Ik ontving een reactie van John op ‘Een paar verhaaltjes’.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hij schrijft: Misschien vindt u onderstaand verhaaltje ook wel mooi. Dit is een verhaal van de Chassidiem* en komt uit ‘Vuur in de duisternis’ van Elie Wiesel*. Deze verhalen worden telkens opnieuw verteld door andere personen, op de manier waarop zij ze hebben horen vertellen. Het commentaar aan het slot is van Wiesel.  Ik voeg het erbij omdat hij in weinig woorden veel leert over het jodendom.

Ik laat het hier volgen:

Op die dag trachtte de grote Rabbi Israël Baäl Shem-Tov, die beroemd was om zijn macht over hemel en aarde, weer eens de Schepper naar zijn hand te zetten.
Brandend van ongeduld had hij al dikwijls gepoogd een eind te maken aan de beproevingen van de ballingschap; deze keer stond hij op het punt dat hem dat zou lukken: door de poort die al op een kier stond, zou de Messias verschijnen en de kinderen en bejaarden troosten die hem verwachtten, en die op hem alleen wachtten. Te lang al waren ze uiteen gedreven, de mensen gingen zich weer in vreugde verenigen.
Verontwaardigd ging satan bij God protesteren, en hij haalde daarbij de wetten aan - die hij onveranderlijk noemde - van de geschiedenis, van de rede en vooral van de rechtvaardigheid: waar bemoeit de mens zich toch mee? Verdient de wereld nu al de verlossing? De Messias kan alleen maar komen onder bepaalde omstandigheden: zijn die aanwezig ?
Een God - die ook rechtvaardig wil zijn - moest erkennen dat deze argumenten gegrond waren: de mensheid was nog niet rijp om haar verlosser te verwelkomen. En omdat hij de scheppingsorde had verstoord, werd Israël Baäl Shem-Tov gestraft: hij werd op een afgelegen onbekend eiland gezet, gevangene van schurken of van demonen. Met hem was alleen maar zijn trouwe metgezel en zijn persoonlijke schrijver reb Tsvi-Hirsch Soifer. Deze had zijn Meester nog nooit zo in de put gezien: 'Rebbe, doe iets, zeg iets'.
'Ik kan niet. Ik kan me niet meer laten gehoorzamen’. 'Maar uw geheime kennis dan, uw goddelijke gaven ? Wat is daarmee gebeurd, Rebbe ?'
'Vergeten’, zei de Meester. 'Verdwenen, verstrooid.   Al mijn kennis is mij ontnomen; ik herinner me niets’.
Hij zag zijn metgezel wanhopen, de pijn die hij erdoor voelde deed hem handelen.
'Moed’, zei hij. 'Niet alles is verloren. Jij bent hier, dat is goed. Jij kunt ons redden. Je moet mij alleen maar in herinnering brengen wat ik jou heb geleerd. Een parabel, een gebed. Een kruimeltje van mijn onderwijs is genoeg’.
Jammer genoeg was ook reb Tsvi-Hirsch alles vergeten; net zoals zijn Meester had hij geen geheugen meer.
'Herinner jij je niets ?', riep de Baäl Shem uit. 'Echt niets ?'
'Niets, Rebbe . Behalve’.
'Behalve wat ?'
'Het alfabet’.
'Wel, waar wacht je op ? begin! Vlug!'
Gehoorzaam zoals altijd begon de schrijver langzaam, pijnlijk, de eerste heilige letters op te zeggen die alle geheimen van het heelal omvatten: 'Aleph, beth, gimel, daleth’.
En de Meester, meer en meer opgetogen, zei hem na: 'Aleph, beth ,gimel, daleth’.
Daarna begonnen ze opnieuw vanaf het begin. En de Baäl Shem zei het alfabet met zoveel vuur op dat hij op den duur in extase kwam. En als de Baäl Shem in extase was, kon niets hem weerstaan, dat is wel bekend. Zonder het zelf te beseffen lukte het hem om van plaats en toestand te veranderen; hij verbrak de ketens, herriep de vervloeking: Meester en schriftgeleerde waren weer thuis, gezond en wel, rijker en met groter verlangen dan ooit.
De Messias was niet gekomen.

Commentaar van Wiesel:

Typische anekdote, want ze bevat bepaalde grondprincipes van het Chassidisme: het wachten op de verlossing, het dwalen langs gevaarlijke en duistere wegen, de band tussen de mens en zijn Schepper, tussen de individuele handeling en haar weerklank in de hemelse sferen, het belang van gewone woorden, met het accent op de concentratie, op de vurigheid ook, op de vurigheid vooral; de opvatting dat een wonder alleen door de mens kan gebeuren,en voor de mens.

* Tegen het einde van de 17^e eeuw ontstond in Oost-Europa een ultra-orthodoxe beweging onder de joodse bevolking, het chassidisme. Rabbi Israël ben Eliëzer, ook bekend als Ba’al Sjem Tov, wat ‘de Heer van de Goede naam’ betekent, leerde de mensen dat iedereen voor God gelijk is en dat de weg naar God gaat via vroomheid, waaronder hij verstond, enthousiast bidden en de geboden naleven.

* Eliezer Wiesel werd geboren op 30 september 1928 en werd onder de naam Elie Wiesel bekend als Joods-Roemeens-Amerikaans schrijver van verschillende boeken over zijn ervaringen in de Holocaust. In 1986 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede.

Ik vind het leuk om reacties of nieuwe kopij te krijgen!

xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />