'THE GREAT ACTTRACTOR' Trekt Onze Melking Door Het Universum

Welke Grote KRACHT Trekt Onze MELKWEG Door Het Universum

" The Great Acttractor" of "De Grote Aantrekker". Dit verwijst naar een onzichtbare massale regio in de ruimte die een grote hoeveelheid materie en sterrenstelsels in de lokale omgeving aantrekt, waardoor ze naar die regio toe bewegen.

1. Samenvatting
De beweging van onze melkweg wordt beïnvloed door verborgen krachten die het universum sturen. Wetenschappers hebben ontdekt dat de kosmische structuur niet volledig zichtbaar is, maar dat er wel aanwijzingen zijn voor een grote kracht die deze beweging beïnvloedt. Deze kracht, vaak verbonden met donkere materie en donkere energie, bepaalt hoe de melkweg zich door de ruimte beweegt. Het begrijpen van deze kracht is essentieel voor het begrijpen van de evolutie van het universum. In dit onderzoek bespreken we de detectiemethoden, de rol van donkere materie, de structuur van het universum, en wat dit betekent voor de toekomst van de astronomie. De bevindingen wijzen op een complexe en dynamische kosmos, waarin onzichtbare krachten een grote rol spelen. De zoektocht naar de ‘grote aantrekkingskracht’ blijft een van de meest fascinerende uitdagingen in de moderne wetenschap.

2. De Kosmische Stroom: Hoe We Hebben ontdekt Dat We Voortbewegen

De beweging van onze melkweg en andere kosmische structuren wordt niet direct zichtbaar voor ons oog, maar wordt afgeleid uit verschillende wetenschappelijke metingen en observaties. Astronomen maken gebruik van geavanceerde technieken om te begrijpen hoe het heelal in beweging is en welke krachten daarbij een rol spelen. Eén van de belangrijkste methoden is het meten van de roodverschuiving van sterren en sterrenstelsels. Deze roodverschuiving ontstaat doordat het licht dat wij ontvangen, wordt uitgerekt terwijl het door het uitdijende heelal reist. Hoe verder een object weg is, hoe sterker de roodverschuiving, en daarmee kunnen wetenschappers de snelheid en de richting van de beweging bepalen.

Daarnaast bestuderen astronomen de kosmische achtergrondstraling, die een soort “echo” is van de oerknal. Deze straling, die bijna overal in het heelal te vinden is, geeft inzicht in de vroege geschiedenis van het universum en de manier waarop het zich uitbreidt. Door de analyse van deze straling kunnen wetenschappers afleiden dat het heelal niet stil staat, maar continu in beweging is en zich uitbreidt. Uit deze gegevens is gebleken dat onze melkweg niet op zichzelf staat, maar meebeweegt met de kosmische stroom van heelalstructuren.

Verder wordt de beweging van sterrenstelsels en clusters van sterrenstelsels nauwkeurig gevolgd. Observaties tonen dat sommige groepen sterrenstelsels sneller bewegen dan wat de zichtbare massa alleen zou kunnen verklaren. Dit wijst op de aanwezigheid van onzichtbare massa, bekend als donkere materie, die een grote invloed uitoefent op de bewegingen in het heelal. Ook afwijkingen in de bewegingen van galaxies en de wijze waarop clusters samensmelten, bevestigen dat er grote krachten aan het werk zijn die de kosmos sturen.

Deze ontdekkingen hebben geleid tot de hypothese dat niet alleen donkere materie, maar ook donkere energie een belangrijke rol speelt bij het bepalen van de bewegingen in het universum. Door de voortdurende ontwikkeling van telescopen en dataverwerkingstechnieken wordt onze kennis over deze kosmische stroom steeds verfijnder. Het helpt ons niet alleen om te begrijpen hoe het heelal beweegt, maar ook om de fundamentele krachten te doorgronden die onze kosmos sturen.

3. Wat Is De Grote Aantrekker?

De ‘grote aantrekker’ is een term die wordt gebruikt om een enorme aantrekkingskracht te beschrijven die een grote invloed uitoefent op de beweging van onze melkweg en andere kosmische structuren. Deze kracht wordt niet rechtstreeks waargenomen met telescopen of andere instrumenten, maar wordt afgeleid uit de bewegingen van sterrenstelsels, clusters en de snelheid waarmee deze objecten door het heelal bewegen. Het idee achter de grote aantreker is dat er ergens in de ruimte een bijzonder grote massa aanwezig moet zijn die deze bewegingen veroorzaakt.

Wetenschappers denken dat de grote aantrekker zich bevindt in de regio van de Hydra-Centaurus supercluster, een uitgestrekt gebied dat zich ongeveer 150 miljoen lichtjaar van ons vandaan bevindt. Deze kracht beïnvloedt op grote schaal de bewegingen van de melkweg en andere sterrenstelsels in de lokale kosmos, waardoor het bijvoorbeeld de snelheid bepaalt waarmee onze Melkweg zich door het heelal beweegt. Daarnaast speelt de grote aantreker een belangrijke rol in de vorming en evolutie van de lokale kosmische structuur, doordat de massa die deze kracht veroorzaakt de onderliggende drijvende kracht is achter de clustering van sterrenstelsels en de vorming van grote kosmische filaments.

Wat de grote aantrekker nog intrigerender maakt, is dat deze mogelijk verbonden is met een enorme massa van donkere materie. Donkere materie is een onzichtbare vorm van materie die geen licht uitstraalt en voor onze instrumenten moeilijk direct te detecteren is. Toch wordt aangenomen dat donkere materie een groot deel uitmaakt van de massa die de grote aantreker veroorzaakt, waardoor deze kracht nog krachtiger en onzichtbaarder wordt dan we met onze huidige technologie kunnen waarnemen.

De omvang en aard van de 'GREAT ACTTRACTOR' blijven nog steeds onderwerp van intensief wetenschappelijk onderzoek. Het is duidelijk dat deze kracht een centrale rol speelt in het kosmische evenwicht en de structuur van het heelal. Door meer te begrijpen over de grote aantrekker, kunnen wetenschappers meer leren over de grote lijnen van het universum, de rol van donkere materie, en hoe de kosmos zich in de loop van de tijd ontwikkelt. Het blijft een van de grote mysteries en fascinerende vragen binnen de astronomie en kosmologie.

Een kaart van superclusters, met Laniakea aangegeven in geel.

Credit: Richard Powell / Wiki

4. Donker Materie en De Verstopte Structuur Van Het Universum

Donker materie vormt een essentieel onderdeel van het universum dat wij niet direct kunnen zien, maar waarvan de aanwezigheid afgeleid kan worden uit de manier waarop sterrenstelsels en clusters bewegen. Het is een van de grootste raadsels in de kosmologie en speelt een cruciale rol in het ontstaan en de structuur van het heelal. Wetenschappers hebben ontdekt dat de meeste massa in het universum bestaat uit deze onzichtbare materie die geen licht uitstraalt en dus niet direct zichtbaar is met telescopen. Toch kunnen we haar bestaan afleiden uit de zwaartekracht die ze uitoefent op de materie die we wel kunnen zien, zoals sterren en gaswolken.

De structuur van het universum is niet gelijkmatig verdeeld, maar bestaat uit een complex netwerk dat vaak wordt aangeduid als het kosmische web. Dit web bestaat uit lange filamenten van donkere materie en gewone materie die samen vormen wat we kennen als grote filaments, knooppunten waar meerdere filamenten samenkomen, en enorme lege gebieden die bekendstaan als voids. Deze samenwerking van structuren schept een enorme, uitgestrekte kosmische schaal waarin alles met elkaar verbonden lijkt te zijn. Donkere materie fungeert hierbij als de ‘verstopte structuur’, die de grote patronen en patronen van het heelal bepaalt en vormgeeft.

Door middel van geavanceerde technieken zoals gravitatie lensing kunnen wetenschappers de verdeling van donkere materie in kaart brengen. Gravitatie lensing maakt gebruik van de manier waarop de zwaartekracht van donkere materie het licht van verre sterrenstelsels buigt en vervormt, waardoor onderzoekers kunnen afleiden waar en in welke hoeveelheid donkere materie zich bevindt. Daarnaast bestuderen wetenschappers de bewegingen van sterrenstelsels en clusters om de invloed van donkere materie te begrijpen. Deze structuren bepalen niet alleen de vorm en het gedrag van het universum, maar beïnvloeden ook de grote aantrekkingskracht die we proberen te begrijpen en verklaren.

Naast donkere materie speelt donkere energie een andere, nog mysterieuzere rol. Donkere energie is een kracht die de expansie van het universum versnelt en ervoor zorgt dat de kosmische schaal steeds sneller uitdijt. Samen vormen donkere materie en donkere energie de fundamentele componenten van het universum, waarvan we nog niet alles begrijpen, maar waarvan we weten dat ze de grote lijnen van de kosmische structuur bepalen. Het onderzoeken van deze onzichtbare krachten en structuren blijft een van de meest boeiende uitdagingen voor de moderne wetenschap.

De Laniakea-supercluster en de Melkweg met een rode stip.

Credit: TULLY, R. B., COURTOIS, H., HOFFMAN, Y & POMARÈDE, D. NATURE 513, 71–73 (2014)

5. Is De Grote Aantrekker Gewoon Een Puntje Op De Route? De Structuur Van Het Universum Is Niet Toevalig

De grote aantrekker lijkt misschien slechts een klein punt op de route van onze melkwegstelsel, maar een nadere blik op de onderliggende structuur van het universum onthult dat het meer is dan dat. Het universum vertoont een fascinerend en complex patroon dat niet het resultaat is van willekeur, maar van een onderliggende ordening die zich uitstrekt over miljarden lichtjaren. Deze structuur wordt vaak omschreven als een kosmisch web, bestaande uit grote clusters van sterrenstelsels, filamenten en lege ruimtes, de zogeheten 'cosmische voids'.( Cosmische voids zijn grote, lege gebieden in het universum die relatief weinig of geen materie bevatten. Ze vormen een belangrijk onderdeel van de grote structuur van het heelal, die bestaat uit clusters van sterrenstelsels, filamenten en superclusters, gescheiden door enorme lege ruimtes.

Deze voids kunnen tientallen tot honderden miljoenen lichtjaren in diameter zijn en ontstaan doordat materie zich gedurende de evolutie van het universum heeft verzameld in dichtbevolkte gebieden, waardoor de lege ruimtes ertussen groter worden. Ze spelen een belangrijke rol in het begrijpen van de evolutie van het heelal en de verdeling van materie en donkere energie.

Kort samengevat: cosmische voids zijn grote lege zones in het universum, essentieel voor het bestuderen van de grote structuur en de dynamiek van het heelal. )

• In de kosmologie verwijzen filamenten naar grote, uitgestrekte structuren in het heelal die behoren tot de zogenaamde "grote-scale structuur" van het universum. Deze filamenten vormen een netwerk van dunne, langgerekte structuren die de zogenaamde "kosmische web" structuur vormen, waarin clusters van sterrenstelsels, superclusters en lege gebieden (voids) met elkaar verbonden zijn.

Wat zijn filamenten precies?
Filamenten zijn grote ophopingen van donkere materie, gas en sterrenstelsels die zich uitstrekken over tientallen tot honderden miljoenen lichtjaren. Ze lijken op zeer dunne draden die de grote schaal van het heelal doorkruisen en vormen de ruggengraat van de kosmische webstructuur.

Hoe ontstaan ze?
Volgens de theorie van de kosmische evolutie ontstaan filamenten uit de kleine dichtheidsverschillen in de vroegere oertoestand van het universum. Door de zwaartekracht trekken deze dichtheden materie samen, wat leidt tot de vorming van filamenten, clusters en andere grote structuren.

Waarom zijn filamenten belangrijk?
Ze geven inzicht in de verdeling van materie in het heelal en helpen wetenschappers te begrijpen hoe de grote schaalstructuur zich door de tijd heen heeft ontwikkeld. Daarnaast zijn ze belangrijk voor het bestuderen van de aard van donkere materie en de evolutie van het universum.

De distributie van sterrenstelsels en clusters volgt deze webachtige structuur, waarbij filaments en knooppunten op strategische punten samenkomen. De grote aantreker fungeert als een van deze knooppunten, een regio waar meerdere filamenten samenkomen en waar enorme massa’s zich verzamelen. Dit centrale punt speelt een belangrijke rol in de beweging en evolutie van onze melkweg en andere omliggende stelsels. Het feit dat zulke enorme massa’s zich op specifieke plekken bevinden, wijst op een diepere ordening in het universum die niet kan worden verklaard door toeval alleen.

Wetenschappelijke onderzoeken laten zien dat donkere materie een grote rol speelt in het vormen en onderhouden van deze structuur. Donkere materie, die niet direct waarneembaar is, oefent een zwaartekracht uit die de bewegingen van sterrenstelsels en de vorming van grote clusters beïnvloedt. Daarnaast zorgt de kosmische expansie, de voortdurende uitdijing van het universum, voor de ontwikkeling en verdeling van deze grote structuren. Het patroon dat zich hieruit voordoet, wordt dus gestuurd door fundamentele fysische wetten en krachten.

De grote aantrekker is dus niet zomaar een willekeurig punt in het heelal. Het vertegenwoordigt een kern van enorme massa en zwaartekracht, een knooppunt binnen het kosmische web dat de bewegingen van sterrenstelsels beïnvloedt en een essentiële rol speelt in de evolutie van het universum. Wetenschappelijk bewijs toont aan dat deze structuren voortkomen uit de evolutie vanaf de oerknal, waarbij de onderliggende fysische wetten de grote patronen en de ordening in het heelal bepalen. Het is dus duidelijk dat de grote aantrekker meer is dan een puntje op de route; het is een essentieel onderdeel van de kosmische orde die het heelal vormgeeft.

6. Zullen We 'the GREAT ACTTRACTOR' Ook Eens Duidelijk Zien?

Het zichtbaar maken van de grote aantrekker blijft een van de grootste uitdagingen voor astronomen en kosmologen. Deze kracht, die wordt aangeduid als 'the Great Attractor', speelt een cruciale rol in de bewegingen van onze Melkweg en andere nabijgelegen sterrenstelsels, maar is zelf vrijwel onzichtbaar. De reden hiervoor is dat deze grote massa vooral bestaat uit donkere materie, een mysterieuze substantie die geen licht uitstraalt of reflecteert. Daardoor kunnen we deze niet direct waarnemen met traditionele telescopen die afhankelijk zijn van zichtbaar licht of andere elektromagnetische straling.

