. Dat weten we uit het verleden. Een kwartier vroeger dan anders komen we aan de Zuidersluis. De sasmeester laat me de sluis binnen, maar vraagt te wachten. Er zijn nog andere mensen op komst. We worden in een mum van tijd geschut samen met vier andere jachten. Beroepsvaart op de Merwede is sterk gedaald in de loop der jaren, merk ik. Maar die plaats is ingenomen door jachten, zoveel is duidelijk. Eéntje haakt af onderweg om te middagmalen, en twee andere nemen een vaarweg voor bootjes met 2,6m doorvaarthoogte. Mijn boot meet 4,25m boven het water, volledig (met radarbeugel en kap), en 4m met de radarbeugel naar beneden. De kap kan ook naar beneden, maar dat werkje wil ik thuis eens precies nameten. Ik vaar richting Gorinchem of Gorkum zoals iedereen zegt. Met de hoge brug te nemen en de daaropvolgende sluis komen we op de Nieuw Merwede. 't Is al na vijf uur, de zon begint laag te zitten, dus zonnebrilletje op,want de schittering op 't water doet ons de traantjes in de ogen krijgen. Ik ga richting Lage Zwaluwe omdat daar technische hulp voorhanden is en ik de boegschroef kan laten nakijken. Bij jachwerf Crezée kan ik dan ook nog eens in de winkel rondneuzen. We liggen vast om vijf over zeven, en hebben precies tien uur gedraaid. De technieker komt morgen heeft hij beloofd, dus dat loopt. Eventueel vervangt hij ook de accu. Uit de voorraadschuur van Albert Heyn eten we lekkere hamburgers die we de vorige dag in Weesp kochten. We nemen daarna nog een wijntje en genieten van het schitterende weer op het achterdek, met wat muziek op de achtergrond. We hebben uit de winkel wat leesvoer over nieuwe producten voor pleziervaart meegekregen en lezen die van A tot Z. Rond tienen gaat de lichten uit op de Enya na een zware vaardag.
Weesp is een stadje onder de rook van Amsterdam, zeg maar en werd in de 11e eeuw reeds vernoemd als Wisene. Het ligt in de provincie Noord-Holland en telt een kleine 18.000 inwoners. De Hervormde St. Laurenskerk (1462), het monumentale Stadhuis (1772) en het St. Bartholomeusgasthuis (1632) zijn de drie meest imposante gebouwen. Met haar ligging tussen de Vecht aan de ene kant en het Amsterdam-Rijnkanaal aan de andere kant alsook de Gaasp en de Smal Weesp lijkt het wel ingesloten door water. Wisten jullie trouwens dat Weesp als eerste in Nederland de porselein-industrie naar het vaste land brachten ? Van het ondertussen verdwenen Weesper porselein worden prachtige staaltjes getoond in het Stadhuis. Aan de Smal-Weesp, zoals vroeger reeds genoemd de prachtige wipkorenmolen " 't Haantje". Verder is de historische stadskern beschermd. Om kwart over acht staan we op. Vandaag hoeft niets, alles mag. Petra gaat shoppen in Weesp en ik neem ons bootje onderhanden en maak alles in orde voor het vervolg van onze tocht morgen. Winkelen bij Albert Heyn, daarna in de speciaalzaak kersen en aardbeien kopen, want die waren on-aards lekker en twee sleutels laten bijmaken voor de boot. De ganse voormiddag een zonnetje met een fris windje, waarvan deze jongen gebruik maakt om in ontbloot bovenlijf (wees gerust, krijgen jullie niet te zien) zijn bootje eens flink onder handen zal nemen. Petra komt terug van boodschappen te doen en ik loop haar tegemoet om te helpen dragen. 't Zal makkelijker zijn wanneer we onze fietsen hebben, die in bestelling zijn.Alles behalve de sleutels, dit zijn genummerde sleutels van een deur en een contact-slot. Namaken kan niet. Ik bel met Lars er over, hij heeft ze vergeten meegeven, dus geen probleem. 's Namiddags is het zonnig maar toch altijd met een te frisse wind. Ik lees een boek van Pieter Aspe, dat Petra kreeg op haar dagelijkse treinrit naar 't werk. Petra komt naar 't dek in volledige uitgangs-kledij, en ik monster haar goedkeurend. "k' Ben klaar, want 'k heb honger" zegt ze. Dat betekent klaarmaken, zoveel is duidelijk. We zakken af naar de Slijkstraat en Restaurant Selene. 't Is kwart voor zes en we zijn de eersten. 'k Dacht dat het altijd vol was, hier, zegt ze ongelovig naar mij kijkend. Wacht maar, repliceer ik, en warempel een halfuurt later is de zaak vol. Petra neemt een Pizza Margarita en ik hetzelfde als vorige week een "filetto Giorgio", een steak met ui, champignons en roomsaus, broccoli en gegratineerde aardappeltjes in taartjesvorm. In gezelschap van een schitterend flesje Montepulciano, neem ik als dessert verse aardbeien met ijsje. We zijn toch Bourgondiërs, nietwaar ! We wandelen hand in hand langs de mooie Vecht en de schitterende molen 't Haantje naar ons bootje en voelen ons de gelukkigste mensen ter wereld. Men zou het voor minder !
