Ik moest niet lang zoeken naar de Vanderachterstraat. Het huisnummer was ik vergeten, maar ik herinnerde mij nog de verharde verfborstel aan de voordeur die als deurgreep diende.
Atelier Dujardin, één van de smalle rijhuizen in een al even kleine straat waar sporadisch een auto zich een weg baant tussen het voetpad en geparkeerde voertuigen.
De gevel is helemaal dicht gegroeid.
In de zomer zit die vol met bijen, vertelt hij mij.
Hij stond me op het voetpad op te wachten.
Het is bijna een jaar geleden dat we mekaar nog ontmoet hebben. Zijn voorkomen is onaangetast gebleven in de ratrace van het bestaan.
Nog steeds diezelfde glimlach die zelden voluit gaat. Functioneel gekleed, weinig tijd om naar de kapper te gaan en vingers waarvan je niet anders kan vermoeden dat ze verbonden zijn met een of ander kunstobject.
Ik herinner me nog die dag in Toscanië, toen hij me vroeg om met hem keien te zoeken in een laagvlakte. De hele dag bracht ik hem stenen van afwisselend formaat terwijl hij die nauwkeurig sorteerde en in een voor mij onwillekeurig patroon zorgvuldig stapelde.
Daarna lag hij er gedroogd hooi tussen dat hij ’s avonds in brand stak.
Toen ik ’s morgens opstond en ernaar keek vanop een heuvel zag ik een stenen vagina in het dal.
Kom binnen.
Ik heb camembert en Chileense wijn meegebracht.
Ik volg hem langs een smalle gang naar een vertrek van vier meter op vier. Het ruikt er naar lijnolie, terpentijn en andere in flessen bewaarde producten.
Voor het venster, dat uitgeeft op een minuscuul overdekt binnenkoertje, hangt de koersfiets van zijn vader. Een prachtexemplaar uit de jaren zestig. De chromé is nog intact.
De rest van het vertrek viert hoogtij met wanorde. Pas wanneer ik aandachtig rond kijk ontdek ik de souvenirs die elke vierkantecentimeter van de muren en horizontale vlakken opeisen.
Dit is mijn fetisjkamer, zegt hij met een zekere tevredenheid.
Ondertussen improviseren we een tafel met schone wijnglazen en drie stoelen.
   Dat is mijn grootvader aan de muur.
Je hebt hier ook drie kruisbeelden staan.
   Ja. Een daarvan draagt een ivoren heilige.
Hoe is het met uw dochter? Ik heb vernomen dat je nu grootvader bent.
Er wordt op de voordeur geklopt. Een derde persoon. Gelukkig hebben we drie stoelen.
   Kom erbij zitten, Jean Pierre. En hoe gaat het met u?
Bwa, het gaat. Ik heb vandaag geplamuurd en we zijn naar de biomarkt geweest.
Jean Pierre is zelden uitbundig. Volgens hem komt dat doordat de wereld zichzelf teveel onrecht aandoet. De mensen leven te oppervlakkig. Niemand heeft nog tijd om stil te staan.
Jaren geleden hebben we in Bretagne onder ons twee op een uit de zee uitstekend rotsmassief de nacht doorgebracht.
Overdag, toen het water zich teruggetrokken had, gingen we er langs een zandvlakte naartoe.
Nog voor zonsondergang  waren we omringd door de opkomende zee.
We zagen een vuurtoren en hoorden de golven klotsen.
Die nacht heb ik als een bezetene tamtam gespeeld terwijl Jean Pierre probeerde te slapen.
Het was toen volle maan in een reusachtige sterrenhemel.
Lang blijven we hier niet tesamen. Over grootse dingen wordt niet gepraat. Dat hoeft ook niet. We leven ons bestaan.
Vooraleer ik weg ga, ga ik plassen. Het toilet is boven naast de werkkamer. Die is opgeruimd.
Naast de trap hangen drie tableau’s onafscheidelijk aan de muur.
Zie dat ge die niet appart verkoopt, zeg ik nog.
Drie eigenzinnige zielen groeten tot weerziens.
Ooit.
Scheuten bloeien uit de grond. Een schreeuw de moeite waard.

28-05-2008, 00:18 Geschreven door Michelly