Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    26-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.166. frietjes

    afscheid van de frietketel

    Amai, als ik de precisie-instructies op TV zie, dan eh, dan zal ik maar ik iets bekennen :
    ik heb in mijn leven nog nooit een frietketel bediend. Sinds '52, wil dat zeggen.

    Dat is zo gegroeid en ik heb dat laten bestaan omdat ik,
    de geschiedenislessen indachtig, doodsbenauwd was van kokende olie.

    Nog voor ik groot genoeg was om met mijn neus boven het aanrecht te komen,
    mocht ik meehelpen in de keuken. 
    'k Heb een zeer levendige herinnering aan de keuken in de Mommaertsstraat (Brussel),
    'k zal toen vier jaar geweest zijn. 
    Mijn moeder was aan het afwassen, de zon scheen binnen en
    ik wou per se helpen. Ik drong aan. Ze gaf me een lepeltje om af te drogen.
    Dat was beneden mijn waardigheid want ik was al bijna een jaar 'grote zus'
    en wou dus het echte werk.

    Ik sleepte een stoel naar de keuken, spreidde een handdoek over de zit
    en eiste zo ongeveer van mijn moeder dat zij daar een teloor zou opzetten.
    Ik heb met de vier tippen van de handdoek dat bord staan droog boenen tot
    mijn moeder klaar was met de afwas. De stoel had springveren in de zitting.
    Misschien was het dat wat me aan de gang hield.

    De zon scheen volop binnen, het was een achterkeuken en de duiven roekoeden.
    Toen was geluk nog heel gewoon - 1956.

    Jaren later woonden we ergens anders en stak ik al een eind boven de potten uit.

    In een huishouden waar én Pa én Ma een winkel hebben,
    was elke hulp welkom. Zodoende leerde mijn Moeder me koken, dieet-koken.
    Zij hartpatiënte (sinds haar 16j) en hij toen al suikerpatiënt.
    Dus: eten maken - iedere avond intijds een maaltijd op tafel.
    Pa & Ma sloten elk hun winkel om 19h en aten thuis om 19h30.
    Dat is te laat voor de jongsten, zij aten om 18h. 
    Eten opwarmen voor Pa & Ma?
    Nee, dan wordt het vettige prak en juist zíj twee mochten dat absoluut niet hebben.
    En microgolf bestond nog niet. Dat betekende twee keer koken hé. 
    Afruimen, afwassen, opruimen, huiswerk maken.
    Slapen en 's anderendaags om 06h er terug uit.
    Soms denk ik dat ik nu nog aan het uitrusten ben van toen.

    Voor één ding heb ik het been stijf kunnen houden: ik wou niet werken met de frietketel.
    Die moest uit de kelder naar boven gehaald worden en
    ik zag me de trap niet doen met zo'n zwaar ding.

    Ten tweede, ik wou geen kokende olie
    met lastige zusjes die mekaar achterna zaten ipv hun huiswerk te maken.
    Wisten die twee Groten veel wat er thuis allemaal gebeurde wanneer ze er niet waren.
    Geen frietketel dus.  En bij uitbreiding geen oven.
    Die schotels zijn ook meer dan 100°C wanneer ze er uit komen.

    Dat heb ik erdoor gekregen : geen frietketel en geen oven.
    Ja, het was dat of helemaal geen eten.
    Dat ik mijn positie toen niet méér uitgebuit heb
    ligt waarschijnlijk aan mijn ingebakken gemeenschapsgevoel.
    Lach niet. Ík zit er mee hé, met dat ingebakken.

    Later zat ik ergens op een studentenbudgetje te overleven en
    stond de aankoop van een frietketel op geen enkele lijst. 
    Toen kwam er een huishouden, nogal alternatief, macrobiotisch en zo, geen frietketel nodig. 
    Dat huishouden hield op na een tijd -in peis en vree- want zo wordt men van macrobiotiek.
    En het leven ging verder zonder echt nood aan kokende olie.

    Begin '92 waren LM en ik een huishouden. Eind '92 zijn LM en ik getrouwd.
    Iets later wou & zou LM een frietketel. Op een dag kwam hij er mee thuis.
    En dan niet met dat gemakkelijk te onderhouden model waarvoor ik eventueel wou settelen. 
    Ik kon geen kant meer op, tenzij terug in de tijd,
    naar de Middeleeuwen : geen kokende olie, genade! 
    Er werd een bestand gesloten, hij zou zich bezig houden met dat gedoe. 

    Voor frietjes hebben we de ketel nooit gebuikt.
    Hoogstens voor loempia en dat zal het ongeveer zijn. 
    Ook wel voor schijfjes. Of 'Engelse' frietjes: een 7 à 8 mm dik en een 15 à 20 mm breed.
    Ooit gegeten in Immingham, en verliefd als we toen waren, vonden we dat lekker.
    vandaar Engelse frietjes.  Engelse frietjes aten we zo om de twee maanden. 
    In 2005 kwam het verdict : geen gefrituurd voedsel meer voor LM.
    Het kostte me geen greintje moeite solidair te zijn. 
    De frietketel staat nu al jaren in de berging.
    We zouden hem al jaren naar de Kringwinkel brengen, en het is er eindelijk van gekomen, gisteren.

    Waarom schrijf ik dat nu allemaal? Dat weet ik zelf niet.
    Misschien omdat ik heel dat parcours vannacht heb liggen overdenken. 
    Frietjes komen sinds 2005 uit de friterie.
    Zo om het jaar eens. In november. Gisteren.

    m
    EZW-04/2011, HiH-11/2014, herzien

    26-11-2017 om 05:06 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.165. postbode

    woordenschat
    Woorden die eindigen op -teur hebben als vrouwelijk -trice
    acteur-actrice, directeur-directrice, …

    Met het woord facteur lag het wat moeilijker hier in het gebouw.
    Voor onze naaste buren was onze dame postbode een facteuse.
    En zij waren daar categoriek in, haast fanatiek.
    Zodanig, dat ik omwille van de lieve vrede en de rust in het gebouw
    de zaak blauwblauw gelaten heb. Ze wat laten bekoelen.
    Want het was een echte kwestie aan het worden hoor, facteuse/factrice.

