Bagage zit in de koffers . Tank is gevuld , routes staan in de gps dus eigenlijk kan ik vertrekken. Deze keer nog eens solo. Het doel van de reis is de Lofoten in Noorwegen. Het weerbericht voor morgen is weer ongelooflijk slecht. Ik ga daar niet over zagen want ik ben het ondertussen gewoon geworden dat ik in de regen zal rijden.
Op 10/08/2014 is om vijf uur in de morgen het vertrek gepland. Er staat dan een rit naar Kiel op het programma ongeveer 650 km. Tussen twaalf en één uur hoop ik in Kiel aan te komen. Daar inchecken op de ferry naar Oslo die om twee uur vertrekt. 11/08/2014 ben ik rond 10 uur in de morgen in Oslo. Aangezien ik al twee keer in het zuiden van Noorwegen ben geweest rij ik vanuit Oslo rechtstreeks naar Trondheim voor de eerste overnachting in Noorwegen. (500 km)
Na Trondheim overnacht ik vervolgens in; Mo I Rana, Bjervik, Svolvaer, Bodo,Sandnessjoen, Bronnosyund, Verdal, Kristiansund, Innvik, Al I Hallingdal en Oslo. In totaal zal ik ongeveer 5.500 km rijden.
Natuurlijk zijn de reacties weer welkom op de blog of via mail.
Gisterenavond in Granrieu terecht gekomen. Je zult een detail kaart van de streek moeten raadplegen om dit uitstervend dorpje in de bergen te vinden. We zitten hier nu echt wel op den buiten in Frankrijk waar de weelde ver te zoeken is. Veel leegstand en slecht onderhouden woningen. In het eenvoudige hotelletje(hotel Laurant) doen de al wat oudere uitbaters echter hun uiterste best om het ons naar onze zin te maken. We krijgen voor weinig geld een eerlijk eenvoudig avondmaal en bij het ontbijt heerlijk gebakken eitjes. Dat is al een klein wonder in Frankrijk.
Na een redelijke nachtrust in een krakend bed (ik lag er echt alleen in) zijn we weer op tijd opgestaan. De afstand die we vandaag moeten afleggen is ongeveer 450 km. Een rit naar Auxerre, we laten, de binnenwegen dan ook links liggen en rijden zoveel mogelijk over de N wegen. Tolwegen zijn niet aan ons besteed. Na het ontbijt vertrekken met een schamele temperatuur van 10 gaden. Het is toch niet te geloven dat we half juli onze elektrisch verwarmde jas nog moeten inpluggen. Ook vandaag houden we het niet droog. Regelmatig een bui maar niet van lange duur. Na de middag wordt de temperatuur zelfs aangenaam. De rit is goed verlopen en we zijn op en redelijk uur in Auxerre, een mooi stadje waar we weinig van hebben gezien wegens heel de avond regen. Er is om 23 uur een vuurwerk voorzien in verband met de nationale feestdag maar wegens de regen zijn we ook daar niet naar toe geweest. Dan maar naar de finale van het wereldkampioenschap voetbal gekeken.
14/07/14
Om negen uur staan we klaar om aan de laatste rit te beginnen (600 km) Vroeger kan niet want het ontbijt dat goed was naar Franse normen stond pas om acht uur klaar. Ook vandaag laten we de tolwegen links liggen. We vertrekken onder een stralende hemel maar het weer aan de frisse kant. We komen vandaag trouwens niet boven de 21 graden maar het is droog dus we klagen niet.
De rit verloopt voorspoedig ondanks de hevige buikpijn die ik de eerste uren heb. Mijn gezondheid blijft me af en toe toch parten spelen. Ik heb ook op deze reis weer regelmatig pijnstillers moeten nemen. Maar zolang ik het met pijnstillers onder controle kan houden ga ik zeker niet klagen en zeker niet stoppen met reizen.
We kunnen goed doorrijden, zeer weinig verkeer op deze nationale feestdag dus dat geeft ons de gelegenheid om regelmatig even een terrasje mee te pikken. Het is wel oppassen voor de talrijke flitsbakken die hier staan, gelukkig zijn ze zo groot dat je er amper naast kunt kijken.
Na de lunch en laatste tankbeurt onder het alziende oog van een reusachtig everzwijn zitten we al tegen de Belgische grens. We stoppen in België nog een keer om een sigaar te roken en nemen afscheid van elkaar. Theo rijdt namelijk via Luik en ik via Brussel. Het zit er weer op, naar mijn gevoel een geslaagde vakantie ondanks dat we wat pech gehad hebben met het weer. De taken waren goed verdeeld, Kees de routes en Theo de toeristische informatie voor herhaling vatbaar.
Als de gezondheid het toelaat vertrek ik 10/08/14 voor een laatste reis dit jaar. Ik ben van plan om de Lofoten in Noorwegen te gaan verkennen. Deze keer zal het weer solo zijn.
Ook deze reis zal natuurlijk op de blog te volgen zijn
Vandaag vroeg opgestaan. Er staat een bergrit op het programma van 300 km. Om 08 uur zijn we dan ook aan het rijden. Bergen en Kees is zoals gewoonlijk regen. Ook in het zuiden ontkom ik er niet aan. Het is niet zoals in de Vogezen en Alpen waar we letterlijk heel de dag regen kregen te verwerken. Vandaag zijn het buien, ik heb ze niet geteld maar een twintigtal buien hebben we toch wel moeten verwerken. Gelukkig dragen we kleren die perfect waterbestendig zijn zodat we niet bij elke bui moeten stoppen om en regenpak aan te trekken. Dat is juist het vervelende hier, tijdens een bui zakt de temperatuur behoorlijk. Eens de zon er terug door komt loopt de temperatuur op tot een aangename 22 graden. Als je dan een regenpak draagt loopt het zweet binnen de kortste keer met straaltjes onder je helm uit. Dus regenpak terug uit. Als je dat zo’n twintig keer per dag moet doen kun je nog moeilijk spreken dat je op verlof bent. Je werkt je dan heel de dag te pletter met het omkleden.
