Nog altijd maar verder met 'elkaar' teksten: (we zien wel, waar het schip strandt).
Johannes 15 v 12: Jezus zegt; " Mijn gebod is dat jullie ekaar liefhebben zoals ik jullie heb liefgehad".
Hoe Jezus ons heeft liefgehad, is ons allen bekend. Hij heeft zich voor ons overgegeven en in zijn sterven ons aller zonden gedragen.
Op vele wijzen is zijn liefde voor ons bezongen. Maar die liefde bleek ook tijdens zijn vele confrontaties met mensen, die zijn pad kruisten. - wanneer hij notoire tegenstrevers de les las, had zijn bestraffing toch altijd tot ondergrond de wil om hun de ogen te openen voor het onheil dat ze tegemoetgingen en om ze de weg van het heil te wijzen - wanneer de mensen hem het meest extreme leed berokkenden, bad hij nochtans: " Vader,vergeef het hun, want zij weten niet, wat ze doen". - Wannneer hij geen dank ondervond, zoals toen bij negen van de tien melaatsen, hield hij niet op met goeddoen - Wanneer mensen tegen hem scholden, schold hij niet terug, maar legde de zaak aan zijn Vader ter afdoening voor. - Wanneer hij stakkers ontmoette, die buiten de kring van nette mensen stonden, dan betoonde hij ook hun liefdevolle aandacht. - wanneer hij onderricht kon geven, lette hij er niet op, of het toevallig om éen Samaritaanse vrouw ging of om duizenden. Hij gáf onderwijs, wanneer de Vader hem zo geleid had.
Toegepast op ons in de gemeente zouden wij kunnen zeggen;
- misschien zullen jullie, jonge, vurige Christenen, wel eens mensen tegenkomen, die jullie met je goede bedoelingen willen tegenhouden. Wanneer jullie 'opwekkingsliederen'een kleine plaats willen geven in het geheel van de eredienst, houden zij dat tegen. En nu behoor je toch die mensen zó lief te blijven hebben, zoals Jezus ons allen liefhad. - Het kan voorkomen, dat anderen in de gemeente je pijn doen. Het zal in de verste verte niet vergelijkbaar zijn met wat mensen de Heer Jezus hebben aangedaan. Maar zorg: - - niet alleen voor 'korte tenen', zodat ze niet gauw daarop trappen - - maar ook voor een liefdevol gemoed, dat maakt, dat je in onderling niet zo leuk verlopende confrontaties liefde houdt voor medegelovigen, medegemeenteleden daaronder begrepen - het kan ook zijn, dat jij je uitslooft in een niet zo showerige bediening... je smeert duizenden broodjes bij 'de instuif', week na week. En niemand geeft je nu eens een aai over je bol. Als je al die boterhammen maar blijft beleggen zonder drenzerig gevoel: "Niemand ziet mij staan", dan is er wel echte liefde jegens medegelovigen in het spel. - in de gemeente zal het niet zoveel voorkomen, dat mensen tegen je schelden, maar opmerkingen zoals: "Je was toch wel érg aanwezig hè...vanmorgen met alwéer een profetie!", behoren toch niet helemaal tot de onmogelijkheden. Slik dan maar eens en zeg tegen 'Vader'; " Heer....ik wil hier mijn voordeel mee doen. U kent mijn goede trouw en eerlijke bedoelingen . maar voor zover er iets bij mij te verbeteren valt,....altijd bereid". En blijf vriendelijk. - Soms zul je weinig opvallende medegemeenteleden ontmoeten en het zal tot een gesprek komen. Probeer je er dan niet vlug van af te maken, maar houd contact met Gods Heilige Geest. Laatst overkwam mij iets dergelijks, toen ik echt wel gepresseerd was. Ik riep: "Maar nu ga ik op de fiets", maar de Heilige geest riep mij terug en ik zette het gesprek voort. En toen pas werden er spijkers met koppen geslagen.
Moge jullie houding in de gemeente iets vertonen van die liefde, die Jezus op het heerlijkst sierde.
(Voor het eerst dat ik ze eens bij elkaar zie; in mijn concordance ontbreekt als zoekwoord 'elkaar' of 'elkander'. Dank je Coos, voor dit zoekwerk).
Johannes 13 v 35: "Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie mijn leerlingen zijn".
En hier staat wéer de gemeente in het volle licht. Wat is de plaats, waar de volgelingen van de Heer Jezus elkander het meest frequent ontmoeten ?: de gemeentesamenkomsten. Daar behoort die liefde allereerst beoefend en geoefend te worden.
Wat is het gevolg: iedereen- ook onder de buitenstaanders- behoort die onderlinge liefde te zien en dan te bedenken: "Wat is dit toch! Die liefde, die onderlinge warmte is hoger dan de kameraadschap, die je in andere verbanden wel ziet".
En de uiteindelijk bedoeling is, dat - met name- ongelovigen- in die onderlinge liefde, die diepe liefde voor elkaar, iets zien van Christus. Immers, de liefde, die wij onder elkander behoren te hebben, is een liefde van Christuswege, door de Heilige Geest 'ingestraald' in ons innerlijk.
Sommige onder die buitenstaanders, met nog iets van een echo aan vroeger in het hart, toen zij zelf ook wel van Onze Heer Jezus Christus hoorden, zullen zeggen: "Ach, wat denk ik nu aan vroeger, toen wij op kinderclub zongen: 'Jezus houdt van alle kleine kinderen' . Toen kon ik mij zo warm en veilig voelen. En - hoe het komt, weet ik niet-: nu ik die mensen hier elkaar zo warm zie begroeten bij het uitgaan van deze bijeenkomst, is het net , of zij iets van die warmte van Jezus hebben....of zij zich bij elkaar veilig voelen.
O; ik vóel het; deze mensen zijn van Jezus. En na al die jaren van kille afstandelijkheid ten opzichte van de wereld om mij heen en van kille afstandelijkheid van hen jegens mij, verlang ik opeens weer naar die veilige geborgenheid van dat kleine poosje uit mijn prille jeugd terug. Het is net of Jezus opeens een beetje zichtbaar voor mij wordt".
Tot zulke goede gevolgen kan uw liefde tot elkaar leiden.
Die liefde tot elkaar zal zich niet moeten beperken tot je eigen groepje. Ouderen, die over het algemeen in een samenkosat naar voren trekken; - ze worden wat hardhorender - het is vooraan rustiger dan achterin, zullen zich ook eens in die achterste rijen moeten begeven, waar de jeugd is, met achter hen nog weer de rij van de prille tienertjes, die spelletjes met elkaar zitten te doen op hun zakcomputer.
En de jeugd zal zo nu en dan eens uit de 'achterste bankensaamhorigheid' moeten komen naar daar, waar 'de gevestigden' samenklonteren.
En altijd maar weer met de Heer Jezus overleggen: "Heer...ik wil deze 'bijna vreemden' ook liefhebben".
En vraag allemaal maar aan de Heer, of hij je geen gevoelsmatig opgefokte 'philomeia', (menselijke sympathie) geeft, maar liefde, door de Heilige Geest in jullie hart uitgestort.(Rom 5 v 5).
Dat kan immers, ook al ben je nog maar een tiener. En het kan nog, ook al ben je al heel oud. Immers in deze tekst staat: "Gods liefde is in onze harten uitgegoten door de Heilige Geest, die ons gegeven is".
De gemeente: een goede oefenplaats voor de realisering van de onderlingen agapè, (de van God afkonstige liefde).
Een werking van Goddelijke krachten kan ook negatieve gevolgen hebben.
Denk aan Ananias en Saffira. Zij bedrogen de Heilige geest in een heel cruciaal tijdsgewricht. De jonge gemeente was zich net aan het vormen, was nog weinig talrijk. Een binnengeslopen onreinheid was voor het nog kleine aantal gelovigen zeer destructief.
