Vanmorgen bekeek ik een mail over Bomans en daarna ben ik wat blijven hangen op You Tube, want er stonden in de rechterkolom nog meer fragmenten met Bomans te knipogen naar mij.
Over zwemmen & kanaalzwemmen was er ook een fragment. Niet teveel op het beeld letten, klank en beeld lopen niet gelijk, maar wat hij vertelt is weer goed natuurlijk. Idioot goed.
'k Was op zoek naar iets op 't Net en ik kwam toevallig bij onderstaand artikel terecht. De titel had direct mijn sympathie :
Uitstelgedrag maakt je succesvoller en gelukkiger
Hoera, dacht ik, eindelijk! Eindelijk zullen daar een paar slavendrijvers ongelijk krijgen.
Het artikel gaat over bedrijven en management. Maar eenieder die een huishouden heeft te bestieren, hoe klein ook, weet dat een huishouden een bedrijfje is en dat daar organisatie en planning mee gemoeid is. Vraag dat maar aan uzelf.
Het artikel behandelt het onderwerp in zes punten, en bij elk punt kan ik wel een paar verhalen aanhalen die het standpunt illustreren. Maar dat kan ieder voor zichzelf ook, vermoed ik.
“Uitstelgedrag wordt als vervelend ervaren, maar dat is onterecht, schrijft Stephanie Vozza op Fast Company.
We streven ernaar veel gedaan te krijgen in een dag en uitstellen zit ons daarbij in de weg. Er zijn talloze boeken geschreven om dit gedrag eruit te rammen. Maar is het wel zo slecht? In de Griekse en Romeinse tijd werd uitstellen en wachten nog geëerd. Wijze leiders konden de hele dag zitten en nadenken en niets nuttigs doen totdat het echt noodzakelijk werd.
Frank Partnoy, schrijver van het boek 'Wait', zegt dat uitstelgedrag eigenlijk de kunst is van het managen van vertraging.
1. Wie structureel uitstelt, krijgt meer gedaan- Ja hoor !
Als je een klus uitstelt, ga je meestal iets anders doen: het huis schoonmaken, rekeningen betalen, e-mail beantwoorden. Uiteindelijk kom je wel weer terug bij het klusje dat je oorspronkelijk had moeten doen. Het is niet slecht dat je andere dingen tussendoor hebt gedaan. Had je het wel als eerste opgepakt, dan was je daarna misschien tevreden en op je lauweren gaan rusten.
2. Uitstellers nemen betere beslissingen- Ja? Echt waar? Ik ook … ?
Uitstellers spenderen vaak veel tijd aan een beslissing voordat ze actie ondernemen en wachten soms tot het laatste moment. Zo verzamel je doorgaans wel meer informatie: een recept voor succes. In onze huidige maatschappij waarderen we mensen die snel een knoop kunnen doorhakken, maar echte wijsheid komt voort uit een diep begrip van je beperkingen.
3. Uitstelgedrag maakt je creatief- Tja, als kenners het zeggen …
Het uitstellen van een taak, leidt vaak tot het vinden van een betere manier om die taak te volbrengen. Het is een onderdeel van vooruitgang. Veel uitvindingen zijn gedaan door wetenschappers of mensen die eigenlijk van plan waren iets anders te doen.
4. Onnodige taken verdwijnen als je uitstelt- Oja? Welwel …
In veel bedrijven worden klusjes gedaan die niet direct belangrijk zijn voor het succes van het bedrijf. Als medewerkers die klussen steeds maar uitstellen, worden ze vanzelf geschrapt wanneer er belangrijkere taken te doen zijn. Er is één uitzondering: als je collega's op jou rekenen, doe dan jouw onderdeel van het werk, zodat zij niet gefrustreerd moeten zitten wachten.
5. Je maakt oprechtere excuses na uitstelgedrag- Bôf …, niet echt hoor.
Als je in de winkel per ongeluk op iemands voet staat, mompel je snel 'sorry' en loopt door. Als je je excuses moet maken omdat je iets te lang hebt uitgesteld, heb je meer de tijd gehad om informatie en emoties te verwerken. Je zult je oprechter verontschuldigen en beter de impact begrijpen.
6. Uitstelgedrag geeft je inzicht in wat je belangrijk vindt - Helemaal waar. Soms.
Je onderbewustzijn vertelt je iets als je een klus uitstelt. Blijkbaar is deze taak volgens jou niet belangrijk. Vraag jezelf dus af of je hem echt moet uitvoeren. En waarom je dat niet graag wil doen.”
