‘ Ik ben nog niet wakker’ zegt volle maan. Nog zeven kilometer te rijden. Ze zijn gestopt in bergachtig gebied
Het houtskool gloeit. Het ruikt hier naar braadsel. Varkensrib voor hem. De kerstsfeer is verdwenen. Er kruipen zomervliegen over de tafel.
Na het eten laat ikbijhaar een wind, krijgt hij nog een half glas wijn en dopt volle maan een vetplekje op dit blad papier. Ze weet dat het mag. Dan rijden ze naar het huis. Marco is zo gelukkig en beschonken dat hij ikbijhaar op het voorhoofd kust. Er komt iemand met een beladen muilezel uit het gebergte. Het pad is zo smal dat de man achter de muilezel loopt. Bergopwaarts houdt hij de staart vast.
Zijbijmij steekt het haardsvuur aan met dennenappels. Het schemert. Ikbijhaar voelt de stilte. De bergkammen hebben een levenslijn. Het duurt niet lang meer of het wordt donker. Marco zal moe worden.
De avond valt over de vallei. Sidder...sidder...siddert het bloed door hun aders. Het is nooit genoeg geweest. Ongevleugeld zitten ze daar.
Marco ligt nu in foeutushouding in de zetel. Ze nemen er een foto van. Uiteindelijk wordt hij wakker en gritst hij ikbijhaar zijn asbak weg. Volle maan ontkurkt  een fles wijn. Uit nieuwsgierigheid eet ikbijhaar iets wat op een dwerg-groenepeper lijkt in één hap op.
”Blussen met brood en spoelen met ijskoud water!” roept volle maan. Op deze plaats klinkt gelach.
Rond zes uur ’s morgens verschijnt er licht in de lucht. Als ikbijhaar buiten gaat komt de hond aangelopen. Na de koffie kijkt hij vanop het boventerras naar de bergruggen. Het is fris. De tafel is met dauw bedekt. Ook zijn vingers worden koud en vochtig. Langzaam begint het zonlicht in het Oosten langs de toppen van een bergflank te glijden. De maan is nog duidelijk zichtbaar. Halve maan. Volle maan komt in kamerjas op het terras. Het is hier stil. De dauw kleeft nu ook aan zijn vingers. Hij wacht tot de zon over de bergrug verschijnt. Dan fotograferen ze hun schaduw op de witgekalkte muur. Thuis waait wellicht natte kilte door de naakte bomen. De zon beschijnt deze plaats van negen tot vier.
Na het ontbijt schenkt Marco zichzelf een glas witte wijn. Het is de laatste dag van het jaar. Ze hebben een boodschappenlijst gemaakt voor het avondmaal. Eten en drinken is belangrijk.
Wanneer het zonlicht laag komt te staan gaan ikbijhaar en volle maan appelsienen en citroenen plukken. Daarna volgen ze een smal pad naast een lager gelegen kleine rivier. Nog voor het schemert zijn ze terug. Zijbijmij heeft het vuur aangestoken. Champagne in overvloed. Ze pokeren naar het nieuwe jaar.
De dag daarna maakt Zijbij ikbijhaar ’s middags wakker. Hij zal met Marco eier- en tonijnsla maken. De dames wachten op het terras. Brunch!
Daarna gebeurt wat iedereen verwacht had: ikbijhaar plonst in het zwembad. Hij trekt zijn kleren aan, kijkt naar de schaduw van zijn pen en legt die neer op een verroeste tafel. De wind streelt de zonnewarmte van zijn rug. Hij gaat French-coffie maken.
Toch beter niet doen, zegt Zijbijmij.
Het plaveisel blijft warm aan zijn blote voeten. Er hangt een blaadje aan een draadje in de struik naast hem. De wolken staan stil. De kat ligt tussen zijn benen. Er is geen hout meer. De deur blijft dicht. Hij kijkt naar de aankomende avond met een J.D., een inktpot en tabak. De vrouw brengt hout. Binnen zijn ze blij. Hij is blij. De vrouw is blij. De bergrug is blij. Zelfs dit blad papier is blij. Het wordt duister. Hij zie niet meer wat hij schrijft.
Toost met olijven. Zijbijmij en Marco zitten bij het vuur. Zij leest. Hij staart, beluistert muziek. Dan neemt hij zijn instrument als een Gitan bij vuur.