In plaats daarvan moeten wetenschappers gebruik maken van indirecte methoden om de aanwezigheid en de eigenschappen van de grote aantrekker te achterhalen. Een van de belangrijkste technieken is gravitatie lensing. Hierbij wordt de invloed van de zwaartekracht van de onzichtbare massa benut om de banen van lichtstralen van achterliggende sterrenstelsels te buigen. Door nauwkeurig te meten hoe het licht wordt vervormd, kunnen onderzoekers afleiden hoeveel massa er aanwezig moet zijn en waar die massa zich bevindt. Daarnaast analyseren wetenschappers de bewegingen en snelheden van sterrenstelsels en clusters in de omgeving van de Grote Aantrekker. Als deze objecten zich in een bepaalde richting bewegen en snelheid vertonen, wijst dat op de aanwezigheid van een enorme massa die hen aantrekt.

De nieuwste technologieën bieden hoop op meer inzicht. Geavanceerde radio- en infraroodtelescopen, zoals de Square Kilometre Array en de James Webb Space Telescope, kunnen mogelijk meer gedetailleerde gegevens leveren over de onzichtbare massa in onze kosmische omgeving. Deze instrumenten maken het mogelijk om dieper te kijken in gebieden die voorheen ondoorzichtig waren of waar het licht moeilijk te detecteren was. Toch blijft het bepalen van de exacte locatie en omvang van de grote aantrekker een complexe uitdaging, omdat we te maken hebben met onzichtbare en immens grote krachten die op grote schaal werken.

Desalniettemin is er reden tot optimisme. Wetenschappelijke doorbraken en technologische innovaties zullen naar verwachting onze kennis verder vergroten en ons dichter bij een volledig begrip brengen van deze mysterieuze kracht. Het blijft een fascinerend vraagstuk: zullen we ooit volledig kunnen zien en begrijpen wat de grote aantrekker precies is en hoe hij ons universum beïnvloedt? Het antwoord ligt misschien wel in de toekomst, en elke nieuwe ontdekking brengt ons weer een stapje dichterbij het ontrafelen van deze kosmische raadsels.

7. Het Universum Blijft Geheimen Opduiken Uit De Donkere Hoeken

Het universum is een oneindige bron van mysteries, vooral in de donkere hoeken waar geen licht komt. Donkere materie en energie vormen een groot deel van deze geheimen, omdat ze onzichtbaar en moeilijk te detecteren zijn. Nieuwe observaties blijven verrassingen opleveren, zoals onverwachte bewegingen en structuren die niet passen in onze huidige modellen. Wetenschappers geloven dat er nog veel te ontdekken valt over de aard van donkere materie en de rol die het speelt in de kosmische evolutie. Recent onderzoek wijst uit dat donkere energie de expansie van het heelal versnelt, wat nieuwe vragen oproept over de ultieme bestemming van het universum. De zoektocht naar deze verborgen krachten vereist innovatieve technologieën en internationale samenwerking. Het blijft een fascinerend wetenschappelijk avontuur, waarbij elke ontdekking ons dichter brengt bij het begrijpen van de fundamentele bouwstenen van de kosmos.

Het universum lijkt soms onbegrijpelijk in zijn grootsheid en complexiteit. Elke keer dat wetenschappers nieuwe gegevens verzamelen met behulp van geavanceerde telescopen en satellieten, worden oude ideeën uitgedaagd en ontstaan er nieuwe theorieën. Zo weten we bijvoorbeeld dat donkere materie geen licht uitstraalt en daarom niet direct zichtbaar is, maar dat het wel invloed uitoefent op de bewegingen van sterrenstelsels en de structuur van het heelal. Het detecteren van deze mysterieuze substantie is een enorme uitdaging, en wetenschappers gebruiken onder andere de zwaartekracht en kosmische straling om meer te weten te komen. Tegelijkertijd blijven onderzoekers zoeken naar manieren om donkere energie beter te begrijpen, die de expansie van het universum versnelt en mogelijk het lot van alles wat bestaat beïnvloedt.

De zoektocht naar het onzichtbare is niet alleen technisch uitdagend, maar ook conceptueel. Het dwingt ons om onze kennis van de natuurwetten opnieuw te bekijken en te begrijpen dat ons universum veel complexer is dan we ooit hadden kunnen bedenken. Innovaties zoals de James Webb-ruimtetelescoop en grote deeltjesversnellers spelen hierbij een cruciale rol. Ze stellen wetenschappers in staat om dieper in de ruimte en in de tijd te kijken, en zo mogelijk de eerste momenten van het heelal te ontrafelen. Bovendien is internationale samenwerking essentieel omdat de kosten en expertise voor dergelijke projecten enorm zijn. Door samen te werken over grenzen heen, vergaren we meer inzichten en vergroten we de kans op doorbraken.

Kortom, het universum blijft een fascinerende en ongrijpbare wereld vol geheimen. Elke nieuwe ontdekking helpt ons niet alleen om de kosmos beter te begrijpen, maar ook onze eigen plek daarin. Het is een voortdurende zoektocht die ons uitdaagt om verder te kijken dan wat zichtbaar is, en ons uit te rusten met innovatieve technologieën en een open geest. Zo blijven we op het pad van ontdekkingen voortgaan, in de hoop dat we ooit de diepere geheimen van het heelal volledig zullen ontrafelen. Tot die tijd blijft het universum ons verrassen en inspireren, en nodigt het ons uit om nooit te stoppen met zoeken naar antwoorden.

Hubble-ruimte-telescoop afbeelding van het stukje hemel waar de Grote Aantrekker zich bevindt.

Credit: ESA/Hubble & NASA

8. Wetenschappelijk Onderzoek, Bevindingen Over Bewijzen en Toekomstperspectieven

De theorieën over de grote aantrekker en donkere materie worden ondersteund door een breed scala aan wetenschappelijke studies en observaties die door de jaren heen zijn uitgevoerd. Deze onderzoeken vormen de ruggengraat van ons huidige begrip van de structuur en dynamiek van het universum. Ze bieden niet alleen bewijs voor het bestaan van onzichtbare massa’s, maar ook voor de complexe krachten die de evolutie van sterrenstelsels en grote clusters beïnvloeden. De combinatie van astronomische waarnemingen, experimentele gegevens en geavanceerde simulaties heeft geleid tot een dieper inzicht in de fundamentele krachten die onze kosmos bepalen.

Een van de belangrijkste bewijzen voor het bestaan van donkere materie komt voort uit de observaties van de bewegingen van sterrenstelsels en clusters. Wanneer astronomen de snelheden meten waarmee sterren en gas rond de kern van een sterrenstelsel bewegen, blijkt dat de massa die ze kunnen afleiden uit de zichtbare materie onvoldoende is om de waargenomen bewegingen te verklaren. Dit fenomeen wordt vaak aangeduid als de “massaverschil” en wijst op de aanwezigheid van een extra, onzichtbare massa die de bewegingen beïnvloedt. Daarbij komt dat de verdeling van grote clusters van sterrenstelsels niet verklaard kan worden zonder de aanwezigheid van grote hoeveelheden donkere materie die tussen de zichtbare componenten ligt.

Daarnaast bieden gravitational lensing-effecten, waarbij de zwaartekracht van een massale objecten licht buigt en vervormt, krachtige bewijzen voor de aanwezigheid van onzichtbare massa’s. Door de analyse van lensing-verschijnselen kunnen astronomen de massa van objecten bepalen zonder te rekenen op hun lichtopbrengst. De resultaten tonen aan dat de massa die uit lensing wordt afgeleid veel groter is dan die van de zichtbare materie, wat opnieuw wijst op de aanwezigheid van donkere materie. Deze effecten worden met grote precisie bestudeerd met behulp van telescopen en satellieten, zoals de Hubble-ruimtetelescoop en de meer recente James Webb-ruimteobservatorium.

De rol van donkere energie wordt eveneens ondersteund door observaties van de kosmische achtergrondstraling. Satellieten zoals de Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP) en de Planck-missie hebben de subtiele fluctuaties in de kosmische achtergrondstraling geanalyseerd, wat inzicht geeft in de samenstelling en evolutie van het universum. Deze gegevens tonen aan dat ongeveer 68% van de totale massa-energie-inhoud van het universum bestaat uit donkere energie, een mysterieuze kracht die de versnelde uitdijing van het heelal veroorzaakt. De waarnemingen bevestigen dat de universele expansie niet alleen plaatsvindt, maar ook versnelt, wat de aanwezigheid van een repulsieve kracht vereist.

Naast astronomische observaties worden ook geavanceerde simulaties ingezet om de evolutie van de grote structuren in het universum te modelleren. Door computermodellen die rekening houden met de fysica van donkere materie en energie, krijgen wetenschappers inzicht in hoe het vroege heelal zich heeft ontwikkeld tot de complexe structuur die we vandaag zien. Deze simulaties tonen dat donkere materie een essentiële rol speelt bij de vorming van sterrenstelsels en clusters, doordat het de gravitatiebron vormt waarop normale materie zich kan verzamelen en vormen. Het is opmerkelijk dat de resultaten van deze simulaties overeenkomen met de waargenomen verdeling van materie en de structuur van het kosmische web.

Ondanks het uitgebreide bewijs en de vooruitgang in het veld, blijven er nog veel vragen onbeantwoord. De exacte aard van donkere energie en donkere materie is nog altijd onduidelijk. Wetenschappers weten niet precies uit welke deeltjes donkere materie bestaat, en of deze deeltjes interacties vertonen met gewone materie. Evenzo blijft de aard van donkere energie een mysterie, met verschillende theorieën die variëren van een kosmologisch constant tot dynamische velden die in de loop van de tijd veranderen.

Deze onzekerheden vormen de drijfveer voor nieuw onderzoek en technologische ontwikkeling. Tal van experimentele projecten en observatieprogramma’s worden momenteel uitgevoerd of gepland om meer licht te werpen op deze fundamentele vragen. Bijvoorbeeld, grote ondergrondse detectoren proberen deeltjes te vinden die mogelijk donkere materie vormen, terwijl telescopen gericht zijn op het bestuderen van de kosmische achtergrondstraling en supernovae. Daarnaast worden satellieten ontwikkeld die de zwaartekracht en de uitdijing van het heelal nauwkeurig kunnen meten over langere tijdsperioden.

De bevindingen uit deze diverse onderzoeksvelden vormen de basis voor ons steeds verder ontwikkelende begrip van de kosmos. Ze bieden niet alleen inzicht in de krachten die onze melkweg en andere sterrenstelsels sturen, maar ook in de fundamentele natuurwetten die het universum vormen. Wetenschappers blijven optimistisch over de toekomst, gedreven door de hoop dat nieuwe technologieën en innovatieve benaderingen ons zullen helpen de mysteries van donkere energie en donkere materie te ontrafelen. Het is duidelijk dat ons begrip van het universum voortdurend in ontwikkeling is, en dat elke nieuwe ontdekking ons dichterbij brengt bij het beantwoorden van enkele van de meest fundamentele vragen over het bestaan.

9. Impact Op Onze Melkweg

De invloed van de 'Great Attractor' en de onderliggende krachten op onze melkweg is van groot belang voor ons begrip van het universum. Deze krachten bepalen niet alleen de snelheid waarmee de melkweg door het heelal beweegt, maar spelen ook een essentiële rol in de vorming en evolutie van sterren, sterrenhopen en andere structuren binnen onze galaxie. Een belangrijke factor hierin is donkere materie, een onzichtbare substantie die een enorme invloed uitoefent op de structuur en stabiliteit van de melkweg. De aantrekkingskracht van donkere materie zorgt ervoor dat onze melkweg verbonden blijft met andere kosmische structuren, zoals clusters en filamenten in het universum.

Het begrijpen van deze krachten biedt niet alleen inzicht in de bewegingen en dynamiek van onze eigen galaxie, maar helpt ook bij het verklaren van de evolutie van het heelal als geheel. Het besef dat onzichtbare krachten een grote rol spelen, verandert onze kijk op kosmologie en de plaats van de mens in het universum. Wetenschappers verwachten dat verder onderzoek naar donkere materie, donkere energie en andere fundamentele krachten onze kennis nog verder zal verdiepen. Dit vergt mogelijk de ontwikkeling van nieuwe technologieën en theoretische modellen om deze onzichtbare invloeden beter te kunnen meten en begrijpen.

De kennis over deze krachten vormt de basis voor toekomstige ontdekkingen, zoals het voorspellen van de bewegingen van sterrenstelsels en het begrijpen van de grote structuur van het heelal. Het blijft een fascinerend en complex gebied dat ons inzicht in de kosmos voortdurend uitbreidt, en dat ons helpt onze plek in het universum beter te begrijpen. Door verder onderzoek kunnen we wellicht nog meer mysteries ontrafelen en de fundamentele aard van het heelal doorgronden.

Uitzicht op het zuidelijk halfrond, sterrenbeeld Norma, in de richting van de Grote Trekker.

Credit: ESO

10. Wat Gebeurt er in de Toekomst

De Melkweg, onze thuisgalaxie, wordt door een onzichtbare maar immens krachtige kracht beïnvloed: de zwaartekracht. Deze kracht trekt alle objecten binnen de Melkweg naar het centrum toe en zorgt voor de structuur en dynamiek van de galaxie. De grote kracht die hier een rol speelt, is de zwaartekracht, aangedreven door de massa van sterren, gas, stof en donkere materie. Donkere materie vormt een groot deel van de massa en beïnvloedt de beweging van sterrenstelsels op grote schaal. Zonder deze kracht zouden sterren niet in banen blijven en zou de structuur van de Melkweg niet bestaan. De kracht trekt niet alleen materie samen, maar beïnvloedt ook de vorm en beweging van de sterren. Het universum zelf wordt door deze kracht in stand gehouden, waardoor sterrenstelsels en clusters bij elkaar blijven. De kracht is ook verantwoordelijk voor het ontstaan van nieuwe sterren, omdat het gas en stof samenperst onder invloed van gravitatie. Deze kracht blijft zich ontwikkelen en beïnvloedt de evolutie van het universum. Wetenschappers bestuderen deze kracht om meer te begrijpen over de structuur en het ontstaan van onze kosmos. De grote kracht is dus de drijvende factor achter alles wat we zien en niet zien in het heelal. Door haar invloed blijven hemellichamen in beweging en ontstaan nieuwe sterrenstelsels. Het begrijpen van deze kracht helpt ons om de grote mysteries van het universum te ontrafelen en de toekomst ervan te voorspellen.

