Arm, klein, oud schooltje, denk ik
Het ligt ingeklemd tussen sociale appartementen en verscheidene handelszaken. En nu is het er een drukte van jewelste, tenminste, voor zijn voordeur: de opening van een nieuwe winkel.
De afgelopen tijd had ik wat bouwkundige activiteit waargenomen. Ik had er geen goed oog in. Mijn vroegere kleuterklasjes dreigden in de verdrukking te komen Mijn stemming sloeg echter om toen vorige week mijn blik op het spiksplinternieuwe uithangbord viel. Waaw een nieuwe Aldi in mijn buurt!
Maar dat vlakbij viel bruut tegen, want het bleek de ontoegankelijke achterkant te zijn!
Vier kassas met lange rijen en zotte woensdag, het duurt een tijd eer ik klaar ben met mijn boodschappen. Het winkelwagentje is extra large en moeilijk bestuurbaar op de parking. Als een dronken chauffeur wals ik naar mijn wagen.
Vóór ik achter het stuur kruip neem ik het oude bakstenen gebouw in me op. De lange muur. Hij begrensde vroeger de speelplaats. Later werd hij deel van de kapel. Tegenwoordig is het al lang geen gebedsruimte meer. De kleuterschool, annex eerstegraadsklas van de Lagere School is verleden tijd. Twee feesten gaf ik reeds, in dit millennium, in de belendende Kring, een soort parochiezaaltje
Voor mijn geestesoog verschijnt een rij kapstokken met dierenprentjes, een gang, zuster Bernadette. Ik zie mezelf op de speelkoer, bang voor die vechtersbazen, de broers van Jacqueline. Allen met een mentale handicap, waarvan ik toen geen flauw benul had. Eén plus één is drie, we accepteerden dat ze het gewoon niet kon en dus meer dan eens bleef overzitten. Wie kon ooit bevroeden dat ze later in mijn leven nog zou opduiken!
Ik herinner me hoe we van de grote school, in de buurt van Zwijnaarde, naar huis keerden, dwars door het U.Z., via deze parkeerplaats die toen nog een weide was. Het spannend avontuurlijk gevoel bij het negeren van het prikkeldraad om vlak bij huis een halt toegeroepen te worden door een boer. Soebatten hielp niet, hij liet ons er gewoon niet door!
Nu nog voel ik de spijt dat we zo dicht bij ons doel rechtsomkeert moesten maken! Lhistoire se répète, dat kon ik vandaag ondervinden, al was het in omgekeerde zin, en was het geen landbouwer maar een hekken dat me tegenhield!
Hij is om op te eten, zo schattig. Ik herinner me nog hoe hij zorgeloos babbelend aan mijn hand huppelde terwijl ik wist dat hij binnenkort zijn rijk te delen had met een nieuw zusje of broertje. We hadden er hem uiteraard op voorbereid, maar het ging zijn bevattingsvermogen te boven. Hij had er niet in het minst ervaring mee. Hij zag mijn buik groeien. Dat kwam door het babietje, maar wist hij veel wat een impact dit op zijn leven zou hebben! Ik las hem voor uit Ivo krijgt een zusje en samen bespraken we de prenten...
Vanavond heeft hij zin in een oude film. Zus slaapt al, morgen heeft ze een atletiekwedstrijd.
Even heeft hij het rijk met mij alleen want ik schaar me graag aan zijn zijde om ons gezamenlijk verleden op het scherm opnieuw te beleven.
Papa vertelde hem dat ze naar lhôpital gingen en hij associeerde dit met zijn fiets. De pedalen dan. Ze kwamen immers ook met de tweewieler naar het ziekenhuis.
Ik zie er gelukkig en ontspannen uit. Dat kan ook niet anders. Een koningswens werd vervuld: een zoon en daarna een dochter. Bovendien was de bevalling voorspoedig verlopen, en de drie mij liefste mensen waren dicht bij mij, wat kon ik meer wensen?
Hij heeft geen zittend gat, dat is duidelijk. Op dat zitvlak schuift hij heen en weer op de vloer onderwijl kinderlijke wijsheden debiterend. Even later zit hij lief op het hospitaalbed, naast zijn kersverse zusje, genietend van mijn druiven. Papa plaagt hem door de baby uitvoerig te knuffelen maar jaloezie, dat is hem momenteel onbekend.
Wat verder in de film zijn we weer thuis en sta ik met hem op mijn arm de uitgebloeide geraniums uit mijn bakken te plukken. Hij helpt me ijverig mee door naar de volle bloemtrossen te graaien. Hij kraait het uit van plezier
Na het conflict van deze middag, een met een hoog testosterongehalte, is dit de uitgelezen manier om bij te praten. En ik besef en prijs me gelukkig dat ik met mijn opvoeding toch nog op het juiste spoor zit
Ik klem de hoorn tussen hoofd en schouder terwijl ik mijn kousen aantrek, maar dat blijkt niet echt handig, ik spreek in het ijle. Half aangekleed concentreer ik me nu op het telefoongesprek. Of ik wat meer over Konstantijn kan vertellen. Vaneigens, dat is mijn vader. Vlaamse componisten, daar is ze naar op zoek. Ze is namelijk bezig met een boek dat volgende maand helemaal af moet zijn.
Ze verrichtte reeds heel wat opzoekwerk. Waar hij school liep bijvoorbeeld en wanneer hij afstudeerde. In het archief van zijn werkgever vond ze twee geregistreerde werken. Geboorte- en sterfdatum, loopbaan, gecreëerde muziekstukken, andere componisten, alle bijkomende informatie is welkom. Mijn zus Steentje gaf reeds de voorzet, en dus mijn telefoonnummer, ik moet scoren met details. Ik ben wàt gaarne bereid in het verleden te duiken.
Sporen van mijn vader. Het verrast me aangenaam. Hij staat me plots weer levendig voor de geest.
Hoe hij soms afwezig met ons op stap gaat, zijn hoofd vol met een nieuw muziekwerk. Wat we ervan vinden, vraagt hij steevast. En dan neuriet hij de melodie zo maar op straat. Bepaald ongemakkelijk voel ik me er bij, want als puber ben ik als de dood om op te vallen.
Onweerstaanbaar word ik later die dag aangetrokken tot mijn piano. Mijn piano die eigenlijk de zijne is en waarop ik nu mijn erfenis speel: de mij bijgebleven pianostukjes. Joram vindt het pure antiek. Maar ik besef dat mijn muzikale vaardigheid ontoereikend is om het verleden vol luister weer te geven.
En plots krijg ik een lang vervlogen beeld voor ogen: mijn moeder met korte klassieke stukjes op het klavier. Kostschoolmeisjesachtig. Vertederend, maar niet van mijn tijd
Dromen, wie heeft ze niet?
Op mijn weg naar school hoopte ik in mijn tienertijd koen en dapper in het Scheldewater te duiken om iemand op het nippertje van de verdrinkingsdood te kunnen redden. Het scenario zat al in mijn hoofd: schooltas neerkwakken, schoenen uit en jas idem dito en hopsa, met een mooie boog het water in. Toen de nood aan de man kwam, bleek het een veel hachelijker karwei!
Of schrijfster worden Ik zag mezelf al een hele reeks westernverhalen uitgeven, want Winnetou inspireerde me mateloos
Maar iets dat regelmatig weer opduikt, is het verlangen om een welbepaalde aflevering van Echo of Boemerang (of een dergelijk programma) terug te zien. Ons gezin werd toen gefilmd, het thema was wellicht: visuele handicap.
