Afscheid 2.0

Als de zon de zee ontmoet
en de golven dampen doet
dan zie ik de verre stranden
en duizenden open handen.


Als het duister wederkeert
en de zon het slapen leert,
dan mis ik de lieve woorden
die slachtoffers nooit hoorden.

Als de hemel jou niet wenkt,
en je andere dingen denkt
dan met me zitten praten,
moet ik je wel achterlaten.

20-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Als de wind uit de juiste richting waait

en het vuur der liefde laait

kan je uit gaan zeilen

maanden lang, duizenden mijlen.

Dan kan j'over weidse zeeën glijden 

en zal je schip woeste golven snijden.

Maar zo alleen op de wilde baren

sta je zwak voor de vele gevaren.

Als dan een andere boot verschijnt

die op de zelfde golven deint

kan je samen de storm trotseren

steeds opnieuw, ontelbare keren.

De geur van de branding snuiven

en naar lieve vrienden wuiven

je steven wenden naar de zon

ver weg van staal  en beton.

Elke dag proeven van het zoete zout

dat er iemand is die van je houdt

met wie je samen een nieuw schip bestuurt

en naar geheime verten tuurt.

Iemand die met je huilt en lacht

en er zijn wil, dag en nacht,

op wie je licht van liefde schijnt;

een vuur, dat nimmer verdwijnt.

19-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Onze Vlaamse dorpjes

Spitse wegwijzers naar de hemel
torenen boven de dorpjes uit.
Ze brachten ons bijeen in liefde
en jaagden ons weg met weelde.


Binnen hangt de Christus roerloos
tranend op de doffe stenen vloer
waar hoop en vertrouwen vergeefs
sloften op zoek naar troost.

Op de lezenaar ligt, zwaar onderschat
in zijn wereldse waarde en nut,
Zijn boodschap op vergeeld papier,
gedateerd en zonder hart of ziel.

In een hoek houden kaarsen vol
dat ze niet de laatste vlammen zijn,
zo lang er munten glijden in de gleuf
en wanhoop brake gronden voedt.

Buiten bruist de brand steeds feller
en wordt de omweg niet te doen,
want de auto geeft steeds de doorslag,
geld en winst zijn nu de boodschap.

De kunst laat nog wegwijzers staan,
maar zoals een jachthond in de stad,
of een zeilboot boven op mijn dak
klinkt blaffen luider dan de wind.

18-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Ik smeek u

Leg me neer in mijn graf
en kalk het toch niet wit
gelijk de meeste in de rij
die hun best doen op te vallen.

Werp een bloem op mijn kist
en kerf mijn naam in het hout,
zet er ook geen jaartal bij
of een spreuk uit een oud boek.

Strooi wat aarde om me heen
en meng het met de zaadjes
die ik nog vergeten ben
op de heenweg naar de stal.

Grif geen tekens in de steen
die door velen werd gedragen
en telkens weer losgelaten
op de tenen van de opdringerige.

Zend een dankwoord naar jezelf
want niemand anders doet het.

En antwoord niet te vroeg
op veel te laat gestelde vragen.

18-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Walhalla

Je raakt mijn hand van jou
en denkt 'ik hou van jou'.
Jij voelt die hand van mij
en legt die dan opzij.

Je denkt dat ik niets denk,
niets krijg en ook niets schenk,
zelfs dat ik jou verlaat
omdat ik niet meer praat,
verhalen voor je schrijf
en in je woning blijf.

Je kust mijn mond van jou
en schrikt weg van de kou
die door je aders trilt
en dan je mond verkilt.

Ik weet dat jij niet weet
hoe ik je niet vergeet,
niet je blik, noch de lach
die niet verkwijnen mag,
want warmte is voor mij
verleden en voorbij.

Je blijft mijn vrouw van jou,
al zijn mijn nagels blauw,
mijn dode spieren stijf
gespannen rond mijn lijf.
Ik voel wat jij niet voelt
en raad wat je bedoelt
met tranen en verdriet.

Voor mij bestaat dat niet:
alleen de zekerheid,
zonder ruimte of tijd.

16-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Torenvalk

Dag trouwe duif.
Je bent er elke dag, wakend op mijn graf,
en op dat van al die anderen,
die nu mijn metgezellen zijn
in de gezellige vreugde
van dit alleen
samen.

Je zorgt en je zwoegt en koestert je kroost,
en ik versmelt met die andere,
die ik nu absorbeer
in de bevestiging
van dit geheim
bijeen.

Fladder in mijn as,
jaag het omhoog
in de wolken van meteoren,
en vergeet mijn beenderen
niet voor de nacht de zon verblindt.

Nestel in mijn verloren haren
mijn zuchten en twijfels
aan de hoop
op de geboorte van mijn vader,
zijn vader en die van hem die het ooit begonnen is,
en waar ik nu op wachten wou,
omdat ik er toen,
zo lang geleden,
niet bij zal zijn.

