27/05/14 Cesky Krumlov

Om stipt zeven uur zitten we na een goede nachtrust aan het ontbijt. Zware bewolking maar het is droog. De weersvoorspelling geeft onweersbuien over het hele land. Regenkleding niet te ver weggestoken. Vol goede moed beginnen we aan en mooie rit door Zuid Bohemen. Als we vertrekken valt er en miezerige motregen en is er van vergezichten niet veel te zien wegens de laaghangende bewolking. We rijden weer over de kleinste verharde baantjes die op de kaart te vinden zijn. Aangezien er in deze streek veel aan landbouw wordt gedaan licht er af en toe redelijk wat slijk op de weg. De gashandel wordt dan ook met zachte hand gebruikt. Veiligheid voor alles is nog steeds het motto. Het weer blijft grillig met een temperatuur van 14 graden. Als de zon er af en toe doorkomt, zitten we met 21 graden het is dan ook moeilijk om de juiste keuze van kleren te bepalen. De regenkleding blijft inde koffers zitten we zijn genoeg beschermd voor het beetje motregen dat er valt. Omdat er in deze weersomstandigheden geen al te beste foto’s gemaakt kunnen worden poseren we zelf nog maar eens trots met onze Trophy’s. Trophy’s die het moet nog eens gezegd worden formidabel rijden.

Om elf uur komt de zon er goed door en wordt het aangenaam rijden over een droog wegdek. We hebben wat geluk met de buien die in de verte passeren maar waar we geen last van hebben. Nog 30 km en we zijn in Tabor, een mooi stadje waar ik een foto stop heb ingelast. Het heeft echter niet mogen zijn. Bij het binnen rijden van Tabor breekt er een onweer los onder begeleiding van kletterende regen. We zetten de Trophy's aan de kant om te schuilen. Het kleuterklasje dat voorbij komt kan het allemaal niet deren ze stappen in kleurige regenkleren lustig verder. Na een minuutje of tien is het wat minder aan het regenen maar de goesting om nog een wandeling in Tabor te gaan doen is ver zoek. Van alle buien die we hebben kunnen ontwijken is er toch wel één bui die ons bij ons pietje heeft zeker en dan juist in dit stadje. Door een wirwar van kleine straatjes met blinkende kinderkopjes rijden we voorzichtig de stad uit. Niet te geloven maar tien minuutjes later schijnt de zon, we hebben na dit intermezzo geen druppel regen meer gehad.

Cesky Krumlov komt in zicht. Volgens de reisgids zonder enige twijfel de mooiste stad van de regio Zuid-Bohemen. Na Praag is het de grootste toeristische attractie van heel Tsjechië. De historische binnenstad met en prachtig centrum staat sinds 1992 trots op de werelderfgoedlijst van Unesco. Voor het verhaal van verval en herstel verwijs ik graag naar Google. We hebben het geweten dat het een historische binnenstad heeft. Kees had niet beter gevonden dan juist in het historisch centrum en hotel te boeken. Er is geen doorkomen aan, Garmien stuurt ons allerlei kanten op waar we absoluut niet door kunnen. Teneinde raad parkeren we de Trophy’s op één van de vele parkings rond het centrum, nemen de benenwagen en gaan op zoek naar het hotel. Na een paar keer de weg te vragen vinden we het. Er is een mogelijkheid om tot aan het hotel te komen, we krijgen een soort bewijs dat we in de binnenstad moeten zijn en een kaart waarop staat aangegeven hoe we moeten rijden. Met de benenwagen terug naar de parking en starten maar. Garmien lat zien dat we juist dezelfde weg aan het rijden zijn die was aangegeven, alleen bij een straat waar een bord staat alleen toegankelijk voor voetgangers daar moeten we in. Had ik dit verkeersbord genegeerd bij het binnenrijden van de stad waren we twee uur vroeger in het hotel geweest. Voordat we bij het hotel komen zijn we een soort bezienswaardigheid voor de honderden toeristen die hier wandelen door de verkeersvrije straatjes. We zullen bij tientallen Japanners in het fotoalbum terecht komen. Bij het hotel aangekomen bagage afgezet en terug de motor op om die buiten het centrum te gaan parkeren. Niet te doen, om half twee stonden we op de eerste parking, om kwart voor vijf konden we eindelijk onder de douche. We spreken af dat we om zes uur de binnenstad gaan verkennen.

Morgen via binnenwegen naar Duitsland dan de autosnelweg op naar Kimberg voor onze laatste overnachting van deze reis. Het weerbericht voor morgen is bar slecht!!

Vervolg foto's Cesky Krumlov

26/05/2014 Rustdag in Policka

Gisteren natuurlijk laat gaan slapen. Heb op de laptop het debat kunnen volgen over de verkiezingsuitslag. Omdat dit een reis blog is onthoud ik me van commentaar op het resultaat van de verkiezingen. Al moet ik zeggen dat ik daar wel moeite mee heb.

Na een zeer goede nachtrust zitten we om acht uur aan een degelijk ontbijt. We moeten niets inpakken vandaag dus we hebben alle tijd. Na het ontbijt de politieke commentaren gelezen, kleren gesorteerd, mails beantwoord, foto’s bewerkt. Onze Trophy’s staan ook heerlijk te genieten van een dagje rust.

