't Was onchristelijk vroeg, die zaterdagochtend, kwart voor drie asjeblief ! Ik waande me zo waar een warme bakker, maar dan ééntje die 't koud had. Snel een koffie met een boterhammetje, gewassen en aangekleed en klaar waren we voor onze jaarlijkse trip naar Seefeld in Oostenrijk. Niet enkel de plek waar we beiden ons hart verloren en trouwden, maar ook een familieplek bij uitstek om er wintersport te bedrijven. Op de GPS stond er 916 km geprogrammeerd. We zouden, indien er geen onderbrekingen waren, rond 16/17.00 uur in Seefeld zijn. Ik zou, zoals gewoonlijk de eerste 3/400 km voor mijn rekening nemen, en na het ontbijt zou Petra de volgende 400 sturen. Het staartje, de "Fernpas" was dan weer voor mij. Voor het eerst waren we afgestapt van hotels en hadden we een appartement gehuurd. Goedkoper voor het verblijf, maar duurder omdat we altijd gingen eten, zodat het verlof als geheel op 't zelfde neerkwam. De eerste 150 km vlogen voorbij in de nacht, maar toen we de streek van de Hoge Venen naderden begon de zwaarste sneeuwval, die ik in jaren beleefd heb. Aangezien, zoals gewoonlijk, de sneeuwruimers nog sliepen in België, werden de banen onherkenbaar. Ik passeerde de ene achter de andere auto, of in de gracht, of tegen de vangrail. Ik vloekte binnensmonds en dat valt bij mij nauwelijks voor. Vermoeiend, dat is het minste dat ik er kan van zeggen, en het scheelde weinig of ik was omgedraaid om terug naar Lokeren te rijden. Nog 700 km, mensenlief ! In Duitsland sliepen de sneeuwruimers niet, met drie schrepers naast elkaar die achteraan zout strooiden vlogen ze over de autostrades. Achterlijk land, dat Belgenland, dacht ik. Ik vergat, niet ten onrechte trouwens, de laatste tijd meer en meer mijn nationaliteit te vermelden wanneer ik in het buitenland was. In Trier (na 400 km) vond ik tijd om te ontbijten. Na zoveel uren zitten turen in de sneeuw, was mijn vat leeg. De volgende 400 nam Petra voor haar rekening. Het weer verbeterde enigszins en we vorderden goed. Voor Fuessen, aan het einde van de autostrade, werd ook Petra moe. Niet van het rijden als dusdanig, maar wel van het enerverende "STAU" (file). We reden gewoon van de ene file naar de andere. Ondertussen was het donker geworden. Het begon opnieuw harder te sneeuwen. Nog 65 km te gaan, de Fernpas nog over en dan naar Seefeld. Het was één langgerekte file tot over de pas. Er wachtte ons iemand op aan het appartement tot 20.00 uur, maar dat haalden we niet. We melden ons dan maar aan in het Ferienhotel, waar alles klaar lag. We kregen op iedere skipas 50% afslag, ons 7 overnachtingen werden er maar 6 gerekend en omdat we contant betaalde op 't einde van de rit kregen we nog eens 5% korting. Een Kaltschmid geschenk, zeg maar ! Nadat alles geregeld was, gingen we eten in "Alt Seefeld" rechtover het hotel. De warmte in het restaurant deed ons opgloeien, deels ook van de vermoeidheid. Aan de Römerweg, zochten we na 't eten ons appartement. In het donker met sneeuwval en vermoeid, vonden we niet direct het nummer 737. We stopten een auto op de verlaten weg en vroegen de man het adres. De vriendelijke Seefelder bracht ons met de wagen tot aan het hotel. We bedankten de man om zoveel moeite. Ik liep terug naar mijn geparkeerde auto en bracht hem voor de deur. Ik denk dat we nog nooit zo snel uitegeladen waren. Snel tandjes poetsen, bad nemen en naar bed. We hadden 17 uur gereden, 920 km ver. Een tragisch rekord ! Ineens werd het stil op het appartement, want twee vermoeide Vlamingen sliepen in een zalige rust.
Het antwoordje was heel eenvoudig en herinnert me aan de vroegere lessen Fysica. De brug moet enkel het gewicht van het water dragen, omdat een schip het water verdringt die hetzelfde gewicht heeft als het schip zelf, om het even hoe zwaar het schip geladen is.
