Tien voor negen. Ze is net vertrokken als ik
beneden kom. Ik ruim het huis, vul het afwasmachien, kuis het gasvuur, dweil de
vloer, klop het tapijt en de kussens uit, cireer de eettafel en maak nu
stoofvlees klaar. De zon schijnt al sinds vanmorgen. Het huis
ruikt naar kruidig stoofsel van laurier en tijm. De temperatuur is zacht. Het
nageslacht eet vanavond mee. Ik ga zelfgemaakte frieten bij het stoofsel serveren.
Niet vergeten om naar C. te bellen. C.? Hé, gij zijt het. Ik dacht u ook te bellen. Is dat Cubaans optreden vanavond? Ja. We kunnen niet komen. Dat is jammer. Zeg, ik ga afleggen want ik
sta hier in t stad in een pashokje. Even in het kasserol roeren en wat trappist
bijgieten. Dan ga ik aan de buitentafel in de zon, in witlicht en insecten in
tegenlicht zitten. Er ligt een goudgroen kussen op de tafel. Het is het
zonlicht dat het groen een goudkleur geeft. De paasbloem die twee weken geleden
verplant werd staat nog recht. Iemand in de buurt maait het gras. Een
herkenbaar zomers zaterdaggeluid. Het is nog geen zomer. Achteraan in de hof staat een meer dan
honderdjarige Taxusboom en een houten kruis met een Christusfiguur eraan
genageld. Recht tegenover is de pastorie. Tussen het kruis en de pastorie loopt
een smalle kasseiweg. Ik proef van de saus. De stoofpot mag van
het vuur. Nu kunnen de kruiden nog twee uur in het stoofvlees trekken. Zijbijmij is blij als ze s avonds thuis komt
en haar zonen en schoondochter ziet. Het eten is klaar. Tafelen in gepalaver.
De muren luisteren mee. De volgende ochtend sta ik als eerste op.
Het is half negen. Wind en motregen. Geroosterd brood met kaas en hesp. Sterke
koffie. Ik drink een tweede grote jat met veel suiker en melk. Je moet eens naar de kapper gaan zegt ze,
wanneer ze een half uur later erbij komt zitten. Ze wil ergens naartoe vandaag.
Desnoods gaat ze alleen weg. Ik aarzel, bedenk, wankel in gedachten en Waarheen
zullen we gaan? Naar een museum? Te saai. De markt? Er is nog eten genoeg. Laten we een nieuwe
regenton kopen. Oh ja. Een houten regenton. Maak je klaar
en kam je haar. Ze straalt. Ik rijd. Ze kijkt verbaasd. Het gaspedaal
staat rechts. Anavent, we zijn vertrokken met dertig kilometer per uur. Het
moet nog wennen. Op de hoofdbaan wordt de snelheid stoutmoedig naar
vijfenzestig gedreven en op de autostrade halen we een duizelingwekkende
snelheid van honderd kilometer per uur. Nog
een wegomleiding, wat verkeerslichten, zien dat niets omver gereden wordt kijk,
een tuincentrum! Waar is de parking? Aan de overkant. We zijn er net niet
voorbij. Opgelucht volg ik haar langs de automatisch
opengaande deur naar de naar anijs-ruikende democratie. Namiddag: we zijn terug, doch zonder
regenton. Het moest een houten zijn. Na deze wanhoopsdaad is het goed om een
thuis te hebben. De jongste zoon doet aikido in de tuin. Het gaspedaal staat nu weer op nul. Op de
tafel ligt het paradijs: een half uitgelezen boek, een ongelezen krant en wat eigen
schriftuur om te verbeteren. Ik heb ook nog iets ruw in mijn hoofd om met een
schrijfpen op te schrijven. Zal ik wat houtklompen klieven en het vuur
aansteken? Doe dat. Ik maak voor vanavond een
quiche-schotel klaar.
Ik ging meehelpen op een groot Iers
openluchtfeest. Mijn taak bestond erin om drank te serveren. De barman toonde hoe
het moest. Eerste tapte hij een kruik vol met bier en
deed er dan enkele scheuten whisky bij. Dan goot hij het in zijn hemdsmouw en schudde
hij ermee. Je schenkt de glazen vol vanuit de mauw. Vraag nooit of iemand nog iets wil.
