14/08/14 Amai, de nachtrust was blijkbaar nodig. Het is zeven uur als ik met heel veel moeite een oog open kan krijgen. Heerlijk geslapen. Welgemutst gooi ik de gordijnen open en zie dat het pijpenstelen staat te regenen. Het kan me eigenlijk niet zo veel schelen, vandaag moeten er maar 205 km gereden worden dus ik kan het wat afwachten.
Na het al weer rijkelijk ontbijt vraag ik aan de vriendelijke dame van de receptie of ik wat langer op mijn kamer kan blijven in verband met die gietende regen. Geen enkel probleem, ik mag tot 12 uur blijven zonder dat er bij betaald moet worden. Mag zelfs heel de morgen gratis koffie komen halen. Hotel Bjerkvik in Bjerkvik dat is de max.
Terwijl ik met foto’s op de laptop bezig ben komt mijn echtgenote via Skype verontrust vragen of er problemen zijn, het is al halftien en ik ben nog niet vertrokken. Ik leg haar uit dat het eigenlijk niet bekwaam is om nu te gaan rijden. Ze heeft en fantastische oplossing. Kom toch naar huis, je rijd meer in de regen dan dat je fatsoenlijk weer hebt. Ik val bijna van mijn stoel van het verschieten. Er is geen plekje om mijn kale hoofd dat er nog maar 1 seconde aan gedacht heeft om deze reis af te breken omdat het wat regent. Ik heb tamelijk veel geld gestoken in motorkleren waarin ik in alle omstandigheden droog blijf, een gerbingsjas die ik elektrisch kan verwarmen en misschien wel het belangrijkste een pak rijervaring in deze weersomstandigheden. Dus de Kees gaat zeker niet vroeger naar huis komen. Integendeel, van het verschieten sluit ik de laptop af, gooi hem in mijn reistas en maak dat ik als de gesmeerde bliksem op mijne ongelooflijke, trouwe machtige Tri zit. Ook die trekt zich geen ballen aan van de regen. Een tikje tegen de startknop en alle paarden zijn direct van stal gehaald.
Zelfs in deze weersomstandigheden presteer ik het om toch een uurtje of vier over 205 km te doen. Ik kan het niet laten om regelmatig te stoppen, een fatsoenlijke foto proberen te nemen, een eind stappen om een beter beeld te krijgen wat klooien met de helmcamera en zo vliegt de tijd voorbij. Na een zestigtal km rijden we over en prachtige brug, met veel kunst en vliegwerk kan ik er volgens mij een redelijke foto van maken. Een eind verder maak ik een noodstop om een fantastisch koppel te fotograferen, aan de gezichten te zien zijn deze ook niet blij met dit weer. De route die we rijden is werkelijk fantastisch, ondanks de regen en mist is er nog veel te zien. Rond 14 uur komen we dan toch in het hotel aan, als bij wonder stopt het met regenen. Terwijl ik aan de receptie sta voor het inchecken loopt het water van mijn motorpak en sta ik zowaar in een plasje water. Ik verontschuldig me hier voor. Er wordt echter geen probleem van gemaakt er komen meerdere keren druipnatte motorrijders naar hier.
Voordat ik het stadje ga verkennen doe ik eerst en wasje. Ik blijf hier vier nachten dus heb ik de tijd om het te laten drogen. De was zal er spijt van hebben dat ze droog is hebben nog nooit met een dergelijk uitzicht te drogen gehangen. Een wandeling gedaan in het prachtige stadje, kleren gesorteerd, zitten klooien met de foto’s van vandaag en het is weer al etenstijd. Ik laat het rijkelijk buffet in het hotel voor wat het is en ga in het stadje eten. Het weer is zelfs zo aangenaam geworden dat ik de maaltijd op een verwarmd terras kan nemen. De maaltijd bestaat uit werkelijk overheerlijke mosselen met perfect gebakken frieten. Een knoert van een sigaar achterop en deze dag is ook weer fantastisch verlopen. Terwijl ik van mijn sigaar zit te genieten, vaart er één van de elf post en passagiersschepen van de Noorse rederij Hurtigruten de haven binnen.
We zitten dus eindelijk in Svolvaer. Het hotel ligt op een eilandee verbonden met een brug, van uit de kamer heb ik zicht op een haventje. Ik had me voorgenomen om een paar dagen te rusten maar daar zal niet veel van in huis komen. Integendeel, vroeg op staan en lange dagen zullen het hier worden want het is werkelijk een prachtige streek. Regen of geen regen morgen gaan we er weer op uit.
Na een tamelijk goede nachtrust en een fantastisch ontbijt wordt de Tri om stipt zeven uur gestart. Het doel vandaag is Bjerkvik een dorpje dat 40 km voorbij Narvik ligt. Weer een rit van 460 km. Ik snap zelf niet dat ik dit zo graag blijf doen. Op drie dagen 1.436 km rijden op bochtige tot zeer bochtige wegen begint best vermoeiend te worden voor deze oude baas. Het is dan ook met veel gekreun en gesteun dat ik mijn been over het zadel zwier en mijn trouwe Tri de sporen geef. De zon schijnt, de wegen zijn droog en de bochten vloeiend, wat zou een mens nog meer willen. Eerlijkheidshalve moet ik wel vermelden dat er de eerste 100 km geen bal te zien was. Voor iemand die achterop zou zitten zijn dit saaie kilometers. Voor de rijder valt het nog al mee, het goede wegdek en de talloze bochten maken veel goed.
Tri begint me uit te dagen om die heerlijke bochten eindelijk eens sneller te nemen dan 80 km per uur. Ik hou me echter aan de wettelijke snelheid denkend aan mijn processen die ik in Frankrijk aan mijn been had. Maar toch, na een kilometer of vijftig ben ik welgeteld één auto tegengekomen. Je zou denken dat je in niemandsland rijdt. Frankrijk even vergeten en gassen maar. Tri snort van plezier en we denken even dat we alleen op de wereld zijn. Natuurlijk worden er geen risico’s genomen op gebied van veiligheid we blijven ruim binnen onze limiet rijden.
Als we in de buurt van de poolcirkel komen wordt het landschap veel interessanter. We doen het hier dan ook terug aan een normale snelheid. Volgens mij hebben die Noren de poolcirkel een kilometer of vijftig verlegd. Volgens de landkaart ligt de Poolcirkel een dertigtal km boven Mo I Rana. Aangezien in die streek geen ballen te zien is en er zeker geen plaats is om een grote parking aan te leggen waarop ze de diverse toeristen kunnen opvangen hebben ze het Poolcirkel monument maar een tachtig km verder gezet. Gelijk hebben ze, toeristen trappen toch overal in.
