Naast Henry Van de Velde nemen ook nog volgende Belgen deel aan de vormgeving van het tijdschrift "Van Nu en Straks" : de Oostendenaar James Ensor, de Gentenaar Georges Minne, nog uit Gent Theo Van Rijsselberghe, de Schaarbekenaar Georges Lemmen, uit Laken Xavier Mellery en, geboren in Brussel, Willy Finch. De meesten onder hen zijn lid van "Les XX" en zijn bevriend met Henry Van de Velde.Ook hen kan men dan sporadisch op "Vogelenzang" tegenkomen.
James Ensor is in 1860 in Oostende geboren en overlijdt er in 1949. Als begaafd kunstschilder studeert hij aan de Brusselse academie voor Schone Kunsten als leerling van Stallaert en Portaels. Ensor groeit vanuit een impressionistische techniek naar een persoonlijke vorm van vroegtijdig expressionisme toe. Hij is daarbij een fantast, die zijn ongemeen rijke verbeelding in een eigen vormentaal weet te verwerken. Als lid van "Les XX" leert hij Henry Van de Velde heel goed kennen en is dan ook een welgekomen gast in de lusthof van villa "Vogelenzang" . Vandaag nog is de graftombe van James Ensor te bezoeken in het kerkje van Mariakerke-Oostende.
Georges Minne, geboren te Gent in 1866 en overleden te Sint-Martens-Latem in 1944 is naast zijn lidmaatschap van "Les XX", ook bezieler van de eerste Latemse groep. Hij ondergaat sterk de invloed van Rodin. De uitlenging van zijn figuren en het vergrijzen van zijn tonaliteiten reveleren een vergeestelijkte inslag. Belangrijk voor zijn ontplooiïng is zijn relatie met de symbolistische dichters Grégoire Leroy, Vanlerberghe, Maeterlinck en Verhaeren. Hij is dan ook een sterk bindteken tussen "La Jeune Belgique" en "Van Nu en Straks". Het hoeft niet gezegd dat ook hij een welgekomen gast is in wat we vandaag het muguetbos noemen.
De Gentenaar Theo Van Rijsselberghe (Gent 1862-Saint-Claire 1920) verleent Henry Van de Velde als graficus en afficheontwerper heel wat medewerking bij de illustratie van "Van Nu en Straks", temeer daar hij in deze technieken aanleunt bij de " modern art " die Van de Velde zo aankleeft. Toch is hij voor alles een schilder die volledig kadert in het neo-impressionisme, waarvan hij vooral het pointilisme op fervente wijze toepast. Na 1910 keert hij nochtans meer terug naar een traditionelere schilderkunst.
Georges Lemmen (Schaarbeek 1865 - Ukkel 1916) is eveneens lid van "Les xx", alsook van "La Libre estethique" en "Vie et Lumière". Als schilder van portretten, landschappen en genretaferelen onderging hij de invloed van Van Rysselberghe. Tot 1900 werkt hij zuiver neo-impressionistisch. Nadien zoekt hij het meer in intimistische richting. Ook hij is in Kalmthout bij Henry van de Velde thuis.
Xavier Mellery geboren te Laken in 1845 en er overleden in 1924 volgt een opleiding voor decorateur. Hij wordt leerling van Portaels en ontvangt in 1870 de prijs van Rome. Hij reist doorheen Italië, Nederland, Duitsland Oostenrijk en Zwitserland. Zijn werk kent een opvallend decoratieve inslag, hetgeen het tijdschrift "Van Nu en straks" ten goede komt. Vlakmatigheid en gebruik van goud zijn daar symptomen van. Hij loopt vooruit op het symbolisme.
Willy Finch tenslotte, geboren in Brussel in 1854 en overleden in Helsinki in 1930 is een neo-impressionistisch schilder, akwarellist en keramist. Hij is leerling van de Brusselse academie en lid van "Les XX". Hij onderging sterk de invloed van Seurat's pointilisme en divisionisme. Hij wordt finaal directeur aan de School voor decoratieve kunsten in Finland.
( vervolgt)
- poëzie + -
(uit) Land en Leven in Vlaanderen (Stijn Streuvels - 1923).
Als de heide levend wordt, aan 't bloeien gaat, is 't alsof een wonderlijke adem, over 't oppervlak geblazen, heel de streek ineens aan 't gloeien heeft gebracht : één vloed is 't van 't edelste purper, een schuimende wijndroesem met vonken van levend vuur.
In een land met die ene horizontale streklijn, in die uiterste eenvoud, neemt de natuur de vorm aan van een oneindige grootsheid.
In deze droomwereld schijnt alle geweld onmogelijk, is 't of de vreemde elementen tot rust zijn gekomen, in eeuwige sluimer gedompeld liggen. Geen enkel gedruis dat van de afgelegen verte tot hier doordringen kan. Alle beroerte wordt hier getemperd door de etherische helderheid der heile luchten, in de doorschijnende zuiverheid van de dampkring.
De dag door beschrijft de zonnewagen zijn glorierit over de zilverbaan van het zenith, boven een wereld die verlaten ligt als een verschroeide planeet.
Zo, in afzondering, verlaten, eenzaam ligt de heide hier, heel vlak, heel wijd, in een tragische grootsheid met onbepaalbare pracht.
- actua + -
Tentoonstelling "DE KALMTHOUTSE OF GRIJZE SCHOOL". Deze tentoonstelling gaat door in de Markgraaf, Kastanjedreef, 59, te Kalmthout van 15 september t/m 11 november 2007. Open op woensdag, zaterdag, zon- en feestdagen van 14 tot 18 u. Info : 03/666.61.01
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Van Nu en Straks (8)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde terug op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
Zoals we reeds hebben aangehaald is Van Nu en Straks geen zuivere aangelegenheid van schrijvers en dichters. De letterkunde is uitdrukkelijk beleefd als een onderdeel van de andere kunsten.
In een dergelijke opvatting spreekt het voor zichzelf dat ook veel belang wordt gehecht aan de opmaak en de verluchting van het tijdschrift. Dit komt vooral tot uiting in de eerste reeks , die door haar uiterlijke art-nouveau - presentatie bij uitstek representatief is geweest voor de artistieke vernieuwing rond het einde van de 19-de eeuw. De illustrators hebben dan ook een belangrijke rol gespeeld in de totstandkoming van het tijdschrift.
De vader van de vormgeving van het tijdschrift is Henry Van de Velde geweest . Als lid van de Brusselse kunstkring "Les XX " kan hij heel wat kunstenaars uit deze kring bewegen hun medewerking aan het tijdschrift te verlenen. Henry Van de Velde heeft de oorspronkelijke Engelse "Modern Art", later ook de "Art Nouveau" of "Jugendstyl" genoemd, over de rest van Europa verspreid.
Hij is niet alleen bezeten van de "Modern Art", maar ook van de diepere gedachte die er aan ten grondslag ligt : dat kunst in dienst van de mens moet staan en dat alle kunsten moeten samenwerken aan de opbouw van een nieuwe en betere wereld. Zijn enthousiasme hieromtrent is zo groot dat hij de schilderkunst vaarwel zegt om zich "meer in dienst van de mens" aan de kunstambachten en de architectuur te wijden.
Hij geeft aan het tijdschrift bewust het schitterende uitzicht van de Engelse kunstbladen " Modern Style". Wie beseft dat de Engelse "Modern Style" de 20-eeuwse kunstrevolutie mogelijk heeft gemaakt, beseft ook onmiddellijk dat de voor een wijl bij ons in Kalmthout aangelande Henry Van de Velde niet de plaats heeft gekregen die hem toekomt in de Europese kunstgeschiedenis.
Wij Kalmthoutenaars denken nog altijd met heimwee terug aan dat enig mooie en voor ons zo zinvol schilderij "De Tuin van Kalmthout" dat nog altijd te bezichtigen is in het museum van München, de hoofdstad van de Duitse deelstaat Beieren. Het is een pareltje van neo-impressionistische kleurexpressie en het stelt de zandweg voor die van aan de villa Vogelenzang vertrekt om langs de Cassenboom het achteraf gekende Heuvelspadje te gaan vormen naar het station van Kalmthout.
En dan dat ongelooflijke verhaal van dat kunsttapijt "Het rode kindje Jezus in Vlaanderen". In zijn kunstambachtenperiode heeft Henry Van de Velde, eveneens met neo-impressionistische allures, dat monumentaal tapijt, dat vandaag nog valt te bewonderen in menig kunstboek , ontworpen voor de OLV-kerk van Kalmthout-centrum. Kalmthoutse meisjes hebben er zelf model voor gestaan : een uniek Kempens landschap met het kindje Jezus en de meisjes langsheen die kronkelende reeds naar de "new-art" lonkende wegen met zwierige vliegdennen. De kunstenaar biedt het tapijt aan, aan mijnheer Pastoor. Deze kan het echter niet van een vrijdenker aanvaarden. Na de tweede wereldoorlog heeft men het tapijt teruggevonden bij één van de erfgenamen van Henry Van de Velde in een garage te Knokke, volledig in verval, verhakkeld onder de mazoetvlekken. Hoe zegt Bredero het inderdaad ook weer : "Het kan verkeren !"
En tenslotte, langsheen de spoorweg, die zwierige letter "B" van Henry Van de Velde, overal langs Belgische wegen komt men ze tegen in vol "jugendstyl"-ornaat.
(vervolgt)
- poëzie + -
(uit) Het Lied van Peer Lobbe (Herman Teirlinck).
De morgen is inderdaad vol met lichte geluiden. De vogelen zijn bezig overal. Het getwijg roert ervan, wippelt aardig, en de zingers gaan een aardige gang. Twee eksters zitten tegenover elkaar, alsof ze daar omtrent heel ernstige zaken malkander onderhielden. Langs de hoogste bomentransen breedwieken de kraaien. Er zijn er dertig, veertig. Ze krassen langzaam en het is schoon om horen, want het komt van zo hoog en 't heeft de klank van zo'n eindeloze vrijheid. Onderwijl slingert een rappe eekhoorn tussen de tronken... . Het woud wordt gelijk een erehal, waar men een fraaie en prinselijke gast gaat welkom heten. De zon schiet er door, als een plechtig klaroen geschal.
En dat ziet Peer Lobbe. Hij ziet het worden van de dag. Hij ziet hoe de kraaien nu opvliegen, dooreen klapperen en altegaar wegvaren, een wijkende wolk of een schaduw. Hij ziet de hoge hemelen. Hij ziet plots een dubbele reeks eenden, in driehoekige vlucht, ver, ver in de lucht schuiven, onbereikbaar.
En het hart van Peer Lobbe gaat open. Dat die eenden van zover komen en zover gaan! Dat die wolkjes van zover komen en zover gaan! Dat die tijd van zover komt en zo ver gaat! De ruimte! De eindeloze ruimte!
En dat zijn ziel van zover komt, en dat ze zover gaat! Peer Lobbe raakt het mysterie der eeuwigheid. Hij voelt dat hij eindelijk iets raakt dat de eeuwigheid is. ---------------------------------------------------------------------------------------------------- Wat daar ligt van hem, dat lijf - hij ziet het - het is een nutteloos ding en hij zal het afwerpen. Maar dat nutteloos ding, Peer Lobbe, merkt gij hoe het heel uw leven overblikt? ----------------------------------------------------------------------------------------------------- Dat nutteloos ding sluit zijn ogen. Bleek als de kriekende morgen wordt Peer Lobbe, dat nutteloos ding. Hij ligt gelijk een roerloze klaarte, in het duister groene hol.
En dat is nu het lied van de dood van Peer Lobbe. ----------------------------------------------------------------------------------------------------- - actua + -
-Nog tot 12 september e.k. in het natuureducatief Centrum De Vroente, Putse steenweg, 129, fototentoonstelling "In en Rond Vennen"; info : 03666.48.03 (VMPA).
-zaterdag 15 september e.k. : Inhuldiging Willy Vandersteenplein en -borstbeeld, om 15 uur op het Willy Vandersteenplein; iedereen welkom. Info :03.666.67.83.
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Van Nu en Straks"(7) en vergeet het niet om de reeds verschenen Kalmthoutse broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens weer op de linker rode pijl klikken.
En dan meldt zich binnen de "Van Nu en Straks"-ers de tweede generatie aan, onze Zuid-Nederlandse toppers binnen de Europese letterkundige vernieuwingsbeweging : Stijn Streuvels, die grote Vlaamse epische verteller, Karel Van de Woesteyne, die ongeëvenaarde mystieke symbolieker en last but not least Herman Teirlinck, Vlaanderens reus onder de opkomende nieuwe generatie Europese romanschrijvers. De universele geest waait waar hij niet waaien kan, tot zelfs in een gesloten agrarische gemeenschap, zoals die van Kalmthout er tot diep in de 19-de eeuw nog één was. In de lusttuin van "Vogelenzang" zingen af en toe Vlaanderens literaire nachtegalen van rond de aanvang van de 20-ste eeuw.
