07/07/14

Na een belachelijk ontbijt maken we ons op het dooie gemakje klaar om de gebroeders Lumiere te eren. De Fransen doen het niet dus gaan we via de blog proberen een beetje aandacht voor deze mannen los te weken. Deze broers hebben namelijk de allereerste film met bewegende beelden gemaakt in het jaar 1895. Een film over het binnenrijden van de stoomtrein in het station opgenomen van het dorpje La Ciotat. Ook zijn deze heren de uitvinders van de kleuren fotografie. Toch geen onbelangrijke gebeurtenissen zou ik denken. Wij dus vol verwachting naar La Ciotat.

Gelijk echte toeristen, een stukje bergen, een stukje langs de kust en we rijden ook nog door de grote stad Toulon. Ik wist trouwens niet dat daar zo een grote haven is. Zelfs cruise schepen leggen hier aan. O ja, we hebben weer 27 graden

In La Ciotat stoppen we eerst op een zonnig terras met zicht op de prachtige zee, we hebben tenslotte al 45 km gereden. Het was er zo aangenaam vertoeven dat we eer een paar uurtjes zijn blijven zitten. De plicht roept echter, dus geven we Garmien opdracht om de weg naar het station te beschrijven. Plichtsgetrouw wordt die op een paar minuten tijd op het schermweergegeven door mijn nooit tegenpruttelende Garmientje. We rijden op de parking, de gewone parking want de motorparking aan het station is wel voor hele kleine motortjes. Als ik daar de Tri zou parkeren moet ik een kraan laten komen om er terug af te geraken.

Aan het stationsgebouw is weinig veranderd sinds de film daar is opgenomen. De spanten van de kleinen overkapping zijn nog de originele. Het bedroevende van heel de situatie hier is dat er wel geteld één armetierige foto van de gebroeders hangt. En ja, op de boulevard staat een standbeeld van de gebroeders. Voor de rest niets, geen museumpje geen woordje uitleg gewoonweg niets.
Met de filmcamera in aanslag wachten we op een aankomende trein, om deze te filmen om zo te laten zien hoe de uitvinding van deze heren is geëvolueerd. We blijven wachten beginnen te zweten met onze motorkleren aan en houden het na een kwartiertje voor bekeken. We zijn amper twee minuten van het perron of er denderen op een tijdspanne van vijf minuten twee treinen voorbij. Er is hierboven toch iemand serieus met mijn pietje aan het spelen denk ik dan maar.

De andere wapenfeiten van deze dag zijn eigenlijk niet zo spannend we rijden namelijk over mooie wegen van het ene terrasje naar het andere.
Da dag is weer voorbij gevlogen nog een foto van een echte motorparking en van het hotel waar we verblijven en dat was het dan weer al.

Morgen bezoeken we een eiland en zijn we van plan om een sportieve inspanning te gaan leveren.

06/07/14
We hebben alle tijd vandaag. Een ritje van 120 km in prachtig weer daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. Een voor Franse normen uitgebreid ontbijt genuttigd op een zonnig terras, veel beter kun je een dag niet beginnen. We nemen er dan ook alle tijd voor zodat we rond tien uur vertrekken. Een kilometer of vijfentwintig zitten er kennissen van Theo op een domein in de bergen. Via een mooie weg rijden we eerst daarlangs om een koffie te drinken alweer op een zonnig terras. Nu zijn we toch echt den toerist aan het uithangen. Ook daar vliegt de tijd voorbij, rond de middag starten we weer.

We rijden naar onze oorspronkelijke route langs de mooie kust met inhammen en strandjes die druk bezet zijn. Afwisselend rijden we langs de kust en door de bergen waar honderden kurkeiken staan. Regelmatig rijden we voorbij mooie wijngaarden die in de bergen aangeplant zijn. De maag begint te knorren een belangrijk signaal, dus stoppen voor de lunch. Je kunt het al raden, natuurlijk op een zonnig terras met zicht op de mooie kustlijn wordt er een overheerlijk belegd broodje naar binnen gespeeld. De lunch wordt afgesloten met de zoveelste koffie van vandaag. Ook hier nemen we weer alle tijd en wordt er danig op los gebabbeld.

Als we in de buurt van St. Tropez komen wordt het te druk op de kustweg, het is 32 graden dus net iets te warm om in het drukke verkeer van stoplicht naar stoplicht te rijden. We kiezen dan ook resoluut voor de koelte van de bergen om de resterende afstand af te leggen. Wat een verschil, rustige wegen, vloeiende bochten en mooie vergezichten. Hiervoor hebben ze een motor uitgevonden, dit is genieten op een motor.

We rijden dalend over een prachtige weg door een groot bos en onverwachts zien we de zee recht voor ons. Het hotel waar we verblijven, ligt pal aan een mooi haventje. We hebben een fantastische parking die enkel voor motors bestemd is. Werkelijk alles klopt vandaag. Rond 16 u zijn we op de kamer, tijd genoeg om een wasje te doen. De voorraad onderbroeken, sokken en T-shirts zijn danig aan het slinken en met het warme weer van de laatste dagen is het toch wel fijn dat je terug een voorraad propere kleren hebt.

Na de was en de douche is het de hoogste tijd voor onze eerste pastis in Frankrijk. Op een zonnig terras met een verkoelend zeewindje smaakt dat overheerlijk. Het is er zo heerlijk zitten dat we onverwachts gezelschap  krijgen. Omdat we de zon eindelijk hebben kan ik er amper over zwijgen, ook de heerlijke avondmaaltijd wordt genomen op een zonnig terras met een prachtig zicht op het haventje. 

Morgen gaan we hier de streek verkennen.

05/07/14
Niks voetbal op grote schermen, het zal de Fransen een worst wezen wat de Belgen op het WK doen. Via de moderne kanalen weten we toch snel dat de Belgen hebben verloren. Hier staan we nu met onze Belgische pruiken.In ieder geval kunnen we weer normaal gaan doen in het Belgenlandje.

We wandelen over de boulevard naar de tweede haven van Cannes en passeren een druk bezet strandje. Het is ondertussen 19 u en nog zeer aangenaam van temperatuur. Ik ben terug fit zodat we niet op een kilometertje meer of minder moeten kijken. We slenteren met een heerlijk ijsje over de drukbezette boulevard en hebben niet het gevoel het voetbalgebeuren te missen. Onderweg bezoeken we een mooie expositie. Na een eenvoudige maaltijd is het tijd om terug naar het hotel te wandelen.