    Ergens moet een kleinkind toch voor Verlichting gezorgd hebben want
    sinds de omschakeling van De Post naar B-Post zijn beide woorden
    goedgekeurd & oké bevonden. De naam van de nieuwe dame was Patricia,
    genaamd: Patrice, beroep: factrice. 

    Ooit hadden w’ een facteuse
    Die dame deed dat reuze
    Nu hebben w’ een factrice
    Die doet dat ook niet mis

    m
    EZW-2013

    26-11-2017 om 04:43 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.164. een eigen leven

    Als je geen plan maakt voor je eigen leven,
    wordt je vaak ongevraagd ingezet voor andermans plannen. van P²

    Ondanks onze plannen voor een eigen leven
    werden mijn zussen en ik opgevorderd voor de plannen van Pa,
    werden we regelmatig voor voldongen feiten gesteld.

    Onze plannen waren soms vaag, we kenden enkel de richting. Zo is dat bij opgroeiende mensen.
    En omdat die plannen (nog) niet vastomlijnd waren, wisten we volgens hem niet wat we wilden
    en daar zou hij dan iets aan doen, want hij wist wat goed was voor ons :
    iets dat niks met ons te maken had maar alles met hemzelf en met zijn eigen visie.
    Zij kinderen waren de accessoires en figuranten in zijn bestaan, lijfeigenen.

    Wij zijn het thuis afgebold, weg van de dictator en de tirannie.
    Ik heb ongeveer mijn meerderjarigheid afgewacht,
    Tina heeft gemaakt dat ze zwanger werd en
    Laura ben ik gaan halen toen ze 19 was, na grondig navragen bij jeugdrecht of dat al kon.
    Ze had onderdak en ik zou mee financieel instaan voor haar.

    Tien jaar later, in ’88, -we waren toen al 36, 33 en 29- was hij nog zeer verbaasd
    dat ik een bepaald papier over een BVBA niet wilde tekenen.
    Zo vervuld was dat wezen van zijn eigen denken, dat zelfs
    volwassen kinderen lijfeigenen bleven zonder eigen beslissingsrecht.

    Over die avond zou ik eens een schrijfsel moeten maken.
    Maar dan gaan er weer herinneringen met mij op de loop en dat wil ik niet.
    Hij is nu overleden en mijn gemoedsrust is van mij.

    ‘k Weet niet of Tina en Laura al waren aangemaand om te komen tekenen.
    Want we werden aangemaand hé, niet verzocht.
    Hij formuleerde geen verzoek : zoudt ge eens kunnen langskomen?
    Hij gaf een instructie : ge moet eens langskomen!

    Nee, ideeën hebben was niet genoeg met een creatuur als hem in de buurt.
    Daarom zijn mijn zussen en ik het thuis afgebold, om uit zijn buurt te zijn.
    Om een eigen leven te kunnen bekijken.
    Om een eigen richting te kunnen kiezen en eventueel plannen te maken. 
    En van ons drie koos ik voor het verst mogelijk weg.
    Toen Laura in veiligheid was koos ik voor de koopvaardij.

    m
    HiH-11/2015

    25-11-2017 om 04:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.163. de concerthoorn

    als garnituur op de buffetkast

    Hier moet het weekend nog beginnen en de eerste relazen van Thanksgiving zijn er al.

    Een muziekstudent bracht vrijdag zijn concerthoorn naar het atelier voor reparatie.
    Het was dringend want er waren optredens gepland op zaterdag en zondag.
    Hij dacht dat iets in de windingen zat.
    Het voelde geblokkeerd aan en hij kreeg er amper of geen lucht doorgeblazen.

    Gerelateerde afbeelding


    Het is niet ongewoon bij koperblazers dat er gedeeltelijke obstructies zijn in de tubes,
    omdat kleine voorwerpen er kunnen in verzeild geraken, de kleine legoblokjes bvb.

    De baas testte de hoorn en die zat dicht. Volledig, compleet, helemaal dicht !
    De student was op zijn onderlip aan 't kauwen van de zenuwen.

    Na wat koteren, poken en prutsen kwam er iets uit de beker gerold.
    Een mandarijntje. 
    Ow, zei de jonge muzikant schaapachtig.
    De baas en de jongeman bleven beiden staan kijken naar dat mandarijntje. 
    De baas keek op.
    De jongeman begon aan een verklaring, met blozende kaken.

    - Mijn Moeder heeft eh … we hadden gisteren gasten. 
      Ze had met mijn hoorn een garnituur gemaakt, voor op het buffet,
      met gedoe van herfstbladeren en fruit en zo, een Hoorn des Overvloeds.

    - Ja, zei de buikige baas vaag, moeders …

    Voor die reparatie heeft hij niks aangerekend.
    Ook al omdat hij het mandarijntje mocht houden.
    Na zijn lunch heeft hij het opgegeten, terwijl hij uit het raam staarde
    in herinneringen aan moeders en grote familietafels van lang geleden.

    m
    HiH-11/2015, met dank aan RD

    25-11-2017 om 04:22 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.162. stroompanne

    een welgekomen stroomonderbreking

    Ergens half jaren ’70 was ik voor een etentje uitgenodigd bij Lies en haar man Luk,
    samen met haar broer SB. Lies en Luk stonden allebei in het onderwijs.
    Het was een uitgestelde housewarming. SB & ik kregen het etentje aangeboden
    omdat we
    bij de obligate barbecue in de zomer allebei out of Belgium waren, afwezig.
    SB zat toen met een opdracht in Zaïre en ik was ergens aan boord met een contract van zes maanden.
    Vandaar dat etentje, de uitgestelde housewarming.

