Brief van de bisschop voor Pinksteren
‘Het is stil waar het nooit waait’
Broeders en zusters,
Na een vormselviering sprak een grootmoeder mij aan. Ze vertelde wat onlangs in haar familie gebeurde en besloot met „ja, het is stil waar het nooit waait”. Ik had dat Vlaamse spreekwoord al een hele tijd niet meer gehoord. Plots was het er opnieuw. Wat wil het spreekwoord zeggen? Dat er overal wel eens meningsverschillen en spanningen zijn. En nog iets meer: dat zonder meningsverschillen en spanningen het leven letterlijk en figuurlijk stilvalt. Waar het nooit waait, komt het leven tot stilstand. Als een schip dat blijft liggen bij gebrek aan wind in de zeilen. Af en toe kan een fikse rukwind dus goed doen! In het Frans zeggen ze zelfs: ‘du choc des idées jaillit la lumière’ of 'uit de botsing van ideeën ontspringt het licht'.
Dat het kan stormen en dat ideeën kunnen botsen, weten we in ons land heel goed. Stormen over de verhouding tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel, stormen over de aanpak van de economische crisis en de groeiende kloof tussen rijk en arm, stormen over het vraagstuk van de immigratie en de integratie van nieuwe Belgen, stormen over ethische en levensbeschouwelijke vragen. Trouwens, soms moeten we krachtig uit de hoek durven komen. Als niemand spreekt, wordt zwijgen een gevaarlijke gewoonte. Er is zoveel in onze samenleving waarmee we niet zomaar kunnen of mogen instemmen, zonder onszelf te verloochenen! Bij oprechtheid en eerlijkheid hoort nu eenmaal een portie storm. Tegelijk moeten we zoeken naar oplossingen of uitwegen waarbij niemand uit de boot valt.
Dat het kan stormen en dat ideeën kunnen botsen, weten we ook in de Kerk. Perioden van stilte zijn in de geschiedenis van de Kerk nooit vruchtbare perioden geweest. Ze wijzen veeleer op stilstand. Sinds paus Franciscus werd gekozen, is de windkracht in de Kerk duidelijk toegenomen. Telkens opnieuw nodigt hij bisschoppen, priesters en gelovigen uit om vrijmoedig het woord te nemen en hun stem te laten horen. Daardoor komen ongetwijfeld ook meningsverschillen en spanningen naar boven, zoals we het in de Kerk niet meer gewoon waren. Voor vele gelovigen is die nieuwe stijl echter een teken van hoop. Alleen door open met elkaar te spreken, en een windstoot erbij te nemen, kan het leven in de Kerk terugkeren. En uiteraard moet ook de Kerk zoeken naar standpunten waarbij niemand uit de boot valt.
Zondag vieren we het feest van Pinksteren. Ook toen begon het stevig te waaien en kwamen gesloten tongen weer los: „Toen de dag van Pinksteren aanbrak, waren allen bijeen op dezelfde plaats. Plotseling kwam uit de hemel een gedruis alsof er een hevige wind opstak en heel het huis waar zij gezeten waren, was er vol van. Er verscheen hun iets dat op vuur geleek en dat zich, in tongen verdeeld, op ieder van hen neerzette. Zij werden allen vervuld van de heilige Geest en begonnen in vreemde talen te spreken, naargelang de Geest hun te vertolken gaf” (Hand. 2,1-4). Met de komst van de Geest begint voor de apostelen een nieuw leven. Ze stappen naar buiten en doen hun verhaal, ieder in een andere taal en met een ander accent. Binnen de kortste keren zullen ze aan den lijve ondervinden dat weerstand en spanningen daarbij onvermijdelijk zijn. Toch zal hun boodschap de wereld veranderen. Waar de wind van Pinksteren waait, keert het leven terug, anders dan voorheen.
Wat wens ik je voor Pinksteren? Dat je de heilige Geest niet zou tegenhouden. Dat je niet zou wennen aan de stilte. Dat je zou durven spreken waar nodig. Dat je niet zou wijken voor een storm, wanneer die met het Evangelie te maken heeft. Dat de adem van de Geest je mag verbinden met Gods vrijmoedigheid.
+ Johan Bonny
Bisschop van Antwerpen
23-05-2015 om 22:29
geschreven door Gust A.
|
