20-06-2008, 21:29 Geschreven door warket
Reageren (2)

In de kleerkast hangt een kostuum. Mijn kostuum voor speciale aangelegenheden.
Vandaag zal ik het dragen ter uwe nagedachtenis.
Ik zal U groeten, proper gekleed en ongeschoren.
Zo hebt ge mij nooit gezien.
Ik was een half uur te vroeg en ging op een nabijgelegen terras ontbijten.
Daarna kwam ik net zoals de burgemeester tien minuten te laat.
Uw collega’s hebben U ge-eerd en Jos Depauw heeft uw gedichten voorgelezen.
Ik wist niet dat gij gedichten schreef.
Na mijn laatste groet aan U heb ik uw vader aangesproken in dat prachtig Sterrebeeks dialect.
‘Karogge’ heb ik hem nog gezegd voor ik weg ging.
De wind probeert nu uw nagedachtenis weg te blazen maar koppig zet ik uw beeltenis recht.
‘Niets is onschuldig onder de mensen’ hebt ge zelf gezegd.
Terwijl ze uiteindelijk uw lichaam verbranden in as, keuter ik met een lucifer in een jeukend oor.
‘Daar kan je oorkanker van krijgen’ zegt een wijsneus gemeend.
Van deugd ook, zeg ik in men eigen.
Nu de zeebezen rijpen pluk ik ze als een aap uit de struiken. Ze smaken zuurzoet.
Niets beter te doen.
Beter?
Het struikgewas ritselt of is het de buitentafel die kreunt?
Het speelt zich af in een onbeteugelbaar ritueel met zikkel en gritsel.

19-06-2008, 19:05 Geschreven door warket
Reageren (0)

Piemonte, donderdag 12 juni 2008

 
Beste,

 
Laat ik dit schrijven beginnen in de meest eenvoudige vorm: ‘Hoe gaat het met U?’ en om mijn vraag concreter te stellen: ‘Hoe gaat het met de gezondheid?’
Zelf verblijf ik momenteel in Piemonte, wat letterlijk ‘aan de voet van de bergen’ betekent.
Ik zal deze brief pas bij mijn thuiskomst versturen omdat ik het huisnummer van uw woonplaats vergeten ben.
Waarom schrijf ik deze brief vraagt U en ik zich af.
‘Zomaar’ zou een oneerlijk antwoord zijn van mijnentwege. Laten we het achterwege houden.
Elke dag schrijf ik op dezelfde plaats een vijftal regels voor deze brief bestemd.
Gisterenavond bij het omkleden had ze voor de spiegel gestaan. ‘Die spiegels zijn zo confronterend. Ik heb geen mooie benen’ had ze gezegd.
Nu ligt ze gekruld onder de lakens. Voorzichtig vang ik langs een kier in het gordijn een glimp van het buitenlicht. Dan schuif ik het gordijn weer dicht om haar niet wakker te maken.
Ik ga buiten.
Van op een grasheuvel zie ik wijnstronken en schrik wanneer een vlieg dicht voorbij mijn oor raast.
Is het het geluid van de wind die in de bomen blaast of het geraas van de benedenstad dat ik hoor?
De dag herleeft.

            Scarnafigi 13h

Luister hoe de mussen ’t sjilpen
speels kwinkelen in het gloeiend middaglicht
met glijdende zwaluwschaduwen over het asfalt.
Op het terras verschuift licht de tijd
tot een oude man met zwarte mouwen
het dorpsplein aan fietst
en zijn polshorloge gelijk zet met de klok.

Voor mezelf bestel ik een glas bier en voor haar witte wijn. Wanneer de winkel hiernaast opnieuw de deuren opent koop ik een hoed van stro.
Vanmorgen had ze in Verzuolo water gekocht voor onderweg. Voorbij ‘Bar Centro’ moesten we schuin linksaf naar Manta om dan verder te gaan naar Saluzzo.
Daar hadden we in een buitengalerij cappuccino gedronken en naar passanten gekeken. De tafel wiebelde.
Leun niet tegen de tafel, anders gutst het melkschuim uit de tas’ had ik haar gezegd.
 