De toekomst van het universum is een fascinerend onderwerp dat velen boeit. Wetenschappers voorspellen dat de evolutie van het heelal afhankelijk is van de hoeveelheid donkere energie en donkere materie die aanwezig zijn. Als de donkere energie blijft toenemen, kan het universum blijven uitdijen en uiteindelijk uit elkaar drijven, een scenario dat bekendstaat als de "Big Freeze" of "Warmtereddingsuniversum". In dat geval zullen sterren en planeten uiteindelijk niet meer in staat zijn om leven te ondersteunen, omdat de kosmos steeds verder uitdijt en afkoelt. Aan de andere kant bestaat ook de mogelijkheid dat de uitdijing stopt en het universum ineenstort, een scenario dat bekendstaat als de "Big Crunch". Dit zou kunnen gebeuren als de zwaartekracht uiteindelijk de uitdijing stopt en het heelal weer ineenstort onder zijn eigen gewicht. Een ander interessant scenario is het "Big Bounce", waarbij het universum na een ineenstorting weer uitzet, wat een eeuwigdurend cyclisch proces zou betekenen. Wat de toekomst ook brengt, wetenschappers blijven de kosmos bestuderen om meer te weten te komen over de krachten die haar beïnvloeden. Technologische ontwikkelingen zullen ons mogelijk in staat stellen om dieper te kijken in de verste uithoeken van het heelal en de ware aard van donkere energie en donkere materie te begrijpen. Het blijft een fascinerend vraagstuk dat nog vele jaren wetenschappelijk onderzoek zal vereisen. De toekomst van het universum is onzeker, maar zeker dat het een voortdurende bron van inspiratie en ontdekking zal blijven.

Conclusie

De grote kracht die onze Melkweg door het universum trekt, is de zwaartekracht, een fundamentele kracht die de structuur en dynamiek van onze kosmos bepaalt. Deze kracht houdt sterrenstelsels bij elkaar en zorgt voor de vorming en evolutie van nieuwe hemellichamen. Wat de toekomst betreft, zijn er verschillende mogelijke scenario’s: het universum kan blijven uitdijen, ineenstorten of een cyclisch patroon vertonen. Wetenschappers blijven onderzoek doen naar donkere energie en donkere materie om deze toekomst beter te begrijpen. Het inzicht in deze krachten helpt ons niet alleen om het ontstaan van het heelal te verklaren, maar ook om te anticiperen op wat nog komen gaat. De voortdurende ontdekkingen en technologische vooruitgang bieden hoop op een dieper begrip van de kosmos. Ondanks dat er nog veel onduidelijkheden zijn, blijft de fascinatie voor de grote krachten die het universum vormen en sturen, een drijvende kracht voor wetenschappelijk onderzoek en menselijke nieuwsgierigheid. De toekomst van het heelal is een onlosmakelijk onderdeel van onze zoektocht naar kennis en begrip van de grote mysteries van het bestaan. Het blijft een boeiend en inspirerend onderwerp dat ons uitdaagt om verder te kijken en meer te ontdekken over de wonderen van het universum.

{ peter2011 }

30-05-2025 om 22:15 geschreven door peter  

The Great Attractor: What force is pulling our galaxy across the universe

In the decades that followed, researchers began to notice irregularities in the velocities of galaxies. Some had additional motion, superimposed on the expansion. These deviations suggested the presence of gravitational influences on scales larger than previously considered.

By the 1970s, scientists turned their attention to the motion of the Milky Way itself. It wasn’t only moving outward with the universe. It was drifting laterally, at high speed, toward a specific region in the southern sky. That direction pointed to a zone that could not be observed with optical instruments, blocked by the dense plane of the galaxy.

The motion was confirmed by observations of the cosmic microwave background. Satellites detected a small but consistent temperature shift across the sky. The radiation was slightly warmer in the direction of motion, slightly cooler in the opposite. This pattern showed that the Milky Way, along with the rest of the Local Group, was being pulled by something massive and unseen.

That same gravitational flow included the Virgo Cluster and dozens of neighboring galaxy groups. The source was not an object but a direction. The pull was real, however the origin remained hidden. So, what in the name of the universe is this Great Attractor?

What is the Great Attractor?

The Great Attractor is not an object. It is a gravitational anomaly located approximately 150 to 250 million light-years away. It lies within a region of the Laniakea Supercluster, which includes the Milky Way and more than one hundred thousand other galaxies.

The Laniakea Supercluster and the Milky Way with a red dot.

Credit: TULLY, R. B., COURTOIS, H., HOFFMAN, Y & POMARÈDE, D. NATURE 513, 71–73 (2014)

Despite its influence, the Great Attractor has never been seen directly. Its location places it behind the dense band of stars, dust, and gas that make up the plane of our galaxy. This region blocks visible light, making observation with traditional optical telescopes impossible. The area has long been known as the Zone of Avoidance.

To investigate the Great Attractor, scientists rely on indirect evidence. They track the motion of galaxies across large distances and analyze how those movements deviate from simple expansion. These deviations suggest a powerful gravitational pull centered in the hidden region.

Estimates of the mass involved vary, but some place it in the range of tens of thousands of Milky Way’s. That mass appears to be distributed across multiple galaxy clusters, forming part of a larger structure. Despite years of study, no central object has been identified that fully accounts for the scale of its influence.

Dark matter and the hidden structure of the universe

One explanation for the Great Attractor’s pull is the presence of dark matter. Dark matter does not emit or absorb light. It cannot be seen with any telescope. Yet its presence is inferred through gravity. Galaxies rotate faster than visible mass alone can explain. Their motions, especially on large scales, show that something unseen is exerting influence.

The Great Attractor may be a region where dark matter is densely concentrated. Its gravitational effect, visible in the flow of galaxies, could reflect the presence of an enormous volume of matter that does not interact with light.

In 2014, researchers redrew the map of our galactic neighborhood using velocity data. By tracing how galaxies moved through space, they defined the borders of a supercluster now known as Laniakea. At its center lies the region of the Great Attractor. Flow lines from thousands of galaxies converge toward this zone. The paths resemble rivers meeting in a basin. That basin appears to be shaped by a gravitational depression created by mass, most of which remains unseen.

The universe is not evenly filled. It contains long strands of matter called filaments, which connect dense nodes made of galaxy clusters. Between those filaments lie voids, vast expanses with few galaxies at all. The Great Attractor sits at one of these intersections, where multiple filaments converge. It may be a gravitational sink that collects galaxies over hundreds of millions of years.

Is the Great Attractor just a waypoint?

The more researchers have learned about the Great Attractor, the more complex the picture has become. Further out in the same general direction lies another massive structure, the Shapley Supercluster. Located more than 650 million light-years from Earth, Shapley contains many times the mass of the Great Attractor and is one of the densest concentrations of galaxies ever discovered.

Some astronomers now believe the Shapley Supercluster may be influencing the motion of the Great Attractor itself. If that is true, then the pull we experience may not come from a single gravitational center. Instead, it could be part of a larger cascade, with structures pulling on each other across immense distances.

The idea is supported by observations of what scientists call bulk flow. Measurements of galaxy clusters suggest that entire regions of the universe may be moving in a consistent direction, possibly influenced by matter that lies beyond the visible edge of the cosmos. If these observations hold, the Great Attractor may be just one part of a much longer chain of gravitational influence stretching well past the reach of current instruments.

The structure of the cosmos is not random

On the scale of superclusters, the universe begins to show structure. Galaxies do not float alone. They group together in clusters. Those clusters line up along filaments that weave through space. These filaments connect at nodes, forming an interconnected network. Between them lie enormous voids, nearly empty regions that can stretch for hundreds of millions of light-years.

The Great Attractor occupies one of those nodes. Its gravitational influence helps define the motion of the galaxies around it. By studying how matter flows toward the region, scientists can map the density of both visible and dark matter. These studies provide insight into how the universe formed, how it evolved, and how gravity continues to shape it on the largest scales.

The Milky Way is part of this structure. It is not traveling through space alone. It moves with its neighbors, drawn by forces that stretch far beyond the edge of our local cluster. The pull is steady and directional. It reveals a universe that is dynamic, structured, and shaped by mass we cannot yet see.

Can we ever see the Great Attractor clearly?

The Zone of Avoidance has hidden the region of the Great Attractor for decades. Its thick layers of dust and gas block visible light, making standard observation methods useless. But new tools are beginning to change that.

Radio and infrared telescopes can peer through the dust. The Parkes Observatory in Australia has already identified previously unknown galaxies in the hidden zone. The Atacama Large Millimeter Array in Chile, and the upcoming Square Kilometre Array, are expected to reveal even more.

Other techniques include gravitational lensing. This method looks for distortions in the light of distant objects, caused by the gravitational pull of unseen mass between the object and the observer. These distortions can help identify dense regions even when no light is visible.

Redshift surveys, which map the speed and direction of galaxies, are growing more detailed. Combined with advanced computer simulations, these data sets allow scientists to reconstruct the flow of galaxies across space. These reconstructions may eventually uncover the full structure of the Great Attractor, or show that it is part of something even larger.

The universe is still pulling secrets from the dark

The Great Attractor has shaped the motion of our galaxy for millions of years. It is close by, in cosmic terms. Yet it remains hidden, not because it is far away, but because it lies behind the crowded foreground of our own sky.

The pull is real. It has been measured from multiple directions. Our galaxy is not moving aimlessly. It is falling into something vast, dense, and still unseen.

The more we study the Great Attractor, the more we learn about how the universe is built. We are just beginning to understand the structures that guide the motion of galaxies across space. The Great Attractor is one of those structures. But it may not be the last. There may be others beyond it, pulling just as hard, across distances we have not yet reached. We know where we are going. But we still don’t know what lies at the end of the path.

RELATED VIDEOS

{ https://curiosmos.com/category/unsolved-mysteries/ }

29-05-2025 om 22:31 geschreven door peter  

Het Raadsel van het Herhalende Signaal uit de Ruimte: Een Wetenschappelijke Analyse

Inleiding

In de afgelopen jaren hebben astronomen en wetenschappers wereldwijd met grote belangstelling kennisgenomen van een aantal mysterieuze radiogolfsignalen afkomstig uit de diepten van het heelal. Deze signalen, die zich kenmerken door hun herhalende aard en onverwachte herkomst, vormen een van de meest intrigerende fenomenen in de moderne astrofysica. Ondanks uitgebreide observaties en onderzoek blijven de aard en oorsprong van deze signalen onduidelijk, wat aanleiding geeft tot vele theorieën en speculaties. Dit artikel biedt een uitgebreide wetenschappelijke analyse van het fenomeen, de huidige stand van onderzoek, mogelijke verklaringen, en de implicaties voor onze kennis over het universum.

1. Beschrijving van het Fenomeen

1.1. Het Herhalende Signaal: Fast Radio Bursts (FRB's)

Fast Radio Bursts (FRB's) vormen een van de meest intrigerende en recent ontdekte fenomenen in de astrofysica. Het betreft korte, krachtige radiopulsen die slechts enkele milliseconden duren, maar in die korte tijd enorme hoeveelheden energie uitzenden. Volgens schattingen produceren sommige FRB's in die enkele milliseconden evenveel energie als de zon in meerdere dagen. De eerste detectie van een FRB vond plaats in 2007 door Lorimer en collega's, wat leidde tot een nieuwe onderzoeksrichting binnen de radioastronomie. Sindsdien zijn er honderden FRB's geïdentificeerd, waarvan sommige herhaaldelijk vanuit dezelfde bron worden waargenomen, wat suggereert dat deze fenomenen niet louter eenmalige gebeurtenissen zijn, maar mogelijk verbonden zijn aan specifieke astrophysische objecten of processen.

1.2. Het Signaal dat de Wetenschap Verrast

Een cruciaal aspect dat de wetenschappelijke gemeenschap heeft verrast, is het herhaalbare karakter van sommige FRB's. Tot voor kort werd aangenomen dat deze korte radiopulsen een eenmalig fenomeen waren, veroorzaakt door catastrofale gebeurtenissen zoals supernova's of neutronensterbotsingen. Echter, de ontdekking van bronnen die meerdere keren radiogolven uitzenden, bracht een paradigmaverschuiving teweeg. Een van de meest bekende voorbeelden hiervan is FRB 121102. Sinds de eerste waarneming in 2012 is vastgesteld dat deze bron herhaaldelijk signalen uitzendt, vaak met regelmatige onderbrekingen. Dit herhalingspatroon wijst erop dat de onderliggende fysische mechanismen mogelijk niet het gevolg zijn van een eenmalige, catastrofale gebeurten, maar eerder van dynamische en mogelijk herhaalbare processen.

De herhalende aard van FRB 121102 heeft de verwachtingen van wetenschappers veranderd en heeft geleid tot nieuwe hypotheses over de aard van de bron. Mogelijke verklaringen omvatten interacties met magnetar-sterren, die krachtige magnetische velden bezitten en energierijke uitbarstingen kunnen produceren. Andere theorieën suggereren dat de bronnen mogelijk te maken hebben met bijzonder inerte of exotische objecten, zoals zwarte gaten of neutronensterren in een dynamische omgeving. Het herhaalbare karakter maakt het mogelijk om de bronnen nauwkeuriger te bestuderen en biedt kansen om meer te leren over de fysische omstandigheden in het verre universum.

Kortom, de ontdekking van herhaalbare FRB's, in het bijzonder exemplaren zoals FRB 121102, heeft een belangrijke wetenschappelijke doorbraak betekend. Het heeft niet alleen de perceptie veranderd dat deze radiogolven eenzamer en incidenteel zijn, maar heeft ook nieuwe vragen opgeroepen over de aard van de bronnen en de fysische processen die deze korte, energierijke uitbarstingen veroorzaken. Deze bevindingen openen de deur naar diepgaander onderzoek en bieden mogelijk inzichten in de exotische en extreme omstandigheden van het heelal.

2. Observaties en Technieken

De detectie van snelle radio-episoden zoals Fast Radio Bursts (FRB's) gebeurt met behulp van geavanceerde radiotelescopen. Deze instrumenten, waaronder het Arecibo-observatorium, het Parkes-telescoop en de CHIME-infrastructuur in Canada, beschikken over grote ontvangstoppervlakken en kunnen grote delen van de hemel in één waarneming bestrijken. Hierdoor is het mogelijk om zowel grote gebieden te monitoren als kortdurende, onverwachte signalen vast te leggen. De continue waarnemingen die hiermee worden uitgevoerd, zijn cruciaal voor het detecteren van transienten die vaak slechts enkele milliseconden tot seconden duren. De technische aanpak omvat het gebruik van hoge-snelheid dataverwerking en digitale filtering om de zwakke radiosignalen van deze gebeurtenissen te onderscheiden van ruis en andere achtergrondgeluiden.