Punt nummer vier is mijn struikelblok en dat punt nummer vier wou ik ullie absoluut meedelen. Punt nummer vier verdraagt geen uitstel: als ik de afwas niet in de vaatwasser laad, verdwijnt die afwas niet vanzelf, als ik de strijk niet doe, dan stapelt die zich op ipv vanzelf te verdwijnen, gelijk welke ‘belangrijkere taken’ voorrang nemen. Punt nummer vier is larie.
TV-documentaires over andere leefgemeenschappen dan onze westerse leren mij soms over mijzelf.
Af en toe valt dat enorm mee. Dan word ik helemaal blij als zo'n gemeenschap knap in mekaar zit en functioneert, in de zin van 'anders kan ook'. En dan wil ik daar naar toe, naar ergens in de bergen in China waar mannen en vrouwen gelijkwaardige wezens zijn.
Maar soms ... soms is het te confronterend en zap ik mezelf weg uit de ellende die getoond wordt.
Toen ik (piep)jong was had ik dat niet. Dan kon ik rustig blijven kijken hoe moeilijk vrouwen in andere gemeenschappen het hadden. Niet als individu, maar als groep hebben ze het moeilijk. Vooral in een patriarchaat. Dat nam ik toen als documentatie, als gegeven. Zo van 'oh ja, ginder doen ze de dingen anders dan wij hé.' In het gedacht dat die vrouwen daar zelf wel iets zouden aan doen, aan de situatie zoals wij in de westerse wereld dat gedaan hebben en moeten blijven doen, zo blijkt regelmatig.
Wanneer ik een documentaire zie over een matriarchaat, zit ik op het randje van de sofa : dus het kan. Het kan wél, want het bestaat. Niet dat een matriarchaat ideaal is, maar een patriarchaat is dat zeer zéker niet.
Bij sommige programma's is de TV een ongenadige spiegel voor mij. Heel ontnuchterend ook : ik zou buiten de westerse wereld niet aarden en ik zou qua zelfredzaamheid in die andere gemeenschap denkelijk amper of niet in leven blijven.
Ik, die ooit dacht dat ik van élk hout wel pijlen kon maken …
Over The Life Codes : " In The Life codes geeft levensleraar Patty Harpenau de spelregels voor het leven. Als levende magneten beschikken we over veel meer kennis en kracht dan we vermoeden. Deze krachten kunnen we in onszelf ontwaken door hun codes te kennen. Wie de spelregels begrijpt, begrijpt het leven. Wie de Codes kent, kan met het spel beginnen. The Life Codes legt praktisch en toegankelijk het spel van het leven uit. Het leert je de spelregels van het leven en leidt je zo naar nieuwe inzichten, veranderingen en nieuwe sleutels. "
Tijdens de info-namiddagen en de cursussen voor mantelzorgers & zorgdragers werd ons duidelijk & uitdrukkelijk bijgebracht dat er niks mis is met lachen.
Het werd Alz-humor genoemd. Men lacht met de situatie, niet met de dementerende persoon. En dat lachen kan zeer ontladend zijn voor de zorgdrager want de zorgdrager is degene die het moet zien vol te houden. En degene die het moet volhouden mag al eens ontladen. Punt. De instructrice was daar tamelijk kordaat in:
“Degenen die afkomen met zware principes staan niet in de praktijk volgens mij en worden dus verzocht hun verontwaardiging voorlopig voor zich te houden. Tenzij ze naar de praktijk overstappen. Maar dan zullen ze vrij snel een uitlaatklep nodig hebben. Drank? Liever Humor.”
Een tijd later kregen we in praktijk een voorbeeld van wat bedoeld werd in de cursus.
Een dame met beginnende dementie, een bewoonster van het WZC, had haar dochter + gevolg op bezoek en ze liepen samen door de gang, op weg naar de cafetaria. "We gaan een crèmeke eten", zei de dochter,"hé Ma?" "Ja", antwoordde de moeder opgetogen en ze versnelde haar pas, "kom, we gaan naar het crèmatorium!"
Want een crèmeke eet men in een 'crèmatorium'. Dat klonk op dat moment en in die context zeer logisch en de aanwezigen gingen mee in die redenering en niemand heeft gelachen en haar gemoedsrust & waardigheid werden intact gelaten.
Hilarisch is het niet, maar wanneer de dierbare ongewild grappig is, doet het (achteraf) soms glimlachen. Dat soort situaties werd in de cursus alz-humor genoemd.
De laatste twee jaren was ik op school in het centrum van Brussel. De voorgaande jaren was ik in Dilbeek, buiten de stad, daar was open lucht.
In Brussel centrum was de speelplaats aan vier zijden omgeven door bouwsels. Om een stuk lucht te zien moest men pal omhoog kijken. Eigenlijk was het een grote binnenkoer met muren rond, een stenen koker, niet een 'recreatieplaats', zoals de nonnen het beliefden te noemen. Op een dag werkten al die bakstenen en wat er mee samenhing zodanig op mijn systeem dat ik maar aan één ding meer kon denken : weg! Waar naartoe wist ik niet. Weg was al goed genoeg.
