mijn kinderen lezen wat ik geschreven heb
ze lachen in gedachten als ik ongeschoren in mijn onderlijfje
met tranende ogen een blad papier op de keukentafel leg
en vraag: wat vind je ervan

ik kijk naar hun gezicht terwijl ze het lezen, tel de tijd der begrijpbaarheid
herkenbaarheid kan ik niet verwachten

het is een huislijk ritueel

nog iemand anders is een zielsgenoot die samen met mij op een schalie met een griffel leerde schrijven : de melkboer brengt melk
zo gaat dat

mekaar een half mensenleven vergeten om dan bij toeval verbaasd te zeggen:

ben jij het?

die oude zat daar elke zondag net voor het middaguur aan de keukentafel op zijn toegeëigende plaats

de keuken zelf lag achterin en diende tegelijk als waskot en bergplaats

waar de keukentafel stond was het benepen klein

ik herinner me vaag een ruimte van vier meter op twee

toen niet zo klein vanuit kinderogen gezien

als vrijgezel kwam hij recht vanuit het café

bobonne kon er niet om lachen

hij deed het nochtans alleen op zondag

hij zat daar in zondagskostuum met gebogen rug voor zich uit te staren

alsof hij naar iets keek dat wij niet konden zien

uit zijn neusgaten stulpten witte haartjes van ouderdom

bobonne knipte die af en toe met haar kleermakersschaar weg

als kinderen vonden we die oude tof

we konden hem van dichtbij onder tafel besluipen

en bijna hardop zeggen: nonkel pie is ne vrouwenzot

hij bleef daarbij onverstoord zitten want hij was meer dan halfdoof

bij klokslag twaalf uur in de klokkentoren was het nog even wachten op de koekoeksroep uit het houten kooitje

dan werd de kippensoep gloeiend heet opgediend

dampende groengele soep met drijvende vetplasjes

terwijl wij de soep in ons bord blazend verkoelden

lepelde hij met bevende hand het deugddoend voedsel naar zijn lippen

om het dan slurpend over de tong  door het keelgat te slokken

dat slurpen, zo schaterde hij, was om zijn tong niet te verbranden

kippensoep slurp je op zen heetst tot het vet van de kin druipt

meer dan vijftig jaar later spookt die tafel redenloos door mijn gedachten

alsof het verleden me in klaarlichte  dag wenkt

ze diende ook het naaigerief en schaar

want bobonne was een kleermaakster toenertijd

als de mensen hun kleren in aanmaak kwamen passen

gebeurde het niet zelden

dat patronen en kleermakersschaar werden geruild voor koffie en gebak op die tafel van zondagse kippensoep

terwijl de dames het wereldnieuws van buiten de dorpsgrenzen vertelden

slopen wij onder de koffietafel

en keken onder de rokken

soms durfden we al eens in een stoutmoedige bui aan een chartel te trekken

niet om seksistische redenen

het was ons om de verrassing te doen

naar die verschrikte kreet luisteren

en dan als muizen schaterlachend

vanonder die tafel naar buiten stuiven

ik bedoel: alleen mijn broer en ik

aan die tafel werden bij feestdagen avondlijke elexiers gedronken

tenminste, als de oude erbij was

dan vertelde hij over amerika waar hij geweest was

en over weerwolven uit zijn kindertijd

hij had nog echte indianen gezien

en achter dwaallichten gezeten

zever niet man, zei bobonne

ge hebt al uw geld vanuit amerika aan de wijven verkwanselt

nietwaar, schreeuwde hij dan aangedaan

ik heb er landgoed, koeien en een varken mee gekocht

zonder reden denk ik aan de tafel, nonkel pie en bobonne

ze zijn allang vergaan

maar ze blijven in mijn gedachten bestaan

zou er dan toch iets onsterfelijk zijn?

die oude,

ja, echt waar

had zeven koeien, een os en een varken

de kippen waren er vanzelf bijgekomen zomaar vanuit het niets

een kraaiende haan op het aanrecht

ik kan het weten want bobonne ging er elke woensdag kuisen

mijn broer en ik mochten mee

in het huis waren drie kamers

de leefkamer, de slaapkamer en het salon

naast de leefkamer was een koeienstal met een houten deur

telkens als bobonne ging kuisen

slopen we naar de stal om naar de koeien te kijken

we slopen want toenertijd mocht niks

ik herinner me nog de waterput met zijn oneindige diepte

en die kleine varkensstal

dat varken zat daar niet voor het plezier ook al heette het Jhonny

het was zich om het vlees te doen

de oude maakte de varkensbrij uit patatten en selderij

een maand voor het slachten goot hij er in goede tijden wat bier bij

om het varken goede manieren te leren, zo zei hij

want het was bijna slachtrijp

in het salon stond een stoel met geklakkereerd leer en een eiken tafel

met op de kast een stenen geneverkruik

die plaats mochten we niet betreden

daar lagen de sacramenten van de oude

om gods vloek met een vierkante te verbannen

ik heb hem nooit in dat huis gezien

we zagen hem alleen op zondag bij bobonne vanaf het middaguur

op een dag hebben ze hem met een glimlach in de kruiwagen gevonden

morsdood

de pie is gestorven heette het dan

pas dan is bobonne te weten gekomen

dat hij de wijven niet kon laten

ze heeft de erfenis met zijn drie vriendinnen moeten delen

volgens mij is ze dat nooit te boven gekomen