Nummer eenentwintig gaat winnen.
Neen, nummer een.
Eenentwintig klinkt beter. Nummer een maakt geen kans.

Ik heb net gekozen voor nummer een omdat het zo kansloos is. Dat maakt de keuze spannend.
Ik kies voor eenentwintig omdat het zo kansig is.
Dan barst hij in lachen uit. Het verwondert de vrouwen niet eens. Ze zijn gewoon dat we af en toe
in alle ernst tegen elkaar zeveren.
Een van hen gaat uit de bol en drukt haar vrouwelijkheid onachtzaam tegen mijn verouderd lijf.
Vegetarische Lasagne is haar specialiteit. Ze luistert niet eens als ik iets zeg.
Het is hem niet alleen om het eten te doen maar om de bijeenkomst, het samenzijn. Onze gedachten
snuffelen met elkaar.
Buiten koersen wielrenners om te winnen. Er is volk op straat. Een chanse dat het zonnig is.
Ze spurten de laatste ronde. Wie wil nog champagne en chocoladetaart?

 Je schrijft altijd over datzelfde.
   Ja, ik kan het me niet laten. Vandaag heeft het geregend, gestormd, en uiteindelijk staan de sterren nu aan de hemel. Wat anders bewoog  komt nu samen in een stilstaand moment.
Ik zit er buiten naar te kijken samen met een onbestaande.
   Geloof jij in God, vraagt hij.
Door de ernst van het onbekende gegrepen antwoordde ik: ik geloof in de uitdeining  die ik in de verste verte niet kan zien. Wat daaraan voorafging is een mysterie.
Ik dacht uit het niets te komen en naar het niets terug te keren. Niet zomaar niets  maar
het "niets" als een vormloze ongestalte,
maar iets komt niet uit het niets, want moest dat zo zijn zou het niets zijn.
Dat we uit het niets in een bestaan terechtkomen heet dan ook een halve waarheid te zijn. We herinneren ons het voorgaande niet, dus noemen we het niets. Dat we naar het niets terugkeren is ook een zinsbegoocheling, want wat aan zijn einde komt sluit zich slechts in onze ogen en stapt door de duisternis  opnieuw tot in het licht. Als het leven breekt ontluikt het nieuwe op eigen kracht.
De onbestaande had tot nu toe gezwegen. Dan vroeg hij: wat bedoel je daarmee?
   Wel, antwoordde ik: wanneer de wind gaat liggen in mijn gedachten houd ik me bezig met daadwerkelijkheden. Eergisteren heb ik me uitgesloofd met bezigheden waarvan je achteraf niets merkt, alsof die bezigheden nooit hebben plaatsgevonden.
Moesten die bezigheden er niet geweest zijn, zou je merken dat ze niet hadden plaatsgevonden.
Ik wachtte tot de onbestaande me nog iets zou vragen maar hij was alweer verdwenen.
Ben jij God misschien, mompelde ik vooraleer in een zoete zorgeloosheid naar binnen te gaan.

Zijn die dagen van ons die voorbij zijn volledig verdwenen en is er niets van overgebleven?