11 November, het einde van de Eerste Wereldoorlog. Op deze dag worden de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen herdacht. Ook in Beveren-Leie was dat niet anders. Deze plechtige herdenking begon om 10.00 uur in de Sint-Jan de Doperkerk met een eucharistieviering, opgedragen door E.H. Luc Suys.
Daar de kerk in Desselgem nog steeds in de steigers staat was dit dan ook een gezamenlijke viering. Na de eucharistie scheiden de wegen van Beveren-Leie en Desselgem voor de hulde aan de plaatselijke grafmonumenten van de gesneuvelden.
Thierry Mondy 
In Beveren-Leie werd de bloemenhulde geopend door Thierry Mondy, voorzitter van het Bevers feestcomité, met:
Iedereen welkom op de jaarlijkse herdenkingsceremonie voor de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen. We staan hier met een dubbel gevoel. Enerzijds verbijsterd en vol ongeloof over wat toen gebeurde. En anderzijds verheugd door de gedachte dat meer dan 90 jaar na data er nog steeds heel veel mensen deelnemen aan die herdenking. Om hulde te brengen aan alle gesneuvelde soldaten heb ik gekozen voor volgend gedicht.
Onbekende soldaat, van eens en altijd, geweerloze overgave, gebroken in strijd vermist en gesneuveld, misbruikt en gewond, trekt verheven, doelloos de oorlog in het rond schuldig bevonden, veroordeeld om zijn daad, bekeken in de vrede, als noodzakelijk kwaad hij is goed of slechterik, gewoon als mens geboren, bejubeld of verguisd, overwonnen of verloren de vermoeide soldaat, een onbekende held, anoniem gestorven, en ter aarde besteld betreurd door de natie, herdacht in monument, om vooral te vergeten, dat niemand hem kent
Met deze woorden in gedachten gaan wij dan nu over tot de bloemenhuldiging.
Schepen Rik Soens
Na de bloemenhulde van stad Waregem en de Oud-strijdersbond volgden nog een 20-tal verenigingen, waarna een delegatie van het Koninklijk Bevers Harmonieorkest het 'Te Velde' speelde.
Schepen Rik Soens blikte tijdens zijn daaropvolgende speech terug naar de dag van de Wapenstilstand, maar stond tevens even stil bij enkele huidige situaties waar nog steeds oorlog heerst.
Na dit alles ging het naar het gemeentehuis voor de receptie aangeboden door stad Waregem.
Daar kwamen Remi Decavel Kolonel b.d. en Christian Vereecke voorzitter van de Oud-strijdersbond nog aan het woord.
Dit alles gebeurde in het bijzijn van de drie Beverse Oud-strijders.
Van links naar rechts: schepen Pietro Iacopucci, Oud-strijder Marcel Benoit, Oud-strijder Marcel Sablain, voorzitter Oud-strijdersbond Christian Vereecke, Oud-strijder Roger Deprez en schepen Rik Soens.
Remi Decavel Kolonel b.d.
 Soldatengedicht
door Willy Peter Reese
Wij zijn de oorlog. Omdat we soldaten zijn.
Alle steden heb ik verbrand,
Alle vrouwen gewurgd
alle kinderen geslagen,
allen hun land ontroofd.
Miljoenen vijanden heb ik gedood.
Alle velden verwoest, de kerken vernietigd,
de zielen der mensen vermorzeld,
bloed en tranen van alle moeders vergoten.
Ik heb het gedaan.. Ik deed NIETS..
Maar ik was soldaat.