Bij het verkeersbord dat aangeeft dat we nog 2 km van het magische punt verwijderd zijn stoppen we op een ruime parking om wat foto’s te trekken van het desolate landschap. Wat is mijn schaduw hier lang.
Eenmaal op het punt van de Poolcirkel aangekomen zitten we volgens Garmien op een hoogte van 625 m. Er is weinig volk en ik kan dan ook op mijn gemakje hier alles bekijken en een gratis certificaat bestellen. Ik moet daar een blad voor invullen met mijn gegevens, het certificaat wordt dan via e-mail bezorgd. Nog wat snuisterijen gekocht en natuurlijk een sticker waarop staat dat we de Poolcirkel gepasseerd zijn en rijden weer maar.
Van af hier is het weer aangenaam rijden met veel afwisseling. Bij de zoveelste tunnel staat er een brandweerwagen met zwaailichten aan. Het verkeer mag niet verder. Ik vraag aan de brandweerman of het niet mogelijk is om met de motor te passeren. Er is een ongeval gebeurd waarin een motorrijder en automobilist betrokken zijn. De helikopter heeft de volledige rijweg nodig om te kunnen landen. Als na een minuut of vijfenveertig de weg wordt vrijgegeven zie ik bij het passeren van de plaats van het ongeval een motor (zwaar beschadigd) in de sloot naast de weg liggen. Een moment om even bij stil te staan. Het gevaar loert altijd.
Na de middag slaat het weer ineens om. Zware bewolking en een temperatuur die van 22 graden naar 14 graden zakt. Het wegdek is kilometers aan een stuk nat maar zelf krijg ik amper een paar druppels te verwerken. Het landschap waar we doorrijden is weer prachtig we snorren dan ook goed gezind naar onze eerste binnenlandse ferry die we moeten nemen. Daar aangekomen moeten we weer een halfuurtje wachten dan een overtocht van 25 min.(NOK 61) Ik begin te vrezen dat we niet vroeg in het hotel zullen zijn. Na de overtocht is er nog 120 km af te leggen.
Op de ferry geraak ik met een Noorse motorrijder in gesprek, hij is onder weg naar Narvik. Als we de ferry verlaten blijven we nog 80 km samen rijden. Toch nog even een motormaat. Om 17 uur zijn we dan toch op onze bestemming. Het hotel is schitterend gelegen aan het fjord. Tri een plaatsje gegeven, inchecken, douchen en een heerlijk lamsbout eten. Als dessert wordt er een stuk taart geserveerd waar je met twee van kunt eten. Goed dat er insuline bestaat. Na het eten een flinke wandeling langs het fjord en deze vermoeiende maar o zo heerlijke dag zit er weer op.
Morgen een ritje van 204 km. We zitten dan eindelijk op de Lofoten en blijven vier nachten in Svolvaer.
12/08/14 Wakker gemaakt worden door de zon, daar wordt een mens blij van ook al is het nog maar vijf uur. Het ziet er dus goed uit voor vandaag. Om halfacht wordt de Tri van stal gehaald en vol goede moed beginnen we aan de 477 km voor vandaag. De start kon beter want we hebben al direct een omleiding aan ons been wegens wegenwerken. Garmien begint onmiddellijk te zeuren van kere weer, kere weer.
Na een goede vijf kilometer zitten we terug op de route. Een route die vandaag geen ogenblik verveelt. We rijden langs fjorden, meren en prachtige rivieren met hier en daar mooie stroomversnellingen. De tijd ontbreekt echter om naar de mooiste fotogenieke plekjes te zoeken. Er worden wel een paar sfeerbeelden getrokken.
We rijden over de E 6 bij ons zouden ze dit een provincieweg noemen. Er gelden vier snelheden die regelmatig door borden worden aangegeven, 69, 70, 80 en 90 km per uur. Het rare is dat ze hier precies de voorgeschreven snelheden hanteren. Af en toe komt er een wegpiraat voorbij die 75 km per uur rijdt. Langs het mooie Trondsheimfjorden rijden we naar Steinkjer. Nadat we Steinkjer gepasseerd zijn rijden we door het bergachtig gebeid naar Mosjoen.
De afstanden zijn absoluut niet te vergelijken met wat we bij ons gewend zijn. Ik krijg onderweg een bord waarop vermeld staat Narvik(waar ik nog moet passeren 845 km)Garmien zegt bij het afrijden van een rotonde; over 225 km neem rotonde eerste afslag rechts. Lap, 225 km rijden eer we aan een volgende afslag komen. Met ritjes van tweehonderd km per dag kun je hier niets komen doen als je geen 2 maanden tijd hebt (en geld).
Als we in Mosjoen aankomen, nemen we een foto van Vefsnfjorden waar de haven van dit stadje aan gelegen is. De zwarte wolk die in beeld zit heeft niets te betekenen er is geen druppel regen uitgekomen. We hebben nu constant 23 graden.
Nog 91 km en we zitten in Mo I Rana. We rijden door de provincie Rana vandaar de naam. Rond 16 uur komen we in het hotel aan, juist dan begint het toch wel te regenen zeker. De bagage uitladen en Tri op slot leggen duurt net lang genoeg om toch nog nat te worden. Als ik eenmaal op mijn kamer ben geïnstalleerd stopt het ook met regenen. Raar maar waar.
De zon schijnt weer dus een wandeling gaan doen door het stadje. Een wandeling is hier niet simpel als je wilt vermijden om bergop te gaan. De schrik die ik opgelopen heb tijdens een zware inspanning op de laatste reis in Frankrijk zit er nog stevig in. Ik wandel dan ook op mijn gemakje over een tamelijk vlak gelegen straat naar het mooie Ranfjorden. Ook hier staan aan de waterkant mooie goed onderhouden houten huizen. Een schilder moet in Noorwegen volgens mij goed aan de kost kunnen komen. Nadat ik me zelf heb verwend met heerlijke gerookte zalm als voorgerecht en rendierbiefstuk als hoofdgerecht zit deze heerlijke dag er weer op.
Morgen een rit van weer 460 km naar Bjervik we passeren dan de Poolcirkel. Ben benieuwd of ze er hier ook een toeristische attractie van gemaakt hebben zoals in Finland. Indien wel, ga ik hier natuurlijk ook een certificaat halen voor het overschrijden van de Poolcirkel.
11/08/14
Ondanks de zalige cabine en een fantastisch bed een zeer slechte nacht gehad. Mijn gezondheid laat me weer even in de steek ik heb dan ook redelijk wat pijnstillers moeten nemen om de buikpijn onder controle te krijgen. Het gevolg van dit feit is dat ik om vijf uur in de morgen weeral rond aan het dalken ben op de ferry.