Dus wou ik die middag mee de poort uit met de leerlingen die thuis gingen eten. Dat waren er maar een paar. Ik ben langs de Cerberus van dienst geraakt, mét mijn boekentas. Hoe dat gelukt is herinner ik me niet meer. Is het haar niet opgevallen? Wie neemt er nu 's middags een boekentas mee naar buiten …
Eens buiten ging het al veel beter. Er scheen een zonnetje. Uit gewoonte liep ik richting Lakensestraat, op weg naar de bushalte aan de Antwerpse Poort.
Die straat was toen nog mooi, met een paar winkels. Niet met de zielige toestanden of met de morsige horeca die er achteraf gekomen is, wel met huizen en gevels uit de tijd van het liedje, toen Brussel nog een bruisende stad was. En ik had het zonnetje in de rug, dat duwde me voort. Dat maakt een mens opgewekt. Ik werd er zelfs vrolijk van, bij elke stap ging het beter.
Bijna aan de bushalte, was ik helemaal dartel : ik was búí-ten! Op een uur dat het eigenlijk niet kon! Ikke! Wat zagen de straten er anders uit, andere mensen met andere bezigheden. De straten zoals ze eruit zien tijdens de schooluren. De straten zoals scholieren ze tijdens het schooljaar nooit te zien krijgen. De wereld en de bezigheden van de volwassenen. Ik was elders in tijd en tegelijk op vertrouwd terrein. En toen viel mijn cent dat ik daar beter niet bleef rondlopen want het was de wijk waar mijn vader zijn winkel had.
In de Nepomucenusstraat zag ik de hoek met de kapperszaak, het klein warm rozig doeninkje met aangedampte ramen. Ik had er al lang eens willen binnenstappen. Dat rozige had me moeten doen nadenken, maar ik was 17 en onderweg naar vrijheid. Dan denkt men niet. Men doét. Ik stapte er binnen.
Binnen zaten drie of vier dames van het uitbundige type dat ik nu best kan omschrijven als Dames van Het Vak. Gekleed à la Carmen Waterslaeghers. En ik bestelde gelijk een permanent want ik wou al lang een kapsel à la Julie Driscoll.
Julie Driscoll
Mits wat uitleg zag de kapster wat ik bedoelde en ze zei dat na de permanent wat knipwerk zou volgen . En dat het drie uren zou duren. Dat kwam me zeer goed uit. Tegen dan was het ongeveer tijd om de bus naar huis te nemen.
Vol vertrouwen en zeer tevreden zat ik daar, in mijn blauwe schoolkleren tussen de kleurrijke dames van die wijk.
Waar ik niet aan gedacht had was dat iemand een berekening zou kunnen maken: hoe kon ik na school een permanent laten zetten en toch intijds thuis zijn met de krullen? Het spijbelen zou aan het licht komen. En niet alleen thuis, mogelijk ook op school: De dag tevoren was ik in de namiddag afwezig, de ochtend daarop verscheen ik met een krullebol?
Owee, hoe ging ik me daar uit praten … die busrit was een ellende, pure vertwijfeling, een calvarie. Hoe had ik zo’n denkfout kunnen maken? Vreemd genoeg heeft niemand zich de vraag gesteld over mijn tijdsgebruik van die namiddag. Beter nog, niemand heeft míj die vraag gesteld.
Daarna heb ik nooit nog gespijbeld. De onrust achteraf was er teveel aan. Later wel gebrost, maar gespijbeld ? Nooit nog!
te gast bij Wim Helsen, Dries Heyneman met 'Ge zwiegt' van Het Zesde Metaal
Ge zwiegt omda j' de dingen nie kunt benoem'n of uit verdriet de woorden zijn met veel te veel ge krieg ze deur uw kele niet ge zwiegt omda j' de dingen nie kunt benoem'n of uit verdriet ge zoekt hoe da je 't zeer verzacht maar oplossingen zijn der simpel niet
De lente komt uit de grond gekropen. Dat kunnen we hier ruiken tot hierbinnen. Het ruikt naar iets dat gaat beginnen, naar belofte, naar aarde, naar nuttige pierekes en mierekes. Die moeten er zijn, samen met de larven en de poppen en heel die ondergrondse beweging, want anders hebben straks de nieuwe molletjes geen eten. De mollen hebben dit jaar naarstig hun best gedaan. Er werd gekweekt. Alle molshopen zijn er weer in het plantsoen, 'k heb ze geteld.