Rond de middag komen we in Millau aan een dorpje dat in het dal van de Tarn ligt. We rijden onder de prachtige brug door die over het dal ligt en bij mijn weten de hoogst gebouwde brug in Europa is. De uitgebreide smakelijk lunch wordt genomen met zicht op de brug. Over brede goede mooie wegen rijden we in het zonnetje door het mooie dal. Het schiet goed op en het ziet er naar uit dat we goed op tijd in het hotel zullen aankomen.
Garmien stuurt ons echter nog over een colletje met een verschrikkelijk slecht en smal wegdek. Die van hierboven houdt me waarschijnlijk nog goed in de gaten. We rijden namelijk kilometers aan een stuk op mooie brede wegen in de zon en geen spatje regen. Geloof het of niet maar zodra we op het slechte wegdek komen begint het bij de eerste bocht te regenen. Geen beetje motregen, neen direct weer de volle laag. Na een kwartiertje is er waarschijnlijk genoeg met ons gespeeld, zo onverwachts het ging regen zo onverwachts was het weer droog. Na de beklimming van de col blijven we over smalle kronkelige wegen naar onze bestemming rijden. Rond 17 u komen we in Saint-Denis-En-Margeride aan waar het hotel is gereserveerd. Een onooglijk dorpje midden in de bergen dat op een hoogte van 1.385 m ligt.
Het hotel Auberge des Bouviers ligt een paar kilometer buiten het dorp tot onze verbazing is er geen kat te zien bii het hotel. Het ziet er zelfs onbewoond uit. Wat zeg ik, het ziet er niet onbewoond uit het is onbewoond . Nergens iets te zien, ook geen mededeling waarop je kunt uitmaken wat er aan de hand is. Hier staan we dan, na een zware rit geen onderdak. Er staat in de buurt een soort jeugdhuis met ongeveer dezelfde naam als het hotel dat geboekt is. Misschien staan we gewoonweg bij het verkeerde hotel. Vol goede moed starten we de motors en rijden naar het andere hotel. Na wat geroep en gebel komt er een oud mevrouwtje aangesloft. We laten de reservering zien en vragen naar onze kamers. Het mevrouwtje kijkt ons aan met ogen zo groot als theeschotels en zegt niets van een reservering te weten. Ze kijkt in het grote dikke boek en kan niets van reservering vinden. Theo staat met de bevestiging te zwaaien en begint stilletjes aan zijn bekende kleur te krijgen die we nog kennen van de reis naar het Midden-Oosten. Het mevrouwtje pakt de telefoon en belt een college, de Kees gaat een stapje opzij want die verstaat toch geen bal van heel de discussie die nu op gang is gekomen. Binnen een paar minuten staat de dochter van het mevrouwtje er. Ze bekijkt aandachtig de bevestiging van de reservering die ze van Theo krijgt en komt tot de conclusie dat we bij het verkeerde hotel staan te mekkeren. We moeten aan het hotel zijn waar we vandaan komen. Nu begint de Kees toch wel van kleur te veranderen, onmogelijk zeg ik. Toch is het zo, er wordt ons verteld dat er de laatste maanden regelmatig gasten aankomen die zelfs al een voorschot hebben betaal voor een hotel dat al zeker drie maanden gesloten is.
Waar we nu staan kunnen ze ons geen onderdak geven maar ze geeft ons wel een telefoonnummer van een hotel dat elf kilometer verder in een gehucht ligt. Na telefonisch contact krijgen we bevestiging dat er twee kamers vrij zijn. Er is avondeten voorzien en ontbijt.
11/07/14 Een rustdag vandaag want van al de culturele uitstappen worden we best moe. Het is eigenaardig maar al die culturele bezienswaardigheden liggen op een berg. Heel de tijd trap op trap af en aangezien we op een bepaalde leeftijd komen beginnen de knoken tegen te pruttelen.
Vandaag lang aan het ontbijt gezeten. Jammer genoeg niet op een terras. De temperatuur laat het niet toe en we zitten nog steeds met een felle frisse wind. Na het ontbijt nog maar eens geprobeerd om de blog bij te werken. Met veel gesukkel kan ik er dan toch wat foto’s op krijgen.
We zitten dus in Carcassonne en ook hier is een kasteel en vestingmuren. Ook hier is dit natuurlijk gelegen op een berg. De Romeinen waren natuurlijk ook niet van gisteren en bouwden deze kastelen op een berg om zich beter te kunnen verdedigen tegen de Visigoten, Sarcenen en Franken. Deze malloten moeten blijkbaar niet van de vriendelijkste soort zijn geweest. In ieder geval was de berg niet hoog genoeg want die rotzakken hebben regelmatig de stad bezet. Voor de volledige geschiedenis verwijs ik gemakshalve naar Google.
Rond 13 u komen we aan de Cité. Binnen de oude stadsmuren is het een wir war van smalle straatjes met hoofdzakelijk souvenirs winkeltjes en restaurantjes. Volgens mijn persoonlijke gids (den Theo) zouden er hier nog 180 bewoners zijn. Alvorens we de eindeloze trappen gaan beklimmen geven we ons eerst over aan het meest geliefde tijdverdrijf van dit verlof namelijk ons weg zetten op een terrasje. We nemen er een heerlijk soep gevolgd door de onvermijdelijke koffie. We bevinden ons in het gezelschap van een ingeduffeld Engels koppel dat voor de verandering eens naar hier is gekomen om een paar weken in heerlijke temperaturen te vertoeven. Hebben dus ook pech met deze weersomstandigheden.
Na elkaar wat moed te hebben ingesproken beginnen we dan toch met een zekere tegenzin aan de beklimming. Kopen een ticket om het kasteel te bezoeken en dompelen ons weer onder in de geschiedenis van de Romeinen. Eerlijk gezegd was het echt de moeite. Het is een geweldig groot bouwwerk dat goed intact is gebleven. Als je hier in de buurt komt zeker de moeite om het te gaan bezoeken.
Na deze geschiedkundige onderdompeling rijden we naar het dorpje Trebes. Daar is altijd wel wat te beleven, de huurboten worden er op zaterdag terug binnen gebracht na een weekje varen over Canal du Midi. We bekijken het allemaal van op, jawel een groot terras dat pal tegen het kanaal is gelegen.
