Palmyre Oomen is buitengewoon hoogleraar wijsbegeerte aan de Technische universiteit Eindhoven voor de Radboudstichting. (De Radboudstichting wil een brede vorming in het hoger onderwijs stimuleren vanuit katholieke inspiratie). Ze studeerde behalve mathematische biologie, theologie en filosofie en schreef o.a. het boek Doet God ertoe? (1998). Haar dissertatie was: Bespreking en analyse van Whitehaeds ‘ procesfilosofie’. (Whitehead is een Brits-Amerikaans filosoof, natuurkundige en wiskundige)

Palmyre Oomen vindt dat religieus en wetenschappelijk denken niet met elkaar in tegenspraak hoeft te zijn.  In de 17^e eeuw leken geloof en wetenschap met elkaar in strijd te zijn, maar gaandeweg kwam men tot het inzicht dat geloof een andere taal hanteert dan wetenschap. Het zijn twee verschillende gebieden.
Zij vindt het onzinnig het scheppingsverhaal tegenover de evolutieleer te zetten. Het verhaal over de schepping van de wereld in zeven dagen wil geen feitenrelaas zijn. Je kunt het scheppingsverhaal ook zo lezen, dat de wereld er niet kan zijn zonder God. De scheiding tussen geloof en wetenschap is uiteindelijk toch onbevredigend voor haar. Beide hebben betrekking op een en dezelfde werkelijkheid. Beide streven naar inzicht. Geloof en wetenschap hebben niet alleen een vergelijkbare hartstocht naar inzicht, maar kunnen elkaar ook wederzijds van dienst zijn. Wetenschap moet het geloof zuiveren van bijgeloof en misvattingen. Omgekeerd kan het geloof de wetenschap zuiveren van absolutisme, bijvoorbeeld van de aanname dat alleen het waarneembare en meetbare telt. Zij zoekt naar een manier waarop beide tot hun recht kunnen komen. “Als filosoof probeer ik dingen die vanzelfsprekend lijken van hun vanzelfsprekendheid te ontdoen”, zegt zij, ”en te laten zien dat er allerlei vooronderstellingen meespelen. Ik breng geen zekerheid, maar probeer die juist weg te halen.”

                                                 (bron:De Twentsche Courant Tubantia, 9-12-’05)

26-01-2006, 00:00 geschreven door Postduif

Daglicht

Sta met mij in de tuin van heden,

vang het licht zolang het is,

roep het donker niet, het komt

vanzelf. Spreek niet van verleden,

leg op toekomst geen beslag.

Zie deze dag als aanvang,
belofte voor wellicht een nieuw
begin. Ontwaar de glans en kom

mij daarin nader, geef dit moment
tot in de kleinste ruimte zin.

Marijke van Hooff

21-01-2006, 07:44 geschreven door Postduif

Wij houden ons nooit aan het heden

Wij lopen op de toekomst vooruit, alsof die veel te traag is in het komen en wij haar gang willen verhaasten;of wij roepen het verleden weer op, om het vast te grijpen omdat het te snel vervliegt.

Zo onvoorzichtig zijn wij, dat we ronddwalen in tijden die de onze niet zijn en in het geheel niet denken aan de enige tijd die ons toebehoort; en zo oppervlakkig, dat wij denken aan tijden welke niets zijn en zonder na te denken ons onttrekken aan die enige tijd die werkelijk bestaat. Dat komt doordat het heden ons gewoonlijk pijn doet. Wij verbergen het voor ons oog omdat het ons leed berokkent en wanneer het aangenaam is, hebben we spijt dat wij het zien ontglippen. Wij trachten het dan te schragen door de toekomst en denken dan te beschikken over dingen die niet in onze macht liggen, over een tijd waar wij geen zekerheid van hebben dat wij haar beleven.

Laat ieder zijn gedachten maar eens onderzoeken en hij zal bemerken dat deze bezig zijn met verleden en toekomst.
Wij denken vrijwel nooit aan het heden.

En wanneer wij het al eens doen, is het slechts om er een licht in te ontdekken, met behulp waarvan wij over de toekomst kunnen beschikken.

Het heden is nooit ons doel, het verleden en het heden zijn slechts middelen voor ons en alleen de toekomst is ons doel.
Op die manier leven wij nooit, maar hopen te leven en terwijl wij ons voortdurend gereedmaken om gelukkig te worden, is het onvermijdelijk dat wij het nimmer zijn.                      