Veel wind en uit de zware bewolking klettert de regen op het dek. Daar word ik nu niet direct heel gelukkig van. Gelukkig heb ik geen buikpijn meer, dat maakt veel goed.
Om zeven uur is het tijd voor het ontbijt, letterlijk alles wat je maar wenst voor een goed ontbijt is te verkrijgen aan het ontbijtbuffet. Na het ontbijt zo rond een uur of acht zijn we het Oslofjord ingevaren. Nog een uurtje of twee en we zitten in Noorwegen. We dat zijn natuurlijk de Tri en ik. Aangezien ik solo aan het reizen ben zaag en zever ik maar tegen de Tri. Hij trekt er zich geen ballen van aan en snort maar door.
Om kwart voor tien sta ik in het garagedek, deze keer heb ik dit dek eindelijk eens gevonden zonder me rot te zoeken. Heb zelfs nog de tijd gehad om een foto van de talrijke motors te maken en een internationaal gesprekje in het Duits en Engels. Amai, ikke met Duits en Engels heeeel veel haar staat er op. Maar we verstaan elkaar en meer hoeft dat niet te zijn.
Eerst op de ferry en eerst er af, daar word ik dus wel gelukkig van. Je staat je namelijk rot te zweten in de buik van die ferry. Toch is er wat oponthoud. Er is een motorrijder die nogal enthousiast in de remmen gaat als hij naar beneden rijdt. Aangezien je over stalen platen moet rijden was dit geen goed idee, hij remde zich er dan ook finaal onderuit. Buiten wat schade aan de BMW GS was er volgens dat ik kon zien niets aan de hand. Ze stonden alle twee recht en waren bezig om de motor terug op zijn pootjes te zetten.
Het is weer zo, we rijden van de ferry af bonk de regen in. Een vuile vieze motregen met tamelijk veel wind. Na een paar eindeloze tunnels zijn we om elf uur eindelijk Oslo uit. Nog 490 km te gaan, amai moet er nog zand zijn.
Het blijft onophoudelijk regenen en van de omgeving is niet veel te zien vanwege de mist die rond de bergtoppen hangt. Volgens de reisgids rijden we door een prachtige streek. Ik kan er echter geen fatsoenlijke foto van nemen, alles is donker en grijs.
Het stikt van de wegen werken met het nodige oponthoud als gevolg. Om twaalf uur hebben we amper 100 km gereden. De motregen is overgegaan naar echte regen en regelmatig naar kletterende regen. We hebben een temperatuur die schommelt tussen elf en dertien graden. Dit is zelfs voor hier in deze tijd van het jaar en graad of tien te weinig. Wat ben ik weer blij met mijn verwarmde Gerbings jas.
Rond een uur of vijf is de regen en bewolking van het enen moment op het andere verdwenen. De temperatuur stijgt in een tik en een wip naar een graad of twintig. Vol verbazing zit ik rond te kijken. Hoe is dit nu mogelijk, er zijn nog amper wolken te zien. Toch nog tachtig kilometer genieten van dit prachtige land.
Steendood van moeheid ben ik rond zes uur op mijn bestemming. De Tri staat op een goed plekje en ik heb een fantastische kamer met zicht op een fjord. Jammer dat er onder mijn raam acht treinsporen lopen die druk bezet zijn.
Ik kan het zelf amper geloven maar na een lange verkwikkende douche voel ik meer weer als herboren. De zon schijnt, het is een graad of tweeëntwintig en misschien wel tegen beter weten in besluit ik om nog een flinke wandeling langs de haven en in Trondheim te gaan doen. Prachtige houten huizen langs de kade.
Theo zegt altijd dat het aan de cortisonen ligt dat ik zo snel recupereer, ik denk dat het aan mijn ijzersterk gestel ligt. (haha ha) Het weer is zo danig goed dat ik in de stad op een terras mijn heerlijk avondmaal kan eten. Na een lekkere pot bier een heerlijke koffie en een fantastische sigaar is de regen van vandaag weeral vergeten. De genieter staat dan ook weer wagenwijd open, komt ook wel een beetje door de fantastische mooie vrouwen die hier lopen te flaneren. O ja, ik heb me geen seconde eenzaam meer gevoeld.
Morgen overnachten we in Mo I Rana, weer een ritje van 477 km.
10/08/14 Deze morgen stipt om vijf uur de Tri gestart voor en ritje van 650 km. Het is droog en windstil bij een temperatuur van 15 graden. Als dit zo blijft zal ik wreed content zijn. Aangezien ik op mijn laatste reis naar Frankrijk twee keer geflitst ben(2 x € 45) heb ik me voorgenomen om me deze reis precies aan de wettelijke snelheden te houden.
Heb er af en toe serieus voor op mijn tanden moeten bijten. In Nederland rij ik kilometers aan een stuk op een lege snelweg met drie rijvakken aan een maximum snelheid van 100 km per uur. Het is hier dat ik ongelooflijk hard op mijn tanden heb gebeten maar ik ben geen streep over de maximum snelheid gegaan. Na een uurtje of twee blijkt toch dat 15 graden net iets te fris is en stop ik om mijn elektrische verwarming van mijn Gerbings jas in te pluggen. Natuurlijk wordt ook het onvermijdelijke sigaartje opgestoken. Ik heb er al een goeie tweehonderd km op zitten. Het is toch even wennen om weer alleen op reis te gaan. Ik mis de koplamp in mijn spiegels van mijn reisgezellen. Terwijl ik op de verlaten parking sta komt er zelfs een gevoel van eenzaamheid opzetten.
Rap de Tri starten en rijden maar. Om negen uur neem ik een tweede stop. Aangezien ik om vier uur ben opgestaan zit ik een beetje overhoop met het inspuiten van de insuline, deze morgen was het te vroeg om al een inspuiting te nemen. Ik kan me zeker vandaag geen hypo permitteren. Na controle blijkt het peil van de suiker in orde te zijn. Ik ga dan ook insuline nemen bij de middagmaaltijd. Ondertussen heb ik een temperatuur van 22 graden. Het is ideaal motorweer. Als ik dit prachtig weer allemaal te danken heb aan die paar eieren die Theo naar de Clarissen gebracht heeft mag hij er van mij vandaag nog een paar honderd brengen. Dus Theo hou je niet in hé man, bedelf die nonnen maar met eieren.
