|
Met een wolfshonds gevoel
besluit ik om te zwijgen,
te kijken
en te luisteren hoe ze
comuniceren in deze langste dagen.
We zouden haast het
beestige in dit leven
voorgoed vergeten moest
het avondlicht niet schijnen.
Ik kan beter zwijgen
maar zwijgen kan ik niet.
Een dag
zonnig zoals deze
beeld ik me in
zomaar als een ingeving
dat het de laatste dag
kan zijn.
Heb ik iets gemist
of heb ik nog iets te
doen?
Misschien vraagtekens
vermijden
of een fout verbeteren.
Ik ga ervoor
om die laatste ingebeelde
dag.
In mijn laatste dag
ga ik op zitbanken het
stadsgebeuren bekijken
en kwinkelieren in
overschot van tijd.
Het grafiet van potlood
komt in beweging.
In mijn fietszak steekt
een slijper.
Evident is dit schrifsel
niet.
Het is maar een
ingebeelde laatste dag
die dag van mij.
|
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
