02/07/14

Theo belde me een maand of vier geleden, zeg Kees  jong wat denk je er van dat we eens een normale reis gaan doen dit jaar. In juli naar het zuiden van Frankrijk, goed weer, goed eten gewoon een beetje ontspanning met andere woorden den toerist uit gaan hangen. Awel Theo, dat is een goed idee ik zal een route uitstippelen via de Alpen naar het zuiden van Frankrijk.

Op 01/07/14 zijn we dus vertrokken. Onze koffers van de motors zitten barstens vol met zomerkleren. Begrijpelijk denkt elk normaal mens. Juli, zuiden van Frankrijk is warmte en zon overhoop. Als ik op 01/07/14 s ’morgens vertrek is het echter maar een graadje of acht. Net iets te fris dus toch maar een trui aangedaan. Godallemachtig, wat was ik vandaag lij met die trui.
Deze morgen om zes uur opgestaan en er hangt een zwaar wolkendek boven de Vogezen. Het zal toch niet waar denk ik. Alstublieft weer geen regen op deze reis he. Om acht uur maken we gebruik van een matig ontbijt dat ons wordt gepresenteerd. Ondertussen is het opgeklaard en komt zelfs de zon tevoorschijn. Aangezien we weer veel tegen elkaar te vertellen hebben is het over half negen als we vertrekken. Hier en daar een wolkje en 19 graden perfect motorweer. We kunnen nog niet direct vertrekken want Theo moet nog 1000 snoepjes die het en der in zijn koffer liggen terug in een zakje doen. Terwijl hij daar mee bezig is ligt onze mascotte Yagu(heeft de reis naar het Midden-Oosten meegemaakt) oneerbiedig op straat te wachten

We rijden door een prachtige streek en het is volop genieten. Het genieten was echter van korte duur, rond half elf verdwijnt de zon en rijden we onder een dik pak lage donkere bewolking, Het onvermijdelijke gebeurt dan ook. Geen beetje motregen, geen ordinaire fatsoenlijke regenbui, neen, de regen valt werkelijk met bakken tegelijk uit de hemel. Je houdt het echt niet voor mogelijk, en dit niet gedurende een uurtje, geen twee uurtjes maar echt niet te geloven de volgende acht uren blijft het onnoemelijk hard regenen. De temperatuur komt heel de rit niet meer boven de twaalf graden. We halen nog even achttien graden omdat we door een eindeloze lange tunnel rijden.

Na een uur zetten we Garmien aan het werk om de snelste route te zoeken het is niet te doen op de binnenwegen zelfs met momenten gevaarlijk. De voorgenomen route wordt dan ook flink ingekort.
Theo had een tip gekregen dat er op onze route een restaurant ligt waar een goede maaltijd en een heerlijk koffie aan een betaalbare prijs te verkrijgen is. Druipnat komen we daar rond een uur of één aan smachtend naar warmte en een koffie. Ook dat lukte niet het was de wekelijkse rustdag. En niet alleen daar volgens mij is hier op woensdagen elk restaurant gesloten. Een fles water en de noodvoorraad koeken hebben soelaas gebracht.

Eindelijk zijn we om half zeven op onze bestemming. Tien uren onderweg geweest om 355 km af te leggen.
Volgens Booking.com een hotel met een restaurant waar ze regionale gerechten serveren. In werkelijkheid een chambre d’hotes waar ze allen een ontbijt voorzien. Hier staan we dan, op de col du Colombier nat tot op onze onderbroek in een kamer zonder verwarming en geen avondeten. Voor de honderdste denk ik vandaag; Kees  jongen, BLIJF TOCH THUIS. Zie me hier nu staan, bibberend van de kou een godganse dag regen, geen kloten van de streek gezien en dan ook nog geen internetverbinding.

Na de heerlijk warme douche kan ik mijn ogen niet geloven als ik buiten kijk. Een strakke blauwe lucht met een zon die achter de bergen aan het verdwijnen is. Er is gelukkig op loopafstand een gezellig en goed restaurant. Na een heerlijke maaltijd en een goede fles wijn is de miserie van vandaag weer snel vergeten, zeker als we te horen krijgen dat het morgen een prachtige dag gaat worden met veel zonneschijn. Ik mag het hopen we zitten namelijk morgen heel de dag in de Alpen en slapen in Cesana Torinese en dorp in de provincie Turijn (Italië).

Door een technisch probleem zijn er geen foto's van het vertrek op 01/07/14

01/07/14

Hoe is het mogelijk, al zoveel gereisd en toch nog voor elke reis die ik ga doen slaap ik de nacht voor het vertrek verschrikkelijk slecht. Zo ook deze nacht weer. Om vijf uur deze morgen loop ik al rond te scharelen. Benieuwd naar het weer gooi ik de gordijnen open en zie ik een prachtige heldere lucht. Dat beloofd voor vandaag. Om half zeven ben ik niet meer te houden en wordt de Tri gestart voor weer een nieuw avontuur(tje).

Het is niet te geloven hoe graag ik dit doe, ik snuif de vroege ochtendgeuren op en laat de Tri zijn lied zingen. Het is weer genieten geblazen voor de Kees.

Het weerzien met Theo (wat al een tijd geleden is) is hartelijk en er wordt eerst nog wat bijgepraat voordat we vertrekken. Rond de klok van negen zijn we weg voor een volle dag autosnelweg. Het is nog tamelijk fris maar de zon is toch l goed van de partij. Om elf uur gaat de trui in de koffer en hebben we een heerlijke temperatuur van een graad of 22. De temperatuur loopt vandaag op tot 26 graden, je zou voor minder gelukkig worden.

Om de saaiheid van de autosnelweg wat te breken wordt er regelmatig gestopt en een koffie gedronken. De laatste 160 km zetten we er in één ruk op zodat we rond 15u30 in onze mooi gelegen chambre d’hotes aankomen. We zitten in Remiremont, de poort van de Vogezen.