0m 11u45 rij ik de haven van Kiel binnen. Het lijkt wel of half Nederland en Duitsland vandaag naar Noorwegen gaat. Rijen auto’s staan in vier vakken aan te schuiven om in te checken. Om 12u45 ben ik aan de beurt, op een tik en een wip heb ik de nodige papieren om aan boord te gaan. De vriendelijke douanedame laat me met een sensueel knikje passeren. Bij het inchecken heb ik baan vijf toegezegd gekregen. Deze baan is compleet vrij en bedoeld om de motors eerst aan boord te krijgen. Met en brede smile rij ik voorbij een paar honderd wachtende personenwagens en zit ik rond 13 uur in mijn prachtige hut. De douche valt ook goed mee, geen geklooi meer met een plakkerig plastic gordijntje maar een fatsoenlijke douchecabine met schuifdeurtjes die perfect afsluiten. Ik neem dan ook een douche voordat we vertrekken.
Om stipt 14 uur loeit de scheepshoorn, er wordt flink wat power gegeven en langzaam verlaten we de kade. Aangezien ik vroeg aan boord ben heb ik een fantastisch plekje op het zonnedek kunnen bemachtigen om alles goed gade te slaan. De verschillende strandjes waar we voorbij varen zijn goed bezet en er wordt naar harte lust gezwommen. De MS Color Magic van de Color Line is nog maar en par jaar oud. Het is er aan te zien. Een prachtig schip met alles er op en er aan. Zelfs een winkelstraat waar je je op de Meir in Antwerpen waant. Om 17 uur word ik aan het diner verwacht, de tafel is bij het boeken van het ticket gereserveerd. Een jonge dame zorgt tijdens het heerlijke diner voor aangename muziek op de piano. Ik ben de eenzaamheid allang vergeten en ga een heerlijke nachtrust tegemoet om morgen fris mijn eerst rit in Noorwegen aan te vangen.
Morgen 11/08/14 is de overnachting in Trondheim een rit van 500 km.
Bagage zit in de koffers . Tank is gevuld , routes staan in de gps dus eigenlijk kan ik vertrekken. Deze keer nog eens solo. Het doel van de reis is de Lofoten in Noorwegen. Het weerbericht voor morgen is weer ongelooflijk slecht. Ik ga daar niet over zagen want ik ben het ondertussen gewoon geworden dat ik in de regen zal rijden.
Op 10/08/2014 is om vijf uur in de morgen het vertrek gepland. Er staat dan een rit naar Kiel op het programma ongeveer 650 km. Tussen twaalf en één uur hoop ik in Kiel aan te komen. Daar inchecken op de ferry naar Oslo die om twee uur vertrekt. 11/08/2014 ben ik rond 10 uur in de morgen in Oslo. Aangezien ik al twee keer in het zuiden van Noorwegen ben geweest rij ik vanuit Oslo rechtstreeks naar Trondheim voor de eerste overnachting in Noorwegen. (500 km)
Na Trondheim overnacht ik vervolgens in; Mo I Rana, Bjervik, Svolvaer, Bodo,Sandnessjoen, Bronnosyund, Verdal, Kristiansund, Innvik, Al I Hallingdal en Oslo. In totaal zal ik ongeveer 5.500 km rijden.
Natuurlijk zijn de reacties weer welkom op de blog of via mail.
Gisterenavond in Granrieu terecht gekomen. Je zult een detail kaart van de streek moeten raadplegen om dit uitstervend dorpje in de bergen te vinden. We zitten hier nu echt wel op den buiten in Frankrijk waar de weelde ver te zoeken is. Veel leegstand en slecht onderhouden woningen. In het eenvoudige hotelletje(hotel Laurant) doen de al wat oudere uitbaters echter hun uiterste best om het ons naar onze zin te maken. We krijgen voor weinig geld een eerlijk eenvoudig avondmaal en bij het ontbijt heerlijk gebakken eitjes. Dat is al een klein wonder in Frankrijk.
Na een redelijke nachtrust in een krakend bed (ik lag er echt alleen in) zijn we weer op tijd opgestaan. De afstand die we vandaag moeten afleggen is ongeveer 450 km. Een rit naar Auxerre, we laten, de binnenwegen dan ook links liggen en rijden zoveel mogelijk over de N wegen. Tolwegen zijn niet aan ons besteed. Na het ontbijt vertrekken met een schamele temperatuur van 10 gaden. Het is toch niet te geloven dat we half juli onze elektrisch verwarmde jas nog moeten inpluggen. Ook vandaag houden we het niet droog. Regelmatig een bui maar niet van lange duur. Na de middag wordt de temperatuur zelfs aangenaam. De rit is goed verlopen en we zijn op en redelijk uur in Auxerre, een mooi stadje waar we weinig van hebben gezien wegens heel de avond regen. Er is om 23 uur een vuurwerk voorzien in verband met de nationale feestdag maar wegens de regen zijn we ook daar niet naar toe geweest. Dan maar naar de finale van het wereldkampioenschap voetbal gekeken.
14/07/14
Om negen uur staan we klaar om aan de laatste rit te beginnen (600 km) Vroeger kan niet want het ontbijt dat goed was naar Franse normen stond pas om acht uur klaar. Ook vandaag laten we de tolwegen links liggen. We vertrekken onder een stralende hemel maar het weer aan de frisse kant. We komen vandaag trouwens niet boven de 21 graden maar het is droog dus we klagen niet.
De rit verloopt voorspoedig ondanks de hevige buikpijn die ik de eerste uren heb. Mijn gezondheid blijft me af en toe toch parten spelen. Ik heb ook op deze reis weer regelmatig pijnstillers moeten nemen. Maar zolang ik het met pijnstillers onder controle kan houden ga ik zeker niet klagen en zeker niet stoppen met reizen.
We kunnen goed doorrijden, zeer weinig verkeer op deze nationale feestdag dus dat geeft ons de gelegenheid om regelmatig even een terrasje mee te pikken. Het is wel oppassen voor de talrijke flitsbakken die hier staan, gelukkig zijn ze zo groot dat je er amper naast kunt kijken.
Na de lunch en laatste tankbeurt onder het alziende oog van een reusachtig everzwijn zitten we al tegen de Belgische grens. We stoppen in België nog een keer om een sigaar te roken en nemen afscheid van elkaar. Theo rijdt namelijk via Luik en ik via Brussel. Het zit er weer op, naar mijn gevoel een geslaagde vakantie ondanks dat we wat pech gehad hebben met het weer. De taken waren goed verdeeld, Kees de routes en Theo de toeristische informatie voor herhaling vatbaar.
Als de gezondheid het toelaat vertrek ik 10/08/14 voor een laatste reis dit jaar. Ik ben van plan om de Lofoten in Noorwegen te gaan verkennen. Deze keer zal het weer solo zijn.