Hohenwarte Magdeburg is een waterstraat gelegen boven de Elbe in Maagdeburg, een van de mooiste steden uit het vroegere Oost-Duitsland. Het overspant de Elbe en is 918m lang (690m over 't land en 228m over 't water) en 34m breed. Niet minder dan 24.000 ton staal en 68.000 m³ beton werden in deze kolos verwerkt. De werken duurden van 1997 tot en met 2003 en kostten een half miljard euro. Tenslotte nog een vraag voor onze techneuten onder ons. Draagt zo'n brug enkel het gewicht van het water of draagt zij het gewicht van het water + het gewicht van de schepen ? Probeer daar maar eens over na te denken.
Regelmatig krijg ik via berichten of mail, mensen die me inlichtingen vragen over de aanschaf van een boot of bootje. Heel dikwijls verwijs ik hen naar het internet en de vele sites die er te bekijken vallen over watersport in het algemeen. Je kan het zo gek niet verzinnen of er zijn vele sites, elk gespecialiseerd in zijn eigen domein. Vandaar ook dat ik voor de vele blogvrienden regelmatig "mijn favoriete sites" ga veranderen, zodat ze bij elke vraag direct de benodigde gegevens kunnen bekomen. Het blijft vanzelfsprekend dat ze ook altijd bij mij terecht kunnen om alle mogelijke inlichtingen te bekomen. Daar is Seniorennet het geschikte instrument voor. Elk in zijn hobby helpen. Groetjes, Oostvaarder
Ondanks Koning Winter ons maar blijft dwarsbomen, is het nooit verboden om reeds te dromen over onze vaarvakanties. We gaan ook nu proberen om nieuwe horizonten te verkennen en te komen waar onze Enya nooit was. Gedurende de maand mei valt ons eerste verlof. Tussen 13/5 en 24/5 zijn deze 10 dagen uitermate geschikt om een tochtje te maken. Vierhonderd en twaalf kilometer met dertien sluizen er bovenop is haalbaar over deze periode. Aangezien Petra op 13/5 reeds vroeg thuis is, lijkt deze dag geschikt om boot, bagage en bemanning vaarklaar te maken om 's anderendaag te vertrekken. Richting Terneuzen, waar de eerste sluis ons wacht, de Oostsluis, die ons op de altijd drukke Westerschelde zet. Via het kleine vaarwater steken we de Westerschelde over om in Vlissingen de tweede sluis te nemen en richting Middelburg te varen, waar onze eerste dag zal eindigen. Op 15/5 varen we verder het Kanaal door Walcheren af en stevenen af op de Koninginnestad Veere, waar we op het Veerse Meer komen, een vakantiebestemming van vele Vlamingen om er aan watersport te doen. 't Is uitkijken op het Veerse Meer, met de kruisende surfers. Als tweede overnachtingsplaats kozen we Kortgene, vlakbij de uitgang van het meer naar de Oosterschelde toe. Op de derde dag beginnen we met de Zandkreeksluis die de verbinding maakt tussen Veerse Meer en Oosterschelde en passeren de Keeten, het Mastgat en de Zijpe en varen bakboordkant naar Bruinisse om daar de sluis te nemen die toegang geeft tot het Grevelingenmeer. We moeten helemaal de plas over om net voor het eiland de Hompelvoet bakboord naar Port Zélande te varen. Port Zélande een prestigieuze haven met achter zich de Grevelingendam. Daar blijven we een dagje passagieren en bezoeken het leuke winkelstadje Renesse (zo iets als Sluis). De 18e gaan we naar Willemstad, mooi stadje aan het Hollands Diep, eerst terug over de Grevelingen, Bruinisse buiten met daarna de machtige Krammer- en Volkeraksluizen. 