    De sfeer in huis had van in het begin iets onwennigs, iets geforceerds.
    Koel & killig, niks warming.
    Niet omdat het huis en het interieur kraakten van nieuwigheid en affigheid,
    maar er hing iets in de lucht tussen Lies en Luk.
    SB pikte dat op en werd er mistroostig van.

    Lies had alle registers opengetrokken :
    bij kunstige hapjes en een ingewikkeld aperitief
    vertelde ze welke traktaties er nog op het menu stonden.

    SB en ik zaten toen in het plebs-circuit, pils-&-spaghetti,
    en wij waren absoluut niet onder de indruk van haar menu.
    In tegendeel. Een pot mosselen of een dagschotel ware meer welkom geweest.

    Luk zat ongeveer voortdurend naar buiten te staren en
    wanneer Lies hem iets zei of vroeg antwoordde hij afwezig. Of bitsig.

    Die wil niet hier zijn, ging het door mijn hoofd. Hij wil ergens anders zijn.
    Die zit continu weg te kijken, te denken aan ergens anders …
    helemaal opgeslorpt door elders: hij heeft iemand anders! 
    Ik ben net niet recht gesprongen toen mijn cent viel.
    Die slome leptosome had dus hormonen die hij niet aan de leiband wist te houden.
    Ge zult maar leraar zedenleer zijn hé.

    - Straks voetbal, zei hij in een houterige poging tegen SB.
    - Straks eten we, replikeerde Lies.
    - Dan kan de TV toch opstaan!
    - Vandaag niet.

    Lap, het Menu sloot het Voetbal uit. Ik verwachtte nog meer bitsigheden
    en SB –een beer van een vent- kromp alvast ineen onder zoveel disharmonie.

    En toen viel de radio stil.
    In de keuken stopte de koelkast met spinnen.
    De sfeerlampen in de woonkamer hielden ook een stop. 
    SB, klank-& lichtman zijnde, stapte naar de schakelkast :
    daar viel niks te doen. Noppes.

    - ’t Zit buiten, zei hij tegen zijn zus, in de straatkast.
    - Ha! gilde Luk overspannen, we laten Chinees brengen en we kijken voetbal!
      En daar gaat uw dineeke!
    Lies nam de afstandsbediening, zette de TV aan en toonde haar groot genie
    wat er te beleven viel op het scherm: niks. Geen beeld, geen klank.
    - En daar gaat uw match! deed ze triomfantelijk.
    Luk op zijn sofa zakte ongeveer ineen, zijn laatste houvast om de avond door te komen
    was opgeslokt door de stroompanne die hij zojuist met gespreide armen verwelkomd had.

    Buiten was het pikkedonker, we zijn over het terrein naar de auto’s gesukkeld
    en we hebben de bewoonde wereld bereikt :
    in Ternat hebben we in een café spaghetti gegeten,
    met een paar pinten erbij. Want die hadden we verdiend, SB en ik. 
    En de TV stond er aan : Voetbal. 
    Luk staarde naar het scherm alsof zijn zieleheil er van af hing.
    Lies zat luidop te organiseren hoe ze de marchandise van het etentje
    de komende dagen kon opgebruiken.
    SB hield zich bezig met zijn bord en ik bedacht dat de elektriciteitspanne die avond
    ons alle vier gered had van iets dat al lang niet meer bestond.

    Het was een gewoon café, zonder smuk, gezellig en warm.
    Simpel en lekker.


    EZW-12/2013, HiH-11/2014

    24-11-2017 om 03:58 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.161. inspiratie pikken

    andermans boodschappenlijstjes als inspiratie

    Deze morgen stapte ik naar de supermarkt
    en ik was al goedgezind op voorhand.
    De lucht was fris en knisperig, bijna lekker.

    Ik zou raadselachtige boodschappenlijstjes vinden en
    deze keer zou ik ze mee naar huis brengen.
    Die kleinodiën zou ik voorzichtig strijken onder een doekje en dan
    inscannen en de meest plausibele of bizarre scenario’s zou ik erbij bedenken en
    daar zou ik dan de rest van de week zoet mee blijven.

    Een mens kan zich nogal verheugen op een nieuw speeltje hé,
    op andermans boodschappenlijstjes.
    Edoch : sedert mijn vorig bezoek waren de plastic boodschappenwagentjes gepoetst. Duidelijk.
    Allemaal. Zo ver ik kon kijken. De tweewielertjes waren proper en leeg en totaal oninteressant.
    Afbeeldingsresultaat voor shopping basket plastic two wheels
    Zonder een trouwe klant iets te vragen of me te verwittigen
    had men die dingen hogedruk gereinigd, gezandstraald bijna.
    Allemaal hadden ze weer heldere kleuren en er in was nergens nog
    een achtergelaten floddertje papier te bespeuren.

    Dat zal me leren, blij te zijn op voorhand.

    m
    EZW-11/2012, bijgewerkt

    24-11-2017 om 03:35 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.160. de bench

    Hij is zeven en hij krijgt een hond,af te halen op 6 december.
    Het hele Sintgedoe met de intrede verzinkt erbij in het niets.
    Van enthousiasme telt hij zelfs de dagen niet meer af
    zo hard klopt bij momenten zijn hartje : hij-krijgt-een-hond.
    Dat staat vast, dat is zeker, het hondje is echt.

    Over de Sint is hij niet helemaal zeker meer, of die echt is,
    zeven en schrander zijnde.

    Het hondje heeft al een naam en het is een meisje.
    Dat noemen ze een wijfje, zegt hij met kennis van zaken.
    Nu is ze nog bij de moederhond want ze is nog een baby.
    Hij heeft haar zelf mogen kiezen en soms al mogen vasthouden.
    Ze is klein en lief. En ze blijft klein en lief. Want haar moeder is ook zo.

