27-12-2007, 22:28 Geschreven door warket
Reageren (1)

Iemand had de dromer haar baby toevertrouwd. Zij kon er onmogelijk de eerste weken voor zorgen. Ze wist dat hij dat kon en ze waren al jaren goed bevriend.
Beroepsmatig was de dromer elke dag onderweg op plaatsbezoek. Hij nam telkens de baby mee.
Op een keer had hij de baby bij iemand te slapen gelegd. Hij moest naar een conferentie die uren kon duren. Hij zou hem achteraf komen halen.
Toen de conferentie gedaan was, was hij vergeten waar hij de baby achtergelaten had. Hoezeer hij ook zijn best deed, hij kon zich niets meer herinneren. Noodgedwongen vervolgde hij alleen zijn weg. Het zou hem wel later te binnen schieten. Dat gebeurde echter niet, en hoe meer de dagen vervlogen, hoe minder hij er nog aan dacht.
Na verloop van tijd liep de dromer onverwacht de moeder met haar vriend tegen het lijf. Ze vroegen waar de baby was. Hij bekende dat hij hem ergens achtergelaten had maar dat hij ongetwijfeld in goede handen zou zijn.
Daarop dreigde haar vriend hem hardhandig aan te pakken, wat de vriendin net kon verhinderen. Beiden waren ze in alle staten en verweten hem grove nalatigheid. Zij was diep teleurgesteld. Toch stond ze hem uit medelijden toe hen verder te vergezellen op een tocht die verliep langs een vreemde stad met monumentale gebouwen en zonovergoten tuinen. De vriendin kende er iedereen. De dromer werd genegeerd en verstoten.
Door nog onduidelijke omstandigheden verloor de dromer ook hen uit het oog en werd hij in een openbaar ambt tewerk gesteld. Het duurde niet lang of hij begon onopzettelijk te spijbelen. In plaats van zich langs de kortste weg met het openbaar vervoer naar het werk te begeven ging hij te voet en maakte hij omwegen waarbij hij regelmatig de weg verloor en zo met halve dagen vertraging op het werk terecht kwam. Soms gebeurde het zelfs dat hij niet opdaagde. Hij dacht dat dit kon. Tot zijn verbazing werd hij bij de directie ontboden. Als sanctie stelden ze hem in dienst als gevangenisbewaker.
Al tijdens zijn eerste werkdag werd hij uitgedaagd door een gevangene. Hij liep door een werkplaats waar de gevangenen vrij rondliepen. Iemand versperde hem de weg met een langwerpig zwabberend metalen voorwerp. Toen hij berispend reageerde werd de gevangene agressief en kon een medebewaker gelukkig nog op tijd de gemoederen bedaren.
‘Je moet begripvol op hun gedrag anticiperen’ vertelde de bewaker bekijvend.
Beleefd vroeg de dromer aan de gevangene wat hij met het metalen voorwerp van plan was. ‘Dit is een zaagblad. Hiermee ga ik het versleten zaagblad vervangen. Kom maar mee’ antwoordde de gevangene deze keer vriendelijk. Ze gingen helemaal achteraan waar een grote lintzaag stond. Het rook er naar olie en metaal.
Terwijl de gevangene het zaagblad monteerde hoorde de dromer de baby schreien. Het was een opluchting. Nu kon hij de baby meenemen en alles goed maken bij de vriendin.
Dan zette de gevangene de lintzaag in werking. Knarsend kwam het logge gevaarte in beweging. Langzaam werd de rotatie opgedreven. In een mum van tijd draaide het logge gevaarte met een hels lawaai op volle toeren. Plots liep iedereen in paniek weg. Daverend bleef de machine maar sneller en sneller draaien. De dromer wist niet hoe hij ze moest stoppen. Als een in het nauw gedreven rat liep hij door het atelier op zoek naar de baby. Wanhopig zag hij hoe het zaagblad zich van de machine losrukte en vlijmscherp in razende snelheid door het atelier slingerde. Het kwam zijn richting uit. Net toen het zijn keel dreigde over te snijden werd het donker en was alles stil.

