War en Tek zijn asielzoekers in het heelal (assielzoekers in het heelal is een gepikte uitdrukking van Dewulf). Zo vormen ze Tekwar in de fantasie van Warket. Tekwar is fictief. Warket bestaat en probeert de schizofrene limiet van de werkelijkheid te overschrijden. Vanop de met bladeren bedekte trappen licht de bestaande het fictieve in over de bomen die verder ruiven. Dat hij dat met bevende vingers uit de voorbije nacht doet hoeven Tek en War niet te weten. De bomen ruiven verder, de trappen zijn bedekt met geelbruine bladeren. Tout court. Ik heb de slechte gewoonte om mijn verjaardag onafgebroken twee dagen lang te vieren. Zalig om hier op die trappen alleen te zitten in opflakkerend zonlicht. Er zit een vlieg op dit blad. Een valt een blad op dit blad. Een heavy weight paper for pencil. Het leven suist in de oren. Wat doe ik hier, vraag ik me af. Tek, hij heeft vannacht Oer en Eva ontmoet. Straks heeft hij een afspraak met iemand die een onduidelijkheid gaat verduidelijken. Hij vertelde me zonet dat hij op een schaduw van een gebouw gepist heeft. Ook heeft hij een gedicht in een leeggedronken fles gestoken en in een rivier gegooid in de hoop dat iemand het zou lezen. Een embryonaal mysterie is dat, War. Is het nog niet genoeg geweest sinds gisteren? Neen, in feite niet. Onderweg sla ik af naar een plek waar ik een jaar eerder een verwaarloosde kinderpop gevonden heb. Ik bewaar ze in een oude kelder vol spinnenwebben. Mijn bakstenen kelder met een aarden vloer. Koel in de zomer, killig in de winter. Een oase voor alleen zijn waar peinzen ophoud. De pop zit met een verwilderde blik op een stapel bakstenen. Als ik naar haar vuil kleedje kijk denk ik aan de bezitter die nu volwassen moet zijn. Als kind had ik een aapje. Het had van die zachte roze oren waarin ik bij het slapen gaan mijn geheimen influisterde. Ik verklapte het de geheime paden die naar mijn kampen in het bos leidden, waar ik mijn houten zwaarden verborg. In mijn puberteit heeft mijn moeder het aapje weggegooid. Het had zijn oogjes en een oor verloren. Dat was het eerste grote verlies in mijn leven. Nu heb ik sinds vorig jaar opnieuw een pop. Ik ga ze bewaren net zoals mijn verhalen voor de rest van mijn leven, want nu ben ik mijn eigen baas.
Reacties op bericht (2)
17-09-2007
ongetiteld
Ja, zo gaat dat. Tot op het bot. Anders is het de moeite niet waard Titipoes.
Het genoegt mij dat ge in een fragment deelachtig geweest zijt met wat ik geschreven heb.
17-09-2007, 21:21
Geschreven door warket
Voor de hoeveelste keer....
tot op het bot, Warket? Tweemaal herlezen, dubbel genot heet dat.
17-09-2007, 19:55
Geschreven door Titipoes
Over mijzelf
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
Ik ben een man en woon in de wereld (de wereld) en mijn beroep is zien bouwen.
Ik ben geboren op 11/09/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles.
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
