varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
28-06-2008
28 juni 2008 - een historische dagje !
't Begon goed, men voorspelde immers goed weer, een must voor iedere mens die graag buiten is.We waren vrijdagavond naar onze "Enya" gereden. Er moest uitgeladen worden en eensklaps gebeurde het. Bij het aan boord zetten van een bak vol met spullen, glipte de bos autosleutels uit mijn hand en plons..... Na het opnoemen van verschillende heiligen in de juiste volgorde, bekwam ik een beetje. Petra stond dan nog te lachen ook !!! Direct aan 't werk. Met een magneet de plaats afgedregd, zonder resultaat.Ook een groot schepnet bracht geen soelaas. Dan maar te water, dacht ik. Direct mijn zwembroek aangetrokken, en daar verdween ik in de toch frisse Moervaart. Ik probeerde met één voet heel zacht boven de blubber te zweven en alles gewaar te worden. Na 5 minuten had ik hem te pakken. Met de twee voetjes de bos sleutels naar boven gebracht, een druppeltje grafiet in het beweegbare deel aangebracht, de sleutel opengedaan en met een haardroger het beestje gedroogd. Geprobeerd ! bingo ! 't spel werkte feilloos. OEF ! Na dit spannende begin, probeerde ik mijn pc, die uit reparatie kwam, en mijn internet werkte nu aan boord. Historisch toch, verbonden met de ganse wereld van op mijn bootje Enya. Voor mij een grote stap voorwaarts, voor de mensheid te gewoon om te vermelden. Maar toch, kleine dingen kunnen groots zijn voor kleine mensen. Zo is het toch.
Dit week-einde voorspelt men zonnig, maar niet al te warm weder. Net dat wat ik kan gebruiken om een beetje bij te klussen. Wat achterstallig verfwerk wacht me. Ook de motorruimte moet ik nog wat reinigen na de werkzaamheden van vorige week. Kortom het wordt een werkend week-end, tenzij ik natuurlijk vrijdag zo goed zou opschieten, dat er tijd overschiet om toch een kort tripje te doen. Uiteindelijk heb ik ook iemand gevonden die bereid bleek in mijn ruiten op de boot te boren om er ruitenwissers te plaatsen. Bij twee vorige werven bleek niemand te vinden om dit secure werkje op te knappen. Ook brengt men een nieuwe reserve-morsekabel mee. U merkt het volgende week wel hoe het week einde er uit zag.
Men had "over het algemeen" droog weder voorspeld. Onze bedoeling om naar Eeklo te varen kwam dichterbij, zeker nadat Patrick en Kristin van de "Ruth" hadden gezegd mee te varen. Vrijdagavond alles klaar gemaakt, oliepeil nagezien en nog eens de vetpot aangedraaid. Op zaterdagmorgen rond 09.30 u werden de motoren gestart en tien minuutjes later gleden we de toch wel mooie moervaart af, het kanaal Gent-Terneuzen tegemoet. Omdat de lader van mijn 2° marifoon blijkbaar kapot was, zette ik mijn andere marifoon op kanaal 11 om zo luisterend te zijn op het kanaal G-T. Aangezien hij niet voldoende opgeladen bleek, was de batterij leeg. Maandag bij Femm binnenbrengen in Antwerpen, orakelde ons Petra. Gelijk had ze. Het bleek uiterst kalm te zijn op het kanaal, totaal geen vaart. Zouden de prijzen van de gasolie nu ook de pleziervaart bedreigen, nu ook wij op witte diesel overgeschakeld zijn. Aan de laadbrug van "Disteel" zag ik de "Ergon" aan de overkant liggen, die moest voor mij de maandag daarop 1550 t coils* laden bij Europickling in Gent met bestemming Maastricht. Dan maar verder, stuurboord uit richting sluis Evergem. We waren net te laat om mee te kunnen, dan maar efkens aanleggen en wachten op de volgende schutting. Het zonnetje scheen fel en je voelde dat ze practisch recht op je kruin (bij mij, kruintje) scheen. 