Op 18 april werd Céline Smets 100 jaar. Ze heeft vele jaren in de Hulselstraat gewoond. Sedert enkele maanden verblijft zij in Annadal.
Van harte proficiat Céline!
De Smetsfamilie waartoe Céline behoort, kent klaarblijkelijk het geheim van de hoge leeftijd. Haar zus Zeva is er 95. Haar vader werd 99 en haar grootvader 96. Nonkel priester Jef Smets werd net geen 100. Haar nicht Marieke Smets haalde ook de 100. De absolute leeftijdskampioenen in haar familie waren haar tante Mieke Smets met 105 en haar neef priester Jef Smets met 107 jaar!
(Op de foto Céline, met rechts haar dochter Gerda en links haar achternicht Maria Van Gestel)
18-04-2025 om 21:27
geschreven door Gust A.
Uitstap Davidsfonds Retie
Beste leden en niet-leden,
Naar jaarlijkse gewoonte maken wij een daguitstap met de bus en wel op woensdag
7 mei 2025!!!
Dit jaar bezoeken we in de voormiddag C-Mine in Winterslag-Genk en in de namiddag
bezoeken we in Bocholt het grootste Brouwerijmuseum van Europa onder begeleiding
van een gids.
’s Middags is er mogelijkheid om iets te eten in een plaatselijke bistro Bels of
misschien verkies je een andere eetgelegenheid in de buurt.
( opgelet: Je kan het ‘ GRONDPLAN ‘ en verder de in ‘ BLAUW ‘ aangegeven hints open als volgt: ga op de hint staan
klik vervolgens je rechtermuisklik aan waarna je de hyperlink kan openen. Het kan gebeuren dat er gevraagd
wordt of de link veilig is, dan moet dit bevestigen.)
DAGPLANNING
Vertrek aan de sporthal op 7 mei om 08u00
Bij aankomst ’s morgens in C-MINE
2 mini viennoiseries + 1 frisdrank/koffie/thee
(Cappuccino, latte macchiato en frisdranken aangeduid met een sterretje*
op de menukaart zijn niet inbegrepen)
C-mine expeditie
Daal af in de ondergrond en ga op expeditie. Maak je klaar voor een avontuur van anderhalve kilometer: voel, hoor, zie en ervaar. Wandel door de oude tunnels, langs uitdagende installaties tot op de top van de hoogste schachttoren van België.
C-mine expeditie start in het Energiegebouw van de C-mine site. Eerst daal je af tot 6 meter diep en dan krijg je heel wat verrassende installaties te zien. In de verhalenkokers worden levensechte verhalen gecombineerd met animaties, hologrammen, decorbouw op schaal en speciale effecten.
In de interactieve geluidscel ga je zelf aan de slag. Produceer je eigen mijn-‘sound’ door hendels, knoppen en wielen te bedienen. Of proef de atmosfeer terwijl je ronddwaalt in de doolhof op weg naar de bovengrond.
Het - letterlijke - hoogtepunt van de expeditie is de beklimming van de gigantische en authentieke schachtbok op het plein. Die is meer dan 60 meter hoog! Wellicht kom je boven uitgeput aan, maar de beloning is des te groter: een schitterend uitzicht op de groene Limburgse omgeving. Ga je deze uitdaging aan?
Voor de iets minder ‘grote’ waaghals, is er een stop op 15 meter hoogte. Als je niet van hoogtes houdt, blijf dan gerust met beide voeten stevig op de grond. Geniet gewoon van het weidse gevoel op het prachtig gerenoveerde C-mine plein.
Voor het bezoek is audiobegeleiding voorzien.
C-mine expeditie is beperkt toegankelijk voor personen die moeilijk te been zijn.
De beklimming van de schachtbok gaat enkel via de trap, maar een alternatieve route is duidelijk aangegeven.
(Duur : 1,50 uur à 2 uur)
15 UUR – BEZOEK - Bocholter Brouwerijmuseum
Brouwerij Martens bestaat ruim 250 jaar en is al die tijd een familiale onderneming gebleven. Inmiddels staat met Fons en Jan Martens de achtste generatie aan het roer van dit Belgische familiebedrijf. Jaarlijks wordt meer dan 3 miljoen hectoliter gecommercialiseerd. De brouwerij is uitgegroeid tot een prominente speler op de Belgische en internationale biermarkt. Het grootste gedeelte van de productie is bestemd voor export. De rijke geschiedenis van Brouwerij Martens kan vandaag nog bezichtigd worden in het Bocholter Brouwerijmuseum, gevestigd in het historische Brouwershuis waar sinds 1758 tot midden 19de eeuw de Martensbrouwers van vader op zoon het edele gerstenat brouwden. Het museum is gelegen in het centrum van Bocholt recht tegenover de glimmende gistingstanks van de brouwerij Martens. Het is het grootste brouwerijmuseum van Europa. De verbazingwekkende collectie van het museum vertelt het verhaal van de ware bierkunst doorheen de industriële geschiedenis vanaf 1758 tot nu.
Rondleiding met gids (1,5 uur à 2 uur)
Achteraf biedt het Davidsfonds u een drankje aan in een nabijgelegen
Kostprijs: €50 per persoon te storten op rekening van het
Vergiffenis is volgens Alicja Gescinska onmogelijk zonder berouw. Dat blijkt nog maar eens duidelijk uit wat nu in Oekraïne gebeurt.
Alicja Gescinska
Filosofe.
Het is een van de bekendste en belangrijkste zinnen uit de Bijbel: “Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen.” Jezus spreekt die woorden met zijn laatste krachten uit aan het kruis, voordat hij zijn geest in Gods handen legt. Het is een zin die de hele lijdensweg van Christus een diepere betekenis geeft; een zin die de essentie van het christendom in zich draagt: de universaliteit van de vergeving.
