Ze hadden gehoopt nog voor het schemer terug te zijn maar zo was het niet. Ze plukte per ongeluk de voorlamp van haar fiets. Daarna dronken ze trappistenbier. De tafel kantelt af en toe door zijn schuld terwijl ze spreken over schoonheid en nog niet gemiste kansen.
’Ik hou van steen en weet niks van metaal. Ik doe niets liever dan steenkappen’  zegt ze.
Ze had net met een bijna vanzelfsprekendheid de elastiek uit haar paardenstaart getrokken en in één beweging haar haren los geschud.
’Het  is fantastisch hier eens samen te zijn, en zie die mensen om ons heen’ antwoordt hij. Niet toevallig zitten ze aan een  ronde tafel in gesprek. Een beetje overspelig in loslippigheid, denkt hij achteraf. Goh, wat maakt het uit? We zijn allemaal aan elkander gelijk.
’Hoor je die muziek?’ vraagt ze.
’Links of rechts?’
’Rechts. Ik vind het een mooi stuk’
Eerst bleven ze zitten tot de lucht rozig werd, daarna tot zonsondergang en uiteindelijk is het donker geworden met een beetje kilte in het straatlicht. De tafel wiebelt en het trappistenbier schuimt opnieuw.
Nu, in het weinig licht, herkent hij haar nauwelijks uit haar dagelijksheid. Haar anders zo typerende zwijgzaamheid wordt overdonderd door een stortvloed van woorden die als bruisende golven tegen kliffen dwepen. Nog enkele maanden en alweer is een zielsgenoot uit zijn leven verdwenen. Mensen komen en gaan, tot we zelf voor altijd gaan. Zelfs de herinnering blijft niet bestaan.
’Schenk dat meisje nog een pint’ roept hij naar de kelner.
En?
   Ja, en met U?
Ja, ook goed.
   Meende je dat nu echt?
Wat meende ik?
    Dat van dat meisje.
Neen, dat was maar om te zeveren. Bij jou merk ik dat leeftijdsverschil niet eens. Er hangt een herfstblad in je haar. Mag ik een beetje tabak van je lenen?
   Zullen we wat roddelen over collega's?
Oh ja, fijn. Wie begint?
    Jij. Zeg iets over Theofiel.
Theofiel is een dommerik. Arthur is goedaardig en Gustaaf is best aardig. Nu is het jouw beurt.
    Ik ben dezelfde mening toegedaan.
Is dat alles?
    Neen, Jacquelinne vind ik een trezebees.
Weet je nog toen we op stap gingen met die pater en die lesbische vrouw? Jij moest hem zonodig vragen of hij in God geloofde.
    Natuurlijk geloofde hij in God.
Vanwege de muziek legt hij zijn rechteroor rakelings aan haar mond te luisteren. Hij voelt de wind van haar spraak terwijl zijn neus in haar haren verstrengeld geraakt. Het is een noodzaak om elkander te verstaan.
    Eet jij graag kip?
Ja, op voorwaarde dat het een Mechelse koekkoek is.
    Waarom een Mechelse koekoek?
Omdat die minstens een uitloop van negentig dagen heeft voor ze hem slachten op een kipvriendelijke manier. De verpakking zou ook milieuvriendelijk zijn.
    Weet je wat ik mis in deze stad?
Neen.
    Een minaret met een zanger erbij. Ik ben dat klokkengelui beu.
Voor ze weg gaan vraagt hij haar beleefd of hij aan haar haren mag ruiken.
’Doe maar’ zegt ze.
Ze geurt anders dan zij bij hem.
Voor het slapen gaan zitten ze nog op een stenen trap aan het gras. Hij op blote voeten. Zijn sokken liggen op het tapijt.
’Mijn broer heeft ooit geprobeerd om zelfmoord te plegen’ zegt ze.
Dat ze dat hem vertelt grijpt hem zodanig aan dat hij in al zijn dwaasheid vraagt: "Uw oudste of uw jongste broer?".
Ze zegt: ’Ik ga mijn tanden poetsen en dan ga ik slapen’.
   En hoe voelt ge u nu?
Zwak en gelukkig. Morgen vertrekken we.
Dan kust ze hem vluchtig op de mond.
Die nacht kon hij de slaap moeilijk vatten. Ze had hem naar de logeerkamer gebracht. Naast het bed stond een groot onafgewerkt schilderij. Toen ze het licht uit deed was het pikkedonker. Thuis was hij gewoon om onder een dakvenster te slapen. Daar zag hij het maanlicht en met wat geluk bij een onbewolkte hemel, keek hij zichzelf tussen de sterren in slaap. Slapen in het hiernamaals noemde hij dat.
In dit donker nu, toveren haar woorden beelden in zijn geest. Fragiele zinnen als een schilderij, die niet schreeuwen maar verlangen, spuwsel van de geest. Gefluister van gevoelens in een werkelijke onwerkelijkheid. Moest het kunnen zou hij nu nachtelijk over de grens van water en land gaan. Nog denkt hij verder in iets dat kerft. Dan gaat hij zijn eigen weg in een uiteindelijke slaap.