’s Avonds op stap kwam ik voorbij een gebouw dat met schaduwen verlicht werd. Het bestond uit meerdere torens overkoepeld met glas. Het leek op een modern paleis. Hoewel het donker was kon ik de omgeving duidelijk waarnemen. Er hing doorzichtige mist die langzaam bewoog. In die mist hing de zon, de maan en nog andere hemellichamen. Vreemd genoeg verspreidden ze geen licht. Nochtans zag ik hun wezen. Het was als een uitgedoofd heelal dat tot in de aardatmosfeer gezakt was in vredige stilte die mij aanvankelijk schrik aanjoeg maar geleidelijk tot me doordrong. Dan zag ik grote luchtbellen zweven. Er zaten heiligen in die me roerloos  aankeken. Ik kon ze net niet aanraken. Toen ik begon te zweven werd ik wakker, viel opnieuw in slaap en kwam bij een collega terecht. Hij was druk bezig met een architect. De plannen lagen verspreid over de vloer. Hij wou dat ik hen mee hielp. Ik moest echter naar een verjaardagsfeest van mijn zoon dat reeds in de kelder begonnen was. Zijn vriendjes hadden speelgoed meegebracht. Mijn moeder, die voor het eten zorgde, maande me aan om in het vervolg op tijd te komen. Ik fotografeerde de aanwezigen in hun spel. Toen mijn vader de foto’s zag schold hij me uit voor pedofiel. Ik werd opnieuw wakker.

We weten dat er iets anders is maar wat precies weten we niet, zei ik luidop waarna zijnaastmij me porrend zegde dat ik luidop aan het dromen was.

05-03-2009, 23:23 Geschreven door warket
Reageren (3)

woensdag 25 februari 2009 

Rond twintig voor vijf wordt ik wakker. Het is nog te vroeg om op te staan. Ik trek het deken over me heen. Ze kreunt in haar slaap door die beweging.

In een resterende droom stap ik langs een autoweg op sandalen naar Namen, verlies ik de weg en kom ten einde raad een opdrachtgever tegen die me iets te drinken geeft. Dan wordt ik opnieuw wakker, deze keer rond halfzeven.

In de spiegel is mijn linker oog rood en kleiner dan het rechter.

Ik poets mijn tanden en was mijn lijf. Mijn haar en wimpers zijn te lang.

Het licht komt eraan met zes kraaien in een naakte boom en een vuurbal uit de grond. Ik ga naar de coiffeur rond het middaguur.

Zal ik mijn gehoorapparaten aan doen?

   Neen, dat hoeft niet. Wij praten toch niet tegen elkaar.

Dan doe ik mijn ogen dicht en voel haar schaar en vingers in mijn haar. Zalig is dat. Af en toe bekijk ik haar in de spiegel. Haar buikje is verdikt en haar tepels drukken door haar blouse. Zou ze zwanger zijn? Ik durf het niet te vragen en sluit opnieuw mijn ogen.

Op de terugweg trekken ze voren in de berm opdat zigeuners er niet zouden kamperen.

25-02-2009, 20:39 Geschreven door warket
Reageren (0)

hazen schuilen 's nachts in voren
vreten en spelen voor wij wakker zijn
sterven soms in ochtend of bij volle maan
gestrikt door zachte wreedaarden

slurp ik het gestoofde vlees van een hazenrug
niets ontziend met een volschonk glas wijn

 ik wil nu bij iemand zijn

desnoods met een onbekende slapen gaan

mijn wil schrapen uit een nachthol

21-02-2009, 00:18 Geschreven door warket
Reageren (0)

Jij hield mij wakker in paniek met blauw flitslicht in de kamer. Ik hield een baby zonder ledematen in mijn armen. Het hoofd lachte de wereld toe.

Ze strijkt een kledingstuk dat ze meteen zal aantrekken. Ze vraagt om de was te drogen. Op de slaapkamer staat een rek. Doe ik zo meteen. Dan gaat ze weg.

Vandaag schipper ik tussen wat ik zou willen en wat ik hoor te doen: mezelf onwaarschijnlijk overtreffen en halve waarheden tot de verbeelding sublimeren. Er druipt onverwacht een speekselgeut uit mijn mond.

