Van lering en Plechtige Communie Toen we zeven geworden waren - de jaren des verstands - hebben we onze Eerste Communie gedaan. Dat ging niet gepaard met grote plechtigheid.
Op een bepaalde morgen in de week kwamen we allen met ons moeder naar de kerk en mochten we voor het eerst ter Heilige Tafel naderen. Dadelijk na de mis was het feest al uit. We moesten zo rap mogelijk naar huis om een paar boterhammen naar binnen te spelen en daarna als de weerlicht naar school. Ons omkleden was niet eens nodig. Het zwarte kieltje dat we iedere dag droegen, was ook goed genoeg om onze Eerste Communie te doen. Zoals gezegd, geen enkele plechtigheid. We voelden ons voortaan echter wel een trapje hoger. Voortaan mochten we 's zondags naar de mis en de vesper zoals alle anderen.
Van heel ander kaliber was de Plechtige Communie. Dat was een gebeurtenis van belang in het leven van een mens toentertijde. De tijd was nog niet zolang voorbij dat die dag zoveel als een grenspaal was tussen de school en het arbeidsleven. Dat de feesteling zijn communiepakje aan de haak mocht hangen om voor de rest van zijn leven in een werkplunje te kruipen. De herinnering daaraan zinderde nog sterk na toen wij onze Plechtige Communie deden.
Die Plechtige Communie was grondig voorbereid geworden. We hadden een jaar kleine lering achter de rug, een jaar grate lering en vlak voor de grote dag, nog een paar weken van intensieve training in alles wat bij de plechtigheid om het hoekje kwam kijken.
De kleine lering werd gehouden door onderpastoor Liefooghe. Hij moet al tegen de vijftig geweest zijn toen, maar hij was nog altijd de jonge geestelijke gebleven die zijn fiets onverdroten over grintwegen en zandpaden duwde, om overal wat vuur en vernieuwing te brengen. Ze mochten van ver uit het ronde naar Beveren komen, zoals Elie Liefooghe waren er geen twee. Pastoor Lebbe was de man van de grote lering. Hij was stokoud in onze ogen. Een profijtig ventje dat een beetje voorovergebogen liep, met voorzichtige dribbelpasjes. De jaren hadden echter de guitige glinstering in zijn ogen niet kunnen doven. De oudere mensen hadden veel eerbied voor Lebbeke. Eerbied die met genegenheid doortrokken was. Had hij immers niet zo ongeveer alles in gang gestoken in Beveren wat het lot van de kleine man kon verbeteren?
Zowel pastoor als onderpastoor hadden hart voor de schooljeugd en ze maakten ons het leringleven absoluut niet zuur. Bijzonder meneer Lebbe liet nogal graag Gods water over Gods akker lopen. Hij kon best verdragen dat we bij een lastig antwoord al eens haperden en schuldbewust naar het hoge kerkgewelf keken. Dat haperen en stotteren was echter op zichzelf al geen pretje. Aan de andere kant zaten immers de rneisjes en die gingen direct vezelen en giechelen als een knechtejongen al eens een steek liet vallen. En het ergste was dat er bij die spotzieke wichten altijd eentje zat dat we liever en aantrekkelijker vonden dan de rest. Dat was trouwens ook de reden waarom we ons voor de lering zo branieachtig aanstelden op het kerkpleintje. We koersten en sprongen en schreeuwden, enkel maar om de aandacht te trekken van het maagdeke dat met ons jongenshart op de loop was.
Het kort begrip van hetgene christen menschen moeten weten of doen om zalig te worden, was vervat in onze Brugse katechismus. Kort was dat begrip echter allesbehalve. We moesten vragen en antwoorden van de eenenveertig lessen van buiten kennen. Begin daar maar eens aan! Toch hebben we het klaargespeeld, alhoewel we dikwijls maar half begrepen wat we aan het afratelen waren. Er stonden ook zoveel wendingen in die kant noch wal raakten voor ons kinderbegrip, zoveel woorden die zo uit een middeleeuws reservaat weggelopen schenen.
We moesten bijvoorbeeld leren dat Christus zoveel pijnen had willen lijden en zulke smartelijke dood sterven om ons te toonen zijne zonderlinge liefde. Maar van onze lessen in moedertaal wisten we dat zonderling een niet al te flatterende betekenis heeft. We moesten ook leren dat de Heilige Kerk apostoliek genoemd wordt, omdat zij sinds de tijd der apostelen met ongebroken achtervolging altijd gestaan heeft en dat we moesten bidden met grote volstandigheid. Verder moesten we kunnen zeggen waarom men gemeenlijk de Engelse groetenis bidt na het Onze Vader en we moesten ook weten dat een iegelijk mag dopen en dat men niet mag trouwen met degenen die maagschap zijn. Weldra meer