Rond de middag gaan we bij een plaatselijke bakker een belegd broodje eten met een goede koffie. Na het eten gaan we het centrum verkennen, natuurlijk wordt de Marian Pilar, een van de meest opmerkelijke monumenten in zijn soort in de Tsjechische Republiek gelegen in het centrale plein in de buurt van het barokke stadhuis gefotografeerd.(amai een hele uitleg voor één foto) Het dominante kenmerk van de stad is de St; -Jacobskerk. Internationaal bekende componist Bohuslav Martinu werd geboren en groeide op in een kleine kamer in de toren.
Van uit het centrum lopen we rond het stadje langs de indrukwekkende muur die rond het historisch centrum loopt. Sommige stukken zijn nog 1.220 m lang en volledig intact lang. Aan verschillende van de 21 torens zijn renovatiewerken bezig.

Na een avondwandeling sluit ik de dag af met een heerlijke maaltijd(een mooie carpaccio, 0,5 l bier, drie stukken vlees met friet 15,5 €) in de kelders van een historisch pand.
Morgen rijden we via Tabor naar Cesky Krumlov voor een laatste overnachting in de Tsjechische Republiek.

Vervolg foto's Policka

25/05/14 Policka

Zoals verwacht een slechte nacht gehad. Om half zeven zitten we al in een nonstop benzinestation aan het ontbijt. Ik stuur een sms naar de verhuurder van de kamers dat we door omstandigheden geen tweede nacht van zijn kamer gebruik wensen te maken. Oke is het korte antwoord dat ik om zeven uur krijg.

Om kwart voor acht staan we met een vreemd gevoel op de parking van het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau. We zijn alleen, buiten de parkeerwachters die ons een plaats toewijzen voor onze Trophy’s. Stipt om acht uur kunnen we het terrein op, we lopen onder de ijzeren boog met de ironische slagzin ARBEIT MACHT FREI. Ik ga dit gedeelte sereen houden, de details van wat er te zien is en hoe je je daar bij voelt hou ik ook voor mezelf. Ik zie het niet als mijn taak om een mening te geven over de gruwelen die hier gebeurt zijn. De jonge parkeerwachter waar we een heel gesprek mee hadden zegde met een paar woorden alles; Je kunt de dood voelen. Na anderhalf uur vinden we dat we genoeg gezien hebben. Stil en onder de indruk verlaten we dit verschrikkelijke oord. Ondertussen staan er op de parking al tientallen bussen die bezoekers uit de meest verschillende landen naar hier brengen. Bij het wegrijden gaan mijn gedachten naar Syrië. In 2010 heb ik daar veel vriendelijke mensen ontmoet tijdens een motorreis door het Midden-Oosten. Deze mensen leven ook weer al sinds 2011 met de gruwel van een oorlog. Het stopt dus niet.

We rijden verder door het vlakke landschap van Polen op weg naar de Tsjechische Republiek. De bewolking is opengebroken en de temperatuur stijgt van 17 graden naar een aangename 23 graden. We hebben nog 275 km voor de boeg naar onze volgende overnachting. DE wegen zijn goed, het weer is goed we zien dan ook ruim op tijd in het hotel aan te komen.
Geen grensovergang tussen Polen en de Tsjechische Republiek. Het verschil tussen de landen is simpel. In Polen is de maximum snelheid op de snelweg 140 km per uur in de Tsjechische Republiek 130 km per uur. En, we gaan van Zlothy's naar Koruna's.

Bij een mooi houtsnijwerk rijden we de regio Zuid Bohemen binnen. In het eerste stadje staat er een hoge paal met de welbekende M er op. Met geen geweld krijg ik de Trophy hier voorbij. De Big Mac was zo lekker dat ik er twee in mijn kas heb geslagen. Rond 14 u stuur ik een sms naar de dame van het pension dat we omstreeks 16 u zullen aankomen. Ik krijg onmiddellijk een bericht dat ze aanwezig zal zijn om ons in te schrijven.

Om 15u45 komen we in Policka aan, een stadje, dat fungeert als een toegangspoort tot de Zdar Hilss, een van de mooiste delen van de Tsjechisch-Moravische hoogvlakte. Het historisch centrum van de stad(waar we overnachten) is omringd door een indrukwekkende muur, versterkt met 19 torens.
Vijf minuten later arriveert de dame van de receptie, geeft ons een prachtige plaats waar we de Trophy’s kunnen stallen en laat ons de uitstekende kamers zien. We verblijven hier twee nachten. Het is nodig om een dag rust te nemen. Deze week staan er nog twee dagen autosnelweg te nemen.

24/05/14 Oswiecim

Aangezien er vandaag een ritje van 150 km op het programma staat nemen we alle tijd om tot de laatste seconde te genieten van dit hotel. Vroeg wakker na een goede nachtrust, om zes uur schijnt de zon al volop en ik begin dan ook aan een ferme wandeling. Het is mooi in de bergen zo vroeg, geen lawaai van auto’s en de opkomende zon verandert voortdurend de kleuren in het landschap. Na een goed ontbijt vertrekken we min of meer tegen onze zin. Het is hier echt de moeite om terug te komen.

Volgens mij rijden we hier door welstellend deel van Polen. Mooie huizen, een goed wegdek en weinig zichtbare armoede. Ook het landschap blijft bekoren. We rijden door een Nationaal park met talrijke grote meren.

Rond twaalf uur arriveren we in Oswiecim, we hebben hier een kamer voor twee nachten geboekt zodat we tijd genoeg hebben om Auschwitz te bezoeken dat drie kilometer hier vandaan ligt. Deze middag een bezoek aan het concentratie kamp brengen zit er niet in wegens onweersbuien met regen. Morgen hebben we ook niet veel tijd omdat we onze plannen drastisch hebben verandert.