2.1. Radio-astronomie en Detectiemethoden
Radio-astronomische observaties maken gebruik van grote antennes en geavanceerde signaalverwerkingstechnologieën om radiogolven die afkomstig zijn van kosmische bronnen te registreren. Bij de detectie van FRB's worden frequentiebanden gebruikt die gevoelig zijn voor korte, intense radiosignalen. De gegevens worden vaak in real-time geanalyseerd met behulp van algoritmes die patronen en uitzonderingen identificeren. Het vermogen van deze telescopen om meerdere frequenties gelijktijdig te registreren, verhoogt de kans op het detecteren van deze zeldzame gebeurtenissen. Daarnaast maakt de ontwikkeling van netwerken zoals CHIME het mogelijk om meerdere waarnemingen tegelijkertijd uit te voeren en zo de detectiegraad verder te verhogen.

2.2. Functie van Herhalende Signalobservaties
Herhaalde waarnemingen vormen een fundamenteel onderdeel van de studie naar FRB's. Door herhaaldelijk te kijken naar dezelfde regio's in de hemel, kunnen wetenschappers patronen en periodiciteit in de signalen ontdekken. Sommige FRB's lijken zich met regelmaat te herhalen, wat aanwijzingen geeft over de aard van de bron, zoals een neutronenster of een andere compact object. Het identificeren van herhalingspatronen helpt niet alleen bij het lokaliseren van de bron, maar ook bij het begrijpen van de fysische processen die deze fenomenen veroorzaken. Zonder herhaalde observaties zou het zeer moeilijk zijn om de eigenschappen en oorsprong van FRB's te onderzoeken, omdat de bronnen vaak onvoorspelbaar en kortdurend zijn.

3. Mogelijke Verklaringen voor het Fenomeen

De herhalende radiosignalen, vaak aangeduid als Fast Radio Bursts (FRB's), vormen een van de meest intrigerende en onbegrepen fenomenen in de hedendaagse astrofysica. Ondanks uitgebreide observaties en talrijke theoretische pogingen blijft de exacte aard en oorsprong van deze signalen onduidelijk. Hier volgt een overzicht van enkele van de meest besproken wetenschappelijke hypotheses die trachten deze complexe fenomenen te verklaren, gebaseerd op de huidige kennis en theorieën.

3.1. Magnetar-gebonden Verklaringen

Een van de meest veelbelovende en wetenschappelijk onderbouwde verklaringen voor herhaalde FRB's betreft de rol van magnetar-achtige neutronensterren. Magnetars vormen een speciale klasse van neutronensterren die gekenmerkt worden door extreem sterke magnetische velden, van de orde van 10^14 tot 10^15 gauss. Ter vergelijking: het aardmagnetisch veld ligt rond de 0,5 gauss. Deze immense magnetische velden kunnen leiden tot krachtige magnetische instabiliteiten en plotselinge ontlasingen van magnetisch opgeslagen energie.

Volgens deze hypothese kunnen de snelle veranderingen in het magnetische veld van een magnetar krachtige elektromagnetische uitbarstingen veroorzaken, die zich manifesteren als korte, intense radiogolven. Deze uitbarstingen kunnen herhaaldelijk plaatsvinden, afhankelijk van de aard van de magnetische instabiliteit en de dynamiek binnen het magnetar-veld. Observaties van bepaalde FRB-bronnen, zoals FRB 121102, ondersteunen deze theorie doordat ze herhaalbare signalen vertonen die mogelijk verband houden met de activiteiten van magnetars.

Bovendien worden magnetar-modellen versterkt door de detectie van X-ray en gamma-uitbarstingen die gelijktijdig met enkele FRB's voorkomen, wat wijst op een actieve magnetar-omgeving. Theoretisch kunnen de magnetische instabiliteiten, zoals magnetische reconexie of starquakes, kortdurende energievlekken veroorzaken die radiosignalen uitstoten. Dit model wordt ondersteund door de waarneming dat magnetars zich in gebieden met hoge dichtheid van interstellaire materie bevinden, waar extreme magnetische activiteit mogelijk is.

3.2. Exotische Astrofysische Objecten

Naast de magnetar-hypothese bestaan er ook theorieën die verwijzen naar exotische en hypothetische objecten binnen de astrofysica. Sommige wetenschappers speculeren dat de herhaalde signalen afkomstig kunnen zijn van zeldzame of ongebruikelijke systemen, zoals zwartgat- of pulsarsystemen die zich op onconventionele manieren gedragen.

Een voorbeeld hiervan zijn theoretische 'dyon'-deeltjes, hypothetische elementaire deeltjes die zowel elektrische als magnetische lading bezitten. Hoewel het bestaan van dyons nog niet experimenteel is bevestigd, biedt hun theoretische vermogen om elektromagnetische en magnetische velden te beïnvloeden een plausibele manier om herhaalde radiosignalen te genereren. Een andere mogelijkheid betreft exotische velden, zoals scalar- of pseudoscalarvelden, die in sommige theorieën over de donkere materie en het universum voorkomen en die mogelijk elektromagnetische emissies kunnen uitlokken.

Verder wordt ook de rol van ongewone pulsars of neutronensterren die zich op ongewone manieren gedragen, onderzocht. Bijvoorbeeld, in theorie kunnen bepaalde exotische systemen periodieke verstoringen ondergaan die radiosignalen uitzenden. Hoewel deze modellen nog in een vroeg stadium verkeren en meer bewijs vereisen, bieden ze een interessante invalshoek voor het verklaren van herhaalde FRB's.

3.3. Technologische of Kunstmatige Oorzaken

Een controversiële maar niet te negeren hypothese betreft de mogelijkheid dat de waargenomen signalen niet natuurlijk, maar artificieel van aard zijn. Deze theorieën suggereren dat de herhaalde radiogolven afkomstig zouden kunnen zijn van buitenaardse beschavingen die communicatie via radiogolven onderhouden.

Hoewel de wetenschappelijke consensus terughoudend is om buitenaardse intelligentie als verklaring te accepteren vanwege het gebrek aan direct bewijs, blijft het idee aantrekkelijk en wordt het niet volledig uitgesloten. De signalen vertonen geen duidelijke patronen die volledig verklaard kunnen worden door natuurlijke processen, en sommige wetenschappers wijzen erop dat het detecteren van een artificieel patroon of modulatietechnieken mogelijk de sleutel zou kunnen zijn om buitenaardse intelligentie te identificeren.

Daarnaast worden voorstellen gedaan dat geavanceerde beschavingen mogelijk gebruik maken van radiogolven om signalen te sturen naar andere systemen of om via een soort 'interstellair internet' te communiceren. Deze theorieën worden vaak besproken binnen het kader van de SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence)-initiatieven, waarbij gezocht wordt naar niet-natuurlijke patronen in de signalen die kunnen wijzen op intelligente oorsprong.

3.4. Astrofysische Explosies en Magnetische Instabiliteiten

Tot slot worden ook explosieve gebeurtenissen en magnetische instabiliteiten binnen bestaande astrophysische objecten beschouwd als mogelijke oorzaken. Bijvoorbeeld, supernova-explosies, die de uitbarsting van een ster in een catastrofale explosie vertegenwoordigen, kunnen in bepaalde omstandigheden herhaalde emissies veroorzaken als gevolg van de interactie met de omringende materie.

Daarnaast kunnen magnetische instabiliteiten in neutronensterren, zoals starquakes—plotselinge herstructureringen van het neutronenster-magnetisch veld—korte maar krachtige uitbarstingen van energie veroorzaken. Deze gebeurtenissen kunnen radiosignalen uitzenden die herhaald kunnen voorkomen, afhankelijk van de aard en frequentie van de magnetische instabiliteiten.

Bovendien worden theorieën onderzocht waarin magnetische reconexie, vergelijkbaar met die in de zon, plaatsvindt binnen neutronensterren of magnetars, wat kan leiden tot korte, herhalende uitbarstingen van elektromagnetische straling. Hoewel deze modellen nog in ontwikkeling zijn, bieden ze een plausibele verklaring voor de variabiliteit en herhaling van sommige FRB's.

Conclusie

Hoewel geen enkele theorie alle waargenomen eigenschappen van herhalende FRB's volledig kan verklaren, bieden de verschillende hypotheses waardevolle inzichten en richtingen voor verder onderzoek. Magnetar-achtige objecten blijven de meest veelbelovende natuurlijke verklaring, ondersteund door recente observaties en theoretische modellen. Tegelijkertijd blijven exotische objecten, mogelijke technologische oorsprongen en astrophysische explosies interessante alternatieven die verder onderzocht moeten worden. Het begrijpen van deze mysterieuze signalen vereist een integratie van waarnemingen, theorieën en technologische innovaties, om zo de ware.

4. Huidige Stand van het Onderzoek

4.1. Observatieprogramma's en Samenwerkingen

In de recente jaren is er een groei geweest in het opzetten van internationale samenwerkingsverbanden en observatieprogramma's gericht op het bestuderen van fast radio bursts (FRB's). Deze samenwerking is essentieel vanwege de zeldzaamheid en de korte duur van de signalen, waardoor het verzamelen van voldoende gegevens een uitdaging vormt. Een toonaangevend voorbeeld hiervan is het CHIME-instrument (Canadian Hydrogen Intensity Mapping Experiment) in Canada. Dit radiotelescoop array is specifiek ontworpen om snelle, korte radiostralingen te detecteren en beschikt over een enorme veldoppervlakte, wat het mogelijk maakt om dagelijks duizenden FRB's te registreren. Sinds de ingebruikname heeft CHIME een uitgebreide catalogus opgebouwd met duizenden FRB-detecties, waardoor wetenschappers patronen en mogelijke periodiciteit in de signalen kunnen onderzoeken (Amiri et al., 2018).

Daarnaast worden er internationale projecten opgezet die gebruik maken van meerdere telescopen wereldwijd, zoals het Breakthrough Listen-project en het European VLBI Network (EVN). Deze projecten richten zich op het verzamelen van gedetailleerdere gegevens over de bronlocaties en de kenmerken van de signalen. Een belangrijk doel is het identificeren van herhaalde FRB's en het bepalen van hun herkomstgebieden. Door het combineren van data van verschillende observatoria wordt de lokaleisatie van bronnen verfijnd, wat cruciaal is voor het begrijpen van de aard van de bronnen (Marcote et al., 2020).

4.2. Data-analyse en Machine Learning

De korte duur en onvoorspelbaarheid van FRB's maken het moeilijk om ze tijdig te detecteren en te analyseren met traditionele methoden. Daarom maken onderzoekers steeds vaker gebruik van geavanceerde data-analyse technieken en machine learning algoritmen. Machine learning, een subset van kunstmatige intelligentie, stelt wetenschappers in staat om patronen te herkennen in grote datasets die voor menselijke analyse onzichtbaar zijn. Door het trainen van algoritmen op historische detecties kunnen modellen nieuwe, nog niet herkende signalen identificeren en classificeren.

Een voorbeeld hiervan is het gebruik van convolutionele neurale netwerken (CNN's), die getraind zijn om FRB-signalen te onderscheiden van ruis en andere interferentie. Deze methoden verhogen de detectiegraad aanzienlijk en verminderen het aantal fout-positieve meldingen. Daarnaast worden unsupervised learning-technieken gebruikt om mogelijk nieuwe soorten radio-ontploffingen te ontdekken die niet in bestaande datasets voorkomen. Door het toepassen van machine learning kunnen onderzoekers sneller en efficiënter grote hoeveelheden data analyseren en bronnen ontdekken die anders over het hoofd zouden worden gezien (Zhou et al., 2021).

Ook worden real-time detectiesystemen ontwikkeld, die direct na ontvangst van een radiosignaal een automatische analyse uitvoeren en mogelijk een follow-up observatie initiëren. Dit is van groot belang omdat FRB's zeer kortdurend zijn en het detectieproces snel moet gebeuren om de bron beter te lokaliseren en te bestuderen.

4.3. Limitaties en Uitdagingen

Ondanks de aanzienlijke vooruitgang blijven er belangrijke beperkingen en uitdagingen bestaan binnen het onderzoek naar FRB's. Een van de grootste beperkingen is de beperkte resolutie van bestaande telescopen. Hoewel instrumenten zoals CHIME en FAST (Five hundred meter Aperture Spherical Telescope) grote oppervlakten bestrijken, blijft de precieze lokalisatie van de bron vaak onbetrouwbaar. Dit komt doordat de meeste radio-observatoria een relatief grote waarnemingshoek hebben, waardoor de exacte locatie van de bron niet met hoge precisie kan worden vastgesteld. Het gevolg hiervan is dat het identificeren van de bron in optische of andere golflengten moeilijk wordt, wat het begrijpen van de aard van de bron bemoeilijkt.

Een andere uitdaging betreft de onvoorspelbaarheid en willekeurigheid van de signalen. FRB's worden vaak zonder waarschuwing gedetecteerd, wat betekent dat onderzoekers geen voorafgaande kennis hebben van wanneer en waar een nieuwe gebeurtenis zal plaatsvinden. Dit vereist continue monitoring en snelle reactiecapaciteit, die niet altijd beschikbaar zijn. Bovendien blijven veel FRB's eenmalig en niet herhaald, waardoor het onmogelijk is om patronen of herhaalde kenmerken te bestuderen zonder uitgebreide en langdurige waarnemingen.

Tot slot is er ook de kwestie van het bepalen van de exacte bronlocatie. De afstand en locatie van de bron bepalen belangrijke fysische eigenschappen, zoals de bronsterkte en de omgeving waarin deze zich bevindt. Maar door de interferentie van de ionosfeer en de beperkingen in de angular resolution blijft het moeilijk om precieze positiebepalingen te doen. Hierdoor is het vaak niet mogelijk om de bron te koppelen aan bekende astronomische objecten, zoals neutronensterren, magnetar’s of andere exotische objecten.

Samenvattend, hoewel de technologie en methoden snel verbeteren, blijven de beperkingen van instrumenten en de onvoorspelbaarheid van de signalen een grote uitdaging voor het volledig begrijpen van FRB's. Toekomstige ontwikkelingen in telescopietechnologie, data-analyse en internationale samenwerking zullen een cruciale rol spelen in het overwinnen van deze obstakels en het verdiepen van ons inzicht in deze mysterieuze en fascinerende astronomische fenomenen.