's Anderendaags vertrekken we uit Willemstad naar de Biesbosch, waar we zeker een dagje blijven. Dit bos- en waterrijke gebied is de droom van iedere watersporter. We gaan proberen of we plaats hebben op één van de onbewoonde eilandjes, zonder water of electriciteit, daar zorgen we zelf wel voor. Een rustdag met wat zwemmen, een boekje lezen en luieren. Dolce far niente, van het hoogste niveau. We zijn nu uitgerust en vertrekken via Werkendam sluis en het Wantij om daarna via een stukje Oude Maas naar het drukke Zwijndrecht (NL) te varen. Op naar de Spui en Oud-Beijerland, waar we de riem er afleggen voor vandaag. De dag erna (22/5) begint de terugtocht naar Ooltgensplaat via Goudswaard naar het Haringvliet, voorbij het eiland Tiengemeten om daarna de sluizencomplexen Volkerak, Krammer de verbinding terug te nemen naar de Oosterschelde. Ons doel is het Kanaal door Zuid-Beveland, waar ons de sluizen wachtten in Hansweert. We beginnen dan aan de oversteek van de Westerschelde opnieuw richting Terneuzen, waar we na het schutten in de Oostersluis een veilig plaatsje zoeken in de Aricom jachthaven. Op 2e Pinksterdag doen het laatste stuk naar onze vaste ligplaats Spanjeveer. Hieronder vindt u onze geplande reis in detail. datum van naar kilometer sluizen bruggen keersluizen
In Leeuwarden begint vandaag Boot Holland. Normaliter zouden we morgen of overmorgen naar Friesland gereden zijn, maar Koning Winter dwarsboomde onze plannen. 300 km heen en nog eens zoveel terug met deze weersomstandigheden waren trop. En trop is teveel, zei ooit V.D.B. Boot Holland staat vooral gekend als de beurs van het staal. 95% van alle stalen plezierschepen worden in Nederland gebouwd. Veel van deze werven zijn op Boot Holland vertegenwoordigt. Via kennissen had ik gratis kaarten gekregen, maar met zo'n winter was het risico te groot. Uitgesteld is niet verloren, en wanneer de weergoden ons gunstig gestemd zijn, gaan we er volgend jaar heen. We zijn allebei Friesland aanhangers en verblijven er graag. Tot kiik Frÿlan.
Soms zitten we in Seefeld, soms zijn we thuis. Wanneer we dan thuiszitten gaan we uit sympathie eens naar Gent. We vinden het overdreven 11 te betalen in Gent (3 euro korting), we betaalden in Duesseldorf 4 euro meer voor 18 hallen vol watersportgeweld. Veruit de meest interessante watersportbeurs ter wereld bij onze oosterburen. Maar goed, we kwamen een clubgenoot tegen (de Wim) en kochten ons waterwegvignet 2010. Daar moeten we dan ook al niet meer naar omzien. Voor de rest viel ons het grotere segment van 30' tot 40' op. Daar waar het vroeger meer speedboten waren, komen nu ook de traaglopers aan bod en de sloepen. Ook de volgbootjes (zodiac, suzamar e.d.) zijn in opmars. Kledij, schoeisel, accessoires mag best wat meer. Wat auto's daar stonden te doen evenals sqads enz... is mij een raadsel. Daar zal sponsoring wel voor iets tussenzitten. Geladen met de gebruikelijke boeken, die ik niet in het nederlands kon krijgen in Duesseldorf, dropen we af richting Lokeren. Leesvoer voor de komende weken. De volgende beurs wordt Leeuwarden, waarvan ik heel veel verwacht. Iedereen wie staal in het hart draagt, moet noar Ljouwart in Frÿlan (naar Leeuwarden in Friesland). Tot dan !!!
Wie heeft er nooit dat drinklied gehoord of gezongen. Toen ik op Boot Duesseldorf was, werd mijn aandacht getrokken door een eigenaardig bootje. Totaal rond en in het knal-oranje. Kwestie van op te vallen. Het werd omgeven door een schare "Hollanders". Een "Oranje" bootje trok hen wel aan. Futuristisch van uitzicht ging ik kijken toen de hele meute weg was. Tot mijn grote verwondering was het een varende bar- en/of eetgelegendheid door een buitenboordmotortje aangedreven. Ik zag deze zomer reeds een polyester drijvend eiland met palmboom, bar en een hele schare jonge hollanders, luid zingend over "de klok van Arnemuiden". Wel, gasten, dan is hier voor jullie "HET SCHIP" Voor mijn blogvrienden de foto's er bij.