Als we op de kamer komen valt die zo ongelooflijk tegen dat ik hier absoluut geen twee nachten wil blijven. De dunnen matras zit vol met spiralen die er bijna door de matras komen. Als ik hier twee nachten op moet slapen ben ik gebroken. De ontvangst was ook verre van aangenaam. Als er binnen de vijf minuten drie keer gevraagd wordt om af te rekenen is dat niet direct aangenaam. Met een credit card betalen was niet mogelijk, en de gastheer bleef maar aandringen dat we geld uit de muur kunnen halen. We gaan het stadje in op zoek naar Poolse Zloty’s (100 PZ is 25 €) wat geen probleem is want op bijna elke hoek van de straat staat een bank. Drinken ingeslagen, een heerlijke koffie gedronken op het plein voor het gemeentehuis waar een betoging passeert met op kop natuurlijk de harmonie. Het is een hele stoet achter de harmonie met opvallend veel pastoors en nonnen onder de betogers. Uit de vlaggetjes waar de betogers mee lopen te zwaaien kunnen we opmaken dat het een betoging tegen abortus is.

Als we terug aan de kamers komen zit de gastheer ongeduldig te wachten. Hij moet de reservering hebben en een paspoort. We betalen en hij maakt een kwitantie op Armin zijn naam. Na die kwitantie wil hij er één op mijn naam maken. Ik maak hem duidelijk dat de volledige som voor de twee kamers al op de kwitantie van Armin staat. Na een redelijke pinnige discussie krijg ik gelijk. De gastvrouw die ook op het kantoortje zit heeft dan tot nu toe nog geen woord gezegd. Niet als we binnenkomen en niet als we terug weg gaan. Op de kamer begin ik weer te proberen om een internet verbinding voor elkaar te krijgen. Na de zoveelste mislukte poging schiet ik in mijn welbekende colère, vlieg met mijn laptop de trap af gooi die op het bureau van de gastheer en vraag hem om mij een fatsoenlijke connectie te geven. Direct geeft hij mij een beveiligde verbinding en het paswoord. Binnen enkele seconden heb ik een snelle internet verbinding. Waarom in godsnaam kan dit niet direct geregeld woorden vraag ik me dan af. Mijn besluit staat dan ook vast, morgen ben ik hier weg. Op mijn kamer bel ik naar het hotel in Tsjechië en vraag of we een dag vroeger kunnen komen en twee nachten kunnen blijven in plaats van één nacht. Geen enkel probleem, dus vanavond inpakken, morgenochtend even langs Auschwitz’ rijden en wegwezen hier.

Hoe het zal aflopen? Morgen het vervolg op de ondertussen druk bezochte blog.

Na een uitstekende maaltijd nog een paar foto's genomen tot dat er zware onweersbuien komen opzetten.

Vervolg foto's Oswiecim

23/05/14 Naar Zab in Polen

De bagage zit al vroeg opgeborgen. Stipt om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Over het hotel is weinig te zeggen, hier kom ik niet meer.

We vertrekken langs de Tigra en mooie rivier die door Tokaj stroomt. Al snel rijden we langs de druivenvelden waarvan de bekende wijn uit Tokaj wordt geperst. Het landschap is mooi en afwisselend. Om acht uur hebben we al 20 graden. Ons doel is het dorpje Zab in Polen. De naam van het hotel is Jastrzebiec.
Onze eerste koffie drinken we op een terrasje in Lilafured. Een bergbeklimmer is daar aan het oefenen tegen een rotswand. Het is hier een bekend plaatsje voor mij, ben er in het verleden tien dagen op verlof geweest.

We rijden dwars door het Bukki Nemzeti Park en hebben beklimmingen tot 1.100 m met talrijke bochten over en goed wegdek. In het dal hebben we 28 graden, boven de 1.000 m 20 graden. Als we het stadje Eger gepasseerd zijn rijden we richting Slovakije. Nabij Ozd nemen we ongemerkt de grensovergang naar Slovakije. (niet te verwarren met Slovenië) De grenskantoren zijn gesloten, er is geen kat te zien bij de grensovergang. We zijn echt terug in het warme Europa.

We laten de hoofdwegen voor wat ze zijn en rijden door de nationale parken Narodny Park Slovensky Kras, Narodny Park Slovensky Raj en het Tatrzanki Park Naradowy Om vervolgens het machtige Tatra gebergte in te rijden. We rijden dus bijna de hele dag van het ene park in het andere. Goed tot zeer goed wegdek, weinig verkeer en veel zon meer kan een mens op een motor niet wensen.

Bij een stop aan een leuk riviertje en in de buurt van een IJs grot die te bezoeken is komt er een Duits echtpaar naar de auto om te vertrekken. De achterklep gaat open, ik kijk naar Armin en zeg; we gaan op reis en nemen mee? Twaalf koffers. Er gaan nog wat grapjes heen en weer tot we niet meer kunnen van de slappe lach.

Na driehonderd km komen we in het zicht van de besneeuwde toppen van het machtige Tatra gebergte. Bij een foto stop laat ik mijn rechtse op maat gemaakte oorstopje vallen. Ongelooflijk, maar we vinden het niet terug. 150 € naar de File Stijnen. We blijven nu op een hoogte rijden tussen 800 en 900 meter. Een paar kilometer voordat we in het hotel aankomen doe ik teken naar Armin. Hij komt naast me rijden en ik vraag hem de naam van het hotel.  Ik val bijna van mijn Trophy van het lachen als ik zijn gezicht zie ls ik de naam vraag. Die Gaffel weet het toch niet zeker.