5. Implicaties voor de Astrofysica en het Universum

5.1. De zoektocht naar de Oorsprong

Het begrijpen van herhalende space-objecten en hun signalen vormt een belangrijk wetenschappelijk vraagstuk dat diepgaande implicaties kan hebben voor onze kennis van het universum. Herhalende signalen, zoals pulsars en mogelijk nog niet geïdentificeerde fenomenen, bieden unieke kansen om fysische processen onder extreme omstandigheden te bestuderen. Door middel van de analyse van deze signalen kunnen wetenschappers inzicht krijgen in de fysica van neutronensterren, die worden beschouwd als de dichtstbevolkte en snelst roterende objecten in het heelal. Neutronensterren ontstaan uit de supernova-explosies van massieve sterren en worden gekenmerkt door immense dichtheden en krachtige magnetische velden, die theoretisch complex gedrag veroorzaken dat nog niet volledig begrepen wordt. Het bestuderen van herhalende signalen afkomstig van deze objecten kan leiden tot een beter begrip van de materie onder extreme druk en temperatuur, en mogelijk zelfs tot de ontdekking van nieuwe fysische wetten die de huidige modellen uitdagen.

Daarnaast kunnen deze signalen inzicht geven in de structuur en dynamiek van magnetische velden rondom neutronensterren. Magnetische velden in dergelijke objecten kunnen tot miljarden keren sterker zijn dan het aardmagnetisch veld, wat een unieke natuurlijke laboratorium vormt voor het bestuderen van magnetohydrodynamica onder extreme condities. Door het meten en analyseren van de variabiliteit en polarizatie van de signalen kunnen wetenschappers de geometrie en sterkte van deze velden in kaart brengen, wat op zijn beurt bijdraagt aan onze kennis over de evolutie van compacte objecten en de rol van magnetische velden in astronomie.

5.2. De Mogelijkheid tot Buitenaardse Communicatie

Hoewel het nog steeds in de theoretische sfeer ligt, opent de detectie van herhalende signalen ook de mogelijkheid tot het identificeren van technologische activiteiten van buitenaardse beschavingen. Dit idee wordt voornamelijk ondersteund door de SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence) -programma’s, die gericht zijn op het zoeken naar artificiële signalen die niet door natuurlijke processen verklaard kunnen worden. Herhalende signalen die zich op regelmatige, voorspelbare manieren voordoen, kunnen een eerste indicatie zijn dat ze door intelligente wezens zijn uitgezonden, bijvoorbeeld in de vorm van communicatiesignalen of technologische pulsen.

Het detecteren van dergelijke signalen zou een revolutionaire verandering betekenen in de zoektocht naar buitenaards leven en intelligentie, omdat het niet alleen bevestigt dat er andere bewuste beschavingen bestaan, maar ook dat zij technologie gebruiken die communicatie mogelijk maakt over grote afstanden. Wetenschappers zouden deze signalen verder kunnen analyseren om meer te weten te komen over de gebruikte technologieën en mogelijk zelfs de aard en motivatie van de buitenaardse beschavingen. Het blijft echter belangrijk te benadrukken dat tot nu toe geen definitief bewijs is gevonden dat herhalende signalen artificieel van oorsprong zijn, en dat natuurlijke fenomenen nog altijd de meest waarschijnlijke verklaring vormen.

5.3. Betekenis voor Kosmologie

Naast de directe fysische en technologische implicaties kunnen herhalende signalen ook belangrijke informatie bevatten over de structuur en evolutie van het heelal. Deze signalen kunnen bijvoorbeeld informatie geven over de distributie van materie op grote schaal, zoals de aanwezigheid van donkere materie of de clustering van sterren en sterrenstelsels. Door de analyse van de ruimtelijke en temporele patronen van deze signalen kunnen wetenschappers inzicht krijgen in de grote kosmische structuren en de dynamiek die eraan ten grondslag ligt.

Bovendien kunnen herhalende signalen licht werpen op de fysische omstandigheden in het verre heelal, zoals de temperatuur, dichtheid en de aanwezigheid van magnetische velden in interstellaire en intergalactische omgevingen. In het bijzonder kunnen deze signalen helpen bij het testen van kosmologische modellen over de evolutie van het heelal sinds de oerknal. Bijvoorbeeld, door het vergelijken van signaalpatronen met voorspellingen uit de algemene relativiteitstheorie en kwantumveldentheorie, kunnen wetenschappers nieuwe inzichten verkrijgen in de fundamenten van de kosmos en mogelijk nieuwe fysische principes ontdekken die het universum vormgeven.

Kortom, de studie van herhalende space-objecten en hun signalen vormt een interdisciplinair onderzoeksgebied dat niet alleen onze kennis van de fysica onder extreme condities verrijkt, maar ook potentieel de manier waarop wij het heelal en onze plaats daarin begrijpen, fundamenteel kan veranderen. Het kan leiden tot nieuwe ontdekkingen over de aard van materie, energie, en mogelijk zelfs de aard van bewustzijn en intelligentie in het universum.

6. Toekomstperspectieven

6.1. Technologische Verbeteringen
De komende jaren zullen significante technologische innovaties plaatsvinden binnen de astronomie en astrofysica, wat een grote sprong in de kwaliteit en kwantiteit van waarnemingen mogelijk maakt. Een voorbeeld hiervan is de lancering van de Square Kilometre Array (SKA), een wereldwijd samenwerkingsproject dat zich richt op het bouwen van ’s werelds grootste radiotelescoop met een totale ontvangstoppervlakte van ongeveer een miljoen vierkante meter. De SKA zal een enorme toename in gevoeligheid en resolutie bieden, waardoor zwakkere en verder wegstaande bronnen kunnen worden waargenomen en gedetailleerdere beelden van kosmische emissies ontstaan. Daarnaast zorgen verbeteringen in digitale signaalverwerking en data-analyse voor snellere verwerking en interpretatie van de grote hoeveelheden verzamelde data, wat de detectie van zeldzame en complexe signalen verbetert.

6.2. Multimodale Waarnemingen
Een andere belangrijke ontwikkeling is de integratie van multimodale waarnemingen, waarbij gebruik wordt gemaakt van verschillende meetinstrumenten en observaties op meerdere golflengten zoals radiogolven, zichtbaar licht, infrarood, ultraviolet, röntgenstraling en gammastraling. Door deze gecombineerde aanpak kunnen wetenschappers een meeromvattend beeld krijgen van de bronnen en processen die achter de signaaluitzendingen schuilgaan. Bijvoorbeeld, door gelijktijdige waarnemingen in radiogolven en röntgenstraling kunnen onderzoekers beter begrijpen welke fysieke mechanismen verantwoordelijk zijn voor de emissies en de dynamiek van bijvoorbeeld neutronensterren en supernova-explosies. Multimodale observaties versterken daarmee de interpretatie van complexe astronomische fenomenen en dragen bij aan een dieper begrip van de kosmos.

6.3. Interdisciplinaire Samenwerking
Een derde belangrijke factor voor de toekomstige ontwikkeling is de toenemende samenwerking tussen verschillende wetenschappelijke disciplines. Astrofysici werken nauw samen met deeltjesfysici, technologische ingenieurs en datawetenschappers om nieuwe theorieën, modellen en technologieën te ontwikkelen. Deze interdisciplinaire aanpak versnelt niet alleen de innovatie, maar stelt ook in staat om complexe vragen te benaderen vanuit meerdere perspectieven. Bijvoorbeeld, de kennis uit de deeltjesfysica over deeltjesinteracties helpt bij het interpreteren van kosmische straling en donkere materie, terwijl technologische innovaties leiden tot verbeterde instrumenten voor waarneming. Deze samenwerking is essentieel voor het begrijpen van fundamentele vragen over de aard van het universum en de evolutie ervan, en vormt de basis voor de volgende generatie astronomische ontdekkingen.

EINDBESLUIT

De herhaalde ruimte-objecten die signalen naar de aarde uitzenden vormen een van de meest fascinerende en onbegrepen verschijnselen binnen de moderne astronomie. Deze objecten, vaak aangeduid als herhalende fast radio bursts (FRB's) of andere soortgelijke signalen, blijven een raadsel vanwege hun onvoorspelbare frequenties en herhalingspatronen. Ondanks talrijke onderzoeksinitiatieven ontbreekt het momenteel aan sluitend bewijs dat één enkele verklaring kan rechtvaardigen, hoewel diverse hypotheses worden geopperd. Sommige wetenschappers suggereren dat deze signalen afkomstig kunnen zijn van natuurlijke fenomenen zoals neutronensterren of magnetar-uitbarstingen (Lorimer et al., 2007; Zhang, 2014), terwijl anderen vermoeden dat ze mogelijk verbonden zijn met technologische activiteiten of buitenaardse intelligentie (Kaku, 2018).

De voortdurende technologische vooruitgang, zoals de ontwikkeling van meer gevoelige radiotelescopen zoals CHIME en FAST, speelt een essentiële rol in het detecteren en analyseren van deze signalen (Amiri et al., 2018; Li et al., 2020). Internationale samenwerkingen en innovatieve data-analysemethoden, waaronder machine learning, vergroten de kans op het identificeren van patronen en het doorgronden van de fysische processen achter de signalen (Zhou et al., 2021). Hoewel we nog geen definitieve antwoorden hebben, biedt het onderzoek naar deze mysterieuze signalen niet alleen inzicht in de fysica van het universum, maar opent het ook de mogelijkheid tot het ontdekken van buitenaardse intelligentie of nieuwe natuurwetten (Petroff et al., 2019). Kortom, de wetenschap staat aan de vooravond van mogelijk baanbrekende ontdekkingen die onze kennis over het kosmos verder zullen verdiepen, wat een opwindend tijdperk voor de astrofysica markeert.

Referenties:

1. Lorimer, D. R., et al. (2007). A bright millisecond radio burst of extragalactic origin. Science, 318(5851), 777-780.
2. Zhang, B. (2014). A possible connection between Fast Radio Bursts and gamma-ray bursts. The Astrophysical Journal Letters, 780(2), L21.
3. Kaku, M. (2018). The Future of Humanity. Doubleday.
4. Amiri, M., et al. (2018). The CHIME Fast Radio Burst Project: System Overview. The Astrophysical Journal, 863(1), 48.
5. Li, D., et al. (2020). The FAST radio telescope: A new window for transient astronomy. Nature Astronomy, 4, 377-381.
6. Zhou, Z. et al. (2021). Machine learning in FRB detection: Current status and future prospects. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 503(2), 2303-2311.
7. Petroff, E., et al. (2019). FRBCAT: The Fast Radio Burst Catalogue. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 482(3), 3109-3115.
8. Connor, L., et al. (2016). Non-cosmological fast radio bursts from stellar flares. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 460(2), 1054-1058.
9. Katz, J. I. (2016). Fast radio bursts—a brief review: Some questions, fewer answers. Modern Physics Letters A, 31(14), 1630014.
10. Macquart, J.-P., et al. (2020). A census of baryons in the Universe from localized fast radio bursts. Nature, 581(7809), 391-395.

{ PETER2011 }

29-05-2025 om 18:42 geschreven door peter  

A mysterious object within our own galaxy is emitting a bizarre pulsing signal directed at Earth, one that scientists say is unlike anything ever recorded, and they haven’t ruled out an alien origin. 

NASA astrophysicist Dr. Richard Stanton, who led the research team, described the signal as “strange” and said its properties defy all known astrophysical explanations. “In more than 1,500 hours of observations, we’ve never seen a pulse like this,” 

Stanton noted. The signal originates from a sun-like star approximately 100 light-years away in the constellation Ursa Major (the Great Bear). It was first detected as a flash of light that abruptly brightened, dimmed, and then brightened again, an unusual pattern that immediately drew attention.

Even more puzzling, the pulse repeated exactly four seconds later, matching the first in every detail.

According to Stanton’s findings, published in Acta Astronautica, the signal also triggered bizarre activity in the host star, causing it to partially vanish in just a tenth of a second, a phenomenon with no clear scientific explanation. 

It's noteworthy that this object was specifically targeting Earth with its signal, not just broadcasting randomly into space, but directing its transmission toward our planet. 

Whatever the intention behind it, that alone is intriguing. Even more interesting is that NASA publicly acknowledged this discovery. While NASA’s statements aren't always fully transparent, could this be a prelude to something bigger, perhaps a forthcoming revelation about the discovery of a Dyson Sphere, or even confirmation of intelligent extraterrestrial life?

  

{ http://ufosightingshotspot.blogspot.com/ }

29-05-2025 om 17:46 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/ }

28-05-2025 om 15:35 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/ }

28-05-2025 om 15:27 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/ }

28-05-2025 om 15:06 geschreven door peter  

James Webb telescope discovers frozen water around a distant, sunlike star

The new discovery centers on a star called HD 181327, located about 155 light-years away, in the constellation Telescopium. At just 23 million years old, HD 181327 is a cosmic infant compared with our 4.6 billion-year-old sun, and it's encircled by a broad, dusty debris disk that is rich in small, early building blocks of planets.

"HD 181327 is a very active system," study co-author Christine Chen, a research scientist at Johns Hopkins University in Maryland, said in a NASA statement. Frequent collisions between icy bodies in this disk are constantly stirring up fine particles of dusty water ice, which are "perfectly sized for Webb to detect," Chen said.

The findings, published May 15 in the journal Nature, suggest these "dirty snowballs" of ice and dust could eventually play a key role in delivering water to future rocky planets that may form over the next few hundred million years. As planets take shape within the disk, comets and other icy bodies could collide with the young worlds and shower them with water — a process thought to have helped seed early Earth with the water that sustains life today.

Related: 

• Did the James Webb telescope really find evidence of alien life? Here's the truth about exoplanet K2-18b.

JWST revealed that most of the distant star system's water ice is concentrated in the outer regions of the disk, where temperatures are cold enough for it to remain stable. Closer in, the ice becomes increasingly scarce, likely vaporized by the star's ultraviolet radiation or locked away in larger rocky bodies known as planetesimals, which remain invisible to JWST's infrared instruments.

According to the research team, the debris disk around HD 181327 resembles what the Kuiper Belt — the vast, doughnut-shaped region of icy bodies beyond Neptune — likely looked like billions of years ago during the early stages of our solar system's evolution.

"What's most striking is that this data looks similar to the telescope's other recent observations of Kuiper Belt objects in our own solar system," Chen said in the statement.

RELATED VIDEOS

{ https://www.livescience.com/space }

27-05-2025 om 21:39 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/ }

27-05-2025 om 15:54 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/ }

27-05-2025 om 15:37 geschreven door peter  

Scientists question possible signs of life on exoplanet K2-18b in new study: 'We never saw more than insignificant hints'

Victoria Corless

In 2023, scientists from Cambridge University reported what appeared to be very exciting news. NASA's James Webb Space Telescope, they said, had detected signs of a liquid water ocean — and possibly life — on the exoplanet K2-18b, a temperate sub-Neptune world located about 124 light-years away from Earth. Then, earlier this year, the same team announced what they called even stronger evidence for those potential signs of alien life.