                                              Pascal (wiskundige 1623 – 1662)

(Voor meer Pascal zie: Blaise Pascal, blogartikel van 5-9-2005)

20-01-2006, 16:36 geschreven door Postduif

Nel Benschop, geboren op 16 januari 1918 te ‘s-Gravenhage is, nu bijna een jaar geleden, op 31 januari 2005 overleden in Arnhem. Ze beantwoordt niet aan het clichébeeld van de dichter, maar ze is wel de meest succesvolle en meest geciteerde dichter van Nederland. Haar eerste bundel ’Gouddraad uit vlas’ werd in 1958 in eerste instantie geweigerd door de uitgever, omdat er geen markt voor zou zijn. Pas in 1967 durfde deze het aan. Het werd een bestseller. Van haar boekjes zijn meer dan drie miljoen exemplaren verkocht. Veel mensen zoeken op moeilijke momenten troost in haar verzen en vinden daarin de woorden die ze zelf tekortkomen. In rouwadvertenties wordt vaak, al of niet aangepast, een gedeelte uit een van haar gedichten gebruikt.

Wintermorgen in het bos

Aan alle takken zag ik regendruppels beven:
net kerstboomballen, maar dan in het klein.
Ik zag de lichtjes dansend daarin leven,
En wist niet, dat het bos zó mooi zou zijn.

Soms viel een druppel stil in een plas water;
dat gaf een zacht en muzikaal geluid;
ik dacht aan vroeger en ik dacht aan later.
Ik sloeg mijn droomboek dicht, maar ’t was niet uit.

Ik dacht: nu mogen er geen mensen komen;
dit is zo goed, ik ben hier heel alleen,
ik zie niets anders dan de zwarte bomen
en allerhande vogels om mij heen.

En stil ben ik het bos weer uitgelopen.
Wat was het mooi, al leek het dor en kaal:
de deuren naar de lente stonden open,
en als Gods glimlach was de zonnestraal.

                                                                                                 Nel Benschop
(foto: hoes van de CD: Voor Jou)

13-01-2006, 00:00 geschreven door Postduif

De natuurlijke tijd

Peter Toonen, woonachtig te Utrecht, heeft sinds 1985 een praktijk in personal coaching, aurareading- en healing, en geeft lezingen, trainingen en workshops in Nederland en andere landen, aan particulieren en het bedrijfsleven, over teambuilding, intuïtieve ontwikkeling, aardehealing en de werking van de kalenders van de natuurlijke tijd. Over dit laatste, de Maya kalenders voor de Nieuwe Tijd, gaf hij een lezing voor onze geloofsgemeenschap Aan de Regge, Het is een onderwerp dat hem uitermate boeit en waarvoor hij enige tijd in Mexico verbleef. Inmiddels heeft hij hierover 3 boeken geschreven*. Hier volgen enkele gedeelten uit deze lezing.

Peru was het leefgebied van de Maya’s. Er was een hoogstaande astronomische kennis en men wist de wonderbaarlijkste dingen, over b.v. Venus, Mars en Pluto, die toen nog helemaal niet bekend konden zijn. Met de Mayakalender werd 13/14 eeuwen geleden onze tijd al beschreven. De Maya’s hadden ongeveer 22 kalenders, waarvan sommige liepen tot miljarden jaren terug, en die allemaal aflopen op 7 mei 2012. Nu die datum nadert beginnen deze kalenders meer de aandacht te trekken.

Meestal meten we de tijd lineair. Dit is kunstmatig bedacht, het is gemechaniseerde tijd. Een mechanische klok die in twaalven is gedeeld meet geen tijd, maar informeert tijd in de ruimte, het is een dimensie van lengte, breedte en hoogte. Zo hebben we ook een bedachte kalender. Waarom hebben we 12 maanden? Alle volken hebben de maan gebruikt om de tijd te meten. In de tijd dat wij eenmaal om de zon draaien, heeft de maan 13 keer om de aarde gedraaid. Niet 12 keer. Je kunt het beste het jaar in 13 stukken van 28 dagen verdelen. Dat is 3 keer 64 dagen en dan houd je 1 dag over, dat is dan de dag buiten de tijd. Dit is een cyclische tijd, het is ons bioritme, de kalender van onze aarde. Wij kunnen de cycli niet waarnemen, maar we kunnen wel de volle maan zien en de nieuwe maan en dat is een cyclus van 29,2 dagen, dat komt omdat als wij om onze eigen as draaien, de maan gewoon met ons mee draait. Er zijn 3 verschillende maancycli en het gemiddelde daarvan is 28 dagen. Sirius en de zon reizen samen door de melkweg en ontmoeten elkaar elk jaar op dezelfde tijd en op hetzelfde punt. Het is de enige ‘conjunctie’(samenstand) die ieder jaar op hetzelfde tijdstip plaats vindt op 26 juli. Daarom laten de Maya’s de kalender beginnen op 26 juli. Opmerkelijk is dat Kerstmis op deze kalender altijd valt op vrijdag de 13^e.

