8h: Met wind in de buik wordt ik wakker.
Zijbijmij strijkt een kledingstuk dat ze meteen zal aantrekken. Dan gaat ze
weg. Ik denk aan Kamiel, een jeugdvriend van
mij. Gisteren liet hij mij weten dat hij al maandenlang vecht in een ongelijke
strijd met zijn lichaam. Ze hebben net een nieuw boek van hem gepubliceerd. Hij
vroeg me of ik zou komen naar de presentatie ervan. Ik hou me taai, schreef hij
nog. 8h30: Onder een grijze lucht een tas koffie
en een zelfgedraaide sigaret. Gescharrel in letteren uit een half uitgelezen
krant.Het gaat zo snel. Zijbijmij heeft gevraagd om de was te
drogen. Op de slaapkamer staat een rek. Doe ik zo meteen. Eerst wil ik mij die nare
droom nog herinneren. Jij hield mij wakker in paniek met blauw
flitslicht in de kamer. Ik hield een baby zonder ledematen in mijn armen. Het
hoofd lachte de wereld toe. 11h: Vandaag schipper ik ondeskundig, doch
met interesse tussen wat ik zou willen doen en wat ik hoor te doen. Breakdansend zal ik deze dag niet
doorkomen. Hooguit wel mezelf onwaarschijnlijk schrijvelaarsachtig overtreffen
en halve waarheden tot de verbeelding sublimeren. 12h: Een boterham met kaas en
voorjaarskriebels in de tuin soigneren. Er druipt onverwacht een speekselgeut uit
mijn mond. De inwonende zoon is ook opgestaan. Ik ben de vader die papa noemt. Kijk naar die ouwe stoel in de struiken die
reikt naar afwezige tijden. Zie het uitgedroogde wijnglas van gisteren rood aangeslagen
staan. Het zijn getuigen in langzaam verderf. Deze dag omhult als een parasiet de tijd en
veegt de dood van tafel. Niet verplicht denk ik aan Kamiel. 16h: Terwijl ik zachtbeulend maretakken uit
bomen haal, woekerende bruidsluiers uit dakpannen snoei, kijk ik ernaar uit om
vanavond een kieken te braden met zelfgemaakte appelmoes. Daarna ga ik proberen
mijn leven te beteren want het is niet alleen van mezelf.
|