Ik heb mijn tweede nacht in het Hostel heel goed geslapen. De "roofgebeurtenis" is ondertussen godzijdank verwaterd tot een lacherige anecdote. Ik besluit daarom deze nacht en ook de volgende (laatste nacht) opnieuw bij Arpad in te trekken. Kan ik ook anders? Hij gaat vandaag met mij overal rondrijden: "zet kruisjes op de map van de dingen die je nog wil zien, Danielle, ik breng je er dan naar toe". Dat moet je mij maar 1 keer zeggen! Om 10u is hij er, bekijkt de map, voor de meest logische weg en up we go! We beginnen aan het stadspark, dat is achter het Heldenplein, en dat is het plein waar de Andrassy Ut (=De Budapestse 'Avenue Louise') eindigt. Het stadspark, de zoo en het pretpark zijn overblijfselen van de 1000-jaar Hongarije feesten in 1907. Het park is in Engelse landschapstijl, zoals in 1907 in de mode, nogal 'wild' dus, zeer tot mijn goesting! De wereldberoemde Szechenyi baden zijn er gevestigd. Een ovaal complex rond buitenbaden (3). De achterzijde gebouwen zijn beige en barok en mooi gerestaureerd. De voorzijde gebouwen zijn in Habsburgs 'Sissigeel', zoals Schőnbrun in Wenen. Ik zal me er morgen laten masseren en ik zal er ook baden. De buitentemperatuur speelt geen rol. Het water is 40 graden warm. Hier wordt trouwens heel het jaar door gebaad, zelfs in de winter. Men is open van 6u 's morgens tot 8u 's avonds. Als je in een thermale stad bent zoals Budapest, moet je er van profiteren, denk ik zo, Trouwens een massage kost maar12 euro voor 20 minuten, dus voor het geld moet je het niet laten ;-))) Wat staat er nog in dat park? Een zeer eigenaardig kasteel. Het bevat replika's van beroemde gebouwen uit omringende steden in het Hongaarse rijk. Daarom een alegaartje van gotiek, barok, romaans, zelfs Palazo-Italiaans. En het vloekt niet, in tegendeel. Volksverheffende kunst in het kader van die milleniumfeesten van 1907. En omwille van zijn populariteit goed onderhouden tot op deze dag. Nu naar de dierentuin uit hetzelfde jaar in hetzelfde park. Mooie Art Nouveu ingang met stenen olifanten. Maar daar gaan we niet binnen, anders krijgen we ons programma niet af. Waarheen nu? Ik weet dat er zich hier ergens een paardemolen bevindt van alweer het jaar 1907. En daar wil ik op. Gans mijn jeugd heb ik paardemolens met koetsen en paarden gemeden als de pest, wegens 'onozel'. Maar hier wil ik op! Ik zeg aan Arpad, dat ik iets moet goedmaken uit mijn jeugd. Doe maar Danielle, ik zal je uitgebreid fotograferen. En dan zoals tegen de kleine kinderen: "kies maar uit" ;-) (er zijn witte en zwarte glitterpaarden, witte koetsen met schattige putti's en bazuinende engels, donkerblauwe gondels...). For the record: de paardenmolen is overdekt wegens te kostbaar, en je draait rondjes begeleid met het authentiek orgel. Even nog de schaatspiste van vroeger (1907) bekijken: men is die aan het afbreken. Geen schaatsen meer, het water is er uit. Het is een surrealistisch zicht: metershoge metalen spinnekoppen op hun kop met duizend poten, waarmee het water vroeger ijsgekoeld werd. Zeer komiek. En nu de auto in: voorbij het Blindeninstituut -Art Nouveau met Moorse inslag, niet mijn tand. Voorbij het ambassade kwartier, prachtige gebouwen! Uitstappen aan het Geologisch Museum, fantastisch gebouw van Lechner, de Hongaarse Gaudi. Nu naar het Museum voor Toegepaste kunst, ook al van Lechner, en van binnen van absolute schoonheid. In de musea voor toegepaste kunst loopt nooit veel volk. Bestekken, vazen, glazen, horloges, tapijten, meubels bekijken interesseert de modale toerist niet zo, maar mij juist wel. Een Tiffany vaas of glas, ik kan er mijn ogen niet af houden....Wij drinken trouwens een verrukelijke capuccino in de 'suikertaarten' hal van het museum, komt goed van pas, ik zie haast sterretjes van honger en dorst. Ik ben vergeten zeggen dat we ook het kerkhof bezocht hebben. Super! Te lang om te beschrijven, beter bekijken op de fotoblog, maar het ziet er absoluut niet uit zoals kerkhoven van bij ons. Eerder zoals de kerkhoven in amerikaanse film over 'dure mensen'. Heel wijds, versneden door straten en mausoleums op de kruispunten. Zeer groen. Je moet trouwens goede papieren hebben om hier te liggen: beroemd of rijk of een voorouder hebben die er ligt..... En nu gaan eten. Arpad trakteert. Daarvoor gaan we per auto naar het heuvelachtig 2e district van de stad, rozenheuvel geheten. Duidelijk een residentieel stukje stad. Het is een gewoon restaurant bovenop de heuvel, in de bossen. We nemen schnitzel met een serieuze portie sla. Heerlijk, en zonder een greintje vet! Het is al na de vieren, nu rap naar huis, want om 6 uur gaan we naar de opera en we moeten ons daarvoor uiteraard omkleden. Het is een wonder hoe zo een smaakvol geklede mens als Arpad, kan wonen in zo een onsmaakvol appartement. Hij draagt een kostuum met ondervest. Zal ik een das dragen, Danielle? Yes please. Er is veel volk in de opera, maar precies niet te veel Hongaren. Achter een 1u30 houden we het voor bekeken, het eerste bedrijf kijken we uit. Waarom niet langer? De stemmen stijgen te weinig boven het orkest uit, de man die de oudste rol speelt (baron Ochs) is spijtig genoeg precies de jongste van de hoop, de hoofdvertolkster heeft een stem waar we niet van houden...Wat zijn we in Belgie toch verwend, denk ik zo, We gaan een taartje eten boven de boekhandel Alexandra op de Andrassy Ut en je gaat het niet geloven, maar het plafond van dat cafe is al zo mooi beschilderd als de opera waar we net vandaan komen. Nu per auto langs 'modern' Budapest: het Nieuw Nationaal Theater en de nieuwe Concerthal. Die nieuwe concerthal is overdag een rechthoekig saai gebouw, maar 's avonds en de hele nacht wordt het afwisselend Led-verlicht is wel 7 verschillende kleuren. Je staat er naar te kijken als een kind naar vuurwerk, benieuwd naar de volgende kleur. Het Nationaal theater is van de hand van een vrouwelijke architekte, het heeft veel kritiek gekregen, maar ik vind het prachtig! Nu nog de auto in voor een bezoek aan Budapest by night. De heuvels op, maar niet dezelfde van van middag. Het zijn die van district 11, boven het Gellert hotel. Aan het vrijheidsbeeld. Wie hier al postkaarten van zag en weet dat het mooi is, valt algelijk met zijn mond open, de werkelijkheid overtreft alles. Waaaaaaaawwww x3 Een sprookje!!!! Ik herken alles wat ik vandaag en de vorige dagen zag. Lichtjes, lichtjes, lichtjes. De 7 bruggen over de Donau, schitterend verlicht. Ik bedank Arpad uitgebreid en benadruk dat ik zo een dag zoals vandaag nooit op eigen kracht zou kunnen doen. Arpad heeft zeker 40 km met mij rond gereden, gids gespeeld, fotograaf gespeeld, galante cavalier gespeeld...Hij heeft zitten zingen in de auto, meezingen met de liedje op zijn cd's. Hij heeft een nogal dramatische muzieksmaak. Frans, Grieks, Engels, hij zingt het allemaal mee en niet lelijk ook nog. Heeft 3 jaar op Cyprus gewoond, vandaar die kennis van het Grieks. Hij verstaat al mijn Duits volledig, kan zelfs antwoorden als het moet, spreekt goed engels, kent genoeg frans om galant te zijn en een mondvol Italiaans kan er ook nog af. Vreemde man, beetje gespannen, alsof hij ergens een geheim meedraagt. Niet nodig, beste man, voor dat geheim van jou draaien ze in Belgie hun hand niet meer om.... slukes en tot morgen Jelle