Aangezien België heeft verloren haal ik mijn oranje pet maar boven water. Vol verwachting zit ik met mijn oranje klak op en een bak Heineken naast mij stipt om 22 u voor de tv. Dikke pech de match wordt hier niet uitgezonden op de Nationale zenders. Zo relatief is het grote voetbal gebeuren dus.

Goed, gedaan met zeuren over de voetbal. Vanavond weer inpakken. Morgen een ritje van 120 km langs de kust om 3 nachten in Carqueiranne te verblijven.

05/07/14

Het is jammer voor de Fransen maar goed voor ons, heerlijk geslapen. Geen nachtelijk lawaai, geen toeterende auto’s. Zonder dat je de uitslag wist van de match kon je aan de gezichten van de horden Fransen zien dat ze hadden verloren. De vlaggen, toeters, bellen en pruiken waren er nog wel maar zonder ambiance. Op tijd in bed gekropen na toch wel een vermoeiende dag.

Goed geslapen, prachtig weer en een ontbijt in het zonnetje op een gezellig terras. Kan een dag beter beginnen? Theo heeft de taak van het toeristisch gedeelte in de plaatsen waar we langer dan 1 nacht verblijven ter harte genomen en is goed gedocumenteerd voor de dag gekomen. Hij heeft een programma met een waslijst van bezienswaardigheden. Natuurlijk eerst een bezoek aan de haven waar de jachten ter waarde van miljoenen liggen. Ik heb mijn gedacht over hoe de eigenaars van wat hier ligt aan het geld zijn gekomen maar ga dit zeker niet op het blog zetten. Ik vind het wel verschrikkelijk degoutant om te zien wat hier allemaal ligt.

Na de rondleiding door de haven met de nodige op en aanmerkingen wat hier ligt komen we op de boulevard waar het PALAIS DES FESTIVALS ET CONGRES staat. Eerlijk gezegd valt het gebouw wat tegen, waarschijnlijk doordat er aan gewerkt wordt zodat door de stellingen en panelen een verkeerd beeld van het gebouw wordt gegeven. Voor de trappen waar de beroemde rode loper wordt uitgerold tijdens het festival staan de handafdrukken van de beroemheden in het voetpad gedrukt.

Nadat we dit allemaal goed hebben bekeken gaat de rondleiding verder naar het oude stadsgedeelte van Cannes. Dit ligt op een heuvel die te bereiken is over een tamelijk steil voetpad. Theo huppelt gelijk een jong veulen naar boven. Kees wordt nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt en moet weer ondervinden dat hij toch niet zo gezond is als dat hij zich voor doet. De details van wat er gebeurde zijn niet zo belangrijk maar het heeft toch wel invloed gehad op het verdere verloop van deze dag. Sorry hiervoor Theo. Het is voor mij jammer dat de geest nog wel wilt maar het lichaam niet altijd meer kan volgen.

Nadat we een lange rustpauze hebben genomen gaan we op het gemakje terug naar beneden en vlijen we ons op één van de honderden terrasjes om een lichte maaltijd te nemen. Het is prachtig om te zien wat hier allemaal voorbij komt. Ik krijg een oude man in de gaten die zeer gebrekkig is en niet alleen kan (durft) over te steken naar het terras waar we zitten. Hij doet regelmatig teken naar een ober om hem te komen helpen maar die merkt het niet op. Ik maak er Theo attent op, hij ziet het even aan en gaat de man helpen bij het oversteken. Mooi toch he.

We flaneren nog wat door de mooie smalle straatjes met ontzettend veel winkeltjes richting hotel waar we een paar uurtjes platte rust nemen.

Vanavond gaan we waarschijnlijk eten op een terras met en groot scherm om te zien hoe de Belgen Argentinië in de pan hakken. Kan ik mijn tweede doos sigaren winnen door de weddingschap met Theo voor de tweede keer te winnen.

04/07/14
We vrezen dat de weersvoorspelling van gisteren juist is. Er hangt een zware bewolking boven de Alpen maar het is nog droog en windstil. Om negen uur vertrekken we voor onze laatste Alpenrit. Als afsluiter van de Alpen gaan we over de Col du La Bonette. Ik mag wel zeggen een reus van een col met een hoogte van 2.715 M. Volgens Garmien 2.850 m.

Rond half elf rijden we door Briancon en is het nog altijd droog en met een temperatuur van 18 graden is het weer genieten, als de temperatuur oploopt tot 22 graden kunnen we ons geluk niet op. Maar toch, de bewolking blijft zeer hardnekkig we hebben dan ook nog geen streepje zon gezien. Geen half uur later wordt het voelbaar kouder en zet onze lieve heer nog maar eens de kraan wagenwijd open. Zonder eerst wat motregen krijgen we meteen de volle laag van de 22 graden houden we er nog 12 over. Razendsnel mijn zomerjas gewisseld en weer in de regen gaan ploeteren. Met momenten moeten we werkelijk door een gordijn van regen rijden.

In de gietende regen beginnen we aan de beklimming van de Bonette volgens de informatieborden de hoogst berijdbare col van Europa. Bij mooi weer zou het een prachtige beklimming zijn geweest. Nu is het meer de hel waarin we terecht komen. Half weg de beklimming staat de verwarming van onze jassen op de hoogste stand ook de handvatverwarming staat vollendamp aan. En of het nodig is, we rijden in juli met een buitentemperatuur van zes graden. Het is echt niet meer te geloven wat er op deze reis gebeurd.

Heel de beklimming blijft de regen met bakken uit de dichte donkere wolken vallen. Als we op tweeduizend meter komen rijden we tot overmaat van ramp los de bewolking in. De snelheid daalt tot amper dertig km per uur. Als Theo 50 m achter mij blijft ziet hij niks meer van verlichting op de Tri. Werkelijk onvoorstelbaar. Als we eindelijk de top hebben bereikt proberen we de moed er in te houden door een selfie te maken. We kunnen er zelfs even mee lachen al is het huilen met de pet op. Door de regen en harde koude wind krijgen we amper onze sigaren aangestoken. Maar we zijn niet alleen die met miserie zitten. Talloze fietsers komen verkleumd voorbij, motorrijders die doornat heel voorzichtig door de bochten rijden het is voor iedereen op deze berg ellende. Na een tiental minuten dalen hebben we gelukkig geen last meer van de dichte mist. Het is spectaculair hoe de mistflarden langs de bergtoppen scheren en van kleur veranderen. Veel kunnen we er echter niet van opnemen omdat we al onze concentratie nodig hebben om in de nog altijd gietende regen de afdaling tot een goed einde te brengen.