De vijand slaat ons christenen, met bijzondere, schoon kwalijke interesse gade.
En toen Petrus deze mensen ontmaskerde, stonden zij opeens buiten Gods beschermende palissade en konden de boze machten hen met grote kracht belagen. Dit neemt overigens niet weg, dat zij heel wel behouden kunnen zijn voor de eeuwigheid. Als er voor satan muziek in hen had gezeten, was hij misschien voorzichtiger met hen omgesprongen.
Dit voorbeeld is ons ter lering, al zullen mensen, die van de Heer afwijken en bedrieglijk zijn, niet altoos even ogenblikkelijk en gestreng behandeld worden als dit echtpaar.
Vele malen zien wij in het Oude Testament, dat er bij de gave van krachten scheppingsenergie vrijkomt in allerlei vormen: - wat denk je van de staf van Mozes, die de staven van de tovenaars opat, toen al die staven slangen werden - wat denk je van de zee, die door Mozes' staf werd gekliefd, waarna velen gered werden en velen omkwamen, toen de wateren zich weer sloten. - en zo nog vele voorbeelden meer.
In het Nieuwe Testament hoef ik alleen maar te wijzen op de wonderen van Jezus: - hij veranderde water in wijn - hij vermenigvuldigde brood. Ja ...Jezus verrichtte krachten, wonderen en tekenen temidden van de mensen, zo zegt Petrus in Hand 2 v 22.
En jullie...jullie behoeven dit alles niet 'voor kennisgeving aan te nemen'.
Nee, voor jullie ligt er een grote taak ook in dezen:
Spreekt Openbaring 11 niet van de eindtijd, waarin Christenen van dán.... en hoe kort en dichtbij kan 'dan' al zijn ...grote tekenen zullen doen ter wille van het zich baanbrekende koninkrijk van God.
Nu niet zeggen: "Dat zijn toch Mozes en Elia of/en Jozua en Zerubbabel, die het vuile werk dan opknappen": nee, júllie zijn het misschien...
Geestvervulde Christenen van dán zullen geweldige dingen doen: - zij doen geestelijk vuur uit hun mond komen, dat hun tegenstanders geestelijk doodt, (5) - zíj kunnen de hemel sluiten, zodat er geen regen valt - zij hebben de macht om water in bloed te veranderen, - zij kunnen de aarde treffen met allerlei plagen( 6). Maak je gereed voor de taken, die jullie wachten. Ze zullen groots en moeilijk en verheven en ten dienste van Gods Koninkrijk zijn.
De gave van 'werking van krachten'; derde gedachte:
De duivel is 'altijd de aap van God'. Ook in zijn duistere rijk is sprake van 'werking van krachten'.
Denk maar aan de geschiedenis in Samaria, waar Simon de tovenaar, de grote tegenpool was van Filippus. Die Siomon was geen kleine jongen in de occulte wereld. Hij bracht het volk van Samaria in verbijstering. Hij werd daar genoemd 'de grote kracht van God', (Handelingen 8 v 10).
Simon gaf eigenlijk een voorproefje van wat op veel groter schaal getoond zal worden door de antichrist. 2 Thessalonicenzen 2 v 9 zegt immers: "De komst van 'de wetteloze mens' is het werk van satan en gaat gepaard met groot machtsvertoon en valse tekenen en wonderen".
De wereld van vandaag húnkert naar tekenen en wonderen en machtsvertoon van de onzienlijke wereld. Het leven is veel te vlak en te weinig verrassend geworden. En wanneer de tekenen en wonderen en het 'schijn-heilige' machtsvertoon dan kómen, dan vliegt het gros van de mensheid er toch weer in, net zoals toen de burgers van Samaria.
Ik verwacht van jullie, die in veel grotere stormen gaan staan dan ik tot dusver, dat jullie de gave van 'onderscheiden van geesten', waarover in een vorig onderwerp gehandeld werd, dan volop zullen bezitten om stand te houden in die kwade dag. Dan kunnen jullie voor de mensen van dán net zo zijn als Petrus, Johannes en Filippus voor de burgers van Samaria. Wat gebeurt er, wanneer door toedoen van satan 'schijnwonderen' gebeuren. Sterke, occulte geesten verdringen minder krachtige demonen van ziekte of verslaving. Maar die sterkere, occulte geesten kunnen, krachten hun verderfelijke afkomst, geen definitief, blijvend herstel bewerken. Hun uiteindelijk product is : meer ellende.
Maar wanneer Jezus boze geesten uitdreef, dan gebeurde, wat Matth 12 v 28 zegt; "Als ik door de Geest van God demonen uitdrijf, dan is het koninkrijk van God bij jullie gekomen".
Volg de Heer Jezus oók in dit opzicht, zoals jullie hem al in zovele opzichten volgen.
ZESENDERTIG TEKSTEN, DIE EROVER SPREKEN, HOE WE MET ELKAAR DIENEN OM TE GAAN.
De toepassing in de gemeente als voornaamste leidraad.
Jullie zullen mogelijk tegen me zeggen; "Ger....je doet ze toch niet alle 36 ?! Dan komen we nérgens".
Maar dan vraag ik: "Moeten we dan 'ergens' komen ? Ze zijn stuk voor stuk zo steengoed. Och; laat de Heer het maar leiden. Ik denk ook niet dat we ze alle 36 nodig hebben, maar.... ach; we zien wel".
Coos, de broer van Wim, heeft ze voor ons uitgezocht. Uit de concordance haal je dat niet. Laat ik maar pronken met andermans, in dit geval Coos' veren.
O ja....Willem, die broer dan, heeft indertijd - in 2001, vlak na 'de torens'- deze website gestart. Velen weten dat al niet meer; dus - op Willems website - dóor met Coos z'n veren.
Markus 9 v 50: "Zout is goed ! Maar als het zout zijn kracht verliest , hoe zullen jullie het zijn kracht dan teruggeven ? Zorg dat jullie het zout in jezelf niet verliezen en bewaart onder elkander de vrede".
(Coos volgt de NBG, maar ik nu toch maar de NBV. Ieder heeft weer zijn eigen stijl).
Ik trek hier nog even vers 49 bij. "Iedereen moet met vuur gezouten worden".
In vers 45-47 .... nu tooi ik mij weer met de veren van 'de Korte Verklaring' ....wordt de eis gesteld: Breek met alles wat het leven met God bedreigt, de ziel in haar gemeenschap met God in gevaar brengt.
In dat verband verwijst: "Iedereen moet met vuur gezouten worden", naar het vuur,dat volgens Numeri 31 v 23 een ritueel reinigingsmiddel is.
Ieder kind van het koninkrijk moet in zelfverloochening een offer brengen. Dagelijks moet 'de oude mens' in het vuur sterven. Zo, doordat de naar de wereld toegekeerde en heel gemakkelijk door die omgeving te beí¯nvloeden ziel van de mens zich dagelijks laat reinigen van: gebrek aan liefde en blijdschap en vrede en vriendelijkheid en zelfbeheersing ...om zo maar eens wat delen van de Geestes-vrucht te noemen brengen wij die ziel in het vuur van de reiniging van Godswege. Daardoor worden wij gezouten. Een onveermijdelijk offer, dat elk kind van God gaarne zal willen brengen. Immers, wat is er op de duur meer profijt brengende dan alle slecnbtheid uit te laten logen, tezamen met alle geestelijke en zielse ontrouw en hardvochtigheid.
Maar dit soort 'zout van Godswege' kan zijn smaak verliezen. Zo is bekend dat het zout uit de Dode Zee met allerlei bestanddelen gemengd was. Wanneer er overvloedig regen viel, zag dat Dode Zee zout, dat Jezus bedoelde, er nog steeds als zout uit, maar het wás geen zout meer, het was zoutloos en smakeloos.