De familie Reese was anti- Hitler en tegenstanders van het nazisme, maar vanaf de jaren dertig moesten ze zwijgzaam constateren dat het nazisme niet zo maar tegen te houden was en zoals zovelen zwegen zij.  De zoon Peter werd aanvang 1941 opgeroepen voor de militaire dienst en hij kreeg zijn opleiding in het kamp van Elsenborn, in België dus. In de zomer van 1941 kwam hij aan in Rusland bij de artillerie. Met een zestal mannen en een paar paarden bedienden zij een kanon. Hij leefde zijn eigen leventje maar hield een dagboek bij. Gelijk waar hij was, in de modder , in een tent, in de sneeuw , of in een huis schreef hij zijn bevindingen op in het klad en stuurde de blaadjes naar huis. Ondanks de censuur en zijn duidelijke afkeer over wat er in Rusland gebeurde werd hij nooit verontrust . Verscheidene keren werd hij gekwetst en gedurende zijn herstelverlof schreef hij al zijn teksten die hij naar huis had gestuurd over in het net en zijn moeder verstopte ze diep weg opdat ze niet zouden worden ontdekt, anders wachtte hen het executiepeloton. Halfweg 1944 verheugde hij zich nog over de geallieerde landing in Normandië en hoopte hij dat de oorlog aldus gauw voorbij zou zijn. Daarna hoorde zijn familie niets meer over hem. Nadat de ouders gestorven waren vond zijn familie de diep verstopte dagboeken en werden ze uitgegeven onder boekvorm : Mij zelf merkwaardig vreemd
Tekst bij de voorstelling van het boek in de bibliotheek van Waregem
Willy Peter Reese werd als twintigjarige in 1941 naar het Oostfront gestuurd. Ter plekke werkte hij aan een manuscript, dat nooit afkwam: Reese sneuvelt in '44. Dit deel uit de serie 'Oorlogsdomein' bevat zijn manuscript. Hierin verandert de schrijver van een gevoelige, dromerige jongeman geleidelijk in een onverschillige, door alcohol aangedreven apparaat. Onverholen beschrijft de auteur de ontmenselijking van de soldaten van de Wehrmacht. De gruwelen, honger, gevechten, dronkenschap, vereenzaming en kou en stank worden door de gestileerde zinnen tastbaar. Reese beschrijft het soldatenleven zonder heroïek. De kameraadschap die in veel frontromans het leven draaglijk maakt, ontbreekt. Zijn medesoldaten blijven naam- en gezichtsloos. Hij spaart zichzelf niet: ondanks zijn afkeer van het regime waarvoor hij moet strijden vertelt hij over zijn eigen morele desintegratie. Het plunderen van voedsel bij burgers, het bespotten en vernederen van krijgsgevangenen. Wat het boek bijzonder maakt is de dichtheid op de gebeurtenissen. Het onafgemaakte manuscript behoudt ondanks de poëtische stijl een rauwe directheid. Van een inleiding en nawoord voorzien door Stefan Schmitz.
Beveren-Leie 11 november 2009
Geachte Heer Voorzitter, geachte Oud-strijders, Dames en Heren en vrienden, Het doet deugd elk jaar jullie allen terug te zien, hier aanwezig voor de herdenking van beide laatste grote wereldoorlogen, en zeker ook de herdenking van de slachtoffers in deze conflicten. Het bewijst dat niet iedereen het offer van zoveel mensenlevens is vergeten. En men kan slechts betreuren dat deze gruwelijke feiten bij veel jongere mensen onvoldoende aandacht krijgen. Het is een zeer lovenswaardig initiatief van de vaderlandslievende verenigingen en van het stadsbestuur om ons elk jaar terug met de feiten uit de ergste jaren van onze Belgische geschiedenis te confronteren. Het aantal oud-strijders van de laatste oorlog wordt als maar kleiner.
Dit gaf me de gelegenheid even door enkele duizenden jaren van de menselijke geschiedenis te grasduinen. De studie van de geschiedenis toont veel mooie en erg interessante verwezenlijkingen op menselijk vlak in het domein van de kunst, de techniek, de medische sector, de economie enz. Gelukkig maar! Vertrekt men van 2000 jaar voor Christus tot op heden dan moet men geen zwartkijker zijn om een aaneenschakeling vast te stellen van oorlogen, wreedheden, machtsmisbruik en uithongering en vernietiging van dorpen, stammen, ja zelfs van ganse volkeren.