Kijk naar die ouwe stoel in de struiken die reikt naar afwezige tijden. Zie het uitgedroogde wijnglas van gisteren rood aangeslagen staan. Het zijn getuigen in langzaam verderf.
Deze dag omhult de tijd en veegt het brood van tafel. Niet verplicht denk ik aan Kamiel. Ik houd me taai, had hij gezegd.

Terwijl ik zachtbeulend maretakken uit bomen haal, woekerende bruidssluiers uit dakpannen snoei, kijk ik uit naar vanavond. Ik ga proberen mijn leven te beteren want het is niet alleen van mezelf. Soms verliezen we een spel, valt zomaar een vogel in volle vlucht uit de lucht en gaan dingen verkeerd. Soms gaat alles kapot en zeggen we neen, ontstemd losgeslagen. Dan lezen we een boek tot de bladzijden loodzwaar in slaap bedwelmen.

Tien voor negen. Ze is net vertrokken als ik beneden kom. Ik ruim het huis, vul het afwasmachien, kuis het gasvuur, dweil de vloer, klop het tapijt en de kussens uit, cireer de eettafel en maak nu stoofvlees klaar.

De zon schijnt sinds vanmorgen. Het huis ruikt naar kruidig stoofsel van laurier en tijm. De temperatuur is zacht. Het nageslacht eet vanavond mee. Ik ga zelfgemaakte frieten bij het stoofsel serveren. Niet vergeten om naar C. te bellen.

C.?

Hé, gij zijt het. Ik dacht u ook te bellen.

Is dat Cubaans optreden vanavond?

Ja.

We kunnen niet komen.

Dat is jammer. Zeg, ik ga afleggen want ik sta hier in ’t stad in een pashokje.

Even in het kasserol roeren en wat trappist bijgieten. Dan ga ik aan de buitentafel in witlicht met insecten zitten. Er ligt een goudgroen kussen op de tafel. Het is het zonlicht dat het groen een goudkleur geeft. De paasbloem die twee weken geleden verplant werd staat nog recht. Iemand in de buurt maait het gras. Een herkenbaar zomers zaterdaggeluid. Het is nog geen zomer.

Achteraan in de hof staat een meer dan honderdjarige Taxusboom en een houten kruis met een christusfiguur eraan genageld. Recht tegenover is de pastorie. Tussen het kruis en de pastorie loopt een smalle kasseiweg.

Ik proef van de saus. De stoofpot mag van het vuur. Nu kunnen de kruiden nog twee uur in het stoofvlees trekken.

Ze is blij als ze ’s avonds thuis komt en haar zonen en schoondochter ziet. Het eten is klaar. Tafelen in gepalaver. De muren luisteren mee.

De volgende ochtend sta ik als eerste op. Het is half negen. Wind en motregen. Geroosterd brood met kaas en hesp. Sterke koffie. Ik drink een tweede grote jat met veel suiker en melk.

“Je moet eens naar de kapper gaan” zegt ze, wanneer ze een half uur later erbij komt zitten. Ze wil vandaag  ergens naartoe. Desnoods gaat ze alleen weg. Ik aarzel, bedenk, wankel in gedachten en…”Waarheen zullen we gaan?”

Naar een museum?

Te saai.

De markt?

Er is nog eten genoeg. Laten we een nieuwe regenton kopen.

Oh ja. Een houten regenton. Maak je klaar en kam je haar. Ze straalt.

Ik rijd. Ze kijkt verbaasd. Het gaspedaal staat rechts. Anavent, we zijn vertrokken met dertig kilometer per uur. Het moet nog wennen. Op de hoofdbaan wordt de snelheid stoutmoedig naar vijfenzestig gedreven en op de autostrade halen we een duizelingwekkende snelheid van honderd kilometer  per uur. Nog een wegomleiding, wat verkeerslichten, zien dat niets omver gereden wordt…kijk, een tuincentrum!

Waar is de parking?

Aan de overkant. We zijn er net niet voorbij.

Opgelucht volg ik haar langs de automatisch opengaande deur.

Namiddag: we zijn terug, doch zonder regenton. Het moest een houten zijn.

De jongste zoon doet aikido in de tuin.  Het gaspedaal staat nu weer op nul. Op de tafel ligt het paradijs: een half uitgelezen boek, een ongelezen krant en wat eigen schriftuur om te verbeteren.