15-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Als ik bid

Als ik bid dan doe ik het kort,
meestal wanneer er iets schort,
wanneer ik me zorgen maak om jou,
of iemand anders van wie ik hou.

Als ik bid dan doe ik het snel,
want de Heer begrijpt me wel
en Hij heeft al niet zo erg veel tijd
in deze wereld vol haat en nijd.


Als ik bid is het onverwacht
in het midden van de nacht
of als ik ergens in een file sta
en weer eens panikeren ga.

Als ik bid dan schaam ik mij weer
over mijn redenen elke keer.
Want telkens het goed met mij gaat,
dan doe ik of God niet meer bestaat.

Als ik bid dan voel ik me klein
want wat is mijn eigen pijn
ten slotte meer dan een doorsnee gril
van iemand die meer en beter wil?

Als ik bid dan hoor ik de klank
van mijn zuchten en ik bedank
voor wat ik doen kan elke dag
en de mensen die ik kennen mag.

14-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Je voetsporen

Mijn leven lang
heb ik geprobeerd
je voetsporen te volgen.

Maar je stappen waren te groot
en mijn benen veel te kort
om je voetsporen te blijven volgen.

Ik heb geprobeerd
mijn eigen stappen te zetten
maar mijn weg was steeds te smal
en mijn tijd was veel te kort
om mijn eigen weg te blijven volgen.

Ik kruiste je voetsporen
maar je stapte niet meer voort
en ik had veel lef tekort
om een ander spoor te volgen.

Maar ik vond je kracht te groot
en mijn trots kwam veel te kort
om mijn eigen weg te durven volgen.

Mijn leven wordt echt te kort
om iedereen jou te doen volgen
Mijn leven kort, niemand zal het volgen.

(Let me die in my footsteps, Bob Dylan)

13-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Dag nacht

Morgen dag

Maandag dag

Lieverd dag

En ik mag

En ik lach

als jij lacht

En ik dacht

heel zacht

dat ik wacht

als jij wacht

deze nacht

elke nacht.

Nooit gedacht

wat een pracht

als jij lacht.

12-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Leef je

Leef je als je honger voelt
naar voedsel uit de keuken van je moeder
of naar gauwgereedjes uit de muur,
naar inspiratie voor je hobby
of naar liefde van een ander,
die honger heeft naar jou?

Leef je als je haastig wandelt,
weg van plaatsen die je later weer opzoekt,
of naar landen die je uit de folders
van de reisagentschappen kent,
weg van het flitsend halogeen
dat slaapwandelt door je hersens?

Leef je als je roemloos droomt
van wat je nooit in je leven gaat bereiken,
of van een nageslacht vol vuur,
brandend van de obsessie
voor de zoveelste sensatie
en de ultieme desillusie?

Leef je als je ademen kunt
van de zuurstof die wij met de anderen delen ,
zoals de mieren en de netels
of de smeulende wouden
die alles verlammen
wat ademen en zuchten moet?

Leef je als je denkt aan later
en het heden een andere richting uitstuurt
omdat je een dag zoals gisteren
niet meer beleven wilt
en het overmorgen best eens
opnieuw zou mogen worden zoals vroeger?

11-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

O moeder

O moeder van je zonen,
die je stem zo graag hoorden,
maar niet luisterden
als de bel van de groenteman
haar overstemde.

O moeder van je dochter,
die je weg niet volgen wilde,
maar bleef zingen
toen het orkest zijn instrumenten
opgeborgen had.



O moeder van je dromen,
die je arbeid wilden vluchten,
maar niet losten
telkens je de hemel hebt gesmeekt
om erbarmen.



O moeder van de toekomst,
die het verleden belichamen zou,
kom en verklap me
waarom je het drijfzand koesterde
in het avondrood.

10-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Het oud verhaal

Ik vertel graag het oude verhaal
van de muur bij onze tuin.
En je luistert naar mijn stem
en denkt aan verre reizen.

Ik hoor dat iedereen het verhaal
kent van de muur en de tuin
maar iedereen heeft zijn tuin
en zijn eigen verre muur.

Niemand denkt verder dan de muur
en verder dan de eigen tuin
zo lang de stenen stevig staan
en de tuin maar veilig blijft.

Als jij met me wandelt naar de muur,
niet te snel, genietend samen
van de bloesems en het fruit,
van de hagel en de duisternis,
dan gaan we vragen aan de stenen
of er ook een doorgang is.
Ze zullen zwijgen want we weten
dat er eveneens een zelfde muur
ergens aan de andere zijde is.

Jij hoort graag het oude verhaal
van de muur naast onze tuin.
En je luistert naar mijn stem
en weet van verre reizen.

Je weet dat ieder die het verhaal
kent van de muur bij zijn tuin
wil meten hoe lang die mag zijn
en hoe veel uren het stappen is.

Vermoeden ze dat er een tuin
ligt achter de muur van hun tuin?
En dat die muur ons helpen wil
om te genieten van de ganse tuin?

09-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Hiernamaals.