De oorspronkelijkheid van visie en stijl komt bij Stijn Streuvels vooral tot uitdrukking in zijn scheppend proza. Zijn werk steunt op een fatalistische levensbeschouwing, gepaard gaand met het geloof in een almachtige en barmhartige God, die soms in het leven der mensen ingrijpt en voor hen altijd aanwezig blijft, doorgaans als een laatste toeverlaat, een redder, een enkele maal als een rechter, die ook een wreker van onrecht is. De diepste Streuvels beeldt de lijdende en zwoegende mens uit, niet opgemerkt en niet in zijn verdienste erkend in zijn alledaagse handelingen. Streuvels gelooft in een betere wereld en in onsterfelijkheid na de dood. Die overtuiging gaat samen met een nuchtere, realistische kijk op het leven.Zijn innerlijke waarachtigheid heeft zich tot in zijn taalgebruik doen gelden. Hij begint te schrijven in een zuiver West-Vlaams dialect, maar gaandeweg gaat hij over naar het Nederlands. Hij heeft niet de taal gebruikt die bij het volk hoort, maar schrijft zoals hij zelf spreekt, en dit klinkt volstrekt eigen, bezield en muzikaal.Zijn "Vlasschaard" is ook vandaag nog een monument binnen onze Vlaamse literatuur.
Het werk van Karel Van de Woesteyne zou men een late bloei van de symbolische kunst kunnen noemen. Zijn lyrisch oeuvre heeft duidelijk wortel geschoten in de gespletenheid van de fin-de-siècle-geest. Met "De Modderen Man" begint een proces van geestelijke ascese uit een verlangen naar vergeestelijking en transcendentie. Net zoals bij de andere Van "Nu-en-Straks"-ers blijft zijn kunst toch geworteld in het leven en blijft hij als individu betrokken bij het maatschappelijk gebeuren. Dat blijkt niet alleen uit zijn kritische besprekingen van eigentijdse werken en kunstmanifestaties, maar ook uit zijn kronieken van het alledaagse, actuele leven waaruit vaak een felle, sociale bewogenheid spreekt. Heel het werk van Van de Woesteyne past in de geest van de West-Europese decadente, symbolistische fin-de-siècle literatuur, geklemd enerzijds tussen de 19-de eeuwse deterministische en positivistische beschaving in verval en anderzijds de poging tot vernieuwing van het geestesleven op ascetische, neomystieke grondslag van het begin van de 20-ste eeuw. Aan dit dualisme heeft hij een tragische gestalte gegeven. En wie onder ons nog nooit zijn "De Boer die Sterft" heeft gelezen, heeft iets op te halen.
Herman Teirlinck is de "ondubbelzinnige poulin" van Gust Vermeylen en de "bekroning op het werk" van de "Van Nu en Straks"-ers. Met zijn romans treedt Vlaanderen op een waardige wijze het nieuwe Europa van de 20-ste eeuw binnen. Wie bijvoorbeeld " Het Gevecht met de Engel" niet heeft gelezen is daar dringend aan toe. Met de Vlaamse Brabander zet Vlaanderen voorgoed een stap op de Europese " bühne " van de vernieuwingsbeweging in het begin van de 20-ste eeuw. Kalmthout, onze mooie heidegemeente op de Kempense landrug, mag van op de vijverheuvel in de lusttuin achter "Villa Vogelenzang" af en toe toekijken.
(vervolgt)
- poëzie + -
De rozen domen en dauwen (Karel Van de Woesteyne)
De rozen domen en dauwen ten avond, vredig vroom; er waart een paarsere schaâuwe om den kastanje-boom. De vijver blinkt in dampen, de troostelijke nacht begint. - Ontsteek, ontsteek de lampe, mijn angst ontwaakt, o kind.
- actua + -
- Op 7,8 en 9 september e.k. op de feestterreinen rond de kerk van Nieuwmoer : 33-ste Nieuwmoerse Maatjesfeesten! Een organisatie van "De Heidebloem", de muzikanten van ons "klein" Nieuwmoer."Be there". - Op zondag 16 september e.k. in de "Zonnedauw" : Fritfeest van de Katholieke Vereniging voor Gehandicapten, restaurant van 11u.30 tot 15 uur. Info : 03/666.72.32
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Van Nu en Straks" (6) en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
Tot de eerste generatie schrijvers van de "Van Nu en Straks"-ers die met de trein regelmatig naar Kalmthout komen om er in de schaduw van de Cassenboom te komen mediteren en er onderling te filosoferen behoren dus Gust Vermeylen, Prosper Van Langendonck, Emanuel De Bom, Alfred Hegenscheidt en Cyriel Buysse.
August Vermeylen, de schrijver van die enige "De wandelende jood", heeft er als universele geest naar gestreefd het Vlaamse cultuurleven uit het provincialisme op te tillen. Dit verklaart dan ook zijn behoefte aan een intens tijdschriften- en verenigingsleven. Met zijn bijdragen in het tijdschrift "Van Nu en Straks" groeit hij uit tot de intellectuele leider van zijn generatie. Hij brengt de Vlaamse literatuur op een hoger peil met zijn wijsgerig beschouwende essays, gevat in een pregnante plastische en zuivere taal. Ophef maken vooral de essays "Kritiek der Vlaamse beweging" en het erop volgende correctief "Vlaamse en Europese beweging", waarmee hij in de Vlaamse beweging het accent verlegt van romantiek en nationalisme naar geestelijk realisme en wereldburgerschap. Welke oudere onder ons denkt niet met bewondering terug aan die onvergetelijke uitspraak : "Ik wil Vlaming zijn om Europeër te worden." Ook vandaag nog heeft deze gedachte haar volledige diepe betekenis voor ons Vlamingen behouden.
Over onze Antwerpse Kalmthoutenaar Emanuel De Bom hebben we reeds een artikeltje gepleegd in een vorige aflevering (zie broodje 64. Op de Heuvel (4)). De bibliothecaris van de stadsbibliotheek van Antwerpen schreef in 1897 zijn bekendste werk, de korte roman "Wrakken", de eerste Vlaamse stadsroman. Een weemoedig verhaal van geluksverlangen en besef van het menselijk tekort, met daarin ongetwijfeld enige autobiografische elementen verwerkt.
Prosper Van Langendonck is als criticus en dichter een belangrijke schakel tussen het bestaande traditionalisme, dat hem met Gezelle en Rodenbach verbindt en de anarchistische jongeren van destijds. Belangrijk is zijn opstel "De Herleving der Vlaamse Poesie", dat men destijds als een manifest der letterkundige vernieuwing heeft beschouwd.
Alfred Hegenscheidt verwerft blijvende faam met zijn lyrisch drama "Starkadd "dat integraal in "Van Nu en Straks" is opgenomen. De romantisch-heroïsche vrijheidsdrang, dat het uitstraalt, vindt enthousiaste weerklank bij de "Van Nu en Straks"-generatie, zodat de officiële miskenning door de Jury voor de Driejaarlijkse staatsprijs voor Tonneel en Letterkunde in 1898 en de scherpe kritiek van Albert Verwey aanleiding geven tot felle polemieken.
En wie heeft er onder ons nog nooit het "Recht van de Sterkste" gelezen van Cyriel Buysse? Buysse is een typisch vrijzinnige , liberale kosmopoliet. Hoewel hij betrekkelijk onverschillig staat tegenover de Vlaamse strijd, heeft hij door zijn waarheidsgetrouwe uitbeelding van het volk, dat hij door en door heeft gekend, begrip en sympathie weten te wekken voor "arm Vlaanderen" en dit door op de schrijnende mistoestanden te wijzen. Daarbij is hij één van de beste vertellers geweest van het Nederlandse taalgebied. Ondermeer August Vermeylen en Herman Teirlinck hebben tot zijn grote bewonderaars behoord.
(vervolgt)
- poëzie + -
(uit) Verkiezing (Cyriel Buyssse - 1905).
De liberalen hebben in geval van overwinning aan het volk beloofd : zes tonnen bier, een vaatje jenever, en vier grote mooie hammen. De katholieken hebben in geval van overwinning aan het volk beloofd : acht tonnen bier, een vat jenever en een heel varken.
De stemming is afgelopen. In drukke, krioelende menigte staat het volk, midden op de straat, vlak voor het gemeentehuis, de uitslag af te wachten. Het weet nog niets maar er lopen verwarde geruchten .Nu eens zijn het de katholieken die 't zullen winnen, dan weer de liberalen.
Boven, achter de helle ramen der eerste verdieping, verschijnen af en toe gezichten. Zij kijken naar het volk, beneden in de straat. Sommige hebben een spotachtige uitdrukking, andere een ernstige. Gebaren waarvan men niet dadelijk de betekenis kan vatten, worden af en toe gemaakt, schouders worden opgehaald, open handen, met van elkaar gesperde vingers, als getallen tegen de vensters gedrukt, terwijl monden met overdreven bewegingen van de lippen, woorden uitspreken, die men daar beneden in 't geraas toch niet begrijpen kan.
Men begrijpt eigenlijk niets, alles is verward en twijfelachtig en niemand mag meer boven komen : twee gendarmen houden op de stoep de wacht en versperren alle toegang tot ' t gemeentehuis. Zo duurt het lang, heel lang. -----------------------------------------------------------------------------------------------------
Daar barst het plotseling uit! Een wild gejuich, dat de ruiten doet rinkelen, een wild gezwaai van armen en hoeden en eensklaps twee, drie ramen open, in daverend geschreeuw en hoera-kreten. -----------------------------------------------------------------------------------------------------
't Gepeupel jubelt luid zijn pret en tevredenheid uit. Acht tonnen bier! Een vat jenever, en een geheel varken! Waar zijn die tonnen? Waar is dat vat? Men wil er dadelijk van drinken. En waar is ook het varken? Men wil het zien! Men wil het ogenblikkelijk hebben. "Op de mort, allen noar de mort!" roept een stem. En allen rennen naar de markt, schreeuwend, lachend, brullend... .
- actua + -
- Van l september tot 30 september e.k. organiseert de Kalmthoutse fotokring een tentoonstelling in de bibliotheek van Kalmthout tijdens de openingsuren. Info : 03/666.66.14.
- Nog tot 16 september e.k. : Modellen voor de wetenschap, tentoonstelling in de galerij van het Arboretum van Kalmthout.Info : www.arboretumkalmthout.be .
- Zondag 2 september e.k. : geleide natuurwandeling Kalmthoutse Heide met VMPA-gids. Vertrek : infobord einde Korte Heuvelstraat om 14 u. Info : 03.666.48.03.
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Van Nu en Straks (5)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
Wie zijn nu die schrijvers die hun medewerking aan "Van Nu en Straks" verlenen en op het einde van de 19-de eeuw langs het Heuvelspadje af en toe van het station van Kalmthout naar de villa "Vogelenzang" wandelen ?
Zoals reeds aangehaald is er de Vlaamse Brusselaar August Vermeylen (1872-1945), die onbetwistbaar als de initiatiefnemer voor het totstandkomen van het tijdschrift mag worden aangewezen.
Binnen een eerste generatie, die de doorbraak realiseert, verlenen eveneens hun medewerking : Cyriel Buysse (1859-1932) uit de Oost-Vlaamse Leiestreek, Prosper Van Langendonck (1862-1920) uit Brussel, Emanuel De Bom (1868-1953) uit Antwerpen en achteraf inwoner van Kalmthout en Alfred Hegenscheidt (1866-1964) uit Sint-Jans-Molenbeek
Tot een tweede generatie, die de literaire vernieuwing van Vlaanderen zal voltrekken, behoren : Stijn Streuvels (1871-1969) uit het diepe zuiden van West-Vlaanderen, Karel Van de Woesteyne (1878-1929) uit het Gentse en Herman Teirlinck (1879-1967) uit Vlaams Brabant.
Wat opvalt is dat bij de "Van Nu en Straks"-ers voor de eerste maal schrijvers aanwezig zijn die omzeggens alle hoeken van Vlaanderen en Brussel vertegenwoordigen. De " Van Nu en Straks"-ers hebben voor de eerste maal vorm gegeven aan de Zuid - Nederlandse letteren in hun geheel. Hierdoor verlaat letterkundig Vlaanderen voor goed zijn "regionalisme". Overigens hebben de "Van Nu en Straks"-ers zich niet geschroomd de West-Vlamingen Guido Gezelle, Hugo Verriest en Albrecht Roodenbach als hun onbetwistbare voorlopers aan te wijzen.Daarbij is zeker te vermelden dat niemand minder dan de vrijdenker August Vermeylen gemeend heeft uitdrukkelijk de priester-dichter Guydo Gezelle naar voor te moeten schuiven. Vermeylen erkent in Gezelle één van de grootste West-Europese dichters.
De aanplanting in de voormalige lusttuin van de villa "Vogelenzang" van de symbolische coniferen August en Prosper is daarenboven zinvol geweest. De meer conservatieve Prosper Van Langendonck van katholieke huize en de jongere progressieve August Vermeylen hebben elkaar inderdaad over de generatie- en ideologische kloof heen de hand gegeven, de eenmaking van de Zuid-Nederlandse letteren ten goede.Vandaag zijn de twee ondertussen heraangeplante coniferen nog te bezichtigen voor de hoofdingang van Gitok in het muguetbos en dit in al hun symbolische glorie.
Naast de Vlaamse schrijvers hebben trouwens ook heel wat Noord-Nederlandse schrijvers hun medewerking aan "Van Nu en Straks" verleend. Dit is ondermeer het geval voor de "Tachtigers" Albert Verwey en Frederik Van Eeden, die in het noorden ook hun medewerking hebben verleend aan de "Nieuwe Gids". De "Van Nu en Straks"-ers zelf kennen trouwens die "Nieuwe Gids" en hebben ongetwijfeld door dit tijdschrift veel kunnen opsteken voor een rijker taaleigen.
Wel hebben de Vlamingen er steeds over gewaakt om de integratie met Noord-Nederland te bewerkstelligen op voet van gelijkheid. In Nederland kent "Van Nu en Straks" dan ook een behoorlijke afname.