Maandag 15 en Dinsdag 16 juni 2009 - 33,4 km - 1 sluis - vaaruren 3u42'
Nog gauw kwam de havenmeester langs om het havengeld te innen. 't Is overtrokken, maar droog deze ochtend, zegt de weerman. Vermits een weerman nooit liegt ! Lichtjes ruimt de ochtendnevel over het gladde Eemmeer. De zichtbaarheid is goed en we varen om 07.50 u weg. We zullen voor de middag via de sluis van het historische Muiden op de Vecht belanden en langs de Smal Weesp naar Weesp varen. Maar zo ver zijn we nog niet. Immers na het Eemmeer volgt nog het laatste van de Randmeren, het Gooimeer. Petra heeft op de kaart een kortere geul ontdekt tot Muiden, midden van ondiepe plaatsen.We gaan die bevaren, maar 't blijft uitkijken. In de verte zien we reeds het kasteel van Muiden. Over dit kasteel vertelde ik reeds eerder een prachtig verhaal. Traag lopen we richting sluis, want die zit vol aan de andere kant. Wanneer deze leeglopen, is het onze beurt en we nemen de stuurboord-sluis. De man komt langs en incasseert de 7,00 sluisgeld. Bij het uitlopen van de sluis komen we op de Vecht, passeren de taverne Floris V en dan volgen er nog eens 3 bruggen ( 3,00 bruggeld) en tenslotte een spoorwegbrug, die ik niet onder kan vanwege mijn hoogte, tenzij ik mijn radarbeugel laat zakken. Ik moet slechts twee knoppen losmaken en het ganse geval zakt, maar ik ben er te lui voor. We leggen ons op de remming en er komt een prachtige botter naast ons liggen. Twee senioren-families, allemaal universitairen op rust, liggen naast ons en slaan een praatje terwijl ze koffie en lekkers snoepen. Ze feliciteren ons met onze koop en vinden de boot prachtig. We vertellen van waar we komen en zij beginnen aan hun verlof. Voor we het beseffen moeten we afscheid nemen van onze "Nederlandse buren" want de spoorwegman die de brug draait maant ons aan tot spoed. Eens door de brug laat de botter de hoorn gaan tot afscheid. Hij gaat een stuk Vecht doen (stremming van 2 bruggen gedurende 2 dagen) en daarna verder. Ik ga stuurboord uit en kom op de Smal Weesp. We passeren een gigantisch mooie molen en komen op een klein meertje dat de jachthaven herbergt. Wanneer we de molen passeren, zie je ook een stukje van het leuke stadje Weesp. Petra is in haar nopjes, immers hier stoppen we een dag, en gaan dan pas verder. Zonder verdere problemen leggen we aan. Na het eten en de siësta, duiken we het stadje in. We kopen lekkere kersen en aardbeien en stappen een Blokker binnen en kopen er wat klein gereedschap voor de boot. Ook hier valt het ons op, hoeveel goedkoper de prijzen in Nederland zijn in vergelijk met België (10 à 15% zeker). We besluiten om vanavond aan boord te eten, en morgen uit eten te gaan bij de Italiaan "Selene", waar ik de vorige week samen met Brigitte en Ludo was.We betalen hier 25,- voor twee dagen met 2 personen, electra en water en douche inbegrepen. 's Avonds na het eten nemen we een douche en spoel ik de boot nog effen om het zout en de groene aanslag van algen te verwijderen. Na een glaasje wijn en wat babbelen op het achterdek, krasselen we op en vervoegen onze kooien. We slapen de slaap der zaligen !