Aangezien er hier geen avondeten geserveerd wordt gaan we met de motor naar het restaurant (5 km) dat ons aangeraden wordt door de gastvrouw. Het was er gezellig en we hebben er heerlijk gegeten. Om kwart voor tien zijn we terug op de kamer. We twijfelen of we nog naar de match op het WK tussen België en de VS gaan kijken maar besluiten dit niet te doen. Het is een lange dag geweest en morgen staat er een tamelijke zware rit door de Vogezen naar de Alpen op het programma (453 km). De overnachting is voorzien in Le Grand Bornand.

Helaas nog geen foto's vanwege problemen met het installeren van mijn nieuw toestel

Om 23u30 is de installatie eindelijk voltooid. Ben benieuwd hoe Belgie het heeft gedaan tegen VS

Blijkbaar is het nog niet in orde met de foto's. Aangezien het middernacht is stop ik er mee. Wordt vervolgd

Ondertussen weet ik dat de Belgen het goed gedaan hebben op het WK. Eindelijk ook een fatsoenlijk internet zodat ik de blog kan bijwerken.

01/07/2014 Vertrek naar Frankrijk

We zijn weer weg.                                                                                                                                                                                    De Tri heeft nieuwe remblokken gekregen en staat vol ongeduld te trappelen om deze te gaan testen in de Alpen. Inderdaad, we vertrekken naar het zuiden van Frankrijk via La Route des Grandes Alpes. Den theo gaat deze keer weer mee. De trouwe blogfans zullen hem kennen van de reis naar het Midden-Oosten in 2010 en de blitzreis naar de Baltische Staten in 2013. Deze keer wordt het een luxe reis, we zijn dan ook van plan om danig de toerist uit te gaan hangen. Al hoewel als je met de Kees mee rijdt moet je toch wel oppassen met aan luxe reizen te denken.  De reis naar de Balkanlanden die ik onlangs samen met Armin heb gedaan kon weer tellen. Dagen aan een stuk stromende regen. Overstromingen in Servië en Polen honderd jaar geleden dat er daar nog zo veel regen was gevallen.

Het zal me dan ook niet verbazen dat we nu sneeuw in de Alpen,overstromingen in de Ardeche en de zwaarste Mistral sinds eeuwen aan de Middellandse zee krijgen. Zal dan ook zeker starten in waterdichte kledij en neem voor alle zekerheid ook mijn onmisbare elektrisch verwarmde Gerbing jas mee. In mijn zijkoffers steek ik heel voorzichtig mijn zomerkledij(met de hoop deze zeker nodig te hebben) zelfs mijn nieuw aangekocht koelvest gaat mee. Goede moed is alles.

Wat we tegen gaan komen, hoe de weersomstandigheden zullen zijn of we inderdaad de toerist kunnen uithangen het is allemaal weer te volgen in de dagelijkse verslagen die met de nodige foto's op de blog zullen verschijnen.

Natuurlijk zijn de suggesties, commentaren en opmerkingen van de lezers weer welkom.

29/05/14 De laatste rit van deze reis

Gelukkig fantastisch goed geslapen altijd meegenomen als je een dag autosnelweg voor de boeg hebt. Naar Duitse gewoonte wordt er om half acht een uitstekend ontbijt geserveerd. Kwart over acht nemen we afscheid van de vriendelijke hoteluitbater. Het is zwaar bewolkt maar we houden het buiten een par druppels droog. We hebben nog twintig mooie kilometers maar dan nis het onherroepelijk de autosnelweg op. Het is aan de frisse kant met dertien graden, de verwarming van mijn jas komt dan ook weer goed van pas. Het is al lang mijn gewoonte om bij lange autosnelweg ritten elk uur een korte pauze in te lassen. Benen even strekken, helm afzetten en wat ontspannen. Het is in Duitsland vandaag ook een feestdag dus we hebben weinig last van vrachtverkeer. Dat wil ook zeggen dat we aan een hoge snelheid kunnen rijden. We zetten de cruise-control op 140 km per uur volgens de gps. De kilometerteller van de Trophy geeft 150 km per uur aan.

De rit verloopt vrij vlot geen regen, geen vrachtverkeer en geen files maakt dat we rond de klok van drie uur thuis zijn.

Wat ik zeker over hou van deze reis is op een andere manier kijken naar de Bulgaren, Roemenen en Polen die hier uit pure noodzaak voor 5 € per uur komen werken. Het is de verdomde plicht van Europa om de sociale lasten en lonen dringend te hervormen zodat deze mensen niet verplicht zijn om elke maand ongelooflijke afstanden af te leggen om hier een boterham te kunnen verdienen.

Het is me deze reis ook opgevallen hoe vrij je kunt reizen door de Balkanlanden. De natuur is er prachtig en neem het van mij aan het is zeer de moeite om eens op verlof te gaan aan deze kant van Europa.
Ik denk ook te mogen zeggen dat Armin ook heel anders tegenover deze landen staat dan voor de reis. Ik hoop dat hij ondanks de valpartij toch genoten heeft van deze voor hem toch wel speciale reis. Maar naar mijn gevoel denk ik wel dat dit in orde is.

Het motor pak is in bad geweest, de Trophy staat half afgebroken te wachten op een ferme schoonmaakbeurt. De teerspatten zijn al van de uitlaat verwijderd en mijn bureau is een grote puinhoop na het uitpakken van de bagage.

Bij deze wil ik dan ook de talrijke lezers van de blog bedanken voor de reacties en mails die ze gestuurd hebben. Ze waren hartverwarmend tijdens koude natte avonden.

Op 01/07/14 is er weer blognieuws. Ik vertrek dan met mijn Limburgse compagnon de route Den Theo via de Alpen naar het zuiden van Frankrijk. Natuurlijk zullen dan ook weer de dagelijkse belevenissen te volgen zijn op deze fantastische blog. Men zegge het voort.