Het tellen van de Maya’s is afgeleid van het totaal aantal vingers en tenen. Ze werkten met twintigtallen. Het getal 0 is ook het getal 20. De tijd begint bij 0 (Galactic Notation). De Maya’s waren het eerste volk dat de nul gebruikte. Ze hadden een telsysteem van streepjes en balletjes. Alle Mayakalenders werken met de getallen 13 en 20. Je hebt een wiel van 13 tandjes en een wiel van 20 tandjes die in elkaar draaien, na 260 dagen staan deze wielen weer in dezelfde positie. Zo kun je een kalender van 260 dagen maken. Deze kalender wordt ook de Tzolkinkalender genoemd. Ook in de astrologie zie je steeds dat planeten na 260 dagen weer op hun plek staan. Er zijn 4 seizoenen van 13 weken, je hebt een cyclus van 52 dagen, 52 weken , 52 jaar en een cyclus van 5200 jaar. 5200 Jaar geleden begon onze geschiedenis met de cultuur van de Egyptenaren, precies bij het begin van deze lange-telling-kalender van de Maya’s. Dat is een 5^e deel van een hele grote cyclus, namelijk die van 26000 jaar, de zg. Precessiecyclus.

Waar bevindt zich onze planeet in het zonnestelsel? Dat is aan het eind, aan de rand van de spiraal van onze melkweg, maar ook aan het eind van het universum met zijn miljarden melkwegen. Door verdichting en condensatie na de big bang kwamen er steeds zwaardere elementen. Planeten en sterren, zegt dhr Toonen, zijn allemaal levende wezens. Er is eerst leven uit verschillende bestanddelen samengesteld, dan organisch leven en dan een voor-bewust leven. Uiteindelijk wordt de materie steeds dichter en wordt het zich bewust van zichzelf. Dat is de stap waar we nu voor staan. De kleinste entiteit is de mens, een vonkje van goddelijk vuur. God kon zich niet bewust in kleinere stukjes opdelen. Je bent hier namens God om mee te maken hoe het is zonder God.God wordt zich bewust in de materie zelf en dat mogen wij doen. De schepper schept zichzelf, wat wij ons niet kunnen voorstellen. Het is het spel van de vrije wil, een experiment.

De Maya’s waren bezig met synchroniteitsmetingen, het maken van cycli. Volgens de Maya kalender komt er nu weer een nieuwe cyclus. Na 26000 jaar komen we in 2012 op één lijn met de bron waaruit alles voortkomt en zijn we weer bij 0. Je kunt zeggen dat is het einde der tijden, maar het is een einde aan een tijd zoals wij die kennen. Eigenlijk is er maar één tijd en dat is nu. De 0 tijd. Verleden is geweest en toekomst is er nog niet. Verleden, heden en toekomst gebeuren in het nu. Wat gaat er gebeuren in 2012? Dat maken wij nu uit. Het zal een tijd zijn waarin iedereen zich weer kan herinneren wie hij was en zijn dromen kan realiseren. Het is een tijd, zegt Peter Toolen, waarin iedereen zijn helderziendheid terug gaat krijgen, want daar ben je mee geboren.Het enige wat verandert in het universum is het bewustzijn. Het bewustzijn stijgt. Omdat er steeds meer gebeurt lijkt het of de tijd steeds sneller gaat.

Eigenlijk is onze planeet zo langzaamaan van een hele dichte materie geworden.Vroeger waren de grootste gebouwen de tempels, tegenwoordig zijn dat de banken. Wij zijn nu zover in de materie afgedaald dat we niet verder meer kunnen en dan keren we als vanzelf weer terug naar het licht. Door dualiteit konden we ons losmaken van het goddelijk licht en konden we ons onderscheiden als vonkje.

In 2012 komen we op één lijn met de bron waaruit alles voortkomt, iedere 26000jaar. En dat punt naderen we nu, aldus Peter Toonen.

*Boeken van Peter Toonen: 1. Wat wisten de maya’s? ; 2. De Natuurlijke Tijd;
3. Het einde van de gestolen tijd

05-01-2006, 12:00 geschreven door Postduif