Ik mocht naar een toneelstuk gaan vanavond (amateurtoneel) in De Pinte/Sint MartensLatem. Mijn vriendin Monique Baeke, die van ginder is, speelt namelijk in deze komedie 'Ladies day' de hoofdrol. Ik weet dat, als Monique de hoofdrol speelt, dat het dan zeker de moeite is om effe 35 km te rijden. Monique speelt namelijk subliem toneel. Een echte actrice! En met wat voor een 'naturel'! Ik heb een paar keer zeer hard moeten lachen en voor de rest constant geglimlacht, wegens de herkenbaarheid van de situaties. Ik zat er ook stevig trots te wezen op Monique. Plezant gevoel, trots zijn. Bij mijn thuiskomst bleek het ganse huis verlicht. Alweer plezant: alle kamers vol licht! Raffael is namelijk net thuis gekomen met Aska, zijn poolse vriendin, die hij heeft afgehaald aan Brussel Zuid. Ik wist al dat Aska een mooi meisje is, maar nu stel ik vast dat ze ook vriendelijk is, spontaan, verstandig, charmant. Ze is 26 jaar en thesisstudente psychologie. Ze legt me op 40 minuten uit wat de Bronnikov methode eigenlijk inhoudt, goed geillustreerd met life voorbeelden. Tja, nu begint bij mij ook het licht te branden. Moet ik zeker leren, die methode. Het contrast met de zwijgzame Raf kan eigenlijk niet groter zijn. De man verbleekt 'persoonlijkheidsgewijs' in het 'licht harer aanschijns' ;-). Zou die relatie blijven duren? Raf wil met haar een Bronnikov centrum openen in Zurich, heeft hij mij verteld. Daar kan ik wel inkomen. Ik vermoed dat ze als therapeute of leerkracht een waar talent is. Als ze praat, stel ik mij zo voor, zie je met een beetje fantasie, wolken vrolijke vlinders rond haar dwarrelen...;-) Aanstekelijk meisje! We zitten alweer tot 2u 's nachts te babbelen in een mengeling van frans (zij, hij en ik), engels (zij, hij en ik), duits (hij en ik ). Wisselen van taal is plezierig. Weeral zo een 'couchsurf gimmick': je doet dat niet om te stoefen, maar soms, als je naar een woord zoekt, komt het je eerst op, in een andere taal dan die die je aan het spreken bent. Bijvoorbeeld: je bent in het engels bezig en vraagt je af wat het woord voor 'vlinder' in het engels nu weeral is. Je denkt: Papillon... Djeezes, nee, dat is Frans...Als de engelse versie van 'Papillon' dan niet direct verschijnt, en als je weet dat je toehoorders ook frans kennen, doe je maar gewoon in 't frans voort. We amuseren ons: interessante dingen vertellen in TaalCarnaval. Leuk! De Raf laat ook een niet schoon kantje van zijn karakter zien. Hij kan het eigenlijk niet hebben als hij 'tegen gesproken wordt' (ha! en dan nog door 2 vrouwen tegelijk) En dat voor iemand die zijn jeugd (van 10 tot 18 jaar) in een commune heeft doorgebracht...live moves in mysterious ways...... dada Jelle
Raffael had me gisteren gevraagd om eens naar zijn speciale 'ecoboxen' te gaan luisteren in dat seminarie hier een 700 meter verder. Ik daar na de les naar toe. Ik werd door een heel strenge dame ontvangen, die vroeg of ik een afspraak had. Nee dus. Ik vertel haar dat ik geinteresseerd ben in de methode, want dat Raf me vertelde dat je ze kan gebruiken als pijnbestrijding. En dat zou voor iemand die me zeer lief is, wel eens nuttig kunnen zijn. Ze beweert direct dat dat niet het geval is. Als ik iets wil weten moet ik een afspraak maken. Verder zegt ze dat ze de Raf gaat onder zijn voeten geven, dat hij zulke kwakkels verspreidt. 