't Was effen na halfzeven toen Rose en Joël al in Lokeren toekwamen. Snel een tas verse koffie en een halfuurtje later reden we richting autostrade. De vrouwtjes achteraan keuvelden over van alles en nog wat, de venten vooraan over bootjes en bootjes, maar vooral over bootjes. De man uit Bellegem verraste me weer toen hij een CD op de gps zette, en wij ons bootje in volle glorie zagen varen. De Enya voer, onder een schitterende zon, over het Schipdonkkanaal richting Maldegem. Mooie verrassing, Joël ! Eens op de Zelebaan, net voor de autostrade, broodjes ingeslagen en weg waren we. De GPS wees de Messe aan in Duesseldorf. Op naar Boot 2010. Via Venlo, Duitsland in, en rond 10.00 uur waren we op de parking van Boot. Gedurig reden autobussen op en af, om de verbinding tussen de parkings en de 18 hallen met alles wat watersport te bieden heeft. In de ochtendkoude vluchtten de vrouwtjes binnen, terwijl wij aanschoven om tiketten te kopen. 60 euro armer en 4 tiketten rijker beginnen we aan 't bezoeken van de hallen die ons interesseren. De hallen waar motorboten, accessoires verkocht worden, en de hal waar allerlei vaarbestemmingen te zien zijn, genieten ons voorrang. Halverwege "ein bratwurst mit senf", met een biertje er bij, dat knapt ons weer op. Hal 15 toonde ons tal van prachtige schepen. Ondertussen droomden we weg bij het zien van onbetaalbare megayachten. Petra, Rose en Joël poseerden fier voor het grootste jacht. Foto hierbij. 's Avonds rijden we rustig huiswaarts, hoe dichter we Lokeren naderen, hoe meer regen. Nadat we de vrouwtjes thuis afgezet hebben, rijden de mannen om chinees. De hongerigen spijzen lijkt een werk van barmhartigheid, want iedereen tast gulzig toe. Een flesje Bergerac sluit onze prachtige dag af. Rond elf rijden onze vrienden huiswaarts. 4 tevreden mensen sluiten vermoeid de oogjes en dromen over bootjes, bootjes en nog eens bootjes.
Men kan er nog nauwelijks naastkijken, wat verschillende netwerken boomen. Grenzeloos, mijns insziens, sommige zoals Facebook hebben reeds miljoenen mensen binnen. Ben je pro of contra ? De realiteit gebiedt ons om pro te zijn,maar... Liefst met de nodige zorg en voorzichtigheid, want blogs en netwerken kunnen ook deels gevaarlijk zijn. Sowieso staan we reeds, zonder het te weten, geboekt bij diverse netwerken. Denk maar eens aan de verschillende bedrijven die lijsten hebben met alle mogelijke en denkbare personalia, gaande van de normale zoals adres en telefoonnummer, maar ook de minder aangename zoals geloofsovertuiging, politieke gezindheid, geaardheid, enz... Om nog maar te zwijgen over de echt over de schreef gaande info, zoals afwijkingen psychisch en fysisch, financiële toestanden, schulden, crimineel verleden, enz... Maar het heeft ook z'n goeie kanten. Door het wegvallen van de gezellige buurten van vroeger, die geen TV of radio hadden, maar met elkaar overlegden hoe ze sommige dingen gingen doen. Ook de bereidheid van hulp geven aan elkaar. Dit is allemaal verleden tijd. Vriendschap is een vies woord geworden, en iets belangeloos doen voor vrienden of familie wordt met de nodige argwaan bekeken. Jammer, want dit is de enige juiste weg voor een betere samenleving. Verdomme 'k had beter in de politiek gestapt ! Wat ik feitelijk kwijt wou, is dat ik ook op Facebook sta, enkel om te netwerken en vrienden die me willen contacteren te helpen. Om sociale barrières neer te halen en mensen wat dichter bij elkaar te brengen. Dat wou ik effe kwijt !!!!!!!!!!!!!