Mijn beide ouders waren blind en in die opname werd duidelijk hoe goed ze in het dagelijkse leven hun plan trokken. Mijn jongste zus was nog niet geboren, we waren toen met vijf, vier meisjes en één jongen. Mama kookte, breide, was in de weer met huishoudelijke taken en het verzorgen van haar kroost. Als moeder zong was heel het huis in vreugde, was haar op het lijf geschreven. Papa zagen we op weg naar zijn broodwinning, met zijn witte stok obstakels vermijdend. Hij was organist bij de broeders en gaf bovendien muziekles in enkele lagere scholen. Ook was hij actief in een sportclub van de Visueel Gehandicapten. En thuis was hij manusje van alles: hij timmerde, schilde de aardappelen, speelde met zijn kinderen, vertelde spannende verhalen, speelde in de harmonie van zijn vroegere school.
Ik was de oudste en op dat moment zeven, acht jaar. Ik herinner me nog levendig de dag dat er gefilmd werd, maar van de uitzending is me bitter weinig bijgebleven.
Op 12 april 1961, de dag dat het zou worden uitgezonden, cirkelde Joeri Gagarin als eerste mens rond de aarde en dat was wereldnieuws. Het programma werd hierdoor verplaatst naar het najaar.
Uiteraard ben ik niet de enige mens die ooit op televisie kwam, ook al was dat in die tijd wel iets bijzonder. Waarom ik deze verfilming dan zo dolgraag in handen wil krijgen?
Onze ouders zijn vrij jong overleden. Mijn jongste zus was net zes toen mijn moeder stierf, ik zestien. Vijf maanden later stierf bobonne, die tot aan de dood van mama bij ons inwoonde en dag op dag een jaar later overleed mijn vader, hij was zesenveertig.
Mijn jongste zussen hebben dus niet zo veel herinneringen aan onze papa en mama, en ik gun hen zo van harte een beeld van ons ouderlijk gezin, waar er liefde en aandacht was voor elkaar. We hebben ook niet zo denderend veel fotos en de bandopnames kunnen niet meer afgespeeld worden, want werden opgenomen op een viersporige Philips bandopnemer.
Mijn vader had immers de gewoonte om op gezette tijden een bandopname van ons te maken, en zo konden we auditief onze ontwikkeling een beetje volgen, waar andere gezinnen dit via filmpjes deden. In mijn geheugen staat het Zegen papa, mama, Seske, Boontje en alle Hongaren nog scherp gegrift. Het was het jaar 1956. Ik was toen drie jaar.
Ook mijn kinderen, nu 16 en 13 jaar oud, zijn opgegroeid met de verhalen over hun opa en oma, maar hebben hen nooit gekend en de grootmoeder langs vaders kant woont honderden kilometers van hier. (dochterlief vindt, mam, 't is duizenden). Ook voor hen zou het een verrijking zijn
En eigenlijk doel ik niet enkel op die TV-opname, maar ook op mogelijk ander beeldmateriaal (er waren ook opnames voor een bioscoopfilm die nooit is uitgebracht )
Ook getuigenissen van mensen die onze ouders gekend hebben, fotos, geluidsbandjes, het zou ons zon ontzettend plezier doen. De enkele keren dat we onze Kempische nonkels terugzien hangen we aan hun lippen bij het aanhoren van de sappige schelmenstreken van mijn vader. Ik zou die verhalen voor altijd willen vastleggen
Ik had het rolluik nog maar net opgetrokken of er werd aan de deur gebeld. Daar stond ik dan in mijn nachtplunje. Ik kon niet meer terug, aangezien ik de buitenwereld net een teken van leven had gegeven. Ik schoot dus vliegensvlug mijn lange zwarte mantel aan. Mijn bejaarde buurvrouw stond in kamerjas aan mijn voordeur. Ze had die nacht niet kunnen slapen. En dat kwam door ons.
Onze trap maakt immens veel lawaai. Uiteraard bedoel ik niet de trap op zich. Maar zodra we deze betreden zinderen de geluidsgolven door de dunne muren, recht hun kamers binnen. Soms weet zelfs ik niet of er rondgewandeld wordt in mijn huis, of hiernaast, en dat zal vice versa ook wel zijn. Dat zijn nu eenmaal de geneugten van het leven in een aaneengesloten rij.
Toen ik hier pas kwam wonen, zon vijfentwintig jaar geleden ondertussen, bolderde ik levenslustig en mij van geen kwaad bewust op houten klompen de trappen op en af. Overal lag er dempend rijsttapijt, behalve dààr, uiteraard. Dus klonken mijn vertikale verplaatsingen hen als slagwerk in de oren en kreeg ik een fikse preek.
Tegenwoordig hou ik met deze extreme gehorigheid terdege rekening en sluip ik na tienen op kousenvoeten door het huis. Mijn kinderen poog ik met eindeloze sssjjts tot stilte te manen, een energievretende taak. Mijn zoon kan namelijk niet fluisteren...
Maar deze nacht was er dus een druk heen- en weergeloop. Het af- en aandragen van emmertjes, dweilen, handdoeken en vers beddegoed heeft ons aller slaap verstoord. Ik vrees dat een buikvirusje onze vesting is binnengedrongen en een aanval op mijn jongste heeft ingezet
De klokken bimbambeieren luid. De puberteit is hiermee ook bij haar een feit. Wat hormonen al niet teweeg brengen!
Ik had al gemerkt dat ze de laatste tijd een metamorfose had ondergaan. Slank als een den. Sierlijk. Een gazelle. Haar kijkers heel expressief. Met een oogpotlood onderlijnt ze dit.
De kleerkast wordt onder de loupe genomen en de inhoud op zijn bruikbaarheid getaxeerd. Voordien verguisde stukken worden in ere hersteld en oh wonder het past! Wat vorig jaar strak zat, voelt nu ruim aan. Wat een heerlijk gevoel!
En die sportieve outfit die ze zo ophemelde omwille van zijn draagcomfort bestempelt ze nu als te mannelijk. Waarom heeft niemand haar weerhouden dit te dragen, vraagt ze zich af? Tja, dat deden we, maar er was geen kruid tegen gewassen.
Vandaag krijg ik een snak en een beet voor de meest onschuldige zaken. Ach, die hormonen, al zijn die van mij ook behoorlijk van slag. Puberteit en menopauze, hand in hand, zal dat gensters geven!
Vorig jaar vertrok ze nog gezwind naar school met fluovest en helm, onderwijl haar mening niet onder stoelen en banken verstoppend. Want dat verstond ze toch niet goed, dat anderen haar daarin niet volgden, het hoorde zo en het was veilig, toch? Broerlief wenste niet met haar geassocieerd te worden!
Dit jaar stierf deze goede gewoonte een roemruchte dood, ze wou zich niet belachelijk maken. Nu hoop ik maar dat een aantal van haar ideeën wèl stand houden, met name alcohol en tabak, want daar is ze momenteel nog steeds geweldig tegen. Een beetje té zelfs, want haar walging voor het minste zuchtje sigaret jaagt zelfs mij, antirook en -nicotine, in de gordijnen. Nuanceren is een moeizaam leerproces
Die morgen was ze bijna in tranen.
Om te beginnen had ik haar ietwat aan de late kant aan school afgezet. Dit was reeds de derde dag op rij dat ze er om 7 uur, jawel, in de òchtend, verwacht werd. In de mate van het mogelijke, stond er op het briefje. Want natuurlijk konden ze niet allemaal tegelijk geschminkt worden.
Vervolgens diende ze de tickets voor haar papa nog maar eens te wisselen.