'Wij zijn een serieus instituut, Mevrouw'. Hoe? Is pijnbestrijding niks serieus misschien? Hier moet het om spraakverwarring gaan, maar ik heb geen zin de zaken recht te trekken en deze vreselijk antipathieke cheffin heeft duidelijk geen tijd! Ze zal me contacteren via mail. Die boxen, waarvoor ik kwam, heb ik dus niet gehoord! Vanavond komt de mooie vriendin van Raffael, dat had ik van hem vernomen aan het ontbijt. Raf zal haar gaan halen in Brussel. Ze blijft hier ook slapen. Zondag blijven ze ook nog en maandagochtend rijden ze samen terug. Ik ben benieuwd. Of hebben ze beiden dezelfde fotograaf? ;-) dada
Raffael moet 2 maal naar een seminarie, 's morgens en 's avonds. Om 21u30 is hij thuis. Ik heb zo veel mogelijk groenten gekookt: prinsessen, linzen, ratatouille, knolselder. Wortelsoep. Hij vind alles heerlijk. We bevinden ons weer op de verteltrein. Maar echt leuk is het niet. Je mag niks opnoemen of je wordt geconfronteerd met de 'ecovariant' ervan. Bijvoorbeeld je kachel (bij mij aardgas). 'Weet je dat je 'spekstenen' kan op je kachel leggen, Dannielle? Die slorpen de warmte op en geven die na uitzetten van de warmtebron langzaam af. Weet je dat je muurpanelen kan zetten, Danielle, die dienen als kachel, maar werken met stralingwarmte....enzovoort enzoverder. Hij verkoopt al die systemen. Ja hallo! Ik ben helemaal ge'verecood' als ik om 1u30 ga slapen. Ik heb zo iets van: 'Ja maar ik koop niks aan de deur', ken je dat gevoel? Hij skypt nog met zijn vriendin. Net zoals gisteren, 1 uur lang. Hij probeert haar te overtuigen van met de trein naar hier te komen. Ze is studente psychologie in Zurich en heeft ook al een paar Bronnikov seminaries gevolgd. Vandaar.
Vanmorgen had ik een bericht in mijn mailbox van een Zwitser, genaamd Raffaell: of ik gastvrouw kan zijn voor 4 dagen/nachten? Ja, natuurlijk kan ik dat zijn, graag zelfs, en in dit geval dit geval nog veel liever. Wie verleent nu niet graag gastvrijheid aan God? Zo ziet de man er - mijn gedacht - uit op zijn couchsurfprofiel: uitzonderlijk aantrekkelijk. Een Zwitser, 35 jaar oud, een salsa danser. Hij houdt zich beroepshalve bezig met alles wat 'ecotoestanden' zijn: alternatieve verwarming, zonnepanelen, 'natuurlijke' isoleermaterialen, biologische verven....en ook met 'ecotoestand' van de geest: hoe benut ik mijn hersenpotentieel maximaal. Over dat laatste komt hij een seminarie volgen in Aalst op 700 m van mijn deur. Hij komt zich verder bekwamen in de De Bronnikov-methode. Een methode van lichaamsoefeningen en geestesoefeningen met de bedoeling ook dat deel van je hersenen aan te spreken, dat je enkel gebruikt bij dromen, namelijk in REMslaap. ???? Denk nu niet meteen aan oplichters en charlatans. Die bewuste heer Bronnikov (een Rus) heeft goede papieren. Hij is prof aan de univ van St .Petersburg, is lid van de Internationale Academie van Informatisering, doctor in de wijsbegeerte, voorzitter van de Internationale Academie van de ontwikkeling van de mens, grondlegger van "Cosmobiologie" en auteur van de methode "het Vormen van de alternatieve zicht bij de mens".