The signs were rooted in a tentative detection of dimethyl sulfide (DMS) — a molecule produced on Earth solely by marine life — and/or its close chemical relative DMDS, which is also a potential biosignature, in the atmosphere of the exoplanet. This finding, along with the possibility that K2-18b is a "Hycean world" with a liquid water ocean, sparked significant interest about its potential to support life.

However, these results have sparked intense debate among astronomers. While recognizing this finding would be a groundbreaking achievement and a major testament to the James Webb Space Telescope's (JWST) capabilities if true, many scientists remain skeptical, questioning both the reliability of the detected DMS signature as well as whether DMS itself is a dependable sign of life in the first place. As such, many independent teams have been conducting follow-up studies about the original claims — and a newly published one only adds to the debate, suggesting the Cambridge scientists' DMS detection wasn't significant enough to warrant the publicity it received.

"Among the physical sciences, astronomy enjoys a privileged position," Rafael Luque, a post doctoral researcher at the University of Chicago, told Space.com. "It is more frequently covered in the media thanks to its visual appeal and the big philosophical and universal questions it addresses. It was therefore expected that — even if tentative — the detection of a potential biomarker in the atmosphere of an exoplanet would have extensive coverage."

The significance of significance

Luque and his colleagues, including fellow postdoctoral researchers Caroline Piaulet-Ghorayeb and Michael Zhang, remain unconvinced that what astronomers observed on K2-18b was in fact a credible signature indicating life. In a recent arxiv preprint — which is yet to be peer-reviewed — their team re-examined the validity of the original evidence. "This is how science works: evidence and counterevidence go hand in hand,” he stated.

When scientists study data from different instruments separately, they might end up with conflicting results — it's like finding two different "stories" about a subject that don't match. "This is, in fact, what happened in the original team's papers," Zhang told Space.com. "They inferred a much higher temperature from their MIRI (mid-infrared) data than from their NIRISS and NIRSpec (near-infrared) data. Fitting all the data with the same model ensures that we're not telling contradictory stories about the same planet."

Thus, the team conducted a joint analysis of K2-18b using data from all three of the JWST's key instruments — the Near Infrared Imager and Slitless Spectrograph (NIRISS) and the Near Infrared Spectrograph (NIRSpec), which capture near-infrared light, and the Mid-Infrared Instrument (MIRI), which detects longer mid-infrared wavelengths. The goal was to ensure a consistent, planet-wide interpretation of K2-18b's spectrum that the team felt the original studies both lacked.

More in Science

• 

Scientists Intrigued by Strange Behavior of Distant Planet

Futurism

• 

Scientists stunned after stumbling upon creature rarely seen in over a century: 'This raises a few questions'

The Cool Down

• 

Anglo-Saxons buried a mysterious vessel over a millennium ago. Archaeologists discovered its contents

CNN

"We reanalyzed the same JWST data used in the study published earlier this year, but in combination with other JWST observations of the same planet published […] two years ago," Piaulet-Ghorayeb told Space.com. "We found that the stronger signal claimed in the 2025 observations is much weaker when all the data are combined."

These signals may appear weaker when all data is combined because the initial "strong" detection may have been overestimated, the team says, due to being based on a limited initial data set. Combining data from multiple sources lets scientists cross-check and verify the strength — and validity — of a particular signal.

"Different data reduction methods and retrieval codes always give slightly different results, so it is important to try multiple methods to see how robust the results are," explained Piaulet-Ghorayeb. "We never saw more than insignificant hints of either DMS or DMDS, and even these hints were not present in all data reductions."

"Importantly, we showed that when testing a wider range of molecules that we expect to be produced abiotically in the atmosphere, the same observed spectral features can be reproduced without the need for DMS or DMDS," she continued.

More than one path to a result

Molecules in an exoplanet's atmosphere are typically detected through spectral analysis, which identifies unique "chemical fingerprints" based on how the planet's atmosphere absorbs specific wavelengths of starlight as it passes — or transits — in front of its host star. This absorption leaves distinct patterns in the light spectrum that reveal the presence of different molecules.

"Each molecule’s signature is unique, but different molecules can have some features that fall in similar places because of their close molecular structures," explained Piaulet-Ghorayeb.

The difference between DMS and ethane — a common molecule in exoplanet atmospheres — is just one sulfur atom, and current spectrometers, including those on the JWST, have impressive sensitivity, but still face limits. The distance to exoplanets, the faintness of signals, and the complexity of atmospheres mean distinguishing between molecules that differ by just one atom is extremely challenging.

"It is widely recognized as a huge problem for biomarker detection, though not an insurmountable one, because different molecules do have subtly different absorption features," said Piaulet-Ghorayeb. "Until we can separate these signals more clearly, we have to be especially careful not to misinterpret them as signs of life."

Beyond technical limitations, another source of skepticism is how the data has been interpreted statistically. Luque points out that the 2023 study described the detection of DMS as "tentative," reflecting the preliminary nature of the finding. However, the most recent 2025 paper reported that the detection of DMS and/or DMDS reached 3-sigma significance — a level that, while below the 5-sigma threshold required for a confirmed discovery, is generally considered moderate statistical evidence.

"Surprisingly, this latest work was used to double down on the claim for DMS and even more complex molecules to be present. The detection, however, is not statistically significant nor robust, as we show in our work.

Despite these uncertainties, the team is worried that media coverage has continued to spotlight bold claims about DMS and other molecules. "The [JWST] telescope is incredibly powerful, but the signals we're detecting are very small. As a community, we have to make sure that any claims we make about a planet’s composition are robust to the choices made when processing the data from the telescope," said Piaulet-Ghorayeb.

Related Stories:

• Doubts over signs of alien life on exoplanet K2-18b are rising: 'This is evidence of the scientific process at work'
• Does exoplanet K2-18b host alien life or not? Here's why the debate continues
• The pursuit of truths: A letter on the boy who cried aliens (op-ed)

"Researchers have the responsibility to double-check and verify, but the media is also responsible for duly reporting these follow-up works to the general public," added Luque. "Even if they have less catchy titles."

"As Carl Sagan once said, 'extraordinary claims require extraordinary evidence,'" said Luque. "That threshold was not met by how the results were disseminated to the general public."

Whether we'll ever get a clear answer about life on K2-18 b is uncertain — not just because of technological limits, but because the case for follow-ups with the JWST may simply not be strong enough. "JWST is continuing to observe K2-18b, and even though the new observations won't have the ability to detect life, we will soon find out more about the planet's atmosphere and interior," Zhang said.

RELATED VIDEOS

 

 

 

{ https://www.yahoo.com/news/ }

26-05-2025 om 23:44 geschreven door peter  

In a groundbreaking discovery, NASA’s James Webb Space Telescope may have just spotted signs of extraterrestrial life on a faraway exoplanet 8.6 times as massive as Earth, dubbed K2-18b. 

In a study accepted for publication in The Astrophysical Journal Letters, researchers said James Webb detected a molecule called dimethyl sulfide (DMS), which is exclusively produced by living organisms on Earth. Along with DMS, researchers also detected the presence of carbon-bearing molecules, including methane and carbon dioxide, in the exoplanet’s atmosphere. 

According to NASA, the presence of these gasses suggests K2-18b could be a Hycean exoplanet, potentially possessing a hydrogen-rich atmosphere and ocean-covered surface, significantly boosting its odds of hosting life. 

More data is needed to confirm the findings. However, researchers said they were “shocked” by the initial results and the possibility that K2-18b might offer the first confirmation of extraterrestrial life. 

“On Earth, DMS is only produced by life. The bulk of it in Earth’s atmosphere is emitted from phytoplankton in marine environments,” lead study author and University of Cambridge professor Dr. Nikku Madhusudhan told the BBC. 

“If confirmed, it would be a huge deal, and I feel a responsibility to get this right if we are making such a big claim.” 

Positioned 120 light-years away in the constellation Leo, K2-18b orbits a cool dwarf named K2-18 within what is known as the habitable zone. With a size falling between Earth and Neptune, what scientists call a “sub-Neptune” type world, K2-18b defies any comparison with planets in our solar system.   

“Although this kind of planet does not exist in our solar system, sub-Neptunes are the most common type of planet known so far in the galaxy,” research team member Dr. Subhajit Sarkar of Cardiff University explained in a NASA press release. 

The absence of similar planets within our solar system means sub-Neptunes, like K2-18b, are poorly understood, and the composition of these planet’s atmospheres is a hot topic of discussion among astronomers. Nevertheless, given the abundance of sub-Neptune bodies in the universe, some astronomers believe these giant exoplanets could be promising targets in the search for extraterrestrial life. 

“Our findings underscore the importance of considering diverse habitable environments in the search for life elsewhere,” Dr. Madhusudhan explained. “Traditionally, the search for life on exoplanets has focused primarily on smaller rocky planets, but the larger Hycean worlds are significantly more conducive to atmospheric observations.” 

Many scientists have begun increasingly echoing Dr. Madhusudhan’s sentiments on considering the diverse ways extraterrestrial life might exist. 

Recently, The Debrief reported on a theory proposed by astrobiologist Dr. Dirk Schulze-Makuch that NASA’s historic Viking missions in the 1970s actually found—and inadvertently exterminated—extraterrestrial life on Mars. 

According to Dr. Schulze-Makuch, by introducing Earth-like conditions in the experiments conducted by Viking’s landers, scientists may have missed the evidence or, worse yet, unintentionally exterminated Martian microbes that had adapted to the planet’s dry climate.

This illustration shows what exoplanet K2-18 b could look like based on science data. K2-18 b, an exoplanet 8.6 times as massive as Earth, orbits the cool dwarf star K2-18 in the habitable zone and lies 120 light years from Earth.

(Image Source: NASA, ESA, CSA, Joseph Olmsted (STScI))

Researchers say this potentially momentous discovery of alien life on K2-18b was only possible thanks to the James Webb Space Telescope’s remarkable ability to analyze light passing through an exoplanet’s atmosphere and decode its chemical composition by splitting it into constituent frequencies. 

First launched in December 2021, the James Webb Space Telescope represents a monumental advance in sensitivity and resolution compared to its infrared telescope predecessors. According to a research paper published in  The Astrophysical Journal Letters in 2022, early observations from the telescope have experts predicting that its contributions will be “transformational” for both astrophysics and our grasp of the universe.

“This result was only possible because of the extended wavelength range and unprecedented sensitivity of Webb, which enabled robust detection of spectral features with just two transits,” said Madhusudhan. “For comparison, one transit observation with Webb provided comparable precision to eight observations with Hubble conducted over a few years and in a relatively narrow wavelength range.”

Spectra of K2-18 b, obtained with Webb’s NIRISS (Near-Infrared Imager and Slitless Spectrograph) and NIRSpec (Near-Infrared Spectrograph) displays an abundance of methane and carbon dioxide in the exoplanet’s atmosphere, as well as a possible detection of a molecule called dimethyl sulfide (DMS).

(Image Source: NASA, ESA, CSA, Ralf Crawford (STScI), Joseph Olmsted (STScI))

Researchers are treating this initial data supporting the presence of life on K2-18b with caution. A similar claim made in 2020 about the existence of phosphine on Venus was later disputed. 

The research team has plans to continue their investigation of K2-18b using James Webb’s MIRI (Mid-Infrared Instrument) spectrograph. They aim to reinforce the validity of their initial discoveries while gaining deeper insights into the environmental characteristics of the distant world. They hope to confirm these initial chemical signatures of life within the following year. 

“Upcoming Webb observations should be able to confirm if DMS is indeed present in the atmosphere of K2-18 b at significant levels,” Dr. Madhusudhan explained. 

Whether or not the findings are ultimately confirmed, scientists emphasize that the preliminary data showcases the James Webb Space Telescope’s potent capabilities for uncovering potential signs of extraterrestrial life in far-off corners of the universe.

“We are slowly moving towards the point where we will be able to answer that big question as to whether we are alone in the Universe or not,” Deputy Director of the Royal Astronomical Society in London, Dr Robert Massey, told the BBC. 

“I’m optimistic that we will one day find signs of life. Perhaps it will be this. Perhaps in 10 or even 50 years, we will have evidence that is so compelling that it is the best explanation.” 

• Tim McMillan is a retired law enforcement executive, investigative reporter and co-founder of The Debrief. His writing typically focuses on defense, national security, the Intelligence Community and topics related to psychology. You can follow Tim on Twitter: @LtTimMcMillan.  Tim can be reached by email: tim@thedebrief.org or through encrypted email: LtTimMcMillan@protonmail.com 

RELATED VIDEOS

{ https://thedebrief.org/category/space/ }

26-05-2025 om 23:26 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/ }

26-05-2025 om 18:24 geschreven door peter  

15 Years Later, Earth’s Most Advanced Planetary Defense System Ends In A Fiery Reentry

NEOWISE contributed to planetary defense efforts with its research to catalog near-Earth objects.

by Toshi Hirabayashi, Yaeji Kim and The Conversation

NASA Neowise

The NASA project NEOWISE, which has given astronomers a detailed view of near-Earth objects – some of which could strike the Earth — ended its mission and burned on reentering the atmosphere after over a decade.

On a clear night, the sky is full of bright objects — from stars, large planets, and galaxies to tiny asteroids flying near Earth. These asteroids are commonly known as near-Earth objects, and they come in a wide variety of sizes. Some are tens of kilometers across or larger, while others are only tens of meters or smaller.

On occasion, near-Earth objects smash into Earth at a high speed — roughly 10 miles per second (16 kilometers per second) or faster. That’s about 15 times as fast as a rifle’s muzzle speed. An impact at that speed can easily damage the planet’s surface and anything on it.

Impacts from large near-Earth objects are generally rare over a typical human lifetime. But they’re more frequent on a geological timescale of millions to billions of years. The best example may be a 6-mile-wide (10-kilometer-wide) asteroid that crashed into Earth, killed the dinosaurs and created Chicxulub crater about 65 million years ago.

Smaller impacts are very common on Earth, as there are more small near-Earth objects. An international community effort called planetary defense protects humans from these space intruders by cataloging and monitoring as many near-Earth objects as possible, including those closely approaching Earth. Researchers call the near-Earth objects that could collide with the surface potentially hazardous objects.

NASA began its NEOWISE mission in December 2013. This mission’s primary focus was to use the space telescope from the Wide-field Infrared Survey Explorer to closely detect and characterize near-Earth objects such as asteroids and comets.

NEOWISE contributed to planetary defense efforts with its research to catalog near-Earth objects. Over the past decade, it helped planetary defenders like us and our colleagues study near-Earth objects.

Detecting near-Earth objects

NEOWISE was a game-changing mission, as it revolutionized how to survey near-Earth objects.