In een prachtig decor met besneeuwde bergtoppen zijn we rond vier uur in hotel Jastrzebiec. Een echte meevaller. Prachtige kamers en vanop het balkon hebben we zicht op de besneeuwde toppen van het gebergte. Jammer dat we morgen weeral moeten vertrekken.
Morgen een korte rit naar Auschwitz waar we twee dagen blijven. Natuurlijk staat er een bezoek op het programma aan het beruchte concentratiekamp.

Vervolg foto's naar Polen

22/05/14 Naar Tokaj in Hongarije

We moeten tot onze spijt na een geweldig avondmaal een goede nachtrust en een zeer goed ontbijt dit Pension verlaten. Het is op deze reis het beste onderkomen dat we al gehad hebben. We verlaten het dorpje en rijden door een mooi dal richting Hongarije.
Er is veel houtsnijwerk in deze streek en mooi afgewerkte houten huizen. Ook verschillende kerken zijn helemaal in hout opgetrokken. De dennenbomen en sparren hebben plaatgemaakt voor loofbomen. We rijden door prachtige bossen waarbij ik me goed kan voorstellen dat daar ergens beren in rond sjokken. Goed asfalt, we laten de Trophy’s eens lekker snorren tijden de beklimmingen en afdalingen. Op een bepaald moment rijden we zo dicht langs de grens van Oekraïne dat onze gsm op een Oekraïense provider staat. Het is prachtig weer, heldere hemel en al snel 20 graden.
Op de velden wordt er door hele families met man en macht gewerkt. Hele velden aardbeien moeten geplukt worden, aardappels moeten aangeaard worden en hier en daar trekt een paard moeizaam een ploeg. Het valt op dat er veel vrouwen aan het werken zijn op de velden. Alles gebeurt hier nog met handkracht. Met grote schoffels wordt er gewied. In de bergen zien we weer mensen in onmogelijke hutjes wonen echt absurde situaties. Voordat we de bergen uit zijn worden er nog wat actie foto’s gemaakt.
Bij een benzinestation wordt er water ingeslagen, het is nu rond de middag en de temperatuur is opgelopen tot 30 graden. Eindelijk nat van het zweet in plaats van doornat van de regen. Buiten mag er gerookt worden op een terrasje bij een goede cappuccino. De pompbediende kijkt bijna het sigaartje dat ik heb opgestoken uit mijn mond. Ik presenteer er één die in dank wordt aangenomen. De sigaar wordt langs alle kanten besnuffeld en betast voordat hij hem aan steekt. Als hij de sigaar heeft aangestoken komt er een klant aangereden, snel roept hij zijn college en vraagt hem even te vervangen nu hij aan het roken. Trots steekt hij de sigaar omhoog en roept I’m Mister President. Lachend poseert hij voor de foto. Na en flinke handdruk zijn we weg. We rijden over mooie binnenwegen(af en toe tamelijk slecht wegdek) door het hevelend landschap.

Langzaam maar zeker verlaten we de bergen over mooie binnenwegen(bij de Kees zijn binnenwegen echte binnenwegen) en komen we in de laagvlakte aan. Nog 40 km en we zijn aan de grens van Hongarije. Met de boordpapieren van de motor naar een loketje om het wegenvignet in orde te maken. We krijgen een kwitantie als bewijs van betaling. Voor elke motor 7,5 €. Van het loket rijden we naar de paspoortcontrole, er deden zich geen problemen voor. Er heerste wel een bepaalde zenuwachtigheid want de eerste minister van Roemenië was op komst voor een bezoek aan Hongarije. Nog één loket te gaan. Ik stop 50 cm voor de witte lijn en werd er direct op gewezen door een zich belangrijk voelende klakmans dat ik tot tegen de witte lijn moet rijden. Eenmaal dat ik op mijn plaats sta gebeurd er iets wat ik nog aan al mijn talrijke grensovergangen heb mee gemaakt. Ik had het niet durven schrijven indien ik alleen was geweest zo ongeloofwaardig is het. Maar Armin kan getuigen dat elk woord waar is. Ik sta dus tegen die lijn en een andere klakmans komt naar me toe en zegt. DOE EENS VROEM. Ik kijk hem aan met de ogen van een koei die naar een paal staat te kijken en hakkel, wablief mijnheer. Hij weer, DOE EENS VROEM en doet teken met zijn hand dat ik aan het gas moet draaien. Nadat ik dat begrepen heb geef ik klakmans een prachtige VROEM. Hij vindt het precies leuk want hij geeft nog een teken dat ik er een draai aan moet geven. Ik schakel naar eerste versnelling en geef een flinke vroem zodat ik als een speer weg rij, denkend bij mezelf bekijk het maar. Armin moet het maar oplossen als er nog gevroemd moet worden en inderdaad Armin moest ook vroemen maar zijn motor viel stil. Terug gestart en toch ook maar doorgereden.

Nog 108 saaie kilometers over een rechte baan, het uur terug gezet zodat we weer gelijk staan met jullie en ons aanpassen nu we terug in het warme sociale Europa zijn. Tractors in plaats van paarden, jongeren op bromfietsen en verkeer dat wat minder chaotisch is. Om half vier zijn we in Tokaj en is het nog altijd 30 graden. Tokaj is een stadje bekend om zijn wijnen en waar twee rivieren in elkaar komen.

Morgen een zware rit naar Polen.

