Weeral die ijle kop. Geef mij maar het bos vandaag.

Nog duizend dagen te leven. Niet omdat het zo is. Ik wil een kalender in dalende lijn, de tijd aftellen naar het duizendtal. Vanaf nu nog negenhonderdnegenennegentig dagen. Op de duizendste dag is het feest. Als je goesting hebt, kom dan maar af.

Het is lang geleden dat ik in dit woud ben geweest. Toen waren mijn oren nog niet zo slecht. Ik ben op zoek naar de plaats waar ik met zijbijmij gespijbeld heb van school. Ze was amper zestien. We hadden een stokbrood, kaas en limonade mee. Verscholen onder een den hebben we mekaar de ganse dag gekust. Ik had nog nooit borstjes gezien. De regen voelden we niet eens.

Het dennenhars en haar geur zijn in mijn geheugen gebleven. Ik ken nog de weg.

Eerst die varens door langs een onzichtbaar pad. Dan de open plaats waar het dennenbos begint. In het midden staat nog die grote den. Ook de jongen en het meisje liggen eronder nog te kussen.

De ouderling gaat zitten, spijbelt deze keer alleen en neuriet meera voor zich uit.

Verdorie toch, ik wil opnieuw beginnen en maak er vijftienduizend dagen van.

Een heel eind verder, op een onverharde weg, komt een vrouw veel jonger dan ik met een hond voorbij. Haar haren zijn nog pikzwart. Ze moet zo rond de dertig zijn. Ik kijk haar medelevend aan. Ze bekijkt me wantrouwig. Wat zit die jonge grijsaard tijdens de werkuren in dit bos te schrijven in een kladblok op een zadel?

Ze versnelt haar pas en roept kikkie tegen de hond.