De mensheid heeft de neiging om grote bewondering te koesteren voor sommige volkeren. Soms met recht. Maar ze waren ook dikwijls uit op veroveringen, gewapenderhand, en meestal op wreedaardige wijze. Onmogelijk ze alle te vermelden .De voortdurende Europese conflicten, de verovering: van Noord Amerika; de verschrikkelijke gevechten in Zuid Amerika door de Spanjaarden tegen de inheemse bevolking berokkenden de mensen een zee van verdriet en ellende; ik zou zeggen: enzovoort tot op heden. Een van de zwaarste gekende conflicten uit de geschiedenis is de eerste wereldoorlog waarvan we vandaag het einde herdenken.
De bedoeling van de Duitse legerleiding was België in een korte veldslag te veroveren en zo gemakkelijk Frankrijk op de knieën te krijgen om daarna de Russen te verslaan in Pommeren aan de Russische grens. Maar het verzet van het kleine Belgische leger was heviger dan verwacht en de initiële Duitse plannen konden niet verwezenlijkt worden, noch in het westen noch in bet oosten.
De eerste belangrijke nederlaag die de Duitsers moesten incasseren was de slag bij Halen, een gevecht van de cavalerie. Halen ligt ten zuidoosten van Diest. Beide tegenstrevers beschikten over verscheidene regimenten grotendeels cavalerie, dus ruiters te paard, met lansen, zwaarden en vuurwapens. Twee Belgische regimenten Gidsen waren bij de troepen ingedeeld. Bij de Duitse tegenstrever was er o.a. een regiment Uhlanen uit Pommeren, uit het stadje Pasewalk, gelegen in bet noorden tegen de Poolse grens. De Belgische troepenmacht won de strijd maar verloor, net als de Duitse tegenstrever, meer dan 150 manschappen.
Dit was het gevecht der zilveren helmen omdat de Duitse ruiters glanzende helmen droegen. Het was de laatste grote cavalerieslag te paard uit de geschiedenis.
Nu zijn de stadjes Halen en Pasewalk met elkaar verbroederd.n Mooi menselijk gebaar! Deze zware gevechten in Halen hebben wel de Duitse opmars vertraagd en het Belgisch leger tijd gegeven om zich terug te trekken. Daarom onze bewondering voor allen die er gestreden hebben en ons oprecht en diep medeleven voor hen die er gevallen zijn.
Het stadje Pasewalk, nu 12000 inwoners, is nog om andere redenen bekend. Want Hitler werd in oktober 1918 van uit Wervik naar een lazaret in dit stadje afgevoerd en verbleef er van oktober 1918 tot half november 1918. Wat er juist met hem is gebeurd is een raadsel maar feit is dat al diegenen die van zijn verblijf in het lazaret op de hoogte waren vermoord werden door de SS of verplicht werden zelfmoord te plegen, zoals de hoofdgeneesheer van het lazaret, dokter professor Forster. Hitler liet het lazaret vernietigen en plaatste er zijn borstbeeld met het opschrift: "Hier ik heb besloten aan politiek te doen".
Nog een woordje over de Gidsen. Het eerste eskadron (een compagnie) Gidsen werd opgericht in 1831 en Koning Leopold I was zo zeer onder de indruk van hun prestaties tegen de Hollanders dat hij het eskadron liet uitbreiden en het naar Brussel overplaatste. De muziekkapel van de Gidsen werd gesticht in 1832 en ze bestaat nog altijd en wordt geteld tot een der vijf beste militaire muziekkapellen ter wereld. Later ontstond het tweede regiment Gidsen. Gedurende het eindoffensief van 1918 leverden de Gidsen zware succesvolle gevechten in Burkel bij Maldegem. 1937 betekende het einde van de ruiterij te paard. De ruiterij eenheden werden uitgerust met motorfietsen FN, en lichtgepantserde wagens. Het 2° Gidsen onderscheidde zich in 1940 in de gevechten rond Zelzate. Op dit ogenblik, 2009, zijn de Gidsen gereduceerd tot een eskadron. Het muziekkorps is ontsnapt aan alle hervormingen.