't Was immers de langste dag geweest. In een mum van tijd waren we door de sluis. We gingen stuurboord uit richting Brugge. Het kanaal Gent - Oostende lag er verlaten bij. Tot Schipdonksluis was een klein uurtje. We hadden ons voorgemeld en gevraagd naar de waterstand, omdat Patrick vreesde niet onder de bruggen te kunnen. Maar de sluismeester stelde ons gerust. Dan maar gebeld naar jachthaven Nieuwdorpe (Eeklo) en ook daar waren we welkom en hadden plaats. We manuvreerden allemaal feilloos de sluis binnen, maar net toen de sluis wilden verladen, kon ik geen gas meer geven. Waarschijnlijk de morsekabel waarmee ik gas gaf, stuk. De binnenbesturing dan maar. Het was de eerste keer dat ik de binnenbesturing bediende, en dat ging vrij vlot. Natuurlijk is het zicht beter op de buitenbesturing, maar kom met een andere kabel te bestellen zou de zaak hersteld zijn. Aanleggen bleek geen groot probleem, en we genoten verder van onze dag. 's Avonds kwam de zus van Kristin op bezoek en met vijf aten we gezellig in het aanpalende restaurant. 't Was nog warm buiten en we genoten van een heerlijke avond. Bij het ochtendgloren liep ik al vroeg buiten en ook Patrick rookte zijn sigaretje op de steiger. Hij vertelde me dat hij waarschijnlijk nog een gaskabel had liggen, maar wist niet of die paste. Hij besloot om te kijken of hij paste en hem eventueel te plaatsen. De voorbereidende werkzaamheden begonnen. De motorruimte werd vrij gemaakt en we maakten beide kabels aan elkaar vast om langs de bovenbesturing de kabel te geleiden naar de motorruimte. Maar hoe we ook zwoegden, ergens knelde hij en we kwamen geen vinger vooruit. Ik kwam effen uit de machinekamer, want in zo'n kleine ruimte op mijn rug op een ijzeren vloer. Er zijn prettiger dingen in het leven. We gingen het nu anders proberen en de kabel via de machinekamer naar boven te steken. Maar op dezelfde plaats bleven we steken. Met wat verlichting zagen we het euvel. Het gat waardoor alle kabels verdwenen, was te smal. Ik kapte met een grote schroevendraaier wat hout weg van het tussenschot, zodanig dat de kabel wat meer plaats kreeg, en ja hoor, ineens schoot hij naar boven. Ik stak hem op, tot Patrick hem langs boven kon vatten. Oef, zover waren we. We onderbraken het werk om buiten in 't zonnetje een pintje te drinken en wat bij te komen. De kabel bleek dikker, maar de lengte was identiek. Op een mum van tijd was alles terug vastgemaakt met strips en kon alles terug op z'n plaats. Nu nog testen ! Het "moment surprême". Maar alles bleek perfect, we waren allebei gelukkig, dat we het geshaft hadden. Vandaag geef ik toe, dat enkel een paar spiertjes nog pijn doen, maar dat zal wel van voorbijgaande aard zijn. De terugvaart verliep prima, ik kon opnieuw buitensturen en dat bleek toch wel aangenamer. Aangekomen dronken we nog een pintje op de goede afloop en waren blij dat tenslotte alles nog goed gekomen was. Patrick zou twee nieuwe kabels bestellen, ééntje voor hem en ééntje voor mij, zodat ik er één in reserve had. Ondertussen werd alles terug in de auto geladen en riep de dagtaak ons 's anderendaags op, om terug aan de slag te gaan. Toen ik in de auto stapte, en me nog even omdraaide om de mooie "Enya" te bekijken, dacht ik bij mezelf : "en zeggen dat we gisteravond nog spraken om haar te verkopen." Schande ! * coils = ijzeren platen opgerold tot rollen plaat (gewicht 25/35 ton/stuk)