Morgen is het heel de dag Noordwaarts rijden. Het zal niet mee vallen want ook vandaag is er hier sterk vertraagd verkeer op de binnenwegen. We overnachten in Saint-Denis-en Margeride.
We hebben besloten om Pont du Gar te laten voor wat het is en de monumenten in Nîmes te gaan bezoeken. Achtereenvolgens bezoeken we het Romeins theater, Het vierkante huis en Tour de Magne. Voor de geschiedenis van deze monumenten verwijs ik de geïnteresseerden graag naar Google. We krijgen aan het Romeins theater bij ons ticket gratis een digitaal apparaat waarmee haarfijn alles in het Nederlands uit de doeken gedaan wordt van wat er zich hier heeft afgespeeld. Dit bezoek is zeker de moeite waard. De rest van de monumenten is waardeloos, niet de moeite om over te spreken.
Zoals dit nu geschreven staat zou je denken een fluitje van een cent. Niet in Nîmes, ik ken geen stad in Europa waar de toeristische attracties zo moeilijk te bereiken zijn. Zelfs Garmien wordt er horendol van. Tientallen straatjes zijn met een onnozel verkeersbord als eenrichtingsverkeer aangegeven. Volgens mij moet de verkeersdeskundige die hier bezig is geweest flink aan de wijn hebben gezeten. Omdat opgeven niet in ons woordenboek voorkomt hebben we toch met bloed, zweet en tranen alles gevonden wat we wilden zien, weliswaar met een enorm tijdsverlies. Het is dertien uur als we eindelijk Nîmes kunnen verlaten en aan onze rit van vandaag kunnen beginnen. Nîmes is een stad die geweldig wordt gepromoot maar waar uiteindelijk niet veel te beleven is. Zeker geen stad om terug te komen.
Omdat het zo laat is geworden wordt de rit naar Sete die we over binnenwegen zouden rijden geschrapt en nemen we de hoofdwegen naar daar. Sete is volgens de reisgids een aantrekkelijke toeristische stad met een mooie haven. We vliegen vergezeld van een bulderende wind Mistral) die vrij spel heeft over de vlakte van de Camargue. De harde zijwind beukt op ons in en de Tri gedraagt zich ongelooflijk bokkig met deze zijwind. Het is werken geblazen om hem in het spoor te houden. De temperatuur komt niet boven 20 graden.
Zonder stop vlammen we door de Camargue voorbij lege stranden waar het zand door de Mistral met hoge snelheid rond vliegt. Alleen de kitsurfers hebben hier vandaag plezier.
Rond 14 u zijn we in Sete. We vinden de beschrijving van deze stad die ze in de reisgids geven fel overdreven. Het is voor ons een stad zonder sfeer met slecht onderhouden gebouwen. In het eerste restaurantje waar we willen gaan eten worden we doorgestuurd ze gaan sluiten tot 18 uur. Niet te geloven, in het hoogseizoen in een toeristische stad heel de middag sluiten. Ik zie het aan de Belgische kust nog niet gebeuren. Vriendelijk worden we naar een restaurant verwezen dat wel open blijft tijdens de middag. Daar konden we dan na 14 uur weer geen menu bestellen alleen a la card kon er gegeten worden. Het is 16 uur als we Sete verlaten. We hebben nog 150 km voor de boeg meest over kleine wegen langs het Canal du Midi. Een tiental km voor Bezier komen we echter op overvolle wegen te zitten. Aan elk rondpunt is er grote vertraging. Er is geen doorkomen aan en voor de tweede keer vandaag beslissen we om de hoofdwegen op te gaan zoeken om op een redelijk uur in het hotel aan te kunnen komen.
We hebben weinig van Canal du Midi gezien maar toch een pauze kunnen nemen aan een van de vele sluisjes op het kanaal.
Om 19u30 komen we aan in het hotel in Carcassonne. Morgen 11/07/14 hebben we een rustdag.
09/07/14 Ook vandaag kunnen we ons ontbijt nemen op het terras onder een blauwe hemel. Na het heerlijk ontbijt worden de motors gestart een gaat het richting Provence. Over mooie wegen met vloeiende bochten rijden we de Provence binnen. Het blijft tocht een mooi stukje Frankrijk. Ben hier nu al verschillende keren geweest maar het blijft me verrassen. Je ruikt, voelt en proeft de Provence tijdens het rijden. De streek straalt rust uit en het wegdek is perfect. Wederom is het genieten met de grote G. Na anderhalf uur rijden stoppen we in een klein dorpje op een groot terras, het is 11u30 en buiten ons is het terras onbezet. Na een kwartiertje is het terras vol aan het lopen, het zijn de plaatselijke bewoners die hier komen eten, een praatje maken en iets drinken. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk. Ongewild blijven we te lang op deze sfeervolle plek zitten. Maar we moeten verder, er staat een bezoek aan Avignon en Pont Du Garde op het programma. Vandaag wordt er rond 14 uur gegeten bij de grote M. Op een zeer moderne manier wordt er een Big Mac menu besteld. . Na een koffie en een dikke sigaar is het weer starten geblazen. Voor de tijd van het jaar is het aan de frisse kant. We halen met moeite 22 graden.
De tijd vliegt voorbij en het is al redelijk laat als we in Avignon aankomen. Zonder problemen rijden we meteen naar het mooie oude stadsgedeelte. (een aanrader om te bezoeken) De motors worden op loopafstand geparkeerd van het Paleis van de Pausen en de oude brug van Avignon. Al snel staan we dan ook voor het grote machtige paleis, op het gezellige plein voor het paleis zijn diverse straatartiesten hun kunsten aan het vertonen. Even twijfelen wat we gaan doen, een ticket kopen en het paleis en de brug gaan bezoeken goed wetende dat we dan in tijdnood komen of en paar foto’s nemen en doorrijden. We beslissen om het paleis te bezoeken, we zijn hier nu en het zou zonde zijn om zomaar door te rijden. Het is zeer de moeite geweest maar een beetje jammer dat we het niet wat rustiger konden doen. We hebben echt geen tijd om ons in de sfeer te laten onderdompelen en zeker niet om op verkenning te gaan in de straatjes van het toch wel grote en mooi intact gebleven oude stadsgedeelte. Na het bezoek aan het paleis nog even een selfie gemaakt op Pont du Avignon een prachtige brug die over de Rhône is gebouwd ergens in het jaar 1.700.