De plannen voor volgend jaar beginnen ook vorm te krijgen. Het zal zeker gen spelletje kaarten of biljarten zijn.

Met de beste groeten,
Kees

28/05/14 Kirnberg in Duitsland.

Verschrikkelijk slecht geslapen. Om kwart over vier klaar wakker. Ik kijk door het raam de regen klettert op de daken. Om kwart voor acht zitten we aan het ontbijt, het is er aan te zien dat ik slecht heb geslapen. Ik pak een grote kom voor mijn thee, als ik er water in doe denk ik amai, die is rap vol. Ik sta gelijk een onnozele water op kom te gieten die ik onderste boven vast heb.

Het regent onophoudelijk en we zien het niet zitten om met de benenwagen de motors te gaan halen. Om bij het hotel te komen om onze bagage op te halen moeten we over twee zeiknatte houten bruggetjes, dan over blinkende kinderkopjes die in de smalle straatjes liggen. Die straatjes gaan dan met momenten ferm omhoog en omlaag met de nodige bochten we zien dit niet zitten om daar aan te beginnen in de gietende regen. We vragen of de wagen van het hotel ons kan brengen, gisteren hadden we die ook gasten zien halen. Opeens verstaan ze geen Engels meer, er is geen auto, de manager is er niet enz.enz. Om een lang verhaal kort te houden, een taxi(terwijl we er op staan te wachten nemen we een foto van het hotel) heeft ons en de bagage voor 7€ naar de parking gebracht waar onze motors hebben overnacht. In de gietende regen wordt de bagage overgeladen. Om kwart voor negen zijn we dan zo ver dat we kunnen vertrekken.
Er staat ons nog en mooie 200 km te wachten maar door dit weer hebben we er niets aan. Het is voorzichtig rijden en van vergezichten is niets te zien.

Nadat we honderd kilometer van de vierhonderdtwintig die we moeten doen stoppen we bij een bushalte om een snellere route op de gps te zetten. We zijn het beu om in dit hondenweer op de binnenwegen te blijven rijden. We geven Garmien opdracht om zo snel mogelijk de autosnelweg op te zoeken. Onder de paraplu die in de bushalte staat wordt de gps van de motor gehaald? De regen komt nu werkelijk met bakken naar beneden. Ik heb een foto waarop te zien is dat het water over de weg naar beneden komt gestroomd het is gekkenwerk om op dit soort wegen te blijven rijden. Na de berekening komt er op het scherm dat we nog 298 km voor de boeg hebben. De temperatuur schommelt heel de morgen tussen 9 en 11 graden. Volgens mij is dit toch wel iets te koud op 28 mei. Op een gegeven moment zitten we op een hoogte van 700 m en rijden pardoes in de laaghangende bewolking. Het zicht is beperkt tot een meter of tien. Ik begin te zingen; en van je hala hola houd er de moed maar in.

Mensenlief waar ben ik mee bezig. 61 jaar, de gezondheid van een zieke koe, en ik lig dan hier op 28 mei in de mist en gietende regen bij een temperatuur van 9 graden rond te dalken. Het ergste van alles is dan nog dat ik nu weer al plannen voor volgend jaar. Of zou ik misschien toch maar in een kaartclubje gaan, of biljarten. Jeu de boule zou dat niet iets voor mij zijn?

Om kwart voor negen dus gestart om kwart voor vijf in het hotel aangekomen. Heel de dag gietende maar dan ook echt gietende regen behalve het laatste half uur. Het is niet te geloven maar als ik uit de douche kom schijnt de zon. Volgens onze gastheer is er hier heel de dag geen druppel gevallen.
Afijn, we zitten in Kirnberg in Gasthof Linde in een mooie kamer en we kunnen de verwarming opzetten een luxe die we een maand hebben moeten missen.

Morgen 630 km autosnelweg naar België en dan kan ik ook deze reis die wederom een unieke ervaring was bijschrijven bij al mijn andere reizen. Morgen dus het laatste verslag van deze reis

27/05/14 Cesky Krumlov

Om stipt zeven uur zitten we na een goede nachtrust aan het ontbijt. Zware bewolking maar het is droog. De weersvoorspelling geeft onweersbuien over het hele land. Regenkleding niet te ver weggestoken. Vol goede moed beginnen we aan en mooie rit door Zuid Bohemen. Als we vertrekken valt er en miezerige motregen en is er van vergezichten niet veel te zien wegens de laaghangende bewolking. We rijden weer over de kleinste verharde baantjes die op de kaart te vinden zijn. Aangezien er in deze streek veel aan landbouw wordt gedaan licht er af en toe redelijk wat slijk op de weg. De gashandel wordt dan ook met zachte hand gebruikt. Veiligheid voor alles is nog steeds het motto. Het weer blijft grillig met een temperatuur van 14 graden. Als de zon er af en toe doorkomt, zitten we met 21 graden het is dan ook moeilijk om de juiste keuze van kleren te bepalen. De regenkleding blijft inde koffers zitten we zijn genoeg beschermd voor het beetje motregen dat er valt. Omdat er in deze weersomstandigheden geen al te beste foto’s gemaakt kunnen worden poseren we zelf nog maar eens trots met onze Trophy’s. Trophy’s die het moet nog eens gezegd worden formidabel rijden.

Om elf uur komt de zon er goed door en wordt het aangenaam rijden over een droog wegdek. We hebben wat geluk met de buien die in de verte passeren maar waar we geen last van hebben. Nog 30 km en we zijn in Tabor, een mooi stadje waar ik een foto stop heb ingelast. Het heeft echter niet mogen zijn. Bij het binnen rijden van Tabor breekt er een onweer los onder begeleiding van kletterende regen. We zetten de Trophy's aan de kant om te schuilen. Het kleuterklasje dat voorbij komt kan het allemaal niet deren ze stappen in kleurige regenkleren lustig verder. Na een minuutje of tien is het wat minder aan het regenen maar de goesting om nog een wandeling in Tabor te gaan doen is ver zoek. Van alle buien die we hebben kunnen ontwijken is er toch wel één bui die ons bij ons pietje heeft zeker en dan juist in dit stadje. Door een wirwar van kleine straatjes met blinkende kinderkopjes rijden we voorzichtig de stad uit. Niet te geloven maar tien minuutjes later schijnt de zon, we hebben na dit intermezzo geen druppel regen meer gehad.