26-12-2007, 12:45 Geschreven door warket
Reageren (0)

25-12-2007, 09:15 Geschreven door warket
Reageren (0)

we hebben de tijd verzonnen
nieuwjaar vervroegd
het hoofd van vriend en vriendin gekust
op een zelfgekozen moment
en daarna thuisgekomen
licht de hemel op boven deze plek wat ooit een dorp was
knalt de solidariteit onder het wolkendek
terwijl de hondenteven  janken
alsof de oorlog losgebarsten is

Hij twijfelt vier keer tussen dromen en wakker worden. . In zijn droom droomde hij dat hij droomde. Eerst werd hij wakker op zondagavond. Zijn vakantie was voorbij. Daarna werd hij vandaag wakker. Er resten nog vijf dagen zaligheid met haar. Als het ochtendlicht in daglicht verdwijnt staat hij op met ochtendstijfheid. Het dakvenster is bevroren. Boven hem hangt een spin als een circusartiest aan een onzichtbare levenslijn. Nog hoger heeft ze een web gesponnen. Dat is het eerste waar hij naar kijkt. Hij raapt zijn kleren van de grond. Die verdomde rug doet weer pijn. Genadeloos opstaan met een wat ontredderde geest. Straks zal het beter gaan als hij beneden is. Hij zal een ontbijt klaar maken. Het moet een verrassing zijn. Ontbijt zonder champagne of zo, en ook geen stokbrood. Er is zelfs geen confituur meer in huis. Alleen nog een beetje geitenkaas. De boter is ook al op.
Wanneer de tafel gedekt is met mooi servies zoals in de beste hotels zet hij koffie op ouderwetse manier. De dampen zoeken onzichtbaar hun weg naar boven. Hij heeft met opzet de kamerdeur open laten staan. Een engel maak je niet wakker met woorden. De koffiegeur haalt haar wel uit haar dromen.
Nog voor melk en suiker op tafel staan komt ze in kamerjas langs de wenteltrap beneden.
    Oh, je hebt voor een ontbijt gezorgd! Ik ga eerst plassen.
Ja, en de keuken is ook opgeruimd. De hondenstronten haal ik straks uit het gras.
Ze weet dat dit ochtendtafereel een vrijgeleide voor de rest van zijn dag betekent.
‘Er ligt meer dan tien centimeter sneeuw buiten’, zegt ze enthousiast.
Het gevoel uit zijn kinderjaren als hij in een sneeuwlandschap wakker werd, maakt zich meester van zijn nog slaperige geest.
Het had vannacht fel gewaaid. Gure wind die het nog overgebleven riet dicht bij de grond deed buigen. Zelfs de sneeuw is uit de zilverberk gewaaid.
Terwijl ze eten lezen ze elk een deel van de krant die hij op een boogscheut hier vandaan gekocht heeft. Niet zwijgzaam. Ze vertellen wat ze lezen. Britse vrouw haalt rijbewijs na dertig jaar, man bloedt dood na anale seks met een paard, zomerhuis prins staat te koop, Belgen zijn provinciale kosmopolieten...Dan neemt hij een blad papier.
   Ga je nu weeral datzelfde schrijven?
Niets is hetzelfde. Elk moment is wat voordien toekomst was. Kijk ernaar, dan zal je wel zien.