Herinner je: vannacht sliep ik in een Hostel, in een kamer met alles er op en er aan voor 20 euro. Ik kreeg die kamer extra goedkoop, omdat de zoon van Arpad bevriend is met de eigenaar en allicht omdat hij het verhaal van de "roof" extra heeft aangedikt om indruk te maken. Heb ik goed geslapen? Neen, want ik was eigenlijk behoorlijk van mijn stuk van de gebeurtenissen. Wat heb ik vandaag, zaterdag gedaan? Ik bezocht het koninklijk paleis, de Matiaskerk, gans Buda (het heuvelig gedeelte van Budapest) om dan uiteindelijk, na kilometrs lopen bij Gellert aan te belanden. Gellert is een Art Nouveau hotel met gerestaureerde authentieke baden. Ik ben uitgehongerd en neem eerst een middagmaal (om 15u15) in het prachtig restaurant van het hotel. En daarna gaat het badwaarts: ik laat me masseren en lig daarna bijna een vol uur en een half in het solferwater van de baden. Het water is warm: 37 graden. Het is zaaalig en het is mooi en precies zoals ik het me voorgesteld had. De Fransen zouden zeggen: ca vaut le voyage! Ik ben vergeten zeggen dat van deze kant van de Donau het zicht op het wereldberoemde parlementsgebouw sprookjesachtig is. Het gebouw is 271 breed. volledig symetrisch, klontjes-suiker-wit en van ver precies een kantwerk. Super!!!!! Ik heb afgesproken met Arpad, dat hij me om 18u30 aan het Gellert komt halen. Hij brengt me terug naar mijn hostel en is een beetje teleurgesteld dat ik niet op zijn apartement blijf deze nacht, ja sorry, jongen, maar ik moet nog wat bekomen, maar morgen, dan wel,,,Hij zal me morgen, zondag komen halen en me overal naar toe brengen waar ik nog moet zijn,. Joepie! Budapest is mooi, maar de bezienswaardigheden liggen te ver uit elkaar voor een kompleet bus-tram-metro-achterlijk mens als ik. Ik verheug me op mijn sympathiek chauffeur, ga nog een ontbijtkoek kopen voor morgen, bekijk het Station-West (van de Eifelgroep) en val om 22u30 kompleet moe en voldaan in slaap. dada Jelle
Mannekes toch! Weet je wat er nu is gebeurd? Terwijl k dus gisteren in dat internetcafe het vorige blogbericht zat te typen is er ingebroken in het appartement waar ik logeer! Ik had net mijn laatste zin getypt en ik krijg telefoon van Arpad (die op zakenreis is tot zaterdag 18 u): "Danielle, waar ben je voor het moment? Ik krijg net bericht van de buren dat de ruit van mijn apartement ingeslagen is. Kun je eens gaan checken en mij berichten hoe de toestand is. Ik heb de politie verwittigd en ook mjn zoon, die op komst is". Djeezes! Denk ik zo, er is blijkbaar een dievenmarkt voor vooroorlogse spullen ...of zouden ze het eerder op de naoorlogse spullen van de gast gemunt heben?? Je kan wel denken dat ik nu niet precies sta te springen om poolshoogte te nemen. Stel je voor: 3 uur geleden zat ik nog in het bad in dat apartement. Nog wel dat ze dan niet binnengevallen zijn: ik zie de kop in de krant al staan "Blote toeriste beroofd" ;-))). Maar ik ben natuurlijk nieuwsgierig naar wat ze me hebben achtergelaten... Awel, het valt mee, het valt zelfs heel goed mee: er is nameljks niks gestolen. Behalve vensterraambreuk is alles nog even communistisch als toen ik de flat verliet. Mijn hart slaat wel honderd, maar omdat er niks weg is, kan ik bijna om de situatie lachen. Groen weliswaar en bangelijk. Ik vraag aan Arpad hoe zijn zoon er uit ziet. Zie dat ik de verkeerde binnenlaat. Bijvoorbeeld de mislukte dief van een uur geleden? Hij beschrijft zijn zoon als: "Kort" "zijn naam is Arpad" En inderdaad, na een uur komt Arpad junior binnen, gevolgd door een dame, die ik voor zijn vrouw houd, maar die achteraf zijn moeder blijkt te zijn. De ex-vrouw van Arpad. Junior is behoorlijk pissed off. Hij bekijkt me nauwelijks. Als ik vriendelijk vraag of hij zijn pa aan de foon wil spreken, zegt hij kortaf "Ik spreek niet met hem". Hallo, ben ik in een familievete beland? Ja dus! Mevrouw wenst ook al niet met haar ex te spreken. Arpad bewoont het apartement, dat eigenlijk van hen drie is. Ze betalen lijfrente (heel gebruikelijk in Oostenrijk en blijkbaar ook in Hongarije) aan een oudere eigenares, maar volgens hun verhaal, is Arpad senior dus de enige die er de vruchten van plukt, woonsgewijs dus. Hij zou zijn zoon hebben buitengepest. De zoon neemt overal foto's van. Mevrouw zucht bijna verliefd dat ze daar toch zo graag woonde (goesting is koop). En dan komt de politie toe. 2 Potige politiemannen die geen woord Engels spreken en aan wie ik direct mijn pas moet afgeven. Ze schrijven onze drie passen op. Arpad Junior is tolk. En nu wordt het moeilijk, de politie tegen Arpad junior: wat doet die madam hier? In een huis waar de eigenaar niet thuis is? Is ze hier wel legaal? Is ze hier via het internet? Wat is dat voor een website? Hoe meer vragen ze stellen aan Arpad Junior, hoe banger ik word. Ja seg, als er over jou, boven je hoofd gesproken wordt in een taal waar je geen knop van begrijpt, door 2 politiemensen met strenge blikken, dan gaat er wat in je om hoor! Ik put al gans mijn leven voordeel uit mijn looks (wat dat dan ook moge zijn) en uit het feit dat ik het goed kan uitleggen, maar op dit moment werkt het eerste precies tegen mij en van het tweede heb ik geen hulp, want Hongaars ben ik niet machtig. Enfin, er wordt getelefoneerd , ik moet de website opschrijven 'cochsurfing.org, / make a better world' (het lijkt ineens een onwelvoegelijke boodschap, door hun politie-ogen gezien). En nu om een lang verhaal kort te maken: om middernacht zet Junior en zijn ma me af aan een hostel, waar ik een zeer goedkope kamer krijg, met alles er op en er aan, het lijkt wel een studio, je kan er koken enz. Ze zijn bevriend met de eigenaar. Ik bevindt me nu langs een volledige andere kant van de stad, maar bon, die kant wou ik toch al bezoeken. Vanavond neemt de doodbeschaamde Arpad Senior contact op. Tja, wie gooit er nu graag familievetes te grabbel? En wie zei ook met nadruk dat de flat zo safe was als wat? Of ik nog terugkeer naar de flat. Toch vanavond niet. In zijn flat logeer ik vanavond niet meer, de schrik zit er goed in. Misschien heeft hij ter compensatie wel de goedheid van me overal naar toe te voeren, ik bevind me nu mmers aan de verkeerde kant van de stad. Of trek in nog naar een ander hotel? Ik heb vannacht nauwelijks geslapen, het ene worst case scenario na het andere speelde zich af. De professor (die ik opgebeld heb) vraagt aan de foon voorzichtig of ik nog in Budapest wens te blijven, maar doorreizen naar Wenen en dan weer terug om het vliegtuig te nemen, is te omslachtig. Hij geeft me alvast nog een waarschuwing mee: "Morgen zijn er verkiezingen in Hongarije. De uiterst rechtse partij zal 25% van de stemmen halen. Hou je ver weg van marcherende zwarthemden." Dat belooft, tot morgen. dada Jelle