In haar invloedrijke boek De menselijke conditie omschrijft Hannah Arendt Jezus niet zonder reden als ‘de ontdekker van de rol van vergeving in menselijke relaties’. Daarmee is de betekenis van Christus en Pasen veel groter dan de loutere kwestie of iemand al dan niet gelovig is. Pasen overstijgt geloof. Het is de hernieuwde hoop na het lijden. Pasen draait om de universele menselijke verbondenheid en de vergeving van onze universeel menselijke gebrekkigheid.
Menselijke relaties zouden ondenkbaar zijn zonder vergeving. Dat geldt voor onze persoonlijke levens, evenals voor het maatschappelijke en politieke domein. Daar zijn veel voorbeelden van. Dat Duitsland na de Tweede Wereldoorlog normale, vredevolle relaties met zijn buurlanden kon ontwikkelen, was een werk van jaren; een werk van boetedoening en vergeving. Dat proces is vereeuwigd in het iconische beeld van de ‘knievalkanselier’: Willy Brandt die in 1970 in Warschau op de knieën gaat als teken van berouw om het leed dat nazi-Duitsland Polen heeft aangedaan. Zuid-Afrika heeft de bladzijde van de apartheid omgedraaid na de verzoeningscommissie onder impuls van vergevingsprediker aartsbisschop Desmond Tutu. Vergeving is een voorwaarde voor vrede.
Waar Duitsland een decennialang proces doormaakte in het aanschijn van zijn wandaden, heeft Rusland nooit boete moeten doen voor de miljoenen mensen die in goelags zijn gestorven, voor de miljoenen slachtoffers van Ruslands dodelijkste exportproduct: het communisme. En kijk: waar het vergevingsproces ontbreekt, ontbreekt ook de duurzame vrede.
Nog iedere week, zo niet iedere dag, vallen er burgerdoden in Oekraïne. We kijken niet meer op van de nieuwsberichten. Enkele dagen geleden nog: “Achttien doden, onder wie zes kinderen bij bombardement op woonwijk’. Is dat allemaal te vergeven? In haar aangrijpende reisdagboekCharkiv diarybeschrijft de Oekraïense journaliste Tetjana Teren haar bezoek aan de zwaar belegerde stad. Veel gebouwen liggen in puin, andere staan toch nog overeind, omdat ze uit gewapend beton zijn opgetrokken.
Teren beschrijft ook hoe Rusland de Oekraïense cultuur probeert te vernietigen door materieel erfgoed te vernielen, zoals het ‘Slovo-huis’. In maart 2022 raakte het zwaar beschadigd door Russische raketten en artilleriegranaten. Slovo is een van de symbolen van de Oekraïense culturele renaissance van de jaren 20 van de vorige eeuw. Het huis was dé ontmoetingsplaats voor prominente schrijvers en kunstenaars. Na de Holodomor (de Oekraïense hongersnood) en de genocide op het Oekraïense platteland ging Stalin verder met het uitmoorden van de Oekraïense cultuurdragers. De korte opleving van de Oekraïense cultuur in de jaren 20 werd zo veelzeggend “de geëxecuteerde renaissance”.
Het zal niet vergeven worden, schrijft Teren. “Rusland probeert al eeuwenlang Oekraïense steden te russificeren. Het heeft onze kunstenaars gemarteld en vermoord. Het heeft de namen van zijn culturele, politieke en militaire figuren aan onze straten opgedrongen. Maar het geheugen is als het gewapende beton van Charkiv: de muren zijn zo sterk dat ze ons niets laten vergeten en vergeven.”
Essentiële voorwaarden voor vergeving zijn schuldbesef en boetedoening van de dader. Dat benadrukken zowel Arendt als de Franse filosoof Vladimir Jankélévitch in hun beschouwingen over vergeving. Zij vinden de notie van het onvergeeflijke even belangrijk als die van vergeving zelf. Onvergeeflijk waren voor hun de nazimisdadigers die geen berouw om hun daden betuigden. Toch opent Christus aan het kruis ook de mogelijkheid om vergiffenis te schenken aan hen die niet eens beseffen wat ze doen, die zich het kwaad van hun daden niet eens realiseren. Maar is dat écht mogelijk? Zou Oekraïne op een dag Rusland kunnen vergeven, ook als de agressor alweer geen spijt betuigt? Ik betwijfel het. En wanneer de wapens uiteindelijk zwijgen, zal er nog lang geen vrede zijn.
18-04-2025 om 08:56
geschreven door Gust A.
Stille Zaterdag in de abdijkerk
Op Stille Zaterdag 19 april is het avondgebed om 17.30 u. en om 20.30 u. een pontificale paaswake.
Gelieve tegen 20.20 u. in de kerk aanwezig te zijn om tijdig naar het pand te gaan voor de processie!
18-04-2025 om 08:53
geschreven door Gust A.
17-04-2025
Goede Vrijdag in de abdijkerk
Op Goede Vrijdag 18 april gedenkt de abdijgemeenschap het lijden en sterven van de Heer met om 15.00 u. de Kruisweg en om 19.30u.de Kruishulde.
Iedereen welkom.
17-04-2025 om 20:49
geschreven door Gust A.
Witte Donderdag in de abdijkerk van Postel
Op Witte Donderdag 17 april is er om 11.30 u. een boeteviering met biechtgelegenheid en om 19.30 u. een pontificale eucharistie (met aanbidding van het Allerheiligste tot 22.00 u.)
17-04-2025 om 08:37
geschreven door Gust A.
16-04-2025
Wittedonderdagviering in Schoonbroek
Op 17 april, Wiite Donderdag, is er om 19 uur de Wittedonderdagviering in de Sint-Jobkerk in Schoonbroek.