Getransponeerd naar eeuwige waarden is het zo, dat wij het' vuur van Godswege', dat ons moet zouten, kunnen 'denatureren'. We laten het - heel gewoon- overvloedig regenen uit de onuitputtelijke voorraden van onze 'geestelijke luiheid'. Die luiheid wil niet weten van: - Geestelijk liefde, maar wel van wrevel jegens elkaar - Blijdschap, maar wel van sacherijnigheid - vrede, maar wel van onvrede, bijvoorbeeld 'die rotregering' - vriendelijkheid, maar wel van snibbigheid. - ... en ga zo maar door.
Dan lijkt ons 'geestelijk zout' nog o.k., maar de smaak is er af en de kracht is er af.
Niemand wil dat 'zout van God' in zichzelf verliezen. En hoe verlies je het gegarandeerd snel: door onder elkaar de vrede NIET te bewaren.
En waar ontmoeten we elkaar: in de gemeente; het zij in de plenaire vergadering op zondag, hetzij in de bijbelstudie, hetzij in de gemeente-instuif, hetzij in de tieneravond, hetzij in de jeugdavond enz enz.
En daar loert altijd het gevaar, dat wij voorrang op elkaar willen hebben en dus de onderlinge vrede niet bewaren. En weg loopt je eigenlijke, wezenlijke zout.
In onze streekgemeente bestaat de gewoonte dat elk kwartaal- bijvoorbeeld- éen van de regio's de dienst verzorgt. Deze morgen was dat éen van onze kleinere regio's. Wat een talent, dat anders 'in de grote hoop' niet zo opvalt! Ik genoot en heb na afloop vele van die zangeressen en sprekers gecomplimenteerd, krachtens dít motto moedig elkaar aan. En het deed er niet toe, dat de rest van de gemeente dit keer nu niet zo'n taák had. Iedereen had eigenlijk een beetje vrij-af. En iedereen was zo opgetogen over de morgen. Ik bespeurde geen enkele 'strijd om de voorrang'. Iedereen gundE het deze regio van harte om eens 'stevig uit de hoek te komen'.
Ik maak als slotsom : in de gemeente geen 'strijd om de voorrang' , maar 'elkaar bemoedigen'. Zo blijft 'Gods zout in jouw leven' in conditie.
Daag Ger
Maar stilletjes denk ik wel: "Zó nog 35...??!!". G
Heerlijke woorden. Zij bloeien op tot hun hoogste waarde in een gemeente, die toegroeit naar dat wat de Heer God met haar voorheeft.
Gods koninkrijk heeft zoveel heerlijke aspecten, onder andere de bovengenoemde. maar alleen samen kunnen de gemeenteleden, de 'kerkgangers', aan die liefde, rechtvaardigheid en dienstbetoon vorm geven.
Je hoort wel eens mensen zeggen: "Ik wil best geloven, en ik geloof ook. Maar een kerk.... of zoals ze tegenwoordig ook wel zeggen: een gemeente , heb ik daarbij niet nodig".
Maar de gemeente... ik gebruik nu verder maar niet het wat 'dorre' woord kerk, een woord dat overigens in de hele bijbel niet voorkomt ......is de plaats, waar je deze heerlijke zaken behoort te beleven. Ik zeg 'behoren te beleven', want het is een bekende zaak. dat daarvan in vele gemeenten niet veel terecht komt. Denk eens aan 2 Corinthe 8 v 5; het gaat hier over een collecte. Ik geef bij nader inzicht ook de 'toeleidende teksten' vanaf 1: ............... Broeders en zusters , wij willen u niet onthouden wat Gods genade tot stand heeft gebracht in de gemeenten van Macedonií«: ze zijn door ellende zwaar op de proef gesteld, maar vervuld van een overstelpende vreugde en ondanks hun grote armoede zeer vrijgevig. Ik verzeker u dat ze naar vermogen hebben gegeven, ja zelfs bóven hun vermogen. Uit eigen beweging hebben ze ons dringend verzocht mee te mogen doen aan de collecte, waarmede de heiligen in Jeruzalem zullen worden ondersteund. En....ze gaven aanzienlijk meer dan we hadden verwacht: door Gods wil gaven ze zichzelf in de eerste plaats aan de Heer en vervolgens ook aan ons"
Deze tekst bevat belangrijke gegevens: - ellende, die op zware proef stelt, leidt als het goed is desondanks tot overstelpende vreugde en tot vrijgevigheid ondanks armoede. - hier wordt een gemeente getekend, die zó geínteresseerd is in een 'medegemeente' en Christenen elders, dat ze beslist mee wil doen om te helpen. - Door dat liefdebetoon, ondanks alles maken ze hun band met God nauwer, maar ook de band met de medegelovigen.
Als je dit zo leest, zou je er haast naar verlangen om in je gemeente ook eens ellende te ervaren. Dat moet je natuurlijk niet óver je wensen, maar wanneer God toestaat dat die ellende er komt, dan stuurt hij vaak 'meer vreugde' en verdere goede dingen mee.
In bescheiden mate ervaarden wij dat onlangs in onze gemeente. Een van onze leden, een asielzoeker, werd gearresteerd en alles werd gereedgemaakt voor zijn uitzetting. De droefheid, die wij allen hadden.... hij behoort al jaren tot onze gemeente, is met een lid van onze gemeente al jaren getrouwd...hij is zo helemaal met ons verbonden, dat wij het idee niet konden verdrágen: die broeder in de cél !! En wat er allemaal gebéurde ! petities met honderden handtekeningen, bezoeken aan het ministerie, krantenartikelen, brieven aan de gedetineerde, te veel om op te noemen. En toen hij- voorlopig- vrijkwam: die overstelpende vreugde. En nu werd van ons geen meedoen aan een collecte voor een armlastige mede-gemeente gevraagd. Op díe wijze konden wij onze hechtere verbondenheid niet tonen. Maar uit leed sproot wel een hechtere band voort.
Samen sterk... om nu niet meer verder over die asielzoeker te spreken ...maakt ook ons getuigenis sterker. Je behoort te voelen, dat je van elkaar afhankelijk bent, zoals de organen in een lichaam van elkaar afhankelijk zijn. Zulk samenleven , koinonia, is eigenlijk ' je leven met elkaar delen vanuit de liefde van God'.
Jullie gaan elke zondag naar de kerk of naar de sam of naar de gemeente.
Kijk eens goed naar al die overbekende gezichten rondom je heen.
- Niet vragen of ze jou wel genoeg liefde, rechtvaardigheid of dienstbetoon aanbieden. - Niet kniezen over de vraag, of ze zich in pure geestelijke hartelijkheid wel voldoende aan jóu geven. - niet denken: "Dus deze lieden moeten Gods veelkleurige wijsheid en zijn grote heerlijkheid aan mij bekendmaken. (Efeze 3 v 10 en 1 v 14) Nou...mooie herauten, dat slaperige stelletje".
Nee, niets van dat negatieve. Als kleuter kwam je de kerk binnen met de andere kleuters, ieder met een kaarsje en je zong: "Jezus zegt, dat hij hier van ons verwacht dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht" en alle mensen zeiden, ook van jóu: "Ach...wat scháttig".
Maar nú is het de tijd om zo'n kaars te zijn en je kerk, je sam, je gemeente te electrificeren als het ware: - jij hebt werkzame, actieve liefde - jij bent van dienst bij koffieschenken of iets technisch - jij geeft je aan die ander, die zorgen heeft, door naar zijn gang door de moeilijkheden heen te informeren - jij vertelt aan die sombere zus van Gods grote betekenis in jouw leven. - jij geeft de ander het gevoel, dat jij hem nodig hebt - jij deelt jouw ervaringen met die man naast jou in de bank. Je wenst hem in ieder geval bij het eind van de dienst iets goeds toe.