Botters hebben altijd gevaren op de Zuiderzee. Deze bonkige houten schepen met bruine zeilen waren niet te tellen. Met de hun gekende manie voor behoud van schepen hebben deze mensen hun schepen weten te behouden in hun oorspronkelijke bouw. Spakenburg heeft een unieke werf behouden, die na een moeilijke tijd terug wind in de zeilen heeft. De Botters worden terug volop gemaakt. In 1675 was er op deze plaats reeds een "schuytenmaekerye". Na het sluiten van de Zuiderzee hebben de Botters het lang moeilijk gehad, maar een vernieuwde belangstelling in deze houten historische schepen, heeft de werf gered van de ondergang. Met sponsering van diverse regionale instellingen en bedrijven werd de werf in 1992 volledig gerestaureerd en beheerd door de "Stichting Botterwerf Spakenburg". Enkel de scheepstimmerman is een zelfstandig ondernemer. Met de Botterwerf midden in 't dorp en de vele Botters in de oude haven is dit het meest markante gezicht van Spakenburg.
Zondag 14 juni 2009 - Blokzijl naar Spakenburg 96,2 km - 2 sluizen - draaiuren 8u12'
De voorbereidingen aan ons bootje starten slecht, want de motor start niet. Reeds van bij de aankoop wist ik dat dit me te wachten stond. Andere batterijen. Immers, de vorige eigenaar heeft ze nooit vernieuwd en batterijen zijn beperkt in duur. Maar goed, als ex-scout trekt je altijd en overal je plan. De bornen van de accu's zijn niet geoxideerd en er zijn geen lekken. Dus opnieuw de verbindingen losgemaakt en gekuist, wat vaseline aan de bornen en de motor loopt weer. De accu's verliezen te snel hun oplading. En dat is ouderdom. Petra kijkt ongerust. 't Is buiten winderig en overtrokken, niet al te mooi vaarweer. We vertrekken met een lichte vertraging rond 09.50u. Donkere wolken en een stevige wind zijn ons deel wanneer we richting Vollenhove en het Zwarte Water varen om daarna op het Ketelmeer te komen. De hemel kleurt donkerder en donkerder en we verwachten ons aan een buitje. Op het meer komen we midden een groep aalscholvers die opstuiven wanneer ze ons bootje opmerken. Met honderden vliegen ze op, zodat de hemel nog zwarter wordt. Spectaculair, al die viseters. We verlaten het Ketelmeer en gaan richting Randmeren. De Roggebotsluis die we gewoon in- en uitvaren stond gewoon klaar voor ons. Dat begint goed. Het weer blijft droog en de wind gaat liggen. We besluiten er een lange vaardag van te maken en voor Spakenburg te gaan. We hebben genoeg proviand aan boord, Want Spakenburg, zoals alle dorpen rond de Randmeren is kerks, dus alles gesloten, ook cafés en restaurants. De weersomstandigheden worden beter, het zonnetje priemt door de wolken, van regen blijven we gespaard en het verwarmt. Onze jassen vliegen langs de kant en in t-shirt varen we verder.Wat een verschil ! Het gaat beter en beter met het schip te besturen, 'k begin er echt mee te spelen. Dat belooft ! Daar waar we aanvankelijk gekozen hadden voor Zeewolde kiezen we nu voor Spakenburg. We schieten formidabel goed op en we lopen volgens mijn berekeningen zeker een kleine 2km/u sneller dan vroeger met de vorige boot. In glijvaart naar de tweede sluis van de dag, de Nijkerkersluis op het Nijkerkernauw. Om vijf voor vijf varen we de klaarstaande sluis binnen en vijf/zes minuutjes later er weer uit. Als alle sluizen zo zijn !!! Alles staat gewoon klaar voor ons. Een luxe, gewoon. Rond vijf over half zes stomen we de haven van de kerkgemeenschap van Spakenburg binnen . Hier lagen we reeds tweemaal. Electra aangeschakeld en flink vastgelegd met een extra touw, want 's nachts kan het hier flink waaien. Ik help een buurman die sukkelt om aan te leggen. We doen een wandelingetje door Spakenburg en we wanen ons beiden in Bokrijk. De vrouwen in klederdracht en iedereen thuis met de familie. Alle winkels gesloten, want op de Dag des Heeren hoort het zo in dit streng gereformeerde dorp. We nemen nog was foto's van een scheepswerf, midden in het dorp, bekend om zijn bonkige scheepstypes. Hier staat werkelijk de tijd stil. Petra heeft ondertussen zes eitjes met verse garnalen klaargemaakt met Frans brood. We eten alles op tot het laatste kruimeltje.Met meer dan 96 km gevaren en 2 sluizen daarbij halen we een gemiddelte van meer dan 11 km/u, sluistijden inklusief. Morgen staat er een light-programma te wachten en enkele dagen zonder varen. Het leven bestaat niet enkel uit varen alleen.