En tenslotte, hoorde ik alles nú te betalen, vond ze, ook al stond het ànders vermeld. Om de lieve vrede, doe ik dat natuurlijk, want ik mag er niet aan denken dat haar acteerprestatie hieronder zou lijden!
En acteren kan ze, althans, daarvan is haar broer rotsvast overtuigd. Hij doelt dan voornamelijk op haar rol als slachtoffer, in een voorstelling waarin hij als schuldige fungeert
Maanden heeft ze gerepeteerd, ten koste van viool, atletiek, middagpauzes, vrije avonden, ja zelfs gewone lessen. Ze vindt het verschrikkelijk leuk. Ach, dertien jaar: je talenten ontwikkelen en braakliggende terreinen ontginnen, wat een spannende ontdekkingsreis!
Die avond krijgt de turnzaal het uitzicht van een theater. Even oponthoud aan de kassa: onze kaarten blijken niet betaald, noch geruild. En tot zijn ontsteltenis zijn we er véél te vroeg. Enkele leerkrachten heten hem luidruchtig en jolig welkom.
Speciaal voor deze school schreef Frans Busschots een westernverhaal: De Powwow van Redhill.
Het speelt zich af in en nabij de saloon in een cowboydorp. Dichtbij ligt een indianenreservaat. Beide gemeenschappen leven in een zeker evenwicht samen. De cowboys palmen echter steeds meer grond van de Indianen in. De samenwerking is bevredigend, tot de burgemeester besluit een stuwdam te bouwen op indiaans gebied en de rivier af te leiden naar zijn eigen droge grond. In het teken van de vooruitgang zou de regering dit wel subsidiëren
Het opperhoofd, Grijze Uil, wil dit conflict in der minne regelen en vraagt aan Schorpioen, zijn kleindochter die in de stad als ingenieur afstudeerde, terug te keren naar de stam en zijn opvolger te worden
Haar aardrijkskundeleraar, nam de regie op zich en verwerkte dit tot een musical. En met ondersteuning van heel wat andere vrijwilligers werd het een mooie voorstelling.
Ik heb de pech achter een boom van een man te zitten, die bovendien van links naar rechts wiebelt, waardoor de helft van het podium geregeld uit mijn blikveld verdwijnt. Zijn echtgenote gedraagt zich heel wat statischer, maar deze vruchten worden door mijn buurvrouw geplukt
Bovendien voel ik me als een dwerg en heb ik de indruk dat mijn stoelzitting zich beduidend lager bevindt dan deze van de mij omringende toeschouwers!
In elk geval vind ik haar in haar bandietenrol wel goed, en haar vriendin blinkt absoluut uit als burgemeester. En ook al knipogen haar oorhangers me meisjesachtig van onder haar hoed toe, in haar geruit hemd en cowboylaarzen, ziet ze er toch stoer uit Op t eind wordt ze ondanks haar gebroken pols neergekogeld... Pfffft, mis rechtkrabbelen en ontsnappen is de boodschap
Mijn zilverpapier is uitgewerkt en sedertdien leef ik in onmin met mijn kat.
Hij heeft een royale bak met de allerfijnste kleikorreltjes, overdekt en met een eigen voordeur. In alle intimiteit kan hij zonder pottenkijkers zijn gevoeg doen. Bij de eerste miauw krijgt hij vrije toegang tot de tuin waar hij naar hartelust in mijn winterse bloemperken kan struinen. En als het hem zint kan hij de wijde wereld in, een ladder op, om zo het paradijs der daken te betreden. Wie weet hoever zijn horizont reikt.
Laatst voelde ik me zelfs wat gegeneerd. Er was ruzie op het dak en onze Noewi zat er voor iets tussen. De kemphanen, bij wijze van spreken dan, maakten zo veel misbaar, dat de buurman ook van zijn oren maakte, niet tegen mij, gelukkig. Ik overdrijf, hij suste de gemoederen, het is een vriendelijke man. Wie er met de vijandelijkheden begonnen was wist ik uiteraard niet, maar mijn jongste had al eens opgemerkt dat die van ons, de buurtkatten uitdaagde. Met zijn pootje gaf hij speelse duwtjes aan toevallige passanten
Hij heeft helemaal geen reden om in mijn pot met bonsai te gaan graven, vind ik. En met de uitvlucht dat dit zo plezant is, neem ik geen genoegen.
Ik geef het toe, een tijd geleden heb ik hem valselijk beschuldigd, al was het maar in gedachten. Maar we hadden het goed gemaakt en ik had me heilig voorgenomen in het vervolg tot zeven maal zeventig maal mijn kritiek in te slikken alvorens hem te verdenken. Maar het is sterker dan mezelf, zodra ik die aarde rond de sierpot zie, ontplof ik bijna.
De eerste keer heb ik hem enkel streng toegesproken en stak de hand in eigen boezem. Misschien bliefde meneer een grotere hoeveelheid kattenbakstrooisel. Ik was er misschien wat zuinigjes mee omgesprongen. Ik gaf zijn kleinste kamertje een grote beurt met Dettol en kieperde er de hele doos Vitakraft in. Het ultracompacte spul. Volgens de handleiding kan ik dat tot in de eeuwigheid gebruiken. Klompjes verwijderen en aanvullen met vers strooisel is het devies, maar dat strookt niet met mijn hygiënische verwachtingen. In realiteit ontstaan er na amper enkele dagen reeds minuscule kleiklompjes die tussen de spaakjes van mijn schepje terug in de bak vallen. Niet bepaald mijn gedacht van properheid! Met dat vissen en scheppen ben ik dagelijks toch ook wel een tijd zoet
De volgende dag echter ligt tot in de verste hoeken van mijn living aarde en is voor mij de maat vol. Nog voor ik een blik op hem heb geworpen, weet hij hoe laat het is en maakt hij zich onzichtbaar achter de zetel. De schelm! Het hem zelf laten opkuisen, tja, dat is geen optie. Dus haal ik met veel gekletter de stofzuiger uit. En reken maar dat dit een gepaste straf is want hij haat dat geluid en kiest het hazenpad
Ik spreek zijn taal niet dus is het moeilijk om te achterhalen waarom mijn plant voor hem zo attractief is. En hij van zijn kant lijkt niet te begrijpen dat die manshoge bonsai, die er zo stoer uitziet, mijn benadeelde troetelkindje is, de takken zorgzaam gespalkt na de zoveelste aanranding door een of ander sportattribuut van mijn zoon, de wortels liefdevol toegedekt na Noewi's interventie En stiekem ben ik ook een beetje boos op mijn geliefde mini-boom, want een grote draagkracht heeft die ook niet! Hij laat machteloos zijn twijgjes knappen en zijn blaadjes vallen, ik wou dat hij wat flinker werd en een voorbeeld nam aan zijn buur, de ficus, die veerkrachtig weerstand biedt aan wie hem belaagt. Maar ja, die moet het dan wel met heel wat minder aandacht stellen
Ik pluk een brief met een zwart randje uit de bus. Het handschrift herken ik niet.
Tante Yvonne, overleden in het ziekenhuis, amper vijfenzeventig jaar oud. Ze is de vrouw van de peter van ons Bietje, een jongere broer van papa.
Is, zeg ik, maar de brief meldt me woordeloos dat dit verleden tijd is.
Jong, vind ik, waar is de tijd dat ik de leeftijd van 75 als stokoud bestempelde?
Mijn broer pikt me thuis op en samen rijden we naar de Kempen. Vierennegentig kilometer gezellig keuvelen. Heerlijk!
