donderdag 14 juni 2007

Hier gloeit geen uitbundigheid waar ik alles bij elkaar kan grabbelen. Hier kan ik mijn gedachten erbij houden, de redenering volgen, de verblinding van eigen gedoe ontwijken. Zie die jan-van-genten in hun vlucht het water induiken. Vliegende vissers. Mijn pen zwalpt in mijn hand. En die zwarte zeezwanen die galant over het water vliegen. We blijven hier nog een dag. Ik wil de ganse dag deze uitgestrektheid bekijken.
    Mag ik de deur open zetten?
Doe maar, maar zie wel dat de houten vloer droog blijft.
Ze zet een stoel onder de dakoversteek. Daar blijft het droog.
    Mag ik je aansteker?
Ja. Straks gaan we inkopen doen. Lamskotteletten met look, gestoofd witloof en nieuwelingen.
De stilte slaakt een kreet op de grens van dit water en land. Ze lacht terwijl ze leunend op mijn schouder leest wat ik schrijf. Al schrijvend ben je in staat de waarheid te veranderen, zegt ze.
Daarna fiets ik op een dertig meter brede hellende dijk naar een lege horizon met de illusie dat alles verdwijnt in oneindigheid. Links de zee, rechts een hellende grasberm en daartussen asfalt. Het licht is verblindend, zelfs met die mist in de lucht. Je ziet de zon niet eens.
Tegenwind doorklieven. Ik pis in de zee. Met ontzag kijk ik naar de meeuwen. Slenteren op een grasduin nu. Vogels vliegen graag. De tijd speelt geen rol. Hij beweegt alleen maar de beleving.
Niet voor jou, niet voor iemand. En geef toe; iets is altijd herkenbaar.