Pater David gaat voor en het Schoonbroekse kerkkoor luistert de viering op.
Het is de enige Wittedonderdagviering voor de parochies van Retie en Dessel.
Iedereen is van harte welkom!
16-04-2025 om 09:08
geschreven door Gust A.
15-04-2025
'Het moment waarop Jezus op gelijke voet komt te staan met een hulpeloze baby'
de kruisweg (9)Jezus wordt van zijn kledij beroofd
Het moment waarop Jezus op gelijke voet komt te staan met een hulpeloze baby
Mensen die in het openbaar worden uitgekleed, zijn als honden die worden aangekleed, schrijft Bert Gabriels: de vernedering is bijna tastbaar.
Bert Gabriels
Jurist en stand-upcomedian.
Ik was elf toen ik de laatste keer een kruisweg heb bijgewoond. Ik herinner me dat het erg lang duurde en dat je de hele tijd moest blijven staan, ongetwijfeld om een beetje inlevingsvermogen op te wekken met wat Christus had ondergaan. Op de tiende statie staat hoe Christus van zijn kledij wordt beroofd, als hij op de plaats van terechtstelling is aangekomen. De scène symboliseert dat de redder van de mensheid door diezelfde mensheid van alle waardigheid wordt gestroopt. Mensen die in het openbaar worden uitgekleed, zijn als honden die worden aangekleed: de vernedering is bijna tastbaar.
Het is voor de schrijver Elias Canetti een reden om het katholicisme bij de klaagreligies onder te brengen. De collectieve herdenking van de vernederingen van een volk, of van zijn leiders, zien we ook in onze tijd nog vaak terug, en leidt makkelijk tot collectieve wraakgevoelens en andere negativiteit. Om die reden leek het me zinvol om na te gaan of er nog een andere betekenis is te vinden in de scène van de kledingroof.
In het Nieuwe Testament staat niet dat de kleren worden afgenomen, maar dat de soldaten erom dobbelen. Dat is een verwijzing naar Psalm 22, waarin deze voorspelling staat: “Ze verdelen mijn kleren en werpen het lot om mijn gewaad.” Toen van de bestaande bedevaart naar Jeruzalem een thuisbioscoopversie gemaakt werd voor de Europese kerken, verschoof de aandacht van het dobbelen naar het afnemen van de kledij. Oorspronkelijk werd het verdelen zelf van de kledij niet als een vernedering gezien, want bij executies waren de bezittingen van de veroordeelde standaard een verloning voor de soldaten. Het dobbelen, daarentegen, verwijst naar het weggooien van de principes waarvoor Christus opkwam: morele richtlijnen worden vervangen door het lot. Wie een beetje naar Christus geluisterd had, zou zijn kleren eerlijk verdelen, of aan een arme geven, maar er zeker niet om dobbelen.
Dat inzicht kan ook nu nog iedereen helpen. Als je al het goede dat je overkomt, alleen nog ziet als louter toeval, wordt het minder zinvol om ernaar te streven en kun je er niemand voor bedanken. Ook als een ander iets goeds voor jou doet, verbleekt dat ineens tot een toevallig samengaan van ieders eigenbelang. Je kunt niet ontkennen dat toeval bestaat, maar als je alleen toeval kunt zien, dan mis je een zintuig voor gevoelens van hoop, dankbaarheid, plicht, geloof, en nog een heel circus aan deugden.
Maar ook de versie met de focus op de vernedering van het uitkleden kun je nog als een positieve metafoor zien. Daarin wordt ook het moment herdacht waarop Jezus, zoals beloofd, gelijk wordt aan “de minste van zijn broeders”. Het zet hem op gelijke voet met een hulpeloze baby, een willoze zwakzinnige, of een oudje dat gewassen moeten worden. Voor een gelovige is het een teken van zijn goedheid voor de armen, maar ook voor de ongelovige zit hier een stukje levenswijsheid. In Filosofische kruimels ziet Søren Kierkegaard in die gelijkwording met de verschoppeling een les over hoe wij, nietige mensen, moeten omgaan met dingen die we als absolute waarheid ervaren.
Stel dat er een soort algemene waarheid zou bestaan, dan zou die niet als kennis tot ons kunnen komen. We zouden kennis van het absolute niet begrijpen en pakweg een ervaring van eeuwigheid niet eens overleven. De enige manier waarop een algemene waarheid ons kan bereiken, is de ervaring dat ze zich ‘wil laten kennen’. En dat kan alleen doordat ze zich laat verfrommelen tot we kunnen voelen dat ze om ons geeft. Om oprechte liefde te kunnen tonen aan een nietige mens, volstaat het niet dat God zich als nietig mens zou voordoen, hij moest alles doorstaan dat de laagste der dienaren moet lijden. Zo is het ook met de waarheid. Wie beweert een of andere algemene waarheid te kennen, vergeet dat hij alleen de verfrommelde versie kan zien, en miskent dat hij er alleen toegang toe heeft omdat die waarheid zelf alle mensen liefheeft. Dat is een dwingende les in bescheidenheid voor al wie graag de waarheid verkondigt
Lijden, medelijden, zelfmedelijden: die drievuldigheid is al veel te lang een verwrongen ideaal, schrijft Sanne Huysmans. En een trap in het kruis van wie écht problemen heeft.
Sanne Huysmans
Schrijver.
Onlangs zat ik in de kantine van een Brussels kantoor. Van thuis had ik boterhammen meegebracht en ik schoof aan voor soep. Dat smaakt altijd en voor 50 cent kun je niet sukkelen. De vriendelijk-verlegen kantinemedewerkster schonk aan de lopende band wortelsoep in witte koppen.