Zal ik wat houtklompen klieven en het vuur aansteken?

Doe dat.

18-02-2009, 21:14 Geschreven door warket
Reageren (0)

8h: wakker worden met een maandagochtendgevoel op een zondag. Koffie met een witte pens. Daarna een sigaret in pyjama.

9h30: ze scharen zich met een een slaapkop achter tv. Het zal nog een uur duren vooraleer ze zich omkleden.

10h: ik scan het verleden en leg het vast op internet.

12h10: ik blijf in de auto zitten als ze in het warenhuis gaat. De mensen die hier in en uit lopen…velen dragen een trainingsbroek. Er staat zelfs een coureur met schoenen zonder kousen aan en een helm op zijn kop. Sloddervossen op een zondagmiddag. We gaan brunchen.

   Brunch

We huren een helicopter in New York.

   Dan ben je algauw honderd euro kwijt op een kwartier. Dan nog liever een bordeel.

Da ga keineig worden. Twee dames op sittietrip in New York. Ik zou als een vlieg met hen willen mee reizen om er een kortverhaal over te schrijven.

Hebt ge gehoord wat Greet zei?

   Neen.

‘Dan nemen we een vliegenmepper mee’.

   Ah Ja?

16-02-2009, 21:57 Geschreven door warket
Reageren (0)

Hij zit gevangen in iets dat hij niet begrijpt. Hij schaterlacht en soms is hij lastig. Hij is op een andere manier zichzelf. Ik was bang om hem te ontmoeten. Toen we in zijn kamer kwamen was hij er niet.

Het was halfvier en volgens de verpleegster zou hij na de therapie, die tot vijftien uur duurde, nu op zijn kamer moeten zijn.

Eerst ijsbeerden we benieuwd, dan in de gang tot Marcos besloot om hem te gaan zoeken.

    Ga eerst eens kijken in het cafetaria, misschien zit hij op café.

Hij herkende mij niet meteen toen Marcos met hem uit de lift kwam.

Langzamerhand besefte ik dat hij anders geworden is.

    Kunt ge opstaan en u voort bewegen?

Hij grijpt mijn hand en we stappen twee meter verder. Dan laat ik hem los.

We luisteren naar de onzin die hij vertelt en drinken met hem champagne.

    Eet u geen indigeste   met die praniles…we trekken streepjes op de muur.

Hij schaterlacht…wij schaterlachen.

    Kom, we gaan op café.

Als ik hem zijn jas aantrek is hij dicht bij mij en tiert hij:’ Ge stinkt naar den toebak’

Eens buiten met hem kwam een jonge verpleegster aangelopen die zei dat het verboden was om zonder toestemming van de balie met een patient het pand te verlaten. Gelukkig bemiddelde vollemaan en stoven we verder.

Ge ziet er goed uit, zegt kristjan.

Hij glundert.

    Ik heb veel lieven gehad…lacht

In het café doet iedereen zijn best om ons met een rolstoel binnen te laten. Dan neem ik afscheid van hem en zegt hij: ‘allee, het feest begint pas’. Daarna zegt hij mercie.

Een paar dagen later verliest een kraai haar schraapsel, draait ze in scheervlucht  om en verliest ze bij het opstijgen opnieuw haar buit.

In een berm kamperen zigeuners, lopen vrouwen in gevlochten haren met kinderen om zich heen.

Ik kijk met smeltende sneeuw in mijn ogen. De kou kleeft aan mijn kin. Ik wil met een mes een wilgentak afsnijden en een wandelstok maken.

14-02-2009, 18:46 Geschreven door warket
Reageren (0)

In de werfbarak ligt snoepverpakking, staan koffiethermossen op twee goedkoop versleten tafels. De timmerlieden zitten met wollen mutsen op het dak. Ik zie door hun plastieken brooddozen dat ze van hun vrouwen boterhammen met kaas meekregen. Waarom altijd die Hollandse kaas? Jonger dan ik zijn ze heel vroeg in de ochtend vertrokken.

Ik heb geleerd om mij alles af te vragen. Deze voormiddag schijnt een vreemd zonlicht over de stad. Toch vraag ik mij niet af waarom.

Iemand fietst met een grijze haarlok vervreemd in zwart voorbij. Is het met opzet of zo?