    Thuis staan al meubelen en huisgerief.
    Er is een etensbakje en een drinkbakje en ook een slaapkussen dat hij van Oma gekregen heeft.
    Het is van poezen geweest, maar dat weet het hondje niet.
    Er moet een dekentje op, want het is winter.
    En omdat het winter is heeft mama kleine jasjes besteld op het internet.
    De zakjes voor de poepjes krijgt hij ook van Oma. Cadeau.
    Hij bekijkt en keurt alle stukken en dan wordt hij stil van zoveel geluk. Een hondje.

    En er is de bench, zo’n binnenhuiskooi in draadwerk, de slaapkamer van het hondje.
    De kooi is ruim genoeg voor een grote hond.
    In de bench zal Zijn Hondje slapen, op dat slaapkussen, onder dat dekentje.

    Een bed en een deken kent hij. Maar hoe voelt een bench?
    Af en toe kruipt hij er in, om te weten hoe het daar ligt.
    Soms trekt hij het deurtje toe en sluit de ogen.
    Zo zou Zijn Hondje dus slapen.
    Het jongetje zuchtte van contentement.

    Toen kwam daar een van de groten langs en die sloeber draaide de grendel van de kooi naar beneden.
    Dicht!
    Plots was de bench te klein, en het huis ook.
    18h15 : 
    ze zijn hem aan het uitleggen dat zo’n grote binnenhuiskooi voor een kleine hond veel ruimer aanvoelt
    dan voor een jongen van zeven.

    m
    naar een idee van MML – HiH-11/2016

    23-11-2017 om 03:18 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.159. G. Van Istendael

    te gast bij Wim Helsen, Geert Van Istendael
    met Aandenken van Friedrich Hölderlin.

    Noordoostenwind,
    mij het liefst van alle winden
    Hij die vurige geest en
    behouden vaart beloofd aan alle schippers.
    Ga nu en groet
    de mooie Garonne
    en de tuinen van Bordeaux,
    daar, waar op de steile oevers
    het pad loopt en diep in de stroom
    de beek neerstort, waarboven echter
    uitkijkt een edel paar
    eiken en zilverabelen.

    Nog steeds blijft het mij bij, ook hoe
    de brede toppen wuiven
    van het olmenwoud, boven de molen,
    in de tuin echter groeit een vijgenboom.
    Op feestdagen lopen
    de bruine vrouwen daar
    over zijden weiden,
    zo omstreeks maart,
    als dag en nacht gelijk zijn
    en over trage paden
    van gouden dromen zwaar
    een wiegende bries trekt.

    […]
    En ook de liefde richt onvermoeibaar de ogen,
    wat blijft echter stichten de dichters.

    Friedrich Hölderlin, 1803
    vertaling : Geert van Istendael en Erik Derycke


    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Van Istendael in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a14/
    12min36



    Over Geert Van Istendael : https://nl.wikipedia.org/wiki/Geert_van_Istendael 
    Over Friedrich Hölderlin : https://nl.wikipedia.org/wiki/Friedrich_H%C3%B6lderlin

    m

    23-11-2017 om 03:13 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    22-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.157. Eva de Roo

    te gast bij Wim Helsen, Eva de Roo
    met 'Verliefdheid is sterk' van Herman Brusselmans

    Ik was twaalf jaar
    en verliefd op
    het mooiste meisje
    van heel ons dorp.

    Wij hadden nog nooit
    een woord
    met elkaar gesproken,

    tot ik haar vroeg
    of ze mijn vriendinnetje
    wilde worden.

    Toen ze ‘Ja, heel graag’ zei
    hoorde ik dat ze heel
    erg stotterde.

    En meteen werd ik
    ook nog ‘ns verliefd
    op het meisje met
    het mooiste spraakgebrek
    van heel ons dorp.

    Verliefdheid is sterk, 1997, Herman Brusselmans
    uit: Meisjes hebben grotere borsten dan jongens


    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Roo in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a13/
    07min51



    Over Eva de Roo : https://nl.wikipedia.org/wiki/Eva_De_Roo

    Over Herman Brusselmans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_Brusselmans 

    Over Meisjes hebben grotere borsten dan jongens:

    Dit is de eerste dichtbundel voor kinderen van Herman Brusselmans,
    de bekende en vooral onder jongeren geliefde romanschrijver en columnist -ook op de radio.
    Zoals in zijn boeken probeert Brusselmans ook hier te provoceren; hij doet dit door de keuze van de titel,
    door de manier waarop hij met onderwerpen als kinderseks en -geweld en racisme omgaat en door zijn taalgebruik.
    De zwart-wit tekeningen passen wonderwel bij de brutale sfeer van de gedichten.
    De bundel bestaat uit twee delen: "Het rijmt" en "Het rijmt niet".
    Rijm en metrum doen in het eerste deel geforceerd en gekunsteld aan,
    de niet-rijmende gedichten lopen veel beter en natuurlijker.
    Hoewel sommige gedichten de indruk wekken zonder veel overweging geschreven te zijn,
    blijft er veel te lachen over om de grappige gedichten.

    m

    22-11-2017 om 04:34 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.158. de rozemarijn ?

    in de keuken, vandaag

    Vandaag gaat LM osso buco maken. Voor morgen.
    Het gerecht moet eerst helemaal afkoelen en wordt morgen zachtjes weer opgewarmd.
    Tot zover de theorie. 
    In de praktijk staat er voor het ogenblik een 83 kilo enthousiasme, goede wil en ondernemingszin in de keuken.
    De kennis van zaken ligt in print naast hem.
    Hij wou nog een videootje bekijken bij njam.tv maar Telenet ligt hier plat sinds een uur of wat,
    hij zal het moeten doen met zijn A4-tje.