Met de slag in Zelzate zijn we terug in 1940.
Camille Huysmans, burgemeester van Antwerpen, sprak op 1 mei 1940, dus 9 dagen voor de Duitse inval in België, deze bevlogene en wijze woorden: ik citeer: "De wereld zal niet gered worden door degenen die het hoofd buigen en kruipen voor de brutale macht, maar wel door degenen die onvervaard recht staan, en strijden voor algemene vrede en algemene welvaart, en voor een wereld zonder verdrukking en zonder vervolging, in een democratische gemeenschap van broederlijkheid onder alle volkeren der aarde". Negen dagen later begon de grootste oorlog aller tijden.
Deze woorden indachtig en gedreven door vaderlandsliefde, werden weldra de eerste verzetsgroepen gevormd. Reeds in 1940 ontstond de kern van het Geheim Leger, meestal bestaande uit actieve en reservemilitairen, later gevolgd door vijftiental andere verzetsgroepen: De Witte Brigade, het Onafhankelijkheidsfront en nog verscheidene andere Belgische groepen zetten zich in voor de opvang van geallieerd neergeschoten personeel. Honderden Britten en Amerikanen werden aldus, via Frankrijk en Spanje, terug naar Engeland gebracht. De lijn werd echter door verraad van Belgische dubbelagenten door de Duitse Abwehr geïnfiltreerd en zo werden honderden medewerkers, mannen en vrouwen, opgepakt, gefolterd en geëxecuteerd.
Het verzet in België was zeer verdeeld over verschillende groepen" in totaal meer dan 140.000 mannen en vrouwen, maar de samenwerking onder de groepen lukte niet altijd. Toch boekte het soms voor de geallieerden mooie resultaten: sabotage van treinen, spoorwegen, transport langs de weg, spioneren de ganse tijd van de oorlog; doch ook daarin konden de Duitsers infiltreren met de hulp van Belgische dubbelspionnen.
Soms stond de Duitse Abwehr (inlichtingsdienst) klaar om geallieerde spionnen die per valscherm werden gedropt nog ter plaatse aan te houden. Het laatste jaar voor de landing werd het verzet door de geallieerden flink ingezet en boekte het goede resultaten. En dank zij de hulp van de weerstandsgroepen kon de haven van Antwerpen op gemakkelijke wijze worden veroverd.
Ik meen dat het goed is deze organisaties te erkennen en hen hulde te brengen. 14.000 onder hen, mannen en vrouwen, werden opgepakt en terecht gesteld in Breendonk of ergens in een Duitse gevangenis of concentratiekamp. Het totale aantal Belgische doden in de tweede wereldoorlog bedraagt ongeveer 90.000, dus meer dan in de oorlog 14-18.
De UNO meent dat het aantal conflicten sedert het einde van de koude oorlog is verminderd, maar de vraag of ook het aantal slachtoffers van moord, uithongering, verkrachting, mishandeling fel is gedaald, blijft onbeantwoord.
De dagelijkse lezing van de kranten en het nieuws op radio en TV brengen een gans ander verhaal en zolang ongeveer 1 miljard mensen honger lijden kunnen we moeilijk de hoop uitdrukken dat de mensheid zich zou bezinnen en zich inzetten om op onze planeet een leefbare wereld te scheppen zonder gewapende conflicten en met respect voor elk volk en individu.
Dat zou de mooiste hulde zijn aan allen die hun inzet met de dood hebben betaald.
Decavel Remi Kolonel b.d.
Weldra hier nog wat meer sfeerbeelden over deze herdenking
13-11-2009 om 00:00
geschreven door Beverse Weetjes
|