’Waarom zit je altijd te beschrijven?’ vraagt ze terwijl ze aan haar koffie slurpt.
Moest ik dat weten zou ik het waarschijnlijk niet doen.
   Je hebt gisterennacht nog een fles wijn leeggedronken.
Niet alleen. Zoonlief heeft meegedronken. Ik had ze voor hem open gemaakt en opeens was ze leeg. Ik was aan het schrijven.
Na het ontbijt gaan ze buiten. Nu trekt ze van zijn eerste sigaret. Er is zilverlicht in de lucht dat zijn ogen verblind. Roerloos is de omgeving vandaag. Een nieuwe ochtend  met mist voor zijn ogen, in zijn gedachten, in zijn hart, in zijn ziel. Een paradijs van witte parels en schimmen die langzaam opduiken en weer verdwijnen.
Hij hoort de stem van de jongste zoon. Hij praat zacht tegen haar. Hij is teruggekomen omdat de bus niet kwam opdagen. Even later kruipt de zoon opnieuw in bed. Niks moet, alles mag, alles kan.
Sinds de oudste zoon zijn intrek genomen heeft in het huis is wanorde aan de orde. Het zijn vooral die sigarettenpeuken op de binnenkoer, zijn tabak die steeds op alle onmogelijke plaatsen opduikt en de ijskast waaruit in de kortste tijd de lekkerste hapjes verdwijnen, die zijn gewoonten onthemen. Zijn vriendin is hier eveneens halftime aanwezig. Dat merk je vooral in de badkamer. Het wordt wennen als je nooit een dochter hebt gehad. Een maand geleden waren ze nog met drie, nu met vijf. Aan eenzaamheid zal het niet liggen. Aan plaatsgebrek wel. Zelfs de kamerplanten zijn mee verhuisd. Keukengerei hebben ze in tweevoud.
Laten we gaan wandelen in dit besneeuwd land als een ongeschonden doek, maagdelijk onbevolkt met een sneeuwboog van Oost naar West. Twee gekloven geesten gehuld in wit satijn, vermomd in schrijfgebaar. Geen enkele gedachte ongeschonden in dit rijk.
In het bos begint de sneeuw te smelten. Hij druipt van de takken in hun nek. Ze slaan een modderig pad in. ‘Daar ga ik niet door’, zegt ze.
‘Wat verder zal het verbeteren’, antwoordt hij. Maar het verbetert niet.
Prompt blijft ze staan. ‘Ik ga naar huis’, zegt ze. ‘Ik wil een verharde weg’.
Ze had gisterenochtend moeten meekomen toen dit bos bevroren was in kristal. De zon scheen erdoor. Hij had door die schoonheid heen gedacht dat God moest bestaan. Hij is in mij, in alles, hij openbaart zich, dacht hij, het omhulsel van zijn ziel doorbrekend.
Ik heb een winterjas nodig, zegt ze.
   Koop er dan een.
Ga je mee?
   Naar Leuven?
Neen, naar Saint-Josse.
   Daar zijn geen cafés.
Er is een gezellig theehuis. Heb ik met jouw zus ontdekt.
   We gaan morgen. De houtkachel brandt thuis.
Later op de dag is het land bedekt met dichte mist. De wolken zijn beneden in plaats van daarboven, zou hij als kind gezegd hebben. Het blijft koud. Van een ding is hij zeker: de inkt zal uit de inktpot niet verdampen noch erin bevriezen. De riolering raakt niet verstopt.