Cesky Krumlov komt in zicht. Volgens de reisgids zonder enige twijfel de mooiste stad van de regio Zuid-Bohemen. Na Praag is het de grootste toeristische attractie van heel Tsjechië. De historische binnenstad met en prachtig centrum staat sinds 1992 trots op de werelderfgoedlijst van Unesco. Voor het verhaal van verval en herstel verwijs ik graag naar Google. We hebben het geweten dat het een historische binnenstad heeft. Kees had niet beter gevonden dan juist in het historisch centrum en hotel te boeken. Er is geen doorkomen aan, Garmien stuurt ons allerlei kanten op waar we absoluut niet door kunnen. Teneinde raad parkeren we de Trophy’s op één van de vele parkings rond het centrum, nemen de benenwagen en gaan op zoek naar het hotel. Na een paar keer de weg te vragen vinden we het. Er is een mogelijkheid om tot aan het hotel te komen, we krijgen een soort bewijs dat we in de binnenstad moeten zijn en een kaart waarop staat aangegeven hoe we moeten rijden. Met de benenwagen terug naar de parking en starten maar. Garmien lat zien dat we juist dezelfde weg aan het rijden zijn die was aangegeven, alleen bij een straat waar een bord staat alleen toegankelijk voor voetgangers daar moeten we in. Had ik dit verkeersbord genegeerd bij het binnenrijden van de stad waren we twee uur vroeger in het hotel geweest. Voordat we bij het hotel komen zijn we een soort bezienswaardigheid voor de honderden toeristen die hier wandelen door de verkeersvrije straatjes. We zullen bij tientallen Japanners in het fotoalbum terecht komen. Bij het hotel aangekomen bagage afgezet en terug de motor op om die buiten het centrum te gaan parkeren. Niet te doen, om half twee stonden we op de eerste parking, om kwart voor vijf konden we eindelijk onder de douche. We spreken af dat we om zes uur de binnenstad gaan verkennen.

Morgen via binnenwegen naar Duitsland dan de autosnelweg op naar Kimberg voor onze laatste overnachting van deze reis. Het weerbericht voor morgen is bar slecht!!

Vervolg foto's Cesky Krumlov

26/05/2014 Rustdag in Policka

Gisteren natuurlijk laat gaan slapen. Heb op de laptop het debat kunnen volgen over de verkiezingsuitslag. Omdat dit een reis blog is onthoud ik me van commentaar op het resultaat van de verkiezingen. Al moet ik zeggen dat ik daar wel moeite mee heb.

Na een zeer goede nachtrust zitten we om acht uur aan een degelijk ontbijt. We moeten niets inpakken vandaag dus we hebben alle tijd. Na het ontbijt de politieke commentaren gelezen, kleren gesorteerd, mails beantwoord, foto’s bewerkt. Onze Trophy’s staan ook heerlijk te genieten van een dagje rust.

Rond de middag gaan we bij een plaatselijke bakker een belegd broodje eten met een goede koffie. Na het eten gaan we het centrum verkennen, natuurlijk wordt de Marian Pilar, een van de meest opmerkelijke monumenten in zijn soort in de Tsjechische Republiek gelegen in het centrale plein in de buurt van het barokke stadhuis gefotografeerd.(amai een hele uitleg voor één foto) Het dominante kenmerk van de stad is de St; -Jacobskerk. Internationaal bekende componist Bohuslav Martinu werd geboren en groeide op in een kleine kamer in de toren.
Van uit het centrum lopen we rond het stadje langs de indrukwekkende muur die rond het historisch centrum loopt. Sommige stukken zijn nog 1.220 m lang en volledig intact lang. Aan verschillende van de 21 torens zijn renovatiewerken bezig.

Na een avondwandeling sluit ik de dag af met een heerlijke maaltijd(een mooie carpaccio, 0,5 l bier, drie stukken vlees met friet 15,5 €) in de kelders van een historisch pand.
Morgen rijden we via Tabor naar Cesky Krumlov voor een laatste overnachting in de Tsjechische Republiek.

Vervolg foto's Policka

25/05/14 Policka

Zoals verwacht een slechte nacht gehad. Om half zeven zitten we al in een nonstop benzinestation aan het ontbijt. Ik stuur een sms naar de verhuurder van de kamers dat we door omstandigheden geen tweede nacht van zijn kamer gebruik wensen te maken. Oke is het korte antwoord dat ik om zeven uur krijg.

Om kwart voor acht staan we met een vreemd gevoel op de parking van het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau. We zijn alleen, buiten de parkeerwachters die ons een plaats toewijzen voor onze Trophy’s. Stipt om acht uur kunnen we het terrein op, we lopen onder de ijzeren boog met de ironische slagzin ARBEIT MACHT FREI. Ik ga dit gedeelte sereen houden, de details van wat er te zien is en hoe je je daar bij voelt hou ik ook voor mezelf. Ik zie het niet als mijn taak om een mening te geven over de gruwelen die hier gebeurt zijn. De jonge parkeerwachter waar we een heel gesprek mee hadden zegde met een paar woorden alles; Je kunt de dood voelen. Na anderhalf uur vinden we dat we genoeg gezien hebben. Stil en onder de indruk verlaten we dit verschrikkelijke oord. Ondertussen staan er op de parking al tientallen bussen die bezoekers uit de meest verschillende landen naar hier brengen. Bij het wegrijden gaan mijn gedachten naar Syrië. In 2010 heb ik daar veel vriendelijke mensen ontmoet tijdens een motorreis door het Midden-Oosten. Deze mensen leven ook weer al sinds 2011 met de gruwel van een oorlog. Het stopt dus niet.