21/05/14 Naar Viseu de Sus

Na een goede nachtrust en geheel nuchter kondigt de dag zich mooi aan met een heldere hemel. Om kwart voor zeven zitten we aan het sobere ontbijt. De bagage zit dan al in de motors. Om halfacht nemen we afscheid van ons vriendelijk gastgezin. Een gastgezin dat naar Roemeense normen 10 € per nacht te veel vraagt voor een kamer. Het avondeten was eerlijk gezegd ook sober voor de prijs die we er voor betaald hebben. De eigenaar kent zeer goed de prijzen in België, hij heeft er vier jaar gewerkt. 10 euro is voor een buitenlander niets zal hij denken en hij verhuurt dan ook zijn kamers voor 26 € per nacht via Booking.com. De gemiddelde kamerprijs van de hotels/pensions op het platteland is 18 € per nacht. Maar eerlijk is eerlijk hij is de slimste.

De eerste zestig kilometer moeten we over een drukke verbindingsweg. En of we dat geweten hebben. Diverse wegpiraten halen in op de meest gevaarlijke plaatsen. Met piepende banden snijden  ze de weg af om op het laatste moment in te voegen. Armin krijgt de schrik van zijn leven als ik voor een dergelijke gek vol in de remmen moet, hij zou er mijn voorwiel uitgereden hebben. Ik besluit dan ook om iets agressiever te gaan rijden en me aan de snelheden van het verkeer aan te passen. We hebben tot nu toe heel de reis braaf de opgelegde snelheden gereden en hebben tot nu toe weinig problemen ondervonden. Maar als je dat op deze weg doet wordt je vierkant in de kant gereden. We rijden maar op twee wielen maar hebben power overhoop.

Als we eindelijk verlost zijn van deze weg komen we op mijn geliefde binnenwegen. We rijden door stadjes en dorpjes in het graafschap Covasna, het valt op dat er in deze streek veel minder armoede zichtbaar is. Mooie nette afgewerkte huizen. In plaats van mistroostige grijze blokken flatgebouwen van de voorbije dagen zien we hier appartementen in frisse kleuren het doet allemaal wat opgewekter aan. De paardenspannen zijn ook uit het straatbeeld verdwenen en het is buitengewoon aangenaam rijden hier zeker met een temperatuur van 24 graden.

We rijden door mooi heuvelend landschap tot we aan de eerste beklimming van de dag beginnen. Goed asfalt weinig verkeer en vloeiende bochten. We komen op 1.260 m hoogte en hebben een mooi uitzicht over de Karpaten. De heldere hemel maakt dat we prachtige foto’s kunnen maken. Proficiat voor de planner van de ritten ze vallen reuze mee. Laat ik dat toch zelf gedaan hebben zeker. . De rest van de dag rijden we eigenlijk over het dak van de Karpaten. Prachtige vergezichten en schitterende wegen. De hoogte waarop we rijden varieert tussen zeshonderd meter en twaalfhonderd meter. De weiden waar grazende kudden schapen op lopen moeten zeker niet onder doen voor de Alpenweiden ook niet wat begroeiing betreft. De temperatuur varieert samen met de hoogteverschillen tussen 19 en 24 graden. Het is ook deze dag genieten met de grote G.

De laatste 90 km is echter de hel. Een erbarmelijk slecht wegdek. Putten van twintig cm diep is absoluut geen zeldzaamheid, de Trophy’s krijgen het verschrikkelijk te verduren. Tot overmaat van ramp moeten we nog over een col van 1.415 m. Bloed zweet en tranen kost het om in de haarspeldbochten de putten, gaten, steenslag en zand te vermijden. Na deze helse 90 km komen we bij een benzinestation met een koffie een beetje terug op adel. Nog 15 km en we zijn in Viseu de Sus waar een prachtige kamer op ons wacht. We zitten nog altijd op een hoogte van 500 m.

Morgen rijden we langs de grens van Oekraïne om in Hongarije te overnachten. We hebben niets meer gehoord of gelezen over de toestand in Oekraïne en  zijn dan ook benieuwd of er iets van spanningen te merken is in het grensgebied.

Vervolg foto's Viseu de Sus

20/05/14 Naar Vama.

Gisterenavond en goede maaltijd in het restaurant van het hotel, een goede nachtrust en vroeg op. Om zeven uur zitten we aan het ontbijt en staan de Trophy’s startensklaar. Het weer valt tegen 7 graden en dikke mist. Jammer want vandaag zitten we heel de dag midden in de Karpaten. Om acht uur vertrekken we in de mist. De zon doet zijn best om de mist verdrijven maar is voorlopig nog niet krachtig genoeg. Het gevecht tussen zon en mist is mooi om te zien vanaf de motor. Er zijn momenten van mistflarden waar het een schimmenspel is van lichtstralen om daarna de zon weer zien te verdwijnen. Na een uurtje heeft de zon de strijd gewonnen en krijgen we een mooie blauwe hemel met slagroomachtige wolkjes. Juist op tijd want beginnen aan een beklimming van een col die ons op 1.300 m hoogte brengt.