21-12-2007, 12:37 Geschreven door warket
Reageren (0)

20-12-2007, 15:19 Geschreven door warket
Reageren (1)

19-12-2007, 11:47 Geschreven door warket
Reageren (0)

Op zeventien december tweeduizend en vijf heeft hij het licht uitgedaan om de sneeuwstorm langs het venster beter te kunnen zien. Het verleden welde in hem op door naar die opgejaagde sneeuwvlokken te kijken. Hij zou er haast de geschiedenis door herschrijven maar daarvoor zat er te veel chaos in zijn kop. Liever nog het schrift twintig keer herlezen dan een lettergreep te veranderen. Opwelling in plattelandstaal schrijft hij niet voor iedereen.
De telefoon rinkelt twee keer. Het is zij die vraagt naar hem. Of hij weggeweest  en thuis gekomen is. Ja, zegt hij.
Een kuch, een zucht, een snuffel in de keukenkast. Een scheet in een fles.
Om het huis gemakkelijker te verwarmen heeft hij een vod voor de spleet van de voordeur gelegd en de doorgang in de kelder met een bedsprei dichtgemaakt. Verluchtingsspleten dichten in koude dagen heet dat. Het hout ligt klaar om te verbranden moest het nodig zijn. Het maakt warmte gezelliger. Alleen de wc-bril doet nog de billen schrikken.
Vroeger was het anders. Dan werden alleen de benedenplaatsen met een kolenkachel verwarmd en stond de wc buiten, vaak ondergesneeuwd.  ‘s Ochtends kleefde zijn adem in de slaapkamer als ijsbloemen aan het vensterglas. Mooi om te zien als het zonlicht erop scheen. Die dagen zijn voorbij. Soms zou hij ze graag herbeleven maar meestal niet.
Opwaaiende sneeuw meegesleurd in kronkelende spiralen langs de binnenkoer, rond de openstaande parasol die niet meer dicht gaat. De wind is zichtbaar geworden.
Het deert de merel niet die zijn winterdorst lest aan het lauwe water door zijn handen geschonken.
De sneeuwstorm. Hij heeft er de ganse dag op gewacht, kijkend langs het keukenvenster. Nu laait hij op, hevig als witte regen, spierwit de lucht doorklievend.
De buitenlucht wenkt, roept, giert, brult. De moeder van alle winters lokt hem buiten.
Deze keer heeft hij zijn blad papier niet meegenomen. Het zou binnen de kortste tijd verweken. De inkt zou terstond verwateren, het zou zinloos zijn. Hij wil gedachteloos de witte zee doorwaden.  Geen woorden die opkomen.  Zelfs zijn ogen zullen niet beschrijven.  Hij zal als een blinde zien. Dat probeert hij vruchteloos twee uur lang. Eerst met rugwind, dan in ijzige tegenwind tot zijn gedachten van de kou verstijven en zijn sik bevriest.
Het is ondertussen donker geworden. Zijn tabak in zijn bovenzak is ingesneeuwd.
Verlaten straten, joelende sneeuw in straatlicht en een paar idioten die het trottoir voor hun inkom  ruimen. Alleen de vier-maal-vier aangedreven bedrijfswagens gorren oneigenlijk snel naar huis. En hij… hij slentert als een sneeuwman voorovergebogen met een bevroren verhaal in gedachten terugwaarts.
Eigenaardig dat de straten verlaten zijn, dat de kinderen met hun sleden niet naar buiten komen. In zijn tijd zouden ze nu al een sneeuwman maken uit schrik dat het morgen zou dooien. Ze zouden met tientallen de Krekelenberg afglijden, stoeien en groeien tot ‘s nachts en niet bevriezen. Het duurt misschien nog even vooraleer ze weten dat het sneeuwt, of komt het door de media die bijtijds vertelt dat er iemand doodgevroren is?
Het zou hem kunnen overkomen: in het donker uitglijden in een greppel en met een gebarsten hoofd  of gebroken been hulpeloos blijven liggen. Geen kat die voorbij zou komen. Het verhaal zou ongeschreven zijn.
‘t Huis gekomen als een levende gaat zijn versteend lichaam ontdooien, brandt de binnenlucht in zijn ogen. In zijn eigen verdiept, op zoek naar een schim van gedachten,
gaan zijn lippen opnieuw stamelen, vindt hij terug zijn kreet.

17-12-2007, 17:24 Geschreven door warket
Reageren (3)

16-12-2007, 02:51 Geschreven door warket
Reageren (0)