De glazen moeten vol blijven, vervolgde hij. Ondertussen kwamen de genodigden een voor een
aan de tafels. Het ging er joviaal aan toe. Het was niet nodig dat ik de taal
verstond want men schreeuwde met wijde gebaren. Tegen de avond werd ik verzocht de
brandweerlui, die om een ongekende reden op het dak zaten, te bedienen. Met een volle mouw biercocktail klauterde ik
met moeite langs schamele houten ladders en wankele dakgoten tot op het hoogst
gelegen dak. Terwijl ik de brandweermannen serveerde dronk
ik mee en werd ik bedwelmd door de drank. Toen ik wakker werd waren ze verdwenen. Ze hadden
de ladders meegenomen. Ik zocht naar een afdaling. Daarvoor moest ik
over glazen daken. Alles waaraan ik me vastklampte was versleten en stond los.
Ik was toegewezen op mijn schamel evenwicht. Dan kwam ik een vriendin tegen. Ze liep als
een kat over boorden en de glazen daken. Ik vroeg haar langs welke weg ze gekomen was. Ze zei: trek uw plan. Ik heb u al zolang niet
meer gezien. Zoekend met evenwichtsstoornissen ontdekte ik
een stalen trap die naar beneden leidde. Ook die was onstabiel en toen die een paar
verdiepen boven de begane grond eindigde, klom ik op een glijbaan schuin ernaast. Ik slurpte het restant uit mijn hemdsmouw en
gleed naar beneden. Op dat ogenblik viel de trap met een hels lawaai vlakbij de genodigden te
pletter. Waar ben je gebleven, vroeg de barman
teleurgesteld. De Ieren hebben dorst. Her en der lagen mannen en vrouwen
uitgestrekt in het gras. Ik serveerde hen opnieuw uit mijn hemdsmouw.
Het feest kwam terug tot leven. Dan werd ik wakker en beleefde ik de dag.
Waar zit de werkelijkheid, vraag ik me dan af.
Met de fiets in het
verkeer adem ik langs mijn neusgaten. Die pikante lucht mag niet langs die keel
van mij. Ik wil het paradijs. Het is winderig vandaag, en bewolkt. Eet een stuk pizza mee.
Warket, wordt niet zat zodat je nog thuis geraakt. Vannacht heeft het gestormd.
Ik heb er niets van gehoord. Ze ziet er belabberd uit in die halfdichtgeknepen
kamerjas. Ze heeft de griep. We geven mekaar geen kus. Onderweg liggen
afgeknakte takken over de veldweg en een enkele omgewaaide boom. Het stormt nog.
Ik moet van mijn fiets. Alleen bergafwaarts ga ik op mijn pedalen staan. Deze
windstreek leeft. Als ik thuis kom poets ik al wat zichtbaar is binnenshuis,
maak ik de vuilbak leeg en kook ik een waterzooi. s Avonds komen zij twee onverwacht.
Zij en hij ook. Eet mee zeg ik nog. Ze
slurpen uit de taljoren. Ondertussen houden we van elkaar. Die vrijdag is
ondertussen drie dagen geleden in een
tijdsdronk verdwenen. Zelf heb ik niks speciaals gedaan. In de wereld is ondanks
veel geschreeuw niks veranderd. Alleen de rupsen gaan wat vervroegd op de
eikenboom kruipen en de paasbloemen bloeien iets vroeger. De spirea begint ook
al te witten. Het verleden gaat op pensioen. Niks is hier aan de hand. En ja,
dat mag ik niet vergeten te vertellen: in dit huis schreeuwt momenteel rock-and-roll.
Ik ben vannacht afwezig geweest. Het stormt buiten. De wind gaat door mijn kleren. Toch sta ik hier met tranen in een omgekeerde lach te kijken naar wat onwaarheid zou kunnen zijn.- En ooit, zal ik misschien men geveinsde waarheid ontkennen. Ooit.
