Het weer is wisselvallig. ’s Middags heeft het geregend. Dan scheen weer de zon en daarna werd het grijs.
Ik fiets met opgestroopte mouwen zonder jas. De temperatuur is ’s morgens ook zacht. De grijze lucht schittert nog. Ik zie opnieuw een wesp in een boterbloem. De klaprozen blijven bloeien.
Eigenlijk heeft het vandaag niet veel geregend, zegt Stef.
Neen, vanmiddag een uurtje maar, antwoord ik.
Ik heb zonet een bakharing gegeten. Mijn huisgenoten lusten dat niet. Bakharing moet ik buiten roosteren en op eten.
De milt is een delicatesse. Haringmilt met een snee roggebrood.
De hond ligt nu over mijn blote voeten. De vogels beginnen te comuniceren. Mensenlawaai vermindert en de dorpsklok slaat acht keer.
Ik riek aan mijn pols naar de voorbije dag. Het begint te waaien.
Hoe-hoe ‘ erkoe kirt een bosduif vanuit de zilverberk en een troep ganzen vliegen kwetterend over. Daarna zijn het merels die nog spreken. De nachtegaal heeft het laatste woord.
Vannacht zal blauw het donker opnieuw in lichtvlagen verlichten en wezens op reis in een droom verbazen. Dan nog blijft de maan en alles bestaan. Zal ik ’s morgens ontwaken, gaan plassen, een tas koffie met een eerste sigaret en daarna een tocht langs een nieuwe dag beginnen.
De lucht blijft grijs en toch is haar licht verblindend.
Hoe-hoe ‘ erkoe!