Als de weerlicht terug naar de motors en volle gas naar Pont du Garde nog zo’n monument dat je gezien moet hebben als je in deze streek bent. Tot onze verrassing komen we in een file te staan op weg naar Pont du Garde. Het is precies of elke Fransman daar vandaag wilt zijn. Met wat wringen en duwen rijden we door de file en komen uiteindelijk op de parking van Pont du Garde. Honderden auto’s komen de immens grote parking opgereden. Terwijl we onze helmen op aan het ruimen zijn komen we aan de praat met een koppel motorrijders. Aan onze nummerplaten hadden ze gezien dat we uit België komen. Hoe komen jullie aan een uitnodiging voor Pont du Garde vragen ze. Uitnodiging, welke uitnodiging, waarom uitnodiging? Voor een optreden van Noach, de ex tennis speler die nu zanger is geworden. Er worden voor het optreden 14.000 toeschouwers verwacht. Zonder uitnodiging kom je er niet in. Beteuterd steken we dan maar en dikke sigaar aan. Het is ondertussen 19 uur en hier staan we dan. Nog 30 km naar Nîmes waar we pal in het centrum moeten zijn.
Ontgoocheld vertrekken we voor de laatste 30 km. Als we het centrum van Nîmes binnen rijden kunnen we juist vandaag onze overnachtingsgelegenheid niet vinden. Na wat gezoek en gevraag zijn we uiteindelijk rond 20u45 redelijk moe op onze bestemming aangekomen. Morgen gaan we tijdens het ontbijt bekijken wat we met Pont du Gar gaan doen en met de bezienswaardigheden van Nîmes. We zullen keuzes moeten maken.
Door de slechte verbinding op het internet is het onmogelijk om de fantastische foto's op de blog te zetten.
Na verschillende pogingen toch een kleine selectie van de foto's op de blog kunnen zetten
Tot 23u45 zitten klooien met een bar slechte internetverbinding hier in Frankrijk. Het is onmogelijk om met dergelijke verbinding de blog bij te werken.
We zitten na weer een culturele dag in Carcasson.
Hopelijk is er morgen een betere verbinding en tijd om de blog bij te werken.
Het dagelijks ontbijt is vandaag aangepast. Aangezien ze hier in het hotel €8,5 vragen voor een ontbijt met als toespijs enkel gelei gaan we vanaf vandaag zelf toespijs en een stokbrood kopen. We kiezen een terras en bestellen een koffie en smikkelen onze aangekochte eetwaren met veel plezier op. Na het ontbijt rijden we een kilometer of 15 langs de kust naar La Tour Fondue om daar de veerboot te nemen naar het eiland Porquerolles. Op het eiland wonen een driehonderd tal inwoners.
Als we daar aangekomen zijn worden de motorkleren omgeruild voor de zomerse uitrusting. Gepakt en gezakt pillen, spuiten, insuline, drinken, sigaren gaan we aan boord van de veerboot. Aangezien we van plan zijn om op het eiland te gaan fietsen heeft er iemand die blijkbaar toch wel een appeltje met mij te schillen heeft voor een stevige afkoelende wind gezorgd. We klagen echter niet want ook vandaag halen we vlot 27 graden. Als we op het eiland arriveren, kan ik niet zeggen dat we gelijk zotten een fiets zijn gaan huren. We kunnen tegenwoordig nogal al moeilijk voorbij een terras geraken. Komen nu toch ook weer een groot zonnig terras tegen met zicht op de mooie haven en waar de pastis uitnodigend staat te wachten. Zonder iets tegen elkaar te zeggen nemen we dan ook gelijktijdig plaats op dit heerlijk terras en zitten we luttele seconden later met een grote sigaar en een klein glaasje pastis te genieten. Hoe harder het gaat waaien hoe langer we blijven zitten en hoe meer we elkaar moeten oppeppen om een fiets te gaan huren.
Op een bepaald moment nemen we dan toch de beslissing om een fiets te gaan halen. We hadden zelfs de keus tussen een gewone fiets en een elektrische fiets. Het verschil in de huurprijs is € 7. Voor de Kees was het direct beslist. Harde wind, een rotsachtig eiland waarvan de top redelijk hoog ligt is volgens mij ideaal om voor den elentriek te kiezen. Sportieve Theo gaat met de gewone fiets op pad.
En of het eiland heuvelachtig was, geen stukje waar er niet moest geklommen worden. Hellingspercentages tot 12 % en eindeloos lang. Fluitend en met één hand aan het stuur neem ik de hindernissen. Ik heb zelfs op bepaalde momenten medelijden met Theo die zwetend en zwoegend de steilste stukken moet nemen. Proficiat hier voor. Als we op het hoogste punt zijn gekomen dalen we langs een verschrikkelijk moeilijk smal padje als volleerde mountainbikers, hoewel we regelmatig naast de fiets moeten lopen omdat fietsen onmogelijk was.
We waren in ieder geval niet mans genoeg om het hele eiland te verkennen echt te zwaar voor ongeoefende fietsers. Na de afdaling hebbe we dan toch maar weer voor een terrasje gekozen. Na het edele vocht tot ons te hebben genomen en als dessert een heerlijk ijsje is het tijd om de fietsen in te leveren en terug de veerboot op te gaan. Het is dan weeral 16 uur. Voor dat we op de parking komen waar de motors staan kopen we elk nog een halve kilo heerlijke kersen.
Rond 17u 30 zijn we terug aan het hotel, Theo gaat nog rap een wasje doen en Kees gaat zijn motor kuisen die onder gescheten is door de meeuwen. Op Theo zijn motor die amper een meter verder staat is geen strontje te bespeuren. Nog een paar foto’s nemen van het haventje dat voor ons hotel ligt en waar de marktkramers aankomen voor de wekelijkse avondmarkt. Na het avondeten een wandeling over het strand en de markt, verslag schrijven en inpakken. We moeten hier morgen vertrekken(richting Provence) met een beetje spijt want het is hier werkelijk prachtig. Stil, geen overrompeling van toeristen, goede zwemmogelijkheden, volop wandelpaden en bergen. Ideaal voor een vakantie van een paar weken. Noteer het maar, het dorpje heet Carqueiranne en ligt een tachtig km voor Marseille. Een echte aanrader. Een goed gelegen en betaalbaar hotel hier is Hotel Le Richiardi.