't Is vrijdagavond 13 juni. We zitten thuis, en donkere wolken drijven voorbij ons raam. Wordt dit de zomer van 2008 ? We vragen het ons af. Mistroostig staan we beiden voor 't raam. We overleggen of we naar de boot zouden gaan. 't Is een spelletje van welles-nietes. Eigenlijk hadden we afgesproken met onze vrienden Karel en Leon, maar Leon blijkt grieperig te zijn.Het liefst gaan we natuurlijk met beiden en we besluiten dit tochtje uit te stellen. Of misschien toch niet. We pakken snel alles in, en zouden graag de tweede wedstrijd meepikken van het europees kampioenschap voetbal. Beide zijn we voetbalminded. De tweede wedstrijd is Nederland - Frankrijk, en die willen we zeker niet missen. Onze noorderburen spelen immers onaards voetbal voor 't moment. Snel is alles klaar en met een waterzonnetje arriveren we op spanjeveer. Alles uitgepakt en voor het scherm. Ondertussen zijn we beide akkoord, mocht het een beetje weer zijn, dat we alleen naar Lokeren varen. Later zullen we dit eens overdoen met Karel en Leon. Zaterdagmorgen schijnt er zowaar een flauw zonnetje. We zijn toch geen watjes ze, varen potverdorie. De regenkledij wordt bovengehaald, en in de machinekamer haal ik de vetpot met een draai aan, zodat de leidingen terug vol zitten. Het oliepeil geeft ok en onze motor wordt gestart rond de klok van negen. Immers, om tien uur moeten we aan de Overledebrug in Wachtebeke zijn. Langsheen de Moervaart (22 km) tussen Tildonk en Daknam, vroeger ook wel eens Moererivier of Noord-Lede genaamd, varen we richting Wachtebeke. De bevaarbaarheid van de Moervaart dateert uit de 15e eeuw en werd hoofdzakelijk gebruikt voor het vervoer van turf, aal en bouwmaterialen. Later werd er ook bieten vervoerd, maar ook dat is geschiedenis. Het suikerfabriek van Moerbeke legde immers enkele maanden geleden het bijltje er bij neer. Terug naar de Overledebrug, één van de zeven te draaien bruggen. Reeds jaren wordt deze job uitgevoerd met een buitengewoon enthousiast team brugdraaiers. Mensen die stuk voor stuk MEERDOEN dan gewoon hun job. We zijn met twee bootjes. De Enya ligt vlak voor de Octopus uit Gent te wachten aan het wachtsteigertje , als onze brugdraaier vriendelijk lachend als altijd en in korte broek ons tegemoet komt. Beide krijgen we een boekje met het verhaal van een kanaal en een rivier en de dorpjes en mensen er omheen. Als de brug opent, vaart de enya er onderdoor met in zijn zog de octopus. Kijkend naar een hemel die je enkel maar inVlaanderen vind, en waarover Brel zo prachtig zong : "mijn Vlaanderland, mijn vlakke land, le pays qui est le mien... 't Geluchte wordt steeds dreigender wanneer de volgende brug, de Kalvebrug, zich aandient. We gaan regen krijgen, zoveel staat vast, in welke hoeveelheid dat wachten we af. We varen nu door het hart van de Moervaartdepressie, een poldergebied dat zich uitstrekt met de woonkernen van Tildonk, Desteldonk, Ooidonk en Mendonk. Het verbindt de Durmevallei met de Kalevallei (de voormalige bovenloop van de Durme). We verlaten Wachtebeke en gaan nu richting Moerbeke. De drooglegging van alle buitendijkse gronden destijds is hier het werk van de monniken van Baudelo en Wulfsdonk. Zij toverden de moerasgronden om tot landbouwgronden. Net voor we het oude suikerfabriek voorbijvaren passeren we aan sb* de zwaaikom waar we tal van oude werkbakken zien liggen oproesten. Moerbeke is twee bruggen rijk, met de Terwestbrug en de Dambrug. Eens deze twee bruggen en het centrum van Moerbeke voorbij, valt het ons op hoeveel Moerbeke veranderd en vernieuwd. Wonen aan 't water is trendy en duur geworden. Voorbij het centrum van Moerbeke en op de grens tussen Moerbeke en Sinaai ligt de Coudenbornbrug. Hier ligt het Hof van Coudenborne, een vroegere tiendenschuur met een watermolen van de Baudelo-abdij.Hier op het rechte stuk tussen Moerbeke en Sinaai, ligt de Stekense Vaart. We hopen ook daar ooit te kunnen varen tot Stekene. Als laatste brug op de Moervaart varen we onder de Sinaaibrug. Onze volgende brug zal de eerste brug van de Durme worden, Daknambrug. Zeven km. scheiden ons van Lokeren, onze thuishaven. Wanneer we in Lokeren aangemeerd liggen hebben we honger, we duiken de "Postiljon" in en eten Lokerse paardenworsten met frieten. We zijn echte toeristen.