Mooi, gevoelig? In feite
is het niets meer dan een geboorteherinnering. Niemand gelooft mij als ik het
vertel. De Warket kletst weer uit zijn eigen wereld, zeggen ze dan. Wat is er nu zo triest
aan om uit een baarmoeder te glijden? Ik ben content geboren te zijn en angstig
om eens te moeten sterven. Ik ik ben ontstaan. Ik
kijk en verlies naar menselijkheid. Dan is het duidelijk dat
je de geboorte in elk geval wel herinnert, wat vaker voorkomt overigens. Ik
geloof je best. Mijn eerste herinnering was toen ik 1 en 2 maanden was en zelfs
van daarvoor meen ik me dingen te herinneren. Beeldmateriaal uit die tijd
veroorzaakt echter verwarring. Wat was er eerst? Waarom eigenlijk niet in ik-vorm geschreven? Waarom niet in de ik-vorm
geschreven? Dat doe ik al vijfentertig jaar. Soms wil ik dat ik hij is. Het
maakt geen verschil. Er slentert een spin naast dit toetsenbord. Vroeger zou ik
ze dood pletten met de onderkant van mijn vuist. Nu kijk ik ernaar. Dat maakt
het verschil. Hoe is de herinnering aan die eerste maanden? Zelf herinner ik me de vloer waarover ik
kroop, en een koude deurkier naar een
verboden trap. Ik klampte me vast aan uitsteeksels in muren en rook aan mijn
pols. Dat doe ik nog.
Mooi, gevoelig? In feite
is het niets meer dan een geboorteherinnering. Niemand gelooft mij als ik het
vertel. De Warket kletst weer uit zijn eigen wereld, zeggen ze dan. Wat is er nu zo triest
aan om uit een baarmoeder te glijden? Ik ben content geboren te zijn en angstig
om eens te moeten sterven. Ik ik ben ontstaan. Ik
kijk en verlies naar menselijkheid. Dan is het duidelijk dat
je de geboorte in elk geval wel herinnert, wat vaker voorkomt overigens. Ik
geloof je best. Mijn eerste herinnering was toen ik 1 en 2 maanden was en zelfs
van daarvoor meen ik me dingen te herinneren. Beeldmateriaal uit die tijd
veroorzaakt echter verwarring. Wat was er eerst?Waarom eigenlijk niet in ik-vorm geschreven? Waarom niet in de ik-vorm
geschreven? Dat doe ik al vijfentertig jaar. Soms wil ik dat ik hij is. Het
maakt geen verschil. Er slentert een spin naast dit toetsenbord. Vroeger zou ik
ze dood pletten met de onderkant van mijn vuist. Nu kijk ik ernaar. Dat maakt
het verschil. Hoe is de herinnering aan die eerste maanden?Zelf herinner ik me de vloer waarover ik
kroop, en een koude deurkier naar een
verboden trap. Ik klampte me vast aan uitsteeksels in muren en rook aan mijn
pols. Dat doe ik nog.
8h: de koffiegeur maakt
me wakker. L. is vroeg opgestaan. De lucht is nog gesluierd. Ze voorspellen
zomerweer. Wat eten we vandaag? Ik
ga straks winkelen in het dorp. Er klopt iemand op de
deur. Het is onze pa en ons ma die langs komen. Ze hebben een fruittaart en
schuimwijn meegebracht. Hij vertelt over het verleden. Zal ik een carpatio maken,
ik moet toch naar de beenhouwer. Neen. Wij vertrekken zo
meteen. Bij de beenhouwer koop ik
vier stukken soepvlees, een halve kilo gehakt en twee zwarte pensen. Bij de
kruidenier een bot wortelen, tomaten, champignons en tomatenpuree. Ik maak spaghetti
klaar. De saus pruttelt. Met
kousen en sandalen aan ga ik aan de buitenschrijftafel zitten. Koud is het
niet. Het is windstil. Ik heb mijn mouwen opgerold. L. draait een sigaret. De
zon schijnt net tussen twee wolken heen. Een lichtscheut om zo weer te
verdwijnen. Ik ga de saus bijkruiden. Wil jij ook nog een stuk
taart? Ze twijfelt voor een kleine portie maar. Als het begint te waaien
gaat ze binnen een boek lezen. De opklaringen verminderen. De hond heeft de
keukendeur open geduwd. In de tuin staat een bank
die zo oud is dat het riskant wordt om er nog op te zitten. Ze heeft
feestavonden gediend. Nu staat ze daar langzaam in elke zonsondergang te
vergaan, dient ze enkel de herinneringen
nog. Is er spaghettisaus
genoeg? Jean zou graag mee eten. Hij heft het deksel op van het boordevol
cassool als hij dat vraagt. Ja, meer dan genoeg. We
eten om halfzeven. L. doet een namiddagdut.