Na een belachelijk ontbijt maken we ons op het dooie gemakje klaar om de gebroeders Lumiere te eren. De Fransen doen het niet dus gaan we via de blog proberen een beetje aandacht voor deze mannen los te weken. Deze broers hebben namelijk de allereerste film met bewegende beelden gemaakt in het jaar 1895. Een film over het binnenrijden van de stoomtrein in het station opgenomen van het dorpje La Ciotat. Ook zijn deze heren de uitvinders van de kleuren fotografie. Toch geen onbelangrijke gebeurtenissen zou ik denken. Wij dus vol verwachting naar La Ciotat.
Gelijk echte toeristen, een stukje bergen, een stukje langs de kust en we rijden ook nog door de grote stad Toulon. Ik wist trouwens niet dat daar zo een grote haven is. Zelfs cruise schepen leggen hier aan. O ja, we hebben weer 27 graden
In La Ciotat stoppen we eerst op een zonnig terras met zicht op de prachtige zee, we hebben tenslotte al 45 km gereden. Het was er zo aangenaam vertoeven dat we eer een paar uurtjes zijn blijven zitten. De plicht roept echter, dus geven we Garmien opdracht om de weg naar het station te beschrijven. Plichtsgetrouw wordt die op een paar minuten tijd op het schermweergegeven door mijn nooit tegenpruttelende Garmientje. We rijden op de parking, de gewone parking want de motorparking aan het station is wel voor hele kleine motortjes. Als ik daar de Tri zou parkeren moet ik een kraan laten komen om er terug af te geraken.
Aan het stationsgebouw is weinig veranderd sinds de film daar is opgenomen. De spanten van de kleinen overkapping zijn nog de originele. Het bedroevende van heel de situatie hier is dat er wel geteld één armetierige foto van de gebroeders hangt. En ja, op de boulevard staat een standbeeld van de gebroeders. Voor de rest niets, geen museumpje geen woordje uitleg gewoonweg niets. Met de filmcamera in aanslag wachten we op een aankomende trein, om deze te filmen om zo te laten zien hoe de uitvinding van deze heren is geëvolueerd. We blijven wachten beginnen te zweten met onze motorkleren aan en houden het na een kwartiertje voor bekeken. We zijn amper twee minuten van het perron of er denderen op een tijdspanne van vijf minuten twee treinen voorbij. Er is hierboven toch iemand serieus met mijn pietje aan het spelen denk ik dan maar.
De andere wapenfeiten van deze dag zijn eigenlijk niet zo spannend we rijden namelijk over mooie wegen van het ene terrasje naar het andere. Da dag is weer voorbij gevlogen nog een foto van een echte motorparking en van het hotel waar we verblijven en dat was het dan weer al.
Morgen bezoeken we een eiland en zijn we van plan om een sportieve inspanning te gaan leveren.
06/07/14 We hebben alle tijd vandaag. Een ritje van 120 km in prachtig weer daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. Een voor Franse normen uitgebreid ontbijt genuttigd op een zonnig terras, veel beter kun je een dag niet beginnen. We nemen er dan ook alle tijd voor zodat we rond tien uur vertrekken. Een kilometer of vijfentwintig zitten er kennissen van Theo op een domein in de bergen. Via een mooie weg rijden we eerst daarlangs om een koffie te drinken alweer op een zonnig terras. Nu zijn we toch echt den toerist aan het uithangen. Ook daar vliegt de tijd voorbij, rond de middag starten we weer.
We rijden naar onze oorspronkelijke route langs de mooie kust met inhammen en strandjes die druk bezet zijn. Afwisselend rijden we langs de kust en door de bergen waar honderden kurkeiken staan. Regelmatig rijden we voorbij mooie wijngaarden die in de bergen aangeplant zijn. De maag begint te knorren een belangrijk signaal, dus stoppen voor de lunch. Je kunt het al raden, natuurlijk op een zonnig terras met zicht op de mooie kustlijn wordt er een overheerlijk belegd broodje naar binnen gespeeld. De lunch wordt afgesloten met de zoveelste koffie van vandaag. Ook hier nemen we weer alle tijd en wordt er danig op los gebabbeld.
Als we in de buurt van St. Tropez komen wordt het te druk op de kustweg, het is 32 graden dus net iets te warm om in het drukke verkeer van stoplicht naar stoplicht te rijden. We kiezen dan ook resoluut voor de koelte van de bergen om de resterende afstand af te leggen. Wat een verschil, rustige wegen, vloeiende bochten en mooie vergezichten. Hiervoor hebben ze een motor uitgevonden, dit is genieten op een motor.
We rijden dalend over een prachtige weg door een groot bos en onverwachts zien we de zee recht voor ons. Het hotel waar we verblijven, ligt pal aan een mooi haventje. We hebben een fantastische parking die enkel voor motors bestemd is. Werkelijk alles klopt vandaag. Rond 16 u zijn we op de kamer, tijd genoeg om een wasje te doen. De voorraad onderbroeken, sokken en T-shirts zijn danig aan het slinken en met het warme weer van de laatste dagen is het toch wel fijn dat je terug een voorraad propere kleren hebt.
Na de was en de douche is het de hoogste tijd voor onze eerste pastis in Frankrijk. Op een zonnig terras met een verkoelend zeewindje smaakt dat overheerlijk. Het is er zo heerlijk zitten dat we onverwachts gezelschap krijgen. Omdat we de zon eindelijk hebben kan ik er amper over zwijgen, ook de heerlijke avondmaaltijd wordt genomen op een zonnig terras met een prachtig zicht op het haventje.