Nu pas is het prettig spelen in de kosmos

van de ene oerknal lachend naar de andere,

met telkens weer een andere kans

om de puzzel te herscheppen.

Door zwarte gaten dwalen

met vreemden die nu vrienden zijn.

Vertellen in vreemde talen

onwaarschijnlijke verhalen

zonder ruzie, zonder pijn.

Nu pas is het heerlijk zingen in de wolken

van de zon en het water smeltend in de sterren,

met telkens weer een jongere klok

om de uren af te tellen.

Door witte stralen schieten

vol kleuren die ook geuren zijn.

Bedanken voor het genieten

van manen en meteorieten

zonder baan en zonder lijn.

08-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Wedergeboorte

Mocht jij weten wat ik weet
en voelen wat ik voel,
Mocht jij kunnen wat ik kan
dan zou je nu niet treuren.

Ik mag je hand niet grijpen
je huid en haar niet ruiken,
De betovering ontwijken
zou de zegels verbreken.

Laat me wandelen in jou
langs wat al je geliefden
je achterlieten op een rij
van harde monumenten

Dan kan ik je vervoegen
op je tijdelijke wegen
en kom je op een zondag
weer mijn schaduw tegen.

Roland Bourgoignie

08-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

07-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Dag wandelaar (versie 2.0)

Soms dans ik dartel

in kronkels en meanders,

dan weer gerust en burgerlijk

als de boer in zijn zondagse pak.

Soms ben ik onbedwingbaar breed

en koester de laagste kouters

en dek ze statig en beheerst

en spiegel de wilg naast de populier.

Ik houd van mijn bedding hier

en kronkel zo veel ik kan

om hier te mogen blijven

eer ik me verlies in de Denderwond.

Zelfs de Seine vlucht Parijs

na één fraaie snelle bocht

en zucht dan verder naar de zee,

daar doe ik niet aan mee.

En als de molenaar kleppen sluit

mag ik bruisen en spatten

vol geweld, omdat het alleen

mijn kracht is, die dan telt.

De Mark vloeit door Tollembeek.

6/10/2008

06-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

In de tuin van het Baljuwhuis Galmaarden hangt dit gedicht op glasplaat aande tuinmuur.



Stilte

Je koestert mij

zodra de motor zwijgt

en het beeldscherm flitst

naar zwart

midden in het derde journaal

van de nacht.

Je bent mijn vriend

wanneer de sussende zeebries

de laatste golf uitdooft

op het strand.

Je kwetst mij

te diep voor goede woorden

als ik hoor

dat mijn vader niet meer ademt.

(Roland Bourgoignie)

06-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

Op mijn sterfbed.

Ik heb geen last meer van veel zweten.
Ik ben de lust kwijt om te eten.
Ik heb geen angst meer om te vallen.
Wie laat voor mij de kurken knallen?

Ik heb geen drang meer om te slagen.
Ik ben de drift kwijt om te jagen.
Ik heb geen zin meer om te dansen.
Wie koopt voor mij de duurste kransen?

Ik heb geen kind meer om te kussen.
Ik ben het vuur kwijt om te blussen.
Ik heb geen moeder om te treuren.
Wie laat dit allemaal gebeuren?

Ik heb geen reden om te streven.
Ik ben geslaagd in eeuwig leven.
Ik heb geen reden tot vervelen.
Wie wil met mij dit welzijn delen?

06-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

De zwarte man

Zwart is de schacht
Zwarter dan de nacht
Als de taak is volbracht.

Alleen ‘s zomers als de zon
Het land verwent
Ziet de zwarte man zijn kind
Zijn vrouw, zijn tuin.

Longen zo zwart
Zwoegend zo hard
Eer de rijkdom start.

Alleen ‘s zondags als de Heer
Zijn volk vergaart
Wijkt het zwart voor gezang,
Wat kleur en veel licht.

Zwart is de nood
Verwarring zo groot,
Nog zwarter komt de dood

En alle gevoel voor ritme en regelmaat verzwindt in éénstemmige angst die schreit over het zwarte land waar alle lyriek en poëzie al lang geen kans meer kregen omdat de zwarte schaduw alom door haar dreigende aanwezigheid soms zo onbeholpen en niet te bespeuren maar toch onmiskenbaar daar!

DAAR!
Daar!
Waar?
Mijngas!
Waar?
Daar!
Wie?
Wie?
Zeg me wie en waar!

Zwart is het goud
Zwart is de dood
Zwart maakt ons benauwd want de zwarte man zoekt de zwarte man en de zwarte man schreit dat hij de zwarte man niet vinden kan…

Zwart is het kazuifel van de bleke pastoor bij de zwarte vrouwen en de zwarte kinderen van de zwarte man.

De vrouwen en de kinderen van elke zwarte man
Van elke zwarte man die zwarter dan de nacht
Sneller dan verwacht
Zijn taak heeft volbracht.

05-10-2008 om 00:00 geschreven door Frankie

De 143 ste ahazozo

02-11-2003 om 00:00 geschreven door Frankie