Om 9u30 ben ik al op de baan voor mijn eerste dag sightseeing. Ik begin met de Andrassy Ut, dat is de Louizalaan van Budapest, unesco beschermd. Ik loop die af tot aan de Donau, sla af naar rechts en bezoek de Istvan kerk. Prachtig! Een koepel laat voldoende licht binnen om van het mooi interieur te genieten. Je kan een lift nemen en rond die dakkoepel wandelen, waar je een mooi uitzicht hebt op de stad met zijn beide Donauoevers, Buda en Pest, en in het midden het Margiteiland. Daarna naar 2 beroemde Art Nouveau gebouwen: Gresham Building en de Postspaarbank. Gresham was vroeger een verzekeringskantoor, nu is het een 5 sterrenhotel. Het ligt aan de voet van de wereldberoemde hangbrug. Op een pleintje iets gedronken en dan naar Vaci Utca, dat is een Art Nouveau handelsstraat. Bij Gerbeaud (een Art Nouveau patisserie) een taartje gekozen om op hun prachtig terras op te eten. Hoe dat taartje heette weet ik niet meer, het was in elk geval een echt kunststukje. Er lagen zelfs goudschilfertjes op! Kostte dat veel? ba neen, 3,50 euro ofte 900 florint. Ik bestelde er ook een waterke bij, wat niet hoefde, want dat krijg je gratis. De zon scheen heerlijk. Vandaar naar de opera op de Andrassy Ut, waar ik een ticket voor een rondleiding koop. Iedereen wil blijkbaar dat beroemde operagebouw zien: ze geven rondleidingen in 6 talen. Terecht. Het gebouw is magnifiek. En zeggen dat ik hier zondag een voorstelling mag bijwonen.... Maar het mooiste wat ik vandaag zag was het Lisztconservatorium. Wat een interieur!!!! Van zulke staaltjes van Art Nouveau val ik nu bijna flauw zie. Heerlijk mooie 'rechtendoor' Wiener Sezession, niks geen 'krullen' zoal onze Brusselse Art Nouveau. Zo zie ik hem het liefste. Floris Korb, de architekt, heeft er een fan bij..... Nu nog iets gaan eten op goed vallend uit. Fresco, heet het restaurant. Wie hiervan de binnenhuisarchitekt is verdient een pluim. Ik drink een mochito, een thee, een pint en ik eet een wokschotel. Het valt mee. De thee is de beste die ik al ooit dronk. De mochito is excellent. En een pint is een pint hé. Nu naar het appartement een badje pakken. Jelle
Hallo Dit is een bericht van uit een internetcafe rechtover de deur van mijn verblijf. De computer van de gastheer is in herstel en zal pas maandag terug zijn. Wat heb ik ondertussen allemaal beleefd? Gisteravond, na mijn aankomst in Budapest, ben ik gaan eten samen met Arpy, de gastheer, in het prachtige New York Hotel. Dit is een vijfsterrenhotel met verbluffend rococo interieur. Het is ook een kavehaz (Koffiehuis) en restaurant. Ook bedoeld voor niet hotelgasten, dus. Was dat 5-sterren eten lekker? Niet bepaald. Ganzenlever (vers, gegrild) op een bedje van bospaddestoelen in een roomsaus. De ganzelever was ok. De combinatie met de bospaddestoelen helaas niet. Ganzelever smeekt, mijn gedacht, naar een combinatie met iets zoetzuurs, een gebakken appelschijfje met wat honing bijvoorbeeld....Maar het geeft niet, het is Ok en ik, ben hier voornamelijk om van het prachtig interieur te genieten. Arpy at gans. Het goede nieuws was echter dat ze zich vergist hadden in de bestelde Tokay-wijn. We kregen per vergissing extreme dure...die schitterend smaakte. En waarvoor we de prijs van de goedkope betaalden ;-). Na het eten een paar fotootjes genomen in dat verbluffend interieur. Een blokje rondgelopen om me te tonen waar ik geld kan wisselen, waar ik de tram kan nemen, waar ik brood kan kopen, een paar biertjes gekocht ... en dan naar huis. Arpy woont in een appartement op de tweede verdieping van een woningblok, die er van buiten uit heel antrekkelijk uitziet. De appartementsblokken zijn volgens Weens model: vierkantbouw rond een binnenkoer. Helaas zijn die binnenkoeren hier binnenKOERTJES, het zonlicht dringt er nauwelijks door. Om bijvoorbeeld te weten welk weer het is moet je aan de voordeur van de gehele blok gaan kijken of vanuit je nek zo steil vertikaal naar boven kijken, dat je een nekverrekking riskeert.... Het appartement zelf is een toonbeeld van communistische mistroostigheid. Ik geloof mijn ogen niet: hier is sinds wereldoorlog II niks aan veranderd: de meubels, het behang, de chauffages, de bulex, het keukentje. Djeezes!!! Hier zou zich zo de Hongaarse versie van Lily en Marleen kunnen afspelen. Ook de draperieen hebben de oorlog meegemaakt, geloof ik. Langswaar komt het zonlicht binnen, vraag ik me af. Langs nergens, stel ik vast. Je komt in een piepklein halletje binnen waarop 4 deuren uitgeven: zijn kamer, mijn kamer, een toilet en een badkamer. Vanuit mijn kamer kom je in een keukentje waar je aan plastieken terrasstoeltjes aan een minitafeltje zit en uitkijkt op de meest lelijke keukenblok ooit gezien. Dit keukentje heeft zelfs geen dampkap! anno 2010???? Wat zijn wij Belgen toch verwend op gebied van huisvesting! Gelukkig is mijn bed prima en ruikt het lekker naar verse lakens. We vertellen nog het 't een en het ander in dat keukentje: dat hij protestant is en dat zijn ouders allebei leraars waren, dat die wegens hun voorbeeldfunctie in de communistische periode behoorlijk in het oog gehouden werden, met als gevolg dat ze bijvoorbeeld geen kerstboom mochten zetten (godsdienst was immers verboden). Voor zijn kerstboom moest Arpy in zijn jeugd naar de grootouders, die op het platteland woonden, waar er minder controle was....Heeft hij er een trauma aan over gehouden? Ik geloof het niet, maar vrolijk is hij er nu ook niet bepaald van geworden. Tegen 24 u neemt hij afscheid. Morgen moet hij voor zijn werk 2 dagen weg. Hij staat in voor het de organisatie en het toezicht op taalexamens, die hier overal te lande worden afgenomen. Wie als student of als werknemer aan die examens deelneemt verdient daarmee bonuspunten, welke staan voor een betere wedde of extra studiepunten. Goed systeem, vind ik. Arpy wordt betaald door de univ van Budapest. Hij doet zijn job graag. Ik krijg nog de sleutel van het appartement. Morgenvroeg moet hij er immers vroeg uit, terwijl ik rustig kan uitslapen. Mijn kamertje wordt nog wat verwarmd. Ook broodnodig. Weet je nog: 'de flat waar het zonlicht niet meer scheen...' (het liedje van John Terra, of hoe heet die man? ;-) Ik slaap heerlijk. Tegen dat ik wakker word, is hij (Arpad) inderdaad al weg. De koffie smaakt heerlijk, het brood is wit en 'spongy' en in geen enkel van die deprimerende keukenkastjes blijkt confituur, gelei, chocolade of choko voorhanden te zijn. Ik stel vast, volgens de inhoud van de kastjes, dat hier nooit gekookt wordt. Wat een contrast met Michael uit Bad Homburg, of de professor uit Wenen. Die jongens blaakten trouwens van gezondheid. In Arpy maak ik me wat zorgen, hij heeft, met permissie gezegd, precies zo een beetje de 'geelheid' van een maaglijder. Maar dat kan ik me natuurlijk ook inbeelden... Tot morgen, dan laat ik jullie weten wat ik allemaal bezocht heb. Ik heb een serieus programma en ik doe wegens tram-metro-bus-achterlijkheid (van mij, niet van Budapest!) alles te voet. dada Jelle