Hij heeft een methode ontwikkelt die mensen in staat stelt om zichzelf te genezen, zichzelf energiek en vitaal te voelen en om informatie te verwerken op een snellere en effectieve manier. Hij bereikt hele goede resultaten met slechtziende, slechthorenden, met kinderen met spasmen... en ook met gezonden. Hilary Clinton, heeft zijn centrum bezocht in St Petersburg in 1999. Ok, onze jongen arriveert om 23u., per auto. Hij is klein, niet zo veel groter als ikzelf. En blijkbaar beschikt hij over een zeer getalenteerd fotograaf. (Allen daarheen!). Mijn zoon Hannes is hier gelijktijdig toegekomen met de man en vraagt een beetje plagerig, omdat hij geen enkel 'presentje voor de gastvrouw ' ziet, 'of ze in Zwitserland nog altijd zulke goede chocolade maken' ;-) We babbelen tot ongeveer 1u30. Best leuk. Hij probeert me uit te leggen waarvoor 'Bronnikov' staat. Heel moeizaam. Hij is namelijk niet zo een prater. En, heb ik de indruk, bijlange niet zo verstandig als de andere couchsurfers, tot hier toe gezien. Hij is vegetarier. Is tegen het gebruik van een microgolfoven en eet maar 2 keer per dag. Geen alcohol, geen koffie, geen sigarettten. Is gescheiden, heeft een hele mooie poolse vriendin, 2 schattige kinderen van 13 en van 8. tot morgen
Ik ben om 11u15 vertrokken. We hebben mekaar ten afscheid eens geknuffeld. Zo een lieve jongen! En wat een voornaamheid.... Ik ben en om 15u15 thuis. Een succes! Want het is uiteindelijk toch 465 km. Tja in Duitsland mag je aan ongelimiteerde snelheid op de autostrades rijden, en dat doe ik ook, met plezier! Ik rijd 150. Mijn autootje doet dat voorstreffelijk. Wat was er nu markant aan dit verblijf? De hartelijkheid van Anna, het mooie van de Mathildenhöhe, de ervaring in het Jugendstilzwembad, de 'aandoenlijkheid' van Michael, de absolute schoonheid van de baden in Bad Nauheim, het keizerlijke van Bad Homburg. Ik ben een gelukkig mens en alweer een ervaring rijker. Ik heb vertrouwen in het mensdom en ik weet: 'de wereld is NIET zoals je hem op televisie ziet': vol mistrouwen, slechtheid en sex. En wat heb ik van mezelf geleerd? Ik ben een sociale roker. Ik rook met de gastheren/dames mee. Thuis rook ik gewoon niet. Maar op 'een ander' rook ik. Precies zo veel als de gastheren/dames. Ik noem dat de 'vredessigaret'. Het is gezellig, het is sociaal en dat het ongezond is, neem ik er bij. Rookt de gastheer/dame niet, dan ik ook niet. Verder stel ik vast, dat ik met mannen een beter contact heb dan met vrouwen. Met de gastheren Martin (Koblenz) , Peter (Wenen), Gerhard (Wenen) en Michael (Bad Homburg) is er ogenblikkelijk zo een groot vertrouwen ontstaan... wat wij aan elkaar vertellen, daar betaal je een therapeut 40 euro per uur voor. ;-) En weet je wat ik nu nog moet vertellen? Ik had al eens gelezen dat sommige (uitzonderlijk) mensen niet met 1 oog kunnen knipogen. Michael kan dat dus niet. Hij knipoogt met 2 ogen tegelijk! Grappig hé. Mijn geschiedenis gaat hij in als 'de man die niet kan kan knipogen' Vermoedelijk weet hij het niet. Bij gelegenheid vertel ik het hem eens. dada Jelle