    Voor het ogenblik is hij bezig met de mise en place.
    Dat heb ik hem goed ingeprent, ttz, ik heb hem getoond
    dat zelfs de grootste chefs dat doen.
    En toen nam hij het aan,
    dat men eerst alle nodige ingrediënten moet gereed zetten.

    "Waar staat de rozemarijn?"
    "Op zijn plaats!"

    Omdat ik uit de keuken gevlucht ben en vermits zowel Net als TV geveld zijn
    hou ik me in stilte bezig. Ik maak me nuttig met schrijven.
    Een blad vol. Of twee bladdes. Of meer. ’t Hangt er van af hoe lang de panne duurt. 
    Door de panne voel ik me compleet afgesloten van de wereld.
    Ik zit in een saai landschap te wachten op betere tijden, zoals onder die vulkaan bvb,
    en ik kan niet eens opzoeken wie dat boek nu weer geschreven heeft.
    Malcolm Lowry, 1947

    De Internetverbinding is mijn lijn naar mijn extern geheugen.
    En die is nu onderbroken door ergens een technisch falen.
    Jamaar! Het Internet is juist de bypass voor mijn falend geheugen! 
    Geen Encyclo-woordenboek, geen synoniemen.nl, geen beeldmateriaal, geen documentatie, niksni.
    ‘k Zit hier te schrijven met enkel mijn twee povere hersenhelftjes.
    Voorlopig lukt dat nog, maar het voelt al wat benepen.

    Het had zo niet hoeven te zijn.
    Telenet leverde TV en Mobistar leverde Internet.
    Nu vroeg ik me vanmorgen af hoe het kon dat én Telenet én Mobistar
    tegelijk een panne meemaakten.
    Zouden zij een gemeenschappelijke infrastructuur hebben? 
    Wat bleek : LM heeft weken geleden voorzieningen van Mobistar
    ondergebracht bij leverancier Telenet. Zonder me dat te zeggen.

    - Waarom? vroeg ik.
    - Omdat het  voordeliger is.
    Dat is een geldige reden. 
    - Waarom hebt ge mij dat niet gezegd, bedoel ik.
    Daarop had hij kermille geen zinnig antwoord.

    Daarom zeg ik niet waar de rozemarijn staat.
    Tussen de oregano en de tijm. Maar ik zeg het niet.

    m
    HiH-11/2015, herzien

    22-11-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.156. schrijfgerei

    knabbelen en sabbelen

    In de lagere school heb ik dat een hele tijd gedaan, op potloden knabbelen & sabbelen.
    Het hoorde erbij.
    Maar niet de potloden met gommetjes!
    Die gommetjes zaten in een koperen bandje en eens het gommetje er uit,
    kon men zich aan zo’n koperen randje lelijk pijn doen.
    Daarom knauwden we dat bandje dicht en viel er aan het potlood nog weinig genoegen te beleven.
    Trouwens gommetjes waren niet lekker, te korrelig.

    Eerst alleen potloden, later ook bics.
    Liefst de echte, die met een houdertje en een drukknopje bovenaan. (foto links)
    Dat houdertje raakte na verloop van tijd kromgebogen.
    En het topje verdween ook al eens.
    Dan moest men de bic indrukken met wat men ter beschikking had. Een passerpunt bvb.
    ‘k Kan me niet herinneren dat iemand dat gek of eigenaardig vond,
    want er waren nog kinderen met omgekrulde houdertjes.

    Het model rechts, de bic crystal was bijlange niet lekker, trok op niks.
    En wanneer het achtereinde kapot geknabbeld was,
    moest men nog opletten dat men geen inkt mee naar binnen zoog.
    Afbeeldingsresultaat voor bic  Afbeeldingsresultaat voor bic cristal

    Door het knabbelen kan men zich concentreren hé.
    Het was ook een bron van inspiratie. Nu heet het gewoon pica.

    Ergens in het middelbaar kwamen de Parkers in de mode ('67?)
    en die hebben een metalen uiteinde.
    De makers van Parker wisten wel wat ze deden. Ze wilden niet dat een van hun producten
    afgesabbeld en afgeknabbeld
    ergens op een lessenaar of op een bureau lag te liggen.
    Dat zou antireclame zijn.

    De vader van een klasgenote vloog op New York en bracht de Parkers mee per doos van 24 stuks.
    Zijn dochter verkocht ze aan 50 BF per stuk.
    Dat was, als ik me goed herinner,
    vijf keer minder duur dan in de winkel.
    Op een keer had hij Lady Parkers meegebracht.
    Een vergissing maar het 
    formaatje was op school een onmiddellijk succes.
    Het was korter en dunner dan de gewone Parker,
    was meer hanteerbaar en lag beter in de hand.

    De mijne was ivoorwit, de onderste helft, de bovenste inox natuurlijk. En het woord 'lady' gaf cachet.
    Dat woord had toen nog geen sanitaire bijklank, het klonk nog chic.

    Met de komst van de Lady Parker was het gedaan met knauwen en sabbelen.
    Maar dat was niet erg, ‘k had me allang een weggetje geknabbeld naar de schoolkrant.

    m

    EZW-08/2012, HiH-11/2014

    21-11-2017 om 03:06 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.155. Herman Koch

    te gast bij Wim Helsen, Herman Koch
    met 'Droom' van Gerard Reve.

    Vannacht verscheen mij in een droomgezicht mijn oude moeder,
    eindelijk eens goed gekleed:
    boven het woud waarin zij met de Dood wandelde
    verhief zich een sprakeloze stilte.
    Ik was niet bang. Het scheen mij toe dat ze gelukkig was
    en uitgerust.
    Ze had kralen om die goed pasten bij haar jurk.

    uit : Nader tot U, Droom, 1962

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Koch in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a12/
    10min12

    Over Gerand Reve : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_Reve 
    http://hoeiboei.blogspot.be/2009/05/de-50-beste-gedichten.html 

    Over Herman Koch : https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_Koch 
    Over Jiskefet : https://nl.wikipedia.org/wiki/Jiskefet 

    m

    21-11-2017 om 02:37 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.154. wakker & alert

    Blijf altijd alert,
    en word wakker als je wakker bent. van P²


    Dat alert-&-wakker zijn hier een probleem.
    Ik heb glijdende uren voor slapen en waken.
    Zo kan het gebeuren dat ik ’s nachts alert & wakker ben
    en overdag enkel nog wakker. 