Kijk, daar begint het weer in dagelijksheid. Wat is de samenstelling van de inkt die deze woorden zichtbaar maakt, hoe maken ze een inktpot die betaalbaar blijft, waarom kiezen mooie vrouwen voor lelijke mannen?

Geen zier weet ik van de dingen en neem het afvragen mee in het graf.

Ik vraag me af waarom zovelen zich weinig afvragen en vraag me af of dat wel zo is.

07-02-2009, 10:54 Geschreven door warket
Reageren (2)

De Cé is een week geleden gecremeerd. Het was doodstil in de kerk toen ze hem binnen droegen. Er werd zelfs niet gekucht. Stef droeg mee de kist. Wij stonden achteraan in de zijbeuk. De kist werd bijgezet in het koor.

Dan doorbrak een ijzig geluid de stilte. Undefined speelde life.

Lowie heeft iets voorgelezen. Daarna is hij ineengestort.

Cé zijn zus had ook iets te vertellen. Eerst trilde haar stem, dan werd ze zangerig en af en toe sprak ze tranen. Weinig dichters kunnen  zo’n  waarachtigheid evenaren.

Voor ze hem buiten droegen gaf zijn ma hem nog gauw zijn pet mee. Daarna viel Stef in moeders armen. Hij had zich kranig gedragen.

Vandaag ben ik thuis gebleven. Het is opnieuw beginnen sneeuwen. Nochtans is  het ijs aan het smelten en is de poolster zichtbaar. Het lijkt erop dat deze winter niet wil sterven.

Het merelkoppel is terug gekeerd. Speels knisperen ze in een gewiekste vlucht naar de berk vlakbij de wilde haag waar ze overnachten. Ze planten zich elk jaar drie keer voort. Ze gedragen zich in het licht van lengende dagen.

Wat u niet ziet is hoe ik met mijn rechterhand deze woorden schrijf terwijl mijn linkerhand het bloed dept dat uit mijn neusgat druipt.

Vanavond eten we  rijst met kip, look en ananas.

Nog iemand wijn?

Neen. Ik wil straatstenen tellen.

         maandag 2 februari 2009

02-02-2009, 21:24 Geschreven door warket
Reageren (2)

molshopen stulpen uit de grond

het begint te schemeren om halfacht

op de terugweg zie ik een aureool rond wolken

niet meer pikzwart

de nacht is zacht

zie de maan in sterren geschreven

nog veelmaals

zal ik blijven beschrijven

en geen dichter zijn

ondertussen sprijdt een vrouw

wijdbeens met nylonkousen aan

mijn zicht

nogmaals heet ik geen dichter te zijn

eerder als een nietsnut te kijken

nog twintig minuten te gaan,

ben ik thuis

laat dit iets ziin

thuis te zijn

16-01-2009, 17:14 Geschreven door warket
Reageren (0)

Mensen op hun knieën met een kartonnen bekertje roerloos voor zich uitstarend als wassen beelden. Je ziet het meer en meer in de straat, in drukke winkelstraten zonder verkeer. Ook in de vrieskou. Ze kijken niet meer op naar de voorbijgangers. Ze spreken niet meer. We durven hen niet in de ogen kijken uit schaamte. Bedelaars, het slechts betaalde beroep ter wereld. Zelfs vrolijke zigeunermuzikanten voelen zich er onwennig bij.

Ik had in een pittabar een Afrikaanse schotel besteld. Dat is hetzelfde als een kebap maar dan met meer sla, tomaten, ajuin en pepers opgediend op een bord met frieten en drie sauzen erbij. Halverwege de maaltijd kwam er een in kleurrijke lompen geklede vrouw binnen die meteen naar de toog ging. Ze droeg een kind in haar rechter arm en vroeg iets aan de man die mij bediend had. Ik zag hoe hij afwijzend zijn hoofd schudde. Tenslotte kwam ze zonder aarzelen naar mijn tafel. Ik was de enige aanwezige klant. Eerst keek ze naar mijn bord en dan recht in mijn ogen terwijl ze haar duim met wijs- en middenvinger tegen elkaar gedrukt naar haar mond bracht. Geen enkele taal zou dit gebaar kunnen evenaren.