Gisteren weeral tot laat zitten babbelen. Het was weeral 2u 's nachts. Ik moet er om 9u uit. Ik laat Raf en Aska maar slapen. Ze zagen er gisteren zo moe uit en hebben vandaag toch 700 km voor de boeg. Uiteindelijk staan ze om 10 op, nemen een douche, sluiten om 10u30 aan het ontbijt aan. Aska maakt zelf oorbellen en heeft een ganse doos mee. Ze laat me voor mijzelf en Griet een stelletje kiezen. Wat een lief kind is ze toch. Als ik haar oorbellen de hemel in prijs, wegens de originaliteit van het idee, glimlacht ze een beetje verlegen. 'Ja, ik verkoop ze in Berlijn in een shop..." Ik kan natuurlijk niet vragen wat die dingen kosten. Allemaal handwerk, ik hoop dat ze er iets aan verdient.... We nemen afscheid. Ze vragen of ik naar Zurich kom. Om hen te plagen zeg ik dat Zurich me een beetje 'langweilig' (vervelend) lijkt, Krakow daarentegen (daar woont Aska soms, want ze is van daar afkomstig)..... Ja, ja, kom maar af. Bedankt nog eens voor alles. Kus, kus, knuffel, knuffel en uitzwaaien Jelle
Ik mocht naar een toneelstuk gaan vanavond (amateurtoneel) in De Pinte/Sint MartensLatem. Mijn vriendin Monique Baeke, die van ginder is, speelt namelijk in deze komedie 'Ladies day' de hoofdrol. Ik weet dat, als Monique de hoofdrol speelt, dat het dan zeker de moeite is om effe 35 km te rijden. Monique speelt namelijk subliem toneel. Een echte actrice! En met wat voor een 'naturel'! Ik heb een paar keer zeer hard moeten lachen en voor de rest constant geglimlacht, wegens de herkenbaarheid van de situaties. Ik zat er ook stevig trots te wezen op Monique. Plezant gevoel, trots zijn. Bij mijn thuiskomst bleek het ganse huis verlicht. Alweer plezant: alle kamers vol licht! Raffael is namelijk net thuis gekomen met Aska, zijn poolse vriendin, die hij heeft afgehaald aan Brussel Zuid. Ik wist al dat Aska een mooi meisje is, maar nu stel ik vast dat ze ook vriendelijk is, spontaan, verstandig, charmant. Ze is 26 jaar en thesisstudente psychologie. Ze legt me op 40 minuten uit wat de Bronnikov methode eigenlijk inhoudt, goed geillustreerd met life voorbeelden. Tja, nu begint bij mij ook het licht te branden. Moet ik zeker leren, die methode. Het contrast met de zwijgzame Raf kan eigenlijk niet groter zijn. De man verbleekt 'persoonlijkheidsgewijs' in het 'licht harer aanschijns' ;-). Zou die relatie blijven duren? Raf wil met haar een Bronnikov centrum openen in Zurich, heeft hij mij verteld. Daar kan ik wel inkomen. Ik vermoed dat ze als therapeute of leerkracht een waar talent is. Als ze praat, stel ik mij zo voor, zie je met een beetje fantasie, wolken vrolijke vlinders rond haar dwarrelen...;-) Aanstekelijk meisje! We zitten alweer tot 2u 's nachts te babbelen in een mengeling van frans (zij, hij en ik), engels (zij, hij en ik), duits (hij en ik ). Wisselen van taal is plezierig. Weeral zo een 'couchsurf gimmick': je doet dat niet om te stoefen, maar soms, als je naar een woord zoekt, komt het je eerst op, in een andere taal dan die die je aan het spreken bent. Bijvoorbeeld: je bent in het engels bezig en vraagt je af wat het woord voor 'vlinder' in het engels nu weeral is. Je denkt: Papillon... Djeezes, nee, dat is Frans...Als de engelse versie van 'Papillon' dan niet direct verschijnt, en als je weet dat je toehoorders ook frans kennen, doe je maar gewoon in 't frans voort. We amuseren ons: interessante dingen vertellen in TaalCarnaval. Leuk! De Raf laat ook een niet schoon kantje van zijn karakter zien. Hij kan het eigenlijk niet hebben als hij 'tegen gesproken wordt' (ha! en dan nog door 2 vrouwen tegelijk) En dat voor iemand die zijn jeugd (van 10 tot 18 jaar) in een commune heeft doorgebracht...live moves in mysterious ways...... dada Jelle
Raffael had me gisteren gevraagd om eens naar zijn speciale 'ecoboxen' te gaan luisteren in dat seminarie hier een 700 meter verder. Ik daar na de les naar toe. Ik werd door een heel strenge dame ontvangen, die vroeg of ik een afspraak had. Nee dus. Ik vertel haar dat ik geinteresseerd ben in de methode, want dat Raf me vertelde dat je ze kan gebruiken als pijnbestrijding. En dat zou voor iemand die me zeer lief is, wel eens nuttig kunnen zijn. Ze beweert direct dat dat niet het geval is. Als ik iets wil weten moet ik een afspraak maken. Verder zegt ze dat ze de Raf gaat onder zijn voeten geven, dat hij zulke kwakkels verspreidt. 'Wij zijn een serieus instituut, Mevrouw'. Hoe? Is pijnbestrijding niks serieus misschien? Hier moet het om spraakverwarring gaan, maar ik heb geen zin de zaken recht te trekken en deze vreselijk antipathieke cheffin heeft duidelijk geen tijd! Ze zal me contacteren via mail. Die boxen, waarvoor ik kwam, heb ik dus niet gehoord! Vanavond komt de mooie vriendin van Raffael, dat had ik van hem vernomen aan het ontbijt. Raf zal haar gaan halen in Brussel. Ze blijft hier ook slapen. Zondag blijven ze ook nog en maandagochtend rijden ze samen terug. Ik ben benieuwd. Of hebben ze beiden dezelfde fotograaf? ;-) dada
Raffael moet 2 maal naar een seminarie, 's morgens en 's avonds. Om 21u30 is hij thuis. Ik heb zo veel mogelijk groenten gekookt: prinsessen, linzen, ratatouille, knolselder. Wortelsoep. Hij vind alles heerlijk. We bevinden ons weer op de verteltrein. Maar echt leuk is het niet. Je mag niks opnoemen of je wordt geconfronteerd met de 'ecovariant' ervan. Bijvoorbeeld je kachel (bij mij aardgas). 'Weet je dat je 'spekstenen' kan op je kachel leggen, Dannielle? Die slorpen de warmte op en geven die na uitzetten van de warmtebron langzaam af. Weet je dat je muurpanelen kan zetten, Danielle, die dienen als kachel, maar werken met stralingwarmte....enzovoort enzoverder. Hij verkoopt al die systemen. Ja hallo! Ik ben helemaal ge'verecood' als ik om 1u30 ga slapen. Ik heb zo iets van: 'Ja maar ik koop niks aan de deur', ken je dat gevoel? Hij skypt nog met zijn vriendin. Net zoals gisteren, 1 uur lang. Hij probeert haar te overtuigen van met de trein naar hier te komen. Ze is studente psychologie in Zurich en heeft ook al een paar Bronnikov seminaries gevolgd. Vandaar.
Vanmorgen had ik een bericht in mijn mailbox van een Zwitser, genaamd Raffaell: of ik gastvrouw kan zijn voor 4 dagen/nachten? Ja, natuurlijk kan ik dat zijn, graag zelfs, en in dit geval dit geval nog veel liever. Wie verleent nu niet graag gastvrijheid aan God? Zo ziet de man er - mijn gedacht - uit op zijn couchsurfprofiel: uitzonderlijk aantrekkelijk. Een Zwitser, 35 jaar oud, een salsa danser. Hij houdt zich beroepshalve bezig met alles wat 'ecotoestanden' zijn: alternatieve verwarming, zonnepanelen, 'natuurlijke' isoleermaterialen, biologische verven....en ook met 'ecotoestand' van de geest: hoe benut ik mijn hersenpotentieel maximaal. Over dat laatste komt hij een seminarie volgen in Aalst op 700 m van mijn deur. Hij komt zich verder bekwamen in de De Bronnikov-methode. Een methode van lichaamsoefeningen en geestesoefeningen met de bedoeling ook dat deel van je hersenen aan te spreken, dat je enkel gebruikt bij dromen, namelijk in REMslaap. ???? Denk nu niet meteen aan oplichters en charlatans. Die bewuste heer Bronnikov (een Rus) heeft goede papieren. Hij is prof aan de univ van St .Petersburg, is lid van de Internationale Academie van Informatisering, doctor in de wijsbegeerte, voorzitter van de Internationale Academie van de ontwikkeling van de mens, grondlegger van "Cosmobiologie" en auteur van de methode "het Vormen van de alternatieve zicht bij de mens".