Niet wakker maken. Pas om kwart na zes fluister ik in haar oor: Binnen een
kwartier wordt het eten uitgeschept. Het is donker geworden.
De oranje pleinverlichting weerkaatst haar licht over een deel van de tuin en
de binnenkoer. Echt donker is het hier niet. Ik kan buiten in de nacht mijn
teksten lezen en schrijven. Soms mis ik het donker. Wil jij nog een stukje
taart? Neen, het is genoeg
geweest. Ze is verkouden. Ik bal lucht in mijn vuist.
Het ouderhuis werd verkocht en staat nu
leeg. Op de bank achteraan in de tuin zitten ze getweeën gevangen in een onbewogen
blik. Het is de laatste dag, tevens de eerste bezitteloze dag. Nu moeten ze weg.
Te laat om opnieuw te beginnen, te vroeg om een einde. Nog voor de nieuwe eigenaars komen, verken
ik de ruimten waarin ik opgegroeid ben. Voor het eerst zie ik leegte in dit huis.
Mijn inscripties in de dwarsbalk op zolder zijn nog duidelijk zichtbaar. Ik had
er een plaats voor mij alleen waar ik me kon terugtrekken in geborgenheid. Ik voel en riek het nog. De slaapkamer die
ik met mijn broer deelde, hun slaapkamer die steeds netjes was, de woonkamer
die gek genoeg nu door haar leegte kleiner lijkt, het waskot met de waterput Een
voor een bezoek ik de lege ruimten en schraap er de herinneringen weg. Ik
bewaar ze in het breekbaarste van mezelf als troost voor die twee op de bank
achteraan in de tuin. Hij heeft haar hand in de zijne gevouwen
alsof hij bang is dat ze zou wegkantelen. Die sterke werkmanshand is
onveranderd gebleven. Ze kijken elkaar niet aan. Ze kijken mij niet aan. Te
broos voor aanspreekbaarheid. Kom, het is tijd om te gaan. De weg is nog
lang. Pas dan raken onze ogen elkaar. Wij drie als enig overgeblevenen uit een onstuimig
leven, nu als een gebroken spiegel in niemandsland.
6h: het
gaat beter met mijn keel, en dat na amper drie capsules antibiotica. De dokter
had pas voor morgen beterschap verwacht. De hond
legt zich klaar voor haar spuitje. Ze weet dat ze daarna haar eerste maaltijd
krijgt. Dan gaat ze buiten een plasje en een kakje doen waarna ze languit in de
zetel verder gaat slapen. Ik kook
drie eieren en maak koffie. De boter heb ik al uit de koelkast gehaald zodat
die zachter wordt.
7h15:
met een boterham, een ei en een tas koffie op een bord sluip ik naar boven, doe
het licht in de slaapkamer aan en roep enthousiast: Verrassing, ontbijt aan
bed!. Het
laken kronkelt. Met dichtgeknepen ogen kreunt ze: Oh neen. Doe dat licht uit. Ik had
het kunnen weten. Voor haar is het nog een uur te vroeg. Bovendien heeft ze
vannacht slecht geslapen. Dat komt door de werkomstandigheden. De zaak werd
onlangs verkocht aan een multinational. De reorganisatie die daarmee gepaard
gaat (goedkoop personeel, geen ondersteuning van het bedrijf, doelstellingen
onevenredig met de middelen ) heeft al geleidt tot het ontslag van haar
collega. Management op hedendaags topniveau, beleden door een universitaire Pipo
die de mensen met gekruiste armen en gespreide benen toespreekt. Wanneer
ze naar het werk vertrekt tranen haar ogen uit wanhoop. Zelf heb
ik het jaren geleden ook meegemaakt. Een mailbox dagelijks volgestouwd met
a.s.a.p.berichten. De klant kan de pot op.