We rijden verder door het vlakke landschap van Polen op weg naar de Tsjechische Republiek. De bewolking is opengebroken en de temperatuur stijgt van 17 graden naar een aangename 23 graden. We hebben nog 275 km voor de boeg naar onze volgende overnachting. DE wegen zijn goed, het weer is goed we zien dan ook ruim op tijd in het hotel aan te komen.
Geen grensovergang tussen Polen en de Tsjechische Republiek. Het verschil tussen de landen is simpel. In Polen is de maximum snelheid op de snelweg 140 km per uur in de Tsjechische Republiek 130 km per uur. En, we gaan van Zlothy's naar Koruna's.

Bij een mooi houtsnijwerk rijden we de regio Zuid Bohemen binnen. In het eerste stadje staat er een hoge paal met de welbekende M er op. Met geen geweld krijg ik de Trophy hier voorbij. De Big Mac was zo lekker dat ik er twee in mijn kas heb geslagen. Rond 14 u stuur ik een sms naar de dame van het pension dat we omstreeks 16 u zullen aankomen. Ik krijg onmiddellijk een bericht dat ze aanwezig zal zijn om ons in te schrijven.

Om 15u45 komen we in Policka aan, een stadje, dat fungeert als een toegangspoort tot de Zdar Hilss, een van de mooiste delen van de Tsjechisch-Moravische hoogvlakte. Het historisch centrum van de stad(waar we overnachten) is omringd door een indrukwekkende muur, versterkt met 19 torens.
Vijf minuten later arriveert de dame van de receptie, geeft ons een prachtige plaats waar we de Trophy’s kunnen stallen en laat ons de uitstekende kamers zien. We verblijven hier twee nachten. Het is nodig om een dag rust te nemen. Deze week staan er nog twee dagen autosnelweg te nemen.

24/05/14 Oswiecim

Aangezien er vandaag een ritje van 150 km op het programma staat nemen we alle tijd om tot de laatste seconde te genieten van dit hotel. Vroeg wakker na een goede nachtrust, om zes uur schijnt de zon al volop en ik begin dan ook aan een ferme wandeling. Het is mooi in de bergen zo vroeg, geen lawaai van auto’s en de opkomende zon verandert voortdurend de kleuren in het landschap. Na een goed ontbijt vertrekken we min of meer tegen onze zin. Het is hier echt de moeite om terug te komen.

Volgens mij rijden we hier door welstellend deel van Polen. Mooie huizen, een goed wegdek en weinig zichtbare armoede. Ook het landschap blijft bekoren. We rijden door een Nationaal park met talrijke grote meren.

Rond twaalf uur arriveren we in Oswiecim, we hebben hier een kamer voor twee nachten geboekt zodat we tijd genoeg hebben om Auschwitz te bezoeken dat drie kilometer hier vandaan ligt. Deze middag een bezoek aan het concentratie kamp brengen zit er niet in wegens onweersbuien met regen. Morgen hebben we ook niet veel tijd omdat we onze plannen drastisch hebben verandert.

Als we op de kamer komen valt die zo ongelooflijk tegen dat ik hier absoluut geen twee nachten wil blijven. De dunnen matras zit vol met spiralen die er bijna door de matras komen. Als ik hier twee nachten op moet slapen ben ik gebroken. De ontvangst was ook verre van aangenaam. Als er binnen de vijf minuten drie keer gevraagd wordt om af te rekenen is dat niet direct aangenaam. Met een credit card betalen was niet mogelijk, en de gastheer bleef maar aandringen dat we geld uit de muur kunnen halen. We gaan het stadje in op zoek naar Poolse Zloty’s (100 PZ is 25 €) wat geen probleem is want op bijna elke hoek van de straat staat een bank. Drinken ingeslagen, een heerlijke koffie gedronken op het plein voor het gemeentehuis waar een betoging passeert met op kop natuurlijk de harmonie. Het is een hele stoet achter de harmonie met opvallend veel pastoors en nonnen onder de betogers. Uit de vlaggetjes waar de betogers mee lopen te zwaaien kunnen we opmaken dat het een betoging tegen abortus is.

Als we terug aan de kamers komen zit de gastheer ongeduldig te wachten. Hij moet de reservering hebben en een paspoort. We betalen en hij maakt een kwitantie op Armin zijn naam. Na die kwitantie wil hij er één op mijn naam maken. Ik maak hem duidelijk dat de volledige som voor de twee kamers al op de kwitantie van Armin staat. Na een redelijke pinnige discussie krijg ik gelijk. De gastvrouw die ook op het kantoortje zit heeft dan tot nu toe nog geen woord gezegd. Niet als we binnenkomen en niet als we terug weg gaan. Op de kamer begin ik weer te proberen om een internet verbinding voor elkaar te krijgen. Na de zoveelste mislukte poging schiet ik in mijn welbekende colère, vlieg met mijn laptop de trap af gooi die op het bureau van de gastheer en vraag hem om mij een fatsoenlijke connectie te geven. Direct geeft hij mij een beveiligde verbinding en het paswoord. Binnen enkele seconden heb ik een snelle internet verbinding. Waarom in godsnaam kan dit niet direct geregeld woorden vraag ik me dan af. Mijn besluit staat dan ook vast, morgen ben ik hier weg. Op mijn kamer bel ik naar het hotel in Tsjechië en vraag of we een dag vroeger kunnen komen en twee nachten kunnen blijven in plaats van één nacht. Geen enkel probleem, dus vanavond inpakken, morgenochtend even langs Auschwitz’ rijden en wegwezen hier.

