Mensen op hun knieën met een kartonnen bekertje roerloos voor zich uitstarend als wassen beelden. Je ziet het meer en meer in de straat, in drukke winkelstraten zonder verkeer. Ook in de vrieskou. Ze kijken niet meer op naar de voorbijgangers. Ze spreken niet meer. We durven hen niet in de ogen kijken uit schaamte. Bedelaars, het slechts betaalde beroep ter wereld. Zelfs vrolijke zigeunermuzikanten voelen zich er onwennig bij.

Ik had in een pittabar een Afrikaanse schotel besteld. Dat is hetzelfde als een kebap maar dan met meer sla, tomaten, ajuin en pepers opgediend op een bord met frieten en drie sauzen erbij. Halverwege de maaltijd kwam er een in kleurrijke lompen geklede vrouw binnen die meteen naar de toog ging. Ze droeg een kind in haar rechter arm en vroeg iets aan de man die mij bediend had. Ik zag hoe hij afwijzend zijn hoofd schudde. Tenslotte kwam ze zonder aarzelen naar mijn tafel. Ik was de enige aanwezige klant. Eerst keek ze naar mijn bord en dan recht in mijn ogen terwijl ze haar duim met wijs- en middenvinger tegen elkaar gedrukt naar haar mond bracht. Geen enkele taal zou dit gebaar kunnen evenaren.

Instinctmatig sneed ik het broodje dat bij de schotel opgediend werd langsdoor en liet haar kiezen wat er tussen moest. Voor ze wegging keek ze me kort vanzelfsprekend aan. Zelden heb ik me zo klein gevoeld.

24-01-2009, 17:20 Geschreven door Michelly