De gave van het doen van krachten (wonderwerken); tweede gedachte.
We zagen in de vorige 'gedachte', dat een 'kracht' een 'wonder' bewerkt. En dat 'wonder' wordt als een 'teken' gezien, als er een grote , geestelijke kracht geopenbaard wordt. Dan vragen de mensen bij zoiets spectaculairs: "Wat is er toch aan de hand" .
Toen mensaen voor het eerst in 'allerlei tongen' hoorden spreken, vroegen ze dat al(Hand 2 v 12).
Toen in Samaria voor het eerst aldaar de sfeer van het koninkrijk openbaar werd, "doordat van velen, die onreine geesten hadden, deze onder luid geroep (het teken) uitgingen en vele verlamden en kreulpelen werden genezen en er grote blijdschap kwam in die stad", (Hand 8 v 6 en 7), was er ook verwondering om deze tekenen. Na verwondering blijdschap, wat een heerlijke 'volgorde van God'.
In Hebr 2 v 4 zien wij, dat tekenen, wonderen en krachten in éen tekst tezamen staan. "God gaf getuigenis aan het evangelie door tekenen en wonderen en vele krachten en door de Heilige Geest toe te delen naar zijn wil".
De 'gave van het toedelen van genezingen' staat hier vlakbij. De krachtgaven zullen ook niet in te 'waterdichte' hokjes dienen te worden gescheiden. Menselijke labeleringen zijn trouwens altijd te klein en te benepen voor het grote werk van God aan onze harten.
Ik vertel net in 'mijn leven', (de Belgische afleveringen, voor jullie pas later beschikbaar), dat mijn vrouw in 1959, de middag , voordat zij 'geshockt' zou worden, nog éven ging zwemmen. Toen ze daar was, gebeurde er 'iets', waardoor ze genezen terugkeerde. De arts zei: "Ruim de boel maar op. Haar ogen staan anders. Er is iets gebeurd".
Ik denk, dat we hier mogen spreken van een rechtstreeks door de Heer, die ons roepen had gehoord, bewerkt wonder.
Maar het was voor ons een teken, dat wij in een bepaalde richting moesten doorzoeken. En, dat teken volgende, kwamen wij in september in een samenkomst van 'een voorloper van het Volle Evangelie'.
En....kort daarop zat mijn vrouw in een grote kerk aan een kerkorgel met pedalen de gemeentezang van een 'Volle Evangelie gemeente in wording' te begeleiden, terwijl ze drie maanden daarvoor nog overspannen in een rusthuis zat. De handen waren haar niet opgelegd. maar de nieuwe sfeer had haar genezing gegeven.
Zo dicht ligt alles bij elkaar.
Maar hoe dan ook: in die blijde sfeer worden jullie en ik gaandeweg ingeleid. Wij lopen steeds verder die wonderbare tuin van zegeningen binnen: - "geestelijke zegeningen in de hemelsferen", Efeze 1 v 3, sferen, waarin wij binnengeleid worden door de Heer Jezus. - met mogelijkheden om steeds meer heilig en onberispelijk te zijn voor Gods aangezicht; Gods plan met ons door Gods genade waarmakende, ( v 4).
Lees zelf maar verder. Dan vind je nog zoveel heerlijks, alleen al in Efezií«rs.
DE GEESTESGAVE 'WERKING VAN KRACHTEN'; eerste overdenking.
Het is wat moeilijk om deze gave onder woorden te brengen. Het gaat hier over iets anders dan over 'de gave van genezingen', waarover wij in twaalf bijbelstudies hebben gesproken.
Maar....wat is het verschil?! Overeenkomst is er wél; het gaat hier om werkingen, daden, handelingen , die het resultaat zijn van krachtopenbaringen van de heilige Geest.
Om dat verschil nader te formuleren, gaan we even naar Marcus 16, waar in ver 18 staat: "Zij- de gelovigen- zullen zieken weer gezond maken door hun de handen op te leggen".
Zo heb ik vele malen de handen op mijn vrouw gelegd tegen haar hartklachten. En dezer dagen zei ik tegen haar: "Wat merkwaardig hè...je krijgt die kwade pijnen héel niet meer".
God had gewerkt langs de lijnen van geleidelijkheid en langs natuurlijke, maar voor ons niet te bevatten weg, was genezing tot stand gekomen.
Voor we verdergaan, hierbij twee opmerkingen: - men kan niet tegen ons zeggen; "Mensen...ga toch naar een dokter". Dat hebben we genoeg gedaan. maar als 83-jarigen kun je wel naar de dokter blíjven rennen. Láat ons nu maar. - denk nu niet, dat het bij ons 'botertje tot de boom is'. De duivel kwam nu weer met een verergering van haar cara. En terwijl ik dit schrijf, valt het mij op, dat ik hiertegen nog niet voldoende geestelijk ben opgetreden. Ik ga daar een begin mee maken.
Zo - na deze onderbreking- rap terug naar de hoofdlijn.
De gave van genezing is meer 'het volgen van een natuurproces'. Het is niet zo spectaculair, hoewel zeker memorabel. Maar nu kan het ook gebeuren, dast een snee in de huid zo snel geneest, dat er binnen een kort ogenblik niets te zien is. Dan is er geen natuurlijk genezingsproces aan de gang, maar kunnen wij spreken van 'een wonder'. Daarom staat er in vele vertalingen inplaats van 'gave van krachten: 'gave van het doen van wonderwerken'.
Bij de gave van genezing vragen de mensen na verloop van jaren: " Die voortdurende rugpijnen van jou zijn dan zeker gesleten". Maar bij een teken, teweeggebracht door de gave van het doen van krachten, vraagt de mens: "Wat is er toch aan de hand".
Hoewel dit bij die gelegenheid niet gevraagd werd, ben ik toch van mening, dat Handelingen 14 v 19 en 20 over een wonder spreken. Oordeel zélf: "Na verloop van tijd kwamen er echter Joden uit Antiochií« en Ikonium die de mensen ompraatten. Zij stenigden Paulus en sleepten hem vervolgens de stad uit, in de veronderstelling dat hij dood was. Maar toen de 'leerlingen' om hem heen waren gaan staan, kwam hij overeind en ging de stad weer in. De volgende dag vertrok Paulus..." Zo'n snel herstel; na al dat gestenig en gesleep is er dat opstaan na het krachtig gebed van de mede-Christenen en de volgende dag al weer doorreizen. Dit is een 'teken' en niet 'een genezing langs de natuurlijk, mogelijk wat versnelde weg'.
Ach mensen, er is zoveel hierover te zeggen. Volgende week maar weer verder.
De gemeente is in de zichtbare wereld gemanifesteerd in steden, Hand 8 v 1, in regio's, Hand 9 v 31, ja zelfs in huisgemeenten, Rom 16 v 5.
Daar gebeuren de dingen voor de ogen en oren van iedereen, die maar een inblik wil. De principes en kenmerken blijken dáar.
Hier leer je ook broederschap en zusterschap kennen. Híer geldt het beginsel: "Aanvaard elkaar, zoals Christus ons aanvaard heeft" , Rom. 15 v 7. Zwakken en sterken in de gemeente behoren elkaar te aanvaarden.
Maar wie zíjn die 'zwakken' en wie zíjn die 'sterken'. Dat was tóen heel verrassend en het is nú heel verrassend.
Tóen dachten de Christenen-uit-de-Joden, die nog merendeels aan allerlei wetten uit het Jodendom vasthielden, dat zij 'de sterken' waren.