10h: ik
poets mijn tanden en was me grondig. Me scheren doe ik niet. Dat is voor niks
nodig. Niet vergeten om straks de sifon in de badkamer te ontstoppen. Eerst de
keuken opruimen en de vuilbak leeg maken.
12h: aan
de krantenwinkel is de Brusselse filmschool druk bezig met de voorbereiding van
een opname voor een kortspeelfilm. Ze hebben enorme lichtreflectoren geplaatst
rond een grijze luxewagen waarin vier kerels in maatpak met zonnebril zitten.
Verder gebeurt er niets. Ik heb een krant gekocht. L en S
zijn thuis gekomen. Middagpauze. Terwijl
ik de krant lees eten ze tête à tête een boterham. Wanneer S vertrekt speelt
zij haar favorietenspel op de computer. Dat zorgt voor wat afleiding. Dan is
het haar beurt om te gaan. Je komt
er goed voor. Vind je
dat? antwoordt ze ontroostbaar. Als ze
naar de wagen stapt kijk ik haar na vanuit de deuropening. Ze is te gevoelig
geworden voor absurde veranderingen in haar werkomgeving. Mensen met praatjes, een
lange arm en een vingertje is niets voor haar. Prostaatbedrijven, ze krioelen
in dit land.
Krantentitel
van de dag: Openbaar vervoer voldoet niet aan de eisen van gehaaste en
gestresseerde jonge ouders.
15h: niksnutten
is een zalige bezigheid, zowel binnen als buiten. Zoals nu, onder een
wolkenloze hemel die zonlicht en schaduwen impliceert. Een mooier cadeau kan je
niet krijgen. Kijken naar de glinstering van pas geschreven woorden.
Doodbloeden in verveling zal ik niet doen. Ik heb nog een sifon te ontstoppen.
Dat ga ik nu meteen doen.
17h: een
uurtje in de zetel gelegen wegens rugpijn. Is waarschijnlijk een nevenwerking
van de medicijnen. Of zou het de schuld zijn van die twee glazen wijn die ik
gedronken had? Met de pijnstillers ben ik gestopt. Het
lijkt wel of de zon elke dag later begint te zakken. Hier is de lucht voorlopig
nog proper. Hier is het nog relatief rustig. Alleen in het spitsuur van de
razers is er lawaai. Dan doe ik mijn hoorapparaten uit en vertoef ik in de waan
van de stilte. Straks braad ik een haantje met gestoofd witloof. Eerst nog wat
turen naar het avondlicht. Zo kom ik voor het eerst op eigen kracht te weten
dat wind en water geen geluid maken. Het is hun aanraking met de dingen die we
horen. De man van de pastorij zet de vuilniszakken buiten.
Hoe kan
iemand versteend
in verlangen gevangen
in haar ogen als een
verdwaald dier nog
ontkennen niet bedwelmd
te zijn door
haar geur als ze
uitgevouwen in haar vrouwelijkheid doordrenkt
in dit nachtelijk uur zwijgzaam
aan de rand naar het water staart.
Wie dan
nog aarzelt in gedachten of
twijfelt moet een
treuzelaar zijn.
In een
gesprek
een aanraking dan
tranen ogen
schieten woorden tekort
omdat ze zo verontschuldigend zijn
Een knuffel
mensen onder elkaar
troostend
Toch wil ik soms
dat ze mij niet
en ik hen niet zou kennen
Wie weet
zou het ongeluk
van alleen te zijn
goed kunnen zijn.
De
volgende ochtend is het opnieuw onophoudelijk aan het sneeuwen. Onbegonnen
moeite om hierdoor te fietsen. Het kerkplein ligt er verlaten bij. Het schiet
hem te binnen om hiervan een foto te nemen. Hij draait de digitale camera op
het statief en richt vanuit de open voordeur, het toestel half beschermd , naar
het sneeuwgordijn. Het is zes uur s
morgens.
De geparkeerde autos die anders het dorpsplein schulddelgend ontsieren worden
opgeslokt in een uitgestrekte sneeuwbal. Het dorp slaapt in een bijna gemiste
winter.