Hij heeft een methode ontwikkelt die mensen in staat stelt om zichzelf te genezen, zichzelf energiek en vitaal te voelen en om informatie te verwerken op een snellere en effectieve manier. Hij bereikt hele goede resultaten met slechtziende, slechthorenden, met kinderen met spasmen... en ook met gezonden. Hilary Clinton, heeft zijn centrum bezocht in St Petersburg in 1999. Ok, onze jongen arriveert om 23u., per auto. Hij is klein, niet zo veel groter als ikzelf. En blijkbaar beschikt hij over een zeer getalenteerd fotograaf. (Allen daarheen!). Mijn zoon Hannes is hier gelijktijdig toegekomen met de man en vraagt een beetje plagerig, omdat hij geen enkel 'presentje voor de gastvrouw ' ziet, 'of ze in Zwitserland nog altijd zulke goede chocolade maken' ;-) We babbelen tot ongeveer 1u30. Best leuk. Hij probeert me uit te leggen waarvoor 'Bronnikov' staat. Heel moeizaam. Hij is namelijk niet zo een prater. En, heb ik de indruk, bijlange niet zo verstandig als de andere couchsurfers, tot hier toe gezien. Hij is vegetarier. Is tegen het gebruik van een microgolfoven en eet maar 2 keer per dag. Geen alcohol, geen koffie, geen sigarettten. Is gescheiden, heeft een hele mooie poolse vriendin, 2 schattige kinderen van 13 en van 8. tot morgen
Ik ben om 11u15 vertrokken. We hebben mekaar ten afscheid eens geknuffeld. Zo een lieve jongen! En wat een voornaamheid.... Ik ben en om 15u15 thuis. Een succes! Want het is uiteindelijk toch 465 km. Tja in Duitsland mag je aan ongelimiteerde snelheid op de autostrades rijden, en dat doe ik ook, met plezier! Ik rijd 150. Mijn autootje doet dat voorstreffelijk. Wat was er nu markant aan dit verblijf? De hartelijkheid van Anna, het mooie van de Mathildenhöhe, de ervaring in het Jugendstilzwembad, de 'aandoenlijkheid' van Michael, de absolute schoonheid van de baden in Bad Nauheim, het keizerlijke van Bad Homburg. Ik ben een gelukkig mens en alweer een ervaring rijker. Ik heb vertrouwen in het mensdom en ik weet: 'de wereld is NIET zoals je hem op televisie ziet': vol mistrouwen, slechtheid en sex. En wat heb ik van mezelf geleerd? Ik ben een sociale roker. Ik rook met de gastheren/dames mee. Thuis rook ik gewoon niet. Maar op 'een ander' rook ik. Precies zo veel als de gastheren/dames. Ik noem dat de 'vredessigaret'. Het is gezellig, het is sociaal en dat het ongezond is, neem ik er bij. Rookt de gastheer/dame niet, dan ik ook niet. Verder stel ik vast, dat ik met mannen een beter contact heb dan met vrouwen. Met de gastheren Martin (Koblenz) , Peter (Wenen), Gerhard (Wenen) en Michael (Bad Homburg) is er ogenblikkelijk zo een groot vertrouwen ontstaan... wat wij aan elkaar vertellen, daar betaal je een therapeut 40 euro per uur voor. ;-) En weet je wat ik nu nog moet vertellen? Ik had al eens gelezen dat sommige (uitzonderlijk) mensen niet met 1 oog kunnen knipogen. Michael kan dat dus niet. Hij knipoogt met 2 ogen tegelijk! Grappig hé. Mijn geschiedenis gaat hij in als 'de man die niet kan kan knipogen' Vermoedelijk weet hij het niet. Bij gelegenheid vertel ik het hem eens. dada Jelle
Pas om half 10 u opgestaan. Ik heb heerlijk geslapen op de comfortabele couch en ook, zoals je merkt, behoorlijk lang. Ik zal wel heel moe geweest zijn van het golfen en van de avondwandeling in 'Mainhatten', zijnde 'Manhatten' aan de Main, ofte Frankfurt. Michael is ook al wakker, gedouched en al, en rijdt om broodjes, met mijn auto. Zelf heeft hij er geen. Hij vindt de trein veel gemakkelijker. Zijn ouders wonen bijvoorbeeld in Berlijn. Dat is met de trein 4uur. Het duurt langer met de auto, want je hebt steevast files en je komt kompleet opgestressd toe. en voor zijn werk, werkt hij veel thuis. Vandaag ging het dus naar Bad Nauheim. Bad Nauheim is al weer zo een heerlijke rijke stad, maar niet zo rijk als Bad Homburg. De reuzen-herenhuizen zijn hier ook 'bon ton', maar ze zijn precies niet zo goed onderhouden als in Bad Homburg. We bezoeken eerst iets dat ik nog nooit zag: zoutgewinning. Ja, ja, iedereen kent dat wel van zoutgewinning uit de zee. Maar hier moet het zout uit het zout-solfer water komen van de alomtegenwoordige bronnen. Men doet dat met 'Gradierung'. Te moeilijk om uit te leggen en te lastig om allemaal op te schrijven... Eens op googlen doet wonderen.... We eten iets en dan kopen we een ticket voor een rondleiding doorheen de Jugendstil badhuizen van architekt Wilhelm Jost. Je kon ook een ticket kopen voor een Elvis Presley rondleiding. Deze mens heeft hier zijn legerdienst vervuld. Je kan dan de plaatsen bezoeken waar hij allemaal geweest is en horen welke liedjes hij er schreef: "Mus i den (2x), ...i am not made of wood and i do not have a wooden hart" dat ken ik nog, maar wat dat zogezegd Duits wil zeggen, daar heb ik nu het raden naar, en eerlijk gezegd als kind nooit bij stilgestaan.... De Jugendstilbadhuizen zijn parels. Deze keer geen "zwembad" zoals in Bad Voslau in Oostenrijk, maar 260 individuele badkamertjes met een bad, waarin het solferwater dan stroomt. Je moest je tour voor die baden afwachten in 'Wartezimmer' (6 stuks) en die zijn zo mooi! Niet te beschrijven. Michael merkt mijn bewondering en ontroering en komt me efkes op de schouder kloppen: 'Gaat het een beetje?' Ik weet echt niet waar eerst kijken. Hoe je toch van de kaart kan zijn van zo veel moois! De hele russiche en engelse adel kwam hier baden. Ze pootten hier de hele mooie fin de siecle herenhuizen neer en bleven hier met hun dienstboden, kindermeisjes en een hele zwik kinderen 3 maanden hangen. De baden waren perfect tegen hartkwalen. Ze zorgden namelijk voor een betere doorbloeding . Tja, nu neem je een pilletje tegen te hoge bloeddruk of te veel cholesterol, maar toen bestond dat niet ;-). En de Gradierung zout-gewinning gaf, als je er rond en er naast liep een ontsmetting van de luchtwegen (een beetje zoals kuren aan zee). In tijden waar je doodging van longtering mooi meegenomen! Je moest dan wel 3 maand komen en dan was je voor één jaar goed....In 1907 telde men 60000 overnachtingen. In hotels. De prive woningen niet meegeteld. En dat van mei tot oktober. Nogal eens toerisme he! En wat deed de adel nog? Gokken in het Casino, tenissen (in 1905!) en wandelen (Deze keer geen golf en ook geen paardenrennen zoals bijvoorbeeld in het frans kuuroord Vittel). Ha, en ook roeien op het meertje. Ha! En ook affaires hebben, natuurlijk.;-) (Ik zie je aan de zuil met het zeemeerminnetje...alludeert de gidse al lachend). En nu iets dat een 'gimmick' geworden is (en ingezet is in Bad Ems aan de Lahn): in elk kuuroord dat ik bezoek, moet er champagne of toch iets dat er voor doorgaat gedronken worden. Daarvoor, per auto, op naar de 'Johannesberg' waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Het is inmiddels donker, maar dat geeft niet. Integendeel, de lichtjes in de diepte zijn sprookjesachtig. Als dan ook nog de klokken gaan luiden van de zaterdagavonddienst, weet je echt niet waar je het hebt! Op de terugweg, plugt Michael zijn ipod in. Ha! Daarvoor dient dus dat gaatje aan mijn autoradio! Neuriet eerst mee met de muziek, en daarna zingt hij. Toonvast. Deze jongen was natuurlijk ooit als kind in een koor. Wie had daar aan getwijfeld? Ik verheug me er al op dat ik die mooie muziek mee naar huis kan nemen. Samen met de foto's, die hij vandaag met een behoorlijk professioneel toestel schoot. Een modern mens gaat immers op reis met een USB stick. Of niet? En nu nog naar een prachtig (Jugendstil) Italiaans restaurant in Bad Homburg. We nemen alletwee vis. Rog en zeeduivel (Lotte dus). Heerlijk! Such a perfect day! Morgen naar huis. Er moet nog gewerkt worden, he!
De kookpot van Michael, gisteren, was uitmuntend: een slaatje, een stoofpotje van aardappelen met wortelen en prei in room, een filet pur van het varken met zoetzure witte wijnsaus (met honing en mosterd). En dat alles gemaakt met een routine en snelheid dat je er van duizelt. Ik stel vast dat Michael in kookgewoonten op mij en Griet lijkt. Het moet namelijk rap gaan. Kasten en laden en frigo worden niet OPEN GEDAAN en GESLOTEN, maar OPEN GETROKKEN en TOE GESMETEN. We hebben na het eten nog tot 23u30 zitten babbelen. Over wat? Over het leven....Maar dat ga ik hier nu niet aan uw neus hangen he! We besluiten dat het het beste is als ik op vrijdag ga golfen, omdat hij zaterdag graag mee gaat naar Bad Nauheim. Ferm gemakkelijk, ik rij niet graag met de auto, hij kan dat dan doen.