En de Christenen uit de heidenen, die van alle Joodse ceremonieí«n niets afwisten, hadden een collectief minderwaardigheidscomplex: "Zij weten zo veel en wij weten zo weinig", wat zich dan wel weer eens uitte in een wrevel: "Maar zíj hebben met al hun weetjes, met al hun poespas dan toch maar Christus gekruisigd". Hierdoor ontstonden in de uitbottende , wereldwijde gemeente gevaarlijke spanningen van elkaar 'niet-aanvaarden'.
Maar Paulus maakte duidelijk: 'Sterk' ben je, wanneer je ontdekt hebt, dat je ter wille van de barmhartigheid van God, zijn ontferming, (v 9) niets te maken hebt met die muur, die de 'wetende' Joden scheidt van de 'onwetende' heidenen. Die muur van vijandschap, zo hinderlijk gestalte gegeven door de muur, die in de tempel scheiding bracht tussen 'het voorhof van de heidenen' en 'de ruimten, alleen voor Joden', (Ef 2 v 14), is afgebroken.
En Paulus maakte ook duidelijk, dat de Heer Jezus ten aanzien van de Joden alles had gedaan om de wet, die uiteindelijk berustte op beloften door God aan Abraham gedaan, te vervullen. En zo had de Heer Jezus een uitgangspositie geschapen, waardoor zijn grote begeren, een gemeente uit alle naties en talen, in vervulling zou kunnen gaan.
Tóen waren het geschillen van tóen, als bovengeschetst, die scheiding brachten. Tóen waren er redenen, in díe tijd gelegen, waarom gemeenteleden elkaar niet aanvaardden. Nu zijn er weer andere geschilpunten. Nu zijn er weer mensen, die dénken , dat ze sterk zijn . En ze denken dat om andere redenen dan toen. Nu zijn er weer zwakken met een minderwaardigheidscomplex , om andere redenen dan tóen.
Maar ook nú is er sprake van 'sterken' en 'zwakken'. Want Romeinen 15 v 1 zegt; "Wij, de sterken, moeten de zwakken in hun kwetsbaarheid helpen".
En wie mogen zich eigenlijk nu -door de genade van God- 'sterken' noemen. En wie zijn tegenwoordig de 'zwakken'.
Eigenlijk nog altijd dezelfden als ten tijde van Paulus.
'Zwakken' zijn zij , die net als de Christen-Joden van tóen, proberen iets aan hun zaligheid toe te voegen door het onderhouden van allerlei 'eigen werk', waarin dat ook bestaat. (En soms denken zij, dat ze sterk zijn).
'Zwak' ben ík bijvoorbeeld, wanneer ik denk: "Fijn hoor, al die dingen van Jezus. Maar ik moet er wél elke week een bijbelstudie uit persen". Gelukkig denk ik dat niet. Zóu ik het gaan denken, dan zouden mijn bijbelstudies al gauw glans verliezen, glans, die zij in het idee van sommige lezers nu echt wel hebben.
Maar 'sterk' ben je, wanneer je denkt: "Glorie voor Jezus. Glorie voor de Heilige Geest, die door Gods genade met zijn gaven en vrucht, mij bij de hand neemt op weg naar het eeuwig koninkrijk. Ik laat mij door die Geest enten op de edele olijf.(Rom 11 v 24). Samen met der Heer Jezus kan ik onverdeeld en ongescheiden van alle gelovigen een lofzang ter ere van de heilige naam van God aanheffen", (Psalm 18 v 50)".
En dan aanvaarden wij van harte al degenen, die nog met allerlei ballast rondzeulen en rekenen wij op hun 'ons aanvaarden', waanneer zíj bemerken, dat wij, met al onze vrijheden, nog weer met allerlei ballast rondlopen.
Laatst ontmoette ik op mijn Amerikaanse plekje een broer, die zich erg opwond, zeggende; "Jullie, Volle Evangelie Christenen, beschouwen jezelf als super-Christenen, omdat júllie in tongen spreken...en wíj niet".
Ik heb hem gerust kunnen stellen en gezegd, dat 'ballast-V.E.-Christenen' zulke dingen zeiden, maar dat ik hem alle gaven van de Geest van harte gunde.
En gelijk scherpte ik mij weer aan hem, zoals de ene mens de ander scherpt, (Spreuken 27 v 17). Ik ging na of mijn sterkte-door-genade soms 'gewaande' sterkte was.
En tegen jullie zeg ik nog eens; "Aanvaard elkaar daarom ter eer van God, zoals Christus u aanvaard heeft".
Probeer maar een door-genade-sterke te worden. En kom je zwakken tegen, aanvaard ze en help ze verder, gelijk je ook hopen mag, dat anderen jou weer door jouw zwakke momenten heen slepen.
DE GEMEENTE IN HAAR ZICHTBAARHEID NAAR BUITEN TOE: een practijkvoorbeeld.
Handelingen 8 v 1: "Nog diezelfde dag (van Stefanus' terechtstelling) brak er een hevige vervolging los tegen de gemeente in Jeruzalem, zodat allen verspreid werden over Judea en Samaria, met uitzondering van de apostelen".
Tot nu toe hoorden wij vele theoretische dingen over de gemeente. Maar nu opeens is er sprake van een gemeente in een bepaalde plaats. En wij vergelijken deze gemeente in Jeruzalem onwillekeurig met onze gemeente, waar wij regelmatig ter kerke gaan. Zulke dingen konden dus tóen gebeuren. Dat de vijand opeens zomaar een gemeente 'uit elkaar blies'
Deze eerste vraag komt bij ons op: "Mag een gemeente door de vlucht trachten aan de vervolging te ontkomen". Maar Matth 10 v 23 geeft hierop een duidelijk antwoord: "Wanneer ze jullie vervolgen in de ene stad, vlucht dan naar de andere".
Dan rijst echter direct een tweede vraag: "Maar waarom bleven de apóstelen dan in Jeruzalem".
Een antwoord zou kunnen zijn , dat de Joden nu duidelijk blijk hadden gegeven, de messias en zijn nieuwe leer niet te willen. De wereldkerk begon te ontstaan, doordat Joden, uitstekend onderlegd in het Oude Testament ,(krachtens hun afkomst), en bekend met de nieuwe heerlijke waarheden van de Heer Jezus, de heidenwereld geestelijk begonnen te bevruchten.
Voor de apostelen bleef als taak een ontmoetings- en bezinningscentrum te worden voor de hele wereld, die hen van nu aan kon vinden op een vast adres, de stad, waar alles begonnen was.
De Heer zorgt ook in tijden van vervolging voor zijn volk, zodat het slot op alle fronten 'alleen maar winst' is.
En nu even iets moeilijks: Tot onze verontrusting zien wij heden ten dage veel Christenen vertrekken uit -bijvoorbeeld- Egypte. Ik betreur dat. De vervolging is niet zwaarder dan deze 14 eeuwen is geweest. Maar de mogelijkheden zijn tegenwoordig zodanig, dat je wég kunt naar het buitenland met het gemakkelijker leven daar. En de uit Jeruzalem wegvluchtenden evangeliseerden overal. Dat is niet het eerste oogmerk van hen, die nu uit Moslimlanden zoals Egypte, (met een gematigde druk), wegtrekken.
Nu ja; ik wil niet oordelen, maar mijn wens is, dat er in de Moslimlanden door de goedheid van de Heer 'egelstellingen' overblijven, wellicht met bekeerlingen uit de Moslims gevuld. Het eeuwenoud getuigenis van de Christenen dáar zou toch eigenlijk moeten blijven voortbestaan.
Hierbij geef ik wel toe, dat het geloof uit de gemeenten, in de 'Openbaring-brieven' genoemd, is verdwenen en dat mondiaal de gemeente van de Heer bloeit als nooit tevoren.