Fantastische vergezichten krijgen we voorgeschoteld. Helaas weinig parkeermogelijkheden om een foto te kunnen nemen. Het is te gevaarlijk om de motor aan de kant van de bochtige weg te zetten, ook hier wordt er niet nauw omgesprongen met de verkeersreglementen. Ik zou zeggen, wie het wil zien stap op je motor of neem de auto en rij naar e Karpaten. Het is eens iets anders dan de Ardèche en zeker niet minder van natuurpracht en uitzichten. Na de beklimming rijden we Lacu Rosu (Rode Meer) Dit is en natuurlijk stuwmeer. 150 jaar geleden kwam een ijzerhoudende bergtop naar beneden, blokkeerde de beek en gaf het water een roestachtige kleur. Boven het water steken hal versteende boomtoppen. Na 18 km komen we bij de Bizackloof, één van de grote natuurwonderen van het land. De hoog oprijzende rotsen zijn soms wel 300 meter hoog, de weg is smal en wordt slecht onderhouden. Na de werkelijk schitterende kloof komen we via een makkelijke weg bij het cementstadje Bicaz. Geen foto’s van de kloof weinig parkeergelegenheid en mijn toestel is te klein om 300 meter hoge rotsen te fotograferen. Na de kloof blijven we door schitterende landschappen rijden. Het is prachtig weer 23 graden en we rijden werkelijk door een filmdecor. De rit van vandaag is 283 km lang het zijn 283 kilometers die meter voor meter prachtig zijn. Jammer dat er van de 283 km die we rijden 200 km van de wegen bar maar dan ook echt barslecht bijliggen. We kunnen amper een gemiddelde snelheid van 55 km per uur aanhouden. We hebben medelijden met onze Trophy’s die onnoemelijk veel putten, builen en ribbels moeten verwerken. Ook voor de rug en ribben van de motorrijders is het verre van aangenaam. Het weer en het decor maken echter veel goed. Vergeten zijn de regendagen, kou en miserie. We hebben vandaag een topdag, echt en dag die een dergelijk reis als de deze de moeite waard maakt. Op een mooie bank drinken we koffie.

Nadat we een fantastisch groot stuwmeer gepasseerd zijn begint onze lieve heer met zijn airco te spelen. De temperatuur zakt van 22 graden naar 17 graden. Hij strooit ook nog een paar honderd regendruppels over ons hoofd en laat wat donkere wolken over de bergtoppen komen. Met een paar ferme vloeken kunnen we het onheil vermijden en krijgen we de zon terug.

Na en mooie afdaling komen we aan de oevers van een brede rivier. We stoppen op een parking waar en loopbrug over de rivier is gemaakt om wat foto’s te nemen. Als ik van de brug kom na de verplichte foto op deze plaats doe ik teken naar een oudere Roemeen die hier met zijn fiets en paardenspan staat dat je door het gewiebel van de brug makkelijk zat kunt worden. Hij begrijpt het direct, in een mum van tijd ben ik in een Roemeens gesprek verwikkeld. Het gesprek resulteert in een fotosessie. Trots poseert deze lieve vriendelijke man bij zijn fiets en paard. Hij vindt het prachtig wanneer hij de foto direct kan bekijken en nodigt ons uit op zijn paardenspan om nog meer foto’s te nemen. Dit zijn de echte mooie momenten van dit soort reizen. We nemen afscheid van onze vriend en rijden de laatste 60 km over een fantastisch wegdek naar het pension in Vama waar we vandaag overnachten. Na wat gezoek zijn we rond vier uur aan het prachtige huis van het gezin waar we overnachten in en sobere maar mooie kamer met een geweldig terras in de zon waar het heerlijk zitten is met een temperatuur rond de 25 graden. Voor mij was het tot nu toe de mooiste dag van deze reis. Morgen nog heel de dag in de bergen. Een rit van 285 km brengt ons naar Viseu de Sus. Het is morgen de laatste dag in Roemenië. Een prachtig land met ongelooflijke tegenstellingen en lieve vriendelijke mensen.

Ik vind de bank zo mooi dat de foto twee keer op de blog staat. Het kan ook aan de snaps liggen die we hier bij het eten gepresenteerd kregen.

Vervolg foto's Vama

Vervolg foto's Vama 1

19/05/14 Naar Toplita

Na een goede nachtrust en goed ontbijt volgt er een schrijnend gesprek met de dame van de receptie. Dit is een reis blog en ik wil hier zeker geen politieke blog van gaan maken. Omdat ik op face book iets gelezen heb van een welvarend sociaal en warm Europa kan ik het niet laten om op het gesprek van deze morgen terug te komen. Zeker in de huidige(geldverslindende) Europese kiescampagne met als slogan een sociaal en welvarend warm Europa wil ik toch een korte beschrijving geven van de sociale toestand in bv. Bulgarije en Roemenië. De trouwe blog lezers weten dat we de steden mijden en dat we echt door het binnenland toeren, kleine dorpjes en de hoofdwegen vermijden. We slapen in Pensions, bij gastgezinnen en kleine hotelletjes zodat ik toch wel redelijk geplaatst ben om mijn mening te kunnen weergeven over deze landen. De jonge dame aan de receptie heeft lange werkdagen met weekend werk voor welgeteld 150€ per maand. Bij een bank geld lenen om een appartementje te kopen zit er niet in ondanks dat ze vast werk heeft. De benzine kost hier 1,50 € per liter. De rekening is snel gemaakt zou ik denken.Haar mening over Europa en niet alleen haar mening want de meeste jongeren zijn die mening toegedaan is dat de leden van de uitvoerende besturen en de ontelbare directeuren van de gasmaatschappij zich wellustig aan de pot van Europa laven. Natuurlijk graaien de familieleden van deze heerschappen rustig mee. De droom van de jongeren hier is dat ze ooit de kans krijgen om zich in het warme Europa te kunnen laten uitbuiten voor vijf euro per uur, dit is een veelvoud van wat ze hier verdienen. Als we vertrekken zeggen we dat het ooit wel beter zal worden. Het antwoord is; ja, misschien binnen vijftig jaar.