(vervolgt)
- poëzie + -
(uit) De kunst van Georges Minne (August Vermeylen - 1893).
Het is nu vier jaar geleden dat ik ze zag, maar nog richten zich op in mijn geest die hoge en hoekige, stijfoplijnende gestalten. Daar was in-ééns de smart van eeuwen, als een kreet.
Waar vandaan gekomen, uit welke woestijn-desolatie ener aarde nog in vorming, heel dat primordiale mensdom, deerlijke lichamen tegen elkaar geleund en scheef buigend in evenwijdige schuinte naar de dorheid van de grond, de nek voor eeuwig gebogen onder welke vloek ? En de vrouwen met beenachtige handen ineengekrompen op het schrale vlees van een doodgeboren kind, en al die eindeloze droefheid,eindeloos stilzwijgend en strak onbeweeglijk , waar vandaan gekomen? Openbaring plots van kunst zeer ongewoon : die symbolisch vereenvoudigde anatomieën - als uit rotsen gehouwen grootheid van Egyptische beelden - afgewerkt met ontroerde en meelijdende hand der naiefste Gotieken. Vaten van wee! Zij zeiden het noodlot van verborgen machten op dat naakt arme-mensenvel, de verlatenheid van doodgeweende ogen midden onder geheimen, en daarna het eind van alle denken, de laatste val der armen die tegen de uitgemergelde en pijnlijke lichamen plakken, te moe om voortaan nog een gebaar op te heffen.Dingen heel heel ver in het geheugen verzonken zeiden ze, zij stonden daar als autochtonen ener verdoemde aarde, in de tijden der Genesis.
Vergeten in een dorpje van Vlaanderen leeft de kunstenaar die uitgebeeld heeft de oneindige ellende van alles, in gestalten groot als van steen alleenstaand door eeuwen heen.
- actua + -
- Nog tot 16 september e.k. in de galerij van het Arboretum van Kalmthout : tentoonstelling Modellen voor de wetenschap; info : www.arboretumkalmthout.be.
- Nog heel augustus : Ontdek je plekje, wedstrijd met wandeling op de heide, met mooie prijzen. Organisatie NEC De Vroente; info 03/620.18.30.
- Tot 12 september e.k.in NEC De Vroente, Putse steenweg, 129, fototentoonstelling "In en rondvennen"; info : VMPA 03/666.48.03 - awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje " Van Nu en Straks (4)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde terug op te roepen onderaan het blog telkens op de rode pijl links klikken.
In Vlaanderen is het algemeen cultureel en letterkundig tijdschrift "Van Nu en Straks" , zoals het ten huize Vogelenzang het levenslicht heeft gezien, de catalisator geweest van alle intelectuele, artistieke en sociaal-politieke vernieuwingsbewegingen op het einde van de 19-de eeuw.
De geest van het tijdschrift is er één van opstandigheid en verzet tegenover een kleinburgerlijke maatschappij. Gedurfde avant-gardistische, artistieke en sociaal-politieke ideeën liggen eraan ten grondslag.
En wat opmerkelijk is, is dat deze geest niet alleen tot uiting komt door de sociaal-politieke revolutionnaire inzichten van de schrijvers, maar ook - zeker in de eerste afleveringen - door de uiterlijke "art nouveau"- presentatie die de illustrators het tijdschrift meegeven. Dat bij deze illustrators onze Antwerpse Kalmthoutenaar Henry Van de Velde een onbetwistbare hoofdrol speelt kan ons vandaag alleen maar verblijden. Zijn "jugenstyl"-letters zijn een revolutie op zichzelf in een tijd dat de "fin-de-siècle"- moeheid hoogtij viert.
De grote inspirator, filosoof en denker van de beweging en het tijdschrift "Van Nu en Straks" is nochtans ongetwijfeld de Vlaamse Brusselaar August Vermeylen.
Want we mogen hier in het noord-westen van de Kempen af en toe wel eens chauvinistisch zijn, maar we moeten wel serieus blijven. Brussel en de Vlaamse Brusselaar August Vermeylen liggen voor alles ten grondslag van het doordringende succes van "Van Nu en Straks".
Op het einde van de 19-de eeuw is Brussel niet alleen een bruisende stad op gebied van gemeenschapsleven, maar ook op het vlak van het cultureel leven. Gelegen op het kruispunt van meerdere West-Europese culturen is die stad in die tijd het centrum van de "Art Nouveau"-stijl in kunst en architectuur op het Europese vasteland. Victor Horta creëert er zijn ijzeren vormtaal, Dupont organiseert er zijn beroemde volksconcerten die uitmonden in een Frans-Belgische Wagnercultuur en de Brusselse universiteit wordt overspoeld door een golf van sympathie voor het anarchisme. In verscheidene clubs en kringen voert het intelectuele kunstleven er hoogtij.
Eén van de voornaamste Brusselse kunstkringen rond de eeuwwisseling is "Les XX" : schilders en beeldhouwers, tekenaars en architecten, schrijvers en dichters vinden er elkaar. Ze zetten zich in hun werken af tegen een verkalkte maatschappij.
Ze beoefenen originele kunststijlen : impressionisme, pointilisme en jugendstyl. Heel wat leden van "Les XX" hebben meegewerkt aan de vormgeving van "Van Nu en Straks"..
In de schoot van deze Brusselse kunstkringen hebben de "Van Nu en Straks"-ers kennis gemaakt met de franstalige schrijvers van "La Jeune Belgique", waarvan ook franssschrijvende Vlamingen als Verhaeren en Maeterlinck deel uitmaken.
"La Jeune Belgique" is trouwens het grote voorbeeld voor de beweging van "Van Nu en Straks".
Het is ongetwijfeld het Brusselse fenomeen dat "Van Nu en Straks" gemaakt heeft tot wat het geworden is : een kwalitatief hoogstaande culturele beweging met Europese aspiraties. Zonder Brussel, zonder zijn Vlaamse Brusselaar August Vermeylen, zou "Van Nu en Straks" nooit het wereldpodium hebben kunnen betreden, zoals het dit heeft gedaan.
(vervolgt)
- poëzie + -
Wijding aan mijn vader (Karel Van de Woesteyne)
O Gij die kommerend sterven moest en vader waart - en mij liet leven, en me teder leerde leven - met uw zacht spreken, en uw strelend hande-beven - en toen ge stierft, wat late zon op uwen baard;
- ik, die thans ben als een die in de avond vaart, en moe de riemen rusten laat, alleen gedreven door zwoele zomerwinden in de lage reven, en die soms avond-zoete waterbloemen gaart,
en zingt soms, onverschillig; en zijn zangen glijden wijd-suizend over 't natte water, en de weiden zijn luistrend, als naar eigen adem, naar zijn lied...
Zo vaart mijn leven in vrede en waan van dood begeren tot, aangeland in de spiegel-rust aan dieper meren, neigend, mijn aangezicht uw aangezicht ziet. - actua + -
- Heel augustus en september. Fototentoonstelling, leden Kalmthoutse fotoschool. Alle dagen toegankelijk,Cafetaria rusthuis St.Vincentius. Organisatie : Kalmthoutse fotokring vzw.. info : 03/666.66.14. - Heel juli en augustus. Ontdek je plekje, wedstrijd met wandeling op de heide, met mooie prijzen. Organisatie : NEC DE VROENTE. Info 03/620.18.30. - Poëtische heidewandeling : Zondag 19 augustus e.k.,10 tot 13 uur, Kalmthoutse heide, vertrek Korte Heuvelstraat, infobord van de heide; inschrijving Dienst Toerisme : 03/666.61.01.
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Van Nu en Straks (3)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes chronologisch terug op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
In de tweede helft van de 19-de eeuw neemt de industriele ontwikkeling in ons Europees avondland een hoge vlucht. Deze vlucht wordt geschraagd door een sterke positief wetenschappelijke inbreng, die zich uit in een doorgedreven mechanisatie. Een koloniale rijkdom en een organisatie van het kapitaal werken daarbij deze industriële ontwikkeling nog meer in de hand. Eén en ander komt ten goede aan een welstellende burgerij.
Helaas is er ook een andere kant aan de medaille. Met de mechanisatie doen werkeloosheid en lage lonen hun intrede in de maatschappij. Gevolg : een verpauperd proletariaat lijdt honger, woont in krotten en leeft in mensonterende omstandigheden.
Een reactie kan dan ook niet uitblijven. Op het eeuweinde groeit bij de arbeiders op maatschappelijk vlak een toenemende ontvoogdingsdrang, die zich uit in felle stakingen en in een syndicale en politieke zelforganisatie.
Maar ook op algemeen cultureel en artistiek vlak gaat een jonge opkomende generatie intelectuelen zich afzetten tegen een "schamele" burgerij, waaruit men meestal zelf is ontsproten, en tegen een uitgebuit proletariaat. Volgens het eigen temperament vervoegen sommigen onder hen de arbeiders. Anderen ontdekken doorheen hun strijd het anarchisme. En nog anderen die het niet langer aan kunnen, ontvluchten gewoon het maatschappelijk gebeuren.
Op het eeuweinde krijgt deze ontvoogdingswil ook duidelijk vorm binnen het filosofisch, educatief en artistiek gebeuren. In Vlaanderen luistert de eruit ontstane vernieuwingsbeweging naar de naam van "Van Nu en Straks". De beweging geeft een tijdschrift uit dat luistert naar dezelfde naam.
En onze mooie heidegemeente Kalmthout mag mede de stille getuige zijn van de ontplooiïng van de beweging en haar tijdschrift. Ten huize " Vogelenzang " of achteraf het " Withof ", daar waar de Vogelenzangstraat uitmondt op de Kapellensteenweg, wordt het eerste nummer van het algemeen cultureel en letterkundig tijdschrift "Van Nu en Straks" ontworpen.
Het domein " Vogelenzang " strekt zich toendertijd uit van aan de villa op de Kapellensteenweg tot op een tweehonderd meter van het station van Kalmthout.
Onze Antwerpse Kalmthoutenaar, eerst kunstschilder, daarna kunstambachter en later gerenommeerd jugendstylarchitect Henry Van de Velde , zoon van een Antwerps apotheker, verblijft er rond 1890 , om gezondheidsredenen, bij zijn zuster Jeanne. Hij wordt daarbij de belangrijkste illustrator van het tijdschrift " Van Nu en Straks " en speelt aldus te Kalmthout gastheer voor de bij de uitgave van het tijdschrift betrokken kunstenaars. Langs het Heuvelspadje wandelen dezen rond de eeuwwisseling 19-de/20-ste eeuw van het station van Kalmthout, langsheen de Cassenboom, naar de villa " Vogelenzang ", daar waar nu dokter Van Peel woont.
In de schaduw van de Cassenboom ontwerpen zij "Van Nu en Straks" dat als tijdschrift gelezen wordt tot in Moskou en Rio de Janeiro.Op de villa "Vogelenzang" prijkt vandaag nog de VTB-VAB-plaat met de woorden : "Hier werd Van Nu en Straks in 1892 ontworpen".
(vervolgt )
- poëzie + -
De Zwerver (Prosper Van Langendonck - 1912).
De heide ontrolt haar bruine vacht langs de eindeloze avondvlakte, waarop een grauwe wolkenvacht in klamme neevlen zakte. De raven gieren krassend rond, loom zwoegend door de locht, en stuwen traag ten horizont haar hongerigen tocht.
Waar ligt nu 't doel? Waarheen de gang al door die woeste heiden? Geen jachtroersknal, geen klokkenklank kan d'ouden Zwerver leiden, die, stijf en stram en moe van 't al, zo hopeloos alleen, een spoor zoekt dat hem voeren zal ten uitkomste of waarheen? ...
- actua + -
- Nog heel de zomer lang : Gezinsfietstocht "Zeskerkenpad", 36 km..Deelnameprijs : 2 euro. Organisatie KWB Kalmthout. Info http;//home.scarlet.be/kwbkalmthout.
- En nog heel de zomer lang : Ontdek je plekje: wedstrijd met wandeling op de heide, met mooie prijzen. Org.NEC De Vroente; info : 03/620.18.30. .
- awdoe + :
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje " Van Nu en Straks (2) " en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde weer op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
Om deze bijdragen over de Kalmthoutse Grijze School te beëindigen moeten wij het finaal nog even hebben over Theodoor Baron.
Zoals wij reeds hebben aangehaald komt Baron voor zeer korte tijd, van 1865 tot 1867, van Brussel naar Wechelderzande. Eigenlijk is hij lid van de School van Tervuren. Hij maakt aldus de binding tussen de landschapsschilders van het Brabantse Zoniënwoud en die van de Antwerpse Kempen.
Hij wordt door de kunstcritici uitdrukkelijk aanzien als een man met discipline, inzicht en principes.
Theodore Baron wordt in de kunstboeken voorgesteld als de voorloper van het impressionisme in België.
Hij beschikt over een verbazingwekkend grote technische kennis en schenkt veel aandacht aan stevige composities. Zijn landschapsvisie is er eerder één van de objectieve benadering.
De keuze van zijn koloriet is zeer "ad rem". Hij gebruikt daarbij dikke verf met een voorkeur voor een bruine okerkleur. Toch gebruikt ook hij het licht dat hij in de materie laat doordringen, zodat ook bij hem de omgording van de dingen erin opgaat. Hierdoor geeft hij, zoals de andere schilders van de Kalmthoutse School , een organische eenheid aan de diversiteit van deze dingen.