05/07/14 Niks voetbal op grote schermen, het zal de Fransen een worst wezen wat de Belgen op het WK doen. Via de moderne kanalen weten we toch snel dat de Belgen hebben verloren. Hier staan we nu met onze Belgische pruiken.In ieder geval kunnen we weer normaal gaan doen in het Belgenlandje.
We wandelen over de boulevard naar de tweede haven van Cannes en passeren een druk bezet strandje. Het is ondertussen 19 u en nog zeer aangenaam van temperatuur. Ik ben terug fit zodat we niet op een kilometertje meer of minder moeten kijken. We slenteren met een heerlijk ijsje over de drukbezette boulevard en hebben niet het gevoel het voetbalgebeuren te missen. Onderweg bezoeken we een mooie expositie. Na een eenvoudige maaltijd is het tijd om terug naar het hotel te wandelen.
Aangezien België heeft verloren haal ik mijn oranje pet maar boven water. Vol verwachting zit ik met mijn oranje klak op en een bak Heineken naast mij stipt om 22 u voor de tv. Dikke pech de match wordt hier niet uitgezonden op de Nationale zenders. Zo relatief is het grote voetbal gebeuren dus.
Goed, gedaan met zeuren over de voetbal. Vanavond weer inpakken. Morgen een ritje van 120 km langs de kust om 3 nachten in Carqueiranne te verblijven.
Het is jammer voor de Fransen maar goed voor ons, heerlijk geslapen. Geen nachtelijk lawaai, geen toeterende auto’s. Zonder dat je de uitslag wist van de match kon je aan de gezichten van de horden Fransen zien dat ze hadden verloren. De vlaggen, toeters, bellen en pruiken waren er nog wel maar zonder ambiance. Op tijd in bed gekropen na toch wel een vermoeiende dag.
Goed geslapen, prachtig weer en een ontbijt in het zonnetje op een gezellig terras. Kan een dag beter beginnen? Theo heeft de taak van het toeristisch gedeelte in de plaatsen waar we langer dan 1 nacht verblijven ter harte genomen en is goed gedocumenteerd voor de dag gekomen. Hij heeft een programma met een waslijst van bezienswaardigheden. Natuurlijk eerst een bezoek aan de haven waar de jachten ter waarde van miljoenen liggen. Ik heb mijn gedacht over hoe de eigenaars van wat hier ligt aan het geld zijn gekomen maar ga dit zeker niet op het blog zetten. Ik vind het wel verschrikkelijk degoutant om te zien wat hier allemaal ligt.
Na de rondleiding door de haven met de nodige op en aanmerkingen wat hier ligt komen we op de boulevard waar het PALAIS DES FESTIVALS ET CONGRES staat. Eerlijk gezegd valt het gebouw wat tegen, waarschijnlijk doordat er aan gewerkt wordt zodat door de stellingen en panelen een verkeerd beeld van het gebouw wordt gegeven. Voor de trappen waar de beroemde rode loper wordt uitgerold tijdens het festival staan de handafdrukken van de beroemheden in het voetpad gedrukt.
Nadat we dit allemaal goed hebben bekeken gaat de rondleiding verder naar het oude stadsgedeelte van Cannes. Dit ligt op een heuvel die te bereiken is over een tamelijk steil voetpad. Theo huppelt gelijk een jong veulen naar boven. Kees wordt nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt en moet weer ondervinden dat hij toch niet zo gezond is als dat hij zich voor doet. De details van wat er gebeurde zijn niet zo belangrijk maar het heeft toch wel invloed gehad op het verdere verloop van deze dag. Sorry hiervoor Theo. Het is voor mij jammer dat de geest nog wel wilt maar het lichaam niet altijd meer kan volgen.
Nadat we een lange rustpauze hebben genomen gaan we op het gemakje terug naar beneden en vlijen we ons op één van de honderden terrasjes om een lichte maaltijd te nemen. Het is prachtig om te zien wat hier allemaal voorbij komt. Ik krijg een oude man in de gaten die zeer gebrekkig is en niet alleen kan (durft) over te steken naar het terras waar we zitten. Hij doet regelmatig teken naar een ober om hem te komen helpen maar die merkt het niet op. Ik maak er Theo attent op, hij ziet het even aan en gaat de man helpen bij het oversteken. Mooi toch he.
We flaneren nog wat door de mooie smalle straatjes met ontzettend veel winkeltjes richting hotel waar we een paar uurtjes platte rust nemen.
Vanavond gaan we waarschijnlijk eten op een terras met en groot scherm om te zien hoe de Belgen Argentinië in de pan hakken. Kan ik mijn tweede doos sigaren winnen door de weddingschap met Theo voor de tweede keer te winnen.
04/07/14 We vrezen dat de weersvoorspelling van gisteren juist is. Er hangt een zware bewolking boven de Alpen maar het is nog droog en windstil. Om negen uur vertrekken we voor onze laatste Alpenrit. Als afsluiter van de Alpen gaan we over de Col du La Bonette. Ik mag wel zeggen een reus van een col met een hoogte van 2.715 M. Volgens Garmien 2.850 m.
Rond half elf rijden we door Briancon en is het nog altijd droog en met een temperatuur van 18 graden is het weer genieten, als de temperatuur oploopt tot 22 graden kunnen we ons geluk niet op. Maar toch, de bewolking blijft zeer hardnekkig we hebben dan ook nog geen streepje zon gezien. Geen half uur later wordt het voelbaar kouder en zet onze lieve heer nog maar eens de kraan wagenwijd open. Zonder eerst wat motregen krijgen we meteen de volle laag van de 22 graden houden we er nog 12 over. Razendsnel mijn zomerjas gewisseld en weer in de regen gaan ploeteren. Met momenten moeten we werkelijk door een gordijn van regen rijden.
In de gietende regen beginnen we aan de beklimming van de Bonette volgens de informatieborden de hoogst berijdbare col van Europa. Bij mooi weer zou het een prachtige beklimming zijn geweest. Nu is het meer de hel waarin we terecht komen. Half weg de beklimming staat de verwarming van onze jassen op de hoogste stand ook de handvatverwarming staat vollendamp aan. En of het nodig is, we rijden in juli met een buitentemperatuur van zes graden. Het is echt niet meer te geloven wat er op deze reis gebeurd.