Instinctmatig sneed ik het broodje dat bij de schotel opgediend werd langsdoor en liet haar kiezen wat er tussen moest. Voor ze wegging keek ze me kort vanzelfsprekend aan. Zelden heb ik me zo klein gevoeld.

15-01-2009, 22:27 Geschreven door warket
Reageren (1)

En in tweeduizendenvijf…

Ik heb gedroomd over een veerboot met vrouwen. Het lijkt of het nog nacht is buiten. Gisteren heeft het de ganse dag hard gevroren. Het huis geraakt moeilijk verwarmd. Ik neem de vrijdagskrant mee. Eerst nog tanden poetsen. Tandpasta vinden. De tube is leeg geperst. Geen tandpasta vergeten als we naar de GB gaan en ook geen glansmiddel voor de afwas.
We schrijven het nooit op. Zo komt het dat we dingen vergeten. In plaats van een boodschappenlijst bij te houden denken we dat we het niet zullen vergeten. En toch vergeten: tandpasta, glansmiddel en scheermesjes.

Later begint de sneeuw te smelten in het bos. Hij druipt van de takken in mijn nek. We slaan een modderig bospad in. Daar ga ik niet door, zegt ze.

Mijn paté met kerstmis was heerlijk en mijn zus had lekker gekookt.

De bliksem beweegt zich voort met een snelheid van driehonderdduizend kilometer per seconde. Ons leven gaat iets trager maar de gebouwen, wegen en nog wat, blijven bestaan als we er niet meer zijn. Ik bedoel maar, verspil geen seconde van dit leven als het je dierbaar is want het is zo voorbij. Te snel om alles te begrijpen.

Dag vriend. Uw e-mailadres is letterlijk in het bierkaartje verwaterd door een regenbui net voor ik verleden jaar ‘s morgens thuis kwam. Ik doe een gok om het correct te spellen al zal dit bericht u wellicht nooit bereiken. In dat geval zal het als een spreuk in een wijnfles op de internetzee blijven dobberen en zal ik de enige zijn die het kan weten. Toch probeer ik enkele zinnen te lispelen.  Geen wereldfilosofie of verzonnen waarheden maar iets over halfweg tussen Leuven en Duisburg. Halverwege omdat net op dat moment de volle maan in mijn gezichtsveld door de wolken breekt en de hemel in het oosten begint op te klaren tussen nacht en ochtend. Ik denk aan hier en nu, een fragment uit de toekomst dat al sluimerde toen we nog op de schoolbanken naar spannende avonturen van Jan Zonder Vrees luisterden. Was het niet die meester Volders die zo'n boeiende verteller was?

Weet ge, het heeft me ontzettend goed gedaan iemand zoals u eens te ontmoeten want soms voel ik me als overschot van een op de klippen verpletterd schip. Het komt misschien door het verlangen naar onmogelijke schoonheid of naar een zweem van solidariteit dat ik niet zie in mijn straat.

Maar beste, nu in tweeduizendennegen  bestaat ge al bijna een jaar niet meer. Ik kon het mij niet laten dit te schrijven.

13-01-2009, 21:47 Geschreven door warket
Reageren (0)

ze lijkt groter dan hij

misschien is het wel zo

dat ze groter is dan hij

hij lijkt jonger

net volwassen te zijn

tegen een zwijgzaam gebogen rug

keuvelt hij

keutert hij langdurig

met een pink in zijn oor

en is het oprecht

waarschijnlijk zijn ze broer en zus
uit het buitenland
in een laatavonduur

10-01-2009, 11:21 Geschreven door warket
Reageren (0)

Vannacht riep een uil vanuit het gebergte. Dankbaar voor de schaduw op dit tafelblad ruik ik aan mijn pols terwijl honden blaffen in het dal. De uil zwijgt allang.

Met een stoel aan de afgrond zwabbert een lachtraan aan Marco’s neus. Vanavond maken we een kieken klaar.

Mijn nek kraakt als ik achterover leun. De tafel wiebelt. Ik hoor het van de inktpot.

Elke ochtend beitel ik aan een houtstapel een gedicht van steen voor iemand die ik nauwelijks ken. Een ongekende die elke morgen mijn woorden leest in een wereld voortdurend in het schemer.

Eens onderweg hoor ik er niet meer bij, gebeuren ongelukken met schade en menselijk leed. Alleen de bouwwerven blijven veilig.