Theodoor Baron wordt bedacht met het directeurschap van de academie van Namen. ----------------------------------------------------------------------------------------------------- Om te besluiten : De Kalmthoutse Grijze School ! In de tweede helft van de 19-de eeuw ontdekken leerlingen van de aloude Academie van Antwerpen de Antwerpse Kempen. Het "terug naar de natuur" is hen door hun romantische leraars ingelepeld. Maar in de wijdse zandvlakten van de Kempen ontdekken zij , te midden van een barre woeste natuur, de dagdagelijkse herder met zijn schapen . De "struggle for live" is er hard. Maar "een mens leeft niet van brood alleen". En zij zien de herder te midden van een eindeloze heidevlakte en te midden van zijn schapen, zichzelf vinden. Hun kunstenaarsdrang is niet in te tomen. Ze vatten de herder en de dingen die hem omringen met dik uitgestreken olieverf op hun linnen doek. " In den beginne" gebruiken ze daarvoor veel omtrekken en lijnen, maar langzaam aan overstijgen zij in de expressie met hun verfvlekken de louter materiële output en vatten zij in een kader van licht wat met woorden niet te vatten is : de ziel der dingen . Dat de hoogduinen van de Kalmthoutse heide in het noordwesten van de Kempen mede een belangrijke inspiratiebron zijn geweest voor dit "poëtisch realisme of inheems impressionisme" toont aan hoe in onze mooie heidegemeente natuur en cultuur doorheen de tijd, inderdaad, hand in hand zijn gegaan. -----------------------------------------------------------------------------------------------------
- poëzie + -
Heide (Jozef Simons)
Vaalgroen omkranst door het loofdichte bos, Purper de heide in zomerse dos.
Geelwit de weg waar op kriepende maat, dwars door het landschap de wagen in slaat.
Hoog in het blauw boven 't dennengeruis kringende sperwer als zacht-zwevend kruis.
Hellicht de ruimte, van zonbrand doorgloeid, vuurglans die schilfert op alles wat bloeit.
Stil is de vlakte, een stilte die suist, zoals een zee in de verte verbruist... .
Zwijgzame vrede, o tijdloos genot... voelbaar aanwezig de adem van God.
- actua + -
- Heel juli en augustus : Ontdek je plekje ! ,wedstrijd met wandeling op de heide, met mooie prijzen; een organisatie van het Natuureducatief Centrum De Vroente; info : 03/620.18.30. - Kalmthoutse heide : op 4 augustus e.k.geleide natuurwandeling met gids, samenkomst om 19 uur aan de parking Zuid van de verbindingsweg; info : VMPA 03/666.84.03. - Zeelandroute : op 5 augustus e.k.fietstocht, 10 uur, vertrek Volkshuis; organisatie ATB De Natuurvrienden ; info :03.66649.66. - In de loop van de maand September komt er in de Markgraaf een tentoonstelling over de Kalmthoutse of Grijze school. Info : 03/666.61.01
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Van Nu en Straks (1)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde weer op te roepen onderaan het blog telkens weer op de linker rode pijl klikken.
Jacques Rosseels kunnen we schilderkundig misschien naar voor schuiven als "the go between" tussen een Isidoor Meyers en een Florent Crabeel. Hij ontdoet zich al heel vlug van zijn al te realistische donkere en sombere tonen en geeft het lichtspel meer kans in zijn kleurencompositie. Hierdoor vervagen de vormen en vloeien de dingen als het ware stilaan in elkaar over. Het Kempense zand, de grijze luchten en de waterspiegels van de vennen creëren daarbij een atmosfeer die een overheersende indruk van een grijstoon in de hand werkt.
Ook zijn schildertoets vertrekt al heel vlug vanuit een lossere pols. In zijn uitvoering heeft ook hij meer oog voor het geheel dan voor de detaillering. Eerst legt hij zijn landschap vast en daarna vat hij er het wisselend licht in. Hierdoor vervagen vormen en omtrekken. De melancholische sfeer van de heidevlakten vervangt de donkere kleuren van een oorspronkelijk palet door krijtachtige tonen, zo typisch voor de schilders van de Kalmthoutse school.
Een paar gekende werken van Jacques Rosseels zijn "Heide", geschilderd in 1884 en "In de Kempen", geschilderd in 1887.
Ook Jacques Rosseels is een leerling van de Antwerpse leraar Jacob Jacobs. Daarenboven volgt hij ook nog les bij landschapsschilder H. Van der Poorten.
In de periode tussen 1858 en 1865 schildert hij in de Antwerpse en Limburgse Kempen.
Daarna wordt hij echter geroepen om in de Academie van Dendermonde het directeursschap uit te oefenen.
Hij ligt er mede ten grondslag van de Dendermondse School, die door vele kunstcritici aangeduid wordt als een verlengstuk van de Kalmthoutse school, zij het dat het Kempens landschap als inhoud plaats ruimt voor het land van Schelde en Dender.
In Dendermonde zal het inheems impressionisme van de Kalmthoutse Grijze school in ieder geval evolueren naar het expressionisme van Sint-Martens-Latem, o.m. met de Dendermondse "reus" Frans Courtens.
In 1878 zal Jacques Rosseels terugkeren naar de Antwerpse Kempen om er samen met A.-J. Heymans het landschap van Wechelderzande opnieuw te exploreren.
- poëzie + -
Zomeravond (Prosper van Langendonck - 1892)
O zomeravond smachtend neer gevlijd op 't gele veld in 't westen goud getint... Teerkreunend ruisen van den avondwind, die langs de vlakte in zuiver weemoed glijdt... O melodie uit lang verleden tijd, waarvan ik zin nog woorden wedervind.
O rust, o stilte, blauwe avonddoom! Doorzichtig ligt ge op verre velden neer... Zo schouwt mijn geest de beelden van weleer door 't wazig scheemren van een weken droom. 't Verleden rimpelt, onbepaald en loom, - verzonken stad in 't stilgevallen meer.
Verheerlijkt glinsteren! onbereikbare trans! O vloeiend glinsteren! zo hoog verbreid. De zwoele nacht doortrekt uw majesteit, de aarde is een matte weerschijn van uw glans: zacht om mijn slapen vloeit uw stralenkrans mijn zwellend harte vult de onmetelijkheid.
- actua + - - Arboretum Kalmthout : Elke Zon- en feestdag om 14 uur een GELEIDE WANDELING, prijs 4 euro. - Heel juli en augustus : ONTDEK JE PLEKJE in het Natuureducatief Centrum De Vroente; een wedstrijd met wandeling op de heide met mooie prijzen; info : 03/6201830
awdoe + - :
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze School (9) en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes terug in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
Florent Crabeels kan men onder de leden van de Kalmthoutse Grijze School de meest "impressionistisch getinte" kunstschilder noemen.
Hij schildert omzeggens uitsluitend met vlekken. De omlijning is als dusdanig in zijn werk als het ware volledig afwezig. Daarbij zijn zijn lichtschakeringen ongewoon helder (= luminisme) en suggereren zij de beweging. Grijze landschappen en luchten vol wit licht zijn voortdurend in beweging. De dagindeling en de seizoenen treden eruit te voorschijn. Bescheiden luidjes en dingen in eentonige vlakten vormen er de inhoud van. De heide treedt er steeds in haar geheel naar voor. Binnen dit geheel vervloeien de dingen in elkaar. Het licht eet daarbij de vormen op.
Florent Crabeels schildert vooral in Wechelderzande. Hij is er dikwijls de gast in de aloude en gekende taverne " De Keyzer ". " Hij vertolkt er de bescheidene, in stille, nederige kleuren gedoste, evenals door nederige luidjes bewoonde natuur van de Antwerpse Kempen ", aldus Pol De Mont.
De uitgestrekte eentonige vlakten worden geaccentueerd, de luchten zijn in vele gevallen zwaar en dreigend weer gegeven. De mensen en de dieren vormen onbeduidend kleine stippen in de grote heideruimte.
Enkele bekende werken van Florent Crabeels zijn : "In de Kempen", "Terugkeer van schapen bij nacht" en "Terugkeer der kudde".
Het is ook Pol De Mont geweest die over hem nog schrijft . "Crabeels had de moed triomfantelijk te weerstaan aan iedere invloed van ouderen en modernen, van groten en kleinen en eenvoudig te schilderen zoals hij het zag, zo niet zoals hij het voelde".
(vervolgt)
- poëzie + -
(uit) Land en Leven in Vlaanderen (Stijn Streuvels 1923).
Als de heide levend wordt, aan 't bloeien gaat, is't alsof een wonderlijke adem, over 't oppervlak geblazen, heel de streek ineens aan 't gloeien heeft gebracht : één vloed is't van 't edelste purper, een schuimende wijndroesem met vonken van levend vuur.
In een land met die ene horizontale streklijn, in die uiterste eenvoud, neemt de natuur de vorm aan van een oneindige grootsheid.
In deze droomwereld schijnt alle geweld onmogelijk, is 't of de vreemde elementen tot rust zijn gekomen, in eeuwige sluimer gedompeld liggen. Geen enkel gedruis dat van de afgelegen verte tot hier doordringen kan. Alle beroerte wordt hier getemperd door de etherische helderheid der heile luchten, in de doorschijnende zuiverheid van de dampkring.
De dag door beschrijft de zonnewagen zijn glorierit over de zilverbaan van het zenith, boven een wereld die verlaten ligt als een verschroeide planeet.
Zo, in afzondering, verlaten, eenzaam ligt de heide hier, heel vlak, heel wijd, in een tragische grootsheid met onbepaalbare pracht.
- actua + - - Heel de zomer lang.Gezinsfietstocht, Zeskerkenpad, 36 km. Prijs : 2 euro. Org.KWB Kalmthout; info : http://home.scarlet.be/kwbkalmthout. - En nog heel de zomer lang : Ontdek je plekje, wedstrijd met wandeling op de heide, met mooie prijzen. Org. : NEC De Vroente; Info : 03/620.18.30. - Op 22 juli e.k.Zomerwandeling St-Amands, 7 km. aan de Schelde; 12u45, vertrek Volkshuis. Org. : ATB De Natuurvrienden; Info : O3.666.42.07. - Op 23 juli e.k. om 20 uur in het arboretum van Kalmthout : "De zomer van ATV"; stoel meebrengen.; Info : www.arboretumkalmthout.be
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze school (8)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
Op de lijn die loopt van het "descriptief realisme" naar het synthese zoekend "inheems impressionisme" of "poëtisch realisme" is Isidoor Meyers ongetwijfeld diegene die onder de leden van de Kalmthoutse grijze school het meest aanleunt bij de eerste benaderingswijze.
Inhoudelijk gaat zijn aandacht meer naar de concrete intieme hoekjes van de heide, zoals afgezonderde bosschages, eenzame heidehutten, ingesloten moeren. De wijdse desolate heidevelden komen bij hem veel minder aan bod dan bij de anderen. In sommige van zijn werken krijgt men trouwens de indruk geconfronteerd te worden met een naturalistisch ontledende benadering van de werkelijkheid. Het opgaan van de dingen in de eenheid is in zijn landschapszichten dan ook minder aanwezig. Een en ander gaat daarbij ten koste van het desolaatsheidsgevoel dat de heidewijdsheid bij de andere leden van de school intens oproept.
Naar de vormgeving toe is de grafische omlijning bij Isidoor Meyers dan ook een gegeven. Een gedifferentieerde heldere kleurkeuze gaat in heel wat van zijn werken deze grafische omlijning nog accentueren.
Wel zet dit kleurengebruik zich af tegen al te schrille tegenstellingen. Vooral een aanwezig lichteffect trekt het veelzijdig kleurgebruik een harmonisch kleedje aan. Dit aanwezige lichteffect trekt dan ook een dam op tegen een al te opdringerig naturalisme.
Het is trouwens dit lichteffect dat Isidoor Meyers volwaardig aansluiting geeft bij de Kalmthoutse grijze school.
Wanneer omstreeks de jaren 1860 de groep van de Kalmthoutse Grijze School uit elkaar gaat wordt Isidoor Meyers leraar aan de Koninklijke Academie van Dendermonde waar zijn vriend Jacques Rosseels directeur is geworden.
Samen zullen zij in Dendermonde de kern vormen van wat men achteraf de "Dendermondse school" is gaan noemen. Voor heel wat kunstcritici is de "Dendermondse School" echter in grote mate een doortrekken van de lijn van de Kalmthoutse Grijze School.Sommigen onder hen verwerpen daarom zelfs de doortrekking van het begrip "Kalmthoutse grijze school" naar "Dendermondse school".Tussen haakjes, het begrip "school" moet men in deze kontekst wel met de nodige omzichtigheid benaderen. De betrokken kunstschilders vertonen immers, ondanks de artistieke gemeenschappelijkheid, toch heel wat individueel afwijkende benaderingswijzen.
Ook in Dendermonde zal Isidoor Meyers zijn picturale kwaliteiten als "matièrist" laten gelden, waardoor hij ook als een typisch vertegenwoordiger van deze school kan worden gecatologeerd.
- poëzie + -
Herfststilte (Felix Timmermans).
De navond komt beneden, het licht schuift van het land; een klok roept om gebeden door d'herfst van goud omrand. Staalstille vijvers wenken, en verre horens galmen... . Het edel hert is dood... nu naert de stilte, groot en bloot, zoals een slang in 't duister een kamer binnen glijdt... . Mijn God, mijn God ik luister of g'in mijn hart nog zijt! En langzaam trekt z'haar masker aan op d'horizont : de rode maan.