Bietje heeft samen met haar man tien minuten voorsprong op ons, wat we, gezien ons gezapig tempo niet inhalen Eens ter plekke, blijkt dat de rouwbrief voor Seske niet besteld werd wegens een voorhistorisch adres, dus bellen we haar alsnog in extremis. Ik hoop dat ze kan komen Jaaa dus, met een versgewassen hoofd zelfs, want zonder kon ze zich niet tussen de mensen begeven
In de kerk laat ik mijn gedachten de vrije loop. Hier heeft mijn vader nog vertoefd toen hij een jongen was, weliswaar zonder dit alles visueel in zich op te kunnen nemen. Op zevenjarige leeftijd was hij immers reeds blind. We zitten net onder de preekstoel vanwaar vroeger meneer pastoor de gemeenschap toesprak. Waarom eigenlijk, vraag ik me af, het altaar staat toch ook op een soort podium, van daar zien en horen we hem toch ook goed
Onze tante werd behandeld voor haar spataders en de operatie was geslaagd. Ze mocht naar huis en terwijl ze met nonkel Jos naar de uitgang liep, stuikte ze in elkaar. Een longembolie. Intensieve zorgen mochten niet baten. Onvoorzien en onverwacht werd de levenslijn afgesneden, zonder dat iemand afscheid had kunnen nemen.
Het is een mooie begrafenismis en de zon door de glas-in-lood-ramen brengt onverhoopt troost. Gezamenlijk wandelen we naar de begraafplaats.
Vroeger werden we tot aan de pas gedolven kuil geleid. Na de laatste gebeden liet men de kist met behulp van touwen in de put zakken. Met een symbolische schep aarde en een bloem werd het definitieve afscheid van de overledene ingezet. Nu houden we halt aan een standbeeld in het centrum van het kerkhof en wordt ons de teraardebestelling bespaard.
Tweehonderdvijftig genodigden zijn er voor de koffietafel. We zijn een grote familie. Het is fijn de nonkels en tantes, de nichten en kozijns weer te zien. Veel contact hebben we immers niet met elkaar. Wij leven immers in de Vlaanders, zij in de Kempen
De oudste broer van onze papa is reeds vierennegentig jaar en nog heel kras. Zijn benen laten het wat afweten de laatste tijd, maar hij kookt nog dagelijks zijn eigen potje. Zijn jongste dochter zorgt voor de was en de plas. Hij verwoordt zijn angst om dement te worden, hij maakte immers het verlies van decorum en realiteitszin reeds mee met zijn vrouw.
Ook tante Lie kan erover meespreken, zeven jaar verzorgde ze haar demente man, en ze is ondertussen zelf reeds achtentachtig. Nog geen haar veranderd, vinden we Nog helemaal zoals we haar altijd gekend hebben.
Mijn ogen strelen de gerimpelde gezichten, wat heb ik hen lief!
Ach wat doet het deugd om eens back to the roots te gaan, naar de plaats waar het ouderlijk huis van onze vader staat En natuurlijk maken we als vanouds plannen om deze zomer, de familiebanden wat nauwer aan te halen. Om, in betere omstandigheden, gulzig en onverzadigbaar, uit de mond van de nonkels, de wilde wedervaardigheden te aanhoren van onze papa
Ik denk eerst dat ze aan het zeveren is: Mam, kom je me ophalen, ik zit bij het Rode Kruis, er is iets met mijn pols Een goed uur geleden heb ik haar aan de Topsporthal gedropt voor een extra training en nu vlam ik in vliegende vaart terug.
Het is razend druk want er is een scholenmeeting atletiek aan de gang dus parkeer ik me maar aan een blauw bord met rolwagen. Het is een heel traject via allerlei gangen en deuren, langs de oefenpiste naar de EHBO-post en eens ter plaatse is de vogel gevlogen. Een jonge verpleger meldt me dat ze me tegemoet is gegaan want mijn moeder gaat dat hier tòch niet vinden Das proper, mij zo onderschatten, pruttel ik in mezelf.
Terwijl ik, op weg naar de uitgang, bijna overhoop gelopen word door horden jonge sporters, gaat mijn GSM af. Mijn dochter, zie ik nog net, voor de batterij het begeeft. En dan zie ik haar staan, helemaal in het wit: de Adidas kuitbroek, shirt, loopschoenen, haar verbonden arm, de mitella. Bij een oefening tuimelde ze achterover van een bank, een Zweedse dan nog wel, dus echt niet hoog. Op haar elleboog, op haar hoofd, ze weet niet precies hoe, maar haar pols doet pijn
Met een tussenstop thuis om SIS- en identiteitskaart op te vissen, een telefoontje naar de huisarts te plegen, rijden we door naar het UZ. Parkeerkaartje halen, de slagboom gaat omhoog en de pijlen leiden ons naar de spoedafdeling. Nu nog de wagen kwijtraken, het staat hier vol voertuigen met een witte klever: U staat hier niet reglementair We vinden gelukkig vlug een legale plaats.
Een steile helling leidt naar het gebouw en ik bepeins dat ik blij mag zijn dat ze geen mankementen aan haar voeten heeft. Voor de glazen deuren kijk ik nog eens omhoog. Ik sta verdorie voor de tandheelkundige afdeling! Spoed is om de hoek.
Een poort voor ziekenwagens, maar ook personenwagens zijn toegelaten. Had ik dat geweten maar met een zere pols zou het toch een beetje belachelijk geweest zijn, grinnik ik in mezelf.
De voetgangersdeur geeft uit op de inschrijfbalie. Er staan nog twee wachtenden voor mij in de rij. Ik mag er niet aan denken dat ik hier met een halflevende potentiële patiënt zou staan aanschuiven!
Na de administratieve plichtplegingen kiezen we een zeteltje in het wachtlokaal. Pffft, precies de woestijn hier, droog en warm. En ik heb zelfs geen boekske mee! Ik verga van de dorst en Jolien heeft honger. Gekwetsten hebben voorrang dus halen we een reep chocola uit de automaat en net wanneer ik het wisselgeld recupereer worden we gehaald. Weg van de blikjes, flesjes, sapjes, verfrissingen
Een supervriendelijke verpleegster betast de zere arm en pols en weerom mogen we in een kamertje wachten. Fotos nemen. Wachten.
Een jonge stagiair meldt ons dat het geen breuk is. Oef. Hij manipuleert haar pols om de pijnlijke plek te lokaliseren, stelt heel wat vragen en noteert de antwoorden.
Opeens komt een groengeschorte arts mijn dochter halen. Moet hij niet wisselen van voorschoot? Ik zie bloedvlekken! Ik volg hen naar de gipskamer. Er is tòch een breuk, dat had deze dokter meteen gezien: een groenhout fraktuur distale radius, aanvaardbare stand. Ze is nog jong, dus zullen vier weken immobilisatie wel volstaan. En ja, ze mag nog trainen, en lopen uiteraard, maar natuurlijk moet ze geen hangoefeningen en dergelijke doen met haar pols. Ze is erg opgelucht, want stilzitten, dat is niet haar ding!
Ik zal me dus maar inleven in mijn rol als chauffeur, de komende dagen. Ze piekert ondertussen over het toneelstuk waarmee ze over twee weken het podium opgaat. Eureka! In plaats van ik heb er een gebroken neus aan overgehouden kan ze verwijzen naar haar arm. En voor de theatrale valpartij moet ze ook nog wat verzinnen, maar dat zal wel lukken, zeker!
Ik vind het heel lief, s avonds krijgen we een telefoontje van een bezorgde coach uit de Topsportschool. Ook haar negenjarige broer wil er het fijne van weten en benijdt haar: hij wil ook een plaaster, dat lijkt hem supercool! Bij een klasvriendinnetje kan ze een steunverband lenen. En papa belt ten overvloede: Est-ce-que los est cassé ?