Ze hadden gehoopt nog voor het schemer terug te zijn maar zo was het niet. Ze plukte per ongeluk de voorlamp van haar fiets. Daarna dronken ze trappistenbier. De tafel kantelt af en toe door zijn schuld terwijl ze spreken over schoonheid en nog niet gemiste kansen.
’Ik hou van steen en weet niks van metaal. Ik doe niets liever dan steenkappen’  zegt ze.
Ze had net met een bijna vanzelfsprekendheid de elastiek uit haar paardenstaart getrokken en in één beweging haar haren los geschud.
’Het  is fantastisch hier eens samen te zijn, en zie die mensen om ons heen’ antwoordt hij. Niet toevallig zitten ze aan een  ronde tafel in gesprek. Een beetje overspelig in loslippigheid, denkt hij achteraf. Goh, wat maakt het uit? We zijn allemaal aan elkander gelijk.
’Hoor je die muziek?’ vraagt ze.
’Links of rechts?’
’Rechts. Ik vind het een mooi stuk’
Eerst bleven ze zitten tot de lucht rozig werd, daarna tot zonsondergang en uiteindelijk is het donker geworden met een beetje kilte in het straatlicht. De tafel wiebelt en het trappistenbier schuimt opnieuw.
Nu, in het weinig licht, herkent hij haar nauwelijks uit haar dagelijksheid. Haar anders zo typerende zwijgzaamheid wordt overdonderd door een stortvloed van woorden die als bruisende golven tegen kliffen dwepen. Nog enkele maanden en alweer is een zielsgenoot uit zijn leven verdwenen. Mensen komen en gaan, tot we zelf voor altijd gaan. Zelfs de herinnering blijft niet bestaan.
’Schenk dat meisje nog een pint’ roept hij naar de kelner.
En?
   Ja, en met U?
Ja, ook goed.
   Meende je dat nu echt?
Wat meende ik?
    Dat van dat meisje.
Neen, dat was maar om te zeveren. Bij jou merk ik dat leeftijdsverschil niet eens. Er hangt een herfstblad in je haar. Mag ik een beetje tabak van je lenen?
   Zullen we wat roddelen over collega's?
Oh ja, fijn. Wie begint?
    Jij. Zeg iets over Theofiel.
Theofiel is een dommerik. Arthur is goedaardig en Gustaaf is best aardig. Nu is het jouw beurt.
    Ik ben dezelfde mening toegedaan.
Is dat alles?
    Neen, Jacquelinne vind ik een trezebees.
Weet je nog toen we op stap gingen met die pater en die lesbische vrouw? Jij moest hem zonodig vragen of hij in God geloofde.
    Natuurlijk geloofde hij in God.
Vanwege de muziek legt hij zijn rechteroor rakelings aan haar mond te luisteren. Hij voelt de wind van haar spraak terwijl zijn neus in haar haren verstrengeld geraakt. Het is een noodzaak om elkander te verstaan.
    Eet jij graag kip?
Ja, op voorwaarde dat het een Mechelse koekkoek is.
    Waarom een Mechelse koekoek?
Omdat die minstens een uitloop van negentig dagen heeft voor ze hem slachten op een kipvriendelijke manier. De verpakking zou ook milieuvriendelijk zijn.
    Weet je wat ik mis in deze stad?
Neen.
    Een minaret met een zanger erbij. Ik ben dat klokkengelui beu.
Voor ze weg gaan vraagt hij haar beleefd of hij aan haar haren mag ruiken.
’Doe maar’ zegt ze.
Ze geurt anders dan zij bij hem.
Voor het slapen gaan zitten ze nog op een stenen trap aan het gras. Hij op blote voeten. Zijn sokken liggen op het tapijt.
’Mijn broer heeft ooit geprobeerd om zelfmoord te plegen’ zegt ze.
Dat ze dat hem vertelt grijpt hem zodanig aan dat hij in al zijn dwaasheid vraagt: "Uw oudste of uw jongste broer?".
Ze zegt: ’Ik ga mijn tanden poetsen en dan ga ik slapen’.
   En hoe voelt ge u nu?
Zwak en gelukkig. Morgen vertrekken we.
Dan kust ze hem vluchtig op de mond.
Die nacht kon hij de slaap moeilijk vatten. Ze had hem naar de logeerkamer gebracht. Naast het bed stond een groot onafgewerkt schilderij. Toen ze het licht uit deed was het pikkedonker. Thuis was hij gewoon om onder een dakvenster te slapen. Daar zag hij het maanlicht en met wat geluk bij een onbewolkte hemel, keek hij zichzelf tussen de sterren in slaap. Slapen in het hiernamaals noemde hij dat.
In dit donker nu, toveren haar woorden beelden in zijn geest. Fragiele zinnen als een schilderij, die niet schreeuwen maar verlangen, spuwsel van de geest. Gefluister van gevoelens in een werkelijke onwerkelijkheid. Moest het kunnen zou hij nu nachtelijk over de grens van water en land gaan. Nog denkt hij verder in iets dat kerft. Dan gaat hij zijn eigen weg in een uiteindelijke slaap.

14-12-2007, 23:23 Geschreven door warket
Reageren (0)

14-12-2007, 21:53 Geschreven door warket
Reageren (0)

10-12-2007, 22:41 Geschreven door warket
Reageren (1)

08-12-2007, 23:20 Geschreven door warket
Reageren (2)

06-12-2007, 21:25 Geschreven door warket
Reageren (3)

06-12-2007, 00:00 Geschreven door warket
Reageren (2)

05-12-2007, 16:53 Geschreven door warket
Reageren (0)

02-12-2007, 02:16 Geschreven door warket
Reageren (1)

01-12-2007, 21:39 Geschreven door warket
Reageren (1)