Ik ben als eerste opgestaan en veeg etensrest van tafel. Nog voor de vrouwen verschijnen is de koffie klaar.

Na het ontbijt drinken we champagne in een regenwolk, beuken mijn gedachten tegen een rotsmassief.

Doe het venster dicht. Dat houdt het gedierte buiten zeg ik tegen haar.

Begaanbaarheid afbakenen in de sneeuw. Ik heb het lang niet meer gedaan. Ik hoop nog steeds dat de sneeuw blijft liggen, wit onder een ijskoude blauwe hemel met in het nachtelijk uur sterren en een wassende maan. Ik herdenk de doden die ernaar keken.

07-01-2009, 21:01 Geschreven door warket
Reageren (1)

Met een onderlip in scheve lach verkondigen heersers van alle werelden het nietszeggende woord waarvoor jonge mannen ten strijde gaan naar het eind van het pad der levenden. Grauw is de lucht als de wereld brandt, het bloed in de rivieren verdampt en de bodem barst. Nu het buskruit zwijgt wordt goed en kwaad vernieuwd, schreeuwen oude mannen een belofte van wraak terwijl hun vrouwen wenen om het geleden verlies.

Moeders, we zijn blij door julie gebaard te zijn, het nageslacht te vereeuwigen en niet gedoemd in armoede geschapen te zijn.

Ik zou een lied in dit landschap van stilte willen zingen maar mijn stem is te schor, verschrompeld door de roes van genot.

Niet ver vandaan breekt een vlinder uit haar eerste gedaante. In een zonnestraal proeft ze nectar uit het bloeisel. Zolang zal het duren tot haar veelkleurige dunne vleugels verschrompelen in haar kortstondig bestaan.

Ga niet over uw limiet. Drie dagen geleden hebt ge uw grens al eens overschreden.. dat is voor niks nodig.

Miskende Godin der stormen, bemin ons met uw toorn. Omhels ons met mistdampen, grijp ons met uw zwaarmoedigheid.

27-12-2008, 15:20 Geschreven door warket
Reageren (0)

9h Ik wordt wakker. Zij is in de badkamer. Ze werkt vandaag. Morgen ook. Dan gaan we weg.

Ik ruim de spullen op die we gisterenavond lieten staan. De hond krijgt haar spuitje en eten. Buiten schijnt de zon. De wind waait koud. Ik rook een sigaret in het atelier en kijk naar de pastorie. Daarna trek ik potloodlijnen in mijn schrift die ik weggom als de bladzijde volgeschreven is. Nu nog leeggoed verzamelen, de vuilbak ledigen en het afwasmachien vullen. De binnenglippende zonnestralen zitten vol met stof. Stapsgewijs huistaken vervullen. Door ze tussendoor te beschrijven wordt het plezant.

Middag. Een stuk stinkkaas met een glas La Châsse du Pape. De belangrijkste nog te voltooien taak is de badkamerkraan herstellen of desnoods vervangen. Eerst trek ik mijn kleren aan. De hond gedraagt zich besluiteloos.

Het is nu halfeen als ik aan de kraan begin. De dop van de inktpot is ook versleten.

Kwart voor twee. Met de kraan was niks mis. Ik heb ze gekuist en ga nu buiten brandhout zagen. Daarna steek ik de houtkachel aan.

Ik wil nu bij haar zijn

of met een onbekende slapen gaan.

Mijn wil schraap ik uit het hol der alleenzamen.

Is het geluk uit ongeluk dat men voelt

of gevoelloosheid.

26-12-2008, 20:57 Geschreven door warket
Reageren (0)

ik wou dat zij vroeger sterft dan ik

dan ga ik het verlies lijden

15-12-2008, 22:24 Geschreven door warket
Reageren (2)

Ik was met koorts vroeg slapen gegaan en belandde samen met mijn vrouw in een dorp. Het moet in Frankrijk geweest zijn want de bewoners spraken er Frans. We waren te voet gekomen. Onderweg had ik mijn zoon op mijn schouders gedragen. Bagage hadden we niet mee.