Rond half twee zijn we half weg de afdaling en stoppen we bij een pizzeria om even te bekomen en wat te eten. Stiekem hopen we ook wel dat het na het eten misschien wel gaat stoppen met regenen. Tevergeefs, de regen blijft met bakken uit de hemel vallen. Verder ploeteren dan maar. Ik kan er nog lang over blijven zeveren maar dan wordt het toch wel heel saai. Het komt er op neer dat we tot 16 u in de regen hebben gereden. We zitten dan nog een veertig km voor Cannes. Het is droog de temperatuur begint snel op te lopen we beginnen zelfs op te drogen. Niet voor lang echter binnen de kortste keer staan we terug nat maar dan van het zweet in een eindeloze file het is dan 28 graden. Kletsnat zijn we eindelijk rond half zes in het hotel. Leuk he, motorrijden.

Ook hier is de voetbalgekte losgeslagen, talloze terrassen met grote schermen, veel volk met vlaggen wimpels en toeters het heeft echter niet mogen baten Frankrijk heeft verloren.                                   Plezant he, voetballen.

Morgen een vrije dag in Cannes.

03/07/14
Na een goede nachtrust de gordijnen open gooien en een strakke heldere blauwe hemel zien daar wordt de Kees gelukkig van. De miserie van gisteren is nu dan ook compleet vergeten. Het ontbijt is weer op z’n Frans. Vers stokbrood (lekker en drie verschillende soorten gelei met veel suiker. Niet het ideale ontbijt voor een diabeet. Aangezien we hier € 4,5 betalen voor het ontbijt vraagt Theo (leraar Frans) of er iets anders is als beleg omdat ik als diabeet liever geen gelei heb. Dit is geen enkel probleem binnen een tik en een wip staan er drie heerlijke verschillende soorten ka op tafel. De Kees is nog maar enkele uren wakker en voor de tweede keer een gelukkig man.

Aangezien we wel degelijk den toerist uit hangen is het vertrek weer rond negen uur. We hebben dan al 18 graden, perfect weer om in de Alpen te tuffen. We rijden dan ook heel de dag door een prachtig decor van besneeuwde bergtoppen en krijgen allerlei verschillende bochten te verwerken. Eigenlijk is het best vermoeiend om heel de dag over de Alpenreuzen te rijden.

Door het mooie weer blijven we eigenlijk iets te lang op de verschillende terrasjes zitten. We komen dan ook onherroepelijk in tijdsnood wat resulteert in weinig foto’s van de streek omdat we het stoppen onderweg moeten gaan beperken om op en redelijk uur in het hotel aan te komen. Het zijn vandaag maar 255 km maar we presteren het om pas om 17u30 in op de plaats van onze bestemming aan te komen.
Het hoogste punt dat we vandaag bereikt hebben is op de Col d’Izoard, volgens Garmien 2.750 m hoog volgens Google 2.350 m. Wij houden het natuurlijk op 2.750 m we zullen nooit Garmien in twijfel trekken.

De laatste col van de dag is col Mont-Genis 2.083 m hoog. We zitten nu vlak bij de Italiaanse grens. Uit het niets begint er steekt er opeens een koude wind op, donkere wolken verschijnen over de bergtoppen. Alstublieft toch weer geen regen zeker. De temperatuur zakt van 22 graden naar een graad of 15. Mijn zomer jas gaat terug in de koffer en na de foto’s die er gemaakt zijn is het starten en wegwezen. Nog 39 km en we houden het gelukkig droog.

In het hotel worden we ontvangen door een sympathieke oude baas die ons te woord staat in het Spaans. Theo babbelt vlot in het Spaans mee het inchecken verloopt dan ook zonder problemen. Uitpakken, douchen, blog bijwerken een heerlijke maaltijd tot ons nemen en de avond is voorbij voor we er erg in hebben.

We zitten op een hoogte van 1.354 m in het dorpje Cesana Torinese. Het hotel is in 2006 gebouwd naar aanleiding van de Olympische Winterspelen die hier plaats vonden.
Morgen het laatste deel van de Alpenroute we rijden nog een stuk door het Parc Du Mercantou om zo in Cannes aan te komen waar we twee nachten verblijven. Althans we hopen dat we de geplande route (255 km) kunnen rijden want de weersvoorspelling is uitermate slecht voor morgen.

02/07/14

Theo belde me een maand of vier geleden, zeg Kees  jong wat denk je er van dat we eens een normale reis gaan doen dit jaar. In juli naar het zuiden van Frankrijk, goed weer, goed eten gewoon een beetje ontspanning met andere woorden den toerist uit gaan hangen. Awel Theo, dat is een goed idee ik zal een route uitstippelen via de Alpen naar het zuiden van Frankrijk.

Op 01/07/14 zijn we dus vertrokken. Onze koffers van de motors zitten barstens vol met zomerkleren. Begrijpelijk denkt elk normaal mens. Juli, zuiden van Frankrijk is warmte en zon overhoop. Als ik op 01/07/14 s ’morgens vertrek is het echter maar een graadje of acht. Net iets te fris dus toch maar een trui aangedaan. Godallemachtig, wat was ik vandaag lij met die trui.
Deze morgen om zes uur opgestaan en er hangt een zwaar wolkendek boven de Vogezen. Het zal toch niet waar denk ik. Alstublieft weer geen regen op deze reis he. Om acht uur maken we gebruik van een matig ontbijt dat ons wordt gepresenteerd. Ondertussen is het opgeklaard en komt zelfs de zon tevoorschijn. Aangezien we weer veel tegen elkaar te vertellen hebben is het over half negen als we vertrekken. Hier en daar een wolkje en 19 graden perfect motorweer. We kunnen nog niet direct vertrekken want Theo moet nog 1000 snoepjes die het en der in zijn koffer liggen terug in een zakje doen. Terwijl hij daar mee bezig is ligt onze mascotte Yagu(heeft de reis naar het Midden-Oosten meegemaakt) oneerbiedig op straat te wachten