Heel de beklimming blijft de regen met bakken uit de dichte donkere wolken vallen. Als we op tweeduizend meter komen rijden we tot overmaat van ramp los de bewolking in. De snelheid daalt tot amper dertig km per uur. Als Theo 50 m achter mij blijft ziet hij niks meer van verlichting op de Tri. Werkelijk onvoorstelbaar. Als we eindelijk de top hebben bereikt proberen we de moed er in te houden door een selfie te maken. We kunnen er zelfs even mee lachen al is het huilen met de pet op. Door de regen en harde koude wind krijgen we amper onze sigaren aangestoken. Maar we zijn niet alleen die met miserie zitten. Talloze fietsers komen verkleumd voorbij, motorrijders die doornat heel voorzichtig door de bochten rijden het is voor iedereen op deze berg ellende. Na een tiental minuten dalen hebben we gelukkig geen last meer van de dichte mist. Het is spectaculair hoe de mistflarden langs de bergtoppen scheren en van kleur veranderen. Veel kunnen we er echter niet van opnemen omdat we al onze concentratie nodig hebben om in de nog altijd gietende regen de afdaling tot een goed einde te brengen.
Rond half twee zijn we half weg de afdaling en stoppen we bij een pizzeria om even te bekomen en wat te eten. Stiekem hopen we ook wel dat het na het eten misschien wel gaat stoppen met regenen. Tevergeefs, de regen blijft met bakken uit de hemel vallen. Verder ploeteren dan maar. Ik kan er nog lang over blijven zeveren maar dan wordt het toch wel heel saai. Het komt er op neer dat we tot 16 u in de regen hebben gereden. We zitten dan nog een veertig km voor Cannes. Het is droog de temperatuur begint snel op te lopen we beginnen zelfs op te drogen. Niet voor lang echter binnen de kortste keer staan we terug nat maar dan van het zweet in een eindeloze file het is dan 28 graden. Kletsnat zijn we eindelijk rond half zes in het hotel. Leuk he, motorrijden.
Ook hier is de voetbalgekte losgeslagen, talloze terrassen met grote schermen, veel volk met vlaggen wimpels en toeters het heeft echter niet mogen baten Frankrijk heeft verloren. Plezant he, voetballen.
03/07/14 Na een goede nachtrust de gordijnen open gooien en een strakke heldere blauwe hemel zien daar wordt de Kees gelukkig van. De miserie van gisteren is nu dan ook compleet vergeten. Het ontbijt is weer op z’n Frans. Vers stokbrood (lekker en drie verschillende soorten gelei met veel suiker. Niet het ideale ontbijt voor een diabeet. Aangezien we hier € 4,5 betalen voor het ontbijt vraagt Theo (leraar Frans) of er iets anders is als beleg omdat ik als diabeet liever geen gelei heb. Dit is geen enkel probleem binnen een tik en een wip staan er drie heerlijke verschillende soorten ka op tafel. De Kees is nog maar enkele uren wakker en voor de tweede keer een gelukkig man.
Aangezien we wel degelijk den toerist uit hangen is het vertrek weer rond negen uur. We hebben dan al 18 graden, perfect weer om in de Alpen te tuffen. We rijden dan ook heel de dag door een prachtig decor van besneeuwde bergtoppen en krijgen allerlei verschillende bochten te verwerken. Eigenlijk is het best vermoeiend om heel de dag over de Alpenreuzen te rijden.
Door het mooie weer blijven we eigenlijk iets te lang op de verschillende terrasjes zitten. We komen dan ook onherroepelijk in tijdsnood wat resulteert in weinig foto’s van de streek omdat we het stoppen onderweg moeten gaan beperken om op en redelijk uur in het hotel aan te komen. Het zijn vandaag maar 255 km maar we presteren het om pas om 17u30 in op de plaats van onze bestemming aan te komen. Het hoogste punt dat we vandaag bereikt hebben is op de Col d’Izoard, volgens Garmien 2.750 m hoog volgens Google 2.350 m. Wij houden het natuurlijk op 2.750 m we zullen nooit Garmien in twijfel trekken.
De laatste col van de dag is col Mont-Genis 2.083 m hoog. We zitten nu vlak bij de Italiaanse grens. Uit het niets begint er steekt er opeens een koude wind op, donkere wolken verschijnen over de bergtoppen. Alstublieft toch weer geen regen zeker. De temperatuur zakt van 22 graden naar een graad of 15. Mijn zomer jas gaat terug in de koffer en na de foto’s die er gemaakt zijn is het starten en wegwezen. Nog 39 km en we houden het gelukkig droog.
In het hotel worden we ontvangen door een sympathieke oude baas die ons te woord staat in het Spaans. Theo babbelt vlot in het Spaans mee het inchecken verloopt dan ook zonder problemen. Uitpakken, douchen, blog bijwerken een heerlijke maaltijd tot ons nemen en de avond is voorbij voor we er erg in hebben.
We zitten op een hoogte van 1.354 m in het dorpje Cesana Torinese. Het hotel is in 2006 gebouwd naar aanleiding van de Olympische Winterspelen die hier plaats vonden. Morgen het laatste deel van de Alpenroute we rijden nog een stuk door het Parc Du Mercantou om zo in Cannes aan te komen waar we twee nachten verblijven. Althans we hopen dat we de geplande route (255 km) kunnen rijden want de weersvoorspelling is uitermate slecht voor morgen.
Theo belde me een maand of vier geleden, zeg Kees jong wat denk je er van dat we eens een normale reis gaan doen dit jaar. In juli naar het zuiden van Frankrijk, goed weer, goed eten gewoon een beetje ontspanning met andere woorden den toerist uit gaan hangen. Awel Theo, dat is een goed idee ik zal een route uitstippelen via de Alpen naar het zuiden van Frankrijk.
