Van consulent in het bedrijfsleven tot priester voor het aartsbisdom Mechelen-Brussel
‘Een revival is mogelijk’
In het aartsbisdom Mechelen-Brussel wordt zondag na jaren van schaarste nog eens een jong Vlaming tot priester gewijd. Maar al is Servaas Bosch (35) daarmee een unicum, zo voelt hij zich niet.
Van onze correspondente ‘Waar is God?’ Hilde Van den Eynde
Geboren als jongste van drie in een actief religieus gezin, waarin God niet alleen op zondag ter sprake kwam. Van jongs af het idee gehad dat hij priester zou worden, maar als puber gaan twijfelen en Nietzsche beginnen te lezen. Door een stem uit de hemel opnieuw de richting van het geloof uitgestuurd. Het pad van Servaas Bosch was niet dat van een doorsnee jonge Vlaming.
Een bezoek aan een bedevaartsoord veranderde uw leven?
‘Ik was zeventien. Ik geloofde hoe langer hoe minder, ik beschouwde mezelf haast als agnost. Om mijn ouders te plezieren, was ik met hen meegereisd naar Bosnië-Herzegovina. Daar, in het bedevaartsoord Medjugorje, raakte ik er in een flits van doordrongen dat ik op een dwaalspoor zat, dat God waarachtig bestaat en dat hij ten diepste liefde is. Vandaag, bijna twintig jaar later, zindert die ervaring nog steeds na.’
Toch ging u toen nog geen theologie studeren. Nog lang niet.
‘Wel wijsbegeerte. Een pragmatische keuze was dat. Mijn verlangen om mijn leven als priester ten dienste te stellen van God en van de mensen stak weliswaar weer de kop op, maar ik twijfelde nog om de stap te zetten. Met wijsbegeerte zat ik al in de goede richting, vond ik. Maar toen verloor ik mijn hart aan een vrouw, wat de zaken enigszins compliceerde.’
U brak uw studie af.
‘Ik schakelde over op economie: een échte studie, zo zag ik dat toen. Ik zou wellicht gaan trouwen en een gezin stichten, en dan zou er brood op de plank moeten komen. Maar het verlangen naar het priesterschap bleef knagen, en na vier jaar kwam aan de relatie een eind. Na mijn afstuderen vond ik een baan als consulent in het bedrijfsleven – iets wat ik heel graag heb gedaan. Maar uiteindelijk, toen ik voor een vervolgstudie in Barcelona woonde, heb ik “mijn netten in de steek gelaten”, zoals dat in het evangelie heet, en me in Leuven bij het seminarie aangemeld.’
Wie is God voor u?
‘Iemand door wie ik mij fundamenteel gedragen voel. De woorden van Augustinus vatten het perfect samen: “Gij hebt ons voor uzelf gemaakt, en ons hart blijft rusteloos totdat het rust in u”. God ontdekken, brengt voor mij een diepe, existentiële vreugde mee, zoals van een kind dat zijn vader en moeder terugziet na hen een hele week te hebben moeten missen.’
Bent u niet gek verklaard vanwege uw keuze om in deze seculiere tijd priester te willen worden?
‘Geen van mijn kameraden viel echt uit de lucht. Voor mijn vrienden ben ik altijd al “de denker” geweest. De openheid waarmee mijn keuze werd ontvangen, was behoorlijk groot. Of misschien moet ik zeggen: de onverschilligheid voor mijn keuze was behoorlijk groot. Had ik aangekondigd dat ik vrouw wilde worden, ja, dan hadden mensen wellicht twee keer moeten slikken. Maar op het eind van de rit zouden ze ook dáár gewoon zijn in meegegaan.’
En uw ouders? Door uw keuze voor een celibatair bestaan zult u hun nooit kleinkinderen geven.
‘Veel mensen brengen offers in hun leven. De vraag is dan: waarvóór brengen ze offers? Als het antwoord te maken heeft met liefde, wordt zo’n offer lichter om te dragen. Mijn ouders zijn diepgelovig, het besef van Gods bestaan is een fundament onder hun leven. Dat ze dat geloof, hun kostbaarste schat, aan hun kind hebben kunnen doorgeven, dat hun kind dat geschenk heeft aangenomen: dat betekent zeer veel voor hen.’
Uw zus heeft datzelfde geschenk eerder al aanvaard. Als kluizenares kan zij niet naar uw wijding komen?
‘Zij zal er in gebed bij zijn.’
Als u straks priester bent, zal het ‘palliatieve pastoraal’ een deel van uw taak zijn?
‘De vergrijzing van priesters en gelovigen in Vlaanderen is een feit. Toch denk ik dat een revival mogelijk is. We zitten op een schip dat volop aan het keren is – niet enkel de kerk, de hele wereld verandert. Maar enkele inspirerende pastoors of een paar cosmetische aanpassingen in de liturgie zullen voor een heropleving niet volstaan, daarmee is genoeg geëxperimenteerd. Nee, we zullen moeten uitzoeken waar de levensvatbare plekjes zitten in de Europese kerk. Wellicht is dat vooral in de steden, waar zich de voorbije jaren veel gelovige migranten hebben gevestigd.’
Heeft de katholieke kerk onder paus Franciscus een nieuw elan gekregen?
‘Het imago van de huidige paus verschilt sterk van dat van zijn voorganger. Franciscus is een herder, een pastoor op wereldschaal die andere herders voorleeft hoe ook zij herder kunnen zijn. Inhoudelijk zie ik geen grote verschillen met paus Benedictus. Ja, Franciscus heeft het decorum van het ambt teruggeschroefd. Maar eerlijk: welke kleur schoenen een paus draagt, dat vind ik niet zo relevant. Wel zou je kunnen zeggen dat paus Benedictus vooral een professor was, terwijl Franciscus in de eerste plaats een pastoor is. Maar over de kern van het geloof zijn beiden het niet oneens.’
Priesterwijding door kardinaal Jozef De Kesel, zondag 2 juli om 15 uur in de Mechelse Sint-Romboutskathedraal.
(Uit de Weekendeditie van De Standaard)
01-07-2017 om 08:59
geschreven door Gust A.
|