    In de nacht van zaterdag op zondag had ik een hele organisatorische constructie
    over waarom ik pas op maandag of beter nog dinsdagvoormiddag bouillon zou maken.
    Allemaal heel logisch en helder,
    het klopte als een bus met de keukenplanning en
    ik was tamelijk tevreden over mezelf.

    Maar ja … wie ’s nacht slim zit te doen loopt overdag te suffen natuurlijk
    Zo begon ik zondagnamiddag op automatische piloot aan de bouillon (4L) en tegen de avond pas
    herinnerde ik mij dat het niet klopte, ik had nog 2L visfumet in de koelkast staan die eerst ging dienen!
    Plus, er waren dingen die eerst op moesten, als middageten dan,
    en in de diepvries is voor het ogenblik geen plaats voor 4 literbekers met bouillon.
    Daar stond ik dan met mijn 4L.
    Gelukkig is het nu buiten kouder dan in de koelkast.

    En ik had het allemaal toch zo wakker overdacht!

    Hier is het 4°C op het terras, dat is 2° kouder dan in de koelkast.
    Daar staan de vier literpotten bouillon nu, op de vensterbank van het bureautje.
    Van waar ik zit te typen kan ik ze zien staan.
    Of beter, zij zien mij zitten typen.
    Alle vier staan ze daar hooghartig te zwijgen.
    Verbannen van de grote witte koelkast, hun tabernakel, naar een grijze vensterbank buiten.

    In het kort,
    zaterdagnacht klopte mijn keukenprogrammatie tot en mét
    maar door te weinig slaap heb ik met mijn suffe kop
    zondagnamiddag heel die planning overhoop gehaald en 4L bouillon gemaakt.
    Dat was twee volle dagen te vroeg. 

    Daarbij komt dat LM gisteren wou gaan Chinees eten en ik ben te tam om te roepen :
    “Oh, nee dat kan voorlopig niet hoor! We moeten eerst ons teveel aan voorraad wegwerken!”
    Dat roep of zeg ik niet. Ik ga mee Chinezen. Gewillig. Want zo kan ik ook soms zijn.

    m
    HiH-11/2015, bijgewerkt

    20-11-2017 om 02:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.153. koeterwaals

    kinderjargon


    Van kinderwoorden herinner ik me niet zoveel als ik wel zou willen.

    Terwijl er in onze jonge jaren toch overal peuters & kleuters waren,
    bij familie, vrienden, kennissen en buren.
    Overal floreerde taterend grut dat taalpareltjes produceerde en
    ik kan er niks meer van opdiepen. Dat vind ik erg jammer.

    We hadden in onze buurt een 12-tal adressen waar kinderen woonden en
    we konden nog op straat spelen.
    Die hoop kinderen was bij momenten wel een grote bende.
    Er werd Nederlands en Frans door mekaar gesproken,
    en iedereen had kleine zusjes of broertjes of allebei.
    Die hadden allemaal hun eigen kinderwoordjes.
    Wij namen die over, omdat ze verstaanbaar waren en
    om de communicatie vooruit te laten gaan.

    Het was een koeterwaals dat ze twee straten verder
    -'achter de kerk'- al niet meer verstonden.
    En thuis evenmin.
    En er zaten ook een paar woorden Italiaans tussen, want de mama op n° 10 was een Italiaanse,
    en een woord of twee Engels, want de papa op n° 8 was een Engelsman.

    Dat koeterwaals werkte op mijn moeder haar zenuwen en
    in huis mocht ons dieventaaltje niet meer gesproken worden.
    Dieventaaltje?
    Ineens beseften Tina, Laura en ik dat we een soort geheimtaal spraken.
    Vanaf toen werd het plezant natuurlijk.
    Een verboden geheimtaal!
    Wij! In onze eigenste straat!

    En ik herinner me daar geen woord meer van.
    Heel erg vind ik dat.

    m
    EZW-02/2012, HiH-11/2014, herwerkt

    20-11-2017 om 02:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.152. ernst = erg+eng

    kinderjargon

    Toppié, de dochter van mijn zus Tina had als kleuter een eigen woordje
    om ons de ernst van sommige zaken in haar leefwereldje mee te delen. 
    Daarvoor versmolt ze de woorden erg en eng.
    Sommige dingen waren erng.
    Ernge dingen gebeurden bij momenten om de haverklap. 
    Dat bracht ze dan met een gewichtig snuiteke : "Dát-ís-érng"
    Een nadrukkelijk uitgesproken, duidelijke mededeling
    waar we maar best rekening mee hielden.

    Het volgende was dat er gradaties bestaan en dat men die kan verwoorden ook. 
    Zo was er 'dat is erng óór!'
    Het zinnetje werd uitgesproken op datzelfde nadrukkelijk toontje, nu met bijbehorende blik.
    Alles duidde op een crisissituatie.

    Later kwam ook nog '
    éél erng óór'.
    Dit duidde op een catastrofe.

    De termen erng, erng-óór en éél-erng-óór namen wij over natuurlijk
    en we gebruikten ze onder ons. Als Toppié er niet bij was.
    We hielden daar mee op toen we merkten dat we die woorden
    ook tegenover buitenstaanders begonnen te gebruiken.

    Vorige zomer werd Toppiéke 44.
    Dat vond ze niet zo erng oor.

    m
    EZW-02/2012, HiH-11/2014, bijgewerkt

    19-11-2017 om 04:34 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.151. neefje & politie

    Vandaag had ik er genoeg van en deed ik er eindelijk iets aan,
    schreef Peter deze week.