            Avond

Ik schat de tijd aan de hand van zeventien handgeschreven regels. Dan moet het nu 19h45 zijn.
Het regent niet voor lang. De wind waait zacht en de drie bomen waaronder ik zit voorkomen voorlopig regendruppels op dit blad papier.
Gisterenavond had ik nog naar verre bliksems gekeken die wolken schichtig deden oplichten.
Deze plaats zou U aanstaan, beste schoolkameraad.
Vorige nacht ben ik in een droom Guido tegen gekomen. Vijfendertig jaar geleden hadden we elkaar voor het laatst ontmoet. Sindsdien is Guido blijven groeien en draagt hij een trapladder met zich mee. Het is een hulpmiddel voor oogcontact als je met hem praat.
Vooraleer ik de trapladder op klom omarmden we elkaar en kwam iemand haastig vertellen dat mijn woonst door een onweer was vernield.
 

            Venasca, 14 juni 2008 koffieterras.

Ze bladert in ‘de helaasheid der dingen’ terwijl ik notities in mijn dagboek maak en veel zin heb in grapa.
‘Love milk, fruit, chocolate and grapa’.
Mensen komen en gaan, net zoals die Italiaan aan de tafel naast ons die kuchend aan een door teer verbruinde sigaret lurkt, of die vier motards die met veel tumult aan het benzinestation stopten en nog kinderen bleken tee zijn toen ze hun helmen af deden.
Is dit leven niet als een snel kolkende rivier, waarin het schuim door obstakels een uitdrukking is van moed?
Misschien is het wel een langdurige heildronk op wat ons te wachten staat.
Nog voor mijn thuiskomst heb ik uw heengaan vernomen, beste zielsgenoot. Zinloos om deze brief nog te versturen.
Het zou U verheugd hebben te weten dat ik niet bedroefd ben. Ge hebt de moed gehad te leven zoals gij het zelf wilde.
 

            Groet.

18-06-2008, 09:31 Geschreven door warket
Reageren (0)

In een droom
zag ik je uitbundig dansen
in een zomerregen
onbereikbaar op een regenboog
met een lied uit mijn diepste verlangen

Het beeld verdwijnt
langzaam in wolken
met de vleugelslag van een schichtige vogel

En dan lijkt alles weer zoals voorheen

06-06-2008, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (0)

Het weer is wisselvallig. ’s Middags heeft het geregend. Dan scheen weer de zon en daarna werd het grijs.
Ik fiets met opgestroopte mouwen zonder jas. De temperatuur is ’s morgens ook zacht. De grijze lucht schittert nog. Ik zie opnieuw een wesp in een boterbloem. De klaprozen blijven bloeien.
Eigenlijk heeft het vandaag niet veel geregend, zegt Stef.
Neen, vanmiddag een uurtje maar, antwoord ik.
Ik heb zonet een bakharing gegeten. Mijn huisgenoten lusten dat niet. Bakharing moet ik buiten roosteren en op eten.
De milt is een delicatesse. Haringmilt met een snee roggebrood.
De hond ligt nu over mijn blote voeten. De vogels beginnen te comuniceren. Mensenlawaai vermindert en de dorpsklok slaat acht keer.
Ik riek aan mijn pols naar de voorbije dag. Het begint te waaien.
Hoe-hoe ‘ erkoe kirt een bosduif vanuit de zilverberk en een troep ganzen vliegen kwetterend over. Daarna zijn het merels die nog spreken. De nachtegaal heeft het laatste woord.
Vannacht zal blauw het donker opnieuw in lichtvlagen verlichten en wezens op reis in een droom verbazen. Dan nog blijft de maan en alles bestaan. Zal ik ’s morgens ontwaken, gaan plassen, een tas koffie met een eerste sigaret en daarna een tocht langs een nieuwe dag beginnen.
De lucht blijft grijs en toch is haar licht verblindend.
Hoe-hoe ‘ erkoe!