Van al die aandacht kan je niet anders dan voorspoedig genezen
Laatsleden kreeg ik een vreemde vraag voorgeschoteld: Was ik bereid mijn huis en mijn piano beschikbaar te stellen?
Euhm ja, indien dit vóór 22u kon, had ik alvast met het instrument geen probleem. Maar mijn huis? Welk deel van mijn huis?
Mijn slaapkamer is voor het ogenblik verboden terrein. Allereerst vertoont deze momenteel alle tekenen van een opslagruimte waar Sien en Maria beslist een kluif zouden aan hebben. Alles wat een tijdelijk onderkomen vraagt, vindt hier een plaats. Het betreft uiteraard materiale zaken, hé!
De platendraaier die zijn vaste stek op zolder had, door mijn zoon ontdekt en door mij van een gewisse ondergang gered, bijvoorbeeld. Mijn troonopvolger wou hiermee scratchen en dat klinkt niet gezond, niet voor het toestel en evenmin voor mijn langspeelplaten. Van de nood een deugd maken, dacht ik nog. Misschien kon ik mijn LPs digitaliseren. t Was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want ik had nog t een en t ander nodig om de ruis te onderdrukken, om maar iets te noemen. Plan, doch niet de pick-up, afgevoerd dus, althans voorlopig.
Mijn slaapplek is ook een voorraadkamer voor snoep en koeken, dit om mijn telgen en dan vooral de mannelijke slechts met mondjesmaat van die zoeternijen te voorzien. Want als ik het maar zijn gang laat gaan is alle lekkers binnen de kortste keren verorberd.
Bovendien bevindt zich op deze plek ook al mijn leesvoer. Mijn nieuwe boeken dan, want de oude staan nog op de zolder van mijn zus, sedert de verbouwingen Ik droom van een bibliotheek met een gaanderij, zoals bij Higgins uit My fair Lady, maar daarvoor is mijn klein rijhuis totaal ongeschikt
Mijn zus, die met de zolder, stelt me gerust, ze heeft alleen de piano nodig en aangezien die in mijn huis staat Kirill zit zonder toetsenbord en ze zouden toch eens samen willen oefenen, voor alle zekerheid, vandaar
Een groots spektakel staat in de steigers, een dansfeest met een concert en een kunstveiling. Mijn zus moet een nieuwe heup krijgen en dat kost handenvol geld, dus wordt er een benefiet georganiseerd. Het is hartverwarmend hoeveel mensen deze kar willen duwen en trekken!
Koekske heeft een mooie stem en vertolkte aan de zijde van Kirill, een Russische pianovirtuoos, reeds heel wat romantische, goed in het gehoor liggende, hedendaagse songs. Zij staan op 17 februari alvast op het programma.
Ook de papa van mijn kinderen, heeft zijn medewerking beloofd. Hij zorgt voor de tropische ambiance, een echte sfeermaker.
Koekskes dichtbundel zou van de pers moeten rollen tegen dan.
Een Latijns-amerikaans gitaar-duo, daar mogen we ons ook aan verwachten plus een jonge groep die momenteel in België op tournée is
Ik heb er in elk geval zin in, en ik ben er zeker van dat heel wat mensen hiervoor warm te krijgen zijn. De Speakers Corner aan de Heuvelpoort sluit die avond alvast zijn, met een verwijsbriefje naar
Koekskes Hip Benefiet & Concert Party , getooide deuren
We hebben weer een mijlpaal bereikt. Jarenlang werkten we er naar toe, maar vandaag is het een feit: zoonlief heeft de kostuumdragende mannenwereld vervoegd.
Nog voor hij goed en wel ter wereld kwam had de fiere aanstaande vader een geklede vest voor onze zoon gekocht. Een lilliputteruitvoering waarbij hij uiteraard geen enkele stem in het kapittel had.
Op zijn tweede grote feest, namelijk zijn Eerste Communie, stond mijn oudste telg erop dergelijke deftige kledij met bijhorende vlinderdas te dragen, terwijl ik een kniebroek met bretellen zoals de Witte van Zichem prefereerde.
Enkele keren waren we bijna overgegaan tot de aanschaf van een tweedelig pak, maar bijtijds viel het me gelukkig in: Wanneer gaat ge dat aandoen?
En plots is de dag daar dat we in allerijl moeten voorzien in galakledij. Niet dat we een smoking of pitteleir voor ogen hebben, een doodgewoon confectiepak zal wel volstaan.
De papa wil wat graag een te krap geworden exemplaar aan hem uitlenen. Als hij wil mag hij het zelfs houden.
Hij ziet er flamboyant uit in zijn witlinnen pak, klaar voor het Sint-Bavo Retoricabal 2007.
Hij telt zelfs twintig euro neer, in plaats van de gevraagde veertien, zo blij is hij dat hij nog een kaart op de kop kan tikken.
Wanneer ik hem die avond in de buurt van het Casino afzet, vallen de jongelui in avondkledij wel op. Ze zien er feestelijk uit en ik zou vanavond best dertig jaar jonger willen zijn! En weer dat gevoel krijgen dat de wereld voor me open ligt en dat alles nog moet beginnen
Enkel voor klanten van t Zoutvat, Den Inktpot enzovoort Takelen voor eigen rekening, ontcijfer ik.
Riskeert gij u dat? vraag ik Guido. Maar bij ja, als t dat maar is
En als het nodig is, koop ik wel een gazet, repliceert Kobe.
Pfft, ik ben een veel te volgzame brave burger zo blijkt maar weer. Ik parkeer nooit in de verkeerde richting, stop voor het rode verkeerslicht, rijd aan 30 km per uur voorbij scholen, tenminste als ik mijn aandacht erbij heb, stop trouw munten in de geldautomaat indien gevraagd.
Ik ben verlekkerd op eucalyptussnoepjes, dus ruik ik bij een wegcontrole zeer verdacht, moet ik blazen en adem ik verbazend negatief.
We zijn gelukkig goed op tijd en vinden genoeg stoelen om met ons twaalven samen te zitten.
Om mij heen: geschiedenis. De ruimte kreunt eronder. De glas-in-lood-ramen. Het beschilderd plafond. De zuilen. De beelden, met onderschrift Regina , lees ik van verre. De taferelen op de muur.
Wat heeft de mens toch bezield om zulke gebouwen op te trekken, ter ere van Ons culturele erfgoed. Het moet handenvol geld kosten om dit te bewaren voor het nageslacht.
Waarom zijn kerken zo hoog?
Ik bedenk dat het plaatsen van die spot een heikel karwei was. Vroeger straalden kààrsen licht en warmte uit.
De viering kent wat latijnse accenten.
Agnus Dei,
qui tollis peccata mundi,
miserere nobis.
Agnus Dei,
qui tollis peccata mundi,
dona nobis pacem.
Het roept herinneringen op. De woorden zijn nog steeds vertrouwd en appelleren aan de tijd dat meneer pastoor nog met zijn rug naar ons stond. Dat we ons Heer nog nuchter ontvingen geknield op de communiebank, met beide duimen en wijsvingers een tafeltje vormend onder het kanten kleedje.
Maar wat ik tegenwoordig niet meer over mijn lippen krijg: Heer, ik ben niet waard dat Gij tot mij komt t Gevoel van eigenwaarde dat op die manier de das wordt omgedaan ach Ik verander tegenwoordig steevast niet door het
De pastoor, hij is niet jong meer. Vroeger dacht ik niet na over de leeftijd van de parochieherder. Ik heb zo het idee dat hij bleef tot aan zijn dood. Er was geen sprake van pensioen.