    Het verhaal :

    Peters neefje Darren (4j) -de moeder vond die naam mooi!-
    krijgt zelf zijn veiligheidsgordel los en
    daar zit hij dan mee te prutsen en te klikken terwijl ze nog aan het rijden zijn. 
    Peter kan in de achteruitkijkspiegel niet zien of Darren nu vast geklikt zit of niet
    en hij had hem sinds het begin van het schooljaar gezegd
    dat spelen met de veiligheidsgordel niet kan. Niét. 
    En dat, als hij er niet mee ophield, Peter met hem wel eens naar de politie zou gaan.
    Waarop Darren dan meestal grijnst en blijft zitten klikken.
    Afgelopen week was de maat vol.

    Peter had zijn dochters al afgeleverd aan hun school en reed
    met zijn neefje naar de ingang van de kleuterschool. Darren zat weer te klikken.
    - Darren?
    - mmm …
    - Darren, blijf van uw gordel.
    Het geklik ging door.
    - Darren?
    - mmm …

    Peter gaf gas en reed door naar de parking van het politiekantoor.
    Hij haalde Darren uit zijn zitje,
    nam hem horizontaal onder de arm en stapte naar de deur.
    Darren zette een keel op. 
    Met dat krijsend neefje stapte Peter het kantoor binnen.
    De planton was een oudere flik met een zware snor
    (bestaan die nog?) en Peter pootte Darren neer op de balie.
     

    - Hij blijft niet van zijn gordel, hij klikt hem open, zei Peter.

    De planton, een man van opa-leeftijd, keek ernstig over zijn bril naar Darren.
    De jongen was opgehouden met krijsen en wachtte af met een lipje.
    Hij wou van de balie naar beneden, maar die was wat hoog en Peter hield hem tegen.
    Nu een beverig lipje.

    - Is dat waar manneke? vroeg de planton, van die gordel?

    Darren knikte en zijn lipje begon nu echt te trillen.

    - Dan moet ge dit meenemen, zei de planton streng en
    van onder de balie nam hij een sticker. Het logo van de politie.
    Peter nam de sticker aan en zelf een beetje onder de indruk antwoordde hij
    - Dankuwel, Meneer De Agent.

    Hij wou Darren al van de balie plukken.
    - Zo rap niet! zei de planton streng en hij stapte naar achter.
    Hij kwam terug met een koekje van de koffiehoek.
    Hij overhandigde het speculoosje aan Darren.
    - Alstublieft jongeman, zei de planton van onder zijn snor.
    - Danku Meneer, prevelde Darren, zeer stil.

    De sticker kleeft nu al een paar dagen achterop de zetel van Peter,
    vlak voor de neus van Darren.
    De gordel blijft dicht en iedereen die het horen wil
    mag weten dat hij op het politiekantoor geweest is.
    Bij de échte politie.

    Peter schrijft (met een brede glimlach): ik heb daar grote chance gehad, met die opa-flik.
    Stel u voor dat er een jonge stagiaire gezeten had die zei:
    daar houden wij ons niet mee bezig, meneer, met jong kattekwaad. 
    Ja, we hebben chance gehad.

    m
    EZW-01/2013, HiH-11/2014, bijgewerkt

    19-11-2017 om 04:27 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.150. sobere ambities

    alles met mate

    Een schuchtere veertiger staat te golfen en slaat de bal de bosjes in.
    Hij gaat zoeken en treft daar een heks die in een grote pot staat te roeren.

    - Wat zijt gij aan het doen? vraagt hij voorzichtig.
    - Ik maak een toverdrankje. Men wordt er golfkampioen van.
    - Ôoo, zucht de man, krijg ik een taske van die soep? Aub?
    - Ge wordt er wel golfkampioen van maar
      uw seksleven zal eronder lijden, waarschuwt de heks.
    - Bôf, zegt de man, schouderophalend.
    - Allez vooruit dan, zegt de heks, en ze laat hem een portie drinken.

    Vanaf dan wint de man ongeveer elke partij,
    raakt bekend in de clubs van de streek,
    speelt tegen alle regionale kampioenen en
    het jaar is voorbij.
    Hij gaat terug naar heks in het bosje en doet dankbaar het relaas van zijn sportprestaties.

    - Jaja, zegt de heks, maar uw seksleven trekt op niet veel meer zeker?
    - Dat gaat, mompelt de man, dat gaat ...
    - Hoeveel keer hebt ge seks gehad, het afgelopen jaar?
    - Een keer of vier... of drie ...
    - Drié keer? En gij vindt dat dat gáát? krijst de heks.
    - Bôf, zegt de man bescheiden blozend, 'k vind dat toch niet mis voor
      een pastoor met een klein dameskoor.

    m
    EZW-07/2011, HiH-11/2015, nooit bij een koor geweest

    18-11-2017 om 03:15 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.149. 't schietgebedje

    het mantra bij de vaatwasser

    Af en toe de clown uithangen is wel nodig nu.
    Want van de zonneschijn zullen we voorlopig niet meer breed gaan glimlachen.

    Absurditeiten debiteren is een manier om de clown uit te hangen.
    Maar wanneer ik een paar voorbeelden op een rij zet
    leest dat zo melig dat ik ze allemaal gediliet heb. 
    Onverwachte uitspraken doen wél de zon schijnen hier thuis.