- actua + -
Vlaanderen feest!Kalmthout om ter meest! Maandag 9 juli : 10 u., wandeling voor grootouders en kinderen op de heide onder begeleiding van VMPA-gidsen, afspraak aan ingang NEC "De Vroente",Putse steenweg nr. 129, duur 2 u.. 19u.30 tot 23u.30, Parkconcerten, info : 0497221022. Dinsdag 10 juli: 14u., VMPA-Fietstocht van 30 km door 3 natuurgebieden, info 036664803. Woensdag 11 juli: 10u., Poëziewandeling op de Heide onder begeleiding VMPA-gidsen. Afspraak : Korte Heuvelstraat-infobord, duur 2u.30. 14u tot 18 u. Seniorennamiddag Parkconcerten, info 0497221022. 19 u., Strijboshof : 11 juli-toespraak :spreker Jürgen Constant. 20 u., Strijboshof : Kalmthout zingt uit volle borst.
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze School (7) en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
De onbetwistbare vlaggendrager van de " Kalmthoutse Grijze School " is zonder twijfel Adriaan-Jozef Heymans. Hij ziet het levenslicht in 1839 in de schaduw van de Onze Lieve Vrouwe Toren. Als 8-ste kind binnen een Antwerpse glazeniersfamilie draagt hij de typische burgerlijkheid van de Antwerpse middenstander heel zijn leven met zich mee. Wanneer hij op zevenjarige leeftijd zijn vader verliest, verhuist hij naar Wechelderzande, waar een oom zich over hem ontfermt. Het kleine dorpje in de centrale Kempen wordt zijn tweede thuis.
Adriaan-Jozef ontdekt er in zijn prille jeugd de ingekeerdheid van de Kempenziel. Deze ingekeerdheid stimuleert hem tot een omzeggens heilig respect voor stilte en eenzaamheid. In Wechel wordt langzaam maar zeker de poëtische ziel gecreeerd van een toekomstig groot visueel begaafd kunstenaar. Een timide jongen uit de Kempen groeit aldus op tot een echte landschapsfilosoof. Daarbij zijn de wijdse heide- en weidevelden van Wechelderzande en naar de volwassenheid toe ook het duinenlandschap met de verre horizonten van Kalmthout nooit ver weg.
In 1853 gaat Adriaan-Jozef Heymans studeren aan de aloude academie van Antwerpen. Hij volgt er de landschaps- en dierschildering in het atelier van Jacob Jacobs. In de "Aloude" worden de principes van de "gulden snede" en van de "kleurenharmonie" met de paplepel ingelepeld. Zij treden dan ook onbetwistbaar uit zijn werk te voorschijn.
In 1856 trekt Adriaan - Jozef Heymans, samen met Isidoor Meyers, naar Parijs. Daar komen ze in aanraking met de schilders van de school van Barbizon. Twee onder hen, Debaugny en Corot zullen een grote invloed uitoefenen op Heymans. Debaugny met zijn uitgestrekte ruimten, waarin de dingen opgaan, komt vooral tegemoet aan Adriaan-Jozef's inhoudelijke ingesteldheid. Corot brengt hem de impressies bij van de "grote massa's", die geënt worden op determinerende toonwaarden.
Bij een eerste indruk speelt de tegenstelling licht-schaduw visueel een grote rol. Deze tegenstelling relateert zich naar de vormen toe. Men schildert weliswaar wat men ziet, maar dan binnen de context van een bepaald ogenblik. En juist de "licht-schaduw-tegenstelling" op dat bepaald ogenblik legt het beeld vast van de wijze waarop de dingen in het geheel opgaan.
Geeft Adriaan-Jozef Heymans in zijn evolutie de gevoelde impressie naar licht en kleur waarheidsgetrouw weer, dan wijzigt zich dit nochtans in een tweede fase. Omstreeks de jaren 1850 schakelt hij, naar het voorbeeld van Seurat, over naar de techniek van het " pointilisme " ( er wordt gewerkt met kleurenstippen). Al heel vlug verlaat hij echter het pointilisme en gaat over naar een divisionistische schetsmatigheid met het gebruik van een rijke verfmaterie. Men zal gaan spreken van zijn " tachistische periode" tijdens dewelke hij op een synthetisch poëtische wijze heel dicht blijft aansluiten bij de natuur. Maar zegt hij zelf : " Ik wil schilderen zonder kleuren te omgorden ".
Op zijn hoogtepunt eindigt hij bij het luminisme. De nuances tussen ochtend- en avondschemering worden nu volop weergegeven en daarbij verdwijnen de zwarte omlijstingen volledig rond mens , dier en plant.
Niemand minder dan de grote Constant Meunier zal hem de titel meegeven van "de Wagner van het landschap". Zijn leerling, onze Antwerpse Kalmthoutenaar Henry Van de Velde, de grote jugenstyl architect, maar zelf ook kunstschilder en -ambachter zal over hem schrijven : "Zowel vroeger als thans zoekt hij voortdurend naar een werkelijk schilderkundig vakmanschap, maar zijn uiteindelijke bedoeling is niettemin altijd geweest : meer dan het landschap zelf, het aanvoelen daarvan weer te geven. Zijn hoog peil spruit in ruime mate voort uit de eenvoudige en diepe ontroering die alleen door de dingen van de natuur worden opgewekt". Bij Adriaan-Jozef Heymans primeert de poëtische eenheid op de afzonderlijke dingen. Ruimte en tijd gaan daarbij hand in hand. Weemoed en poëtica staan centraal. Zij accentueren de vrede, de gelatenheid en de ... mythische extase zo eigen aan onze Kempenaar.
( vervolgt )
- poëzie + -
Weg door de Heide ( August Coppens - 1899)
Een brede zandweg, heel doorgroefd met grauwe wagensporen, - God weet hoe oud, hoe lang bereên door biemanskarren - spreidt Zijn donkergele lengte door de heide en loopt verloren Daar ginder, onafzienbaar verre, in diepe oneindigheid.
Bezijden van weerskanten ligt het heidevlak te bloeien, - Een zee van purperrood gebloemte -, oneindig ook en stil. Ja plechtig stil, met weinig meer beweging op dan 't stoeien Van 't honingvolkje en geen gerucht dan heimelijk biegetril.
En rechts, heel verre, donkert blauw, haast zwart van duisterheden En weer oneindig uitgestrekt, het dichte dennenwoud, Omzoomd door 't helder wit en groen der berken, slank van leden, Door 't leven dunkt mij, dat de wacht om 's wouden doodsheid houdt.
Oneindig boven woud en weg en heide lacht de hemel, Lichtblauw, en hier en daar beklad met zwervend wolkgewemel, Dat vast aan 't purper van de hei zich zat gedronken heeft.
O, zandweg, hemel, donker woud, o Kempenlandse heide, Is 't wonder, dat wanneer ik stil en eenzaam mij vermeide In uwe oneindigheid, mijn ziel dan Godwaarts wil en streeft.
- actua + -
VLAANDEREN FEEST : KALMTHOUT OM TER MEEST !!!!
- Zaterdag 7 juli 2007, 19 u., avondwandeling VMPA in de Kalmthoutse heide; - Zondag 8 juli e.k. , 10 u.30, aperitiefconcert in het Strijboshof; 14 u. en 15u.30, wandeling VMPA in het Arboretum waar men doorlopend Mandala kan tekenen. 20 u.," An inconvenient Truth" : filmvoorstelling en duiding in het Strijboshof. - Maandag 9 juli e.k., 10 u., wandeling VMPA/NEC, grootouders en kinderen. 19u.30 tot 23u.30 : Parkconcerten, Vlaamse programma's : De Schil en De Marva's. -Dinsdag 10 juli e.k., 14 u. Fietstocht VMPA. -Woensdag 11 juli e.k., 10 u. Poëziewandeling VMPA in de Kalmthoutse heide; Slotmoment 14 u. : seniorennamiddag Parkconcerten met Mama Jodi, John Larry, Paul Severs en Eddy Wally 17 u. ,Stoofvlees met friet voor 11 euro, Parkconcerten; 19 u. Spreker Jurgen Constant, Vlaams Neutraal Ziekenfonds; Trekking winnaars ballonvaart en vertrek ballonwedstrijd : wie Vlaamse Leeuw uithangt tijdens 11-daagse krijgt tombolaticket in zijn brievenbus. 20 u. Kalmthout Zingt met De Wit en Koo. Info : Gemeentelijke Cultuurdienst : 03/620.22.66.
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze School (6) en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde terug op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
Tot de Kalmthoutse School worden effectief gerekend :
1/ Jacques Rosseels, geboren te Antwerpen in 1828 en er overleden in 1912; 2/ Isidoor Meyers, geboren te Antwerpen in 1835 en gestorven te Brussel in 1917; 3/ Florent Crabeels, geboren te Antwerpen in 1829 en er overleden in 1896; 4/ Adriaan-Jozef Heymans, geboren te Antwerpen in 1839, gestorven te Schaarbeek in 1921; 5/ Theodoor Baron, geboren te Brussel in 1840, gestorven te Saint-Servais in 1899.
Rosseels, Meyers,Crabeels en Heymans zijn alle vier leerlingen van de romantische landschapsschilder aan de Koninklijke Academie te Antwerpen Jacob Jacobs. Theodoor Baron daarentegen komt voor korte tijd vanuit de Brusselse regio naar de Kempen over. Tijdens deze periode speelt hij, vanuit een sterke principiële artistieke visie, nochtans een belangrijke rol in de uitbouw van de schildersconceptie van de Kalmthoutse Grijze School.
De benaming Kalmthoutse School is vandaag algemeen aanvaard. In de centrale Kempen spreekt men nochtans nog altijd graag van de Wechelse School. De meeste van de betrokken schilders hebben minstens evenveel in de vlakten rond Wechelderzande geschilderd als in de hoogduinen van Kalmthout. Hun geschilderde landschappen zijn in ieder geval deze van de Antwerpse Kempen. Wel zullen later enkele onder hen uitzwermen naar 't Scheldeland rond Dendermonde en daar dan eveneens het etiket van lid van de Dendermondse school opgeplakt krijgen..
De Kalmthoutse School noemt ook wel eens de Grijze School, vandaar mijn "poëtische" samentrekking "De Kalmthoutse Grijze school". Het adjectief " Grijs " heeft ongetwijfeld zijn bestaan te danken aan het feit dat de betrokken kunstenaars in de gebruikte kleuren een voorliefde vertonen voor grijze tonen. Deze tempering in het kleurengebruik stemt zowel overeen met het uitzicht van onze Kempense grijze landschaps-output, als met de weemoedige gemoedstoestand die er door opgewekt wordt.
Dit zal trouwens juist één van de gegevens zijn die het "inheems impressionisme of poëtisch realisme" van de Kalmthoutse School zal onderscheiden van het impressionisme zoals dit zich ten volle , in al zijn kleurenfelheid,vooral in Frankrijk, uit.
Maar welke zijn nu in grote lijnen de premissen die ten grondslag liggen van de plain-airisten van de School van Kalmthout? Inhoudelijk gaat hun voorliefde naar de desolate vlakten van de Antwerpse Kempen met hun wijdse horizonten. Aan de driedimensionele ruimte koppelen zij een vierde dimensie : de tijdsdimensie. Aan de dingen wordt in het grote geheel vorm gegeven zoals ze zich op een bepaald ogenblik in de moederschoot van de ruimte voordoen en door de kunstenaar aangevoeld worden. De gevoelde impressies worden daarbij onmiddellijk naar licht en kleur raak weer gegeven. In de praktijk mondt de losse toets van de schilder uit in een vluchtig spel van licht en schaduw dat gaat primeren op de vaste vormen. "Je voudrais peindre sans fixer les contours" waren de woorden van Adriaan-Jozef Heymans. Daarvoor wordt er vooral gewerkt met uitgesmeerde kleurenvlekken . En de kunstenaars, zoals reeds gesteld, gebruiken bij voorkeur grijze tonen, die het naar voorgeschoven kleurenspectrum temperen.
Rosseels, Meyers en Heymans komen dikwijls het week-end in Kalmthout doorbrengen. In de taverne "'t Pannenhuis" kunnen zij in die tijd over een pracht van een gastenkamer beschikken. Vanuit deze gastenkamer, met een unieke open haard, hebben zij een enig zicht op de vallei van de Kleine Aa, die toen nog een volledig open vallei is. Tevens huren zij een woonwagen waarmede zij 's morgens vroeg en 's avonds laat op de heide kunnen verblijven om er het landschap in het morgenlicht of de avondschemer te vatten.
(vervolgt)
- poëzie + -
(uit) De Zon op de Heide ( Jan-Matthijs Winters-1905)
Zijn stil en dromerig heideveld, dat vreedzaam zonder roeren in 't vredelievend zonneoog zo stil daar ligt te loeren,
dat groot, onvoorzienbaar wijd zijn bruinen mantel openspreidt en ginder waar de hemel valt op verre en na niet uitscheidt
dat vlakke vrije veld bezaaid met blauwrooi heidebloemen met zonnedauw en kiewitbloem met kruiden niet te noemen.
Mij heide lief, zo komt uw beeld nu voor mijn geest verrijzen, onzeggelijk schoon en groot en met geen woordenpraal te prijzen
maar vatbaar slechts voor hem die vroom uw deugd wist 't achterhalen en in de milde zonneschijn mocht door uw steppe dwalen.
- actua + -
- Vlaanderen Feest : ook bij ons in Kalmthout! Op 7,8,9,10, en 11 juli e.k. verschillende culturele activiteiten. Info :www.kalmthoutfeest.be .
- Heel de zomer lang in het Strijboshof : parkconcerten. Info : www.parkconcerten.be.