Op sommige plekken zit de lente al tot in de tippekes van de twijgen van de bomen en de struiken. Hier rechtover in het perk staat een grote struise struik, tamelijk robuust, maar eigenlijk is 't een bedeesde. Dat is elk jaar hetzelfde. Hij zou wel aan bloesems willen beginnen, maar hij aarzelt elk jaar toch zo : zou'k? zou'kni? Doe maar op uw eigen tempo jongen, ge kunt het.
De Japanse kerselaars hebben ook al lente in hun kruin. De botten zijn donkerrood. 't Is te zeggen, die ene soort is al aan het botten, die met de donkerroze bloesems. De andere soort, die met de wit-roze bloesems begint pas later. Ze bloeien ook na mekaar. Eerst de donkere soort, en als die bomen uitgebloeid zijn begint de lichte soort aan haar festival. Als ze een rustige bloeitijd hebben, zonder brute stortregens of lelijke windstoten, dan zien wij hier in onze straat wel zes weken la vie en rose. Tof hé.
En de buurvrouw van beneden heeft kalfsblanquette gemaakt. Dat heb ik ook geroken, kalfsblanquette. Dat vindt ze een lenteschotel. Daarom staat het vast : vandaag is de winter is voorbij.
m – HiH-03/2016, bijgewerkt - morgen piep ik misschien anders, maar dat zien we dan wel
te gast bij Wim Helsen, Joost Zweegers met een citaat van Plato
Music is a moral law. It gives a soul to the Universe, wings to the mind, flight to the imagination, a charm to sadness, gaiety and life to everything. It is the essence of order, and lends to all that is good and just and beautiful.
Muziek is een morele wet. Zij geeft ziel aan het universum, vleugels aan de geest, vaart aan de verbeelding, diepgang aan het verdriet, vreugde en leven aan alles. Ze is de essentie van de orde en draagt bij aan alles wat goed, juist en mooi is.
Toen ik in ’78 voor de eerste keer aan boord van een schip stapte leefde ik nog in de waan dat vrachtvervoer over zee leek op reizen. Op reizen zoals ik het kende, in elk land eet men wat de pot schaft en dat verruimt evenzeer horizon als een stadswandeling of een namiddag in de plaatselijke natuur.
Ik dacht echt dat aan boord het menu aangepast werd aan de landen waar we langs voeren of op zijn minst aan het land waar we naartoe voeren. Thema-keuken dus. Maar zo werkt het niet aan boord van een vrachtvaarder. Ten eerste zijn er de beperkingen van de voorraad waarmee de kok het moet doen. Ten tweede heerste de CMB traditie toen nog, alle gerechten waren Belgische burgerkeuken. Zo at men in Brazilië tegen de kaai Gentse Waterzooi en in China kreeg men Vlaamse Stoverij.
Met de jaren is dat verruimd, maar toen doken er andere beperkingen op. Wanneer in 1991 de Belgische Koopvaardij uitvlagde kregen we koks uit goedkope loonlanden aan boord. Mensen die geen voeling hadden met de Europese keuken maar die ook niet konden koken met wat er aan boord voorhanden was. Mensen die geen voeling hadden met koken.
Dat werd na verloop van tijd bijgestuurd met dure opleidingen in Zwijndrecht. Eens ze weer aan boord waren, hernamen ze hun oude manier van werken, want ze hadden nu een certificaat. En dat certificaat certifieerde dat ze konden koken. Gelijk wat ze op tafel lieten komen, ze waren ingedekt.
Ondertussen lagen delen van de voorraad te rotten in de koelkamers, omdat ze geen notie hadden van stockbeheer. De kartonnen dozen stonden op de stenen vloer ipv op houten roosters (the gratings) en wat uit de dozen op de schabben had moeten liggen, lag nog ingepakt ernaast, kapot te gaan van de condens. De voorraad verse groenten en fruit lag weg te rotten door gebrek aan kennis van zaken bij de verantwoordelijke.
Die denkwijze liet zich niet bijsturen en capt TR zat met de handen in het haar. Temeer dat de kok in kwestie sinds zijn certificaat zich een houding had aangemeten. Hij kon zijn eigen certificaat niet lezen, omdat hij met moeite kon lezen, maar hij had dus wel een certificaat. En die houding meende hij te mogen doortrekken naar alle aspecten van zijn leven. Hij was een gevaarlijk-arrogante man.
Hoe vertelt men aan een snuggere jongedame met Mediterraan temperament dat ze zwanger zal worden van een duif? Zelfs een opperwezen deinst daar voor terug. Daarom delegeerde hij de klus.
Hij liet de annunciatie opknappen door ene Gabriël, een gevederde afgezant. Die vleugels dienen om vliegensvlug weg te kunnen in geval van brokken of rondvliegende voorwerpen, als de bestemmeling Mediterraan temperament heeft. Gabriël bracht de mededeling in mooie bewoordingen.