Deze voorganger zingt graag, dat voel je, dat zie je. De muzikale gave hoort toch bij de roeping. Maar stel dat hij geen toon kan houden, dat moet toch een verschrikking zijn. Zowel voor hem als voor zijn toehoorders.
Het Fûr Elise klinkt heel aandoenlijk op het orgel. Door de haperingen wordt het een heel menselijke, emotionele ode aan de geliefde opa.
Mijn oog valt op de hoofden voor mij. Ze zijn er in allerlei tinten: blond, bruin, zwart, grijs. Waarom zetten oudere vrouwen een permanent en houden mannen het naturel? Ik zie kakelverse, kunstige krullen. Platgewalste. Gecrepeerde, luchtig. Hier en daar modern en opgesneden. Ik vrees dat mijn eigen kapsel geen hoge punten scoort.
En dan, de hoofddeksels. Een bontmuts. Of een hoed. Gemakkelijk eigenlijk, dan hoef je je haar niet grondig te kammen
De kerk is afgeladen vol, ze staan tot buiten. Na de offerande loopt het leeg als een ballon en is er plaats zat
Ach Woutertje, Woutertje, piepklein kaboutertje, je gaat nog een moeilijke tijd tegemoet. Maar wij, je begeleiders en ook je familie, staan klaar voor jou
Ik heb vanavond mijn tank volgegoten. Vol met bio-energie. Het had wat voeten in de aarde eer het zover was. De bestelde mankracht liet het op het laatste moment afweten dus moest ik iets anders verzinnen. Even nog dacht ik, flut, ik doe geen moeite, mijn rug deed zeer. Mijn voet van de gaspedaal naar de rem verplaatsen was om te beginnen een pijnlijk en moeizaam karwei.
Ik besef het, ik spreek in raadsels, of beter gezegd, in metaforen. Echter vandaag zou er een gevolg gebreid worden aan de swingavond van twee weken geleden. Mijn dochter had me toen over de streep gekregen. En na afloop had ik volmondig en enthousiast verkondigd dat ik weer van de partij zou zijn, ditmaal voor een rondje free style, dus solo, dansen.
Mijn kinderen hadden hun eigen avondactiviteiten, het avondmaal was aan hun goesting en mogelijkheden aangepast, namelijk pizza en het vervoer van de Topsporthal naar huis was ook in kannen en kruiken, dus stond niets mijn avondje vrij in de weg.
Een telefoontje even voor zessen strooide roet in het eten. Geen vervoer.
Ofwel ging ik niet dansen, mijn rug, ge weet wel.
Ofwel ging mijn dochter niet naar de training. Ze had een hele namiddag ge-SVSt, dat wil zeggen dat ze met haar school deelnam aan een interscolaire atletiekmeeting. Ze was nog niet thuis, dus misschien had ze geen zin in nog meer sport.
Ofwel onderbrak ik mijn dansles om haar te halen.
Ofwel moest ze wachten tot na mijn dansles.
Ofwel ging ik op zoek naar alternatief vervoer.
Kom mij maar halen, verklaarde mijn dochter, die zich in het verleden tot een fervent voorstander van uitbreiding mijner sociale contacten had opgeworpen. In concreto betekende dit dus dat ik een kruis kon maken over mijn uitstap. Een half uur niksen en wachten op een lift, doorkruiste hààr plannen en leek haar maar niks. Een ingewikkeld intern chemisch proces werd hiermee in gang gezet en activeerde mijn assertiviteit. Ik zou een andere mama-chauffeur bellen en als compensatie Thuis op de PC opnemen
Zo stond ik na achten in een veelvoud van acht tellen de Momba te dansen. Echt ernstig ging het er niet aan toe maar dat was niet de bedoeling.
Voor we het beseften werd een pauze ingelast, een wijntje geconsumeerd daar waren we misschien beter mee begonnen en bereikten de klanken van een welbekende nocturne mijn oor. Mijn GSM, begot.
Mijn oudste was rats vergeten dat ik op verplaatsing aan mijn fysieke conditie aan het werken was. Hij kwam thuis in een donker, leeg huis, zusje nergens te bekennen, mijn auto voor de deur, en na een kwartier ontdekte hij dat de telefoonhoorn reeds vier minuten open lag Spooky. Zijn verbeelding sloeg op hol
Zoonlief gerust gesteld
We leerden nog twee dansen en na afloop bleven we nog wat keuvelen en dat was een bonus op mijn welbevinden. Want wat is er plezanter dan ideeën uitwisselen met gelijkgestemden?
Zo is mijn energietank weer vol, zijn mijn batterijen weer opgeladen en met het vooruitzicht op andere activiteiten in de nabije toekomst kan mijn avond alvast niet meer stuk. En wat het bovendien nog extra plezant maakt: ik moet het niet eens zo ver gaan zoeken, ze wonen allemaal in mijn buurt!
De living ligt bezaaid met blaadjes. Groene blaadjes. Bruusk afgesneden van hun levenssappen, mijn kamerplanten.
Verdachte numero één is mijn kat. Die heeft namelijk geen onbeschreven strafblad. In een vrij recent verleden had hij het namelijk op mijn manshoge bonsai gemunt. Niet alleen bestormde hij de kaarsrechte stam en klauwde naar de top, hij ontblootte ook de wortels en de potaarde vloog in t rond. Zo stel ik het mij voor, want ik heb hem nooit in volle actie op heterdaad kunnen betrappen. De cocktailprikkers, satéstokjes, de plantenspuit, de stofzuiger, enzovoort, niets hield hem tegen. Zelfs de kat-weg-spuitbus kon hem niet deren, alleen wij hadden last van de stank.
Het werd alleen maar erger want hij breidde zijn actieterrein uit. De ficus benjamino deelde ook in zijn gunsten (of zijn kunsten?) en binnen de kortste keren gaf ook mijn fuchsia de geest. Ach, ach, het moederdagcadeau van mijn zoon! Ik zie hem nog thuiskomen met een wuivende bloemenpracht in zijn ransel.
Op zekere dag adviseerde iemand me zilverpapier. Katten zouden schrik hebben van dat metalig geritsel. Dus tooide ik de basis van de planten met aluminiumfolie. Fraai was anders, maar het leek me het proberen waard.
En tot mijn grote verbazing bleek deze remedie te werken, nu toch reeds zon anderhalve maand.
Tot vandaag dus, vrees ik.
Minutieus onderzoek ik mijn binnenhuisflora. Dit lijkt toch geen poezenwerk, de blaadjes zijn precies afgesneden. Basketbalgeweld? Dan zou ik sporen moeten vinden van een omgevallen plant. Die bal heeft ook al heel wat op zijn kerfstok.
t Lijkt eerder een bladeramputatie met een zweep, vind ik. En dan gaat me een licht op. Het springtouw!
Elke trainingsvrije dag werkt hij aan zijn conditie en springvaardigheid. Zijn basketcoach had hem oefeningen opgelegd: 3 reeksen van zeven minuten springtouwen, afgewisseld met zoveel keer pompen en stretchen.
Daartoe worden zetels en tafel aan de kant geschoven om hem de nodige sportruimte te geven. Ja, mijn living is een polyvalente ruimte!
