De inkt is mijn bloed, zei een begeestigd schrijver. Als
ik schrijf voel ik mijn hartslag langs mijn vingers op mijn pen
overslaan, vervolgde hij. Mijn zinnen zijn mijn hartslag. Ik kan hem
begrijpen. Vanmorgen ben ik om kwart na vijf opgestaan. Ik was vroeg slapen gegaan. Eerst
las ik andermans gedichten waarvan een gedicht me zo bekoorde dat ik
meteen begreep dat de dichter met zestien zinnen iets schreef waaraan
ik zestien bladzijden schrijfsel zou besteden. Zelfs daarmee zou ik
haar uitdrukking niet eens evenaren. Ik zal het gedicht herlezen bij
zonsopgang. Wanneer het klaar wordt is de hemel witdicht. Mijn pa, ma en de kinderen komen brunchen. Er is nog zoveel te doen. Ook
zij komt vroeg beneden. Eerst rond zeven uur om een plasje te doen.
Daarna sluipt ze terug naar boven. Een uur later is ze definitief bij
mij. We beginnen eraan. Ik het vuile werk, zij de finesse. B en E
zijn tot mijn verbazing met de fiets gekomen. Als ik E welkom zoen voel
ik dat haar rode kaken ijskoud zijn. B zijn fiets rammelt als een
tam-tam, te platte banden, heeft nauwelijks nog remvermogen en het
achterlicht werkt niet. Hij waait mijn bekijvende vaderlijke
bezorgdheid met een ontwapenende blik meteen weg. Ze zijn drie
kwartieren te laat. Ik stond net op het punt om niet meer te wachten om
de tafel te dienen want onze pa en ma zijn altijd op tijd. Ommelet met spek, chipoletta met bonen in tomatensaus, souflé, kaas, soep...... Zelf
heb ik de meeste tijd in de keuken doorgebracht. Niet alleen om
praktische redenen. Lang kan ik sowieso niet op eenzelfde plaats
blijven zitten en bovendien versta ik niks van tafelgekwetter. Dat komt
door die dovemansoren. Mijn pa is op korte tijd veranderd. Hij is de
passie kwijt geraakt. Zelfs hout interessert hem niet meer. Ik ben er
te oud voor geworden, zegt hij. Er zit een bij op mijn hand. Als ze
vliegt voel ik de zucht van haar vleugelslag. Verdwaald uit de zomer
rusten we beiden uit. Ik zal deze winter overleven. Zij niet. Ook niet
in dit huis. Ze weet het niet eens. Het voorspelbare weten behoort niet
tot haar overlevingsdrang. Ze rouwt niet. Ze steekt me niet. Daar is
geen reden voor. Deze dag is goed geweest. Ik kijk naar het
houtsvuur, naar de grens van dansend blauwrode vlammen die puntig in
het niets verdwijnen.
Reacties op bericht (3)
03-11-2007
Beleving
prachtig fragment uit 'een eeuwigheid' van voel en beleving in een eindig leven...zouden we - het voorspelbare weten - willen vasthouden of juist loslaten...De laatste alinea is een prachtig gedicht ...neergezet in prozavorm...oh zo mooi!
03-11-2007, 09:15
Geschreven door kerima ellouise
02-11-2007
Heerlijk stukje
Prachtige sfeerschepping. Ik ben een beetje jaloers.
02-11-2007, 19:10
Geschreven door Fikske
Het zoveelste...
tipje van je levensluier opgelicht, heerlijk om deelgenoot te mogen zijn.
02-11-2007, 00:35
Geschreven door Titipoes
Over mijzelf
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
Ik ben een man en woon in de wereld (de wereld) en mijn beroep is zien bouwen.
Ik ben geboren op 11/09/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles.
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