Ik vereffende mijn schuld bij de onthaalmedewerkster die door personeelstekort ’s middags de balie voor de kantinekassa verruild had, en schoof daarna mijn grijze dienblad op een lege reftertafel. De andere stoelen raakten gevuld. Iemand had een salade besteld, iemand anders smeerde kipsla met dille op een tijgerpistolet, nog iemand at ook soep. “Ik dacht dat tenminste de soep lekker zou zijn, maar ze lijkt nergens naar. Te veel prei en selder.”
Ik zweeg, ik heb geleerd om op mijn eigen bord te kijken. Ik dacht even dat je toch kon verwachten dat er prei en selder in zouden zitten. Zeker omdat selderij op het bordje met allergenen was vermeld dat naast de stapel soepkommen stond. Toegegeven, de soep miste zout, maar dat stond binnen handbereik.
Een paar tellen later volgde een andere gedachte: hoe het toch in godsnaam mogelijk is dat een mens het leven graag op z’n slechtst ziet. Het was niet voor het eerst dat ik dat dacht.
Een paar weken eerder had onze dochter een verkoudheid onder de leden. Haar lichaam aarzelde of koorts maken nodig was. Haar neus droop vervelend. De huid eronder prikte. De eerste dag was haar moraal opperbest, maar de tweede ochtend vormde haar gezicht zich naar een emoji: mondhoeken omlaag, wenkbrauwen omhoog. “Het gaat echt niet”, zei ze. Als een volleerde volwassene deed ze alsof ze iets vreselijks verduurde.
Ik ging zitten op de deken waarin ze gewikkeld was en vertelde dat haar hoofd een machtig ding is. Dat ze daarmee kon bepalen of ze de verkoudheid erger maakte of minder erg. Welke van de twee opties ze ook zou kiezen, ze zou het geloven. Ze kon haar wilskracht maar beter inzetten om miserie te relativeren, legde ik uit. Ze knikte en de emoji verdween, ze stemde in met een spelletje Uno en een kop thee. Ze is vijf, dus ik was tevreden met het tussentijdse succes.
Blijkbaar kan ik een kleuter makkelijk duidelijk maken wat ik aan een volwassen mens nauwelijks uitgelegd krijg. Macht is kunnen kiezen of je een probleem groter of kleiner maakt. Als je de eerste optie neemt, kies je ervoor om meer te lijden. Waarom zou je dat doen?
Op mijn minst genadige momenten denk ik dat veel mensen lijden wel lekker vinden. Je krijgt er medelijden voor terug en dat kun je gretig oplikken. Het smaakt zo zoet. En na een extra rondje spiegelen en reflecteren wordt medelijden zelfmedelijden, nog zo’n negatieve emotie with benefits. Die drievuldigheid – lijden, medelijden, zelfmedelijden – is misschien al heel lang een verwrongen ideaal. Het dagelijkse bestaan wordt dan als dolorosa en lacrimosa ervaren: een lijdensweg en een tranendal. In plaats van de lichtheid en vreugde te cultiveren die ook in elke dag zitten.
Wie waagt het vandaag om vrolijk te zijn? Wie durft te zeggen wat meevalt in plaats van wat tegenvalt? Wie kiest resoluut om vaker te glimlachen dan te zuchten? Het is niet moeilijk, er is geen moed voor nodig, het verblijdt, het schaadt niet.
Toch lijkt het makkelijker om een probleem groter te maken: een verkoudheid voor te stellen als een griep, een onprettig detail als een halve ramp, onbehagen als paniek. Daarvoor kiezen noem ik decadent. Het is onredelijk en tamelijk idioot. Het is bovendien een trap in het kruis van mensen die niet de macht hebben om hun problemen kleiner te maken. Bij elke alledaagse reactie is het de moeite om te denken: moet ik hierover écht klagen en wat valt daar eigenlijk bij te winnen? De soep smaakt er in elk geval beter door.
de kruisweg (6)Veronica droogt het aanschijn van Jezus af
Hoe kijken we Jezus in de ogen?
De ‘Veronica’ toont het gezicht van Christus, vertrokken van de pijn. Is dat waarom we die relikwie nooit van dichtbij te zien krijgen, vraagt Arthur Goemans zich af.
Arthur Goemans
Halverwege de Via Dolorosa, wanneer de Leeuwenpoort uit het zicht verdwijnt en Golgotha in de verte opdoemt, ontmoet Jezus de heilige Veronica. Ze treedt uit de menigte en knielt voor de kruisdrager. Met een linnen doek veegt ze zweet en bloed vanonder Jezus’ doornenkroon, alvorens zijn beulen hem verder drijven. Wanneer Veronica later haar doek inspecteert, vindt ze daar een perfecte afbeelding van het gelaat van Christus.
Het is een verhaal dat pas duizend jaar na de kruisiging opduikt. De naam Veronica is een verbastering van het Latijn-Griekse vera eikon (‘ware afbeelding’), wat suggereert dat Veronica’s kruisstatie ontstond ter bekrachtiging van de relikwie eerder dan andersom. Waar de doek zich bevindt, is onzeker – de meest prominente claim komt uit de Sint-Pietersbasiliek in Rome. De Veronica is niet te verwarren met die andere afdruk van Jezus’ aangezicht, de lijkwade van Turijn. Waar de lijkwade sereniteit uitstraalt, tonen recreaties van Veronica’s doek vaak een gepijnigd gezicht met tranende ogen en bloederige vegen. Waar de lijkwade doordrongen is van Jezus’ berusting, toont de Veronica de wanhoop van de kruisweg.