Pas om half 10 u opgestaan. Ik heb heerlijk geslapen op de comfortabele couch en ook, zoals je merkt, behoorlijk lang. Ik zal wel heel moe geweest zijn van het golfen en van de avondwandeling in 'Mainhatten', zijnde 'Manhatten' aan de Main, ofte Frankfurt. Michael is ook al wakker, gedouched en al, en rijdt om broodjes, met mijn auto. Zelf heeft hij er geen. Hij vindt de trein veel gemakkelijker. Zijn ouders wonen bijvoorbeeld in Berlijn. Dat is met de trein 4uur. Het duurt langer met de auto, want je hebt steevast files en je komt kompleet opgestressd toe. en voor zijn werk, werkt hij veel thuis. Vandaag ging het dus naar Bad Nauheim. Bad Nauheim is al weer zo een heerlijke rijke stad, maar niet zo rijk als Bad Homburg. De reuzen-herenhuizen zijn hier ook 'bon ton', maar ze zijn precies niet zo goed onderhouden als in Bad Homburg. We bezoeken eerst iets dat ik nog nooit zag: zoutgewinning. Ja, ja, iedereen kent dat wel van zoutgewinning uit de zee. Maar hier moet het zout uit het zout-solfer water komen van de alomtegenwoordige bronnen. Men doet dat met 'Gradierung'. Te moeilijk om uit te leggen en te lastig om allemaal op te schrijven... Eens op googlen doet wonderen.... We eten iets en dan kopen we een ticket voor een rondleiding doorheen de Jugendstil badhuizen van architekt Wilhelm Jost. Je kon ook een ticket kopen voor een Elvis Presley rondleiding. Deze mens heeft hier zijn legerdienst vervuld. Je kan dan de plaatsen bezoeken waar hij allemaal geweest is en horen welke liedjes hij er schreef: "Mus i den (2x), ...i am not made of wood and i do not have a wooden hart" dat ken ik nog, maar wat dat zogezegd Duits wil zeggen, daar heb ik nu het raden naar, en eerlijk gezegd als kind nooit bij stilgestaan.... De Jugendstilbadhuizen zijn parels. Deze keer geen "zwembad" zoals in Bad Voslau in Oostenrijk, maar 260 individuele badkamertjes met een bad, waarin het solferwater dan stroomt. Je moest je tour voor die baden afwachten in 'Wartezimmer' (6 stuks) en die zijn zo mooi! Niet te beschrijven. Michael merkt mijn bewondering en ontroering en komt me efkes op de schouder kloppen: 'Gaat het een beetje?' Ik weet echt niet waar eerst kijken. Hoe je toch van de kaart kan zijn van zo veel moois! De hele russiche en engelse adel kwam hier baden. Ze pootten hier de hele mooie fin de siecle herenhuizen neer en bleven hier met hun dienstboden, kindermeisjes en een hele zwik kinderen 3 maanden hangen. De baden waren perfect tegen hartkwalen. Ze zorgden namelijk voor een betere doorbloeding . Tja, nu neem je een pilletje tegen te hoge bloeddruk of te veel cholesterol, maar toen bestond dat niet ;-). En de Gradierung zout-gewinning gaf, als je er rond en er naast liep een ontsmetting van de luchtwegen (een beetje zoals kuren aan zee). In tijden waar je doodging van longtering mooi meegenomen! Je moest dan wel 3 maand komen en dan was je voor één jaar goed....In 1907 telde men 60000 overnachtingen. In hotels. De prive woningen niet meegeteld. En dat van mei tot oktober. Nogal eens toerisme he! En wat deed de adel nog? Gokken in het Casino, tenissen (in 1905!) en wandelen (Deze keer geen golf en ook geen paardenrennen zoals bijvoorbeeld in het frans kuuroord Vittel). Ha, en ook roeien op het meertje. Ha! En ook affaires hebben, natuurlijk.;-) (Ik zie je aan de zuil met het zeemeerminnetje...alludeert de gidse al lachend). En nu iets dat een 'gimmick' geworden is (en ingezet is in Bad Ems aan de Lahn): in elk kuuroord dat ik bezoek, moet er champagne of toch iets dat er voor doorgaat gedronken