Hij zou die ene Maria in Palestina gaan vertellen dat zij 'uitverkoren' was. Zo kon de genaamde Maria alvast wennen aan gevleugelde woorden want die zou ze later nog vaak genoeg moeten horen, wanneer het product van die ontvangenis zou praten, spreken en preken.
Waarom Gabriël ? Omdat die tot 'zijn mannen' behoorde. Elke baas heeft zo enkele mannen. Vooral de opperbaas, de capo dei capi. Zij zijn de fixers, degenen die het moeten in orde brengen wanneer de baas weer eens een idee heeft gehad.
De naam Gabriël is afgeleid van de Hebreeuwse woorden geber & el, geber betekent sterke man & el betekent god. GEBER EL wordt GABRIËL ofte sterke man gods. wiki
wiki 1476 , 1473
Wachtwa, gebaarde Maria die zelf absoluut geen simpele duif was, naar Gabriël : "Dat komt hij niet zelf zeggen, van dat zwanger en zo? Daarvoor heeft hij ú nodig? Dúrft hij niet zelf ?" De gevleugelde sterke man had geen antwoord. Hij bleef stil. En daarop kreet zij "Ecce Ancilla Domini !" want in die tijd spraken de Palestijnse Joden nog Latijn. Vrij vertaald betekent dat : "Môo, zie mij hier zitten, als sloor voor zijn werk!"
1. Antonello da Messina - Virgin Annunciate, 1476 - Galleria Regionale della Sicilia, Palermo 2. Antonello da Messina - Virgin Annunciate, 1473 – Alte Pinakothek, Munich
In luchtkastelen ben ik goed. Als er een prijs voor bestond dan had ik er zeker al een gewonnen, misschien zelfs ook een eretitel want ik ben er al heel mijn leven mee bezig. Ongeveer. Gedachten laten uitwaaien en er op los fantaseren. Luchtkastelen zijn de lichte acrobatieën voor het brein, spelerij. Niet te verwarren met hersengymnastiek natuurlijk, dat is het serieuze werk.
Het plezierige aan luchtkastelen bouwen is dat er niks moet kloppen. Geen logica, geen businessplan, geen tijdsschema, geen verplichtingen enigerlei. Puur er op los fantaseren, dat masseert de hersenschors. Zoals glimlachen de ziel masseert.
Probeer maar, nu. Glimlach vijf tellen, nu. Voelt ge, de glimspiertjes maken iets los in het hormonaal systeem (zeggen ze) en iets later krijgt ge daardoor vanzelf een zalfje op uw ziel. Awel, luchtkastelen bouwen maakt ook iets los, in ergens een stelsel (zeg ik) en dan krijgt ge daardoor vanzelf zuurstof in uw hoofd.
En is het tijd om over te gaan tot de orde van de dag, eventjes blazen en het kasteel lost op in lucht. Er moet niks opgeruimd worden. Men ís opgeruimd.
En hiermee is dan de nieuwjaarswens hernieuwd : geoefende, sterke glimspiertjes voor iedereen.
m - EZW-05/2013, HiH-03/2015, bijgewerkt – de glimspiertjes is tekst nr 184
In het laatste jaar krijg ik in de klas een briefje door, gelukkig was het tijdens de les Nederlands. Het briefje kwam van Mia, en ik dacht dat het voor de schoolkrant was. Onze klas had daar een rubriek. Op het briefje stond : de zee klotst voort in eindeloze deining, de zee is als mijn ziel, in wezen en verschijning
Ik kende die lijnen (nog) niet, maar ik vond het wel grandioos. Dit was weer Mia op haar best. Dit was waarschijnlijk weer een aanloop naar een van haar meesterlijke parodieën. Het klonk al goed en het was nog maar het begin. Ik voelde de pretkriebels komen. 'k Kon mijn lach binnenhouden maar ik zat wel te schudden. De leraar vroeg of ik mijn blijdschap en jolijt wou meedelen aan de ganse klas.
Ik las de twee lijnen voor en toen was ik bevrijd, ik mocht luidop lachen om de lijnen van Mia. Maar! Met Willem Kloos wordt niet gelachen. Toen toch niet. 't Zal wel iets met de tijdsgeest geweest zijn. Met die van Kloos, en met die van ons laatste schooljaar. Het botste tussen Kloos en mij. Dat is (helaas) nog altijd zo.
voor de volledigheid :
Van de Zee - Aan Frederik van Eeden
De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining, De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet; De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning, Zij is een levend schoon en kent zichzelve niet.
Zij wist zichzelven af in eeuwige verreining, En wendt zich altijd óm en keert weer waar zij vliedt, Zij drukt zichzelven uit in duizenderlij lijning, En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.