Ik ben dus vandaag gaan golfen in Lich (op 30 km van Bad Homburg). Een fijn terrein, goed weer en een vriendelijke oudere golfspeler, die het terrein goed kent en me, op mijn invitatie, begeleidt. Ik was, na de golf, in Bad Homburg, bij Michael terug om 16u30. Hij was nog aan het thuiswerken voor zijn firma. En hoe! Dat moet je zien en horen! Met 2 computers tegelijk, via skype tegelijk praten met zijn chef en met een klant waarvoor hij een opdracht heeft. De chef spreekt Duits, de klant spreekt Engels. Micheal spreekt perfect Engels. Hij heeft nog een jaar in Amerika gestudeerd en verder nog 9 maand in London gewoond (en ook nog eens 6 maand in China, maar dat doet nu niks terzake). Het duurde zeker nog tot 18 u vooraleer de klant tevreden was en hij kon afsluiten. En toen moest hij nog feedback geven aan een francaise, die hem die klant aan de hand had gedaan. Ik hoor dat ze ook perfect engels spreekt. Je bent hier echt in een 'kosmopolitisch' wereldje waar de techniek voor niks staat! Ok, en dan nu dus naar het Manhatten aan de Main (= Frankfurt) Op zo een 200 meter hoge torenbuilding geweest om van het zicht te genieten (de Helaba toren), dat inderdaad net 'Manhatten' is. Verrukkelijk vietnamees gegeten, een stadwandeling gemaakt doorheen het supermoderne stadsdeel tot de oude stadskern met de oude Fachwerkhäuser. Michael is de eerste Duitser of Oosterrijker die ik grapjes hoor maken over de oorlog. In de aard van: " Hier was alles plat gebombardeerd, en spijtig, maar te recht, we hebben ons daar namelijk bij u ook niet zo goed gedragen..." In een cocktailbar een biertje en een mochito gedronken. Enfin, ik toch. Michael drinkt niet, hij moet nog rijden. Met mijn auto. Ik ben namelijk als de dood voor zulke metropolen. OK, en dan naar huis. Een beetje komiek: zo een klein madammeken in een klein autootje met zo een grote volwassen man van 32 achter het stuur. De man van 32, is onvoorstelbar jongensachtig, heeft een beetje een wipneus en ziet er uit als een student van 25. Een beetje met 'Kuifje op reis'. Een energiek, slim, voorkomend, beleefd, geinteresseerd en gevoelig Kuifje, en alhoewel hij zichzelf niet als mooi zou bestempelen, is hij het wel. Zeker weten! Van binnen en van buiten. dada tot morgen
Vandaag heb ik eerst Anna naar haar werk gevoerd. Op de benedenverdieping van de plaats waar ze werkt, is een delicatessenzaak, annex verbruikszaal en we gaan daar ontbijten. Vandaar is het maar 1 km naar de autostrade naar Bad Homburg, dus dat komt goed uit. Ze moet vandaag maar om 10u15 starten, we hebben alle tijd. Ik eet een heerlijke croissant (de eigenaars zijn Italianen!) en nemen afscheid. Ik vermoed dat Anna zeker eens langs onze kanten zal passeren, en daar zal ik blij om zijn, want ze is een lieve, slimme, diplomatische dame en ze heeft al het een en het ander beleefd in haar leven, wat haar Een Interessante Mens maakt. Ik ben om 11u al in Bad Homburg en parkeer me op de Kaiser Friedrich Promenade, dat is een 2 km lange straat die tegen het Jugendstil-park aanloopt. Direct bij het binnen komen van de stad, merk je dat je in een ´rijke stad´ bent. Het Gents Miljoenenkwartier, maar dan vertwintigdvoudigd! Prachtige herenhuizen in pastelkleuren. Op die Kaiser Friedrich Promenade het ene jaar 1900-hotel naast het andere. Wat opvalt: veel priveklinieken en heel veel artsen. Wat bij ons het cultureel centrum heet, is in Bad Homburg Kurhaus en Kurtheater. Tja het kuren is hier alom tegenwoordig. Ik begin met een wandeling in het heel groot Jugendstilpark,waar ik geparkeerd sta. Daar staan zeker wel 7 verschillende prieeltjes met hun bronnen, en ook moderne beelden. De kuurgasten van vroeger waren dan verondersteld van op hun dagelijkse wandeling door het immense park van de verschillende bronnen te drinken. Helaas kan dat nu niet, want de bronnen zijn afgedekt. Spijtig, want ik had graag eens van al dat zout en solferwater geproefd. Er is veel te zien in het park. De prieeltjes zijn juweeltjes. Er is een casino, er is een cafehaus, een heel stijlvol restaurant, het Kaiser Friedrich Badhaus, een kleine golf (enkel om te oefenen), tennispleinen, allemaal gebouwen van "vroeger", behalve het casinogebouw, dat een jaren60gebouw is, en dat in tegenstelling tot de rest op niks trekt! Ik heb daar behoorlijk wat tijd in doorgebracht en daarna gaat het naar het stadcentrum... Wat een mooie winkels hebben ze hier! Ik wist het al: maar schoenen, kledij, eten en drinken is hier goedkoper dan bij ons. Omdat het ondertussen redelijk is beginnen miezeren, doe ik wat alle dames doen op vakantie als het regent: winkelen. 1 paar pumps, 1 paar knielaarzen, 2 debardeurs en een polo, alsof het voor niks is! Ik doe ook de wandeling die de stad aanbeveelt, langsheen alle historische plaatsen. Bad Homburg heeft ook nog een heel kleine stadskern, een "Altstad", met de smalle straatjes en de typische fachwerkhäuser. Ik loop heel veel kilometers af, ben moe en zweet me ondanks de regen te pletter. Om 17u10 naar Michael. Ik vraag me af of hij misschien ook in 1 van die schitterende huizen zal wonen? Helaas niet. Maar dat geeft niet. Hij bewoont een kleine flat in een gebouw dat van zijn ouders is en dat hij verondersteld is van te vekopen. Michael is een supersympathieke jongen, heel energiek, heel geinteresseerd en super hulpvaardig. We vertellen zo eerst het een en het ander. Hij is een beetje gegeneerd van geen eten in huis te hebben. Maar dat kan ook niet, want hij was 3 dagen voor zijn werk in Londen en vandaag was voor hem ook werkdag. Terwijl ik in bad ga, gaat hij inkopen doen voor het eten. En terwijl ik hier zit te typen, is hij aan het koken. Aandoenlijk he! Het ruikt heerlijk: filet pur van het varken in de oven, met een groenten-aardappel stoofpotje in de room! Ik blij dat ik eens tegen een man kan spreken en verheug me op de maaltijd. dada Jelle
Vandaag heb ik de toeristische Bergstrasse gedaan, per auto. Die gaat helemaal tot Heidelberg, maar zo ver ben ik niet gegaan. Enkel tot Weinheim en terug. Halverwege heb ik de kasteelruine Schloss Auerbach bezocht. De weg er naar toe voert doorheen romantische bossen. Heerlijk, en totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld de bossen van onze Ardennen: het zijn hier namelijk populieren bossen en berkenbosseen en momenteel kleurt hun bladerdek prachtig geel! In Weinheim heb ik in een soortement kasteeltje dat in een prachtig aangelegd park ligt, een fijn stuk taart gegeten met een capucino. Het valt me op dat in Duitsland het personeel van eetgelegenheden veel vriendelijker is dan bij ons (dat was me ook al bij vorige verblijven opgevallen), ook in Oostenrijk is dat zo. Je hebt hier de "persoonlijke benadering": ze hebben iets enthousiast, en als ze je verder nog "een mooie dag" wensen, of een "mooi vervolg van je reis", dan komt het geloofwaardig over. Zouden ze misschien beter betaald zijn dan onze mensen? Of leert men bij ons in de hotelscholen dat je "afstand moet bewaren" of "gedienstig", lees "nederig" zijn. Ik weet het niet. Terug in Darmstadt dan eindelijk naar mijn Jugendstilzwembad. Dat was nu eens de max, zie! Het is niet enkel een zwembad, maar je hebt er ook 4 sauna´s en een complete spa. Er is een buitenzwembadje, met 32 graden. Er zijn ligterrassen op verschillende verdiepen en je hebt er een uitzicht over de stad, want het ligt midden in het centrum. Je kan er drinken, eten, rusten, lezen... Jij ziet de stad, maar de stad ziet jou niet....Zaaalig gewoon. Dat je er zo veel mogelijkheden hebt, komt omdat men het originele zwembad heeft uitgebreid met een volledige aanbouw in glas. Alles wat aangebouwd is, heeft men ook in Jugendstil gezet. Ik heb zeker een half uur in een jacuzi gelegen, die bestond uit een nis met cyaanblauwe minuscule mozaiksteentjes. Er was ook een klein uitrustzwembadje, in dezelfde mozaiksteentjes, opgevat als grot. De belichting kwam uit het ronde mozaikplafond. Het leek wel baden bij nacht, en dat was ook de bedoeling. Voor de romantische zielen onder ons (ik dus), die al ooit bij nacht in de Middellandse zee hebben gelegen, een aanrader! Voor verlegen dames is er een aparte sauna. Voor de rest van de bevolking is alles FKK (= frei körper kultür), bloot dus. Duitsland en Oostenrijk hebben al lang een traditie van bloot, gelukkig maar! Behalve voor het originele zwembad, daar ben je uiteraard wel verondersteld van een badpak aan te hebben. Ik vind deze keer de weg naar huis gemakkelijk terug. Mijn GPS vindt het! Een zegen dat Tomtom of Garmin bestaat, of Van de Velde moest noodgedwongen thuisblijven in Aalst en omstreken. Ik rij immers constant verloren, mijn orientatie is nihil! Anna is er al. Anna heeft me het boek mee van Antje, kwestie dat ik een aandenken heb aan Darmstadt. Morgen gaat het naar Bad Homburg. Vanavond neem ik, zoals afgesproken, contact op met Michael, de volgende gastheer. Niet nodig, hij belt zelf, van op de luchthaven van Frankfurt en hij heeft een heel aangename telefoonstem. Je voelt zo dat deze mens een savoir faire en een savoir vivre heeft. Ik verheug me al onnoemelijk op Bad Homburg. Ik weet namelijk ondertussen van een dame die een tweedehands kledingswinkel runt, dat Bad Homburg een stad is van en voor miljonairs, om haar te citeren 'Echt kaiserlich'. dada Jelle