In ieder geval, vrienden en vriendinnen, in welke gemeente je ook kerkt: laat je daar pas verdrijven, wanneer de altijd aanwezige vijand, de duivel, de leer zó heeft aangetast, dat alleen krachteloosheid is overgebleven. Maar ga dan ook- al vluchtend- op pad met de vaste wil om zoveel mogelijk mensen te laten kennismaken met Gods genade, die verschenen is, heilbrengend voor alle mensen.
Wanneer het jullie zelf overkomt, een ziekte van lichaam, ziel of geest, lieve lezenden, is het goed om iemand te zoeken, die jullie in de naam van Jezus de handen wil opleggen.
Waar kan dat vertrouwder dan in de eigen gemeente ?! Wat weet je van allerlei andere mensen, waarheen zieken uitzwermen voor handoplegging. - zijn die personen werkelijk Christen - zijn ze gedoopt met de Heilige Geest. Het is immers een wonderlijke zaak, wanneer je zou pretenderen, een gave van de Geest te hebben, zonder de Geest zélf te hebben. Stel je toch voor; iemand, die zegt, de gave van gezondmaking van God te hebben ontvangen, maar van hem of haar is niet bekend, dat hij ooit in de gemeente een profetie, zoals door God bedoeld, heeft uitgesproken. Of hij heeft zich nooit begeven in de gaven van kennis, wijsheid en onderscheiden van geesten. Enz enz. - is de levenswandel correct. onbesproken, zuiver op sexueel gebied, nuchter, bezadigd, beschaafd, gastvrij, enz (1 Tim 3 v 2)
Bij velen in Corinthe, waarin de gaven behoorden te werken, was verdeeldheid, twist, tweedracht, ergerlijke zonde, respectloosheid jegens elkander. Dat is geen goed klimaat.
Blijf zoveel mogelijk in de eigen gemeente, wanneer daar een brede grondslag is voor positieve en eensgezinde opstelling in het ijveren naar deze zegenrijke gave.
Dat neemt niet weg, dat in déze tijd vele Nederlandse Christenen van heinde en ver naar een bepaalde prediker gaan, van wie al jaren een goed gerucht uitgaat op het gebied van Geestvervuldheid en onberispelijke levenswandel. Er dient een zekere vrijheid te blijven binnen het raam van de overzichtelijkheid, dus daarover zul je van mij niet horen, want de voormelde risico's zijn er hier niet. En die vrijheid dient er ook te zijn, waarin in latere jaren deze prediker 'vergeten' mocht zijn en er anderen zó gezegenden zijn. Bovendien dient er rekening te worden gehouden met die Christenen, die deze gave van gezondmaking van hun lijden willen ervaren, en die echt geen gemeente kennen, waar een en ander wordt gepraktizeerd.
Maar niet alsmaar heen en weer crossen over het rond der aarde, zoals wij dat in de actualiteit op t.v. konden gadeslaan, toen een heterogene groep personen de aarde doorkruiste om genezing te vinden bij een heterogene groep genezers, die hén niet kenden en die zíj al evenmin kenden. Mocht dit verschijnsel zich in komende jaren nog eens voordoen, dan lijkt het mij beter, dat je verre daarvan blijft. Maar ach; er zijn zoveel géestelijk groeiende gemeenten tegenwoordig. Geef die geestelijke groeiers eens een kans, door daar te blijven met genezing zoeken voor je gezondheidsproblemen.
Wat moeten wij nu zeggen over genezingen, zoals die tot stand komen door paranormale genezers, buiten Jezus om. Allereerst dít: het is een heel gevaarlijke zaak om genezingen te volbrengen buiten Jezus om. Zelfs al zóu de naam van Jezus genoemd worden, maar in bijna 100 % wordt ten hoogste geschermd met teksten als : "Ik doe dit in de kracht van God", (Hand 8 v 10). alsof God anders gekend wil worden dan met erkenning van de naam van zijn Goddelijke Zoon.
Maar zelfs al wordt geschermd met de naam Jezus, zoals de zonen van Scaeva deden, Handelingen 19 v 14: "Ik bezweer jullie bij de naam van Jezus, die door Paulus wordt verkondigd", dan loopt dat heel slecht af. Tjonge, wat kwamen die mensen van een koude kermis thuis!, (v 15 en 16).
Wat gebeurt er in feite: sterke, boze geesten verdringen de zwakkere ziektegeesten, met de voor ons mensen niet hoorbare woorden: "Even moven jullie! De strijd tegen 'de vervaarlijke vijand' eist, dat jullie voorlopig het veld ruimen".
En legioenen mensen worden afgehouden van de Heiland, doordat zij zich vergapen aan hun nek, die opeens weer soepel is.....overigens : voor hoeláng.
De Farizeeí«n in Jezus' dagen kenden de mogelijkheid van het uitdrijven van boze geesten buiten de heerlijke weg van Jezus om, ook wel. Zij zeiden: "Ach die Jezus. Hij doet dat alleen maar, omdat het in de tactiek van de duivel past, wiens dienaar hij dan misschien wel is". ( Matth 12 v 23).
Maar Jezus antwoordde op die vreselijke aantijging met correcte woorden: "Ik drijf door de geest van Gód demonen uit. Het koninkrijk van God is bij jullie gekomen". ( v 28)
Jezus bracht het Koninkrijk van God over de totale mens in vrede, gerechtigheid en blijdschap, zonder dat het door hem gezonde gemaakte lichaam naar geest en ziel beschadigd werd. De demonen, die alleen maar brokken kunnen maken (en wíllen maken), brengen hooguit een tijdelijke lichamelijke genezing teweeg, maar beschadigen, in hun ruwheid, ziel en geest en later toch ook weer het lichaam.
Lieve vrienden en vriendinnen: houd je verre van magnetiseurs en dergelijke. Zoek je genezing bij Jezus. Zoek ook niet ten koste van alles die genezing, laat het geen idee fixe voor je worden: ik wil dit gebrek kwijt. Mijn ervaring is, dat gelovigen, die trouw hun eigen samenkomst bezochten, die- als hun hart hun dat ingaf- in de eigen 'healing line' naar voren gingen, op de duur blijvende baat hadden bij hun rustig vertrouwen, immers de schrift zegt;(Jesaja 30 v 15): "In rust en inkeer ligt jullie redding" ("in stilheid en vertrouwen zal jullie sterkte zijn", NBG)
En ongetwijfeld weten jullie ook, zoals ik, dat mensen die massameetings van media bezochten, dat achteraf moesten bekopen met nóg diepere depressies.
En als je gevraagd wordt om actief te zijn in dit opzicht, bij je kroost, dat aan je is toevertrouwd, leg dan aan die lieverds de handen op in de naam van Jezus.
NIET ALLEEN EEN PERSOONLIJKE RELATIE...MAAR: SAMEN MET ALLE HEILIGEN, (Ef 3 v 18).
Mensen willen nog wel eens zeer de nadruk leggen op deze kreet; "Het is onontbeerlijk om 'een persoonlijke relatie met God te hebben' ".
Nu is het heerlijk om zo zachtjes voor je heen te zingen: "Ik ben dicht bij mijn Heiland... en hij is dicht bij mij. Zo zijn wij altijd samen... en dat maakt mij zo blij. Er kan geen dag passeren... er gaat geen uur voorbij, dat hij en ik niet samen zijn.... Mijn dierb're Heer met mij...".
Maar het is goed, om "het een te doen en het andere niet na te laten", Matth 23 v 23.
God roept mensen op tot een leven in samenhang met elkander. "Dan....(als Christus woont in uw hart), (doordat u een persoonlijke relatie hebt met hem en met God), zult u MET ALLE HEILIGEN (samen) de lengte en breedte , de hoogte en de diepte kunnen begrijpen....ja, de liefde van Christus kennen die alle kennis te boven gaat , opdat u zult volstromen met Gods volkomenheid".