Ook deze reis zal natuurlijk op de blog te volgen zijn
Vandaag vroeg opgestaan. Er staat een bergrit op het programma van 300 km. Om 08 uur zijn we dan ook aan het rijden. Bergen en Kees is zoals gewoonlijk regen. Ook in het zuiden ontkom ik er niet aan. Het is niet zoals in de Vogezen en Alpen waar we letterlijk heel de dag regen kregen te verwerken. Vandaag zijn het buien, ik heb ze niet geteld maar een twintigtal buien hebben we toch wel moeten verwerken. Gelukkig dragen we kleren die perfect waterbestendig zijn zodat we niet bij elke bui moeten stoppen om en regenpak aan te trekken. Dat is juist het vervelende hier, tijdens een bui zakt de temperatuur behoorlijk. Eens de zon er terug door komt loopt de temperatuur op tot een aangename 22 graden. Als je dan een regenpak draagt loopt het zweet binnen de kortste keer met straaltjes onder je helm uit. Dus regenpak terug uit. Als je dat zo’n twintig keer per dag moet doen kun je nog moeilijk spreken dat je op verlof bent. Je werkt je dan heel de dag te pletter met het omkleden.
Rond de middag komen we in Millau aan een dorpje dat in het dal van de Tarn ligt. We rijden onder de prachtige brug door die over het dal ligt en bij mijn weten de hoogst gebouwde brug in Europa is. De uitgebreide smakelijk lunch wordt genomen met zicht op de brug. Over brede goede mooie wegen rijden we in het zonnetje door het mooie dal. Het schiet goed op en het ziet er naar uit dat we goed op tijd in het hotel zullen aankomen.
Garmien stuurt ons echter nog over een colletje met een verschrikkelijk slecht en smal wegdek. Die van hierboven houdt me waarschijnlijk nog goed in de gaten. We rijden namelijk kilometers aan een stuk op mooie brede wegen in de zon en geen spatje regen. Geloof het of niet maar zodra we op het slechte wegdek komen begint het bij de eerste bocht te regenen. Geen beetje motregen, neen direct weer de volle laag. Na een kwartiertje is er waarschijnlijk genoeg met ons gespeeld, zo onverwachts het ging regen zo onverwachts was het weer droog. Na de beklimming van de col blijven we over smalle kronkelige wegen naar onze bestemming rijden. Rond 17 u komen we in Saint-Denis-En-Margeride aan waar het hotel is gereserveerd. Een onooglijk dorpje midden in de bergen dat op een hoogte van 1.385 m ligt.
Het hotel Auberge des Bouviers ligt een paar kilometer buiten het dorp tot onze verbazing is er geen kat te zien bii het hotel. Het ziet er zelfs onbewoond uit. Wat zeg ik, het ziet er niet onbewoond uit het is onbewoond . Nergens iets te zien, ook geen mededeling waarop je kunt uitmaken wat er aan de hand is. Hier staan we dan, na een zware rit geen onderdak. Er staat in de buurt een soort jeugdhuis met ongeveer dezelfde naam als het hotel dat geboekt is. Misschien staan we gewoonweg bij het verkeerde hotel. Vol goede moed starten we de motors en rijden naar het andere hotel. Na wat geroep en gebel komt er een oud mevrouwtje aangesloft. We laten de reservering zien en vragen naar onze kamers. Het mevrouwtje kijkt ons aan met ogen zo groot als theeschotels en zegt niets van een reservering te weten. Ze kijkt in het grote dikke boek en kan niets van reservering vinden. Theo staat met de bevestiging te zwaaien en begint stilletjes aan zijn bekende kleur te krijgen die we nog kennen van de reis naar het Midden-Oosten. Het mevrouwtje pakt de telefoon en belt een college, de Kees gaat een stapje opzij want die verstaat toch geen bal van heel de discussie die nu op gang is gekomen. Binnen een paar minuten staat de dochter van het mevrouwtje er. Ze bekijkt aandachtig de bevestiging van de reservering die ze van Theo krijgt en komt tot de conclusie dat we bij het verkeerde hotel staan te mekkeren. We moeten aan het hotel zijn waar we vandaan komen. Nu begint de Kees toch wel van kleur te veranderen, onmogelijk zeg ik. Toch is het zo, er wordt ons verteld dat er de laatste maanden regelmatig gasten aankomen die zelfs al een voorschot hebben betaal voor een hotel dat al zeker drie maanden gesloten is.
Waar we nu staan kunnen ze ons geen onderdak geven maar ze geeft ons wel een telefoonnummer van een hotel dat elf kilometer verder in een gehucht ligt. Na telefonisch contact krijgen we bevestiging dat er twee kamers vrij zijn. Er is avondeten voorzien en ontbijt.
11/07/14 Een rustdag vandaag want van al de culturele uitstappen worden we best moe. Het is eigenaardig maar al die culturele bezienswaardigheden liggen op een berg. Heel de tijd trap op trap af en aangezien we op een bepaalde leeftijd komen beginnen de knoken tegen te pruttelen.
Vandaag lang aan het ontbijt gezeten. Jammer genoeg niet op een terras. De temperatuur laat het niet toe en we zitten nog steeds met een felle frisse wind. Na het ontbijt nog maar eens geprobeerd om de blog bij te werken. Met veel gesukkel kan ik er dan toch wat foto’s op krijgen.
We zitten dus in Carcassonne en ook hier is een kasteel en vestingmuren. Ook hier is dit natuurlijk gelegen op een berg. De Romeinen waren natuurlijk ook niet van gisteren en bouwden deze kastelen op een berg om zich beter te kunnen verdedigen tegen de Visigoten, Sarcenen en Franken. Deze malloten moeten blijkbaar niet van de vriendelijkste soort zijn geweest. In ieder geval was de berg niet hoog genoeg want die rotzakken hebben regelmatig de stad bezet. Voor de volledige geschiedenis verwijs ik gemakshalve naar Google.
Rond 13 u komen we aan de Cité. Binnen de oude stadsmuren is het een wir war van smalle straatjes met hoofdzakelijk souvenirs winkeltjes en restaurantjes. Volgens mijn persoonlijke gids (den Theo) zouden er hier nog 180 bewoners zijn. Alvorens we de eindeloze trappen gaan beklimmen geven we ons eerst over aan het meest geliefde tijdverdrijf van dit verlof namelijk ons weg zetten op een terrasje. We nemen er een heerlijk soep gevolgd door de onvermijdelijke koffie. We bevinden ons in het gezelschap van een ingeduffeld Engels koppel dat voor de verandering eens naar hier is gekomen om een paar weken in heerlijke temperaturen te vertoeven. Hebben dus ook pech met deze weersomstandigheden.
Na elkaar wat moed te hebben ingesproken beginnen we dan toch met een zekere tegenzin aan de beklimming. Kopen een ticket om het kasteel te bezoeken en dompelen ons weer onder in de geschiedenis van de Romeinen. Eerlijk gezegd was het echt de moeite. Het is een geweldig groot bouwwerk dat goed intact is gebleven. Als je hier in de buurt komt zeker de moeite om het te gaan bezoeken.