Ik ging vandaag zogezegd zwemmen in het Jugendstilbad. Maar wat bleek? Toen ik er vanmorgen om 11 uur voor de deur stond, bleek het gesloten wegens onderhoudswerken. Morgen is het open. De zwem- annex saunabeurt wordt dus verdaagd naar morgen. Er stonden nog een paar teleurgestelden voor de deur, het BAD is dus blijkbaar populair. OK, dan maar direkt begonnen aan de rest van het programma: hunderdwasserhaus, Ernst Ludwigmuseum, Porcellanmuseum, park... Het hunderdwasserhaus is spectaculair! Het is net zoals in Wenen een heel groot complex van misschien wel 100 apartementen. Het ziet er uit als een "sprookjeshuis": veel kleuren, gekleurde zuilen, kleine vensters en allemaal verschillend van grootte... Kortom een beetje zoals een kind een huis zou tekenen. Maar ik zou er niet willen wonen. Die kleine vensters kunnen onmogelijk voldoende licht in de apartementen binnenlaten en aangezien Hunderwasser niet met rechte muren werkt, lijkt het me niet eenvoudig om je meubelen in zo een apartement kwijt te kunnen. Bovendien staat het complex er pas sedert 2000 en zijn er nu al herstelwerken aan de gevel bezig! En de huur is torenhoog! Anna betaald al 800 euro huur, in een van de suburbs van Darmstadt, voor haar oud huis (98 vierkante meter) met tuin (te delen met de buur) maar met verouderde electriek en nauwelijks druk op de waterleiding, geen garage, maar wel parkeerplaats voor de deur. Tja wonen in Duitsland is duur! Het park is mooi en loopt vol jonge mensen, want ze gebruiken het als doorgang naar hun universiteit, die aan de lange zijde van het park ligt. Ik eet een soepje met brood in een marokaanse soepjesbar. Lekker! Het Ernst Ludwigmuseum is zeer klein, maar bevat heel mooi Jugendstil glas- en porceleinwerk, zilverwerk (bestekken, schalen koffie en theekannen) en een wondermooie intakte eetkamer uit het huis van architekt Peter Behrens, gebouwd voor de tentoonstelling van 1907. Daar kan ik nu mijn hart ophalen, zie! Ik doe alles te voet. Het liefste verken ik een stad per fiets, maar bij gebrek aan fiets is "per te voet" ook goed. Ik loop ook nog door de winkelstraten, maar hou de knip op mijn portemonai, want ik heb gisteren al een duur kledingsstuk gekocht. Om 5 uur hou ik het voor bekeken, het is trouwens donker om vijf uur, en zes uur rondlopen is meer dan genoeg! Ik heb ondertussen boodschappen gedaan, want ik maak Thaise kip vanavond. Anna vindt het lekker. Morgen eindelijk zwemmen en via de Heidelbergerstrasse de heuvels verkennen. Tot in Heidelberg hoef ik niet te rijden, ik was daar vroeger al (30 jaar geleden). Het is zeer mooi, maar twee keer hoeft niet. dada Jelle
Een sportief dagje vandaag. 4 uur golf gespeeld. Goed gespeeld? Ba nee, als het vochtig weer is vliegen de balletjes minder ver. Mijn kompaan, met handicap 18, bracht het er ook niet zo goed van af. Speelde al even miserabel als ik zelf. Wat niet wil zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben. Gewoon een moeilijk terrein, vlak, maar met veel waterhindernissen en bunkers. Tegen dat ik gegeten had en van alle goede raad ontvangen van de mensen daar ter plaatse over where to go en what to do, was het al 17 uur. Ik ga vanavond met Anna eten in de stad, volgens haar voorstel in een restaurant met Hessissche specialiteiten. Ik heb niet zo veel op met duits eten. Het is meestal te veel, te vet, te zuur en gepresenteerd alof men nog nooit van presentatie heeft gehoord. Anna neemt Handkäse. Wat is dat? Dat is een soortement Hervekaas, zelfde textuur, uitzicht en geur, maar dan 3 keer zo groot, en dat voor 1 persoon! Het zwemt in een soort vinaigrette (om je maag tegen al dat vet te beschermen, denk ik heimelijk) met opgelegde groenten. ??? No comment. Ik heb veiligheidshalve bloedworst en sauerkraut genomen. Is het ok? Als je vindt dat een worst GEEN krokant korstje behoeft, dan wel.... Daarna gaan we naar het Hauptstation, dat is hier de plaatselijke cultuurtempel. Antje Herden leest voor uit haar boek. Kortverhalen die over het fiasco van de liefde gaan. Als er geen Antje is, is er om de veertien dagen op maandag, een musikant, een zanger, een filosoof, een dichter... kortom iedereen die iets te brengen heeft aan de gemeenschap. Hij krijgt free podium in die mooie loungebar van dat Central Station en mag de 3 euro inkom per persoon houden. Er kan 4o man zitten en er zit ook 4o man. Best gezellig en een prima idee, vind ik. Anna werkt op "cultuur". Ze is boekhoudster voor alle evenementen van die cultuurtempel, vandaar.... Weet je wat? Morgen ga ik koken. Ik ben toch de stad in, want ik ga saunaen en zwemmen in het Jugendstilzwembad, het Ernst Ludwig Museum bezoeken, in het Jugendstilpark wandelen en het Hundertwasserhaus bekijken. Ik kan dan even goed wat eetbaars kopen, niet? Dada en tot morgen.
Vanmorgen om 9u vertrokken. Ben om 13u in Darmstadt. Niet slecht, voor 44o km! Helaas stel ik vast bij het binnenrijden van de stad, dat mijn Gps niet werkt. Ik kan bijgevolg het huis van Anna met geen mogelijkheid vinden. Dan maar gebeld: "Seg, Anna, ik ben op de Mathildenhöhe (dat is de beroemde heuvel met een aantal Jugendstilgebouwen). Ik zal je hier treffen om 4u, we kunnen dan naar onze afgesproken tentoonstelling gaan" (Nedko Salakow, een Bulgaars kunstenaar). Hoe ben ik, die berucht ben in vlaanderen wegens mijn absolute afwezigheid van enig orientatievermogen, daar op die Mathildenhöhe geraakt? Niet moeilijk, er staan bij het binnenrijden van Darmstadt overal wegwijzers er naar toe. En wat is daar te zien? Een paar villa´s en een groot atelier (nu museum) van de architekt J.M. Olbrich. En een beroemde toren ook van Olbrich. Olbrich is de architekt van het Weense Sezessiongebouw, waar ik zo zot van ben. Is dat nu de moeite, zul je vragen, om daarvoor 44o km te rijden? Ja en nee. Ja, want het is architectuur van 1905 en na meer dan 100 jaar nog altijd "modern". Neen, want die architectuur is ondertussen al zo veel maal nagebouwd, dat ze gemeengoed is geworden. Er staat ook een russische kerkje, net zoals in Bad Ems (het kuuroord dat ik bezocht in april 2009). Dat staat er ten behoeve van de rijke Russen die hier kwamen kuren en ten behoeve van de zus van Ernst Ludwig, Alix, die getrouwd was met tsaar Nicolas II (de laatste tsaar, uitgemoord samen met zijn gehele familie in 1917). Jaja, als je tsarina bent, moet je toch in een aangepaste kerk ter dienst kunnen gaan...of niet soms? Het kerkje is meer een kapel, met plaats voor 20 man. Ik loop rond op die Mathildenhöhe, kijk rond, beklim de 7 verdiepingen van de Hochzeitsturm (een kado van de stad Darmstadt ter gelegenheid van het huwelijk van ernst Ludwig met de Hessiche prinses Eleonore), geniet van het uitzicht op de 7de verdieping, ga een koffie drinken....en dan is het snel tijd voor de tentoonstelling. Ik tref Anna in de foyer van het museum. Ze is bijlange zo mooi niet meer als haar foto van vroeger, maar wel buitengewoon hartelijk en sympathiek. Echt een schatje! We krijgen een toffe rondleiding in de tentoonstelling van Nedko Salakow en dit door de conservator himself (een zeer mooie man!) van het museum. Die Salakow is me er eentje!!!!!! Ik leg later wel eens uit wat zijn tentoonstelling precies inhoudt, maar het komt er op neer dat je in immense ruimtes super mini getekende peetjes ziet, waarbij telkens tekst is geschreven, grappige tekst. Het grootste mannetje is 3 cm hoog en dat op een wand van 2,70 m! Geniaal in zijn eenvoud. Eenvoudige stripfiguurtjes met een boodschap. We rijden samen naar huis in mijn auto. Anna woont in een buitenwijk van Darmstadt, in een huis dat ze huurt (huiseigenaren, zijn, in Duitsland uitzonderingen, stuk voor stuk RIJKE mensen). Met tuin en parkeerplaats voor het huis. We beginnen meteen te koken, aperitieven en vertellen van alles. Morgen zijn de musea dicht. Ik kan dus op de Mathildenhöhe niet veel gaan doen. Ik ga bijgevolg vermoedelijk zwemmen in het Jugendstilzwembad van Darmstadt en ik ga ook golfen in de buurt, tenminste als het niet regent. dada tot morgen
