|
… het IJ ligt niet ver van het schip.
Dat is dan een dubbel doordenkertje (zie verder).
Dit stukje tekst gaat (nog) niet over een nieuw uitgetest eierenrecept,
maar (nog altijd) wel over de eindfase van het boottochtje naar Noorwegen.
*citaat van Roger Wastijn, mij verder onbekend, maar toch hoop ik dat hij dit leest.
Na het definitief verlaten van de Noorse wateren zetten we koers naar Amsterdam,
altijd een leuke plaats om te verblijven. We pikken nog een schitterende
zonsondergang mee, vanaf de boeg van de Opera.
Deze reddingsboei zullen we hopelijk ook niet meer nodig hebben.
In afwachting van de aankomst in Nederland probeer ik nog wat Euro’s te
sprokkelen, maar de bollen willen niet voor mij rollen.
Misschien is er teveel deining op zee, en rollen ze langs één kant.
Dan maar liever een spannend boek lezen in een malse zetel met een muziekje
op de achtergrond en een fris glas bier, in een of andere lounge. Het kan slechter.
Uiteindelijk komen we aan in Amsterdam. Het schip meert aan (op de foto)
helemaal bovenaan rechts, naast het vierkante blokje.
Hier liggen we vlakbij de binnenstad, met alle grachtengordels binnen bereik.
Op de foto, genomen vanaf de Opera, is dat dan aan het grote stenen gebouw
helemaal rechts in het midden van de foto.
Het schip ligt dus niet te ver van het IJ, tegen het “Muziekgebouw aan ’t IJ”.
Hoog tijd om de mastodont te verlaten en wat kan je beter doen, dan Amsterdam
te verkennen vanaf het water in een platte schuit?
Voor wie het nog niet gedaan heeft: het is en het blijft een aanrader.
Dertig jaar geleden heb ik hetzelfde al eens gedaan en er is intussen
hier niet veel aan veranderd. Aan mij wel daarentegen.
Op vele plaatsen staan de statige herenhuizen nog altijd recht.
Wel zie je meer wagens dan toen, wat het stadsbeeld niet verfraait natuurlijk.
In de echte binnenstad drijven nog altijd massa’s woonboten, waarvan bij
sommigen de tuin groter is dan de woning: tuinboten als het ware.
We varen onder ontelbare bruggen, sommige wel breed genoeg, andere heel krap
om het bootje er te kunnen doorwringen. Boven het water en de bruggen speelt zich
intussen een andere wereld af.
Een kiekje van de prachtige Westertoren, met zijn voetjes bijna tot
in het water, mag zeker niet ontbreken.
Aan de kant zijn er heel wat gebouwen opgesmukt,
en de gezelligheid straalt er zo af.
Er liggen natuurlijk ook grote hoeveelheden woonboten
met terras, voorzien van parasol en straatverlichting en al de andere poespas.
Als je in de buurt van Amsterdam komt, moet je niet alleen gaan varen
op de grachten, maar natuurlijk ook op zoek gaan naar de andere Hollandse
typische dingen. Tulpen staan nu niet in bloei, wat blijft er dus over?
Kaas natuurlijk!
Met z’n allen met de bus op naar Edam en omstreken, de smakelijke bollen gaan
bekijken en proeven!
We bezoeken de kaasmakerij Willig, de grote naam in de streek.
Het familiale bedrijf ligt achter het authentieke woonhuis.
De moederkoe “Bella”, waarmee alles begonnen is, is nu op rust gesteld,
en mag in de voortuin wat stoeien en ravotten. Bekijk even de ogen van dat beest.
Kom op zeg, zo worden je ogen pas als je een overdosis epo op hebt!
Een renner die zo in de Tour de France rondloopt, moet zelfs niet meer gaan
plassen. Die mag zonder meer zijn valies nemen en naar huis gaan.
We gaan geen pellicule meer vuilmaken aan kaastroggen of gistingsprocessen.
Veel interessanter wordt het als we mogen poseren met
de enige echte Willige kaasvrouw, in voltooid ornaat.
Dit lijkt een doorsnee, niet doorgesneden Willige Hollandse kaasbol, maar in
werkelijkheid is het de achterkant van een tankwagen, al of niet gevuld met melk.
Als we terug in Amsterdam komen ligt het schip er gelukkig nog, maar niet
lang meer. Er hebben zich intussen al een paar woonbootjes definitief
tegenaan gevleid aan de zijkant. Die Hollanders zijn er wel snel bij.
Geen plaatsje blijft onbenut voor de Amsterdamse woonboten.
De zijbootjes worden met zachte hand even tot zinken gebracht,
en we verlaten definitief de haven van Amsterdam.
Nederlanders houden ontzettend veel van pontjes.
Hier zie je er twee, die onophoudelijk de rivier kruisen in de twee richtingen.
In België, zeker in Antwerpen, houdt men meer van bruggen, maar men
bouwt ze nooit. Misschien is dit een idee?
Voor het laatste deel van deze trip heb ik nog iets apart gehouden: een
doordringend bezoek aan de Zaansche Schans, ook weer in de buurt van
Amsterdam. Zeker de moeite waard, en dat is voor de volgende maal!
Come and see next week!
|