Hoe het zal aflopen? Morgen het vervolg op de ondertussen druk bezochte blog.

Na een uitstekende maaltijd nog een paar foto's genomen tot dat er zware onweersbuien komen opzetten.

Vervolg foto's Oswiecim

23/05/14 Naar Zab in Polen

De bagage zit al vroeg opgeborgen. Stipt om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Over het hotel is weinig te zeggen, hier kom ik niet meer.

We vertrekken langs de Tigra en mooie rivier die door Tokaj stroomt. Al snel rijden we langs de druivenvelden waarvan de bekende wijn uit Tokaj wordt geperst. Het landschap is mooi en afwisselend. Om acht uur hebben we al 20 graden. Ons doel is het dorpje Zab in Polen. De naam van het hotel is Jastrzebiec.
Onze eerste koffie drinken we op een terrasje in Lilafured. Een bergbeklimmer is daar aan het oefenen tegen een rotswand. Het is hier een bekend plaatsje voor mij, ben er in het verleden tien dagen op verlof geweest.

We rijden dwars door het Bukki Nemzeti Park en hebben beklimmingen tot 1.100 m met talrijke bochten over en goed wegdek. In het dal hebben we 28 graden, boven de 1.000 m 20 graden. Als we het stadje Eger gepasseerd zijn rijden we richting Slovakije. Nabij Ozd nemen we ongemerkt de grensovergang naar Slovakije. (niet te verwarren met Slovenië) De grenskantoren zijn gesloten, er is geen kat te zien bij de grensovergang. We zijn echt terug in het warme Europa.

We laten de hoofdwegen voor wat ze zijn en rijden door de nationale parken Narodny Park Slovensky Kras, Narodny Park Slovensky Raj en het Tatrzanki Park Naradowy Om vervolgens het machtige Tatra gebergte in te rijden. We rijden dus bijna de hele dag van het ene park in het andere. Goed tot zeer goed wegdek, weinig verkeer en veel zon meer kan een mens op een motor niet wensen.

Bij een stop aan een leuk riviertje en in de buurt van een IJs grot die te bezoeken is komt er een Duits echtpaar naar de auto om te vertrekken. De achterklep gaat open, ik kijk naar Armin en zeg; we gaan op reis en nemen mee? Twaalf koffers. Er gaan nog wat grapjes heen en weer tot we niet meer kunnen van de slappe lach.

Na driehonderd km komen we in het zicht van de besneeuwde toppen van het machtige Tatra gebergte. Bij een foto stop laat ik mijn rechtse op maat gemaakte oorstopje vallen. Ongelooflijk, maar we vinden het niet terug. 150 € naar de File Stijnen. We blijven nu op een hoogte rijden tussen 800 en 900 meter. Een paar kilometer voordat we in het hotel aankomen doe ik teken naar Armin. Hij komt naast me rijden en ik vraag hem de naam van het hotel.  Ik val bijna van mijn Trophy van het lachen als ik zijn gezicht zie ls ik de naam vraag. Die Gaffel weet het toch niet zeker.

In een prachtig decor met besneeuwde bergtoppen zijn we rond vier uur in hotel Jastrzebiec. Een echte meevaller. Prachtige kamers en vanop het balkon hebben we zicht op de besneeuwde toppen van het gebergte. Jammer dat we morgen weeral moeten vertrekken.
Morgen een korte rit naar Auschwitz waar we twee dagen blijven. Natuurlijk staat er een bezoek op het programma aan het beruchte concentratiekamp.

Vervolg foto's naar Polen

22/05/14 Naar Tokaj in Hongarije

We moeten tot onze spijt na een geweldig avondmaal een goede nachtrust en een zeer goed ontbijt dit Pension verlaten. Het is op deze reis het beste onderkomen dat we al gehad hebben. We verlaten het dorpje en rijden door een mooi dal richting Hongarije.
Er is veel houtsnijwerk in deze streek en mooi afgewerkte houten huizen. Ook verschillende kerken zijn helemaal in hout opgetrokken. De dennenbomen en sparren hebben plaatgemaakt voor loofbomen. We rijden door prachtige bossen waarbij ik me goed kan voorstellen dat daar ergens beren in rond sjokken. Goed asfalt, we laten de Trophy’s eens lekker snorren tijden de beklimmingen en afdalingen. Op een bepaald moment rijden we zo dicht langs de grens van Oekraïne dat onze gsm op een Oekraïense provider staat. Het is prachtig weer, heldere hemel en al snel 20 graden.
Op de velden wordt er door hele families met man en macht gewerkt. Hele velden aardbeien moeten geplukt worden, aardappels moeten aangeaard worden en hier en daar trekt een paard moeizaam een ploeg. Het valt op dat er veel vrouwen aan het werken zijn op de velden. Alles gebeurt hier nog met handkracht. Met grote schoffels wordt er gewied. In de bergen zien we weer mensen in onmogelijke hutjes wonen echt absurde situaties. Voordat we de bergen uit zijn worden er nog wat actie foto’s gemaakt.
Bij een benzinestation wordt er water ingeslagen, het is nu rond de middag en de temperatuur is opgelopen tot 30 graden. Eindelijk nat van het zweet in plaats van doornat van de regen. Buiten mag er gerookt worden op een terrasje bij een goede cappuccino. De pompbediende kijkt bijna het sigaartje dat ik heb opgestoken uit mijn mond. Ik presenteer er één die in dank wordt aangenomen. De sigaar wordt langs alle kanten besnuffeld en betast voordat hij hem aan steekt. Als hij de sigaar heeft aangestoken komt er een klant aangereden, snel roept hij zijn college en vraagt hem even te vervangen nu hij aan het roken. Trots steekt hij de sigaar omhoog en roept I’m Mister President. Lachend poseert hij voor de foto. Na en flinke handdruk zijn we weg. We rijden over mooie binnenwegen(af en toe tamelijk slecht wegdek) door het hevelend landschap.