We hadden onderdak gevonden bij een groot gezin. Wij sliepen boven in een kamer waar een tafel stond maar eten moesten we beneden doen. s’ Nachts begon mijn zoon luidruchtig te spelen. Er was geen houden aan, zelfs toen de eigenaar op de kamerdeur bonkte en iets onverstaanbaar bromde. Eindelijk, toen mijn grootmoeder uit het hiernamaals in de slaapkamer kwam werd hij rustig. Ik hoorde mijn vader beneden in vlot Frans met de eigenaar praten. Wat doet die hier, vroeg ik me af. Hij had mijn moeder al meerdere keren verlaten maar in Frankrijk was hij nooit geweest.

De ochtend nadien waren we vroeg opgestaan. Beneden sliepen ze nog. Mijn vrouw ging naar het dorp om te zien of er een bakker was. Mijn zoon en ik maakten ondertussen een groot schilderij dat we beneden in een kamer aan de muur hingen. Toen de dochter van de eigenaar opstond om te plassen gebood ze ons het schilderij meteen van de muur te halen en het behangpapier niet te beschadigen. Tot mijn spijt en schrik merkte ik dat mijn zoon het aan de muur had gelijmd. Bovendien had hij ook in zijn bed geplast. We zouden hier een fikse schadevergoeding moeten betalen.

Ik vroeg aan de dochter om op mijn zoon te passen. Ik wou mijn vrouw in het dorp gaan zoeken. Het was niet haar gewoonte om zo lang weg te blijven.

Eens buiten zag ik op het einde van de straat mijn versleten bromfiets staan waarmee ik nog naar Griekenland was gereden. Ze hadden er de benzinetank afgenomen. Langs een kerk en een voetbalveld kwam ik in het dorp terecht. De mensen verplaatsten zich op kamelen en ezels door de stegen. Het rook er naar mest. Hoe verder ik ging, hoe drukker het werd. Er werd handel gedreven door Afrikanen en Chinezen. Tevergeefs vroeg ik hen of ze geen vrouw hadden gezien met lang zwart haar. Niemand had haar gezien. Ik besloot dan maar terug te keren en liep verloren. Telkens kwam ik op dezelfde hoofdweg terecht die naar de stegen leidde. Wanhopig ging ik op het voetpad zitten tot een kameel me vroeg wat er scheelde. Hij bood me aan me terug te brengen. Hij kende de weg.

Ik kon moeilijk mijn evenwicht behouden tussen die twee bulten. Dan begon hij te schaterlachen en stoof in galop een helling af tot aan het huis waar we logeerden. Mijn vrouw zat aan de ontbijttafel en vroeg waar ik zo lang gebleven was. De zoon was verdwenen.

14-12-2008, 09:13 Geschreven door warket
Reageren (2)

in seizoenen bevroren winters
donker met slapende wezens
vliegen valken in rijm
boven een wolkendek
een moment
dacht ik bijna dat het gisteren was
de droomnevel trok langzaam weg

denk een spinnenweb in rimpels van een stoel
dichtbij is een plein, een vijver
met vissen zonder reigers
en een neuspeuteraar in de schaduw
die wacht tot de zon lager staat

de sterren staan al in de lucht terwijl het nog niet donker is
zorg goed voor het kind dat pas geboren is
vanavond heeft de waarheid haar bestaan verloren,
verwerp ik…herschep ik haar

zomaar om over het vermogen te beschikken
fantaseer ik een werkelijkheid
de wereld herschikkend
met land in strijklicht

nat en kil fluistert het weer
iets uit een zwanendans
op een verweerde tafel

en  smeekt  aan joelende wind dat geen inkt uit een pen vergaat.

Hemel klaart boven land in mist
op dezelfde plaats waar noorderwind
het onkruid liet bewegen
ik sta hier maar naar wolken te kijken in een half verlichte hemel
met maanlicht op een blad papier

10-12-2008, 01:14 Geschreven door warket
Reageren (0)

Helemaal bloot is minder spannend dan deels bedekt. Tijdens een dorpsfeest sluip ik naar buiten om geruchten te beluisteren, mensen te bespieden en ga ik een hamburger halen zonder iemand met een zelfgemaakt houten zwaard tegen te komen die zegt: hopelijk is het morgen ook nog goed weer. Voor een keer voel ik onmacht omdat het geen spel meer is. Het lijkt of het lot van onze huidige beschaving bepaald wordt door vleselijk geworden kwaad. Iemand zei dat religie en poëzie alleen maar troostende woorden zijn voor de onzekerheid van iemands bestaan.