Elke dag krijgen we zorgvuldig gecureerde afbeeldingen van menselijk leed voorgeschoteld. Uitgemergelde Soedanezen, stoffige gezichten van Gazanen, Oekraïense vrouwen die hun tranen uitstorten over de kist van een soldaat: het is steriele miserie. De waarschuwing “let op, schokkende beelden” wekt de illusie dat wat daarachter schuilgaat, de onverdunde waarheid is – maar je pelt slechts het buitenste van vele laagjes censuur weg. We zien bloed, maar geen afgerukte ledematen. We zien intens verdriet, maar zelden de grimas van iemands doodsstrijd. Napalm girl, het naakte meisje dat het uitschreeuwt van de pijn na een bombardement op een Zuid-Vietnamees dorp, zou vandaag de voorpagina’s niet halen.
Waarom zouden we onszelf pijnigen met meer gruwel? Is het bovendien niet pervers om slachtoffers in hun kwetsbaarste toestand op te voeren tussen twee reclamespots in? “Misschien de enigen die het recht hebben naar beelden van zulk extreem lijden te kijken,” schreeft Susan Sontag, “zijn de mensen die de pijn kunnen verlichten. (...) De rest zijn voyeurs.”
Maar wie zijn die machteloze voyeurs? In een geglobaliseerde wereld is de verantwoordelijkheid voor menselijk leed diffuus en complex. De wapens van FN Herstal, eigendom van het Waals Gewest, worden gebruikt door Colombiaanse drugskartels en milities in Jemen. De Russische invasie van Oekraïne volgde op een gebrek aan daadkracht van democratisch verkozen Europese leiders. Het kobalt, coltan en tantaal in onze smartphones voedt de oorlog in Oost-Congo. Als we als consument en kiezer tal van conflicten mee vormgeven, is het dan niet laf dat we de resulterende horror uit ons collectief geweten weren?
Een vader die huilt om zijn verloren zoon, een kind met een verbonden hoofd dat wezenloos naar het puin staart. Het wekt diepe verontwaardiging op, maar er is niets van de viscerale revolte die je kunt ervaren wanneer je de krochten van het internet afschuimt op zoek naar de weggefilterde beelden. Een Palestijn die levend verbrandt in een gebombardeerd tentenkamp of een meisjesgezicht met een gapende leegte waar een neus moet zitten: die confrontatie met onze lijfelijke finaliteit wekt een ander soort protest op. Het laat zich minder snel wegzetten als nieuws van de dag. Het is een dwingender appel voor menselijkheid.
De doek van Veronica in de Sint-Pietersbasiliek wordt, in tegenstelling tot veel andere relikwieën, niet tentoongesteld in een schrijn. Eén keer per jaar wordt hij uit de opslagplaats gehaald, op de vijfde zondag van de Veertigdagentijd. Wikipedia beschrijft het protocol als volgt: “Net voor de vespers is er een processie in de basiliek (...). Een bel luidt en drie kanunniken dragen de zware lijst naar buiten op het balkon (...). Vanuit dat beperkte zicht is er geen afbeelding te zien en is het alleen mogelijk om de vorm van de binnenlijst te ontwaren.”
De beste verklaring voor die afstandelijke procedure is dat we niet mogen zien hoe onbeduidend de relikwie is. Een lap stof met een vervaagde, cartooneske afdruk. En toch is het veelzeggend. Hier is de man die zijn leven gaf voor al onze wereldse zonden, en op het hoogst van zijn lijden kunnen we het niet opbrengen om hem in de ogen te kijken.
12-04-2025 om 09:59
geschreven door Gust A.
Palmzondag in de abdij
De eucharistieviering van zondag 13 april, 10 uur, staat in het teken van Palmzondag, het begin van de Goede Week.
Aangezien de Viering van Palmzondag begint met een palmwijding en–processie vanuit het abdijpand, vragen wij dat men reeds tegen 9.50 u. in de kerk aanwezig zou zijn.
de kruisweg (5)Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis te dragen
Voor de macht is de dood het voordeligst
Simon van Cyrene voelde dat Jezus zijn straf niet verdiend had, schrijft Elvis Peeters. Had hij hem moed moeten inspreken, in plaats van weg te kruipen en te zwijgen?
Elvis Peeters
De weg loopt stoffig en stenig omhoog.
Sinds vroeg in de ochtend heeft Simon op het veld gewerkt. Hij was op weg naar huis, keek uit naar een beetje schaduw om er uit te rusten. Zijn kruik was leeg, hij had in de gauwte een herberg willen aandoen, toen stootte hij op de Romeinen en hun dodelijke stoet. Nu zwoegt hij onder het kruis, achter de veroordeelde aan. Hij moet uitkijken niet op diens hielen te trappen. De gevangene strompelt veeleer, dat is geen voortstappen, toch wekt hij niet de indruk dat hij met slepende voeten op zijn lot afstapt.
De schrik die Simon overviel toen een soldaat hem aanwees, siddert na in zijn benen. Hij hoorde vloeken, had zich uit de voeten willen maken toen een ruwe hand hem greep en hem dwong die kruisbalk verder te dragen. Het beven in zijn knieën probeert hij onder controle te krijgen, sinds hij door heeft dat hij alleen maar moet helpen. Ze hijsen zich de heuvel op naar Golgotha, de Schedelplaats, waar de terechtstellingen plaatsvinden.
Zijn de soldaten bang dat de veroordeelde de schedelplaats te uitgeput zal bereiken om nog deugdelijk de kruisdood te sterven? De gevangene is al eerder gestruikeld. Als het opnieuw gebeurt, kan ik misschien voorwenden zelf onder de balk te bezwijken, hoopt Simon. Het kruishout weegt zwaar, daar worden geen goedkope planken voor gebruikt. Het kruis met een smak tegen de stenen gooien en gekromd staan hijgen als een beest. Misschien duiden ze dan een vervanger aan en laten ze mij gaan.