We rijden door een prachtige streek en het is volop genieten. Het genieten was echter van korte duur, rond half elf verdwijnt de zon en rijden we onder een dik pak lage donkere bewolking, Het onvermijdelijke gebeurt dan ook. Geen beetje motregen, geen ordinaire fatsoenlijke regenbui, neen, de regen valt werkelijk met bakken tegelijk uit de hemel. Je houdt het echt niet voor mogelijk, en dit niet gedurende een uurtje, geen twee uurtjes maar echt niet te geloven de volgende acht uren blijft het onnoemelijk hard regenen. De temperatuur komt heel de rit niet meer boven de twaalf graden. We halen nog even achttien graden omdat we door een eindeloze lange tunnel rijden.

Na een uur zetten we Garmien aan het werk om de snelste route te zoeken het is niet te doen op de binnenwegen zelfs met momenten gevaarlijk. De voorgenomen route wordt dan ook flink ingekort.
Theo had een tip gekregen dat er op onze route een restaurant ligt waar een goede maaltijd en een heerlijk koffie aan een betaalbare prijs te verkrijgen is. Druipnat komen we daar rond een uur of één aan smachtend naar warmte en een koffie. Ook dat lukte niet het was de wekelijkse rustdag. En niet alleen daar volgens mij is hier op woensdagen elk restaurant gesloten. Een fles water en de noodvoorraad koeken hebben soelaas gebracht.

Eindelijk zijn we om half zeven op onze bestemming. Tien uren onderweg geweest om 355 km af te leggen.
Volgens Booking.com een hotel met een restaurant waar ze regionale gerechten serveren. In werkelijkheid een chambre d’hotes waar ze allen een ontbijt voorzien. Hier staan we dan, op de col du Colombier nat tot op onze onderbroek in een kamer zonder verwarming en geen avondeten. Voor de honderdste denk ik vandaag; Kees  jongen, BLIJF TOCH THUIS. Zie me hier nu staan, bibberend van de kou een godganse dag regen, geen kloten van de streek gezien en dan ook nog geen internetverbinding.

Na de heerlijk warme douche kan ik mijn ogen niet geloven als ik buiten kijk. Een strakke blauwe lucht met een zon die achter de bergen aan het verdwijnen is. Er is gelukkig op loopafstand een gezellig en goed restaurant. Na een heerlijke maaltijd en een goede fles wijn is de miserie van vandaag weer snel vergeten, zeker als we te horen krijgen dat het morgen een prachtige dag gaat worden met veel zonneschijn. Ik mag het hopen we zitten namelijk morgen heel de dag in de Alpen en slapen in Cesana Torinese en dorp in de provincie Turijn (Italië).

Door een technisch probleem zijn er geen foto's van het vertrek op 01/07/14

01/07/14

Hoe is het mogelijk, al zoveel gereisd en toch nog voor elke reis die ik ga doen slaap ik de nacht voor het vertrek verschrikkelijk slecht. Zo ook deze nacht weer. Om vijf uur deze morgen loop ik al rond te scharelen. Benieuwd naar het weer gooi ik de gordijnen open en zie ik een prachtige heldere lucht. Dat beloofd voor vandaag. Om half zeven ben ik niet meer te houden en wordt de Tri gestart voor weer een nieuw avontuur(tje).

Het is niet te geloven hoe graag ik dit doe, ik snuif de vroege ochtendgeuren op en laat de Tri zijn lied zingen. Het is weer genieten geblazen voor de Kees.

Het weerzien met Theo (wat al een tijd geleden is) is hartelijk en er wordt eerst nog wat bijgepraat voordat we vertrekken. Rond de klok van negen zijn we weg voor een volle dag autosnelweg. Het is nog tamelijk fris maar de zon is toch l goed van de partij. Om elf uur gaat de trui in de koffer en hebben we een heerlijke temperatuur van een graad of 22. De temperatuur loopt vandaag op tot 26 graden, je zou voor minder gelukkig worden.

Om de saaiheid van de autosnelweg wat te breken wordt er regelmatig gestopt en een koffie gedronken. De laatste 160 km zetten we er in één ruk op zodat we rond 15u30 in onze mooi gelegen chambre d’hotes aankomen. We zitten in Remiremont, de poort van de Vogezen.

Aangezien er hier geen avondeten geserveerd wordt gaan we met de motor naar het restaurant (5 km) dat ons aangeraden wordt door de gastvrouw. Het was er gezellig en we hebben er heerlijk gegeten. Om kwart voor tien zijn we terug op de kamer. We twijfelen of we nog naar de match op het WK tussen België en de VS gaan kijken maar besluiten dit niet te doen. Het is een lange dag geweest en morgen staat er een tamelijke zware rit door de Vogezen naar de Alpen op het programma (453 km). De overnachting is voorzien in Le Grand Bornand.

Helaas nog geen foto's vanwege problemen met het installeren van mijn nieuw toestel

Om 23u30 is de installatie eindelijk voltooid. Ben benieuwd hoe Belgie het heeft gedaan tegen VS

Blijkbaar is het nog niet in orde met de foto's. Aangezien het middernacht is stop ik er mee. Wordt vervolgd

Ondertussen weet ik dat de Belgen het goed gedaan hebben op het WK. Eindelijk ook een fatsoenlijk internet zodat ik de blog kan bijwerken.

01/07/2014 Vertrek naar Frankrijk

We zijn weer weg.                                                                                                                                                                                    De Tri heeft nieuwe remblokken gekregen en staat vol ongeduld te trappelen om deze te gaan testen in de Alpen. Inderdaad, we vertrekken naar het zuiden van Frankrijk via La Route des Grandes Alpes. Den theo gaat deze keer weer mee. De trouwe blogfans zullen hem kennen van de reis naar het Midden-Oosten in 2010 en de blitzreis naar de Baltische Staten in 2013. Deze keer wordt het een luxe reis, we zijn dan ook van plan om danig de toerist uit te gaan hangen. Al hoewel als je met de Kees mee rijdt moet je toch wel oppassen met aan luxe reizen te denken.  De reis naar de Balkanlanden die ik onlangs samen met Armin heb gedaan kon weer tellen. Dagen aan een stuk stromende regen. Overstromingen in Servië en Polen honderd jaar geleden dat er daar nog zo veel regen was gevallen.