Langzaam maar zeker verlaten we de bergen over mooie binnenwegen(bij de Kees zijn binnenwegen echte binnenwegen) en komen we in de laagvlakte aan. Nog 40 km en we zijn aan de grens van Hongarije. Met de boordpapieren van de motor naar een loketje om het wegenvignet in orde te maken. We krijgen een kwitantie als bewijs van betaling. Voor elke motor 7,5 €. Van het loket rijden we naar de paspoortcontrole, er deden zich geen problemen voor. Er heerste wel een bepaalde zenuwachtigheid want de eerste minister van Roemenië was op komst voor een bezoek aan Hongarije. Nog één loket te gaan. Ik stop 50 cm voor de witte lijn en werd er direct op gewezen door een zich belangrijk voelende klakmans dat ik tot tegen de witte lijn moet rijden. Eenmaal dat ik op mijn plaats sta gebeurd er iets wat ik nog aan al mijn talrijke grensovergangen heb mee gemaakt. Ik had het niet durven schrijven indien ik alleen was geweest zo ongeloofwaardig is het. Maar Armin kan getuigen dat elk woord waar is. Ik sta dus tegen die lijn en een andere klakmans komt naar me toe en zegt. DOE EENS VROEM. Ik kijk hem aan met de ogen van een koei die naar een paal staat te kijken en hakkel, wablief mijnheer. Hij weer, DOE EENS VROEM en doet teken met zijn hand dat ik aan het gas moet draaien. Nadat ik dat begrepen heb geef ik klakmans een prachtige VROEM. Hij vindt het precies leuk want hij geeft nog een teken dat ik er een draai aan moet geven. Ik schakel naar eerste versnelling en geef een flinke vroem zodat ik als een speer weg rij, denkend bij mezelf bekijk het maar. Armin moet het maar oplossen als er nog gevroemd moet worden en inderdaad Armin moest ook vroemen maar zijn motor viel stil. Terug gestart en toch ook maar doorgereden.

Nog 108 saaie kilometers over een rechte baan, het uur terug gezet zodat we weer gelijk staan met jullie en ons aanpassen nu we terug in het warme sociale Europa zijn. Tractors in plaats van paarden, jongeren op bromfietsen en verkeer dat wat minder chaotisch is. Om half vier zijn we in Tokaj en is het nog altijd 30 graden. Tokaj is een stadje bekend om zijn wijnen en waar twee rivieren in elkaar komen.

Morgen een zware rit naar Polen.

21/05/14 Naar Viseu de Sus

Na een goede nachtrust en geheel nuchter kondigt de dag zich mooi aan met een heldere hemel. Om kwart voor zeven zitten we aan het sobere ontbijt. De bagage zit dan al in de motors. Om halfacht nemen we afscheid van ons vriendelijk gastgezin. Een gastgezin dat naar Roemeense normen 10 € per nacht te veel vraagt voor een kamer. Het avondeten was eerlijk gezegd ook sober voor de prijs die we er voor betaald hebben. De eigenaar kent zeer goed de prijzen in België, hij heeft er vier jaar gewerkt. 10 euro is voor een buitenlander niets zal hij denken en hij verhuurt dan ook zijn kamers voor 26 € per nacht via Booking.com. De gemiddelde kamerprijs van de hotels/pensions op het platteland is 18 € per nacht. Maar eerlijk is eerlijk hij is de slimste.

De eerste zestig kilometer moeten we over een drukke verbindingsweg. En of we dat geweten hebben. Diverse wegpiraten halen in op de meest gevaarlijke plaatsen. Met piepende banden snijden  ze de weg af om op het laatste moment in te voegen. Armin krijgt de schrik van zijn leven als ik voor een dergelijke gek vol in de remmen moet, hij zou er mijn voorwiel uitgereden hebben. Ik besluit dan ook om iets agressiever te gaan rijden en me aan de snelheden van het verkeer aan te passen. We hebben tot nu toe heel de reis braaf de opgelegde snelheden gereden en hebben tot nu toe weinig problemen ondervonden. Maar als je dat op deze weg doet wordt je vierkant in de kant gereden. We rijden maar op twee wielen maar hebben power overhoop.

Als we eindelijk verlost zijn van deze weg komen we op mijn geliefde binnenwegen. We rijden door stadjes en dorpjes in het graafschap Covasna, het valt op dat er in deze streek veel minder armoede zichtbaar is. Mooie nette afgewerkte huizen. In plaats van mistroostige grijze blokken flatgebouwen van de voorbije dagen zien we hier appartementen in frisse kleuren het doet allemaal wat opgewekter aan. De paardenspannen zijn ook uit het straatbeeld verdwenen en het is buitengewoon aangenaam rijden hier zeker met een temperatuur van 24 graden.

We rijden door mooi heuvelend landschap tot we aan de eerste beklimming van de dag beginnen. Goed asfalt weinig verkeer en vloeiende bochten. We komen op 1.260 m hoogte en hebben een mooi uitzicht over de Karpaten. De heldere hemel maakt dat we prachtige foto’s kunnen maken. Proficiat voor de planner van de ritten ze vallen reuze mee. Laat ik dat toch zelf gedaan hebben zeker. . De rest van de dag rijden we eigenlijk over het dak van de Karpaten. Prachtige vergezichten en schitterende wegen. De hoogte waarop we rijden varieert tussen zeshonderd meter en twaalfhonderd meter. De weiden waar grazende kudden schapen op lopen moeten zeker niet onder doen voor de Alpenweiden ook niet wat begroeiing betreft. De temperatuur varieert samen met de hoogteverschillen tussen 19 en 24 graden. Het is ook deze dag genieten met de grote G.