The NEOWISE mission continued to use the spacecraft from NASA’s WISE mission, which ran from late 2009 to 2011 and conducted an all-sky infrared survey to detect not only near-Earth objects but also distant objects such as galaxies.

The spacecraft orbited Earth from north to south, passing over the poles, and it was in a Sun-synchronous orbit, where it could see the Sun in the same direction over time. This position allowed it to scan all of the sky efficiently.

The spacecraft could survey astronomical and planetary objects by detecting the signatures they emitted in the mid-infrared range.

Humans’ eyes can sense visible light, which is electromagnetic radiation between 400 and 700 nanometers. When we look at stars in the sky with the naked eye, we see their visible light components.

However, mid-infrared light contains waves between 3 and 30 micrometers and is invisible to human eyes.

When heated, an object stores that heat as thermal energy. Unless the object is thermally insulated, it releases that energy continuously as electromagnetic energy, in the mid-infrared range.

This process, known as thermal emission, happens to near-Earth objects after the Sun heats them up. The smaller an asteroid, the fainter its thermal emission. The NEOWISE spacecraft could sense thermal emissions from near-Earth objects at a high level of sensitivity – meaning it could detect small asteroids.

But asteroids aren’t the only objects that emit heat. The spacecraft’s sensors could pick up heat emissions from other sources too — including the spacecraft itself.

To make sure heat from the spacecraft wasn’t hindering the search, the WISE/NEOWISE spacecraft was designed so that it could actively cool itself using then-state-of-the-art solid hydrogen cryogenic cooling systems.

Operation Phases

Since the spacecraft’s equipment needed to be very sensitive to detect faraway objects for WISE, it used solid hydrogen, which is extremely cold, to cool itself down and avoid any noise that could mess with the instruments’ sensitivity. Eventually, the coolant ran out, but not until WISE had successfully completed its science goals.

During the cryogenic phase when it was actively cooling itself, the spacecraft operated at a temperature of about -447 degrees Fahrenheit (-266 degrees Celsius), slightly higher than the universe’s temperature, which is about -454 degrees Fahrenheit (-270 degrees Celsius).

The cryogenic phase lasted from 2009 to 2011 until the spacecraft went into hibernation in 2011.

Following the hibernation period, NASA decided to reactivate the WISE spacecraft under the NEOWISE mission, with a more specialized focus on detecting near-Earth objects, which was still feasible even without the cryogenic cooling.

During this reactivation phase, the detectors didn’t need to be quite as sensitive, nor the spacecraft kept as cold as it was during the cryogenic cooling phase, since near-Earth objects are closer than WISE’s faraway targets.

The consequence of losing the active cooling was that two long-wave detectors out of the four on board became so hot that they could no longer function, limiting the craft’s capability.

Nevertheless, NEOWISE used its two operational detectors to continuously monitor both previously and newly detected near-Earth objects in detail.

NEOWISE’s legacy

As of February 2024, NEOWISE had taken more than 1.5 million infrared measurements of about 44,000 different objects in the solar system. These included about 1,600 discoveries of near-Earth objects. NEOWISE also provided detailed size estimates for more than 1,800 near-Earth objects.

Despite the mission’s contributions to science and planetary defense, it was decommissioned in August 2024. The spacecraft eventually started to fall toward Earth’s surface, until it reentered Earth’s atmosphere and burned up on Nov. 1, 2024.

NEOWISE’s contributions to hunting near-Earth objects gave scientists much deeper insights into the asteroids around Earth. It also gave scientists a better idea of what challenges they’ll need to overcome to detect faint objects.

So, did NEOWISE find all the near-Earth objects? The answer is no. Most scientists still believe that there are far more near-Earth objects out there that still need to be identified, particularly smaller ones.

To carry on NEOWISE’s legacy, NASA is planning a mission called NEO Surveyor. NEO Surveyor will be a next-generation space telescope that can study small near-Earth asteroids in more detail, mainly to contribute to NASA’s planetary defense efforts. It will identify hundreds of thousands of near-Earth objects that are as small as about 33 feet (10 meters) across. The spacecraft’s launch is scheduled for 2027.

• This article was originally published on The Conversation by Toshi Hirabayashi at Georgia Institute of Technology and Yaeji Kim at University of Maryland. Read the original article here.

{ https://www.inverse.com/ }

26-05-2025 om 17:28 geschreven door peter  

A Strange, Old Asteroid Is Orbiting Our Sun — NASA’s New Psyche Mission Will Hunt For Its Origin

Psyche has a mysterious origin story, and NASA thinks it's imperative that we learn it.

by Doris Elín Urrutia

 

NASA/JPL-Caltech/ASU

If a novel chronicled the Solar System’s history in a thousand or so pages (roughly the length of the Lord of the Rings trilogy), the scene NASA’s Psyche mission is trying to understand happens on page one.

Asteroid Psyche preserves the memory of the dramatic event that forged it. This dense, potentially metal-rich object is now tucked away amongst thousands of ordinary space rocks in the asteroid belt between Mars and Jupiter, some 2.5 billion miles away from Earth. NASA plans to send a robotic expedition to traverse this distance.

According to NASA, the Psyche mission is currently expected to take off no earlier than October 12th. A three-week launch window for lift-off from Kennedy Space Center in Cape Canaveral, Florida, will remain open for delays.

NASA expects the spacecraft to complete its journey in August 2029. By that time, mission scientists hope that the asteroid’s enigmatic story, which began just 4 million years into the 4.6 billion-year existence of our Solar System, may finally begin to be told.

What is so special about asteroid Psyche?

NASA has commissioned a wave of space rock missions over the past several years. Before this, asteroid researchers traditionally relied solely on telescopes and the meteorites delivered from the great beyond, like natural postcards.

Meteorites are a valuable sample of the Solar System’s start because they preserve clues about the behavior of the material left over from planetary formation. Their method of shipping does sully these packages, however. As they careen and melt through Earth’s atmosphere, they change in significant ways. Nevertheless, meteorites are important. For instance, they suggest to astronomers that most asteroids are made of rock.

But there’s something odder about Psyche that has astronomers excited. For one, it rotates on its side. Second, some of the asteroid’s attributes, though hard to perceive clearly from Earth, suggest Psyche is dense and abundant in iron. If this is confirmed up close with the spacecraft’s three instruments, it would have “lots of interesting consequences,” Psyche mission co-investigator Simone Marchi tells Inverse.

“We have not seen any such object at close range before. All the asteroids that fly by, we think, are mostly made of rock. At least their surfaces are made of rock. So, having to deal with an object that potentially might be metal-rich would open up completely different scenarios in terms of formation and how this object came to be the way it is now.”

Where did Psyche come from?

Three to four million years into the Solar System’s long tenure — or 1/1,300 its current age — something extraordinary forged Psyche.

Juvenile planets might have played a role. As disks of dust and gas swirled around our baby Sun, the material would clump together. The pieces eventually got bigger, but not big enough to be considered planets. Scientists call these planetesimals.

Psyche could be a rare relic from an explosive crash between two planetesimals, Psyche mission co-investigator Bill Bottke tells Inverse.

Planetesimals have enough mass that the denser materials pool to the center, and the lighter stuff sits on top. But since they are still growing, a crash would be powerful enough to melt and extract the core and form something like Psyche.

Another possibility, according to Bottke, is that some still unknown process placed certain materials in one part of the Solar System, and that Psyche formed in a metal-rich pocket. “At the moment, we don’t know which of those is the right solution. So this is where it gets exciting,” he says.

What will the mission find?

When the Psyche mission finally launches, its solar panel wings will unfurl to soak up energy for its journey to the asteroid belt. When deployed, the Psyche spacecraft will be roughly the size of a tennis court, according to NASA.

During its cruise, Psyche will use Mars’ gravity to speed up and put it on the right path. When it gets close to asteroid Psyche in six years, the mission will spend 100 days in an approach phase. Once in orbit around the asteroid, the mission will fly in four different orbits to map and study it. From its outermost orbit, the spacecraft will get the overall shape of the asteroid. Then, each progressively tighter orbit will examine the asteroid’s topography, how its mass is distributed, and map its elements.

Maybe then, Psyche will paint a picture of how our cosmic neighborhood began.

RELATED VIDEOS

{ https://www.inverse.com/ }

26-05-2025 om 16:26 geschreven door peter  

Twenty years ago, the US Congress instructed NASA to find 90% of near-Earth asteroids threatening Earth. They've made progress finding these asteroids that orbit the Sun and come to within 1.3 astronomical units of Earth. However, they may have to expand their search since astronomers are now finding asteroids co-orbiting Venus that could pose a threat.

New research tries to understand how many more may co-orbit Venus and how we can detect them. They can be hidden in the Sun's glare and resist our efforts to find them. It comes down to observability windows and how the asteroids' brightness changes.

The research is titled "The invisible threat: assessing the collisional hazard posed by the undiscovered Venus co-orbital asteroids," and has been submitted to the journal Astronomy and Astrophysics. The lead author is Valerio Carruba, an assistant professor at São Paolo University in Brazil. The paper is currently available at arxiv.org.

"Twenty co-orbital asteroids of Venus are currently known," the authors write. "Co-orbital status protects these asteroids from close approaches to Venus, but it does not protect them from encountering Earth." Venus's co-orbital asteroids are considered potentially hazardous asteroids (PHA) if they have "a minimum diameter of about 140 meters and come within 0.05 astronomical units (au) of Earth's orbit," they explain.

The big question is, do these pose a collisional threat to Earth?

"We aim to assess the possible threat that the yet undetected population of Venus co-orbiters may pose to Earth, and to investigate their detectability from Earth and space observatories," the authors write.

Only one of the 20 known asteroids has an orbital eccentricity below 0.38. This makes sense since asteroids with wider orbits come closer to Earth and are easier to detect. So its detection is likely the result of an observational bias. Unfortunately, it also means there could be many more of them with minor orbital eccentricities that are very difficult to detect.

Most of the Solar System's asteroids are in the main belt between Mars and Jupiter. However, others are co-orbital with planets, like the Jupiter Trojans, which form two groups: one behind and one ahead of Jupiter. Astronomers are finding more asteroids co-orbiting with Venus, posing a threat to Earth. Image Credit: NASA/LPI

One problem in determining their danger is that co-orbitals have unpredictable orbits. "The co-orbital asteroids of Venus are highly chaotic, with Lyapunov times of the order of 150 years," the authors explain. The Lyapunov time refers to how long an object's orbit takes to become unpredictable because of chaotic dynamics.

This means that studying a single orbit of an object doesn't tell us much about what its orbit will evolve into in more than about 150 years. The authors write that a statistical study of 'clone' asteroids provides a clearer picture.

The researchers created a grid with different orbital inclinations and populated it with 26 cloned asteroids with different orbital characteristics. They then integrated them with the orbits of the Solar System's planets for 36,000 simulated years. Then they checked to see if any cloned asteroids had a close encounter with Earth.

"There is a range of orbits with eccentricity < 0.38, larger at lower inclinations, for which Venus' co-orbitals can pose a collisional hazard to Earth," the authors write.

Then they checked to see if they are observable from Earth with the upcoming Vera Rubin Observatory. They found that these objects are only observable periodically due to the Sun's glare. These observational windows mostly occur when the objects are near their closest approach to Earth.

The Vera Rubin Observatory will see first light in July 2025. Once it gets going, it will release a flood of data and discoveries and find more potentially hazardous objects, including those co-orbiting Venus.

Image Credit: Rubin Observatory/NSF/AURA.

"The combination of elevation constraints and solar elongation limitations restricts our observations to specific periods throughout the year," the authors write. Solar elongation means the angular distance between one of these asteroids and the Sun, as measured from Earth's perspective.

The study shows how difficult it can be to detect these dangerous asteroids from Earth. One solution might be to send a spacecraft to Venus' orbit. "However, observations conducted from Venus' orbit, positioned facing away from the Sun, may enhance the detection of these bodies," the researchers explain. Several missions have been proposed, including to the Sun-Earth or Sun-Venus L1 or L2 halo orbit.

We know there are asteroids out there with considerable chances to strike Earth. Some of them are large enough to destroy entire cities. Even a relatively small asteroid 150 meters in diameter can strike Earth with a force equal to hundreds of megatons of TNT. That's thousands of times more potent than the atomic bombs dropped in World War 2. "Among these, low-e Venus co-orbitals pose a unique challenge, because of the difficulties in detecting and following these objects from Earth," the authors write in their conclusion.

The Vera Rubin Observatory should detect many asteroids during its regular survey operations. However, finding potentially dangerous asteroids co-orbiting with Venus might take a special effort.

"While surveys like those from the Rubin Observatory may be able to detect some of these asteroids in the near future, we believe that only a dedicated observational campaign from a space-based mission near Venus could potentially map and discover all the still "invisible" PHA among Venus' co-orbital asteroids," the researchers conclude.

RELATED VIDEOS

{ https://www.universetoday.com/ } 

25-05-2025 om 18:43 geschreven door peter  

Perseverance rover rolls onto 'Crocodile' plateau on Mars to hunt for super-old rocks

And speaking of sampling: The Perseverance team is implementing a new strategy going forward, according to the Monday statement. The rover will now leave some of its newly filled tubes unsealed, so it can dump out collected samples in favor of potentially more exciting ones if need be. The team is taking this tack because Perseverance is getting low on unsealed tubes and still has a lot of intriguing ground to cover.

The rover carries 43 tubes, 38 of which are for collecting samples. (The other five are "witness" tubes that are designed to help the mission team determine if any materials in the collected samples are contaminants from Earth.)

Perseverance has filled all but seven of its sample tubes at this point, according to Perseverance acting project scientist Katie Stack Morgan of NASA's Jet Propulsion Laboratory in Southern California.

"We have been exploring Mars for over four years, and every single filled sample tube we have on board has its own unique and compelling story to tell," she said in the same statement. "This strategy allows us maximum flexibility as we continue our collection of diverse and compelling rock samples."

• This article was originally published on Space.com.

{ https://www.livescience.com/space }

25-05-2025 om 00:19 geschreven door peter  

What the Voyager Golden Record says about us

Somewhere beyond the edge of the solar system, a metal disc drifts through cold space. It is attached to a spacecraft built in the 1970s, powered by radioactive decay, and moving farther from Earth with each hour. The Voyager Golden Record is fixed to its frame. It carries no signal, emits no greeting, and was not designed to call attention to itself. But it contains a message. If another form of intelligence ever retrieves it, what they encounter will be the result of a decision made by a handful of scientists nearly fifty years ago.

A message added at the edge of the mission

The two Voyager spacecraft were designed to fly past the outer planets and then continue outward indefinitely. They were not built to return. In 1976, while the spacecraft were still under construction, astronomer Carl Sagan proposed adding a message to be carried aboard. It would not transmit. It would simply travel with the spacecraft.

