Wat vind gij het bekoorlijkst: de voor- of achterkant van een vrouwenlijf?
Wat zegt u?
Ik vroeg wat u bekoort: de foef of de billen?
De ogen, antwoord ik.
Hij kijkt beteuterd. Sta hier niet te liegen tegen mij.
Het is vroeg. De rijm is nog niet verdampt. Hij vraagt of ik ook een druppel wil.
Ondertussen wringt hij een fles goedkope wodka uit zijn binnenzak.
Het is Marcel die me stond op te wachten aan de sint-jacobskerk. Puur toeval, zou je zeggen.
De foef en de bilspleet begeer ik al vanuit mijn kindertijd, vervolgt hij na een stevige dronk.
Ze stinken naar kak en pis als ze ongewassen zijn en toch zijn ze geliefkoosd in mijn leven.
Voor mij de ogen, zei ik opnieuw.
Ga je nu de hele tijd blijven liegen, schatert hij. Moet ge echt geen druppel proeven?
Een proevertje maar.
Ik vind het min of meer walgelijk om aan die teut te drinken. Wie weet waar hij met zijn mond vannacht ingezeten heeft.
Ik neem een slok uit respect voor deze wilde die zo afstotend en vertederend kan zijn.
Wat doet ge momenteel voor de kost, vraag ik, ons laatste gesprek indachtig.
Alles in het zwart. Heb je voor mij geen klus die een ander niet wil doen?
Neen, dat kan niet, dat mag niet. Terwijl ik dat zeg bekijkt hij mij onbegrijpend, meewarig aan en  zegt:
het is de moeite waard om mekaar nog eens te zien.
Ja, zeg ik. Het verdient respect.
Ons gesprek dat oerkreten bedwelmt, is onmogelijk te beschrijven in mijn woordenschat.
Voor ik voortga zeg ik nog: het zijn de billen die me het meest intrigeren maar de ogen zijn het bekoorlijkst.
Hij knikt en vraagt: intrigeren, wat betekent dat? Dat is wat jij de waarheid noemt. Verdwijn nu maar uit mijn leven tot de volgende keer.
De gedachte aan Marcel zal me de rest van de dag achtervolgen. Zijn postuur van kleine gestalte met te grote gekloven handen blijft op mijn netvlies gebrand. Telkens als ik iemand tegenkom denk ik: sta hier tegen mij zo niet te liegen.