04-06-2008, 21:41 Geschreven door warket
Reageren (0)

03-06-2008, 00:53 Geschreven door warket
Reageren (0)

In een vlaag van waanzin spreek ik tegen een boom; een zilverberk om precies te zijn.
Niet zomaar. Ik vertel hem een recept.
Glucosestroop, suiker, gemodificeerd zetmeel, gelatine, bijenwas, carmanbawas als glansmiddel en tenslotte nog wat sulfiet om te bewaren.
Voila.
Terwijl de omgeving uitbundig varkensvlees braadt in open lucht eet ik een vuistgrote zak Engglish Wineguns leeg, af en toe sprekend tegen een zilverberk. Je zou het haast niet geloven maar heidens zalig is dat.
Oei, er vliegt een vliegtuig voorbij. Ik doe mijn gehoorapparaten uit en hou voor een ogenblik op met schrijven. U kan me trouwens nu niet horen.
De voorspelde bewolking komt eraan. Mijn schrift verliest haar schaduw. Alleen de merels fluiten nog. En ja, de barbeques in de omgeving jonggleren verder in een uitbundig samenzijn.
Die boom, waarom spreekt hij niet als ik hem omarm?
Ik hoor nochtans zijn stilte.

01-06-2008, 21:19 Geschreven door warket
Reageren (1)

Ze heeft een aapneus en kijkt intens
heeft mooie schouders maar dat zie je niet
als mens.

01-06-2008, 00:22 Geschreven door warket
Reageren (0)

onderweg kijk ik naar een koe met een zeugend kalf
een tongkus in overleven
en die bijen die hartstochtelijk wroeten om nectar in bloeiende rozen

leven,
mooi is dat
heerlijk is dat herleven

27-05-2008, 22:39 Geschreven door warket
Reageren (2)

Ik moest niet lang zoeken naar de Vanderachterstraat. Het huisnummer was ik vergeten, maar ik herinnerde mij nog de verharde verfborstel aan de voordeur die als deurgreep diende.
Atelier Dujardin, één van de smalle rijhuizen in een al even kleine straat waar sporadisch een auto zich een weg baant tussen het voetpad en geparkeerde voertuigen.
De gevel is helemaal dicht gegroeid.
In de zomer zit die vol met bijen, vertelt hij mij.
Hij stond me op het voetpad op te wachten.
Het is bijna een jaar geleden dat we mekaar nog ontmoet hebben. Zijn voorkomen is onaangetast gebleven in de ratrace van het bestaan.
Nog steeds diezelfde glimlach die zelden voluit gaat. Functioneel gekleed, weinig tijd om naar de kapper te gaan en vingers waarvan je niet anders kan vermoeden dat ze verbonden zijn met een of ander kunstobject.
Ik herinner me nog die dag in Toscanië, toen hij me vroeg om met hem keien te zoeken in een laagvlakte. De hele dag bracht ik hem stenen van afwisselend formaat terwijl hij die nauwkeurig sorteerde en in een voor mij onwillekeurig patroon zorgvuldig stapelde.
Daarna lag hij er gedroogd hooi tussen dat hij ’s avonds in brand stak.
Toen ik ’s morgens opstond en ernaar keek vanop een heuvel zag ik een stenen vagina in het dal.
Kom binnen.
Ik heb camembert en Chileense wijn meegebracht.
Ik volg hem langs een smalle gang naar een vertrek van vier meter op vier. Het ruikt er naar lijnolie, terpentijn en andere in flessen bewaarde producten.
Voor het venster, dat uitgeeft op een minuscuul overdekt binnenkoertje, hangt de koersfiets van zijn vader. Een prachtexemplaar uit de jaren zestig. De chromé is nog intact.
De rest van het vertrek viert hoogtij met wanorde. Pas wanneer ik aandachtig rond kijk ontdek ik de souvenirs die elke vierkantecentimeter van de muren en horizontale vlakken opeisen.
Dit is mijn fetisjkamer, zegt hij met een zekere tevredenheid.
Ondertussen improviseren we een tafel met schone wijnglazen en drie stoelen.
   Dat is mijn grootvader aan de muur.
Je hebt hier ook drie kruisbeelden staan.
   Ja. Een daarvan draagt een ivoren heilige.
Hoe is het met uw dochter? Ik heb vernomen dat je nu grootvader bent.
Er wordt op de voordeur geklopt. Een derde persoon. Gelukkig hebben we drie stoelen.
   Kom erbij zitten, Jean Pierre. En hoe gaat het met u?
Bwa, het gaat. Ik heb vandaag geplamuurd en we zijn naar de biomarkt geweest.
Jean Pierre is zelden uitbundig. Volgens hem komt dat doordat de wereld zichzelf teveel onrecht aandoet. De mensen leven te oppervlakkig. Niemand heeft nog tijd om stil te staan.
Jaren geleden hebben we in Bretagne onder ons twee op een uit de zee uitstekend rotsmassief de nacht doorgebracht.
Overdag, toen het water zich teruggetrokken had, gingen we er langs een zandvlakte naartoe.
Nog voor zonsondergang  waren we omringd door de opkomende zee.
We zagen een vuurtoren en hoorden de golven klotsen.
Die nacht heb ik als een bezetene tamtam gespeeld terwijl Jean Pierre probeerde te slapen.
Het was toen volle maan in een reusachtige sterrenhemel.
Lang blijven we hier niet tesamen. Over grootse dingen wordt niet gepraat. Dat hoeft ook niet. We leven ons bestaan.
Vooraleer ik weg ga, ga ik plassen. Het toilet is boven naast de werkkamer. Die is opgeruimd.
Naast de trap hangen drie tableau’s onafscheidelijk aan de muur.
Zie dat ge die niet appart verkoopt, zeg ik nog.
Drie eigenzinnige zielen groeten tot weerziens.
Ooit.
Scheuten bloeien uit de grond. Een schreeuw de moeite waard.