Een voorbeeld: ik ken in een gemeente een oude zuster, een weduwe van omstreeks 80 jaar, die in de gemeente een onopvallende plaats innam en eigenlijk geen duidelijke taak had. 'Anderen' kwamen op het kostelijke idee om op marktdag een 'instuif' annex permanente rommelmarkt te beginnen voor 'de gaande en koemende man'. Men verzocht haar om een van de gastvrouwen te zijn. Zij doet het voortreffelijk als zodanig, bloeit helemaal op.
Ik twijfel er niet aan, dat zij een persoonlijke relatie met de Heer Jezus had. Die is echter door de 'kettingwerking' van het gezegende idee van 'anderen' en de uitnodiging aan haar: "Wij hebben een plaats, waar jij je nuttig kunt maken voor de Heer", opengebloeid tot iets van veel meer allure. Samen met 'op haar pad gekomen' andere heiligen kan zij nu - voor zover ik dit als buitenstaander kan beoordelen- veel meer ontdekken van de 'meerdimensionale liefde van Christus.
In allerlei dergelijke gevallen heb ik bespeurd dat gelovigen veel sterker werden, veel meer geconditioneerd om vol te stromen met Gods volkomenheid.
Daarom roep ik jullie, jonge individualisten op om Christenzijn nóg ruimer te zien dán jullie het al doen. Voeg je bij een gemeente als je dat al niet gedaan hebt. Dóe daar iets. Zoek een taak.
Zo ken ik ergens een hooggeplaatst iemand, die zich in de gemeente niet bepaald profileert als 'een opvallende broeder'. Maar hij heeft voor het moment zijn taak gevonden in het onderwijs in de kinderdienst aan....vijfjarigen.
En ik ken jongeren, die zeer bemoedigd zijn, wanneer zij, omdat 'anderen' iets veelbelovends in hen zien, mogen dienen bij het avondmaal met brood en wijn uitdelen. Je zíet ze groeien.
En laatst zag ik een jong zusje van mij 'met de hemel in haar ogen'.... haar persoonlijke relatie met God en Jezus kon je er als het ware 'uitscheppen' ...die er met de snelheid van de liefde bij was, toen een dwars tienertje 'kwaad en verdrietig' de dienst verliet. Even later kwamen zij samen weer binnen, de een getroost en bedaard, de andere nóg blijder. (Latere toevoeging: enkele jaren later zag ik dat 'dwarse tienertje' nu weer anderen troosten).
Jullie hebben toch al een 'relatie met Christus'. Verstevig die nu eens door een gemeente te zoeken , je daar nuttig te maken en zó de liefde van Christus, met wie je toch al 'een persoonlijke relatie hebt', nog dieper te leren kennen, zodat de volkomenheid van God, met wie je toch ook al 'een relatie hebt', dat toebereide hart nog ruimer kan binnenstromen.
Daag Ger Toon op deze manier de nieuwe orde van Gods koninkrijk in grotere schittering.
2 Timotheüs 2 v 19: "Het fundament dat God gelegd heeft, ligt onwrikbaar vast en draagt het opschrift: 'DE HEER WEET WIE HEM TOEBEHOREN' en: LAAT IEDER DIE DE NAAM VAN DE HEER NOEMT, ONRECHT UIT DE WEG GAAN' ".
Doelbewust heb ik in het 'hoofd' het woord 'Onzichtbaar' het eerst genoemd. Het gaat er niet allereerst over hoe wij de kerk zien, maar hoe God die ziet. De geestelijke realiteit, zoals God die ziet, is onzichtbaar en onpeilbaar voor mensen.
Hij ziet de meest innerlijke motieven, zoals dat ons niet gegeven is. Wij zien wat van buiten is. Dat neemt niet weg, dat wij door de gaven van kennis, wijsheid en onderscheiden van geesten dieper gaan peilen...nooit zo diep als God, maar wij hebben als door de Geest geleide mensen sneller in de gaten, wat er diep bij de gemeenteleden leeft. Maar het blijft toch: God beoordeelt het hart. Hij doet dat op een voor ons niet te bevatten rechtvaardige manier.
Wanneer wij dat woord horen: "De Here kent de zijnen", worden onze gedachten teruggeleid naar heel lang geleden, Numeri 16 v 5, de geschiedenis van Korach, Datan en Abiram. Die mensen behoorden tot de 'uiterlijke' kerk, maar niet tot 'de van God gekenden'. Toen ze rebelleerden tegen Mozes, sprak Mozes al: "Morgen zal de HEER bekend maken wie hem toebehoort , wie heilig is en in zijn nabijheid mag verkeren." (De Heer kent de zijnen).
En zo ligt nu ook de verhouding van de 'onzichtbare gemeente' tot de 'zichtbare gemeente'.
De zichtbare gemeente....dat is wat wij om ons heen zien, wanneer wij zo eens de samenkomst, die wij bezoeken rondkijken ( en daarbij niet vergeten, ook in het eigen hart te kijken).
Die drang tot zichtbaarheid, van 'elkaar opzoeken' en 'bij elkaar willen komen', zit er vanaf het eerste begin al in. In de dagen van Adams kleinzoon, Enos, begon men de naam van de HEER al aan te roepen, (Genesis 4 v 28). Wij, gelovigen, willen elkaar ontmoeten op allerlei wijzen. Maar in die hechte gemeenschap kunnen er nochtans mensen zijn, die het misschien best 'goed bedoelen', maar die toch brokken maken, doordat zij diep in hun innerlijk eigenlijk 'rebellen' zijn. of 'nóg rebellen' zijn. (Want iemand kan natuurlijk na een misslag het een volgende keer beter doen).
Neem nu Korach, Datan en Abiram. Ze hoorden zo helemaal bij 'het volk van de Heer', naar het uiterlijk althans. 250 mannen van naam, ( 16 v 1 en 2 ) lieten zich door hen misaleiden, toen de opstandelingen, zichzelf misleidende, tegen Mozes en Aäron zeiden: "U matigt zich te veel aan. Alle leden van de gemeenschap zijn heilig, en de HEER is in hun midden. Waarom voelt u zich dan boven de gemeenschap van de HEER verheven".
De fout van de opstandelingen was, dat zij een democratie van de gemeente wilden maken. En.... hoe redelijk de democratie ook werkt in de gewone mensenmaatschappij....de gemeente is géen democratie. In de gemeente dient het gezag te worden uitgeoefend door 'gekenden door de Heer'.
Korach, Datan en Abiram , 'niet gekenden door de Heer', kwamen heel lelijk te pas. (Numeri 16 v 31, 32 en 35).
Het is voor jullie, die allen een samenkomst bezoeken, eerste plicht om aan de voorgangers gehoorzaam te zijn, niet op slaafse wijze, maar positief met hen meedenkend. Laat je niet meeslepen, wanneer vooraanstaanden beginnen te 'stoken'. Ga dat onrecht uit de weg.
Nochtans kán het voorkomen, dat jullie op enig moment tot het oordeel moeten komen, dat een zichtbare gemeente, waartoe jullie ooit eens in jullie leven gaan behoren, niet meer de kentekenen van 'de ware gemeente' vertoont, bijvoorbeeld doordat de Godheid én mensheid van Onze Heer Jezus Christus in de prediking vervaagt. In zo'n geval kán gelden, wat Openbaring 18 v 4 zegt: "Ga weg uit die 'stad', mijn volk, zodat je geen deel hebt aan haar zonden en ontkomt aan de plagen, die haar zullen treffen".
Wanneer je ooit na rijp beraad tot het besluit komt, dat je echt nodig uit een 'zichtbare vormgeving van de gemeente' wegmoet, omdat de'onzichtbare gemeente' er niet meer voldoende in is te herkennen...dan is het nóg zaak om dat 'stijlvol' te doen.