Na deze geschiedkundige onderdompeling rijden we naar het dorpje Trebes. Daar is altijd wel wat te beleven, de huurboten worden er op zaterdag terug binnen gebracht na een weekje varen over Canal du Midi. We bekijken het allemaal van op, jawel een groot terras dat pal tegen het kanaal is gelegen.
Morgen is het heel de dag Noordwaarts rijden. Het zal niet mee vallen want ook vandaag is er hier sterk vertraagd verkeer op de binnenwegen. We overnachten in Saint-Denis-en Margeride.
We hebben besloten om Pont du Gar te laten voor wat het is en de monumenten in Nîmes te gaan bezoeken. Achtereenvolgens bezoeken we het Romeins theater, Het vierkante huis en Tour de Magne. Voor de geschiedenis van deze monumenten verwijs ik de geïnteresseerden graag naar Google. We krijgen aan het Romeins theater bij ons ticket gratis een digitaal apparaat waarmee haarfijn alles in het Nederlands uit de doeken gedaan wordt van wat er zich hier heeft afgespeeld. Dit bezoek is zeker de moeite waard. De rest van de monumenten is waardeloos, niet de moeite om over te spreken.
Zoals dit nu geschreven staat zou je denken een fluitje van een cent. Niet in Nîmes, ik ken geen stad in Europa waar de toeristische attracties zo moeilijk te bereiken zijn. Zelfs Garmien wordt er horendol van. Tientallen straatjes zijn met een onnozel verkeersbord als eenrichtingsverkeer aangegeven. Volgens mij moet de verkeersdeskundige die hier bezig is geweest flink aan de wijn hebben gezeten. Omdat opgeven niet in ons woordenboek voorkomt hebben we toch met bloed, zweet en tranen alles gevonden wat we wilden zien, weliswaar met een enorm tijdsverlies. Het is dertien uur als we eindelijk Nîmes kunnen verlaten en aan onze rit van vandaag kunnen beginnen. Nîmes is een stad die geweldig wordt gepromoot maar waar uiteindelijk niet veel te beleven is. Zeker geen stad om terug te komen.
Omdat het zo laat is geworden wordt de rit naar Sete die we over binnenwegen zouden rijden geschrapt en nemen we de hoofdwegen naar daar. Sete is volgens de reisgids een aantrekkelijke toeristische stad met een mooie haven. We vliegen vergezeld van een bulderende wind Mistral) die vrij spel heeft over de vlakte van de Camargue. De harde zijwind beukt op ons in en de Tri gedraagt zich ongelooflijk bokkig met deze zijwind. Het is werken geblazen om hem in het spoor te houden. De temperatuur komt niet boven 20 graden.
Zonder stop vlammen we door de Camargue voorbij lege stranden waar het zand door de Mistral met hoge snelheid rond vliegt. Alleen de kitsurfers hebben hier vandaag plezier.
Rond 14 u zijn we in Sete. We vinden de beschrijving van deze stad die ze in de reisgids geven fel overdreven. Het is voor ons een stad zonder sfeer met slecht onderhouden gebouwen. In het eerste restaurantje waar we willen gaan eten worden we doorgestuurd ze gaan sluiten tot 18 uur. Niet te geloven, in het hoogseizoen in een toeristische stad heel de middag sluiten. Ik zie het aan de Belgische kust nog niet gebeuren. Vriendelijk worden we naar een restaurant verwezen dat wel open blijft tijdens de middag. Daar konden we dan na 14 uur weer geen menu bestellen alleen a la card kon er gegeten worden. Het is 16 uur als we Sete verlaten. We hebben nog 150 km voor de boeg meest over kleine wegen langs het Canal du Midi. Een tiental km voor Bezier komen we echter op overvolle wegen te zitten. Aan elk rondpunt is er grote vertraging. Er is geen doorkomen aan en voor de tweede keer vandaag beslissen we om de hoofdwegen op te gaan zoeken om op een redelijk uur in het hotel aan te kunnen komen.
We hebben weinig van Canal du Midi gezien maar toch een pauze kunnen nemen aan een van de vele sluisjes op het kanaal.
Om 19u30 komen we aan in het hotel in Carcassonne. Morgen 11/07/14 hebben we een rustdag.
09/07/14 Ook vandaag kunnen we ons ontbijt nemen op het terras onder een blauwe hemel. Na het heerlijk ontbijt worden de motors gestart een gaat het richting Provence. Over mooie wegen met vloeiende bochten rijden we de Provence binnen. Het blijft tocht een mooi stukje Frankrijk. Ben hier nu al verschillende keren geweest maar het blijft me verrassen. Je ruikt, voelt en proeft de Provence tijdens het rijden. De streek straalt rust uit en het wegdek is perfect. Wederom is het genieten met de grote G. Na anderhalf uur rijden stoppen we in een klein dorpje op een groot terras, het is 11u30 en buiten ons is het terras onbezet. Na een kwartiertje is het terras vol aan het lopen, het zijn de plaatselijke bewoners die hier komen eten, een praatje maken en iets drinken. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk. Ongewild blijven we te lang op deze sfeervolle plek zitten. Maar we moeten verder, er staat een bezoek aan Avignon en Pont Du Garde op het programma. Vandaag wordt er rond 14 uur gegeten bij de grote M. Op een zeer moderne manier wordt er een Big Mac menu besteld. . Na een koffie en een dikke sigaar is het weer starten geblazen. Voor de tijd van het jaar is het aan de frisse kant. We halen met moeite 22 graden.
De tijd vliegt voorbij en het is al redelijk laat als we in Avignon aankomen. Zonder problemen rijden we meteen naar het mooie oude stadsgedeelte. (een aanrader om te bezoeken) De motors worden op loopafstand geparkeerd van het Paleis van de Pausen en de oude brug van Avignon. Al snel staan we dan ook voor het grote machtige paleis, op het gezellige plein voor het paleis zijn diverse straatartiesten hun kunsten aan het vertonen. Even twijfelen wat we gaan doen, een ticket kopen en het paleis en de brug gaan bezoeken goed wetende dat we dan in tijdnood komen of en paar foto’s nemen en doorrijden. We beslissen om het paleis te bezoeken, we zijn hier nu en het zou zonde zijn om zomaar door te rijden. Het is zeer de moeite geweest maar een beetje jammer dat we het niet wat rustiger konden doen. We hebben echt geen tijd om ons in de sfeer te laten onderdompelen en zeker niet om op verkenning te gaan in de straatjes van het toch wel grote en mooi intact gebleven oude stadsgedeelte. Na het bezoek aan het paleis nog even een selfie gemaakt op Pont du Avignon een prachtige brug die over de Rhône is gebouwd ergens in het jaar 1.700.