Enthousiast gaat hij naar de slaapkamer waar
zij zich niets vermoedend de
voorlaatste keer omdraait onder de lakens.
Het is opnieuw aan het sneeuwen!
Wat zeg je?
Alles is ondergesneeuwd, kijk maar naar het raam boven het bed.
Ze verheft haar hoofd schuin naar het dakvenster, zucht en trekt dan het laken
tot net boven haar voorhoofd. Ze heeft nog recht op een uurtje slaperige
zaligheid. Je gaat toch niet met de fiets naar het werk?
Ik twijfel, alhoewel
Neem de auto. D. zal me naar de luchthaven brengen.
Ze heeft gelijk. Fietsen kan hij morgen in klaarlichte dag. Nu hij met de wagen
gaat schiet er extra tijd over voor een tas koffie en een sigaret die hij in de
deuropening genotzuchtig oplurkt.
De rit naar de stad verloopt traag. Het wordt dag. Natvoetige kinderpret is nu
niet aan de orde. Het land wordt lamgelegd door vijftien centimeter sneeuw. Wie
het zich kan permitteren pleegt onschuldig verzuim op deze laatste werkdag. Het
verkeer sukkelt en strandt halverwege. Overmacht krijst overal. De ambtenarij
is met onbesproken verlof. In Rusland zouden ze om zon interludium giechelen,
maar hier, die vrijdag, is het ernst.
Het tast de economie op het dagmenu aan; de witte vleugels houden alles in hun
greep. Er wordt haast vergaderd over het rampenfonds in préfase één.
Als hij s avonds thuis komt veegt hij de sneeuw van de terrastafel en legt er
een marmeren plaat op zodat het schrijfpapier droog blijft. Hopelijk begint het
niet opnieuw te sneeuwen want de alle seizoenen trotserende parasol blijft
nukkig dicht. De ochtendsneeuw is blijven liggen. Het witte stuifsel glinstert
in het oranje straatlicht van die enige pilaar vlakbij. Een stilistisch fragment
op dit vroegavonduur. De loshangende flappen van de parasol bewegen uitdagend
in zachte bries. Het is vredig hier zo te niksen om een ongemist moment. Er
dwarrelt fris sneeuwvocht uit de hemel dat de inkt doet uitvloeien. Woorden
verwateren op den duur in doorweekt schrijfpapier. Het wordt tijd om onderdaks
te gaan en veel koffie te drinken.
Willekeurig uitgelopen schrijfsel, voorovergebogen met gespreide armen in het
droge aan een houten tafel herschreven. Weerspiegeling van de boom in de
jaarringen van het tafelblad, net zoals de patine van messneden en opgeslorpte
vervuiling de tafelaars ontsluiert. Wachten op de wispelturigheid van ongeboren
woorden in het nachtelijk uur. Zo zit hij tijdloos over een bladzijde gebogen krabbels
te herschrijven.
Ze heeft hem gebeld. Door het winterweer heeft het luchtverkeer vertraging
opgelopen. Teletext blijft in het ongewisse over vlucht FT175 vanuit Rome. Het
vliegtuig stond nog aan de grond. Ze zou hem terugbellen als ze geland zijn. De
overdosis koffie begint ondertussen zijn nut te verliezen. Zijn gedachten slaan
ijsberend op hol. Zou Mozes de staat Israël opgericht hebben? Waarom zijn ronde
vormen vrouwelijk? Zal de wieleromloop afgelast worden wegens te guur
winterweer? De vragen tollen willekeurig in het rond en breken zijn door de
tijd losgeslagen brein tot de telefoon om kwart na drie opnieuw bevrijdend
rinkelt. Kom me halen, klinkt een vermoeide stem. Zijn laatste kennis vandaag
is dat het in Rome koud was en dat ze het vliegtuig moeilijk terug aan de grond
kregen.
Daarna verkiest hij om slapeloos te bevriezen in het buitenleven in een
ondergesneeuwd woud. Hij ziet de bomen als levende pilaren in een tempel waar
krakende voetstappen de stilte breken. Hij is van het bospad in niemandsland
gesukkeld en volgt onbewust een hondenspoor. Nu weet hij waarom mieren sporen.
Ze doen het gewoon. Zijn versufte geest ontneemt hem elke innerlijke dialoog.