Mijn keukenwekker doet dienst als chronometer en is wat kaduuk uit een noeste trainingssessie gekomen. Een steeds terugkerend strijdpunt in onze communicatie: zijn oeverloze nonchalance
Maar diep in mijn hart vind ik het vertederend: zijn trouwe inzet en zijn ambitieuze streven om vooruit te komen in zijn geliefde sport
Ik kon vannacht de slaap niet vatten. Ik sliep namelijk op verplaatsing. Gewend aan honderdtwintig centimeter helemaal alleen voor mezelf waarbij ik grenzeloos van links naar rechts kan draaien, moest ik het vannacht stellen met een luttele tachtig centimeter. Voor er collegiaal protest komt, het kunnen er misschien ook negentig geweest zijn, maar beslist niet méér! Dit betekent dat een positieverandering steeds gepaard gaat met gymnastiekoefeningen wil ik mijn bed niet uitrollen. Ik wil me ook nog wat distantiëren van de muur, mijn onwrikbare bedpartner die me kouwe rillingen bezorgt.
Mijn slaapstee is nochtans gesofistikeerd. Een druk op de knop en het hoofdeinde verheft zich tot een positie waarbij het aangenaam lezen is. Daar maak ik dus gretig gebruik van. Blindelings duw ik en bzzzzt daar ga ik de verkeerde richting uit. Honderd procent horizontaal. Vervaarlijk neig ik over de bedrand om de prentjes te bestuderen, euhm is het deze? Iiiieet, geen beweging, ik blijf in dezelfde positie. De andere, dzjjjt stop, nee nog niet comfortabel, dzjjjt stop, perfect!
Even later blijkt dat ik de foute lectuurkeuze maakte. Nauwelijks slaapverwekkend! Het leest in sneltreinvaart. Ik verplicht mezelf tot een noodstop om kwart over twaalf, knip het licht uit.
Een kwartier later spring ik recht, heb ik de wekker wel aangezet? Nee dus.
Vijf minuten later. Heb ik het geluidsvolume wel gecontroleerd? t Is me reeds overkomen dat ik me een half infarct schrok bij een loeiharde ochtendbeat.
In gedachten ga ik na wie er allemaal in huis is. Eén, twee, zoveel beneden, twee in die vleugel, zoveel in die gang, zoveel in het huis hiernaast. Het klopt met het aantal biefsteakjes dat morgen op het menu staat.
In vogelvlucht overdenk ik the things to do voor morgen.
Ik graaf mezelf in mijn versgewassen en gestreken laken en overtrek in. Mmmm heerlijk. Zoek de goede houding. Denk aan al mijn goede voornemens voor dit jaar. Fout! Dat is helemaal niet rustgevend!
Links, rechts. Centraal. Pfffft, ik ben klaar wakker.
Zal ik nog wat lezen? Neen! Ik ben streng voor mezelf. Ik houd mezelf voor dat alleen al in bed liggen betekent dat ik uitrust. Geen paniek. Ik haal mijn scha straks wel in. Dat is het voordeel van halftijds werken.
De wind huilt en kreunt in en om het huis. Deuren klepperen. Takken zwiepen heen en weer en geselen het dak. Die eik hier vlakbij staat er al zó lang, die houdt wel stand.
Een verdieping lager hoor ik af en toe water lopen. Urine dat veronderstel ik toch klatert in de toiletpot. Er wordt doorgespoeld.
Gedaan met doezelen.
Mijn jongste neemt morgen deel aan het Vlaams Kampioenschap Atletiek voor Cadetten en Scholieren. Ze zal er toch op tijd zijn hé. Ik hoop dat ze het goed doet.
Mijn oudste heeft zich vandaag echt ingezet voor zijn basketwedstrijd. Hij maakte zeventien punten. Aan mijn geestesoog glijdt onze avondmaaltijd met ons gekeuvel voorbij. Wat heb ik daarvan genoten!
Slapen, Lieve! Hé, hoor ik daar geen deur? En nog een? Ik glijd mijn bed uit, doe mijn deur van slot, hang over de trapleuning. Spits mijn oren. Niks. Geen beweging. Muisstil. Loos alarm of ?
Ik nestel me terug onder mijn dons, klaar wakker verdorie.
Draai en keer. Drie uur. Half vier. Vijf over vier.
Wanneer de wekker gaat, blijkt dat ik toch geslapen heb. Maar ik ben precies méér moe dan vannacht!
Gisteren had ik mijn dochter aan de lijn. Ze promootte een uitje voor mij. Mieke had namelijk gebeld: of ik niet mee ging dansen? Spontane reactie mijnentwege: ikke? Neeje! Te stram, geen goesting, te lastig Allé mama, je zegt altijd dat je wat meer aan je sociaal leven moet doen, hier is het telefoonnummer en maak een afspraak!
Enfin, ik dacht, eens informeren dat is vrijblijvend, dat verplicht me tot niks. Het ging om free style dance, zonder partner, en nog een paar kennissen zouden meedoen. t Was toch niet met springen, hé? Want dat zag ik niet meer zitten. En zeggen dat ik me jaren lang in de Afrikaanse dans had uitgeleefd!
Neen, geen atletische sprongen, werd me beloofd. En op ne man min of meer ging het niet aankomen, als ik er zin in had, kwam ik maar af
Mijn woensdag is goed gevuld dus kan ik mijn uitje probleemloos uit mijn gedachten bannen. Maar zij is op haar qui vive en attendeert me op het feit dat ik het vervoer nog moet regelen, want haar training is in de Topsporthal en niet op de piste. Daar gaat mijn excuus!
Eens dat geregeld is er geen ontkomen aan
Ik erken, soms heb ik een zetje nodig
.
Onze jonge dansleraar kondigt een sessie swingen aan. Euhm volgens mij dans je dat met twee. Dan klinkt het resoluut uit Miekes mond No way, ik dans niet met vrouwen Ik ga naar huis Euhm ik normaal gezien ook niet, maar hier ben ik nu Ginnegappend worden er koppeltjes gevormd, het publiek bestaat uitsluitend uit mensen van vrouwelijke kunne. Mijn buurvrouw Vera heeft zich reeds verbonden met mijn buurvrouw-van-twee-straten-verder Anita en ikke, gniffel ik in mezelf, ben afgewezen door iemand die niet met vrouwen dansen wil. Dus transformeer ik mezelf tot man.
Tot ik me realiseer dat ik later beslist verkeerd ga swingen. Dus bekeer ik me weer tot vrouw. Dan hoor ik dat ik het meest zal moeten draaien, dus onderga ik weer een sekseverandering, tot grote hilariteit van het duo Vera-Anita.
De basispas wordt aangeleerd, poepsimpel. Een halve draai, een hele. Een acht enzovoort
We oefenen en krijgen de slappe lach. Op elk trouwfeest kan ons Koekske mij verleiden met zon swing, daar vallen we niet uit den toon. En intuïtief deden we zoals het hoort, op het gevoel, zonder rekening te houden met links of rechts Rock around the clock, das wel een ander tempo
Al heb ik het nog niet met eigen ogen aanschouwd, er is daar veel veranderd sedert ik de Kameroense familie ontmoette. Ergens loopt een klein Lieveke rond, twaalf jaar oud. Tante Hermine, tante Odile, Zorro de jeugdvriend en zijn vrouw, zijn er niet meer. De kozijn, familie van vaderskant, met zijn bijzonder sympathieke vrouw en hun schattige kindjes, die recht over ons woonden, verhuisden lang geleden. Ernaast, op de hoek kwam een gezondheidscentrum. Centre de Santé staat er boven een rood kruis op de cementen muur, en het steegje werd nóg smaller
Nu ik de fotos herbekijk treft de armoede mij nog meer. Indertijd werd ik zo opgenomen in die familiale ambiance dat het mij niet echt opviel. Ik had ook geen maagdelijke kijk meer op het leven aldaar, aangezien ik voordien reeds in Burkina Faso (toentertijd nog Opper-Volta) en in Senegal verbleef.