Er was van alles te doen in Lokeren. Open Dam-dag, Provinciale school, Politie en Electrabel hielden open deur. Vooral de Politie was in volle actie, zowel op het water met een zodiac, de paarden die rondjes draaiden met kleine kinderen en ook alle motoren van de politie reden rondjes met kleine mannen er op. De zodiac uit Brussel was met ganse families volgeladen en vaarde op en neer op de Durme. Maar de plicht riep. We hadden beloofd rond 15.40 u aan Daknambrug te zijn. Zwaaiend van ver zien we de brugwachter, onderweg tussen Sinaai en Moerbeke overvalt ons een formidabele regenbui. Regenvesten komen boven en eens in Moerbeke houd het op en 't weer wordt beter en beter. Onderweg zien we kajakkers, verzopen in hun bootjes. Zij hebben hun douche al gehad. De taverne, gelegen vlak achter de bocht waar onze club gevestigd is, is bezig met zijn aanlegsteiger te verlengen. Jaja, de watersport verovert ook de horeca. We zijn rondom 18.00 uur terug op de club, waar we 's avonds samen met Patrick en Kristin lekkere maatjes eten, met liefde opgediend door onze vaste gastvrouw Anita. Rond half elf kruipen we in ons mandje, moe maar blij. Ons bootje deed het prachtig.
Oostvaarder in volle actie ! Let goed op de foto : 't is een uitdaging voor hij die bijgelovig is, genomen op een vrijdag de dertiende, om dertien uur, dertien minuten. Nu nog een zwarte kat zoeken die onder een ladder loopt en klaar is kees.
Toen was het, nog duizend honderd zevenentwintig dagen....
Toen ik in november 2005 met dit blogje begon, beoogde ik niks anders dan andere mensen in mijn fratsen met ons toenmalig bootje "el verde" te laten meegenieten. Ondertussen zijn we enkele jaren en één bootje verder gesukkeld. Bij de aanvang van deze blog, stond er als mogelijkheid een aftelling van dagen, uren en minuten naar een te bepalen gebeurtenis. Bij de meeste mensen was dit een verjaardag of huwelijksverjaardag, maar dit leek mij te alledaags. Ik zou mijn pensioendatum pakken en direct verscheen er op het scherm : nog duizend honderd zevenentwintig dagen zestien uur en vierentwintig minuten. Ik schaterde het uit, het leek de "ver van mijn bed show" wel. Maar.... De aftelling is nu genaderd tot 200 dagen. Schateren doe ik niet meer, en meer en meer bekruipt mij de angst. Zo van, wat doe je iedere dag, voor de rest van je leven ? Meer sport, sowieso ! Wat meer wandelen, fietsen en zwemmen, om te beginnen. Bij slecht weer wat meer bloggen, het huishouden en wat koken. Bij goed weer is't een kleiner probleem. Op de fiets naar mijn bootje toe, wat onderhoud aan de "enya", een babbeltje met vrienden op de watersportvereniging. En toch... 'k Zal het missen, het werk, de dagelijkse omgang met schippers en het wereldje van de binnenvaart. De wekelijkse pint met collega's bevrachters en dagelijks het wedervaren op 't kantoor. Straks is het voorbij, en begint het laatste hoofdstuk. Hoe ik het invul, daar ben ik nu nog niet uit. Maar 'k weet één ding, een stuk van 't zwarte gat gaapt nog altijd, en 't is aan mij om dit zo snel mogelijk te dichten.