Het zal me dan ook niet verbazen dat we nu sneeuw in de Alpen,overstromingen in de Ardeche en de zwaarste Mistral sinds eeuwen aan de Middellandse zee krijgen. Zal dan ook zeker starten in waterdichte kledij en neem voor alle zekerheid ook mijn onmisbare elektrisch verwarmde Gerbing jas mee. In mijn zijkoffers steek ik heel voorzichtig mijn zomerkledij(met de hoop deze zeker nodig te hebben) zelfs mijn nieuw aangekocht koelvest gaat mee. Goede moed is alles.

Wat we tegen gaan komen, hoe de weersomstandigheden zullen zijn of we inderdaad de toerist kunnen uithangen het is allemaal weer te volgen in de dagelijkse verslagen die met de nodige foto's op de blog zullen verschijnen.

Natuurlijk zijn de suggesties, commentaren en opmerkingen van de lezers weer welkom.

29/05/14 De laatste rit van deze reis

Gelukkig fantastisch goed geslapen altijd meegenomen als je een dag autosnelweg voor de boeg hebt. Naar Duitse gewoonte wordt er om half acht een uitstekend ontbijt geserveerd. Kwart over acht nemen we afscheid van de vriendelijke hoteluitbater. Het is zwaar bewolkt maar we houden het buiten een par druppels droog. We hebben nog twintig mooie kilometers maar dan nis het onherroepelijk de autosnelweg op. Het is aan de frisse kant met dertien graden, de verwarming van mijn jas komt dan ook weer goed van pas. Het is al lang mijn gewoonte om bij lange autosnelweg ritten elk uur een korte pauze in te lassen. Benen even strekken, helm afzetten en wat ontspannen. Het is in Duitsland vandaag ook een feestdag dus we hebben weinig last van vrachtverkeer. Dat wil ook zeggen dat we aan een hoge snelheid kunnen rijden. We zetten de cruise-control op 140 km per uur volgens de gps. De kilometerteller van de Trophy geeft 150 km per uur aan.

De rit verloopt vrij vlot geen regen, geen vrachtverkeer en geen files maakt dat we rond de klok van drie uur thuis zijn.

Wat ik zeker over hou van deze reis is op een andere manier kijken naar de Bulgaren, Roemenen en Polen die hier uit pure noodzaak voor 5 € per uur komen werken. Het is de verdomde plicht van Europa om de sociale lasten en lonen dringend te hervormen zodat deze mensen niet verplicht zijn om elke maand ongelooflijke afstanden af te leggen om hier een boterham te kunnen verdienen.

Het is me deze reis ook opgevallen hoe vrij je kunt reizen door de Balkanlanden. De natuur is er prachtig en neem het van mij aan het is zeer de moeite om eens op verlof te gaan aan deze kant van Europa.
Ik denk ook te mogen zeggen dat Armin ook heel anders tegenover deze landen staat dan voor de reis. Ik hoop dat hij ondanks de valpartij toch genoten heeft van deze voor hem toch wel speciale reis. Maar naar mijn gevoel denk ik wel dat dit in orde is.

Het motor pak is in bad geweest, de Trophy staat half afgebroken te wachten op een ferme schoonmaakbeurt. De teerspatten zijn al van de uitlaat verwijderd en mijn bureau is een grote puinhoop na het uitpakken van de bagage.

Bij deze wil ik dan ook de talrijke lezers van de blog bedanken voor de reacties en mails die ze gestuurd hebben. Ze waren hartverwarmend tijdens koude natte avonden.

Op 01/07/14 is er weer blognieuws. Ik vertrek dan met mijn Limburgse compagnon de route Den Theo via de Alpen naar het zuiden van Frankrijk. Natuurlijk zullen dan ook weer de dagelijkse belevenissen te volgen zijn op deze fantastische blog. Men zegge het voort.

De plannen voor volgend jaar beginnen ook vorm te krijgen. Het zal zeker gen spelletje kaarten of biljarten zijn.

Met de beste groeten,
Kees

28/05/14 Kirnberg in Duitsland.

Verschrikkelijk slecht geslapen. Om kwart over vier klaar wakker. Ik kijk door het raam de regen klettert op de daken. Om kwart voor acht zitten we aan het ontbijt, het is er aan te zien dat ik slecht heb geslapen. Ik pak een grote kom voor mijn thee, als ik er water in doe denk ik amai, die is rap vol. Ik sta gelijk een onnozele water op kom te gieten die ik onderste boven vast heb.

Het regent onophoudelijk en we zien het niet zitten om met de benenwagen de motors te gaan halen. Om bij het hotel te komen om onze bagage op te halen moeten we over twee zeiknatte houten bruggetjes, dan over blinkende kinderkopjes die in de smalle straatjes liggen. Die straatjes gaan dan met momenten ferm omhoog en omlaag met de nodige bochten we zien dit niet zitten om daar aan te beginnen in de gietende regen. We vragen of de wagen van het hotel ons kan brengen, gisteren hadden we die ook gasten zien halen. Opeens verstaan ze geen Engels meer, er is geen auto, de manager is er niet enz.enz. Om een lang verhaal kort te houden, een taxi(terwijl we er op staan te wachten nemen we een foto van het hotel) heeft ons en de bagage voor 7€ naar de parking gebracht waar onze motors hebben overnacht. In de gietende regen wordt de bagage overgeladen. Om kwart voor negen zijn we dan zo ver dat we kunnen vertrekken.
Er staat ons nog en mooie 200 km te wachten maar door dit weer hebben we er niets aan. Het is voorzichtig rijden en van vergezichten is niets te zien.