Zaterdag 13 juni 2009 - Sneek / Blokzijl - 58,4 km - 2 sluizen - draaiuren 7u24'
't Is twintig over acht wanneer we de Houkesloot verlaten, nadat we afscheid genomen hebben van de familie Van Straaten. Eindelijk alleen met ons bootje. Wanneer we de sloot uitvaren laten we het Sneekermeer aan bakboord liggen, volgen het Prinses Margrietkanaal om naar Follega te varen langs de Oosterbrugsloot en de Jurgensloot. In Follega aan de brug slaat het noodlot toe. De brugwachter kan de brug niet openen omdat het licht niet op groen springt en meld ons dat de technieker reeds onderweg is. Nadat de panne hersteld is, draait hij de brug open en zwaait ons toe. Meteen zegt hij ons ook dat alle verdere bruggen onder de middag gewoon verder werken en geen break nemen. We steken onze duim omhoog en tuffen verder langs de Goingarijpsterpoelen, de Langweerderwielen richting Tjeukemeer. Op al deze sloten en geulen is de max. snelheid 6km/u. We gaan rustig door, onder een stralende zon, tussen de weiden en bossen. Koeien kijken ons aan en de boer zwaait ons een goeie dag vanop z'n tractor. Was het leven maar altijd zo, dachten we beiden. Allebei in short en t-shirt genieten we van ons bootje en de lekkere hapjes door Petra geserveerd. Zo word ik meer dan 100, denk ik. Langs de vaargeul naar St. Nicolaasga en de Tuinder bereiken we de Linde met zijn boven en benedenloop. Overal varen er bootjes en ik vind het om juni te zijn behoorlijk druk. Met vier jachten komen we op de Kalenbergracht en het Steenwijkerdiep om tenslotte het Vollenhoverkanaal te bereiken. We zijn nu vlak bij Blokzijl, en wie Blokzijl zegt, zegt Kaatje aan de sluis. Dit gerenommeerde restaurant is bekend om zijn zeer goede keuken, maar dat verhaal vertel ik een andere keer. Rustig tussen de koetjes en de lammetjes onder een schitterende zon varen we Blokzijl sluis binnen rond kwart over vier. Direct er na ligt de haven in een kom omgeven door winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes. Na het aanleggen in de haven besluiten we om te wandelen en iets te eten. We gaan een viswinkel binnen en eten er kabeljouw met frietjs en sla en drinken er een cola bij en betalen 12,00 samen. Met elk een ijs er na, ons havengeld 14,5 en 4,00 bruggeld hebben we iets meer dan 30 opgemaakt met twee mensen. Zeg nu nog eens dat varen duur is !
We lagen op 13 juni in Blokzijl, dus is het niet meer dan normaal dat ik u de legende vertel van Kaatje. Ze was de dochter van Brecht, een herbergierster die de herberg "In den Gouden Walvisch" openhield. Haar wettelijke vader zou een walvisvaarder geweest zijn. Maar aangezien vaderlief in geen tien maanden na de geboorte van Kaatje opdook van zijn reis, zou het vaderschap aan één van de notabelen van de stad Blokzijl worden toegeschreven. Als 18 jarige zwaaide Kaatje reeds de pollepel over het eethuis/café "In den Gouden Walvisch" en speelde de perfecte huisvrouw over kooplieden, kapiteins en reders. Met haar aangeboren charme wist ze zeer goed met mannen om te gaan. Haar grote liefde was een zeeman, Hilbert genaamd en in staatsloondienst als kapitein/kaper. Kaatjes kookkunst verspreide zich via haar kliënteel langs de toenmalige Zuiderzee naar alle windhoeken der aarde. Ze werd schatrijk. Tijdens Hilbert's laatste zeereis naar Madagascar kwam ook die, rijk beladen terug om zijn Kaatje te huwen. Maar het bleek te laat. Kaatje werd overvallen in september 1732, waarbij niet enkel geld, juwelen en andere kostbaarheden gestolen werden, maar ook haar kookboek. Zwaargewond overleed Kaatje aan haar verwondingen. Later doken er in diverse Zuiderzeesteden recepten op, die werden toegeschreven aan Kaatje. Hilbert, onze zeeman vertrok verdrietig terug naar Madagascar waar hij zich voorgoed vestigde.