O, Zee was Ik als Gij in ál uw onbewustheid, Dán zou ik eerst gehéél en gróót gelukkig zijn;
Dán had ik eerst geen lust naar menselijke belustheid Op menselijke vreugd en menselijke pijn;
Dan wás mijn Ziel een Zee, en hare zelfgerustheid Zou, wijl Zij groter is dan Gij, nóg groter zijn.
Dat zal mol-slims moeten zijn, dacht ik toen ik de krantekop las. De L ontbreekt in het woord slims. In de aanloop naar de finale van De Mol gaven ze wat hints op TV en wie gevolgd had moet dan mol-slim zijn en iets slims raden. Het woord wees feitelijk zichzelf uit.
'k Heb al zoveel rare typefouten gezien (en gemaakt) dat ik in het woord mol-sims als een gewone typefout zag, die in gedachte al verbeterd had en in een context geplaatst.
Helaas zijn onze hersenen een orgaan dat zuurstof nodig heeft zoals de rest van onze infrastructuur. Soms wou ik dat het anders was, dat de materie in onze bovenkamer zou functioneren zonder brandstof en zonder zuurstof en zulks bij gelijk welke temperatuur van de polen naar de evenaar. Vergeet het. En het feit dat ik nu aan het wensdenken ben toont aan dat hersenen toch maar een pover logement zijn voor ons brein.
Brein/hersens oefenen zoals spieren? Dat is niet iedereen gegeven. Zelf heb ik nog juist voldoende spieren. Meer wordt het toch nooit weer.
Volgens Tina is dit een opportunistisch flut-excuus om geen tijd te moeten besteden aan mijn fysieke conditie. Oei!
Volgens Laura is het een realistische kijk die een hoop tijd vrij maakt voor interessanter dingen dan dat. aHa!
Nu ben ik mijn draad kwijt. Wanneer mijn zussen ter sprake komen moet ik daarna twee keer nadenken. Logisch, er zijn twee zussen.
Oja, het krantenartikel van 23/02/2016, over het gespierd breinwerk dat pover denkwerk leverde. Als die misplaatste dadendrang niet echt was, zou 'k me een kriek lachen om zoveel zielige ijver :
"Het gezin van Nederlandse/Franse en Boliviaans/Mexicaanse afkomst woont in een rustige wijk. Hun kinderen zijn katholiek gedoopt en wonen al vijftien jaar zonder enige problemen in hetzelfde dorp."
Uit dat spuitwerk op de stoep blijkt : de helaasheid der hersenen bestaat.
Huilen & gehuil als intimidatiemiddel én als alarmsignaal.
Tranen luchten op maar, ze lossen niets op van P²
“De overdenksels van P², die vind ik persoonlijk kei-goe! Dat tranen wel opluchten, maar niets oplossen, vond ik een schot in de roos. Een dijk van een waarheid. Het herinnerde mij aan een anekdote uit mijn jeugd.
Ik was, denk ik, zeven of acht jaar, en samen met mijn oudste broer, zes jaar ouder, op vakantie bij onze grootouders. Op een mooie augustusdag waren we op wandel tussen de velden, toen opeens vier of vijf jongens op ons af kwamen en ons tegenhielden. Het waren jongens uit de streek. Zij voelden zich blijkbaar aangetast in hun territorium, want ze begonnen mijn broer te verwijten dat ze hem de dag voordien op het veld hadden zien lopen! Hoewel ze duidelijk in de meerderheid waren, wou mijn broer zich toch verdedigen en er dreigde een gevecht! Ik heb toen mijn keel opengezet en ben hard beginnen te huilen. Ik was compleet van de wereld en wist echt niet meer wat er rondom mij gebeurde. Wanneer ik er eindelijk mee ophield - iets of wat kalmeerde - waren de ‘locals’ verdwenen.
Ik veronderstel wel dat ze mijn broer zullen uitgelachen hebben, dat hij met zo een huilebalk op stap moest, al heeft hij mij daar zelf nooit iets over gezegd. Maar dat was dan de enige keer dat een huilbui voor mij iets opgelost heeft!
Dat mannen tegenwoordig hun tranen mogen tonen? Dat vind ik persoonlijk weer zo een zichzelf bevestigende uitspraak. Men doet een onderzoek over het gevoelsleven van mannen en men komt dan tot de conclusie dat zij niet meer onmiddellijk als kinderachtig of kleinzerig worden beschouwd, maar ‘dat ze hun tranen mogen tonen’. Een zichzelf bevestigend besluit, dat bewust of onbewust bij de onderzoekers bestond. (…) Dat mannen hun tranen mogen tonen wordt maatschappelijk misschien iets anders bekeken dan vroeger, maar het resultaat blijft hetzelfde. Iemand die openlijk weent is een softie. Een wenende man is een ‘doetje’, een ‘loser’ ! Daarom wenen de meesten niet in het openbaar, maar alleen of tenminste ergens verborgen in een hoekje. Daar reken ik ook mezelf bij. Erover praten of schrijven is al erg genoeg. Maar het lucht wel op!” DvH
Toen hebt ge instinctief het juiste gedaan? Geluid en grimas als intimidatiemiddel. Misschien zagen die jongens in uw gehuil een woedeaanval ipv een uiting van angst. 'Die laten we gerust want da’s nen hevige' – of iets in die aard. Ik denk dat ze geïntimideerd waren. Bij jonge kinderen is de wet van de jungle van tel, wie het hardst brult krijgt gelijk.