- Ook in het Natuureducatief Centrum De Vroente een hele zomer lang : permanente gratis tentoonstelling over het ontstaan van de Kalmthoutse heide en haar biotopen.
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze School (5)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde weer op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
Als een voorloper van de Kalmthoutse Grijze School duidt de kunstgeschiedenis, naast nog anderen zoals een Theodoor Verstraete uit Brasschaat, ondermeer François Lamorinière aan . Zijn innige verbondenheid met onze Kalmthoutse Heide en zijn uitdrukkelijk talent als landschapsschilder zou het onvergeeflijk maken hem hier niet in het daglicht te stellen. Hij is in oorsprong nog een leerling van de landschapsschool van de romantieker Hendrik Leys. Hij zelf evolueert al heel vlug naar een "realistische" benadering van het landschap. De verdere stap naar het "inheems impressionisme" is er echter ogenschijnlijk niet van gekomen. Dit is waarschijnlijk de reden waarom hij als voorloper en niet als volwaardig vertegenwoordiger van de school wordt aangeduid. Nochtans is Lamorinière naar Barbizon geweest.
Zijn groot talent bezorgt hem in 1885 de leiding over de afdeling landschappen aan de Koninklijke academie te Antwerpen. Hij zal een hele tijd resideren in een paviljoen tegen de Kalmthoutse heide aan de Oude Postbaan naar Nederlands Putte. Iedere dag rijdt hij met de trein van Kalmthout naar Antwerpen en terug. Zijn koetsier brengt en haalt hem naar het station van Kalmthout. De rit gaat van daar telkens door een stuk van de Kalmthoutse heide ten noorden van de Putse Moer. Hij kent de Kalmthoutse heide dan ook door en door. Zijn schilderijen liegen er niet om : wijdse heidezichten zoals "Venen in de Kempen", "Moeren" of "landschap met reigers", maar ook intieme hoekjes met riante bosschages en huppelende konijntjes, zoals "Het huis van de boswachter" en het "sparrenbos".
Is François Lamorinière een realist , dan is hij er toch één van de bijzondere soort. Het is juist dat het Kalmthoutse heidelandschap in zijn werken haarfijn is geïnterpreteerd. Toch schuilt in zijn grafische schilderkunst een harmonieuze fijngevoeligheid die getuigt van een aristocratische geest. En het kan niet ontkend dat in de evenwichtige opbouw van zijn voorstellingen de "Oude Grieken" nog steeds aanwezig zijn. Anderzijds kondigt zijn keuze van "opbeurend" licht koloriet toch al een beetje "l'impression" aan.
Lamorinière is als uitdrukkelijk landschapsschilder zo maar niet een voorloper van de Kalmthoutse Grijze School. Hij is er gewoon de gids van die de weg toont.
Het is daarbij voor een hedendaagse Kalmthoutenaar boeiend te mogen vaststellen dat deze kunstzinnige heraut van het landschap van de Kalmthoutse heide intiem bevriend was met Hendrik Conscience, met Peter Benoit, de man die onze Kalmthoutse Henry Vandevelde initieerde in de melodie van "Waar Maas en Schelde vloeien" en met Charles Van Geert die als tuinarchitect ten grondslag ligt van "Onze droom van een tuin": het arboretum van Kalmthout. Bij ons in Kalmthout gaan natuur en kunst doorheen de tijd hand in hand. (vervolgt) - poëzie + -
Kalmthouts Panorama (Jan Caluwaerts)
Achter ruggen van golvende Hazenduinen, langsheen de aloude zandweg naar Huybergen, ontvouwt zich purpergeel en wijds het heideruim en 't loopt verloren langs de Vossenbergsporen.
Heel ver aan d'horizon links witzilverberken, in de lucht een buizerd met gespreide vlerken. Tussen het Cambuus- en het Wilgenduin een droom, innig ontstaan en geboetseerd uit Kempenschroom.
- actua + -
- nog tot 24 juni in het Kalmthouts Arboretum: ter gelegenheid van het Linnaeusjaar; tentoonstelling van de leerlingen van de Kalmthoutse tekenacademie pigment: info: www.arboretumkalmthout.be - Heel de zomer lang in het Natuureducatief Centrum De Vroente, Putse steenweg nr. 129 te Kalmthout: permanente tentoonstelling over het ontstaan van de Kalmthoutse heide en haar verschillende biotopen. - Sint-Jorisgilde van Nieuwmoer, Gildenfeesten 2007 op zaterdag 23 en zondag 24 juni ek. : schieten, dansen, roffelen en vendelen, nergens klopt het gildenhart zo fel als "bij ons op de Nieuwmoer".Info www.sintjorisgildenieuwmoer.be .
- Awdoe + -
Tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje " De Kalmthoutse Grijze School (4)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
72. Ode aan onze Kalmthoutse cultuurverenigingen .
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ !!!!!!!!!!!!!!SPECIALE EDITIE VOOR DE TWINTIGDUIZENDSTE BEZOEKER !!!!!!!!!!!!!!!! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ @ ODE AAN ONZE KALMTHOUTSE CULTUURVERENIGINGEN (volwassenen) . @ @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ Opgedragen aan al diegenen die Kalmthout een warm hart toedragen en in het bijzonder aan die onbekende 20.000-ste bezoeker van Kalmthoutse Broodjes. ---------------------------------------------------------------------------------------------------- Ter gelegenheid van de twintigduizendste bezoeker van Kalmthoutse broodjes onderbreken wij voor heel even de chronologische bijdragen over de geschiedenis van onze mooie heidegemeente Kalmthout voor een speciale editie.Volgende week zetten wij deze bijdragen gewoon verder. @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Eigenlijk zijn Kalmthoutenaren gelukkige mensen. Na de onvermijdelijke en soms stresserende dagtaak vallen zij in hun eigen gemeente niet alleen terug op een prachtige natuur, maar krijgen zij ook de kans om er, volgens eigen geaardheid en samen met vrienden, zichzelf te realiseren in één van de zo maar eventjes meer dan zestig sociaal-culturele verenigingen (volwassenensector) die onze heidegemeente in zijn vijf wijken rijk is.
En staat het niet in de bijbel geschreven "een mens leeft niet van brood alleen"! Hij moet m.a.w. naast zijn activiteiten die gericht zijn op de "struggle for live"ook nog kunnen doen wat hij graag doet! En waar zou hij dit beter kunnen doen dan onder medemensen die blijk geven van een gelijklopende interesse?
Na de tweede wereldoorlog zijn het voor de volwassenen, ook bij ons in Kalmthout, vooral de organisaties voor sociaal-cultureel vormingswerk die de spits afbijten. Hun werking enten zij op een veelzijdige menselijke ontplooiing binnen de eigen leefsituatie. Ook in Kalmthout betekenen deze organisaties voor heel wat mensen een reële cultuurbemiddeling van de tweede kans. Het valt niet te loochenen dat zij samen met het veralgemeende onderwijs van na de tweede wereldoorlog aan de basis liggen van onze hedendaagse culturele democratie.
In oorsprong veelal gericht naar specifieke groepen binnen onze lokale gemeenschap, hebben zij een drempel weggenomen waardoor de plaatselijke cultuurbeleving zich in solidariteit kan ontwikkelen. Wij kunnen niet genoeg hulde brengen aan onze Kalmthoutse KVLV's,KAV's, SVV's, CMBV's, FVV'S, Landelijke Gilden, KWB's, VTB's, de Davids- en Vermeylenfondsen enz. ...( en uiteraard ook hun hedendaagse opvolgers, die in sommige gevallen al een andere naam dragen) die zulk een primordiale rol hebben gespeeld in de culturele ontplooing van onze mensen.
Een tweede culturele sector die de Kalmthoutse gemeenschap heeft verblijd is deze van de amateuristische kunstbeoefening. Muziekmaatschappijen allerhande zijn traditioneel aanwezig in onze verschillende wijken. Maar zoals onze harmonieën en fanfares zich voor en na de jongste eeuwwisseling zijn gaan realiseren met in sommige wijken al dat jong en creatief geweld en zoals onze zangkoren onze Kalmthoutse dennen al hebben doen ruisen kan het niet anders of onze muziekminnende Kalmthoutenaar moet zich goed voelen in zijn vel.
Weren onze auditief begaafden zich als een duiveltje in een wijwatervat dan moeten onze visualisten zeker niet blozen. 't Palet, Calluna, Indigo, Nieuwmoerse teken- en schildersgroep Ontspan, wier leden telkens weer de Kalmthoutse mooie natuur zijn gaan interpreteren roepen herinneringen op aan die landschapsschilders van de Kalmthoutse grijze school van weleer. Ook onze menigvuldige toneel- en dansgroepen en onze gilden laten zich in deze sector nooit pramen. In een wereld waar men de bewuste mens steeds meer en meer aanspreekt in een gemanipuleerde persoonlijkheid is het goed telkens weer tot zichzelf te kunnen komen op die onbetaalbare aventijn van de menselijke kunstzinnigheid.
Over een derde sector binnen ons Kalmthouts cultureel gebeuren, die wij gevat in een notendop misschien deze van de wetenschapsbeleving, de milieuzorg en het cultureel toerisme mogen noemen, willen wij ingevolge de grote verscheidenheid onder deze organisaties twee accenten leggen. Onze keuze viel op twee organisaties wier werking niet alleen een betekenis heeft voor Kalmthout maar ook voor de "wijde wereld".
In de eerste plaats denken wij daarbij aan de mensen van onze Esperantobeweging "La Erikejo". De volgelingen van wijlen Edward Simoens willen in het bezielde Europa van morgen uitdrukkelijk ook een stukje van hun "Vlaming zijn " terug vinden. Daarom bieden zij mede Europa het Esperanto aan , een eenheidstaal die met veel geduld studie en overleg tot stand is gekomen uit de bestaande talen van ons avondland, zonder daarbij ook maar één taalgemeenschap te miskennen.
Tot slot willen wij eindigen met de lokale afdeling van de Vereniging voor Natuur- en Stedeschoon van Louis Verpraet die zoveel gedaan heeft voor ons Kalmthouts cultureel erfgoed. Dank zij de inzet van haar leden, dank zij hun daarbij betoonde idealisme, dank zij hun nooit aflatende strijd en Kempense vitaliteit, schenken ze niet alleen Kalmthout en de Kempen, maar morgen ook Europa en de wereld, die uniek geconserveerde Kalmthoutse heide. In hun nevenbedrijvigheid is trouwens ook een Vlaams Natuureducatief Centrum tot stand gekomen, een Gemeentelijk Bijenteeltmuseum, een bosleerpad, vogelvriendelijke Maatjes en nog zoveel andere dingen die van ons Kalmthout in Vlaanderen en morgen ook van Vlaanderen in Europa een regio maakt waar het goed is om te leven.
- poëzie + -
De Heidebloemmars (Jan Marijnissen)
Wij zijn de heidebloem, de muzikanten van ons klein Nieuwmoer, steeds aan onze plicht getrouw, zo zal het zijn.
Wij brengen U muziek en mooie klanken van ons heideland, groeten zo de mensen, rijken elkaar de hand.
- actua + - - Nog tot 24 juni in het Kalmthouts Arboretum : ter gelegenheid van het Linnaeusjaar; tentoonstelling van de leerlingen van de Kalmthoutse tekenacademie Pigment.Info : www.arboretumkalmthout.be . - Heel de Zomer lang in het natuureducatief Centrum De Vroente; Putse steenweg nr. 129 te Kalmthout : permanente tentoonstelling over het ontstaan van de Kalmthoutse heide en haar verschillende biotopen; speciale tentoonstelling over " de zon en de zonneënergie ". - awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze School (3) en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
De wortels van de Kalmthoutse Grijze School liggen in hun prille begin ingebet in het "terug naar de natuur"-principe van de romantiekers. De meeste van de kunstschilders die de school vorm hebben gegeven zijn trouwens leerlingen geweest van de romantische landschapsschilder Jacob Jacobs aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen, die Aloude, die sinds Rubens, Jordaens en Van Dijck wereldfaam heeft verworven.
De echte aanzet naar het effectieve "plein-airisme" - het landschapsschilderen in volle natuur - één van de hoofdkenmerken van onze "Kalmthoutse Grijze School"-schilders, zijn dezen effectief gaan zoeken bij de Franse realistische landschapschilders van Barbizon.
In Frankrijk stelt Gustave Courbet in de tweede helft van de 19-de eeuw zijn "Pavillon du realisme" tegenover de "grande peinture", waarin het klassicisme, ondanks de romantiek, toch naar inhoud, maar vooral naar vorm, is blijven verder leven. Tegenover de "verheven ideeën" uit het verleden stelt hij het "uiterlijke gezicht" van zijn tijd. In de realistische schilderkunst doet dan ook het "gewone volk" zijn intrede en met het "gewone volk" de omstandigheden waarin ze leven.
In de landschapsschilderkunst zijn het daarbij inderdaad vooral de schilders van Barbizon, met een Corot en een Debaugny op kop, die terzake de toon zetten. De echte uittocht naar het platteland en de dagelijkse mens is in de landschapsschilderkunst ingezet aan de rand van het bos van Fontaine-bleau op zo'n 65 kilometer van Parijs. Het schilderen in open lucht, dat "plein-airisme", krijgt er zijn echte diepe betekenis : het ter plaatse ondergaan van het "reële" landschap.