Verderop langs de heuvel ziet hij er nog twee zwoegen met een kruis. Moordenaars, als hij het gemurmel en gefluister mag geloven.
Weten de omstanders dat ik geen veroordeelde ben, maar alleen gedwongen werd hem bij te staan?
Er zijn er die de juiste bespuwen, maar ook Simon krijgt een fluim in zijn gezicht. Meester, hoort hij roepen, koning zelfs, bedrieger ook, hoerenjong, sukkel, mislukkeling. Hij heeft over de man die voor hem loopt een en ander opgevangen. Misschien maakt het hem niets uit of hij wordt geholpen. De stakker moet een leven hebben geleid waarover verhalen kunnen worden geschreven, hoe hij zich met armoedzaaiers en prostituees ophield, hun een hart onder de riem stak, hun leerde brood te delen waardoor het zich leek te vermenigvuldigen en ieder er een paar happen aan overhield. Over de machthebbers zei hij, geef hun wat hun toekomt, maar liet in het midden wat dat dan wel was. Uiteindelijk stootte hij de bezetter voor het hoofd. Hij werd uit eigen kring verraden. En nu moet hij eraan geloven. Voor een bezetter is een plaatselijk leven niet veel waard.
Ach, de mens heeft waarschijnlijk niemand kwaad gedaan, denkt Simon, wellicht verdient hij dit niet. Met gemene aantijgingen is hij in de handen van de macht gekomen, en voor de macht is de dood het voordeligst.
Toen de gevangene opnieuw struikelde, lette niemand op mij. De veroordeelde greep zelf weer de zware balk. Ik talmde, verwijderde een steentje uit mijn sandaal, maakte me klein, kroop weg in de berm. Ze liepen verder zonder mij. Het zwaarste deel van de tocht lag nog voor hen. Ik ben er goed van afgekomen.
De zon staat hoog. De wonden die de scherpe randen van het kruishout hebben nagelaten, branden in mijn schouders. Ik haast mij naar huis, geen tijd meer om eerst mijn dorst te lessen. Mijn vrouw en zonen wachten op mij.
Wat zal ik hun vertellen?
Ik heb iemand op weg geholpen naar zijn dood?
Ik liep vlak achter hem aan, had ik in zijn oor moeten fluisteren, moed inspreken was zinloos, maar hem gewoon een warme stem laten horen, zonder haat of veroordeling, een woord van mens tot mens?
Ik heb gezwegen.
Iedere dag van de paasvakantie staat een schrijver stil bij een statie van de Kruisweg. Kunstenaar Herr Seele maakt er een eigentijdse reeks taferelen bij.
11-04-2025 om 09:33
geschreven door Gust A.
10-04-2025
'Een moeder die haar kind ziet sterven, dat is onaanvaardbaar'
de kruisweg (4)Jezus ontmoet zijn bedroefde moeder
Een moeder die haar kind ziet sterven, dat is onaanvaardbaar
Ivo Victoria nam onlangs afscheid van zijn moeder. Dat is verdrietig, maar normaal. Een moeder die moet afscheid nemen van haar zoon, zoals Maria, dat is wel wat anders. Nu heeft Maria altijd geweten dat Jezus een speciaal geval was.
Ivo Victoria
Schrijver.
De laatste keer dat ik mijn moeder sprak, zaten we in het bejaardentehuis samen met de andere bewoners naar de film The sound of music te kijken. “Wat zingen ze, moederke?” vroeg ik. “Vals", zei mijn moeder giechelend. Een kort, laatste, ad rem moment waarin ze de moeder was die ik heb gekend.
Een zoon die afscheid neemt van zijn oude moedertje: het is verdrietig, maar normaal. Een kind dat vroeger sterft dan zijn of haar ouders, evenwel, dat is onaanvaardbaar. Nu heeft Maria altijd geweten dat Jezus een speciaal geval was. Toen ze hem als baby mee naar de tempel nam, werd hij gezegend door Simeon, die voorspelde: “Zie, dit kind is bestemd tot val en opstanding van velen in Israël en tot een teken dat weersproken wordt, opdat de gezindheid van vele harten openbaar wordt. En door uw eigen ziel zal een zwaard gaan.” (Lucas 2:34-35) Vrij vertaald in de woorden van mijn eigen moeder, die godsdienstlerares was: “Hier gaan we ons peren nog mee zien, manneke.” (Simeon heeft inderdaad groot en wreed gelijk gekregen. Tot op de dag van vandaag, helaas.)
Water in wijn veranderen op een trouwfeest, dat was nog geestig. Een lamme laten lopen, een blinde laten zien: iedere ouder zou van trots vervuld zijn. Maar nu staat Maria daar, en ze moet toezien hoe haar zoon het kruis voortsleept, op weg naar een in wezen zelfverkozen dood, een dood uit overtuiging. Hij heeft niet eens de moeite gedaan om die God van hem tot een interventie aan te sporen, of om Pontius Pilatus van zijn onschuld te overtuigen – terwijl die mens al zo goed als overtuigd wás. Dat maakt het ingewikkeld.
Je wenst je kind het allerbeste toe. Verwezenlijk je dromen, jaag je passie na, maak je eigen keuzes – en zegt Jezus niet dat hij het voor de gehele mensheid doet, per slot van rekening? Maar wanneer zo’n passie dan tot de dood leidt, tja, dat is toch iets anders. Dan vecht je ouderlijke trots om voorrang met een woede die zich niet in de laatste plaats op jezelf richt. Ik zeg dit wellicht omdat ik niet gelovig ben – de dag dat een van mijn dochters mij komt vertellen dat ze de nieuwe Messias is, zal daar een hartig woordje over worden gesproken. Maar hoe groot en nobel en van welke aard het hogere doel ook moge zijn dat je kind wenst na te streven, je denkt toch: is dit mijn schuld? Zijn dit mijn genen? Had ik het anders aan moeten pakken?