    Iets dat op Discovery Channel verscheen in een trailer, over visserij:
    het deck krijgt enorm stuifwater, ligt glad. Het schip rolt. Het is koud.
    De cameraman heeft zich waarschijnlijk vastgeklonken tegen een buitenschot
    want de camera blijft lopen.
    Links in beeld reciteert iemand van de bemanningsleden zijn mantra
    -met de zeggingskracht van vloeken- want hij moet zichzelf overtuigen
    dat zijn vingers niet aan het afvriezen zijn terwijl hij de krabbefuiken leegt :

    I-LOVE-my-job,
    I-LOVE-my-job,
    I-LOVE-my-job …

    Sinds mijn lumbale wervels tegenwerken
    -gelukkig heb ik er maar vijf- maakt LM de vaatwasser leeg. 
    Dat doet hij blijkbaar niet elke dag van harte.
    Op een keer kwam ik de keuken binnen en terwijl hij
    voorover gebogen stond voorzichtig te wezen met breekbaar spul
    hoorde ik hem zeggen:

    I-love-my-job,
    I-love-my-job,
    I-love-my-job …

    Op diezelfde toon als de visser in nacht en ontij. Met dezelfde intonatie en kracht.

    'k Beet op mijn lip en ging in achteruit de keuken weer uit.
    In de woonkamer kon ik mijn lach niet meer houden en ik vouwde dubbel.
    Weer niet goed voor de lumbalen natuurlijk. 
    Gealarmeerd kwam LM kijken waarom ik die hoge geluiden produceerde. 
    - Is er iets?
    - Ie-îîee-hie! Hie-ie! 

    En 'k zit hier weer te lachen terwijl ik het typ.  'k Weet het, het houdt geen steek,
    maar ik vond mijn zeebonk hilarisch, daar in zijn eentje in de keuken.
    Mijne puit moest aan boord elk van die zware machinerijen
    kunnen demonteren & assembleren voor onderhoud,
    maar om een vaatwasser te legen heeft hij een mantra nodig!

    Mô mensen toch, zó lachen. 't Doet deugd.

    m
    EZW-08/2011, HiH-11/2014, bijgewerkt al lachend

    18-11-2017 om 02:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.148. een tattoeke

    In de zomer van '71, toen ik 19 geworden was, heb ik een tattoeke laten zetten.

    Ik was pas thuis weg en ik voelde me herboren.
    Ademlucht. 
    Om dat keerpunt te markeren wou ik iets dat helemaal van mij was
    want
    mijn gestalte heb ik van mijn moeder,
    van gelaat lijk ik op mijn vader en
    over mijn karakter-&-temperament zwijg ik liever. 
    Wat aan mij was er echt van míj?

    Van de kruin op mijn hoofd tot in de tippekes van mijn tenen
    was er niks van mezelf. 
    Alles wat ik heb of ben werd doorgegeven via die twee sets chromosomen
    die voorafgegaan werden door
    eeuwen genetisch materiaal van vroede voorvaderen en -moederen.

    Het was werkelijk een beangstigende gedachte
    dat alle materiaal waaruit ik bestond,
    zijn oorsprong had in het ontstaan van de mensheid.
    Van dat besef ben ik weken niet goed geweest.

    Maar het gaat beter, dank u.

    Mijn navel was geknoopt door een klungel die zichzelf
    verloskúndig noemde.
    Kortom, er zat vanalles in mij en aan mij
    dat van een ander was of kwam.

    Mijn namen! 
    De naam heb ik van mijn pa, de voornaam werd gekozen door mijn ma en
    de afkorting, daar heeft Tina voor gezorgd toen ze leerde praten.
    Waar was mijn ikkigheid?
    Besef van identiteit heet dat nu, maar die begrippen moest ik toen nog leren verwoorden.

    Het was een existentiële crisis, wist ik achteraf pas,
    en na vaag overleg met mezelf besloot ik
    dat er iets moest komen waar niemand anders dan ikzelf
    zeggenschap zou over hebben : een tattoo.

    Die staat er ondertussen al 46 jaar,
    op de linker bovenarm, tegen de schouder, klein en het ontwerp is helemaal van mezelf.

    Van Veen zingt 'alleen mijn kippevel is van mezelf'
    wat ondertussen óók achterhaald is,
    maar het nummer blijft een knap filosofietje natuurlijk. 

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=55AwTenIk7A
    01min56

    Alleen, ik wou iets meer
    dan af en toe wat kippevel.

    m
    EZW-11/2011, HiH-11/2014, bijgewerkt

    17-11-2017 om 05:20 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.147. Eefje de Visser

    te gast bij Wim Helsen, Eefje de Visser
    met de songtekst 'Australia' van The Shins

    Born to multiply? Or born to gaze into night skies
    All you want’s one more Saturday
    Well look here until then, they’re gonna buy your life's time
    So keep your wick in the air and your feet in the fetters
    'Till the day …
    They come in doing cartwheels
    We all crawl out by ourselves
    And your shape on the dance floor
    Will have me thinking such filth I'll gouge my eyes
    You’d be damned to be one of us girl
    Faced with a dodo’s conundrum
    I felt like I could just fly
    But nothing happened everytime I try

    Geboren om te vermenigvuldigen
    of geboren om in de nachthemel te staren?
    Maar je wil alleen maar een extra zaterdag
    Wel, kijk hier, we gaan je levenstijd kopen
    Dus houd je vlam in de lucht en je voeten geketend
    tot de dag …
    dat we radslagendraaiend binnenkomen
    We kruipen op onszelf weer naar buiten
    En je vorm op de dansvloer zal me vieze dingen doen denken
    en mijn ogen doe opensperren
    Je bent gedoemd om een van ons te zijn meisje,
    geconfronteerd met het dodo-vraagstuk
    Ik voelde me alsof ik gewoon kon vliegen
    Maar er gebeurde niets telkens als ik het probeerde

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Visser in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a11/
    11min02

     
    Over Eefje de Visser :https://nl.wikipedia.org/wiki/Eefje_de_Visser 
    Over The Shins : https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Shins 
    Over de dodo : https://nl.wikipedia.org/wiki/Dodo  

    conundrum = figuurlijk, een niet op te lossen of moeilijk probleem of raadsel

    m

    17-11-2017 om 05:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!