Aan een moeilijk vertrooster

Je kunt wel gaan...je hoeft niet meer te komen!
Je praat altijd van zwijgende berusten.
Dat kan geen mens...dat doen alleen de bomen,
die naakt en weerloos in de stormwind staan.

Jij hebt een vrouw...jij kunt wel in je lot berusten.
Mijn bed is leeg...ik ben ziek en alleen.
Je zegt dat ik gehoorzaam heb te volgen,
maar ging je zelf die kant gewillig heen?

Je moet niet zo over Gods daden praten.
Denk wat het is, ze stil te ondergaan;
en voel je eens je hart van God verlaten,
kom dan nog even bij mij aan.

Misschien dat we elkaar dan beter kunnen vinden,
dat je mijn schreien beter kunt verstaan.
Misschien...gaan we dan samen zachtjes zingen:
Wat God doet is toch welgedaan!

Jaap Kroonenburg