Ik sta om 9u op en neem een ontbijt. Ben om 9u30 al op weg te voet langs de Moesel, naar Bernkastel. Ik wil dit dorp, waar ik gisterenavond gegeten heb, vandaag nog eens in volle daglicht bekijken. Trouwens een vrouw, moet, althans zo ben ik van mening, op memorabele plaatsen iets speciaals kopen (wat dat dan ook moge zijn!), zodanig dat ze nog memorabeler worden! ;-) Ik heb gisteren al dingen gezien! En ik koop die vandaag. Bernkastel is absoluut middeleeuws en schilderachtig, het ligt tegen een zonnige helling van de Moesel aan. Het bestaat uit 'fachwerkhäuser', gelegen in smalle, middeleeuws aandoende straatjes. En aan het einde van de stijgende straatjes (nauwelijks 500m omhoog) (dus aan het einde van de dorpskern) beginnen de wijngaarden al. Ik neem me de moeite om een van deze wijngaarden te 'beklimmen'! Super stijle trappen en paadjes en rotsen! Ja wadde! Hier wijnboer zijn is ook geen sinecure! De wijndruiven zelf zijn veel kleiner dan dat we van onze 'eetdruiven' gewoon zijn, maar dat weet iedereen! Nu nog een Eiswein proeven. Dat is een zeer dure wijn, waarvan de druiven aan de ranken blijven hangen tot het vriest! Zo zijn die druiven bijna 'verozijnd' en super zoet! Hij smaakt heerlijk. Ik koop me in een patiserie nog iets voor deze middag. Het enige wat ik nu nog ga doen, is zwemmen in een 'Freibad', dat is een openluchtzwembad. a la 'Wetteren' dus, maar dan tegen de Moesel en de berghellingen. En weet je wat? Ik arriveer daar om 12u15 en ik ben de 3de gast! 50 meter zwembad voor mij alleen! Ik blijf er tot 15u15 (tegen dat uur, moeten er zowat 20 gasten zijn, terwijl er zeker plaats is voor 700!), hoop dat ik wat kleur krijg op mijn witte boezem, en dan naar huis! Het is precies 289 km naar huis, met wat vertraagd verkeer in Spa, wegens de wedkamp van Francorchans, en (natuurlijk) ook vertraagd verkeer aan de Ring (zelfs op zondag!). Ben om 19u thuis. Morgen begint mijn 'professioneel leven' weer, met een algemene vergadering om 18u30. Het zal wennen zijn! dada Jelle
Ik heb mijn tweede nacht in het Hostel heel goed geslapen. De "roofgebeurtenis" is ondertussen godzijdank verwaterd tot een lacherige anecdote. Ik besluit daarom deze nacht en ook de volgende (laatste nacht) opnieuw bij Arpad in te trekken. Kan ik ook anders? Hij gaat vandaag met mij overal rondrijden: "zet kruisjes op de map van de dingen die je nog wil zien, Danielle, ik breng je er dan naar toe". Dat moet je mij maar 1 keer zeggen! 
Ik ben om 11u15 vertrokken. We hebben mekaar ten afscheid eens geknuffeld. Zo een lieve jongen! En wat een voornaamheid....
Pas om half 10 u opgestaan. Ik heb heerlijk geslapen op de comfortabele couch en ook, zoals je merkt, behoorlijk lang. Ik zal wel heel moe geweest zijn van het golfen en van de avondwandeling in 'Mainhatten', zijnde 'Manhatten' aan de Main, ofte Frankfurt. Michael is ook al wakker, gedouched en al, en rijdt om broodjes, met mijn auto. Zelf heeft hij er geen. Hij vindt de trein veel gemakkelijker. Zijn ouders wonen bijvoorbeeld in Berlijn. Dat is met de trein 4uur. Het duurt langer met de auto, want je hebt steevast files en je komt kompleet opgestressd toe. en voor zijn werk, werkt hij veel thuis.
De kookpot van Michael, gisteren, was uitmuntend: een slaatje, een stoofpotje van aardappelen met wortelen en prei in room, een filet pur van het varken met zoetzure witte wijnsaus (met honing en mosterd). En dat alles gemaakt met een routine en snelheid dat je er van duizelt. Ik stel vast dat Michael in kookgewoonten op mij en Griet lijkt. Het moet namelijk rap gaan. Kasten en laden en frigo worden niet OPEN GEDAAN en GESLOTEN, maar OPEN GETROKKEN en TOE GESMETEN. 
Vandaag heb ik eerst Anna naar haar werk gevoerd. Op de benedenverdieping van de plaats waar ze werkt, is een delicatessenzaak, annex verbruikszaal en we gaan daar ontbijten. Vandaar is het maar 1 km naar de autostrade naar Bad Homburg, dus dat komt goed uit. Ze moet vandaag maar om 10u15 starten, we hebben alle tijd. Ik eet een heerlijke croissant (de eigenaars zijn Italianen!) en nemen afscheid. Ik vermoed dat Anna zeker eens langs onze kanten zal passeren, en daar zal ik blij om zijn, want ze is een lieve, slimme, diplomatische dame en ze heeft al het een en het ander beleefd in haar leven, wat haar Een Interessante Mens maakt. 
Vandaag heb ik de toeristische Bergstrasse gedaan, per auto. Die gaat helemaal tot Heidelberg, maar zo ver ben ik niet gegaan. Enkel tot Weinheim en terug. Halverwege heb ik de kasteelruine Schloss Auerbach bezocht. De weg er naar toe voert doorheen romantische bossen. Heerlijk, en totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld de bossen van onze Ardennen: het zijn hier namelijk populieren bossen en berkenbosseen en momenteel kleurt hun bladerdek prachtig geel! 
Ik ging vandaag zogezegd zwemmen in het Jugendstilbad. Maar wat bleek? Toen ik er vanmorgen om 11 uur voor de deur stond, bleek het gesloten wegens onderhoudswerken. Morgen is het open. De zwem- annex saunabeurt wordt dus verdaagd naar morgen. Er stonden nog een paar teleurgestelden voor de deur, het BAD is dus blijkbaar populair. OK, dan maar direkt begonnen aan de rest van het programma: hunderdwasserhaus, Ernst Ludwigmuseum, Porcellanmuseum, park...
Een sportief dagje vandaag. 4 uur golf gespeeld. Goed gespeeld? Ba nee, als het vochtig weer is vliegen de balletjes minder ver. Mijn kompaan, met handicap 18, bracht het er ook niet zo goed van af. Speelde al even miserabel als ik zelf. Wat niet wil zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben. Gewoon een moeilijk terrein, vlak, maar met veel waterhindernissen en bunkers. Tegen dat ik gegeten had en van alle goede raad ontvangen van de mensen daar ter plaatse over where to go en what to do, was het al 17 uur. Ik ga vanavond met Anna eten in de stad, volgens haar voorstel in een restaurant met Hessissche specialiteiten. Ik heb niet zo veel op met duits eten. Het is meestal te veel, te vet, te zuur en gepresenteerd alof men nog nooit van presentatie heeft gehoord.
Vanmorgen om 9u vertrokken. Ben om 13u in Darmstadt. Niet slecht, voor 44o km! Helaas stel ik vast bij het binnenrijden van de stad, dat mijn Gps niet werkt. Ik kan bijgevolg het huis van Anna met geen mogelijkheid vinden. Dan maar gebeld: "Seg, Anna, ik ben op de Mathildenhöhe (dat is de beroemde heuvel met een aantal Jugendstilgebouwen). Ik zal je hier treffen om 4u, we kunnen dan naar onze afgesproken tentoonstelling gaan" (Nedko Salakow, een Bulgaars kunstenaar). 
Ik sta om 9u op en neem een ontbijt. Ben om 9u30 al op weg te voet langs de Moesel, naar Bernkastel. Ik wil dit dorp, waar ik gisterenavond gegeten heb, vandaag nog eens in volle daglicht bekijken. Trouwens een vrouw, moet, althans zo ben ik van mening, op memorabele plaatsen iets speciaals kopen (wat dat dan ook moge zijn!), zodanig dat ze nog memorabeler worden! ;-) Ik heb gisteren al dingen gezien! En ik koop die vandaag.
