06-04-2009, 13:44 geschreven door Postduif

Elke dag een uitnodiging
    om goed te zijn voor jezelf,
    om jezelf op te bouwen.

Elke dag een uitnodiging  
    om jezelf te oefenen
    in waardering voor dit leven,
    in waardering voor je kunnen.
Elke dag een uitnodiging
    om jezelf te verwonderen
    over zoveel goeds in anderen,
    over zoveel verlangen naar liefde.

Elke dag is een uitnodiging
    om tijd te nemen voor zorg,
    om aandachtig te leven.
Elke dag is een uitnodiging
    om elkaar te bemoedigen,

    om te bouwen aan een wereld van liefde.

                    Martinus van de Berg

28-03-2009, 10:35 geschreven door Postduif

Mijn grootste angst is niet dat ik onvolmaakt ben, mijn grootste angst is dat ik mateloos krachtig ben.

Het is mijn licht, niet mijn schaduw, die mij het meest beangstigt.
Ik vraag mijzelf af: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar wie ben ik om dat niet te zijn?
Ik ben een kind van God.
Mijzelf als onbelangrijk voordoen, bewijst de wereld geen dienst.

Er is niets verlichts, aan mijzelf klein te maken opdat andere mensen zich bij mij niet onzeker zullen voelen.
Ik ben bedoeld om te stralen als een kind.
Ik ben geboren om de glorie van God die in mij is, te openbaren.
Die is niet alleen maar in mij, die is in iedereen!
En als ik mijn licht laat stralen, geef ik onbewust aan andere mensen toestemming hetzelfde te doen.
Als ik van mijn angst bevrijd ben, bevrijdt mijn aanwezigheid vanzelf anderen. 

Nelson Mandela, 1994, Inaugurele Rede bij
presidentschap van de republiek Zuid-afrika.

16-03-2009, 15:07 geschreven door Postduif

Hoe kun je merken dat je ouder wordt?

Alles is veel verder weg dan vroeger. Het is twee keer zo ver naar de hoek en ze hebben er een heuvel bij gemaakt heb ik gemerkt.

Ik heb ’t maar opgegeven om te rennen om de bus te halen, hij vertrekt trouwens eerder dan vroeger.

Ik heb bovendien de indruk dat ze de trappen steiler maken dan jaren geleden.

Heb je gemerkt dat ze de krant in kleinere letters drukken?

Het heeft ook geen zin om iemand te vragen hardop voor te lezen, want iedereen praat tegenwoordig zo zachtjes dat ik ’t nauwelijks kan verstaan.

Het materiaal in kleding wordt zo krap, vooral rond middel en heupen.

Zelfs de mensen veranderen, ze zijn veel jonger dan wij toen wij zo oud waren.

Van de andere kant:

Mensen van mijn leeftijd zijn veel ouder dan ik. Ik kwam gisteren een oude vriendin tegen en ze was zo oud geworden dat ze mij niet meer herkende. Ik moest nog aan dat arme mens denken vanmorgen, terwijl ik mijn haar stond te kammen. Ik zag mezelf in de spiegel en ik dacht: “Verdraaid, die spiegels zijn ook niet meer van zo’n goede kwaliteit als vroeger”.

                                              Aad Fokker

07-03-2009, 07:21 geschreven door Postduif

Neeltje Maria Min werd op 21 juli 1944 geboren in het Nederlandse Bergen. Vanaf haar 14^e schrijft zij in eenvoudige taal lichtvoetige en ritmische poëzie. Voor het eerst werd een gedicht van haar in de krant gepubliceerd toen zij 19 jaar oud was onder het pseudoniem Sophie Perk. Haar eerste dichtbundel ,Voor  wie ik liefheb wil ik heten, verscheen in1966.

De klok begint te zingen

Vanmorgen zag ik door de kieren
van de gesloten luiken licht,

dat straalde over mijn gezicht

en al het stof als vuur deed vieren.

Toen werd mijn kamer warm tot op het bot
en op de kast begon de klok te zingen
van ruisende herinneringen
en plotseling verscheen mij god.

                                                 Neeltje Maria Min

01-03-2009, 11:59 geschreven door Postduif

Gedeelde vreugde

In Kolomea leefde eens een pelshandelaar, Simson Hübner, die niet alleen een slimme koopman, maar ook een groot grappenmaker was. Hij trok van markt tot markt om zijn koopwaar te verhandelen.

Hij had de vreemde gewoonte om een somber gezicht op te zetten als hij die dag goede zaken had gedaan. Hij stak dan ’s avonds in zijn huis geen kaarsen aan, het bleef er donker. Had hij echter slecht zaken gedaan, dan verlichtte hij zijn hele huis met kaarsen en was hij een en al vrolijkheid. Een buurman die dit merkwaardige gedrag al vaker had waargenomen, vroeg op een dag naar het motief. Simson zei hem lachend:” Ik zal je mijn geheim verklappen. Je weet toch hoe jaloers en vol leedvermaak mensen soms kunnen zijn? Ook ik heb de nodige vijanden, mensen die me benijden. Wanneer ik goede zaken heb gedaan, steek ik thuis geen kaars aan. Ik gun ieder het zijne. Als ik gelukkig en blij ben, dan moeten mijn vijanden het ook kunnen zijn. Ze zullen denken dat ik met mijn handel er flink bij ingeschoten ben. Wanneer ik echter slecht zaken heb gedaan en daar ’s avonds de smoor over in heb, dan verlicht ik mijn hele huis met kaarsen. Mijn vijanden zullen denken dat ik die dag veel geld heb verdiend en zich daaraan behoorlijk ergeren!”

Uit:Gottfrid van Eck, Bidden met de benen. Utrecht: Servire 1998

20-02-2009, 07:43 geschreven door Postduif

Baukje Jacoba van Kesteren (1950) was na een studie persoonlijkheidspsychologie een aantal jaren werkzaam als onderwijskundig onderzoeker. Op 20 jarige leeftijd distantieerde zij zich van haar gereformeerde opvoeding.  Een kwarteeuw later kreeg zij het boek ‘Een cursus in wonderen’ in handen dat haar inspireerde tot schrijven en dichten.

Nodeloos gevangen

Er doen nog zoveel kleine dingen zeer
van jaren her soms, en nog niet vergeten.
De meeste stellen nauwelijks iets voor,
toch is hun scherpte nog niet weggesleten.

Er doen nog zoveel harde woorden pijn,
die in mijn hoofd en hart zijn blijven hangen
en die ik in gedachten soms herhaal;
zo houdt een mens zich nodeloos gevangen.

Er doen nog veel herinneringen zeer,
de meeste zijn al niet meer uit te praten.
Dus is er nog maar één remedie voor:
ze stuk voor stuk volledig los te laten.

Baukje van Kesteren

Auteur van de dichtbundel ‘Overgave’, Trivium, Sneek 2006

http://www.delachendepanda.nl/gedichten.html

09-02-2009, 11:42 geschreven door Postduif