Buiten de grootgrondbezitters staan hier de kleine landbouwers te werken met materiaal dat bij ons al tachtig jaar in het museum staat. Een tractor is hier een zeldzaamheid. Het is hier niet leven op het platteland maar overleven elke dag opnieuw.
Deze mensen hebben er niets aan wanneer verschillende politiekers uit het warme Europa op de barricade in Kiev roepen dat Europa hen niet in de steek zal laten. Deze politiekers overnachten in een Hilton hotel en vliegen de andere dag terug naar hun weelde vol van eigendunk en denkend dat ze Europa gered hebben.

We zijn vandaag voor de eerste keer deze reis vertrokken met zonneschijn op onze helmen. Zelfs de zonneklep was nodig om tegen de felle zon in te kijken. Na een uurtje rijden is het hoog tijd om van kleren te wisselen. Eindelijk kunnen we ten volle van onze zomerkleren genieten. Het eerste stadje dat we binnen rijden is Sighisoara een schitterend stadje in het midden van Roemenië. Bij het binnenrijden van het stadje staan er wat mistroostige flats en is er wat kaalslag aan de oostkant dit is te danken aan het Genie der Karpaten, zoals Ceaussescu zichzelf noemde. (nog zo’n potentaat) Uit de vallei van de rivier Tarvana duikt plotseling een heuvel op, bebouwd met paleisjes, poortjes, torentjes en kerken. Natuurlijk willen we dat gaan bekijken. Helaas mag er alleen plaatselijk verkeer de heuvel op. Te voet zien we het niet zitten om aan de beklimming te beginnen. Te warm in motorkleren en we durven ook de motors niet voor een te lange tijd achterlaten. Toch wat foto’s genomen vanaf beneden. Bij en stop onder een nest van een koppel ooievaars komt er juist één op het nest gevlogen. Luid klepperend wordt hij verwelkomd door zijn partner. Mooi om te zien.
Het eerste deel van de rit (100 km)is het aangenaam rijden door een mooie streek en gezellige stadjes. Het tweede deel (150 km) is min of meer saai met een opeenvolging van dorpjes die eigenlijk in niets van elkaar te onderscheiden zijn. Het wegdek is heel de dag goed tot zeer goed. Het laatste stuk van een dertig km ij het weer genieten wanneer we langs een brede rivier rijden met talrijke bochten. Even ziet het er naar uit dat we het niet droog houden, het beperkt zich echter tot een druppel of tien. We hebben een fijne dag gehad hoewel het gesprek met de dame van de receptie me heel de dag niet heeft losgelaten.

Morgen weer een normaal reisverslag. We zitten dan midden in de Karpaten en overnachten in Viseu de Sus.

18/05/14 Vrije dag in Medias

De schrik voor een slapeloze nacht in verband met het trouwfeest in het hotel was zeer overbodig. Om halftien in bed gestapt en als een blok in slaap gevallen. Armin moest ferm op de deur kloppen om me vanmorgen om acht uur wakker te krijgen. Dus een heerlijke nachtrust gehad, ik had het dan ook nodig na de zware dag van gisteren. Na een goed ontbijt gaan we het stadje Medias verkennen.

Medias is een mooi stadje in Transylvanie. Het is hier nog echt op zijn ouderwets zondag. Volle kerken en lege straten, heerlijk stil, winkels gesloten, terrassen open. En, vandaag eindelijk terrasjes weer. Na een paar uurtjes hebben we het gezien en gaan we terug naar het hotel om wat te rusten. Ja Ja, de Kees wordt een dagje ouder en heeft wat meer rust nodig. Rond een uur of één klop ik bij Armin aan en vraag of hij terug mee gaat naar het stadje om iets te eten. Het is al dagen geleden dat we s ’middags nog iets gegeten hebben. Hij gaat mee maar heeft geen honger. Jongens wat eet die weinig. We strijken neer op een terrasje in het centrum van het oud stadsgedeelte. Armin neemt toch een bolletje of drie ijs, Kees een paar pannenkoeken met ijs en sinaasappelsap. Na het eten gaat Armin terug naar het hotel. Ik besluit om nog wat rond te wandelen.

Op het plaatselijke marktje koop ik een halve kilo heerlijke kersen, een paar pakjes Leo wafels (waren best lekker gisterenavond) en een paar flesjes water. Buiten het oude stadsgedeelte is ook alles zeer rustig, weinig verkeer en ook hier een heerlijke stilte. Wandelende koppeltjes en spelende kinderen in het park. Ik bereik de Tarnava, een rivier die langs het stadje loopt. Van op de loopbrug die over de rivier ligt heb ik een mooi uitzicht op Medias. Aan een passerende voetganger vraag ik of hij een foto wil maken. Hij deed het maar veel tijd had hij denk ik niet want de achtergrond van de foto had best mooier gekund. Ondertussen al redelijk ver afgedwaald van het hotel, het is tamelijk warm en ik heb niet veel zin om op goed geluk het hotel te gaan zoeken. Ik zet de gps die in mijn gsm zit op voetganger en vraag een route naar het hotel. Binnen een tik en een wip krijg ik de weg naar het hotel. Wat kan elektronica toch gemakkelijk zijn. Rond halfvijf ben ik terug om mijn kamer. Nadat de foto’s gesorteerd zijn, het verslag geschreven de mails gelezen en de route voor morgen te hebben bekeken is het weeral tijd voor het avondeten. Eindelijk een mooie warme dag gehad op deze reis.