Als de weerlicht terug naar de motors en volle gas naar Pont du Garde nog zo’n monument dat je gezien moet hebben als je in deze streek bent. Tot onze verrassing komen we in een file te staan op weg naar Pont du Garde. Het is precies of elke Fransman daar vandaag wilt zijn. Met wat wringen en duwen rijden we door de file en komen uiteindelijk op de parking van Pont du Garde. Honderden auto’s komen de immens grote parking opgereden. Terwijl we onze helmen op aan het ruimen zijn komen we aan de praat met een koppel motorrijders. Aan onze nummerplaten hadden ze gezien dat we uit België komen. Hoe komen jullie aan een uitnodiging voor Pont du Garde vragen ze. Uitnodiging, welke uitnodiging, waarom uitnodiging? Voor een optreden van Noach, de ex tennis speler die nu zanger is geworden. Er worden voor het optreden 14.000 toeschouwers verwacht. Zonder uitnodiging kom je er niet in. Beteuterd steken we dan maar en dikke sigaar aan. Het is ondertussen 19 uur en hier staan we dan. Nog 30 km naar Nîmes waar we pal in het centrum moeten zijn.
Ontgoocheld vertrekken we voor de laatste 30 km. Als we het centrum van Nîmes binnen rijden kunnen we juist vandaag onze overnachtingsgelegenheid niet vinden. Na wat gezoek en gevraag zijn we uiteindelijk rond 20u45 redelijk moe op onze bestemming aangekomen. Morgen gaan we tijdens het ontbijt bekijken wat we met Pont du Gar gaan doen en met de bezienswaardigheden van Nîmes. We zullen keuzes moeten maken.
Door de slechte verbinding op het internet is het onmogelijk om de fantastische foto's op de blog te zetten.
Na verschillende pogingen toch een kleine selectie van de foto's op de blog kunnen zetten
Tot 23u45 zitten klooien met een bar slechte internetverbinding hier in Frankrijk. Het is onmogelijk om met dergelijke verbinding de blog bij te werken.
We zitten na weer een culturele dag in Carcasson.
Hopelijk is er morgen een betere verbinding en tijd om de blog bij te werken.
Het dagelijks ontbijt is vandaag aangepast. Aangezien ze hier in het hotel €8,5 vragen voor een ontbijt met als toespijs enkel gelei gaan we vanaf vandaag zelf toespijs en een stokbrood kopen. We kiezen een terras en bestellen een koffie en smikkelen onze aangekochte eetwaren met veel plezier op. Na het ontbijt rijden we een kilometer of 15 langs de kust naar La Tour Fondue om daar de veerboot te nemen naar het eiland Porquerolles. Op het eiland wonen een driehonderd tal inwoners.
Als we daar aangekomen zijn worden de motorkleren omgeruild voor de zomerse uitrusting. Gepakt en gezakt pillen, spuiten, insuline, drinken, sigaren gaan we aan boord van de veerboot. Aangezien we van plan zijn om op het eiland te gaan fietsen heeft er iemand die blijkbaar toch wel een appeltje met mij te schillen heeft voor een stevige afkoelende wind gezorgd. We klagen echter niet want ook vandaag halen we vlot 27 graden. Als we op het eiland arriveren, kan ik niet zeggen dat we gelijk zotten een fiets zijn gaan huren. We kunnen tegenwoordig nogal al moeilijk voorbij een terras geraken. Komen nu toch ook weer een groot zonnig terras tegen met zicht op de mooie haven en waar de pastis uitnodigend staat te wachten. Zonder iets tegen elkaar te zeggen nemen we dan ook gelijktijdig plaats op dit heerlijk terras en zitten we luttele seconden later met een grote sigaar en een klein glaasje pastis te genieten. Hoe harder het gaat waaien hoe langer we blijven zitten en hoe meer we elkaar moeten oppeppen om een fiets te gaan huren.
Op een bepaald moment nemen we dan toch de beslissing om een fiets te gaan halen. We hadden zelfs de keus tussen een gewone fiets en een elektrische fiets. Het verschil in de huurprijs is € 7. Voor de Kees was het direct beslist. Harde wind, een rotsachtig eiland waarvan de top redelijk hoog ligt is volgens mij ideaal om voor den elentriek te kiezen. Sportieve Theo gaat met de gewone fiets op pad.
En of het eiland heuvelachtig was, geen stukje waar er niet moest geklommen worden. Hellingspercentages tot 12 % en eindeloos lang. Fluitend en met één hand aan het stuur neem ik de hindernissen. Ik heb zelfs op bepaalde momenten medelijden met Theo die zwetend en zwoegend de steilste stukken moet nemen. Proficiat hier voor. Als we op het hoogste punt zijn gekomen dalen we langs een verschrikkelijk moeilijk smal padje als volleerde mountainbikers, hoewel we regelmatig naast de fiets moeten lopen omdat fietsen onmogelijk was.
We waren in ieder geval niet mans genoeg om het hele eiland te verkennen echt te zwaar voor ongeoefende fietsers. Na de afdaling hebbe we dan toch maar weer voor een terrasje gekozen. Na het edele vocht tot ons te hebben genomen en als dessert een heerlijk ijsje is het tijd om de fietsen in te leveren en terug de veerboot op te gaan. Het is dan weeral 16 uur. Voor dat we op de parking komen waar de motors staan kopen we elk nog een halve kilo heerlijke kersen.
Rond 17u 30 zijn we terug aan het hotel, Theo gaat nog rap een wasje doen en Kees gaat zijn motor kuisen die onder gescheten is door de meeuwen. Op Theo zijn motor die amper een meter verder staat is geen strontje te bespeuren. Nog een paar foto’s nemen van het haventje dat voor ons hotel ligt en waar de marktkramers aankomen voor de wekelijkse avondmarkt. Na het avondeten een wandeling over het strand en de markt, verslag schrijven en inpakken. We moeten hier morgen vertrekken(richting Provence) met een beetje spijt want het is hier werkelijk prachtig. Stil, geen overrompeling van toeristen, goede zwemmogelijkheden, volop wandelpaden en bergen. Ideaal voor een vakantie van een paar weken. Noteer het maar, het dorpje heet Carqueiranne en ligt een tachtig km voor Marseille. Een echte aanrader. Een goed gelegen en betaalbaar hotel hier is Hotel Le Richiardi.