Nadat we honderd kilometer van de vierhonderdtwintig die we moeten doen stoppen we bij een bushalte om een snellere route op de gps te zetten. We zijn het beu om in dit hondenweer op de binnenwegen te blijven rijden. We geven Garmien opdracht om zo snel mogelijk de autosnelweg op te zoeken. Onder de paraplu die in de bushalte staat wordt de gps van de motor gehaald? De regen komt nu werkelijk met bakken naar beneden. Ik heb een foto waarop te zien is dat het water over de weg naar beneden komt gestroomd het is gekkenwerk om op dit soort wegen te blijven rijden. Na de berekening komt er op het scherm dat we nog 298 km voor de boeg hebben. De temperatuur schommelt heel de morgen tussen 9 en 11 graden. Volgens mij is dit toch wel iets te koud op 28 mei. Op een gegeven moment zitten we op een hoogte van 700 m en rijden pardoes in de laaghangende bewolking. Het zicht is beperkt tot een meter of tien. Ik begin te zingen; en van je hala hola houd er de moed maar in.

Mensenlief waar ben ik mee bezig. 61 jaar, de gezondheid van een zieke koe, en ik lig dan hier op 28 mei in de mist en gietende regen bij een temperatuur van 9 graden rond te dalken. Het ergste van alles is dan nog dat ik nu weer al plannen voor volgend jaar. Of zou ik misschien toch maar in een kaartclubje gaan, of biljarten. Jeu de boule zou dat niet iets voor mij zijn?

Om kwart voor negen dus gestart om kwart voor vijf in het hotel aangekomen. Heel de dag gietende maar dan ook echt gietende regen behalve het laatste half uur. Het is niet te geloven maar als ik uit de douche kom schijnt de zon. Volgens onze gastheer is er hier heel de dag geen druppel gevallen.
Afijn, we zitten in Kirnberg in Gasthof Linde in een mooie kamer en we kunnen de verwarming opzetten een luxe die we een maand hebben moeten missen.

Morgen 630 km autosnelweg naar België en dan kan ik ook deze reis die wederom een unieke ervaring was bijschrijven bij al mijn andere reizen. Morgen dus het laatste verslag van deze reis

27/05/14 Cesky Krumlov

Om stipt zeven uur zitten we na een goede nachtrust aan het ontbijt. Zware bewolking maar het is droog. De weersvoorspelling geeft onweersbuien over het hele land. Regenkleding niet te ver weggestoken. Vol goede moed beginnen we aan en mooie rit door Zuid Bohemen. Als we vertrekken valt er en miezerige motregen en is er van vergezichten niet veel te zien wegens de laaghangende bewolking. We rijden weer over de kleinste verharde baantjes die op de kaart te vinden zijn. Aangezien er in deze streek veel aan landbouw wordt gedaan licht er af en toe redelijk wat slijk op de weg. De gashandel wordt dan ook met zachte hand gebruikt. Veiligheid voor alles is nog steeds het motto. Het weer blijft grillig met een temperatuur van 14 graden. Als de zon er af en toe doorkomt, zitten we met 21 graden het is dan ook moeilijk om de juiste keuze van kleren te bepalen. De regenkleding blijft inde koffers zitten we zijn genoeg beschermd voor het beetje motregen dat er valt. Omdat er in deze weersomstandigheden geen al te beste foto’s gemaakt kunnen worden poseren we zelf nog maar eens trots met onze Trophy’s. Trophy’s die het moet nog eens gezegd worden formidabel rijden.

Om elf uur komt de zon er goed door en wordt het aangenaam rijden over een droog wegdek. We hebben wat geluk met de buien die in de verte passeren maar waar we geen last van hebben. Nog 30 km en we zijn in Tabor, een mooi stadje waar ik een foto stop heb ingelast. Het heeft echter niet mogen zijn. Bij het binnen rijden van Tabor breekt er een onweer los onder begeleiding van kletterende regen. We zetten de Trophy's aan de kant om te schuilen. Het kleuterklasje dat voorbij komt kan het allemaal niet deren ze stappen in kleurige regenkleren lustig verder. Na een minuutje of tien is het wat minder aan het regenen maar de goesting om nog een wandeling in Tabor te gaan doen is ver zoek. Van alle buien die we hebben kunnen ontwijken is er toch wel één bui die ons bij ons pietje heeft zeker en dan juist in dit stadje. Door een wirwar van kleine straatjes met blinkende kinderkopjes rijden we voorzichtig de stad uit. Niet te geloven maar tien minuutjes later schijnt de zon, we hebben na dit intermezzo geen druppel regen meer gehad.

Cesky Krumlov komt in zicht. Volgens de reisgids zonder enige twijfel de mooiste stad van de regio Zuid-Bohemen. Na Praag is het de grootste toeristische attractie van heel Tsjechië. De historische binnenstad met en prachtig centrum staat sinds 1992 trots op de werelderfgoedlijst van Unesco. Voor het verhaal van verval en herstel verwijs ik graag naar Google. We hebben het geweten dat het een historische binnenstad heeft. Kees had niet beter gevonden dan juist in het historisch centrum en hotel te boeken. Er is geen doorkomen aan, Garmien stuurt ons allerlei kanten op waar we absoluut niet door kunnen. Teneinde raad parkeren we de Trophy’s op één van de vele parkings rond het centrum, nemen de benenwagen en gaan op zoek naar het hotel. Na een paar keer de weg te vragen vinden we het. Er is een mogelijkheid om tot aan het hotel te komen, we krijgen een soort bewijs dat we in de binnenstad moeten zijn en een kaart waarop staat aangegeven hoe we moeten rijden. Met de benenwagen terug naar de parking en starten maar. Garmien lat zien dat we juist dezelfde weg aan het rijden zijn die was aangegeven, alleen bij een straat waar een bord staat alleen toegankelijk voor voetgangers daar moeten we in. Had ik dit verkeersbord genegeerd bij het binnenrijden van de stad waren we twee uur vroeger in het hotel geweest. Voordat we bij het hotel komen zijn we een soort bezienswaardigheid voor de honderden toeristen die hier wandelen door de verkeersvrije straatjes. We zullen bij tientallen Japanners in het fotoalbum terecht komen. Bij het hotel aangekomen bagage afgezet en terug de motor op om die buiten het centrum te gaan parkeren. Niet te doen, om half twee stonden we op de eerste parking, om kwart voor vijf konden we eindelijk onder de douche. We spreken af dat we om zes uur de binnenstad gaan verkennen.

Morgen via binnenwegen naar Duitsland dan de autosnelweg op naar Kimberg voor onze laatste overnachting van deze reis. Het weerbericht voor morgen is bar slecht!!