Hopende dat de Koning Winter overleden is, waarvoor mijn dank... Wanneer dan sommige lezers mij verwijten een luiaard te zijn, omdat ik te weinig schrijf in deze komkommertijd, is het "er over" Is het een gebrek van bezoekjes van de Muze of is het een triestig omzien naar een minder gezellige tijd ? Wie zal 't zeggen. Feit is dat noch de "Muze", (destijds fantastisch café in Antwerpen met Ferre Grignard), noch de luiheid er iets met te maken hebben. Wat dan wel ? Er is gewoon geen nieuws. De wekelijkse bezoekjes gaan gewoon door, want mijn bootje, dat mag ik wel zeggen, wordt "gesoigneerd" als de besten. Om dan sommige mensen toch iets gelukkiger te maken, hierbij wat sfeer-foto's van een winterse "Enya", de koude verbijtend en uitziende naar warmere dagen.
Een winter als deze baart me altijd de nodige zorgen. Dat het een paar dagen vriest of sneeuwt kan in principe geen kwaad. Erger is het wanneer die kwibussen van weermannen met allerlei uitspraken komen over langdurige vriesperiodes "die wel eens zouden kunnen langduren". Aan zulke uitspraken kan ik me mateloos ergeren, omdat je niet meer weet of het al of niet zal bewaarheid worden. Maar goed, ook al probeer ik Petra honderd maal te zeggen dat zulks niet per sé waar zal zijn, toch is ze altijd danig ongerust over haar bootje. Gisteren had ze een vrije dag, en in plaats van zoals elke vrouw te gaan shoppen met de koopjesperiode, gingen wij zien achter een vuurtje om aan boord te zetten en de motorruimte te verwarmen. We kochten een electrisch kacheltje, termosthaat en de mogelijkheid om op 750/1500 en 2000 watt te verwarmen. Omdat het overdag weinig of niets vriest binnen, denk ik hem te koppelen aan een stekker met uurregeling zodat hij 's avonds rond 17.00 aanslaat tot 's anderendaags 09.00 uur. Een potje water in de buurt moet een controle mogelijk maken of het al of niet vriest binnen. Doordat ik de volledige kap heb opgezet denk ik minimum 3 graden ter winnen binnen. Aangezien ik toch thuis ben kan ik altijd effen gaan kijken. Het vuurtje wordt vandaag geplaatst.
Dat het ook voor anderen in de winter onderhoud en toezicht geblazen is voor hun bootje, mag blijken uit de foto's mij toegestuurd door de vrienden Karel en Leon. Wij konden hun prachtige reisverhalen naar de bron van de Schelde lezen op mijn blog. Ligging is de jachthaven van Temse, waar ik ieder jaar met Karel zijn bootje op het droge mag brengen. Ook dit jaar brachten we de El Verde op zijn "bok" op het droge. Karel haalde het originele dekkleed er over en nu staat de El Verde droog op z'n bok, beschut van regen en wind te wachten op "nattere tijden" wanneer hij weer als een groen visje mag spartelen in het ruime sop.
P.S. Ook een foto, toen ik met Petra de El Verde aan de kade aanmeerde in Lokeren.
Elke week bezoeken we ons bootje om te zien of alles nog ok is. Verleden week waren we eventjes terug aan boord, keken mekaar aan en dachten net hetzelfde op hetzelfde moment. Dat we hier maar snel terug kunnen komen. We checken nog snel of de vochtvreters (wat een naam) goed hun werk doen, en voegen er indien nodig, extra vochtzout aan toe. Alles binnenin van kussens is immers van de wanden gehaald want het geeft toch, samen met normale kondens, zijn vocht af. Ook onder de pompen die afgekoppeld en leeggelopen zijn komt er nog altijd water uit. Een half potje op 14 dagen tijd. Langs de ramen hebben we geen vocht. Ook aan de besturing boven is het vocht verholpen omdat er nu winterzeilen voor ieder groot raam gespannen zijn. Een dikke zorg minder, want aan de hoeken van de venster, voor de besturing zijn 2 gaatjes in de hoeken gemaakt om het eventuele vocht naar buiten te laten lopen. Met de winterzeilen er voor is dit niet meer nodig en blijft alles droog. Wat vooral opvalt is, dat met de kap die achteraan alles dicht, ook de temperatuur onder de kap aanmerkelijk stijgt. Ook blijft het achterdek proper en heeft zij niet te lijden van winterse toestanden. Het is daardoor ook in de onderliggende slaapkamer een stuk warmer. Een goede investering, zo blijkt. Ook zijn de twee bakken met binnenbekleding die over de vluchtramen op het voordek staan goed voor het buitenhouden van vocht voorin het schip, evenals het buitenhouden van kou. Alles staat in functie van het zoveel mogelijk buitenhouden van kondens. Zo weinig als mogelijk is de binnentemperatuur stijgend of dalend. En dat is goed. Ik heb teveel slechte ondervinding met stoken aan boord in wintermaanden. 't Is kostelijk (verbruik), haalt in feite niets uit en bevorderd kondens. Het op- en neergaan van de temperatuur wakkert kondenswater aan. Dat loopt, of erger nog, blijft staan op de houten bekleding en binnenbekleding, en verspreid zich over de kussens. En wanneer men terug aan boord komt, is het dikwijls te laat en dringen kosten zich op. Liever voorkomen dan genezen !