Onderstaande foto toont, de titel van ons eerste artikeltje de Houkesloot in Sneek. We vertrekken naar Frylan op donderdag 11 juni 2009. We kunnen rekenen op de goodwill van Petra's ouders, die bereid zijn om ons naar onze vertrekplaats te brengen. 't Is 12.30u wanneer we de E17 richting Antwerpen nemen om Petra op te pikken na haar dagtaak. We hebben afgesproken op linkeroever bij het buitenkomen van de voetgangerstunnel, kwestie om makkelijk te parkeren. We zijn immers met de mobilhome, zodat we voldoende kunnen meenemen ??? Na een enorme plensbui bereiken we het Frederik Van Eedenplein en wachten. Snel komt Petra aan boord van de mobilhome en weg zijn we. Via Breda gaat het op een vlotte manier richting Utrecht op de A27. We beginnen die weg aardig te kennen. We zijn immers meer dan een half jaar bezig geweest met onze zoektocht naar een nieuw bootje. En dat leidt natuurlijk tot vele tochtjes naar 't noorden. Via de A6 komen we aan het rondpunt waar we richting Sneek uitgaan. Maar voor het zover is, hebben we tegenslag. Tussen Almere en Lelystad, aan de oevers van het IJsselmeer verliezen we ruim anderhalf uur door een ongeval. Twee auto's zijn er op elkaar ingereden en veroorzaken een enorme file. Net in de spits. Het is dan ook na zeven uur eer we aan het bootje zijn. Terwijl we snel uitpakken en alles aan boord dragen, maakt Petra en "la mamma" het eten. Kip met rijst à la façon de Nadia. Na een heerlijke maaltijd, kaarten we nog wat na over de reis en het ongeval. Het is dan ook niet te verwonderen dat we vroeg slapen gaan, want morgen wacht ons een lange kuisdag op de Enya. Immers alle gerief moet op orde in de kasten geraken en alles wat de motor aangaat moet gecheckt worden. Morgen komt ook Lars aan boord om alle vragen te beantwoorden. De vrouwen beginnen na het gezamelijke ontbijt aan de opkuis van de Enya. Alle kasten worden netjes voorbereid op de reis en gevuld met alle spullen die we gisteren aan boord brachten. Willy springt op de fiets en rijd naar Sneek om boodschappen, terwijl ikzelf 1001 dingen noteer die ik nog wil vragen of waar ik meer uitleg over wil. Af en toe maken de dames ook gebruik van mijn diensten om te helpen. Hou dit eens vast, doe dat eens naar de vuilbak, schenk eens wat water uit, hef dit eens op, enz... Na een korte middagpauze, waar we samen lekker eten, komt Lars om mij te informeren. De vragen vliegen dan ook rond, over de automatische besturing, boeg-en hekschroef,de motor in 't algemeen, de vetschroef,de generator,de electra kast. De teller van de Enya staat op 336,5, hetgeen betekent dat dit bootje een gemiddelte van 37,4 vaaruren per jaar heeft. Met moeite gerodeerd. Ik schat dat we naar huis ongeveer 50 uur zullen varen. Kun je nagaan De vorige eigenaar, een Duitser uit Duisburg, heeft een enorme zorg aan de dag gelegd om het bootje te onderhouden. Het oogt als nieuw. Alles glanst, want ik heb via Lars nog een extra poetsbeurt laten gebeuren. De Duitse eigenaar heeft ook allerlei dingen laten plaatsen, wat hij nooit gebruikt heeft. Hij gebruikte immers de boot als caravan op het water, lag in Harderwijk aan de Randmeren, ging op zaterdagavond eten in Zeewolde (oversteek op de Randmeren), vaarde terug en dat was het voor de rest van de week. Lars vertrekt en wenst ons een goeie reis. We zijn immers van plan om vroeg te vertrekken, rond 08.00u. Rond 22.00u kruipen we dan ook in ons bedje en slapen snel in na een vermoeiende dag.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