Vervolg foto's Cesky Krumlov

26/05/2014 Rustdag in Policka

Gisteren natuurlijk laat gaan slapen. Heb op de laptop het debat kunnen volgen over de verkiezingsuitslag. Omdat dit een reis blog is onthoud ik me van commentaar op het resultaat van de verkiezingen. Al moet ik zeggen dat ik daar wel moeite mee heb.

Na een zeer goede nachtrust zitten we om acht uur aan een degelijk ontbijt. We moeten niets inpakken vandaag dus we hebben alle tijd. Na het ontbijt de politieke commentaren gelezen, kleren gesorteerd, mails beantwoord, foto’s bewerkt. Onze Trophy’s staan ook heerlijk te genieten van een dagje rust.

Rond de middag gaan we bij een plaatselijke bakker een belegd broodje eten met een goede koffie. Na het eten gaan we het centrum verkennen, natuurlijk wordt de Marian Pilar, een van de meest opmerkelijke monumenten in zijn soort in de Tsjechische Republiek gelegen in het centrale plein in de buurt van het barokke stadhuis gefotografeerd.(amai een hele uitleg voor één foto) Het dominante kenmerk van de stad is de St; -Jacobskerk. Internationaal bekende componist Bohuslav Martinu werd geboren en groeide op in een kleine kamer in de toren.
Van uit het centrum lopen we rond het stadje langs de indrukwekkende muur die rond het historisch centrum loopt. Sommige stukken zijn nog 1.220 m lang en volledig intact lang. Aan verschillende van de 21 torens zijn renovatiewerken bezig.

Na een avondwandeling sluit ik de dag af met een heerlijke maaltijd(een mooie carpaccio, 0,5 l bier, drie stukken vlees met friet 15,5 €) in de kelders van een historisch pand.
Morgen rijden we via Tabor naar Cesky Krumlov voor een laatste overnachting in de Tsjechische Republiek.

Vervolg foto's Policka

25/05/14 Policka

Zoals verwacht een slechte nacht gehad. Om half zeven zitten we al in een nonstop benzinestation aan het ontbijt. Ik stuur een sms naar de verhuurder van de kamers dat we door omstandigheden geen tweede nacht van zijn kamer gebruik wensen te maken. Oke is het korte antwoord dat ik om zeven uur krijg.

Om kwart voor acht staan we met een vreemd gevoel op de parking van het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau. We zijn alleen, buiten de parkeerwachters die ons een plaats toewijzen voor onze Trophy’s. Stipt om acht uur kunnen we het terrein op, we lopen onder de ijzeren boog met de ironische slagzin ARBEIT MACHT FREI. Ik ga dit gedeelte sereen houden, de details van wat er te zien is en hoe je je daar bij voelt hou ik ook voor mezelf. Ik zie het niet als mijn taak om een mening te geven over de gruwelen die hier gebeurt zijn. De jonge parkeerwachter waar we een heel gesprek mee hadden zegde met een paar woorden alles; Je kunt de dood voelen. Na anderhalf uur vinden we dat we genoeg gezien hebben. Stil en onder de indruk verlaten we dit verschrikkelijke oord. Ondertussen staan er op de parking al tientallen bussen die bezoekers uit de meest verschillende landen naar hier brengen. Bij het wegrijden gaan mijn gedachten naar Syrië. In 2010 heb ik daar veel vriendelijke mensen ontmoet tijdens een motorreis door het Midden-Oosten. Deze mensen leven ook weer al sinds 2011 met de gruwel van een oorlog. Het stopt dus niet.

We rijden verder door het vlakke landschap van Polen op weg naar de Tsjechische Republiek. De bewolking is opengebroken en de temperatuur stijgt van 17 graden naar een aangename 23 graden. We hebben nog 275 km voor de boeg naar onze volgende overnachting. DE wegen zijn goed, het weer is goed we zien dan ook ruim op tijd in het hotel aan te komen.
Geen grensovergang tussen Polen en de Tsjechische Republiek. Het verschil tussen de landen is simpel. In Polen is de maximum snelheid op de snelweg 140 km per uur in de Tsjechische Republiek 130 km per uur. En, we gaan van Zlothy's naar Koruna's.

Bij een mooi houtsnijwerk rijden we de regio Zuid Bohemen binnen. In het eerste stadje staat er een hoge paal met de welbekende M er op. Met geen geweld krijg ik de Trophy hier voorbij. De Big Mac was zo lekker dat ik er twee in mijn kas heb geslagen. Rond 14 u stuur ik een sms naar de dame van het pension dat we omstreeks 16 u zullen aankomen. Ik krijg onmiddellijk een bericht dat ze aanwezig zal zijn om ons in te schrijven.

Om 15u45 komen we in Policka aan, een stadje, dat fungeert als een toegangspoort tot de Zdar Hilss, een van de mooiste delen van de Tsjechisch-Moravische hoogvlakte. Het historisch centrum van de stad(waar we overnachten) is omringd door een indrukwekkende muur, versterkt met 19 torens.
Vijf minuten later arriveert de dame van de receptie, geeft ons een prachtige plaats waar we de Trophy’s kunnen stallen en laat ons de uitstekende kamers zien. We verblijven hier twee nachten. Het is nodig om een dag rust te nemen. Deze week staan er nog twee dagen autosnelweg te nemen.

24/05/14 Oswiecim

Aangezien er vandaag een ritje van 150 km op het programma staat nemen we alle tijd om tot de laatste seconde te genieten van dit hotel. Vroeg wakker na een goede nachtrust, om zes uur schijnt de zon al volop en ik begin dan ook aan een ferme wandeling. Het is mooi in de bergen zo vroeg, geen lawaai van auto’s en de opkomende zon verandert voortdurend de kleuren in het landschap. Na een goed ontbijt vertrekken we min of meer tegen onze zin. Het is hier echt de moeite om terug te komen.

Volgens mij rijden we hier door welstellend deel van Polen. Mooie huizen, een goed wegdek en weinig zichtbare armoede. Ook het landschap blijft bekoren. We rijden door een Nationaal park met talrijke grote meren.