Maar met dat ondergaan van het reële landschap komt al heel vlug "l'impression", de "eerste indruk" naar boven gedreven. Midden in de natuur gaat de landschapsschilder die natuur aanvoelen en ondergaan. En uit de osmose tussen de visuele werkelijkheid en het kunstenaarsgemoed ontstaat een waardegevoel dat de kunstenaar treft. De concrete realiteit wordt door het gemoed van de kunstenaar gefilterd en omgezet in een aangevoelde syntheserealiteit. "The impression is born". Zij ligt ten grondslag van de vormgeving op het doek.
En in een landschap is vooral het spel van licht en schaduw determinerend voor "l'impression". Dit spel van licht en schaduw brengt daarenboven de aanwezige natuur in beweging. De realistische landschapsschilder ontdekt er ter plaatse het zonnelicht en de schaduw, die elkaar afwisselen, de morgen en de avond, die elkaar opvolgen en de vier seizoenen die komen en gaan. De reële natuur is "in beweging". De landschapsschilder die er midden in zit, ondergaat deze beweging.De realiteit krijgt een vierde dimentie: de tijdsdimentie. De realiteit in het landschap is een zich wijzigende realiteit.
De landschapsschilders van Jacob Jacobs en de toekomstige Kalmthoutse Grijze School laten Barbizon niet aan zich voorbijgaan. Zij trekken naar Frankrijk, komen er onder de invloed van de "Barbizonisten" en zullen de opgedane indrukken meebrengen en vertalen naar dat unieke natuurlandschap van onze Antwerpse Kempen.
In het duin van Kalmthout, opgebouwd met het zand vanuit de oude Scheldevallei achter de Brabantse wal, en in de wijdse heidevlakten van Wechelderzande trekken de landschapsschilders van de Kalmthoutse Grijze School mede de lijn van een visueel "descriptief" realisme naar een beeldend "synthese"-realisme, het volgens sommigen zogenaamde "inheems impressionisme". Dit "inheems Belgisch impressionisme" zal zich van het echte impressionisme in Frankrijk vooral onderscheiden door zijn getemperde kleuren . De kunstenaars van de Kalmthoutse school zijn trouwens op het einde van de 19-de eeuw niet de enigen in Vlaanderen die zich overgeven aan dit "inheems impressionisme". Ook in het Zoniënwoud te Tervuren in Vlaams Brabant, in de Leiestreek ten zuiden van Gent, in het Scheldeland van Dendermonde en in de Limburgse Kempen zijn de gevolgen van een effectief "plein-airisme" aanwezig.
(vervolgt) ----------------------------------------------------------------------------------------------------- Ter gelegenheid van de twintigduizendste bezoeker bij onze Kalmthoutse broodjes onderbreken wij volgende week voor heel even de chronologische bijdragen over de geschiedenis van onze mooie heidegemeente voor een feestelijk intermezzo met een speciale editie. Ditmaal gaat het over een "Ode aan onze Kalmthoutse Culturele verenigingen". De week daarop gaan we dan verder met de "Kalmthoutse Grijze School" (3). ----------------------------------------------------------------------------------------------------- De speciale editie is opgedragen aan al diegenen die Kalmthout een warm hart toedragen en in het bijzonder aan die onbekende 20.000-ste bezoeker van Kalmthoutse broodjes. -----------------------------------------------------------------------------------------------------
- Poëzie + -
Oneindig (Anton Van Wilderode)
Oneindig ligt de heide tot de einder en zonder weg of wijzer altijd wijder terwijl ik loop met veren in de voet het eindeloze licht als begeleider.
- actua + -
- Van 4 tot 8 juni 2007 Sportweek voor 55+, gratis sport- en bewegingsactiviteiten in heel Kalmthout. Org. Welzijnsraad en Seniorenraad in kader van BOEBS Valpreventie. Info : 03/620.22.12. - Van 2 juni tot 24 juni 2007 Pigment Kinderacademie Linnaeustijdperk. tentoonstelling in het kader van het Linnaeusjaar, Arboretum Kalmthout; info : www.arboretumkalmthout.be
- awdoe + : tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje " Ode aan onze Kalmthoutse Cultuurverenigingen" Ditmaal gaat het over een speciale editie ter gelegenheid van onze 20.000-ste bezoeker. Daana zetten we onze reeks over "De Kalmthoutse Grijze School" gewoon verder met het derde deel. En vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde terug op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
Een mens leeft niet van brood alleen! Zo is ook bij ons in de Kempen, door de eeuwen heen, de kunstzinnige mens aanwijsbaar aanwezig. En in onze lage landen bij de zee is deze kunstzinnige mens in zijn bewuste " daden om het niet" uitermate visueel begaafd. De wijdse horizonten van de vlakke Kempense heidevelden, met daarboven een steeds variërend licht- en schaduwspel van drijvende wolken stimuleren er in de eerste plaats de landschapsschilder.
Maar deze Kempense landschapsschilder gedijt ook binnen de muren van een Europese kunstgeschiedenis. Bij de komst van de humane renaissance in de 16-de eeuw is onze Pieter Breughel de Oude er als de kippen bij om de Kempense mens en zijn leefwereld op doek te interpreteren.
Meer noordwaarts in het land tussen Schelde en Maas gaat trouwens ook een Jeroen Bosch dit vlakke land met verf en kwast vorm geven op dat linnen doek. En in de daarop volgende barok zal ook onze Antwerpse kleurenmagiër Pieter Paul Rubens naar de Voorkempen afzakken om er die unieke natuur van dat enige " land van zand " op zijn uitgeproken barokale wijze te beleven.
Wanneer dan in de tweede helft van de 18-de eeuw het wetenschappelijk positief denken onze Westerse maatschappij beroert, streeft men ook in de wereld van de kunst naar een "edele eenvoud en een waardige grootsheid".
Vanuit onze regionale kunsttempel, de aloude koninklijke Academie van Antwerpen, doet het classicisme bij ons zijn intrede. In de teken- en schilderkunst gaan de zuivere lijn en een systematische opbouw binnen een klare en heldere compositie primeren op een levensecht en door de kunstenaar beleefd landschap. Het classicisme is dan ook een "objectiverende" kunst. Het laat weinig ruimte voor particulariteit en kunstenaarsgemoed. Daarbij wordt het landschapsschilderen herleid tot een ateliergebeuren. Het landschap wordt in het atelier geconcipieerd vanuit het geheugen en vorm gegeven op basis van de wetenschappelijke vastgestelde criteria van de Oude Grieken.
Een reactie van de in sé vrijheidsminnende kunstenaar kan dan ook niet uitblijven. In de eerste helft van de 19-de eeuw streeft de romantieker naar een persoonlijke geestelijke vrijheid. Daarbij wordt het " terug naar de natuur "de nieuwe lijfspreuk van de kunstenaar. Deze gedragslijn heeft voor alles een grote betekenis voor onze landschapsschilders.
In Engeland trouwens zullen de romantische schilders als een John Constable en een Joseph William Turner niet aarzelen om inderdaad met hun schildersezels resoluut het Engelse landschap midden in de natuur te gaan herexploreren.
Bij ons in de Kempen zullen wij nog moeten wachten op de tweede helft van de 19-de eeuw om de echte landschapsschilderkunst binnen het realisme opnieuw te zien dagen. Daarbij wordt de rode loper ontrold voor " De Kalmthoutse Grijze School ".
(vervolgt)
- poëzie + -
Schone Heide ( E.P. Hilarion)
Hoe schoon de heide de wijd-gespreide naar ver - weg deinen van heuvellijnen! Verblauwde domen van loverbomen aan einders rijzen als droompaleizen. Op onbetreden verlatenheden bleef de oude zegen van stilte wegen.... O stijgen, nijgen in plechtig zwijgen van wolk-doorschoven gewelf daarboven! Schoon is de heide.
- actua + -
- "Met zonnige groeten" : nog heel de zomer lang een tentoonstelling over de zon en de zonneenergie in het Natuureducatief Centrum "De Vroente" , Putse steenweg, nr. 129 te Kalmthout.
- Nog tot 31 oktober 2007 in het Arboretum van Kalmthout : tentoonstelling " Lucky Lambic, pluk je geluk! ". Info : www.arboretumkalmthout.be .
BIJZONDERE AANDACHT. binnen een paar weken ontvangen de "Kalmthoutse Broodjes", niet zonder enige trots, hun twintigduizendste bezoeker. In de week van de "twintigduizendste" worden de lopende chronologische afleveringen over onze mooie heidegemeente even onderbroken voor een feestelijk intermezzo. Ditmaal betreft het een "Ode aan onze Kalmthoutse culturele verenigingen". -----------------------------------------------------------------------------------------------------
- awdoe + - tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze School (2)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde weer op te roepen onderaan het blog telkens weer op de linker rode pijl klikken.
In concreto mogen in de conceptie van Mevrouw Jelena De Belder de sporen van de oude conifeerderij niet uitgewist worden. Integendeel, de groenbomen van weleer zullen als het ware als ruggegraat fungeren voor Jelena's "droom van een tuin". En inderdaad, ook vandaag nog is de oude conifeerderijlaan nog steeds een begrip in het arboretum van Kalmthout. Het is op een bepaald ogenblik o.m. zo geweest dat de Van Geertenhof uitdrukkelijk gekend is geweest voor het creëren van nieuwe specimen van zilversparren.
In de moderne visie van Jelena De Belder mag het arboretum geen louter systematische aaneenschakeling van plantengroepen worden. Centraal staat in haar visie het "samenleven" van planten. En dit is in de eerste plaats een ecologisch gegeven.
Maar naast dit kerngegeven besteedt zij ook in belangrijke mate aandacht aan de relatie tussen mens en plant en vooral de noodzakelijke harmonie die daarmee moet gepaard gaan.De aanplantingswijze tovert het Kalmthouts arboretum dan ook om tot een aaneenschakeling van pareltjes van echte "natuurschilderijen". De verschillende bloementuinen geuren daarenboven als lusttuinen uit het oude Hellas.
En inderdaad, naast het ecologisch gegeven speelt ook het estetisch gegeven, ook vandaag nog , een belangrijke rol in het Kalmthouts arboretum.
Het kleurenspel begint al in de wintermaanden als de toverhazelaars en de winterheide bloeien.Tussen haakjes, het is nog landbouwingenieur A.Kort geweest die met de toverhazelaars in het arboretum is gestart. Maar Mevrouw De Belder heeft de Kalmthoutse toverhazelaars uitgebouwd tot een wereldberoemde verzameling van eigen variëteiten.
De kleurenweelde zet zich verder in de prille lente als de narcissen zingen.De kleurenvreugde kent geen einde als in mei en juni zich de rodondendrons en de azaleas aanmelden.
Maar ook de Kempense bomenweelde uit het oude atlantisch loofbos van zo'n 10.000 jaar geleden draagt bij tot de kleurenharmonie in het Kalmthouts arboretum, meer bepaald als in de Herfst eerst de slanke "witzilverberk" gaat gelen en later de imponerende zomereik geel-bruin uitslaat. En beseffen onze Kalmthoutenaars wel voldoende dat vanuit Engeland de, in de wereld van de tuinen gegeerde, "Awardprijs" aan ons arboretum is toegekend voor de speciale wilgencollectie die de naam "De Belder" heeft meegekregen. Het is trouwens niet de eerste "Award" geweest. Het arboretum van Kalmthout heeft de gegeerde Engelse prijs een eerste keer gekregen voor "de tuin in zijn geheel". Als men beseft dat de Engelsen wereldvermaarde tuinen voortbrengen, dan is het bekomen van zulk een Engelse "Award" toch indrukwekkend.
Het is niet de bedoeling van deze bijdrage alle planten op te sommen die ons in het Arboretum van Kalmthout verblijden. Dit zou ons trouwens veel te ver leiden en daarenboven trouwens onmogelijk zijn. Maar misschien kunnen we naast de reeds opgesomde plantengroepen toch ook nog even de rozenfamilie vermelden met haar franse en provençaalse rozen, maar ook met haar "rozenachtigen", zoals daar zijn : de lijsterbes, de appel en de peer. En de vroeg bloeiende Japanse kerselaars, de Robino's, de varens, de magnola's, verdienen ook wel onze aandacht.
Maar zelfs dan hebben we nog vele planten niet vernoemd uit dat arboretum,bij ons in Kalmthout. En ... de enige manier om ze in "grote getale" te leren kennen is ongetwijfeld ze "ter plekke" te gaan ontdekken en er in het arboretum zelf te gaan van genieten.
- poëzie + -
Boombeschrijving (Hans Andreus)
Bomen zijn werkelijk, Hun bladeren praten werkelijk met woorden veelzeggend en letterloos.
Hun toppen zingen. Hun stammen zwijgen Hoorbaar.
Hun wortels houden van de aarde.
Bij een boom staande moet ik wel ademen als een boom.
Naar een boom ziende zie ik hemel en aarde in elkanders armen.
Want een boom, een boom is een bruiloft.
- actua + -
- Woensdag 23 mei e.k. : Gelukkige verjaardag Carolus Linnaeus, tuintheater met monoloog Anton Cogen. 20. u.. Arboretum Kalmthout. Info : info@arboretumkalmthout.be .
- Vrijdag 25 mei e.k. : Debat Antwerpse kopstukken n.a.v.verkiezingen. 20 uur parochiezaal Heide. Org. VVB. Info : danielle.vanneck@vvb.org.be .