“Bedankt, dat jij het een positieve draai kan geven! Het was wenen, tranen met tuiten. Maar dat die gasten daar zelf angstig van werden of minstens geïntimideerd werden, zo had ik het nog nooit bekeken. Verder heb je helemaal gelijk: wie het hardst brult, krijgt het meeste gelijk. Mijn broer (zaliger gedachtenis) was tegelijk verveeld om mijn geween, maar mij ook dankbaar, dat het daardoor niet tot een gevecht gekomen was. Allemaal al meer dan zestig jaar geleden, maar nog vers in mijn geheugen.” DvH
We hebben er gisteren nog wat over gepraat, waarom een jonge jongen in geval van overmacht een keel opzet. Ik heb geen broertjes, ik heb weinig ervaring met het gebrul van jonge jongens, en LM ook niet, hij heeft ook geen broers of broertjes. Maar LM is wel een tiental jaren zelf een klein jongetje geweest. Tegen zoveel expertise kan ik niet op natuurlijk.
Zijn redenering is dat door het gehuil misschien ook volwassenen gealarmeerd werden, verwittigd werden dat er iets aan de hand was dat dringend aandacht vroeg. Rood alarm. Dat kan ook het plaatselijk jong testosteron afgeschrikt hebben, de mogelijkheid dat er een volwassen interventie op komst was.
Dus niet enkel uw hevige reactie als intimidatie maar ook de alarmfunctie ervan, kan gemaakt hebben dat de jonge locals zich uit de voeten maakten, volgens LM. En nu ook volgens mij.
Dat denk ik ook, daar ben ik zelfs helemaal van overtuigd. Gek hé. Het moment van tranen moet er zijn, dat is een moment van ontlading. Maar achteraf moet nog het denkwerk komen : hoe los ik dit op / hoe kom ik dit te boven.
Terwijl men weent, zo lang men weent, wanneer men de tranen de vrije loop geeft, heeft het emotioneel gedeelte van ons brein het voor het zeggen. Het rationeel gedeelte komt niet aan het woord. Tenminste, dat is mijn ervaring. Zowel bij mezelf als bij andere mensen. Pas wanneer men uitgehuild is, komt er bovenin ruimte vrij voor denkwerk.
Eerst iemand / zichzelf laten wenen. Uithuilen, 'ik weet niet hoe het verder moet!' Dat lucht op. Dat neemt gedeeltelijk en tijdelijk een gewicht weg. Pas na het wenen kan men beginnen denken hoe het verder moet.
Zoiets gaat niet in één trek. Tranen en denken blijven mekaar afwisselen. Want in mijn ervaring kunnen geëmotioneerde momenten en rationele momenten niet tegelijkertijd. Soms gaat het over seconden, eer de ratio overneemt. Soms gaat het over dagen en veel langer. Dat verschil zal wellicht iets te maken hebben met de aard van het gebeuren en met het temperament van de persoon in kwestie.
Golden Tears Gustav Klimt
Maar tranen alleen lossen niks op, nee. Ze luchten op. Meer niet.
te gast bij Wim Helsen, Bruno Wyndaele met een tekst van Raed Fares
We warn our listeners when fighter jets take off and track their routes so we can give people as much time as possible to find as safe a place as possible to hide. (...)
With threats from extremists, the risk of detention and airstrikes, we’re working under incredibly difficult circumstances. But the more challenges that come our way the more determined we become. When the extremist group Tahrir Al Sham banned the station from playing music and tried to take female reporters off air, we replaced music with animal sounds and used software to distort the voices of women on the team to make them sound only a little bit like men. (...)
What’s happened in Syria over the past seven years no history book can contain but we fear the worst is soon to come. With millions trapped with nowhere to go, the outlook is terrifying. But I also refuse to give up on creating a new Syria, and the only way to build an accountable democracy and true freedom is through a vibrant civil society, a free and impartial media and an informed public.