Men zegt dat dromen bedrog zijn.
Vannacht had ik een vreemde droom. Ik voelde iets in mijn keel maar kon er moeilijk bij. Het voelde aan als een hespenvel. Toen ik er uiteindelijk in slaagde om het uit mijn keel te trekken bleek het een meterslang lint te zijn.
Nadien zag ik een kind dat zo jong was dat het amper kon lopen. Ik stond in een winkel toen het tastend aan de mensen binnen kwam. Iedereen ging afgrijnzend opzij.
Toen het kind me aanraakte boog ik me voorover en nam het in mijn armen. Dan zag ik pas dat het blind was.
Ik probeerde te achterhalen waar het vandaan kwam  maar het brabbelde voortdurend een onverstaanbare taal.
De omstanders hadden ondertussen een agent erbij gehaald. Zodra hij het kind zag liep hij meteen weg.
Tot mijn verbijstering begon het kind een stinkende groene brij  uit te braken. Ik nam mijn fiets en spurtte weg langs smalle straten tot aan een wegversperring vanwaar ik in het donker te voet verder ging.
Zo kwam ik in een kasteel op een groot feest terecht. Aan het plafond hingen enorme koperen luchters met brandende kaarsen. Ik zag een dame die ik van vroeger kende, flirten met voorname personen. Ik stond er dichtbij naar te kijken terwijl iemand de onnoziliteiten uit haar leven tegen me vertelde. Ze herkende mij. We gingen tesamen weg. Ze stuurde roekeloos de wagen naar een ondergrondse parking. Op het tiende verdiep was een restaurant. Het duurde lang eer we er geraakten want de lift bengelde voortdurend. Meermaals moesten we uitstappen om onvolkomendheden te verhelpen.
Zij was een gekende klant daarboven. Ik bestelde een meergangenmenu. We dronken witte wijn. De bediening liet lang op zich wachten. Ze was wispelturig en nonchalant. Is ze weeral niet content, fluisterde de ober onopvallend in mijn linker oor. Ik voelde me onwennig door haar gedrag en tegelijkertijd genoot ik ervan.
Ik betaalde de rekening. We gingen te voet naar het leegstaand huis van mijn grootmoeder. Er liepen mensen op straat. Op het trottoir klemde ze haar lichaam om het mijne. Ook al was dat een heerlijk gevoel, ik voelde me gegeneerd voor de voorbijgangers op de stoep.  
In het huis had ik in het verleden al een invasie van kakkerlakken overleefd. Elke maand probeerden ze massaal binnen te dringen. Je hoorde ze van ver afkomen. Ik had telkens net de tijd om alle kieren en gaten dicht te maken. Mijn grootmoeder hebben ze op een keer opgegeten.
We sliepen helemaal boven. Toen ik ‘s nachts beneden ging plassen zat mijn grootmoeder in de keuken en schreeuwde ze bekijvend: "Hoe is dit toch mogelijk. Maak dat je wegkomt!".
Ik ging dan maar naar een voordracht van een jeugdvriend. Zijn naam is Kamiel.
Toen Kamiel het podium opstapte begon hij tot mijn verbazing te zingen. Zijn lichaam kronkelde en tolde tot hij op zijn rug viel. Eindelijk begon hij dan zijn gedichten voor te dragen. Het was muisstil in de zaal.
Later op de avond is hij schielijk overleden.
Ik had een beeld gemaakt dat ik hem net te laat als symbool voor onze vriendschap kon schenken.
Uiteindelijk hadden ze Kamiel  zijn lichaam gemummificeerd en opgebaard in een witte heldere kamer.
Mijn oudste zoon was bij mij. Deze keer vroeg hij mij geen bladgoud meer te eten te geven, maar troostte hij me in mijn ondraaglijk verdriet.  Kamiel zijn zus zei  dat ik zijn overblijfsel mocht meenemen  als iedereen vertrokken was. Zijn ouders keken me bekijvend aan.
‘s Anderendaags was de witte heldere kamer verlaten. Ik wikkelde hem in een linnen zak en bond hem op mijn fiets.
Ik zeulde hem overal mee en vertelde tegen iedereen die het horen wou: deze mummie was een jeugdvriend en hij noemde Kamiel.
Samen met mijn zoon dwaalde ik door onherbergzame gebieden, sliepen we in spelonken en was mijn verdriet verdwenen. Ik probeerde Kamiel zo goed mogelijk te bewaren. En dan onverwacht in een getijdestorm waarvan ik met mijn zoon aan het genieten was, daagden Kamiel zijn ouders op. Ze vroegen of ze hem nog eens mochten bekijken.  Toen ik de linnenzak open maakte waren er ledematen verdwenen. Ik voelde me diep beschaamd, maar ze vonden het niet erg.

01-12-2007, 16:23 Geschreven door warket
Reageren (2)

28-11-2007, 23:16 Geschreven door warket
Reageren (2)

25-11-2007, 16:50 Geschreven door warket
Reageren (1)