Bijzondere aandacht Binnen een paar weken ontvangen de Kalmthoutse broodjes, niet zonder enige trots, hun twintigduizendste bezoeker. In de " week van de twintigduizendste" wordt de lopende chronologische aflevering over onze heidegemeente even onderbroken voor een feestelijk intermezzo.Ditmaal betreft het een "ODE AAN ONZE KALMTHOUTSE CULTURELE VERENIGINGEN"
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "De Kalmthoutse Grijze School (1)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
Zoals reeds gezegd is het hedendaagse arboretum van Kalmthout met zijn onbetwistbare internationale uitstraling voor alles tot ons gekomen als de vrucht van het volgehouden en stimulerende werk van Mevrouw Jelena De Belder - Kovacic.
Zij is in 1924 geboren in het voormalige Joegoslavië . In de jaren vijftig behaalt zij haar diploma van landbouwingenieur aan de universiteit van Zagreb. Toen Robert De Belder in 1952, samen met zijn broer Georges, de Van Geertenhof "ofte den Horticol" aankoopt, komt Jelena Kovacic aldaar als studente-stagiaire aangeland. En... " de liefde kent geen grenzen ". Robert De Belder en Jelena Kovacic treden samen in het huwelijk. Al heel vlug zal blijken dat Jelena "de" drijvende kracht wordt achter de omvorming van de gevestigde boomkwekerij naar een modern arboretum.
Met veel geduld, maar ook met veel creativiteit en vooral liefde voor de natuur, komt een initiatief tot stand dat Kalmthout,Vlaanderen, België en de wereld een "droom van een tuin" zal schenken. In hoofde van Jelena De Belder betekent dit in eerste instantie een plantentuin met een wetenschappelijke waarde. Maar dat is niet voldoende. Jelena's tuin moet ook een efficiënt instrument worden in de natuureducatie van mensen. En zelfs dat dekt nog onvolledig de doelstellingen van Jelena De Belder. Haar "droom van een tuin" moet ook tegemoet komen aan de sociaal-culturele, recreatieve en estetische behoeften van deze mensen.
Op wetenschappelijk vlak worden de inspanningen die door Charles Van Geert zijn ingezet en door A. Kort voortgezet volgehouden. Het benoemen van de planten (wat geen naam heeft bestaat niet), het vaststellen van hun herkomst ( in het Kalmthouts arboretum ademt de wereld), het inventariseren van hun eigenschappen ( "ieder diertje heeft zijn pleziertje" ) maken van het Arboretum van Kalmthout een universeel plantenlaboratorium.
De educatieve doelstelling is daarbij heel breed opgevat. Samen met het overbrengen van kennis wordt ook in algemene zin, heel sterk en toch op een uitnodigende wijze, de eerbied voor de natuur gestimuleerd.
Recreatief en estetisch wil men de bezoeker een tuin aanbieden die uitnodigt tot wandelen, tot meditatie, tot ontspannen en genieten. Een wandeling op een zonovergoten hoogzomerdag in het Arboretum te Kalmthout maakt ons mensen dan ook "als koningen zo rijk". In die "droom van een tuin" vindt ieder bezoeker inderdaad zichzelf terug.
De socio-culturele functie van het Arboretum van Kalmthout krijgt doorheen de tijd vorm in de organisatie van talrijke tentoonstellingen, allerlei cursussen en het aanbieden van mogelijkheden tot geleide groepsbezoeken.
De onderwerpen van de tentoonstellingen worden daarbij zeer breed opgevat, zodat een zuiver biologische "approach " binnen deze tentoonstellingen ingebet wordt in een breed menselijke benadering van de levende dingen die tot ons komen.
Dit is de wijze waarop Mevrouw Jelena De Belder een oude boomkwekerij uit de "belle-époque" gedecideerd heeft omgetoverd tot haar, maar ook onze Kalmthoutse "droom van een tuin".
En ... het hedendaagse arboretumbeheer waakt er met een vat vol dynamisme over dat de door Jelena De Belder uitgezette gedragslijn angstvallig gevolgd wordt, het Arboretum van Kalmthout ten goede, Jelena De Belder ter ere!
(vervolgt)
- poëzie + -
De Averulle en de blomme ( Guido Gezelle).
Daar zat ne keer een Averulle en lekte met ne zom, zom,zom, den dauw vanop de blaren, die klaar bedreupeld waren lijk met een dreupel rom rom, rom.
Wanneer zij fraai gedronken had, zoo vloog ze scheef en krom, rom, rom, al neuzlen en half dronken, tot waar de kleêrkes blonken, van eene schoone blom, lom,lom.
De blomme die ze kommen zag en viel niet al te dom, dom,dom, maar riep zoo, loos van zinnen : "Hei, Kobbe, kom mij spinnen een kobbenet rondom, om,om".
En Kobbe, die was seffens g'reed, en steld'heur pootjes krom, rom,rom; zij spon heur looze netten om heur daarin te zetten, en zat daar stille en stom, tom,tom.
En als de Rulle kwam nabij geflodderd, krom en slom, lom,lom, zo is ze in 't net gevlogen, en deerlijk uitgezogen, ofschoon zij jankte : "Zom, zom, zom!"
De looze bloeme loech ermeê, die looze, booze blom, lom,lom, eilaas!zo menig jonkher wordt uitgezogen pronker, om eene schoone blom, dom!dom!
( Averulle, Rulle = meikever, Kobbe = spin.)
- actua + -
- woensdag 16 mei e.k. : Halsnoer maken met glasparels, crea-les, 19u.30 Karel Vroomcentrum. Org.Viva-svv. Info : 03.666.69.46. -donderdag 17 mei e.k. : Poëtische heidewandeling; 14 uur, start einde Korte Heuvelstraat ( info-bord van de heide ). Info en inschrijving : dienst toerisme : 03/666.61.01. - vrijdag 18 mei e.k. Kwis, 19u.45, refter Gitok, Prijs 12 euro per ploeg. Org. Arvicola zwemclub. Info en inschr. : 0474941411. - De Kalmthoutse Esperantoafdeling vestigt er de aandacht op dat op 25,26 en 27 mei e.k. in het Esperantohuis, Frankrijklei , 140 te Antwerpen de internationale ontmoetingsdagen plaatsvinden van deze wereldtaal. - awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Het Arboretum van Kalmthout (3) en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan het blog telkens op de linker rode pijl klikken.
In 1857 koopt de heer Charles Van Geert, Antwerps boomkweker, op de Heuvel twee percelen grond aan van zo'n anderhalf hectaar groot. Ze situeren zich tegen de spoorweg aan. De bedoeling is om er een kwekerij van mastbomen, fruitbomen en sierstruiken neer te poten. De heer Van Geert vindt de zwarte plaggenbodems van de aanwezige landbouwakkers (de Heuvelse boeren telen er in die tijd rogge op) heel geschikt voor zo'n kwekerij. De Kalmthoutenaars begiftigen de boomkwekerij oorspronkelijk met de naam "Van Geertenhof".
Plezierig voor ons Kalmthoutenaars is achteraf te vernemen dat niemand minder dan "de man die zijn volk leerde lezen", Hendrik Conscience, een vriend en gedeeltelijk zelfs een administratief medewerker is geweest van de familie Van Geert (Zoon Karel Prosper gaat naar school in Borgerhout, waar hij Hendrik Conscience leert kennen). Hendrik Conscience komt zelfs bij tussenpozen in de Van Geertenhof op de Heuvel werken. Achteraf zou hij begraven zijn met op zijn doodskist heidebloemen van de Van Geertenhof. Een Kalmthoutse opvatting wil trouwens ook dat dezelfde Hendrik Conscience zijn " Baas Ganzendonck " geconcipieerd heeft vanuit een hoeve aan de Kruisstraat tegen de Brasschaatse steenweg aan.
Rechtover het domein, aan de overkant van de Heuvel laat de heer Van Geert op de plaats waar oorspronkelijk een nederig Kempens huisje staat, een bureel en een pakhuis bouwen. Het secretariaat en de verkoopswinkel van de boomkwekerij zijn er ondergebracht en van daaruit vervoert men de bestelde boomplanten via het spoor. Zij worden geleverd tot in China en Amerika.
In 1885 komt dan, overeenkomstig de plannen van architect J.Boen, de woning van de "Van Geertenhof" tot stand. Het gebouw, met de allures van een echt "huis van plaisanciën", is vandaag vooraan het arboretum en tegen de spoorweg aan, zij het enigszins in licht gewijzigde toestand, nog steeds in perfecte staat aanwezig.Op oude foto's is te zien hoe het in vroegere tijden verscholen ligt achter een ongelooflijk prachtige doorkijkhaag. Deze doorkijkhaag mag zonder enige twijfel worden bestempeld als een echt kunstwerk.
In 1895 dan breidt de boomkwekerij zich uit tot een oppervlakte van dertien hectaar. Zelfs de vandaag geclasseerde Cassenboom langsheen het Heuvelspad staat in die tijd op het domein van de Van Geertenhof.
In 1897, na het overlijden van Karel Prosper Van Geert, vormt het familiebedrijf zich om tot een naamloze vennootschap, de "Société Anonyme Horticole de Calmpthout". In de mond van de Dietsvaste Kalmthoutenaar gaat het nu minzaam over "den horticol". Landbouwingenieur Antoine Kort neemt de leiding van het op dat ogenblik volwaardig geïndustrialiseerde bedrijf over.Onder zijn leiding zullen prijzen worden behaald op internationale tentoonstellingen. Het bedrijf verwerft dan ook universele vermaardheid.
In 1914 breidt het succesvolle bedrijf zich nogmaals uit tot zo'n twintig hectaar. "Den horticol" betekent iets voor de tewerkstelling op de Heuvel in Kalmthout. Op een bepaald ogenblik vinden er zo'n 40-tal werklieden een job. Piet en Jaak Van Ginderen, Frans Bussers, Frans Van Meel, de vader van Doorke Noppen, om er maar enkelen te noemen, vinden er " werk in eigen streek " .
Het domein beschikt over een beroemde coniferenlaan. In het hedendaagse arboretum is deze coniferenlaan nog altijd duidelijk visueel aanwezig.
Ondermeer het Josaphatpark van Schaarbeek en het Arboretum van Tervuren zijn met zaailingen van de Van Geertenhof uitgebouwd.
De eerste wereldoorlog zal er, ook in zijn nasleep, oorzaak van zijn dat er een sterke terugval is in de activiteit van de firma. De grote afnemers uit Amerika en Duitsland zullen ingevolge algemeen invoerverbod of te hoge invoertaksen afhaken. Dit blijft niet zonder gevolgen. Grote delen van het domein zullen finaal dan ook verdwijnen door gedwongen grondverkoop.
In 1952 verhinderen de gebroeders De Belder de volledige teloorgang van de Van Geertenhof. Zij kopen de eigendom aan en maken er een echt arboretum van. Mevrouw Robert De Belder, zelf landbouwingenieur uit het Yougoslavische Zagreb, creëert er haar "Droom van een Tuin". Met een onblusbare energie, een drang naar wetenschappelijke kennis en een uitgesproken zin voor schoonheid en creativiteit geeft zij rond de oude kern van de Van Geertenhof vorm aan dat enig mooie en wereldvermaarde Arboretum van Kalmthout, dat het onze is.
De heer en Mevrouw Robert De Belder krijgen bij hun vertrek uit Kalmthout, uit dankbaarheid voor het "in de bloemen zetten op de wereldkaart" van ons Kempens dorp , van de Kalmthoutse gemeenteraad dan ook het ereburgerschap van de gemeente aangeboden.
In 1987 koopt de provincie Antwerpen het Kalmthouts Arboretum over van de "De Beldersen".
Zonder schroom kan worden gesteld dat, onder leiding van conservator Abraham Rammeloo, het Arboretum van Kalmthout ook vandaag een educatieve parel is voor onze jeugd en voor al diegenen onder ons die openstaan voor moeder natuur, voor haar waarheid, voor haar schoonheid en voor haar schenkende vrijgevigheid.
( vervolgt )
- poëzie + -
Wat hangt ge daar te praten (Guido Gezelle)
Wat hangt ge daar te praten aan die blomme, o bruine bie; waarop, waaruit, waarover ik u ronke hore en zie? Gij zijt er met uw' neuze en met uw'tonge al ingegaan, gij hebt er aan geroken en van alles aan gedaan, daarom, daarin, daarover op uw vlerken alletwee ik wonder hoe die blomme u laat geworden, zo terlee! Och was ik in hun plaatse, ik liet U varen en ik sloot zoo seffens al dat werk, al dat geruchte uit mijnen schoot en 'k ... : "Rap uit mijnen weg en uit mijn zonne, dat ik zie : houdt op en laat mij werken of ik strale u! " zei de bie.
- actua + -
- NEC "DE VROENTE : Nog heel de zomer lang "Met zonnige groeten", interactieve tentoonstelling over zon en zonne-energie. Info 03/620.18.30. - ABORETUM KALMTHOUT : Nog tot 27 mei e.k. "Hofmakerij aan Linnaeus", een tentoonstelling van 't Palet in 't kader van het Linaeusjaar. Info : www.arboretumkalmthout.be. - POETISCHE HEIDEWANDELING : 17 mei e.k., 14 u., start einde Korte Heuvelstraat aan ingang heide. Info en inschrijving : Toeristische dienst 03/666.61.01. - PLOEGENKWIS ARVICOLA : vrijdag 18 mei, 19u.45 refter Gitok. Inschr. : 0474941411. - HALSSNOER MAKEN MET PARELS.16 mei e.k.,19u.30, Karel Vroomcentrum, creales Viva-SVV. Info : 03666.69.46.
- awdoe + -
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje "Het Arboretum van Kalmthout (2)" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde weer op te roepen onderaan het blog telkens op de rode linker pijl klikken.