26-05-2008, 23:02 Geschreven door warket
Reageren (1)

Vooravond. Hoe gaat het met U?
         Goed.
Mijn uitlaat proestte de wc pot vol
Zou het door die inktvis zijn die we gisteren aten?
Alleszins lees ik een krant bij getik van een lekkende kraan.
Er klimt vlakbij een spin over de faiënce.
Zal ik meppen of niet?
Ze is te jong om in brutaliteit te eindigen.

Het is vrijdag nu.

Ik heb een nieuwe eetplaats gevonden in de schaduw aan een voetbalveld.
Ze zien me niet zitten als ik een haring eet
en eenden ruziën om een stukje brood.
Het is middag aan ’t stad.

Katrien, wat vind je ervan?
Katrien wil pannekoek met peren
en vooral veel suiker.
Als ze dat eet drukt ze met haar suikervinger
beestelijk zacht een litteken over mijn tekst.
Dat kan je niet lezen maar zo is het wel.

23-05-2008, 23:51 Geschreven door warket
Reageren (0)

Een vrouw duwt een kinderkoets voor zich uit. Ik kijk er naar.
In deze dagval vliegt een vogel langs een verknipte omheining.
Een ouderling verdeelt het mest en kijkt me aan.
De wind blaast koelte langs hem en mij.

het hooggras bloeit
      dofglanst in laag licht

mensen gaan mijn traagheid voorbij
alsof beweging en tijd veranderd zijn
in een wereld van verkapte zielen

noch de vleugelslag van een kraai
of het spurten van een vogeldier
gaan dit vermijden

21-05-2008, 22:32 Geschreven door warket
Reageren (0)

Besneeuwd land als een ongeschonden doek,
maagdelijk onbevolkt en een sneeuwboog
van Oost naar West.
doorkloven geest omhuld in wit satijn,
vermomd in schrijfgebaar,
geen enkele gedachte ongeschonden
bevroren in dit rijk.
Moest melancholie de grootste vijand en
liefde het opperwezen zijn,
zou dit schrijven niet geschreven zijn.

We hebben de tijd verzonnen
nieuwjaar vervroegd
het hoofd van vriend en vriendin gekust
op een zelfgekozen moment
en daarna thuisgekomen
licht de hemel op boven deze plek wat ooit een dorp was
knalt de solidariteit onder het wolkendek
terwijl de hondenteven  janken
alsof de oorlog losgebarsten is

18-05-2008, 23:32 Geschreven door warket
Reageren (0)