Is de pompbak hersteld?

         Neen, ik heb stoverij klaar.

Ik had liever dat de pompbak hersteld was en dat we een boterham met kaas eten vanavond.

         Ik vond geen schroevendraaier.

Maar wel stoofvlees hoewel de beenhouwer met vakantie is.

            Ik heb het soepvlees van eergisteren gestoofd met groenten van bij Adriëenne.

En ondertussen blijft de pompbak verstopt.

            Drinken we rode of witte wijn bij het eten?

Voor mij witte wijn.

         En voor mij een rode.

Ontstop je daarna de pompbak?

            Als jij de schroevendraaier voor me vind.

Waar ligt die?

         Weet ik niet.

Stoofvlees van soepvlees en de pompbak die niet ontstopt is doordat je me niet kan vertellen waar die ligt.

         Stel je voor dat we in Bagdad zouden wonen.

Nu wordt je weer extreem.

         Neen, ik relativeer onze miserie van een verstopte pompbak.

In Egypte was je asociaal.

         Kun jij dan van rechts naar links schrijven?

Niet in de steegjes.

            Weet je wat? Ik ga de pompbak herstellen.

Zonder schroevendraaier?

            Ja, ik haal een oude Belgische frank uit mijn trouwkostuum. Die past in de gleuf van de vijs. Waar hangt mijn trouwkostuum?

         Dat hebben we niet meer. Je hebt dat jaren geleden verkwanseld met carnaval.

Niet waar. Dat was je trouwkleed.

06-12-2008, 13:08 Geschreven door warket
Reageren (0)

Terwijl ik dit schrijf wordt mijn aandacht afgeleid door een tot aan de rand met regenwater gevuld jeneverglas waarin een vlieg spartelt. Af en toe blijft ze roerloos drijven alsof ze op adem wil komen om dan plots onverwacht haar doodstrijd verder te zetten. Ik zou haar met mijn penpunt uit het water kunnen halen opdat ze haar flinterdunne vleugeltjes en tere pootjes drogen kan op de rand van mijn blad papier. Moe getergd in een recent verleden door treiterende zomervliegen die me wanhopig bijna naar het schavot dreven, besluit ik om verder te schrijven. In een almachtig gevoelen dat daarop volgt door over leven en dood te mogen beslissen besluit ik dat, indien na dit schrijven nog enig teken van leven aan de waterspiegel te bespeuren valt, ik het insect plat nijp tot een bloedvlek.

Ik begrijp u. Normaal bereiken vliegen het hiernamaals via een mep. Een plotselinge dood is dat. Zij heeft een doodstrijd beleefd. Ik heb haar ervaring niet ontnomen. Het was haar lot. Het heeft geen zin om hierover na te denken. Het overkomt ons vanzelf. Ongewild liggen we ooit zelf op een drempel uitgeput het einde tegemoet, keren we terug naar datgene dat we als levenden niet konden begrijpen.

Niets is raadselachtiger dan ruimte en tijd als je er zelden bij stilstaat. Daags na mijn thuisgeboorte toornde mijn vader me reeds mee naar zijn stamcafé waar hij me, in zijn corpulente werkmanshanden geborgen, aan alle aanwezigen toonde en zei: dat is mijn zoon. Mijn eerste zelfstandig cafébezoek was bij Marcel van de Meutte aan de tramstatie. In het midden stond een altaar van een biljart. In het begin mocht ik ernaar kijken, maar niet aanraken. Later kwamen we met zen vieren en werd het zware zwarte doek van de tafel gerold. Dan haalden we de keus uit het foedraal en krijtten we met een devotje de stompe punt. We dronken niet meer dan twee pinten. Geen gezever, geen gedoe met Witte van Hoegaarden of andere flauwekul. Wij dronken pinten en het was altijd om het biljarten te doen. Dikwijls hing er dan een gewijde stilte om ons heen en hoorde je het getik van ivoor tegen ivoor. Cafés, decor van van dingen die voorbij gaan. Marcel van de Meutte  bestaat al lang niet meer en van het café is een verloederd karkas overgebleven.

06-12-2008, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (0)