Nadat alle voorzet-zeilen geplaatst zijn, was er nog één ding te doen. Frontaal was het zeil met vensters, waarin de overlappingen moesten veranderd worden. Doordat het front afgebroken moest worden, waren de vensters gekraakt, verduurd zeg maar. Ik heb ze dan maar alle drie in éénmaal laten vernieuwen. Vernieuwde, UV-bestendige vensters zitten er nu in, met nylon-katoengaren gestikt, dubbel dan nog, zodat alles in orde moet zijn. Verder werden alle overlappingen aan de goeie kant gestikt en van velcro sluitingen voorzien. De kap watert nu goed af. En hele geruststelling. Ons bootje lig er nu goed bij, volledig in orde om de komende winterprikken goed te doorstaan. Alle slechte drukknopen werden vernieuwd. Alle ritsen werden met WD40 behandeld en gaan moeiteloos heen en weer. Volgende keer komen de beelden van ons bootje in zijn winterpakje.
Nu nog de kap - zoals u op de foto's ziet staan de flappen open - daardoor kan vocht binnendringen. Alle flappen (4 cm breed) worden in de volle lengte afgesneden en langs de andere kant geplaatst, zodat de sluiting correct is. Alle vier de flappen worden zo verwisseld van plaats. De 2 linkse worden 2 rechtse en omgekeerd. Bovendien worden alle naden herstikt en zal het front van de kap er als nieuw uitzien.
Wat een stro...weer deze week. Nu we aan de boot bezig zijn met alle vensters van winterzeilen te voorzien, en we op droog weer hadden gehoopt, hebben ze zowat alle hemelsluizen opengezet. Gelukkig zijn de winterzeilen geslaagd. Alle grote ramen zijn nu van zeilen voorzien. Tussen de ruiten en de zeilen komt nu nog een folie die beschermend optreed tegen vocht en koude. Dit werkje is voor Petra en mezelf. Per raam gaan we de folie op model snijden en achter de zeilen schuiven. Heel goed isolerend. Het komt goed uit, want volgend week-end voorspelt men kouder weer. Net op tijd zijn we klaar met 't werk. Nog één werkje rest ons. Het front van de kap schijn verkeerd te zijn gestikt en de overslagen (flappen) staan open in plaats van gesloten te zijn. Dat heeft voor gevolg dat de regen over de ritssluitingen loopt i.p.v. over de flappen. Doordat er constant regen over de ritsen loopt, komt er al eens een druppel regen door de ritssluiting en valt binnen op het dashboard. Alhoewel mijn dashboard afgedekt is, kan ik er water missen als de pest. Het front van de kap wordt herstikt, alle naden worden met nieuw garen overstikt en de flappen worden gewisseld van kant, zodat ze sluitend zijn. Om alles nog beter te sluiten wordt een velcro sluiting aangebracht. Dan pas zal mijn kap sluitend zijn en in orde voor de komende jaren. Dat is het laatste wat voorzien is voor 2009. De volgende werkzaamheden gebeuren in maart/april 2010. Maar, wanneer we volgend jaar dezelfde zomer mogen hebben als deze zomer, wordt de "Enya" weer voor vele weken mijn huisje op het water.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
't Was effen na halfzeven toen Rose en Joël al in Lokeren toekwamen. Snel een tas verse koffie en een halfuurtje later reden we richting autostrade. De vrouwtjes achteraan keuvelden over van alles en nog wat, de venten vooraan over bootjes en bootjes, maar vooral over bootjes.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