17/05/14 Naar Medias

Nog nooit op een dergelijk slecht bed geslapen als vannacht. Om één uur vannacht wissel ik van bed maar helaas brengt het geen verbetering. De regen komt ook vannacht met bakken uit de hemel, het is echt ongelooflijk aan het worden. Om zes uur opgestaan, ingepakt en rond de klok van zeven tussen twee buien door de bagage naar de motor gesleurd. Het ontbijt viel mee, zelfs twee spiegeleitjes stonden er per persoon klaar. Ik vraag aan de eigenaar van het pension of de Transfagarasan open is. Het is de op één na hoogste pas van Roemenië (2.040 m) Hij is jammer genoeg gesloten wegens te veel sneeuw boven de vijftienhonderd meter. We moeten de alternatieve route nemen een omweg van ongeveer 50 km.
Om acht uur starten we de motors en onder een zwaar wolkendek maar droog vertrekken we. Het is als of de duivel er mee speelt, we waren geen tien minuten aan het rijden en de regen kwam weer met bakken uit de lucht. We zitten ongeveer op 1.100 m hoogte en we hebben ocharm een temperatuur van welgeteld vier graden. De normale temperatuur in mei is hier tussen de twintig en vijfentwintig graden. Armin doet zijn warme binnen voering in zijn jas en trekt voor de zoveelste keer zijn regenpak aan. Kees zet zijn verwarmde Gerbings onder stroom en zet de schakelaar op de hoogste stand. Ook de handvat verwarming staat op de hoogste stand. Niettemin rijden we door prachtige landschappen en genieten we ook nog van.. Als we eerste afdaling gedaan hebben is het zowaar droog. We stoppen zodat Armin zijn regenpak weer uit kan doen. Hij zweet zich te pletter met die kleren aan. Want als de zon even schijnt tussen de buien door is het direct 22 graden. Jammer dat de opklaringen van korte duur zijn en zeer zeldzaam. We nog regelmatig een bui te verwerken, Armin wisselt nog een paar keer van kleren mar rond een uur of één wordt het aanzienlijk beter en kunnen de regenkleren voor vandaag opgeruimd worden. Als we door het dorpje Berevoiesti rijden beginnen we natuurlijk weer direct over de bruine beren te fantaseren. We rijden door dorpjes waar volop kelders leeg gepomd worden.

Hier en daar zijn er huizen waar de boel is ondergelopen. Het is dikke miserie hier voor de mensen.

Als we op het punt komen om aan de Transfagarasan te beginnen staat er inderdaad aangegeven dat die is gesloten. (te veel sneeuw) We rijden om naar Pitesti om daar de E 81 te nemen naar Sibiu. Die E 81 is een zeer drukke maar mooie verbindingsweg met ontzettend veel vrachtverkeer en talrijke snelheidsbeperkingen. We rijden over een perfect wegdek met heerlijke vloeiende bochten. Waar het kan laten we de Trophy’s even gaan en komen tot de conclusie dat je er heerlijk bochten mee kunt nemen. Op een bepaald moment rijden we kilometers aan een stuk door een prachtige kloof. De bochten volgen elkaar snel op langs de mooie rivier die hier loopt. De paar buien en wat motregen nemen we er bij zonder te morren. Het is nog altijd genieten op de Trophy’s. Door het drukke verkeer en de af en toe kletsnatte wegen wordt het vandaag een lange dag om de 360 km af te malen. Hier en daar lopen er een soort beekjes dwars over de weg. Niet bepaald bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. In Sibiu Verlaten we de drukke maar mooie E 81.

We rijden de laatste 35 km over splinternieuw asfalt, het zonnetje schijnt waterachtig en de ooievaar in zijn nest maakt van het zonnetje gebruik om op te drogen en zijn veren glad te strijken. We houden het droog tot aan het hotel. Het is halfzes als we aankomen, toch wel moe van een lange dag intensief motorrijden. 360 km bergwegen met de nodige regenbuien is nu niet bepaals een makkie.

Tot onze verbazing staat de parking van het hotel barstens vol. We worden door allerlei mensen in chique kleren aangekeken als o we van Mars komen. Eerlijk gezegd we zien er ook niet uit. Uit de zal naast de receptie komt oorverdovende muziek. Er is hier een trouwfeest bezig. Aan de receptie excuseert een vriendelijke dame zich voor het lawaai en weet ons ook te zeggen dat het restaurant gesloten is. Joepie, een mooi einde van deze zware dag. Er is geen lift en we sleuren onze bagage langs de trappen naar de tweede verdieping. Douchen en op zoek naar eten. Als we uit de douche komen is de hemel ondertussen pikzwart geworden. Bliksem en donder boven de bergen. Het is droog en we wagen het er op om een restaurant e zoek. Een kilometer gelopen maar niets te vinden dat er ook maar op kan wijzen dat er een restaurant in de buurt zou zijn. Aangezien de lucht steeds driegender wordt beslissen we om terug naar het hotel te aan. Eerst nog even in een pompstation vagen of er op loopafstand een restaurant is. Enthousiast stuurt de bediende van het station ons naar het hotel waar we verblijven. We konden hem niet duidelijk maken dat het daar gesloten is. Een stuk chocolade gekocht, een paar pakjes Leo wafels en een Twix dit is ons avondmaal. Terwijl ik dit aan het schrijven ben is het nog maar eens aan het regenen. Hoe is het in Godsnaam mogelijk, we rijden nu juist geteld zeventien dagen in de regen. Ik vraag me inderdaad af, zoals Theo op de blog schrijft wie ik zo kwaad gemaakt heb dat hij me dat flikt. Maar de moraal is nog goed, morgen een motor loze dag, zal nodig zijn naar een waarschijnlijk slapeloze nacht. In ieder geval gaan we morgen Medias verkennen. Regen of geen regen.

Vervolg foto's naar Media