Verleden week-end was het schilderen geblazen. Alle verf, borstels, rollers, stokjes om te roeren, schuurpapier, en schuurmachine, het was er allemaal al. De week daarvoor waren al de plannen in het water gevallen. Nadat we zatermorgen eerst schoonschip gemaakt hadden, werd het weer iets warmer, We konden dan ook volaan met schuren beginnen. De reling, het grote schuifdak en het houten deksel van de gasbun, alles werd zuiver geschuurd en stofvrij gemaakt. Daarna een laag glanzende vernis en alles blonk. Volgende week net hetzelfde werkje, nog eens schuren en een tweede laagje vernis en een derde dekkend laagje. Dit zou moeten volstaan om het houtwerk een jaartje te beschermen. Ook alle houten wanden binnen wachten op een laagje, maar dan matte vernis. Beetje bij beetje komt alles aan de beurt, enkel de factor tijd is een blijvend probleem. Maar mettertijd zal ook dit beteren !
Halfweg mei kregen we in de Moervaart een "canal du nord" op bezoek ! Een niet alledaags bezoek, de Challenger - mr Van Belle kwam een stuk ophalen in het suikerfabriek van Moerbeke met bestemming Antoing. Bevrachter was mijn collega Cor van de firma Agro-Minne uit Gent. Het schip mat 72 x 5,77 en 842 ton grote tonnemaat. Met 1 ruim van 32m lengte kwam hij een silo ophalen van het ter ziele gegane suikerfabriek in Moerbeke. Tijdens een babbel verwittigde ik toen zowel bevrachter als de schipper zelf dat hij problemen ging krijgen met de hoogte van het schip aangezien 2 of drie bruggen niet volledig verticaal kunnen gedraaid worden. Met een stuurhut die zeer laag kan zakken zag hij het nochtans zitten. Ik wenste hem veel geluk, wetende dat het niet zou lukken. Maar tegenspreken mag je niet altijd. Met die wetenschap reed ik 's avonds, na een formidabel onweer naar Wachtebeke, waar ik de Challenger zag liggen, neus tegen de brug. Een kleine massa was al aanwezig : brandweer, politie, leden van de jachtclub Wachtebeke, enz... Rustig dronk iedereen z'n biertje bij 't warme weer en meneer Van Belle werd wat zenuwachtig met al die aandacht. Ondertussen had hij al vernomen dat de tweede en derde brug niet rechtop konden en er eerst moest gesleuteld worden alvorens hij doorkon. Op zijn kaart die dateerde uit de late middeleeuwen stond de zwaaikom als zijnde bruikbaar. Zachtjes vertelde ik hem dat er slechts een 40/50 cm diepgang was in de zwaaikom. Ik bracht hem in kontakt met een personeelslid van 't suikerfabriek en samen reden we naar zijn laadplek om de toestand aldaar eens onder ogen te zien. In het terugkeren bleek hij wat pessimistischer. Nadat hij aan boord was, keerden we terug naar ons bootje. 's Anderendaags bezochten we hem in Moerbeke. Hij vertelde me dat hij s'anderendaags rond 05.00 uur ging vertrekken. Ik zei hem dat ik de marifoon ging aanlaten, zodat hij, indien nodig mij kon bereiken. Toen hij aan het bochtenwerk begon, na alle bruggen te zijn gepasseerd riep hij me op. Ik hoorde aan zijn stem dat het moeilijke gedeelte achter hem lag. Toen hij voorbijvoer vroeg ik hem :"Et, la prochaine fois de nouveau une pièce pour Moerbeke". Lachend antwoorde hij : "Si on me paye, pourquoi pas" We wensten lachend elkaar het beste. Twee dagen later loste hij in Antoing. Hij belde me, dat alles vlot gegaan was. Nouw, vlot...is toch wat anders, dacht ik.
De Hr Patrick Criel heeft eigenhandig en zonder enige hulp de zelfklevende letters aangebracht op mijn bootje : Enya - tot zover deze mededeling op straffe van levenslange discussies.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