Ik was met zijbijmij en vollemaan in Italië. Onze fietsen hadden we op de luchthaven gelaten. We logeerden in een goedkoop hotel. Wilden we naar het toilet gaan moesten we naar de tegenoverliggende kamer. Daar stond een wc pot vlak naast een bed. Ik vond het genant om ’s nachts te gaan plassen want in het bed sliep een vrouw die dan telkens wakker werd.
Kan je niet buiten gaan plassen, riep ze steeds.
Het was warm in Italië. Er scheen een vreemd licht.
In een tuin zag ik mijn oudste zoon. Wat doet die hier, vroeg ik me af. Zelf had hij mij niet gezien. Nog voor ik naar hem toe kon gaan was hij weer verdwenen.
De dag dat we naar huis zouden vertrekken was ik nog gauw naar de supermarkt gegaan. Het was een half uur te voet. Door mijn verstrooidheid was ik in stegen verloren gelopen. Niemand kon mij vertellen waar de supermarkt was, tot ik de poetsvrouw van het hotel tegen kwam. Ze was met de fiets. Net op tijd, want zijbijmij en vollemaan zouden zich afvragen waar ik bleef. We moesten op tijd op de luchthaven zijn. Ik mocht achterop de fiets. Ze reed als een bezetene langs een brede avenue tussen de autos door.
In het hotel was de kamer leeg. Zijbijmij en vollemaan zaten in het cafetaria op me te wachten. Opgelucht ging ik mee aan tafel zitten. Net toen het eten opgediend werd kwam een bedelaar naar ons toe. Hij droeg een in linnen gewikkelde boreling in zijn armen die hij ons wou tonen. Vertederd kwam vollemaan dichterbij. Kijk, zei hij terwijl hij het linnen opzij schoof. Verbijstert liep vollemaan weg. De boreling had twee hoofden.
In het vliegtuig mocht ik plaatsnemen naast de piloot. Hij zag er beschonken uit. Tot mijn verbazing reed hij met het vliegtuig langs een veldweg. Op de landingsbaan komt de wind uit de verkeerde richting. We zoeken de autostrade. Ik heb dat nog gedaan, lachtte hij.
Toen we opstegen kon hij net  hoogspanningskabels en takken van een eik ontwijken. Dan maakte het vliegtuig een salto en viel het als een steen naar beneden.

18-05-2008, 09:19 Geschreven door warket
Reageren (0)

Vernield door blijdschap
gaat ze weg tot ziens
al doet een landschap tienduizend beloften
gaat ze toch
misschien niet tot ziens

goulash met brood op de binnenkoer
het onweer klettert
de hond schuilt
en regen koelt, doordrenkt de omgeving
behalve deze tafel
waarop het potloodschriftuur in regendruppels niet verwatert

ik hoor nu merels fluiten
ze zijn blij
de bladzijde is droog gebleven

15-05-2008, 21:48 Geschreven door warket
Reageren (0)

08-05-2008, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (0)