Op 01/07/14 zijn we dus vertrokken. Onze koffers van de motors zitten barstens vol met zomerkleren. Begrijpelijk denkt elk normaal mens. Juli, zuiden van Frankrijk is warmte en zon overhoop. Als ik op 01/07/14 s ’morgens vertrek is het echter maar een graadje of acht. Net iets te fris dus toch maar een trui aangedaan. Godallemachtig, wat was ik vandaag lij met die trui. Deze morgen om zes uur opgestaan en er hangt een zwaar wolkendek boven de Vogezen. Het zal toch niet waar denk ik. Alstublieft weer geen regen op deze reis he. Om acht uur maken we gebruik van een matig ontbijt dat ons wordt gepresenteerd. Ondertussen is het opgeklaard en komt zelfs de zon tevoorschijn. Aangezien we weer veel tegen elkaar te vertellen hebben is het over half negen als we vertrekken. Hier en daar een wolkje en 19 graden perfect motorweer. We kunnen nog niet direct vertrekken want Theo moet nog 1000 snoepjes die het en der in zijn koffer liggen terug in een zakje doen. Terwijl hij daar mee bezig is ligt onze mascotte Yagu(heeft de reis naar het Midden-Oosten meegemaakt) oneerbiedig op straat te wachten
We rijden door een prachtige streek en het is volop genieten. Het genieten was echter van korte duur, rond half elf verdwijnt de zon en rijden we onder een dik pak lage donkere bewolking, Het onvermijdelijke gebeurt dan ook. Geen beetje motregen, geen ordinaire fatsoenlijke regenbui, neen, de regen valt werkelijk met bakken tegelijk uit de hemel. Je houdt het echt niet voor mogelijk, en dit niet gedurende een uurtje, geen twee uurtjes maar echt niet te geloven de volgende acht uren blijft het onnoemelijk hard regenen. De temperatuur komt heel de rit niet meer boven de twaalf graden. We halen nog even achttien graden omdat we door een eindeloze lange tunnel rijden.
Na een uur zetten we Garmien aan het werk om de snelste route te zoeken het is niet te doen op de binnenwegen zelfs met momenten gevaarlijk. De voorgenomen route wordt dan ook flink ingekort. Theo had een tip gekregen dat er op onze route een restaurant ligt waar een goede maaltijd en een heerlijk koffie aan een betaalbare prijs te verkrijgen is. Druipnat komen we daar rond een uur of één aan smachtend naar warmte en een koffie. Ook dat lukte niet het was de wekelijkse rustdag. En niet alleen daar volgens mij is hier op woensdagen elk restaurant gesloten. Een fles water en de noodvoorraad koeken hebben soelaas gebracht.
Eindelijk zijn we om half zeven op onze bestemming. Tien uren onderweg geweest om 355 km af te leggen. Volgens Booking.com een hotel met een restaurant waar ze regionale gerechten serveren. In werkelijkheid een chambre d’hotes waar ze allen een ontbijt voorzien. Hier staan we dan, op de col du Colombier nat tot op onze onderbroek in een kamer zonder verwarming en geen avondeten. Voor de honderdste denk ik vandaag; Kees jongen, BLIJF TOCH THUIS. Zie me hier nu staan, bibberend van de kou een godganse dag regen, geen kloten van de streek gezien en dan ook nog geen internetverbinding.
Na de heerlijk warme douche kan ik mijn ogen niet geloven als ik buiten kijk. Een strakke blauwe lucht met een zon die achter de bergen aan het verdwijnen is. Er is gelukkig op loopafstand een gezellig en goed restaurant. Na een heerlijke maaltijd en een goede fles wijn is de miserie van vandaag weer snel vergeten, zeker als we te horen krijgen dat het morgen een prachtige dag gaat worden met veel zonneschijn. Ik mag het hopen we zitten namelijk morgen heel de dag in de Alpen en slapen in Cesana Torinese en dorp in de provincie Turijn (Italië).
Door een technisch probleem zijn er geen foto's van het vertrek op 01/07/14
Hoe is het mogelijk, al zoveel gereisd en toch nog voor elke reis die ik ga doen slaap ik de nacht voor het vertrek verschrikkelijk slecht. Zo ook deze nacht weer. Om vijf uur deze morgen loop ik al rond te scharelen. Benieuwd naar het weer gooi ik de gordijnen open en zie ik een prachtige heldere lucht. Dat beloofd voor vandaag. Om half zeven ben ik niet meer te houden en wordt de Tri gestart voor weer een nieuw avontuur(tje).
Het is niet te geloven hoe graag ik dit doe, ik snuif de vroege ochtendgeuren op en laat de Tri zijn lied zingen. Het is weer genieten geblazen voor de Kees.
Het weerzien met Theo (wat al een tijd geleden is) is hartelijk en er wordt eerst nog wat bijgepraat voordat we vertrekken. Rond de klok van negen zijn we weg voor een volle dag autosnelweg. Het is nog tamelijk fris maar de zon is toch l goed van de partij. Om elf uur gaat de trui in de koffer en hebben we een heerlijke temperatuur van een graad of 22. De temperatuur loopt vandaag op tot 26 graden, je zou voor minder gelukkig worden.
Om de saaiheid van de autosnelweg wat te breken wordt er regelmatig gestopt en een koffie gedronken. De laatste 160 km zetten we er in één ruk op zodat we rond 15u30 in onze mooi gelegen chambre d’hotes aankomen. We zitten in Remiremont, de poort van de Vogezen.
Aangezien er hier geen avondeten geserveerd wordt gaan we met de motor naar het restaurant (5 km) dat ons aangeraden wordt door de gastvrouw. Het was er gezellig en we hebben er heerlijk gegeten. Om kwart voor tien zijn we terug op de kamer. We twijfelen of we nog naar de match op het WK tussen België en de VS gaan kijken maar besluiten dit niet te doen. Het is een lange dag geweest en morgen staat er een tamelijke zware rit door de Vogezen naar de Alpen op het programma (453 km). De overnachting is voorzien in Le Grand Bornand.
Helaas nog geen foto's vanwege problemen met het installeren van mijn nieuw toestel
Om 23u30 is de installatie eindelijk voltooid. Ben benieuwd hoe Belgie het heeft gedaan tegen VS
Blijkbaar is het nog niet in orde met de foto's. Aangezien het middernacht is stop ik er mee. Wordt vervolgd
Ondertussen weet ik dat de Belgen het goed gedaan hebben op het WK. Eindelijk ook een fatsoenlijk internet zodat ik de blog kan bijwerken.