De laatste 90 km is echter de hel. Een erbarmelijk slecht wegdek. Putten van twintig cm diep is absoluut geen zeldzaamheid, de Trophy’s krijgen het verschrikkelijk te verduren. Tot overmaat van ramp moeten we nog over een col van 1.415 m. Bloed zweet en tranen kost het om in de haarspeldbochten de putten, gaten, steenslag en zand te vermijden. Na deze helse 90 km komen we bij een benzinestation met een koffie een beetje terug op adel. Nog 15 km en we zijn in Viseu de Sus waar een prachtige kamer op ons wacht. We zitten nog altijd op een hoogte van 500 m.

Morgen rijden we langs de grens van Oekraïne om in Hongarije te overnachten. We hebben niets meer gehoord of gelezen over de toestand in Oekraïne en  zijn dan ook benieuwd of er iets van spanningen te merken is in het grensgebied.

Vervolg foto's Viseu de Sus

20/05/14 Naar Vama.

Gisterenavond en goede maaltijd in het restaurant van het hotel, een goede nachtrust en vroeg op. Om zeven uur zitten we aan het ontbijt en staan de Trophy’s startensklaar. Het weer valt tegen 7 graden en dikke mist. Jammer want vandaag zitten we heel de dag midden in de Karpaten. Om acht uur vertrekken we in de mist. De zon doet zijn best om de mist verdrijven maar is voorlopig nog niet krachtig genoeg. Het gevecht tussen zon en mist is mooi om te zien vanaf de motor. Er zijn momenten van mistflarden waar het een schimmenspel is van lichtstralen om daarna de zon weer zien te verdwijnen. Na een uurtje heeft de zon de strijd gewonnen en krijgen we een mooie blauwe hemel met slagroomachtige wolkjes. Juist op tijd want beginnen aan een beklimming van een col die ons op 1.300 m hoogte brengt.

Fantastische vergezichten krijgen we voorgeschoteld. Helaas weinig parkeermogelijkheden om een foto te kunnen nemen. Het is te gevaarlijk om de motor aan de kant van de bochtige weg te zetten, ook hier wordt er niet nauw omgesprongen met de verkeersreglementen. Ik zou zeggen, wie het wil zien stap op je motor of neem de auto en rij naar e Karpaten. Het is eens iets anders dan de Ardèche en zeker niet minder van natuurpracht en uitzichten. Na de beklimming rijden we Lacu Rosu (Rode Meer) Dit is en natuurlijk stuwmeer. 150 jaar geleden kwam een ijzerhoudende bergtop naar beneden, blokkeerde de beek en gaf het water een roestachtige kleur. Boven het water steken hal versteende boomtoppen. Na 18 km komen we bij de Bizackloof, één van de grote natuurwonderen van het land. De hoog oprijzende rotsen zijn soms wel 300 meter hoog, de weg is smal en wordt slecht onderhouden. Na de werkelijk schitterende kloof komen we via een makkelijke weg bij het cementstadje Bicaz. Geen foto’s van de kloof weinig parkeergelegenheid en mijn toestel is te klein om 300 meter hoge rotsen te fotograferen. Na de kloof blijven we door schitterende landschappen rijden. Het is prachtig weer 23 graden en we rijden werkelijk door een filmdecor. De rit van vandaag is 283 km lang het zijn 283 kilometers die meter voor meter prachtig zijn. Jammer dat er van de 283 km die we rijden 200 km van de wegen bar maar dan ook echt barslecht bijliggen. We kunnen amper een gemiddelde snelheid van 55 km per uur aanhouden. We hebben medelijden met onze Trophy’s die onnoemelijk veel putten, builen en ribbels moeten verwerken. Ook voor de rug en ribben van de motorrijders is het verre van aangenaam. Het weer en het decor maken echter veel goed. Vergeten zijn de regendagen, kou en miserie. We hebben vandaag een topdag, echt en dag die een dergelijk reis als de deze de moeite waard maakt. Op een mooie bank drinken we koffie.

Nadat we een fantastisch groot stuwmeer gepasseerd zijn begint onze lieve heer met zijn airco te spelen. De temperatuur zakt van 22 graden naar 17 graden. Hij strooit ook nog een paar honderd regendruppels over ons hoofd en laat wat donkere wolken over de bergtoppen komen. Met een paar ferme vloeken kunnen we het onheil vermijden en krijgen we de zon terug.

Na en mooie afdaling komen we aan de oevers van een brede rivier. We stoppen op een parking waar en loopbrug over de rivier is gemaakt om wat foto’s te nemen. Als ik van de brug kom na de verplichte foto op deze plaats doe ik teken naar een oudere Roemeen die hier met zijn fiets en paardenspan staat dat je door het gewiebel van de brug makkelijk zat kunt worden. Hij begrijpt het direct, in een mum van tijd ben ik in een Roemeens gesprek verwikkeld. Het gesprek resulteert in een fotosessie. Trots poseert deze lieve vriendelijke man bij zijn fiets en paard. Hij vindt het prachtig wanneer hij de foto direct kan bekijken en nodigt ons uit op zijn paardenspan om nog meer foto’s te nemen. Dit zijn de echte mooie momenten van dit soort reizen. We nemen afscheid van onze vriend en rijden de laatste 60 km over een fantastisch wegdek naar het pension in Vama waar we vandaag overnachten. Na wat gezoek zijn we rond vier uur aan het prachtige huis van het gezin waar we overnachten in en sobere maar mooie kamer met een geweldig terras in de zon waar het heerlijk zitten is met een temperatuur rond de 25 graden. Voor mij was het tot nu toe de mooiste dag van deze reis. Morgen nog heel de dag in de bergen. Een rit van 285 km brengt ons naar Viseu de Sus. Het is morgen de laatste dag in Roemenië. Een prachtig land met ongelooflijke tegenstellingen en lieve vriendelijke mensen.

Ik vind de bank zo mooi dat de foto twee keer op de blog staat. Het kan ook aan de snaps liggen die we hier bij het eten gepresenteerd kregen.

Vervolg foto's Vama