Het blijkt gezond te zijn om veel boeren en scheten te laten. Elke dag produceren we twee liter gas en dat moet eruit.
Ik schuw grote woorden omdat ze ingewikkeld zijn. Als ik ze toch gebruik loopt het verkeerd.
Welkom beste gluurder in men wereldbeeld. Het zonlicht schijnt over deze woorden. Vertrouw me, ik ben geen leugenaar. Allang heb ik me voorgenomen om met een schaduw te schrijven over de simplesse van een bestaan.
Soms dans ik bij kaarslicht in een nachtelijk uur en vraag ik me af of het wel zin heeft dat ik dat vertel.
Ingekaderd en geboetseerd presenteer ik men beeld van deze wereld zonder het schrijf- of dichterschap meester te zijn. Innige bekoorlijkheid hangt om me heen en niemand gooit me buiten. Laat dat voorlopig een goed teken zijn.
De slaapkamer stinkt naar alcohol, zegt ze als ze mij wakker maakt.
Dan zal ik in het vervolg minder wijn drinken voor het slapen gaan, antwoord ik.
Ze gaat met vollemaan en twee vriendinnen op reis. Ze logeren halfpension heb ik begrepen. Ik krijg een zoen voor ze vertrekken.
“Gedraag U” zegt zijbijmij.
Aaanvankelijk was ik van plan om naar Amsterdam te fietsen maar Stef gaat ook op reis. Ik blijf thuis. Iemand moet voor de hond zorgen. Katten kan je alleen laten. Die trekken hun plan. Sommige honden ook maar mijn hond lijdt aan suikerziekte. Ze heeft elke morgen een spuitje nodig.
14h: Af en toe wat regendruppels tussen opklaringen. De wind valt mee. Ik fiets naar Breda. Met wat geluk en veel doorzettingsvermogen  ben ik morgenmiddag weer thuis. Dat spuitje kan tot dan wel wachten.
Een tent of een slaapzak heb ik niet nodig. Het wordt een voltijdse rit. Ik neem een fles wijn en water mee.
Fietsroutekaarten vind ik niet in de lade maar de weg ligt mij van vroeger nog min of meer in het geheugen.
16h: In de omgeving van Haacht verdwaal ik plots. Hoofdwegen die naar Mechelen leiden vermeid ik als de pest. Het moet langs veldwegen en dorpen. Dan maar de zon. Rond dit uur staat die iets voorbij het Zuiden. Antwerpen ligt Noord-West. Dat kan nooit mis gaan als ze blijft schijnen.
17h30: Ik heb het kanaal Leuven-Mechelen toevallig ontdekt. Tot mijn verbazing heb ik amper dertig kilometer vooruitgang in vogelvlucht geboekt. Verbijsterd ben ik echter niet. Het begint grappig te worden.
Altijd rechtdoor op het jaagpad naast het kanaal begint na een half uur te vervelen. Gelukkig was er die regenbui. Ik zag het op me afkomen. Een donkergrijs wolkendek waar geen baksteen zou doorvallen. Je zag hoe het in de verte een regengordijn mee droeg. Het begon koud te waaien en te schemeren. Ik had nog net de tijd om onder een laagboom te schuilen.
Prachtig is dat wateroppervlak door slagregen gestriemd. Het word tijd om van de wijn te proeven. Aan een kurkentrekker had ik niet gedacht. Dan maar met de schroevendraaier proberen.
Floeps, wijnvlekken op mijn jas.
Een kwartier later klaart het op. De zon zal de rest van de dag blijven schijnen.
Rond twintig uur komen de kaaien en de haven in zicht. Ik wil een pakje friet. Verder dan hier ga ik niet. De stad trek ik niet meer in. Alleen nog aan de kaaien zitten met een pakje friet tot de zon is onder gegaan en elke slagschaduw verdwenen is.
Ik denk aan haar, hoe ze nu bij een viergangenmenu aan tafel zit. Ik hoor hun stemmen, hun lach, en moet bekennen dat ik me nu heel even eenzaam voel. Ik blijf hier tot het donker is.
Nu, in het donker ga ik terug langs stegen en dorpen. Zolang er tegenwind is weet ik dat ik huiswaarts keer.
Opnieuw kom ik bij het kanaal. Op het jaagpad kijk ik naar het lichtschijnsel van de fietslamp. Af en toe zie ik een vleermuis voor me heen. De insecten vliegen zich te pletter in mijn mond. In Leuven zal ik een trapistenbier drinken om alles door te spoelen.
3 uur ‘ s morgens: In Leuven op de oude markt zijn de cafés nog vol. Jongerencafés. Te veel lawaai zelfs in dovemansoren. Ik zie het met mijn ogen.
Wat komt die ouwe op dit uur hier nog doen vragen ze zich dan af.
Er is nog water in de fles. Ik heb amper nog vijftien kilometer te gaan. Halverwege in het veld, rustend in een grasberm drink ik het restant uit de waterfles. Er staan sterren tussen de wolken. Het is windstil.
Ook al ben ik bijna thuis, ik verkies om in de berm te slapen.
Niemand wacht op mij.

02-05-2008, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (0)

30-04-2008, 23:40 Geschreven door warket
Reageren (1)

Waarom ben ik vandaag zo destructief en niet constructief vraag ik me af in windvlagen gezeten. Ja, de wind vlaagt, blaast door het geruimte van die enige zilverberk. Zal ik net zoals mijn vader op hoogbejaarde leeftijd besluiten om hem te kortwieken? Ik denk het niet op dit ogenblik. Onder die berk lees ik andermans gedichten en ervaar dezen met die wind die onzichtbaar blijft. Ik herken hem omdat hij dingen doet bewegen en langs mijn kaken blaast.
Vandaag heb ik me misbaar verklaard. Vandaag wil ik als een puber aan de wereld rieken.

30-04-2008, 13:44 Geschreven door warket
Reageren (1)

29-04-2008, 00:27 Geschreven door warket
Reageren (0)