Ik zeg dat zo uitdrukkelijk, omdat ik lang geleden, in 1960, met meer kabaal dan nodig was, met een wat kort-affe brief, een kerk verliet, wat tot opschudding leidde. Ik vind dit nog steeds vervelend en vraag jullie om het wat liever aan te pakken dan ik destijds deed.
Het zal immers veelal zo gaan dat je na rijp beraad echt het oordeel krijgt, dat je ergens 'niet verder meer groeit'. Dan is het wel een goede gemeente van oprecht gelovigen, maar bijvoorbeeld wordt de Geest met zijn gaven en vrucht onvoldoende voor het voetlicht gebracht. En nadat je daarop bij herhaling liefdevol gewezen hebt, verandert er niets. Dan is een beleefd briefje, zonder 'stekels', best te bedenken. De practijk is overigens, dat je bij dergelijke acties geleidelijk aan al 'buiten komt te staan'.
Hiervoor zagen wij, dat een zieke volgens Jacobus 5 de oudsten van de gemeente zal roepen . De tekst werd daar uitvoerig besproken.
Nog eén bijzonderheid echter: het gaat hier niet over paranormale mensen, maar over de oudsten van de gemeente, volkomen 'gewone' mensen, net zoals iederen, met werkkringen als ICT-er of ondernemer of wat dan ook. De kracht van God kan door alle Geestvervulde mensen heem werken. De Heilige geest verleent zijn kracht aan al degenen die ijveren naar de geestelijke gaven en deze willen of zelfs móeten praktiseren. Want wanneer een jonge moeder een kind heeft, dat midden in de nacht echt hoge koorts krijgt, dan móet je op dat moment wel iets doen. Zeker; het is in theorie mogelijk, altijd en overal in ons gezegende land, om de nachtdokter te bellen en die zal ook bést wel komen. Maar het is zo'n schitterende ervaring om je jonge handen op zo'n koortsig bolletje te leggen en te zeggen: "Mama vraagt nu aan de Heer Jezus om jou beter te maken". En als dan zo'n liefje 'op haar slaapkantje gaat liggen' en rustig inslaapt: een sterkende geloofservaring.
En dan kun je de volgende dag bij het brengen en halen van de kinderen naar school heel wél dit verhaal vertellen aan de andere jonge moeders en dan zeggen: "Lucie, Margriet...( of hoe ze maar mogen heten)....waarom zijn jullie nu zo verbaasd en waarom staren jullie mij aan alsof je water ziet branden...Heb ik dit gedaan uit eigen kracht of vroomheid. Is het daaraan te danken dat de koorts week? Het komt door de naam van Jezus en door het geloof in zijn naam dat dit allemaal gebeurd is", (naar Handelingen 3 v 12 en 16).
Natuurlijk zal je het voor Yolanda en Yvonne en al die andere moeders nog wat verder moeten populariseren dan ik al gedaan heb, maar dat is jullie, vluggerds, wel toevertrouwd.
Nu is het natuurlijk wél zo, dat ieder lid in de gemeente naar deze gaven moet ijveren en dat bij sommigen deze gaven sterk zijn ontwikkeld. In de volgende bijbelstudie kom ik hierop nog terug.
O ja; nog even dít: hoewel sterk verhuld, komen toch in al deze bijbelstudies gedachten van 'Van den Brink' naar voren. Ik acht het een eer om deze reeds vrij lang overleden denker nog eens te noemen.
Wat is het goed om 'de gave van genezingen' toe te mogen delen. Wat is het goed om door de genade van God oog te hebben gekregen voor de doop ín en de vervulling mét Gods Geest.
Op een ander forum.... ik begeef mij tegenwoordig op vele forums .....was ik onlangs in gesprek met iemand, die mij verweet: "Jullie, Pinksterchristenen, maken van iedereen die niet in tongen spreekt en toch de Heer Jezus liefheeft, een 'Christen tweede soort'".
Ik vond dit zo'n pijnlijke gedachtewisseling, dat ik de Heer vroeg: "Heer....wilt u hier een lieflijke wending aan geven". En dat deed hij, die altijd zo heerlijk positief is.
Wat is de waarheid: wij, Pinksterchristenen verheffen ons boven niemand. Wij zijn alleen maar dankbaar voor de genade, die God geeft, om klanktaal te kunnen spreken. Want velen van ons hebben ervaren, dat 'klanktaal' , bij alle andere dingen die men ervan kan zeggen, ook een oefenschool is voor de andere 'krachtgaven', als men de negen gaven, genoemd in 1 Corinthe 12, zo wenst te noemen.
En inderdaad kan er ook kracht van ons afstralen, wanneer wij -bijvoorbeeld- de gave van genezingen gebruiken. Maar die gave is -evenmin als de andere krachtgaven- aan ons gegeven om ons boven anderen te verheffen, maar om de naaste te dienen, om met deze gave bezig te zijn om ook anderen gezondheid toe te delen. Ik zeg "ook", want natuurlijk mag men ook zichzelf in de naam van Jezus genezing toedienen.
Het hoeft allemaal niet zo spectaculair en zo voor de 'algemeenheid' bestemd te zijn.
Een voorbeeld: jullie weten allemaal, dat de gezondheidstoestand van mijn vrouw, bijna 83, verre van optimaal is. Of eigenlijk; haar gezondheid is het niet zozeer: ze is nooit verkouden, heeft nooit griep, dat soort dingen.
Maar -om een voorbeeld te noemen-: het hart. Midden in de nacht is het er weer: die hartpijn. Dan leg ik mijn handen op haar en zeg, met heel mijn hart er achter; "O lieve Heer Jezus....ik leg mijn handen op mijn vrouw. maar die handen betekenen in zichzelf niets. Het is uw genezende kracht, die er doorheen gaat".
En even later hoor ik haar regelmatige slaapademhaling beginnen.
Nu kan je zeggen: "Man....laat toch de dokter komen". Maar de dokter weet hiervan, (van die hartklachten). En een kind van God weet over het algemeen wel, wanneer hij naar de dokter dient te gaan en wanneer naar de Heer.
Na dir delicate voorbeeld uit mijn zeer privé-leefwereld even iets algemeens: Men zal bij het bedienen van een zieke zich terdege moeten vergewissen, of er soms zondenmacht of een occulte geest in de lijder werkzaam zijn.
Lees Jacobus maar eens. ( 5 v 14-16).
Vraag of er zonden beleden moeten worden, tenminste als de heilige Geest dit in je hart legt. Wanneer er eventueel iets gebiecht is, dan legt men de handen op voor het verdrijven van de ziektemachten. Kan de patient niet eens meer naar de gemeente komen, omdat het erg náar met hem gesteld is, dan komt de gemeente bij hem onder de symboliek van zalfolie, de kracht van de heilige Geest, die in de gemeente woont en werkt.
Denk nu niet: "O...wanneer moet ik nu een dokter roepen en wanneer moet ik rechtstreeks naar de Heer gaan". Ach; dat wijst Gód wel aan de gelovige. Ik kan mij een moeder voorstellen, die haar zoon, na een ongeluk met zijn stepje, echt lelijk verwond thuiskrijgt. Zeker zal zij haar kind de handen opleggen , maar in gevallewn, die Gods Geest haar duidelijk maakt, toch zeker direct naar 'Eerste Hulp' gaan.
Wanneer je echt met de Heer leeft, dan worden die keuzen tussen 'God en 'de dokter' allemaal zo veel gemakkelijker.
Ga maar eens oefenen, door bij een beetje hoofdpijn of verkoudheid of....weet ik veel...niet direct naar een pilletje of een poedertje te grijpen, maar in het geloof Gods hand te grijpen en desnoods je eigen handen op je eigen hoofd te leggen ter genezing.