Wellicht zullen velen onder u dat niet meer gekend hebben maar in mijn jeugd was vlees heel duur en voor sommige mensen was het alternatief vogels uit de natuur vangen. De vogels die ervoor in aanmerking kwamen waren vooral spreeuwen, lijsters, mussen en vinken. Alles wat in de netten kwam werd gevangen, gedood en opgegeten. Grote zwermen vogels van alle soorten vlogen toen door het landschap. Op de elektriciteitsdraden gespannen tussen twee palen zaten honderden zwaluwen. Een lugubere onmenselijke bezigheid waarvan men nu huivert en zich afvraagt, kon dat zomaar? Het was om op te eten. Gebakken met boter was het heel lekker en voedzaam, men at het warm of koud. Het werd met de vingers gegeten het was peuzelen, het brood werd in de saus gesopt.
Een haas of konijntje stond voor die stropers ook op het menu, een fazant vangen was een feest. En geloof me, die mensen waren in al deze disciplines heel handig, daar kon de beste boswachter niet tegen op. Sommige boeren en eigenaars van boomgaarden lieten de vogelvangers maar al te graag op hun eigendom toe, zo niet konden ze hun peren- of kersenoogst vergeten.
Sta me toe u uit te leggen hoe technisch die mensen hun netten zelf breiden. De lengte was tussen de 30 en 40 meter, de breedte 4 meter, de mazen aangepast, daarmee werd een zwerm spreeuwen van 100 vogels in een keer gevangen.
Een hok van takken verborg de vangers onzichtbaar voor de weerloze dieren. In het midden van de netten werden enkele lokvogels van iedere soort vastgemaakt en als er een zwerm vogels af kwam gaf men een ruk aan een lange koord en vlogen de lokvogels op. De vogelvanger had een fluitje en bootste de zang perfect na met als gevolg dat de zwerm neerstreek, de netten sloegen dicht.
Hoe ze gedood werden wilt ge niet weten en het is ook te wreed om te beschrijven. Ze werden verkocht aan de gewone mens in de straat en ook aan de heren in ‘t dorp. Later na het afschaffen van de vogelvangst heeft de overheid de overlast ooit vernietigd met springstof. Even erg vind ik dat.
In mijn tuin komt iedere dag een lijster een serenade geven, heel mooi. Ik zorg dat hij in de winter niets te kort komt. Ik denk dat hij mij daarvoor beloond en woont ieder jaar in mijn hof. Een struik met rode bessen wordt ieder jaar kaal geplukt door 5 merels, onze broodkruimels zijn voor de 20 mussen, er komen ook enkele mezen om het notenzakje leeg te pikken, een vink is een rariteit. Twee merels wonen ook ieder jaar in een struik. Ik help ze een beetje als de jongen uitkomen zodat ze niet gegrepen worden door de kat.
Dat is het bestand zowat van vogels in mijn tuin. Ach ja, sinds kort krijg ik een roodborstje op bezoek, van iedere soort zijn er nog een klein aantal. In de zomer ziet men ook sporadisch nog een zwaluw. We moeten er wat aan doen, ik merk wel dat de mensen zich bewust zijn van al het mooie dat we hebben.
Ik moet wat bekennen, 60 jaar geleden heb ik ook spreeuwen gegeten. Niet boos zijn hé. Tot gauw.
te gast bij Wim Helsen, Murat Isik met tekst van Gabriel García Márquez
Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendía denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.
Over het boek : https://nl.wikipedia.org/wiki/Honderd_jaar_eenzaamheid Het boek is een kroniek van de familie Buendía, waarvan de stamvader het stadje Macondo stichtte. Over verschillende generaties heen wordt de familiegeschiedenis van de Buendía's verteld, waarbij realistische elementen vermengd worden met magische gebeurtenissen en visionaire droomsequenties. De roman geldt als een van de belangrijkste werken van het magisch realisme en een hoogtepunt van de Latijns-Amerikaanse literatuur. Het is een verhaal boordevol anekdotes over zinloze opstanden, corruptie, vliegende priesters, alchemisten en een stamvader die echt vastgebonden aan een stam, volslagen krankzinnig, een bovenmenselijke ouderdom bereikt. De roman omvat inderdaad ongeveer honderd jaar, maar omdat er zo enorm veel personages in voorkomen die door bloed, liefde of haat met elkaar verbonden zijn is de betekenis van de rest van de titel niet onmiddellijk duidelijk. Maar bijna alle personages zijn op hun eigen manier eenzaam, en het boek suggereert hiermee dat eigenlijk alle mensen dit zijn, van elkaar gescheiden doordat geen mens uiteindelijk alle gevoelens en geheimen van een ander kent, hoe na die hem of haar ook staat.
Zeker 60 keer wordt het woord 'eenzaamheid' of 'eenzaam' gebruikt in het verhaal, dat afsluit met 'omdat de geslachten, die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde.'
1476 , 1473
