Piemonte, donderdag 12 juni 2008

 
Beste,

 
Laat ik dit schrijven beginnen in de meest eenvoudige vorm: ‘Hoe gaat het met U?’ en om mijn vraag concreter te stellen: ‘Hoe gaat het met de gezondheid?’
Zelf verblijf ik momenteel in Piemonte, wat letterlijk ‘aan de voet van de bergen’ betekent.
Ik zal deze brief pas bij mijn thuiskomst versturen omdat ik het huisnummer van uw woonplaats vergeten ben.
Waarom schrijf ik deze brief vraagt U en ik zich af.
‘Zomaar’ zou een oneerlijk antwoord zijn van mijnentwege. Laten we het achterwege houden.
Elke dag schrijf ik op dezelfde plaats een vijftal regels voor deze brief bestemd.
Gisterenavond bij het omkleden had ze voor de spiegel gestaan. ‘Die spiegels zijn zo confronterend. Ik heb geen mooie benen’ had ze gezegd.
Nu ligt ze gekruld onder de lakens. Voorzichtig vang ik langs een kier in het gordijn een glimp van het buitenlicht. Dan schuif ik het gordijn weer dicht om haar niet wakker te maken.
Ik ga buiten.
Van op een grasheuvel zie ik wijnstronken en schrik wanneer een vlieg dicht voorbij mijn oor raast.
Is het het geluid van de wind die in de bomen blaast of het geraas van de benedenstad dat ik hoor?
De dag herleeft.

            Scarnafigi 13h

Luister hoe de mussen ’t sjilpen
speels kwinkelen in het gloeiend middaglicht
met glijdende zwaluwschaduwen over het asfalt.
Op het terras verschuift licht de tijd
tot een oude man met zwarte mouwen
het dorpsplein aan fietst
en zijn polshorloge gelijk zet met de klok.

Voor mezelf bestel ik een glas bier en voor haar witte wijn. Wanneer de winkel hiernaast opnieuw de deuren opent koop ik een hoed van stro.
Vanmorgen had ze in Verzuolo water gekocht voor onderweg. Voorbij ‘Bar Centro’ moesten we schuin linksaf naar Manta om dan verder te gaan naar Saluzzo.
Daar hadden we in een buitengalerij cappuccino gedronken en naar passanten gekeken. De tafel wiebelde.
Leun niet tegen de tafel, anders gutst het melkschuim uit de tas’ had ik haar gezegd.
 

            Avond

Ik schat de tijd aan de hand van zeventien handgeschreven regels. Dan moet het nu 19h45 zijn.
Het regent niet voor lang. De wind waait zacht en de drie bomen waaronder ik zit voorkomen voorlopig regendruppels op dit blad papier.
Gisterenavond had ik nog naar verre bliksems gekeken die wolken schichtig deden oplichten.
Deze plaats zou U aanstaan, beste schoolkameraad.
Vorige nacht ben ik in een droom Guido tegen gekomen. Vijfendertig jaar geleden hadden we elkaar voor het laatst ontmoet. Sindsdien is Guido blijven groeien en draagt hij een trapladder met zich mee. Het is een hulpmiddel voor oogcontact als je met hem praat.
Vooraleer ik de trapladder op klom omarmden we elkaar en kwam iemand haastig vertellen dat mijn woonst door een onweer was vernield.
 

            Venasca, 14 juni 2008 koffieterras.

Ze bladert in ‘de helaasheid der dingen’ terwijl ik notities in mijn dagboek maak en veel zin heb in grapa.
‘Love milk, fruit, chocolate and grapa’.
Mensen komen en gaan, net zoals die Italiaan aan de tafel naast ons die kuchend aan een door teer verbruinde sigaret lurkt, of die vier motards die met veel tumult aan het benzinestation stopten en nog kinderen bleken tee zijn toen ze hun helmen af deden.
Is dit leven niet als een snel kolkende rivier, waarin het schuim door obstakels een uitdrukking is van moed?
Misschien is het wel een langdurige heildronk op wat ons te wachten staat.
Nog voor mijn thuiskomst heb ik uw heengaan vernomen, beste zielsgenoot. Zinloos om deze brief nog te versturen.
Het zou U verheugd hebben te weten dat ik niet bedroefd ben. Ge hebt de moed gehad te leven zoals gij het zelf wilde.
 

            Groet.