UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Piepklein, maar niet klein te krijgen. Dat is het beerdiertje in een notendop. Maar er valt nog zoveel meer over te vertellen.

En dat doen we dit weekend aan de hand van negen feitjes waarmee je op een verjaardag of bij de koffiemachine op het werk moeiteloos de blits kan maken. Want beerdiertjes zijn hartstikke cool!

1. Klein en overal te vinden (ook in Nederland!)
Beerdiertjes – ook wel waterberen genoemd – zijn heel kleine, meercellige organismen. Ze kunnen tot een halve millimeter lang worden en hebben acht pootjes, waarmee ze kunnen lopen én rennen. Hét beerdiertje bestaat niet; er zijn meer dan 1000 soorten beerdiertjes bekend! En die leven in uiteenlopende omgevingen; van bergtoppen tot diepe zeeën en van tropische regenwouden tot op Antarctica. Ook in Nederland komen beerdiertjes voor. Zo zijn ze bijvoorbeeld aangetroffen op de stranden langs de Oosterschelde.

2. Beerdiertjes zijn stokoud
Zo’n 66 miljoen jaar geleden sloeg op aarde een planetoïde in. Het bleek de laatste nagel aan de doodskist van de dinosaurussen en tal van andere soorten te zijn. Het is misschien wel de bekendste massa-extinctie die de aarde trof. En hoe catastrofaal de gevolgen ook waren; het beerdiertje heeft deze massa-extinctie overleefd. Net als de vier(!) grote massa-extincties daarvoor, want wetenschappers denken dat het beerdiertje al zo’n 540 miljoen jaar op aarde voorkomt.

3. Het beerdiertje gaat waarschijnlijk nog wel even mee
Hoewel de beerdiertjes al heel wat jaren meegaan en menig catastrofe het hoofd hebben weten te bieden, denken veel onderzoekers dat er voor de minuscule beestjes nog veel meer in het verschiet zit. Zo suggereerde een studie in 2017 dat eigenlijk alleen het sterven van de zon tot het uitsterven van de taaie beerdiertjes zou kunnen leiden. Het zou betekenen dat beerdiertjes nog zo’n 10 miljard jaar voor de boeg hebben.

4. Kou is geen probleem…
Waar wij bij een paar graden vorst al flink beginnen te klagen, geven beerdiertjes geen krimp. Sterker nog: je kunt ze jaren invriezen en er vervolgens als je ze ontdooit, getuige van zijn hoe ze hun leven moeiteloos weer oppakken! Dat ontdekten onderzoekers een jaar of vijf geleden, toen ze beerdiertjes aantroffen in Antarctisch mos dat 30 jaar eerder voor onderzoeksdoeleinden was ingevroren. Ze ontdooiden twee beerdiertjes en zagen vervolgens hoe één ervan zijn in 1983 stilgelegde leven weer succesvol oppakte en een week of zes na zijn ontdooiing zelfs eitjes legde die ook nog eens bijna allemaal uitkwamen. Ook een eitje dat in het mos werd aangetroffen, kwam na ontdooiing – en dus met zo’n 30 jaar vertraging – uit en het beerdiertje dat daar uit kwam zetten, plantte zich ook weer succesvol voort.

Een beerdiertje. Afbeelding: Schokraie E, Warnken U, Hotz-Wagenblatt A, Grohme MA, Hengherr S, et al. (2012)

(via Wikimedia Commons).

5. …en gevaarlijke UV-straling ook niet
Beerdiertjes hebben in naam der wetenschap al heel wat te verduren gekregen. Zo werden ze vorig jaar bijvoorbeeld nog onder een kiemdodende ultraviolette lamp gelegd. Doel was om te achterhalen hoeveel UV-straling verschillende soorten beerdiertjes konden hebben. De meeste beerdiertjes bleken behoorlijk taai te zijn. Een dosis die voor bacteriën en rondwormen al na vijf minuutjes fataal is – bleek de meeste beerdiertjes pas na 24 uur fataal te worden. En één van de onderzochte soorten gaf helemaal geen krimp, waarop de onderzoekers besloten de dosis ultraviolet licht vier keer te verhogen. En ook deze keer gaven de mysterieuze beerdiertjes zich niet zomaar gewonnen. Ongeveer zestig procent van deze kranige beerdiertjes leefde na toetakeling nog zeker een maand door!