NASA approved the idea and asked Sagan to lead the team. He assembled a small group, including Frank Drake, Ann Druyan, Linda Salzman, and Timothy Ferris. They were given less than six months to create a complete audio-visual record of Earth. The result would be a phonograph-style disc containing images, sounds, music, and spoken greetings.

The Golden Record was made from copper, coated in gold, and stored under an aluminum cover mounted to the outside of each spacecraft. Etched into the cover were instructions for playback using universal physical constants, such as the hyperfine transition of neutral hydrogen and a diagram of 14 pulsars with their frequencies and distances. The goal was to make the contents accessible to any intelligence capable of detecting patterns in physics and mathematics.

Related Posts

• 

Researchers Find Evidence of an Unknown 6,600-Year-Old Civilization in Ecuador

• 

What’s the Deepest Hole We’ve Drilled, and Can we Reach the Center of Earth?

So essentially, it was not designed to impress. It was designed to be understood. If, of course, it was ever found by an intelligent species.

What the Voyager Golden Record contains

The audio portion of the record includes 90 minutes of music from around the world. This includes classical pieces by Bach and Beethoven, traditional songs from Peru and Azerbaijan, Japanese shakuhachi flute music, and a rock and roll track by Chuck Berry. Spoken greetings in 55 languages are also included, beginning with Akkadian and ending with Wu.

The record contains 116 images encoded in analog format. These include diagrams of DNA and human anatomy, photographs of people eating, working, and giving birth, images of architecture, agriculture, and tools, and visual representations of scientific knowledge such as mathematical equations and chemical structures. One image shows a string quartet performing.

The sounds of Earth are arranged in a continuous sequence. There are recordings of waves, wind, thunder, birds, footsteps, a heartbeat, laughter, and a kiss. The greetings are short audio samples of people saying “hello” in dozens of languages.

There is a written message from then-President Jimmy Carter, who described the record as “a present from a small, distant world, a token of our sounds, our science, our images, our music, our thoughts and our feelings.” A written greeting from Kurt Waldheim, Secretary-General of the United Nations at the time, is also included.

Everything was encoded in analog format. Playback instructions were symbolic and based on physical constants, not language. The data could be recovered by constructing a stylus and following diagrams on the aluminum cover to translate the encoded waveforms into sound and images.

This is a present from a small, distant world, a token of our sounds, our science, our images, our music, our thoughts and our feelings. We are attempting to survive our time so we may live into yours.

— President Jimmy Carter

What we left out

The selection process was shaped by limited time, available technology, and the personal judgment of the small team involved. They chose not to include depictions of war, weapons, religious ceremonies, or political ideologies. The emphasis was on science, the natural world, and cultural variety.

The record was never meant to document a full history of civilization. Instead, it was a curated view of life on Earth during the 1970s. The exclusion of conflict was intentional. The team focused on peaceful and cooperative imagery. We are obviously not a peaceful race.

The disc includes a pulsar map that shows the Sun’s location relative to 14 known pulsars, with timing data included. While Earth is not labeled, this diagram could, in principle, allow a finder to determine the Sun’s position. The hydrogen transition diagram provides a universal reference for time and frequency. The communication relies on physics rather than language, with the assumption that any species capable of finding and decoding the record would understand these basic constants.

A message unlikely to be received

Voyager 1 and Voyager 2 are not directed toward any specific star. Their final trajectories were set by gravity-assisted flybys during their planetary missions. Voyager 1 is moving toward the general vicinity of Gliese 445, a star in the constellation Camelopardalis. It will take more than 40,000 years to pass near it.

By that time, both spacecraft are expected to remain largely intact. In the vacuum of interstellar space, they are protected from heat, corrosion, and moisture. The main risks are occasional micrometeoroid impacts and high-energy radiation, but these are rare. The Golden Record, made from gold-plated copper and sealed beneath an aluminum cover, was designed to endure for over a billion years.

The disc contains no beacon or transmission system. It emits no signal. Any chance of discovery depends on another civilization detecting the spacecraft, retrieving it, examining its surface, and interpreting its contents. Playback would require only mechanical tools and an understanding of basic atomic physics. So this message of ours travels without a destination or announcement.

Earth in the 1970s, sealed in metal

The Voyager Golden Record captures a brief and specific moment in the late 1970s. Its music was selected by a small group working with limited time and resources, drawing from recordings they could access quickly. The imagery reflects the technological and cultural context of the United States, where the project was produced, though the subjects depicted were intended to represent human life more broadly.

All content was encoded in analog format. There are no digital files, no internet-era symbols, and no references to artificial intelligence, climate science, or orbital technology. The record presents Earth as it was seen through the lens of mid-20th-century science and optimism.

Among the more personal inclusions is a one-hour EEG recording of Ann Druyan’s brain activity. She prepared for the session by focusing her thoughts on the history of life on Earth, human relationships, and her feelings for Carl Sagan. The brainwave patterns were translated into audio data and included without annotation.

Today, the record remains attached to both Voyager spacecraft, drifting beyond the edge of the solar system. It contains no updates, no annotations, and no explanation beyond the diagrams etched into its cover. It reflects the judgment of a small team who made selections quickly, without consultation from international bodies. They worked with the materials and time they had, choosing content they believed would be understandable, non-threatening, and representative of life on Earth at that moment.

Would we send the same message today?

If a similar message were proposed today, the process would likely involve more people, more discussion, and more time. The content might include digital formats and modern symbols. Selections would be debated, and questions of representation, language, and purpose would likely shape the result.

In 1977, the team worked quickly. They had a few months to make decisions and prepare the materials. There was no global consultation or institutional review. The record was assembled under deadline, with content chosen by a small group based on what they could access and agree upon.

Voyager 1 is now more than 24 billion kilometers from Earth. It continues to respond to commands, although some instruments have stopped functioning. Voyager 2 is traveling on a different trajectory, farther behind. Both spacecraft carry identical copies of the Golden Record.

The discs remain bolted to the mainframes of the spacecraft, shielded by aluminum covers. They do not transmit or guide. They drift outward on trajectories set decades ago. Their path is not aimed at any destination. Whether the message will ever be found is unknown. It remains there, attached to a spacecraft in motion, recorded in analog, and built to persist.

RELATED VIDEOS

{ https://curiosmos.com/category/alien-theories/ }

24-05-2025 om 16:42 geschreven door peter  

An illustration of an repeating space signal coming from deep space.

What astronomers are detecting

Fast Radio Bursts, or FRBs, first entered the scientific record in 2007. The signal had actually been recorded years earlier by the Parkes Radio Telescope in Australia, but it wasn’t noticed until researchers reviewed the archived data. The pulse lasted just a few milliseconds and was far more dispersed than any known signal from within our galaxy. At first, it seemed like it might be noise, interference, a software error, or something local. But the signal didn’t match any known Earth-based pattern.

As more data accumulated, it became clear that this was something new. Over the next several years, astronomers found other similar bursts — all short, all bright, and all gone before anyone could track them. Most FRBs appear once. They show no pattern, no repetition, and no opportunity for follow-up. Their unpredictability has made them difficult to study.

But what they do reveal is consistent. The signals don’t come from within Earth’s atmosphere, and they aren’t the product of satellites or local interference. They arrive from far beyond the Milky Way, their frequencies delayed by the gas they travel through. That delay, known as dispersion, gives astronomers a way to estimate how far each burst has traveled. Some of them have crossed billions of light-years. nd then came one that didn’t disappear.

A signal that came back

In 2012, astronomers using the Arecibo radio telescope in Puerto Rico detected a burst of radio energy that matched the profile of a Fast Radio Burst. It lasted just a few milliseconds, but it stood out for another reason. In the years that followed, the same telescope, along with others, recorded additional bursts from the exact same point in the sky. This made it the first known repeater. The signal became known as FRB 121102.

Its origin was later traced to a small dwarf galaxy about three billion light-years from Earth. The specific object producing the bursts has never been directly observed, but the location has been pinpointed with high precision. The bursts continue to arrive, sometimes in clusters, sometimes separated by days or weeks. In total, hundreds have now been recorded.

This discovery changed how astronomers approached FRBs. They were no longer thought to be one-time events. Some sources could repeat. And once repetition was confirmed, it opened the door to search for patterns. In 2020, researchers working with the CHIME telescope identified a different repeating signal,FRB 180916, that followed a 16.35-day cycle. That was the first time any FRB was seen behaving in a periodic way.

A cycle begins to emerge

In early 2020, researchers working with the CHIME radio telescope in British Columbia reported a breakthrough. One of the repeating Fast Radio Bursts they had been monitoring, FRB 180916.J0158+65, was behaving differently. The source appeared to turn on and off at regular intervals. Over a 16.35-day cycle, it emitted bursts for about four days, then fell silent for the next twelve. The timing remained consistent across several months of observation, marking the first time any FRB had shown a stable rhythm.

This discovery forced a shift in thinking. Until then, FRBs had been chaotic, single bursts, or repeaters with no apparent schedule. The cycle implied structure. A mechanism was modulating the activity, and that regularity ruled out the most volatile or purely random causes. It also suggested a physical model. Some researchers proposed that the object generating the bursts might be orbiting another body. Others pointed to the possibility of a wobbling neutron star, with bursts only visible from Earth when the emission beam swung into alignment.

Whatever the cause, the precision of the cycle offered a new foothold. It allowed telescopes to prepare for active periods and collect higher-quality data. It also exposed a new category of behavior, FRBs that follow periodic activity windows rather than purely random triggers. That distinction has become central to how different FRB sources are now classified.

FRB 180916 came from a spiral galaxy roughly 500 million light-years from Earth. That made it the closest localized FRB detected to date. It was also the first found in a galaxy that resembles our own. Most earlier localized FRBs, such as FRB 121102, had originated in small, irregular dwarf galaxies with high star formation rates. This new source challenged the assumption that repeating FRBs required extreme environments. If signals like these could come from calmer, more familiar galaxies, their origins might be more varied than researchers had expected.

What might cause a repeating space signal

There are several leading theories about what could produce a repeating space signal like the one observed in FRB 180916. The most prominent involves magnetars, neutron stars with extremely strong magnetic fields. In 2020, astronomers observed a magnetar within our own galaxy, SGR 1935+2154, emit a radio burst with characteristics similar to a Fast Radio Burst. Although far weaker than extragalactic FRBs, this confirmed that magnetars are capable of producing such signals.

Magnetars are compact remnants formed in the aftermath of supernova explosions. They are highly magnetized and often emit bursts of X-rays and gamma rays, especially during starquakes or magnetic reconnection events. Some scientists believe that in certain extreme conditions, these same mechanisms could also produce brief, powerful radio bursts. However, most known magnetars do not emit repeating radio bursts. The magnetar model for repeaters may require additional factors, such as the presence of dense plasma nearby or alignment with Earth during active phases.

Other explanations involve binary systems. In this scenario, a neutron star or magnetar orbits another object, possibly a massive star. During part of the orbit, interactions between stellar winds or magnetic fields could trigger bursts. During the rest of the cycle, the system stays quiet. This type of orbital modulation could account for the periodic windows of activity seen in some repeaters.

More speculative models include interactions near black holes, particularly where material is being drawn into an accretion disk. These environments can produce strong electromagnetic disturbances, though no FRB has yet been definitively linked to such a system. At present, no single model explains all observed FRB behavior. The diversity of signals suggests that more than one type of engine may be responsible.

Where these signals come from

Not all Fast Radio Bursts come from outside the Milky Way. In 2020, astronomers detected an FRB-like signal from a magnetar within our own galaxy. Although far weaker than the extragalactic bursts, it confirmed that the same kind of phenomenon can occur locally. Most FRBs, however, are still coming from distant galaxies, many billions of light-years away.

The closest confirmed extragalactic FRBs have traveled for hundreds of millions of years before reaching Earth. The most distant have been traced to galaxies in the early universe. In some cases, the host galaxies are small and forming stars rapidly. Others are larger and more stable. When a host is identified, astronomers study its structure and surroundings using optical and radio telescopes. Bursts have been found both in central regions and at the outskirts of galaxies.

This range of environments has led researchers to suspect that there may not be a single cause behind all FRBs. Some may be produced by magnetars. Others may come from binary systems or from interactions we have yet to identify. The variety of origins complicates classification but also expands the possibilities.

As these signals cross space, they move through clouds of intergalactic gas. Along the way, they are delayed and scattered in ways that reveal information about the matter they pass through. Scientists now use these distortions to study the space between galaxies, a region that holds much of the universe’s missing baryonic matter, but has been difficult to observe directly.

What is known, and what is still missing

Since 2007, astronomers have recorded over a thousand Fast Radio Bursts, many of them detected in just the past few years.. Most appear once and never return, or if they do, their cycles fall outside the timeframes we can observe. A small number repeat. These have become the most studied, not because they are typical, but because they are accessible.

Scientists have ruled out Earth-based interference. These signals arrive from well beyond our atmosphere, delayed and dispersed by gas between galaxies. They are not noise. They are consistent, directional, and powerful. Their features resemble certain known phenomena, such as magnetar outbursts, but not all FRBs behave alike. No single model explains every burst.

What remains missing is a direct view of the source. Host galaxies have been imaged, and persistent radio sources have been mapped, but the actual object, the star, the system, or the mechanism generating the burst, has never been seen. The signal arrives as radio data. It lasts milliseconds. There is no light, no image, no structure to examine.

This leaves astronomers working backward, reconstructing cause from effect. The timing, strength, and spectral shape of the signal are all that exist. Until an FRB is caught in the act, or a multi-wavelength counterpart is observed, its engine remains out of reach.

The repeating space signal arrives without intent, but not without meaning. Each pulse is a record of something real, an event, a collapse, a process still unfolding. That it repeats means the cause is ongoing. Something out there, in another galaxy, continues to send these flashes.

While most scientists agree the signals come from extreme natural environments, some have proposed more speculative origins. A few researchers have suggested that the regularity, brightness, and energy profile of certain FRBs could match artificial generation, perhaps through light sails or other high-powered technologies. No evidence has yet supported this. But in a universe of trillions of stars and unknown civilizations, the possibility has not been entirely ruled out.

For now, Fast Radio Bursts remain unexplained. They are among the most powerful signals ever observed, and among the least understood. Whether they come from collapsing stars or something stranger, they are still arriving

RELATED VIDEOS

{ https://curiosmos.com/category/cosmic-phenomena/  }

23-05-2025 om 23:41 geschreven door peter  

{ https://www.universetoday.com/  }

23-05-2025 om 22:50 geschreven door peter