Het siert Maria dat zij slechts “bedroefd” langs de kant van de weg staat. Ze toont geen woede en probeert zijn lijden niet te relativeren – dat laatste is een klassieke fout die iedere ouder weleens begaat: “Zoet, nu doet het pijn, en gekruisigd worden is natuurlijk geen pretje, maar straks wacht het eeuwige leven!” Niet doen. Je kind lijdt. Als ouder ben je de persoon op wie het kind het meest van al vertrouwt, en van wie hij onvoorwaardelijke liefde verwacht. Wanneer uitgerekend die persoon je lijden gaat relativeren, voelt dat als verraad. Zoals alle goede moeders begrijpt Maria dat, en de mijne was precies zo.
Mijn moeder heeft mijn keuzes in het leven altijd gerespecteerd, ook toen haar scheve mond erop wees dat zij er overduidelijk “een ander gedacht” over had. De laatste keer dat ik haar zag, een paar weken geleden, lag ze tevreden glimlachend opgebaard, alsof ze naar voldoening al haar taken had volbracht, en dat was ook zo. Ze heeft haar kinderen alles gegeven wat ze had, en dat was veel, en godzijdank werd haar het onheil bespaard dat Maria trof. Want een moeder die haar kind verliest, om welke reden ook, sterft twee keer.
10-04-2025 om 20:42
geschreven door Gust A.
09-04-2025
'Een renner die niet lijdt, is een rijdende blasfemie'
de kruisweg (3, 7, 9)Jezus valt drie keer onder het kruis
Een renner die niet lijdt, is een rijdende blasfemie
Bieke Purnelle ziet een rechte lijn lopen van het lijden van Christus naar de renner die afziet. Ook als hij valt. En hopelijk weer opstaat.
Bieke Purnelle
De kruisweg van een wielrenner kent meer statiën dan veertien. Zijn kruis is van vederlicht en hoogtechnologisch materiaal. Zijn publiek erkent en eert de lijdensweg, want lijden hoort bij de koers als vallen.
In wezen is fietsen een eenvoudige sport, zo eenvoudig dat ze beeldspraak, legendes, drama en lyriek nodig heeft om haar te verheffen. Niemand is geïnteresseerd in precieze beschrijvingen van een koers. Wat we willen weten is hoe zwaar het was, hoe ondraaglijk koud of warm de coureurs het hadden, hoeveel pijn de demarrage deed, wat ze dachten toen ze als eerste of als allerlaatste over de meet kwamen, wat er door hun hoofd flitste toen ze vielen, tijdens die paar luttele seconden waarin hun hoofd wist dat hun lichaam niet te redden viel.
Geen sport bulkt van de symboliek en metaforen als het wielrennen. Achter elke grimas, elke zege of nederlaag zoeken wij een dieperliggende betekenis. Alsof de dingen niet zomaar gebeuren, maar netjes kaderen in de predestinatie die het christendom definieert. Vooral het lijden van de renner fascineert ons, meer nog dan het succes; zoals Jezus Christus de kant van de lijdende mens koos, omdat hij er zelf één was.
Onze relatie met lijdende en vallende renners is ambigu. Het liefst zien we hen niet vallen, maar als ze vallen, hopen we gewoon dat ze weer opstaan, gehavend of niet. Opgetogen aanschouwen we hoe ze maanden later terugkeren, nooit meer dezelfde, altijd iemand anders geworden, iemand die de onbevreesdheid voorgoed is kwijtgeraakt. We blijven kijken omdat we denken dat wielrenners horen te lijden. Een coureur die niet lijdt, is een rijdende blasfemie. Wie moeiteloos en pijnloos de meet bereikt, volgt de regels niet. Wie daags na een val aan de start verschijnt met een hoofd vol bloed en wonden, verdient ontzag en bewondering.
“Wij waren Goden voor de mensen”, zei Briek Schotte. Maar de goddelijke coureur is God noch messias, geen ongenaakbare held, niet opgetrokken uit gewapend beton, maar uit fragiele botten, pezen en huid, even weerloos tegen asfalt en kasseien als tegen de beschimping van de mensen die hem ooit op het voetstuk hesen.
“En ik die God ben, val krachteloos onder mijn kruis. Allen hebben vroeger mijn wonden gezien en zich toen over mij verwonderd. Nu zien ze mij, gegeseld en bespot, onder mijn kruis vallen.”
“Vallen hoort erbij”, zo wordt gezegd, zoals dalen bij klimmen hoort. Tot er weer iemand blijft liggen na de val; niet even, niet lang genoeg om moeizaam en kermend rechtop te krabbelen, maar voor altijd. Tot er weer iemand nooit meer thuiskomt, nooit meer zijn fiets in de garage zet en zijn vuile fietsschoenen uitschopt. Tot mensen weer bloemen leggen in een onooglijke bocht, waar het asfalt nog vaalrood kleurt van het bloed. Dan weten we het even niet meer zo zeker. De wielerhistorie is een lijst vol zwarte kruisjes.
In de vitale veerkracht van de renners die hun val overleven, zoeken we iets kostbaars dat we zelf vaak ontberen. Genoeg moed om onze eigen demonen in de ogen te kijken, wie weet zelfs te verjagen; genoeg weerbaarheid om onze malheuren en tegenslagen te overstijgen. Wielrenners zijn een gedroomd canvas om onze kleinmenselijke angsten en hoogmoedige aspiraties op te projecteren. Dus dromen wij stiekem, sommigen zelfs hardop, van een natte Parijs-Roubaix. “Here we are now, entertain us.” Drie weesgegroetjes en twee onzevaders, en het is ons weer vergeven.