Rond twaalf uur arriveren we in Oswiecim, we hebben hier een kamer voor twee nachten geboekt zodat we tijd genoeg hebben om Auschwitz te bezoeken dat drie kilometer hier vandaan ligt. Deze middag een bezoek aan het concentratie kamp brengen zit er niet in wegens onweersbuien met regen. Morgen hebben we ook niet veel tijd omdat we onze plannen drastisch hebben verandert.

Als we op de kamer komen valt die zo ongelooflijk tegen dat ik hier absoluut geen twee nachten wil blijven. De dunnen matras zit vol met spiralen die er bijna door de matras komen. Als ik hier twee nachten op moet slapen ben ik gebroken. De ontvangst was ook verre van aangenaam. Als er binnen de vijf minuten drie keer gevraagd wordt om af te rekenen is dat niet direct aangenaam. Met een credit card betalen was niet mogelijk, en de gastheer bleef maar aandringen dat we geld uit de muur kunnen halen. We gaan het stadje in op zoek naar Poolse Zloty’s (100 PZ is 25 €) wat geen probleem is want op bijna elke hoek van de straat staat een bank. Drinken ingeslagen, een heerlijke koffie gedronken op het plein voor het gemeentehuis waar een betoging passeert met op kop natuurlijk de harmonie. Het is een hele stoet achter de harmonie met opvallend veel pastoors en nonnen onder de betogers. Uit de vlaggetjes waar de betogers mee lopen te zwaaien kunnen we opmaken dat het een betoging tegen abortus is.

Als we terug aan de kamers komen zit de gastheer ongeduldig te wachten. Hij moet de reservering hebben en een paspoort. We betalen en hij maakt een kwitantie op Armin zijn naam. Na die kwitantie wil hij er één op mijn naam maken. Ik maak hem duidelijk dat de volledige som voor de twee kamers al op de kwitantie van Armin staat. Na een redelijke pinnige discussie krijg ik gelijk. De gastvrouw die ook op het kantoortje zit heeft dan tot nu toe nog geen woord gezegd. Niet als we binnenkomen en niet als we terug weg gaan. Op de kamer begin ik weer te proberen om een internet verbinding voor elkaar te krijgen. Na de zoveelste mislukte poging schiet ik in mijn welbekende colère, vlieg met mijn laptop de trap af gooi die op het bureau van de gastheer en vraag hem om mij een fatsoenlijke connectie te geven. Direct geeft hij mij een beveiligde verbinding en het paswoord. Binnen enkele seconden heb ik een snelle internet verbinding. Waarom in godsnaam kan dit niet direct geregeld woorden vraag ik me dan af. Mijn besluit staat dan ook vast, morgen ben ik hier weg. Op mijn kamer bel ik naar het hotel in Tsjechië en vraag of we een dag vroeger kunnen komen en twee nachten kunnen blijven in plaats van één nacht. Geen enkel probleem, dus vanavond inpakken, morgenochtend even langs Auschwitz’ rijden en wegwezen hier.

Hoe het zal aflopen? Morgen het vervolg op de ondertussen druk bezochte blog.

Na een uitstekende maaltijd nog een paar foto's genomen tot dat er zware onweersbuien komen opzetten.

Vervolg foto's Oswiecim

23/05/14 Naar Zab in Polen

De bagage zit al vroeg opgeborgen. Stipt om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Over het hotel is weinig te zeggen, hier kom ik niet meer.

We vertrekken langs de Tigra en mooie rivier die door Tokaj stroomt. Al snel rijden we langs de druivenvelden waarvan de bekende wijn uit Tokaj wordt geperst. Het landschap is mooi en afwisselend. Om acht uur hebben we al 20 graden. Ons doel is het dorpje Zab in Polen. De naam van het hotel is Jastrzebiec.
Onze eerste koffie drinken we op een terrasje in Lilafured. Een bergbeklimmer is daar aan het oefenen tegen een rotswand. Het is hier een bekend plaatsje voor mij, ben er in het verleden tien dagen op verlof geweest.

We rijden dwars door het Bukki Nemzeti Park en hebben beklimmingen tot 1.100 m met talrijke bochten over en goed wegdek. In het dal hebben we 28 graden, boven de 1.000 m 20 graden. Als we het stadje Eger gepasseerd zijn rijden we richting Slovakije. Nabij Ozd nemen we ongemerkt de grensovergang naar Slovakije. (niet te verwarren met Slovenië) De grenskantoren zijn gesloten, er is geen kat te zien bij de grensovergang. We zijn echt terug in het warme Europa.

We laten de hoofdwegen voor wat ze zijn en rijden door de nationale parken Narodny Park Slovensky Kras, Narodny Park Slovensky Raj en het Tatrzanki Park Naradowy Om vervolgens het machtige Tatra gebergte in te rijden. We rijden dus bijna de hele dag van het ene park in het andere. Goed tot zeer goed wegdek, weinig verkeer en veel zon meer kan een mens op een motor niet wensen.

Bij een stop aan een leuk riviertje en in de buurt van een IJs grot die te bezoeken is komt er een Duits echtpaar naar de auto om te vertrekken. De achterklep gaat open, ik kijk naar Armin en zeg; we gaan op reis en nemen mee? Twaalf koffers. Er gaan nog wat grapjes heen en weer tot we niet meer kunnen van de slappe lach.

Na driehonderd km komen we in het zicht van de besneeuwde toppen van het machtige Tatra gebergte. Bij een foto stop laat ik mijn rechtse op maat gemaakte oorstopje vallen. Ongelooflijk, maar we vinden het niet terug. 150 € naar de File Stijnen. We blijven nu op een hoogte rijden tussen 800 en 900 meter. Een paar kilometer voordat we in het hotel aankomen doe ik teken naar Armin. Hij komt naast me rijden en ik vraag hem de naam van het hotel.  Ik val bijna van mijn Trophy van het lachen als ik zijn gezicht zie ls ik de naam vraag. Die Gaffel weet het toch niet zeker.

In een prachtig decor met besneeuwde bergtoppen zijn we rond vier uur in hotel Jastrzebiec. Een echte meevaller. Prachtige kamers en vanop het balkon hebben we zicht op de besneeuwde toppen van het gebergte. Jammer dat we morgen weeral moeten vertrekken.
Morgen een korte rit naar Auschwitz waar we twee dagen blijven. Natuurlijk staat er een bezoek op het programma aan het beruchte concentratiekamp.

Vervolg foto's naar Polen