Ik herinner mij die eerste cultuurschok bij het aanschouwen van de markt in Ouagadougou: de hompen vlees waaraan ontelbare vliegen zich ongegeneerd tegoed deden, de aasgieren op het dak, de modderige straten met ontelbare putten in het roodaarde wegdek, de scooters, de reclame voor coca cola Toen we weken later terug in de hoofdstad waren, leek alles pure luxe! Het leven op het platteland in hutten met een strooien dak, wat overigens veel koeler is dan een van zink, stond daarbij in schril contrast.
Mbombos huis was gemaakt van planken maar voelde ruim aan. In de huiskamer stond een ronde tafel met stoelen, een buffetkast en aan de andere zijde zelfs een heus salon. Plastieken emmertjes vingen in de hoeken het hemels water op dat bij een tropische bui door het dak sijpelde, zeg maar: stroomde. In het keukentje prijkte op enkele schappen het weinige huisgerei: een vijzel, wat kommen, twee potten, borden en lepels. Er waren ook nog twee slaapkamers maar ik heb nooit een duidelijk beeld gehad wie waar sliep. Thérèse, de dochter van Pols zus, en Makon, een zoon van nonkel Jacques, werden door mbombo als haar eigen kinderen grootgebracht.
Thérèse kregen we zelfs kado. Prends-la, elle est à vous Ik vond dat geen evidentie, maar zij hoopte op die manier een betere toekomst voor haar te bewerkstelligen. Ook Marthe, de zus, en een nicht met een kindje vonden daar een onderkomen. En tante Odile uiteraard, al was haar verblijf van tijdelijke aard.
Speciaal voor ons was ze vanuit Yaounde afgereisd om voor ons te koken. Haar man nam het haar niet echt in dank af. Ze was zijn tweede vrouw en favoriet. Polygamie bestaat daar nog steeds en al hebben velen het reeds afgezworen, wettelijk is het toegestaan. Vroeger had dit ook een sociale functie: het werk op het veld, in de compound, de aandacht en het koken voor de man en de opvoeding van de kinderen werd over allen verdeeld. In theorie lijken daar wat voordelen aan verbonden, maar in de praktijk zou ik nogal steigeren moest mijn echtgenoot op zekere dag met een nieuwe vrouw komen aanzetten! Zo despotisch! Gruwel! Maar dit laatste is natuurlijk utopie want in België is dit een strafbaar feit, bigamie genaamd, en bovendien ben ik manloos, dus valt er ook niets te delen
Nergens heb ik lekkerder vis gegeten dan diegene die tante Odile op de barbecue klaarmaakte, met veel ajuintjes. Het water loopt me weer in de mond, bij het idee alleen al. Het ongemak van de graten nam ik er met plezier bij.
Ze was zo blijmoedig! Ze leerde ons kruiden fijnmalen met een steen. En mijn reisgezellin Ariadne zal nu vast beweren dat ze een betere kok was dan ik!
Behalve koken maakte ze ook graag plezier. Ze was er altijd voor te vinden om ons in het plaatselijke café te vergezellen. En de biertjes gingen er vlot in, en waren meer dan een halve liter groot. Trouwens, Guiness smaakt ginder héél anders!
Haar ziekte en dood hebben me diep geraakt. Haar manier van zijn heeft zon indruk op me gemaakt, dat ik haar beeld voor altijd in mijn hart meedraag. Ik zal haar nooit vergeten
Meer dan een jaar was ik ontslaan van het haarvlechten. Voor haar twaalfde verjaardag mocht ze heur haar laten relaxen, dat wil zeggen, de kroes er uithalen. Ze zeurde daar reeds làng om, maar ik was er geen voorstander van, ook al bestond er een kinderversie, het bleef chemische troep.
In de zevende hemel bevond ze zich toen ze haar gladde coupe in de spiegel bekeek. Geen krulletje te bespeuren en volgens mijn kapster Paula zou dit kunstwerk zes maanden houden. Maar de uitgroei dan? Neen, ik zou dat wel zien, door het gewicht van het haar zou daar niets van te merken zijn.
Ze bleef gelukkig, ze had nauwelijks werk met der haar en ik was ook content, want het moeizame gepriegel om elke ochtend een toonbare coiffure te creëren was ook van de baan. Zalig!
Een tweede portie chemicaliën, vier maanden later, bleek haar lokken na een poos slecht te bekomen. Ze werden zienderogen korter.
Het sneed haar door het hart toen een andere kapper korte metten maakte met haar dos en de slechte plukken eruit knipte. Ik was verrukt, ze zag er pittig uit, met piekjes op haar hoofd.
Ook al gaat het zeer langzaam, haar groeit, dus op zekere dag moet ik mijn vlechtwerkzaamheden hervatten. Maar rust roest, en mijn vingers willen niet mee
Gezucht, gezweet, binnensmonds gevloekt, moeizaam vlecht ik op de Franse manier. Platte vlechtjes, tegen het hoofd, maar dan in een Afrikaans veelvoud. Gaandeweg krijg ik de smaak te pakken en kan ik mijn fantasie botvieren. Op den duur ben ik best tevreden met mijn creatie.
De volgende stap is: tientallen losse vlechtjes van twee à drie centimeter, opgevrolijkt met kleurrijke pareltjes. Dus begeven we ons spoorslags naar de Afrikaanse winkel. Deze vervult verschillende functies, het is een ontmoetingsplaats, vooral voor mannen dan, die daar hun drankje ter plaatse consumeren. Het is ook kapsalon, internetcafé en gewone winkel.
Die pareltjes zijn plastieken kralen die je kan openen en sluiten. Super handig!
Maar nu met de feestdagen in het verschiet wil mijn dochter verlengingen. Van de ene op de andere dag kan je zo een kort kapsel in een lang omtoveren.
Bij Onana kopen we twee zakjes kunsthaar. Ook speciale shampoo en haarcrème.
Afro-haar ziet er vrij van onderhoud uit, maar geeft wel degelijk veel werk. Voor je begint te kammen, wordt het best ingewreven met een oliehoudende crème. Eens uitgekamd, klop je het haar in model, zodat het egaal je hoofd omkranst. Wil je een perfect kapsel dan moet je het meermaals per dag in model brengen
Vlechtjes losmaken is een tijdrovend karwei.
Shampoo op basis van olijfolie. Dito crème. Kammen. Haardos in partjes verdelen. Streng vals haar in tweeën knippen. Een streng afhalen. Bevestigen. En daar beginnen de problemen. Hoe ging dit weer in zijn werk? Ik probeer met een knoop. Daarna met een twist. Twintig vlechten later herinner ik me dat ik een streng in twee moet verdelen, dwars op elkaar leggen en in elkaar moet draaien.
Wat daarna volgt: black out! Ik modder maar aan, maar weet dat het niet de geijkte methode is.
Dat is zeer ontmoedigend, want ik weet dat het niet lang zal houden. Hoe kan ik die werkwijze nu vergeten?
De tijd tikt, en ik moet haar naar de atletiektraining voeren. Het vraagt wat inspiratie om het onafgewerkte kapsel tot iets leuks te transformeren. Geen kat zal zien dat het nog niet af is
De volgende dag werk ik verder, maar eer ik de vaardigheid terug in de vingers heb! Puffen en blazen! Nu moet ik mijn werk onderbreken omdat ze met haar klas, zoals afgesproken, naar de film wil. Het lijkt goochelen, maar ook dit keer ziet het eruit als een afgewerkt geheel, met wat speldjes hier en daar Weer een dag respijt
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