Gij die onder uw fiets gevallen zijt, geef ons de moed en de kracht om ook anderen te helpen opstaan en hun weg te vervolgen over het pad van zelfverloochening en versterving. Ontferm u over ons. Amen.
Iedere dag van de paasvakantie staat een schrijver stil bij een statie van de Kruisweg. Kunstenaar Herr Seele maakt er een eigentijdse reeks taferelen bij. In deze aflevering zijn de staties 3, 7 en 9 (Jezus valt voor de eerste, de tweede en de derde maal) samengebracht
09-04-2025 om 09:13
geschreven door Gust A.
08-04-2025
'Dragen we het kruis van de wereld, of verdragen we het?
de kruisweg (2)Jezus neemt het kruis op de schouders
Dragen we het kruis van de wereld, of verdragen we het?
Het ‘kruis’ van de maatschappelijke onrust balanceert op onze schouders, maar zet ons niet aan tot beweging, schrijft Sarah Meuleman. Dat kan anders.
Sarah Meuleman
Schrijver.
Hij droeg een paarse mantel en een doornenkroon. Werd bespot. Gegeseld. Bespuugd. Soldaten hesen een massieve balk op zijn schouders, een marteling die Jezus zonder protest aanvaardde. “Als een lam dat naar de slachtbank wordt geleid, als een schaap dat stil is bij zijn scheerders, deed hij zijn mond niet open.” (Jesaja 53:7) Lijdzaam begon Jezus aan de barre tocht naar Golgotha.
Er schuilt een ongemakkelijke herkenning in dat beeld. De geschiedenis kent steeds terugkerende momenten van crisis en lijden, maar dankzij de nieuwe media volgen berichten elkaar in razend tempo op en komt het menselijk lijden dichterbij dan ooit. De vraag is: hoe dragen we dat? Dagelijks worden we geconfronteerd met onheil en chaos in woekerende feeds van nieuwsupdates en beelden. Op onze laptops en smartphones heerst politiek tumult, woeden oorlogen en wankelt de democratie. Onrecht raakt steeds meer genormaliseerd. Seksisme lijkt een strategie, beledigen wordt beleid. We zien het, scrollen, maken ons zorgen – en dan?
Het ‘kruis’ van de maatschappelijke onrust balanceert op onze schouders, maar zet ons niet aan tot beweging. Het drukt ons neer en lijkt ons te verlammen. Net als Jezus hebben we het juk zonder protest aanvaard en vervolgen we een weg die onvermijdelijk lijkt. Jezus geloofde dat zijn pad vooraf door God was uitgestippeld en ook wij gaan door alsof de geschiedenis eigenlijk al is geschreven.
De verrechtsing in Europa en Amerika wordt door deskundigen geduid als een haast ‘natuurlijk’ verschijnsel, een logische reactie op jaren van progressief beleid: “Het zal wel weer omslaan.” De oorlogen in Oekraïne en Gaza woeden verder en hoe schokkend het geweld ook is, er ontstaat ook gewenning. In de VS taant de democratie onder invloed van het populisme, desinformatie en verdeel-en-heerspolitiek. We kijken toe met ingehouden adem, volgen de Trumpsaga als een Netflixserie, wachtend op de goede afloop. Alsof er ergens een script ligt waarin de democratie vanzelfsprekend altijd wint. Maar wat als dat niet zo is?
De kruisdraging van Jezus was maar een stadium in een Groter Verhaal waarin hij ten diepste geloofde. Zijn lijden was een stap in de richting van wederopstanding en hoop. In onze eigen lijdzaamheid onder de huidige maatschappelijke ontwikkelingen ontbreekt dat bredere perspectief totaal. Er is geen Groter Verhaal dat ons ertoe inspireert om de verharding van de maatschappij te gedogen of de erosie van de democratie te accepteren.
We beschouwen het pad dat voor ons ligt als de enige weg waar wij als kleine spelers, eenlingen, niets aan kunnen veranderen. We hebben de situatie maar te ondergaan. Niet als een missie, maar als ongemak. We dragen het kruis niet gepassioneerd, vol hoop en geloof, maar in stille ergernis en apathie.
Dragen is niet hetzelfde als verdragen. Daarin hapert de analogie. We verdragen het groeiende onrecht met zijn allen, maar dragen het allerminst. We laten de soms absurde ontwikkelingen gebeuren en nemen geen enkele verantwoordelijkheid. We jakkeren maar door, balk op onze schouders, richting de kruisiging.
Dat kan anders. We hoeven dat ‘kruis’ niet zomaar te aanvaarden. We kunnen het vervloeken, bekritiseren, weigeren, van onze schouders afwerpen en opkomen voor hoe wijzelf de wereld liever zouden willen zien. Dat kan op talloze manieren: stemmen, protesteren, doneren, spreken, schrijven, staken. We zijn niet machteloos.
Verdragen is een vorm van gedogen. Angst is het gezicht van gelatenheid. Het is tijd om te begrijpen dat verdragen niet volstaat. Dat alleen bezorgdheid nergens toe leidt. We hebben een Groter Verhaal nodig – een waarin rechtvaardigheid niet geldt als iets dat we lijdzaam hopen te behouden, maar iets waar we actief voor vechten. Een verhaal waarin hoop geen passieve verwachting is, maar een keuze. Geen kwestie van wachten op een wonder, maar van zélf op te staan. Want de weg naar de duisternis van Golgotha is niet onvermijdelijk.
Iedere dag van de paasvakantie staat een schrijver stil bij een statie van de Kruisweg. Kunstenaar Herr Seele maakt er een eigentijdse reeks taferelen bij
Vergeef de Russen, ze weten niet wat ze doen?
Dragen we het kruis van de wereld, of verdragen we het?