6. Je kunt ze ook afschieten
Alsof dat experiment nog niet heftig genoeg was, gingen wetenschappers – op jacht naar de grenzen van het beerdiertje – eerder dit jaar nog een stap verder. Ze stopten bevroren beerdiertjes in een geladen geweer en schoten ze vervolgens met hoge snelheid af. Het onderzoek wees uit dat beerdiertjes inslagen tot ongeveer 900 meter per seconde kunnen overleven. “Het zijn taaie beestjes,” zo concludeerde onderzoeker Mark Butchell, die middels het experiment wilde vaststellen of beerdiertjes die tijdens een inslag op aarde samen met gesteente naar de maan worden geslingerd, dat kunnen navertellen. De experimenten suggereren dat het onder bepaalde omstandigheden denkbaar is. Of ze vervolgens ook van de maan hun thuis zouden kunnen maken, is trouwens dan weer heel twijfelachtig.

7. Of uit laten drogen
Wanneer wij enkele dagen op rij niet drinken, raken we uitgedroogd. En dat is niet best. Het beerdiertje is een stuk minder afhankelijk van vocht; experimenten wijzen uit dat het diertje tot wel tien jaar zonder water kan! Zodra ze minder dan vijf procent van hun normale hoeveelheid water herbergen, gaan ze in standby-modus en maken en passant eiwitten aan die delen van hun lichaam in een soort glasachtige substantie veranderen en er zo voor zorgen dat hun cellen tegen uitdroging beschermd zijn. En als ze dan toch weer nattigheid voelen? Dan kunnen ze – zelfs als ze jaren op water gewacht hebben – in twintig minuten tijd weer tot leven komen.

8. Ze zijn al in de ruimte geweest
Ruimtevaarder worden: wie droomt daar nu niet van? Voor sommige beerdiertjes is die droom al werkelijkheid geworden. In 2007 schoot ESA een bonte verzameling beerdiertjes de ruimte in. “Onze belangrijkste ontdekking is dat het vacuüm in de ruimte – en daarmee gepaard gaande uitdroging – en kosmische straling geen probleem waren voor beerdiertjes,” zo concludeerde onderzoeker Ingemar Jönsson in 2008. Hetzelfde gold voor de extreme kou waaraan de beerdiertjes in de ruimte werden blootgesteld. In de jaren erna volgden nog meer experimenten in de ruimte en stuk voor stuk bevestigden ze dat het beerdiertje over het algemeen niet erg onder de indruk is van de daar geldende omstandigheden. Wetenschappers kunnen dat nog altijd lastig verklaren en daarom zijn eerder dit jaar beerdiertjes naar het internationale ruimtestation gestuurd. Tijdens experimenten wordt gekeken wat er met de genen van beerdiertjes gebeurt wanneer ze in de ruimte vertoeven. Welke genen worden uitgezet of juist geactiveerd? En wat gebeurt er dan? Onderzoekers hopen zo meer inzicht te krijgen in de overlevingsstrategieën van het beerdiertje en daar kunnen toekomstige astronauten dan misschien weer hun voordeel mee doen. Zo kan het leiden tot nieuwe manieren om biologische materialen – zoals voedsel, maar ook medicijnen – beter te wapenen tegen extreme temperaturen, uitdroging en kosmische straling.

Naar de maan
Dat de piepkleine beestjes naar het ISS zijn afgereisd en daar weleens een grote bijdrage kunnen leveren aan toekomstige ruimtemissies is al heel indrukwekkend. Maar er zijn beerdiertjes die het nog verder geschopt hebben en helemaal naar de maan zijn gevlogen. Deze beerdiertjes liftten in 2019 mee met maanlander Beresheet. De lander crashte helaas op het maanoppervlak, maar de beerdiertjes hebben de crash misschien wel overleefd. Het is echter uitgesloten dat ze de maan as we speak aan het koloniseren zijn; in de lander bevonden zich uitgedroogde beerdiertjes die alleen weer actief kunnen worden als ze aan behoorlijke hoeveelheden water worden blootgesteld en die zijn op de maan niet voorhanden.

9. Ze leggen enorme drollen (relatief gezien dan)
Beerdiertjes mogen dan veel weghebben van superhelden; in bepaalde opzichten zijn ze ook weer net als wij. Zo moeten ze soms ook gewoon poepen. Maar de beerdiertjes zouden geen beerdiertjes zijn als ze ook op dat gebied niet de show zouden stelen. Zo heeft onderzoek uitgewezen dat de piepkleine beestjes enorme drollen fabriceren die soms bijna net zo groot zijn als zijzelf! En jawel, daar zijn beelden van. Klik!

Recent months have seen the UFO subject reaching a new apex, with widespread interest culminating around the delivery of a report to the Office of the Director of National Intelligence in late June.

In addition to widespread reporting on the subject—particularly in the days leading up to the report’s publication–recent surveys appear to show that many Americans have softened their skepticism toward the UFOs, even having warmed up to the idea that some of these objects could represent extraterrestrial technologies.

With all the interest in UFOs we have seen in recent days, however, many have been left asking the question, “what’s next?” More specifically, now that the UAP Task Force has delivered the first of what is expected to be periodic reports on its findings, where does the civilian UFO research effort go from here?