Na een belachelijk ontbijt maken we ons op het dooie gemakje klaar om de gebroeders Lumiere te eren. De Fransen doen het niet dus gaan we via de blog proberen een beetje aandacht voor deze mannen los te weken. Deze broers hebben namelijk de allereerste film met bewegende beelden gemaakt in het jaar 1895. Een film over het binnenrijden van de stoomtrein in het station opgenomen van het dorpje La Ciotat. Ook zijn deze heren de uitvinders van de kleuren fotografie. Toch geen onbelangrijke gebeurtenissen zou ik denken. Wij dus vol verwachting naar La Ciotat.
Gelijk echte toeristen, een stukje bergen, een stukje langs de kust en we rijden ook nog door de grote stad Toulon. Ik wist trouwens niet dat daar zo een grote haven is. Zelfs cruise schepen leggen hier aan. O ja, we hebben weer 27 graden
In La Ciotat stoppen we eerst op een zonnig terras met zicht op de prachtige zee, we hebben tenslotte al 45 km gereden. Het was er zo aangenaam vertoeven dat we eer een paar uurtjes zijn blijven zitten. De plicht roept echter, dus geven we Garmien opdracht om de weg naar het station te beschrijven. Plichtsgetrouw wordt die op een paar minuten tijd op het schermweergegeven door mijn nooit tegenpruttelende Garmientje. We rijden op de parking, de gewone parking want de motorparking aan het station is wel voor hele kleine motortjes. Als ik daar de Tri zou parkeren moet ik een kraan laten komen om er terug af te geraken.
Aan het stationsgebouw is weinig veranderd sinds de film daar is opgenomen. De spanten van de kleinen overkapping zijn nog de originele. Het bedroevende van heel de situatie hier is dat er wel geteld één armetierige foto van de gebroeders hangt. En ja, op de boulevard staat een standbeeld van de gebroeders. Voor de rest niets, geen museumpje geen woordje uitleg gewoonweg niets. Met de filmcamera in aanslag wachten we op een aankomende trein, om deze te filmen om zo te laten zien hoe de uitvinding van deze heren is geëvolueerd. We blijven wachten beginnen te zweten met onze motorkleren aan en houden het na een kwartiertje voor bekeken. We zijn amper twee minuten van het perron of er denderen op een tijdspanne van vijf minuten twee treinen voorbij. Er is hierboven toch iemand serieus met mijn pietje aan het spelen denk ik dan maar.
De andere wapenfeiten van deze dag zijn eigenlijk niet zo spannend we rijden namelijk over mooie wegen van het ene terrasje naar het andere. Da dag is weer voorbij gevlogen nog een foto van een echte motorparking en van het hotel waar we verblijven en dat was het dan weer al.
Morgen bezoeken we een eiland en zijn we van plan om een sportieve inspanning te gaan leveren.
06/07/14 We hebben alle tijd vandaag. Een ritje van 120 km in prachtig weer daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. Een voor Franse normen uitgebreid ontbijt genuttigd op een zonnig terras, veel beter kun je een dag niet beginnen. We nemen er dan ook alle tijd voor zodat we rond tien uur vertrekken. Een kilometer of vijfentwintig zitten er kennissen van Theo op een domein in de bergen. Via een mooie weg rijden we eerst daarlangs om een koffie te drinken alweer op een zonnig terras. Nu zijn we toch echt den toerist aan het uithangen. Ook daar vliegt de tijd voorbij, rond de middag starten we weer.
We rijden naar onze oorspronkelijke route langs de mooie kust met inhammen en strandjes die druk bezet zijn. Afwisselend rijden we langs de kust en door de bergen waar honderden kurkeiken staan. Regelmatig rijden we voorbij mooie wijngaarden die in de bergen aangeplant zijn. De maag begint te knorren een belangrijk signaal, dus stoppen voor de lunch. Je kunt het al raden, natuurlijk op een zonnig terras met zicht op de mooie kustlijn wordt er een overheerlijk belegd broodje naar binnen gespeeld. De lunch wordt afgesloten met de zoveelste koffie van vandaag. Ook hier nemen we weer alle tijd en wordt er danig op los gebabbeld.
Als we in de buurt van St. Tropez komen wordt het te druk op de kustweg, het is 32 graden dus net iets te warm om in het drukke verkeer van stoplicht naar stoplicht te rijden. We kiezen dan ook resoluut voor de koelte van de bergen om de resterende afstand af te leggen. Wat een verschil, rustige wegen, vloeiende bochten en mooie vergezichten. Hiervoor hebben ze een motor uitgevonden, dit is genieten op een motor.
We rijden dalend over een prachtige weg door een groot bos en onverwachts zien we de zee recht voor ons. Het hotel waar we verblijven, ligt pal aan een mooi haventje. We hebben een fantastische parking die enkel voor motors bestemd is. Werkelijk alles klopt vandaag. Rond 16 u zijn we op de kamer, tijd genoeg om een wasje te doen. De voorraad onderbroeken, sokken en T-shirts zijn danig aan het slinken en met het warme weer van de laatste dagen is het toch wel fijn dat je terug een voorraad propere kleren hebt.
Na de was en de douche is het de hoogste tijd voor onze eerste pastis in Frankrijk. Op een zonnig terras met een verkoelend zeewindje smaakt dat overheerlijk. Het is er zo heerlijk zitten dat we onverwachts gezelschap krijgen. Omdat we de zon eindelijk hebben kan ik er amper over zwijgen, ook de heerlijke avondmaaltijd wordt genomen op een zonnig terras met een prachtig zicht op het haventje.
05/07/14 Niks voetbal op grote schermen, het zal de Fransen een worst wezen wat de Belgen op het WK doen. Via de moderne kanalen weten we toch snel dat de Belgen hebben verloren. Hier staan we nu met onze Belgische pruiken.In ieder geval kunnen we weer normaal gaan doen in het Belgenlandje.
We wandelen over de boulevard naar de tweede haven van Cannes en passeren een druk bezet strandje. Het is ondertussen 19 u en nog zeer aangenaam van temperatuur. Ik ben terug fit zodat we niet op een kilometertje meer of minder moeten kijken. We slenteren met een heerlijk ijsje over de drukbezette boulevard en hebben niet het gevoel het voetbalgebeuren te missen. Onderweg bezoeken we een mooie expositie. Na een eenvoudige maaltijd is het tijd om terug naar het hotel te wandelen.
Aangezien België heeft verloren haal ik mijn oranje pet maar boven water. Vol verwachting zit ik met mijn oranje klak op en een bak Heineken naast mij stipt om 22 u voor de tv. Dikke pech de match wordt hier niet uitgezonden op de Nationale zenders. Zo relatief is het grote voetbal gebeuren dus.
Goed, gedaan met zeuren over de voetbal. Vanavond weer inpakken. Morgen een ritje van 120 km langs de kust om 3 nachten in Carqueiranne te verblijven.