Gedachten ontstaan en worden telkens abrupt afgebroken. Op den duur blijft er
niets meer over. Alles is nieuw en wordt vernieuwd. Deze dag is het hoogtij van
niemandsland.
Besneeuwd land als een ongeschonden doek,
Maagdelijk onbevolkt en een sneeuwboog
Van Oost naar West.
Doorkloven geest omhuld in wit satijn,
Vermomd in schrijfgebaar,
Geen enkele gedachte ongeschonden
Bevroren in dit rijk.
Moest melancholie de grootste vijand en
Liefde het opperwezen zijn,
Zou dit schrijven niet geschreven zijn.
Een indianenritueel. Ze wikkelden hun doden in dierenhuiden en zongen droevig, sprakeloos. Afstandig keek ik ernaar. Dan kwam het doodsgelaat van een oude vrouw opnieuw tot leven. Ze propeerde mij met haar lijkgeur te omhelzen. Ze willen mij levend begraven, fluisterde ze. Afstandig stond ik daar. De stront van een verstopt wc gleed stinkend over de vloer. Dan begon de aarde te beven en viel mijn huis in de tuin van mijn vader in duigen. Trek het u niet aan zei hij. Morgen beginnen we opnieuw.
Wanneer
het metaal van een muntstuk meer waard is dan zijn eigen waarde gaat het slecht
met de economie.
Droogfris. Vandaag stoof ik een konijn.
Mijn vader is onverwacht bij mij thuis gekomen. Bloedrood op zijn
achtenzeventigste ouderdom.
"Ik ben met de fiets gekomen" schreeuwt hij halfdoof. Meteen belt hij
naar ons ma om te zeggen dat hij ongedeerd aangekomen is.
Pa, ge zijt toch niet langs de verkeersweg naar hier gekomen?
Neen, ik heb de hellewegen genomen langs de diepe straat.
Het konijn is halfgaar.
Dan is hij weer verdwenen.
Wanneer het donker is: asejee vous dans la froidir de cette soirée.
Ta geulle, jankt ze tegen mijn blaffende hond. Ik heb een toevallig
voorbijkomende wilde verstandige dame voor een paar seconden aan de buitentafel
uitgenodigd.
"Ik heb liefdesverdriet. Ik ben het beu om afgewezen te worden" zegt
ze. Je suis seul.
Ik stamel wat filosofisch gespalk uit mijn bek.
Jouw woorden dringen niet tot me door, zegt ze nog voor ze verder gaat.
Het konijn is te gaar. Alleen het bot blijft over in het casserol. Het vlees is
met de saus verzooid.
In dit
dagrestant
wil ik voor ik het vergeet
mij nog herinneren
zowel slachtoffer als vrijwilliger te zijn
Zoekend naar woorden en zinnen
schrijf ik voor het eerst in de buitenlucht
gevangen in het onbelichte donker
ver weg van de lichtvlek
van een bewoonde wereld
Mijn hand beweegt
een pen in het pikkedonker
varend
lichtwoorden uit mijn geest.
Middag
droog en wind. Het moet zo een zeven graden zijn. Zeevruchtencoctail
met kaasbeschuit. Ik zit in een schuilhok min of meer beschermd tegen de wind. Al sinds vanmorgen
ben ik onderweg, piekerend over een
plotse vroegtijdige dood.
Door dit
buitenleven in gure wind raakt mijn lichaam verkild, tranen mijn ogen. Het landschap is bruin en grijs. Alleen de weiden met modderige drinktroggen zijn groen gebleven. De dagen beginnen te lengen.
Niemand die hier voorbij komt.De stad hier vandaan ruist. Net voor
de lente begint zullen molshopen verschijnen en gaat het zachter waaien. Ook
het vuur hoeft dan minder gestookt in korter wordende avonden. Zijbijmij, ik zie de lente in haar ogen verschijnen. Nog een
keer kuis ik mijn pen met inktzwart bevlekt verfrommeld papier vooraleer het weg te
gooien in bewaarsel.
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
Ik ben een man en woon in de wereld (de wereld) en mijn beroep is zien bouwen.
Ik ben geboren op 11/09/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles.
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