This may be especially pertinent for recent arrivals to this area of study, who may not yet see it as the hall of mirrors that many longtime proponents have come to recognize it for being. Going beyond a superficial look at the UFO subject often has the unsettling effect of revealing more about what it means to be human than it does in terms of pointing us in the direction toward resolving what these objects might be and where they come from.

However, something else that knowledge of the deeper history of this subject offers us is an idea about what UFO studies—or UFOlogy as it is sometimes called—has already taught us, and where researchers in decades past might have envisioned the field would find itself today.

In September 1995, Jim Klotz of the Computer UFO Network interviewed Dr. Michael Swords, who earlier that year had lectured at the MUFON International UFO Symposium in Seattle, Washington, where they met and began an ongoing correspondence. Swords would later go on to coauthor UFOs and Government: A Historical Perspective, which is widely regarded as one of the most authoritative books ever to look at the history and national security implications of the UFO subject.

So what had Swords recommended back in 1995, as far as how far UFOlogy had come, and where it might be going?

“There is essentially no UFOlogy today, and rarely has there ever been,” Swords told Klotz, adding that “There is much pseudo-UFOlogy (lacking in objectivity or any sense of the history of the subject or the scope of previous research and other relevant disciplines), and even more UFOria (sort of a wide-eyed gee whiz fooling around with “wonders”).”

Among those Swords named who were active in the field were Mark Rodeghier, Ph.D., who today still maintains the position of President and Scientific Director of the J. Allen Hynek Center for UFO Studies, which he has held since 1986. Swords also named longtime chronicler Thomas Eddie Bullard, Ph.D. and researcher Stuart Appelle. Such individuals, Swords said, “find themselves isolated in an intellectual desert filled with UFOric persons who are constantly jumping beyond the evidence,” in addition to “insisting upon concrete answers to questions” which are far from conclusive.

“The few UFOlogists who do exist should come together as a separate research community and remove themselves as much as possible from the greater carnival which continuously defeats their attempts to achieve credibility,” Swords advised.

When asked what he saw for the future of the subject, Swords provided a number of points that might be viewed today as having been prescient for their time, which he grouped in terms of possible negative and positive outcomes. Particularly striking, however, had been the warning Swords provided about how apt the UFO community seems to be at avoiding unity and teamwork, in addition to ignoring its history.

“Negatively speculating, one could easily imagine a ‘future’ like our past: no unity, no team-research, no sense of any history or anything being established, the disappearance of solid work as if it had never been done, the collapsing of FUFOR, CUFOS as key members die or move on, the disaggregation of MUFON, & the continued prejudicial ignorance of the academic community,” Swords said.

On the more positive side of the equation, Swords told Klotz that he could “easily imagine a coming together of a serious research community,” which under ideal circumstances might be capable of publishing “careful research in journals uncluttered by embarrassing ‘contributions,’ which would issue occasional ‘white papers’ commenting professionally & responsibly on issues of importance,” producing future researchers who might one day “be recognized by the more serious media as an authoritative voice of reason worth consulting on this important subject.”

As to the likelihood of this latter “positive” scenario, Swords maintained fairly bleak expectations.

“You may guess which way it is likely to go,” Swords lamented.

With hindsight on our side, one can look at events in recent years and argue that Swords’ predictions were true in many regards on both counts: efforts to move UFO studies in a more serious direction have led to the establishment of organizations like the Scientific Coalition for UAP Studies and, more recently, the Galileo Project headed by Harvard astronomer Avi Loeb. This, on the positive side of things, seems to be among the more promising developments that were among what Swords envisioned in 1995.

However, some of the negative outcomes Swords envisioned—particularly a UFO field lacking any unity or sense of history for the subject—remain present as well. Rather than collaborating and combining their efforts, much of the modern UFO debate is dominated by commentators who seem to have more concern for building their individual legacies off the subject, rather than moving our collective knowledge about it forward. As far as history, even the UAP Task Force’s preliminary assessment delivered to the Office of the Director of National Intelligence back in June cited information going no further back than 2004, with most of the data it examined having been collected within just the last two years. One has to wonder what the Task Force may think about the UFO data—collected both by civilian and government groups—that has already accumulated now for more than half a century.

Indeed, many of the points and critiques about UFOlogy that Swords made in 1995 remain valid today, if not more so now than ever before. Maybe some things really don’t ever change, do they?

As far as where we go from here, in addition to understanding the deeper history of the subject itself, by learning from past mistakes our future efforts can be concentrated on correcting some of the longstanding issues the field of UFO studies has faced since its earliest days. In other words, those interested in moving our current knowledge of the UFO subject forward might do well to look to the past for guidance.