worden. Daarvoor, per auto, op naar de 'Johannesberg' waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Het is inmiddels donker, maar dat geeft niet. Integendeel, de lichtjes in de diepte zijn sprookjesachtig. Als dan ook nog de klokken gaan luiden van de zaterdagavonddienst, weet je echt niet waar je het hebt! Op de terugweg, plugt Michael zijn ipod in. Ha! Daarvoor dient dus dat gaatje aan mijn autoradio! Neuriet eerst mee met de muziek, en daarna zingt hij. Toonvast. Deze jongen was natuurlijk ooit als kind in een koor. Wie had daar aan getwijfeld? Ik verheug me er al op dat ik die mooie muziek mee naar huis kan nemen. Samen met de foto's, die hij vandaag met een behoorlijk professioneel toestel schoot. Een modern mens gaat immers op reis met een USB stick. Of niet? En nu nog naar een prachtig (Jugendstil) Italiaans restaurant in Bad Homburg. We nemen alletwee vis. Rog en zeeduivel (Lotte dus). Heerlijk! Such a perfect day! Morgen naar huis. Er moet nog gewerkt worden, he!
De kookpot van Michael, gisteren, was uitmuntend: een slaatje, een stoofpotje van aardappelen met wortelen en prei in room, een filet pur van het varken met zoetzure witte wijnsaus (met honing en mosterd). En dat alles gemaakt met een routine en snelheid dat je er van duizelt. Ik stel vast dat Michael in kookgewoonten op mij en Griet lijkt. Het moet namelijk rap gaan. Kasten en laden en frigo worden niet OPEN GEDAAN en GESLOTEN, maar OPEN GETROKKEN en TOE GESMETEN. We hebben na het eten nog tot 23u30 zitten babbelen. Over wat? Over het leven....Maar dat ga ik hier nu niet aan uw neus hangen he! We besluiten dat het het beste is als ik op vrijdag ga golfen, omdat hij zaterdag graag mee gaat naar Bad Nauheim. Ferm gemakkelijk, ik rij niet graag met de auto, hij kan dat dan doen.
Ik ben dus vandaag gaan golfen in Lich (op 30 km van Bad Homburg). Een fijn terrein, goed weer en een vriendelijke oudere golfspeler, die het terrein goed kent en me, op mijn invitatie, begeleidt. Ik was, na de golf, in Bad Homburg, bij Michael terug om 16u30. Hij was nog aan het thuiswerken voor zijn firma. En hoe! Dat moet je zien en horen! Met 2 computers tegelijk, via skype tegelijk praten met zijn chef en met een klant waarvoor hij een opdracht heeft. De chef spreekt Duits, de klant spreekt Engels. Micheal spreekt perfect Engels. Hij heeft nog een jaar in Amerika gestudeerd en verder nog 9 maand in London gewoond (en ook nog eens 6 maand in China, maar dat doet nu niks terzake). Het duurde zeker nog tot 18 u vooraleer de klant tevreden was en hij kon afsluiten. En toen moest hij nog feedback geven aan een francaise, die hem die klant aan de hand had gedaan. Ik hoor dat ze ook perfect engels spreekt. Je bent hier echt in een 'kosmopolitisch' wereldje waar de techniek voor niks staat! Ok, en dan nu dus naar het Manhatten aan de Main (= Frankfurt) Op zo een 200 meter hoge torenbuilding geweest om van het zicht te genieten (de Helaba toren), dat inderdaad net 'Manhatten' is. Verrukkelijk vietnamees gegeten, een stadwandeling gemaakt doorheen het supermoderne stadsdeel tot de oude stadskern met de oude Fachwerkhäuser. Michael is de eerste Duitser of Oosterrijker die ik grapjes hoor maken over de oorlog. In de aard van: " Hier was alles plat gebombardeerd, en spijtig, maar te recht, we hebben ons daar namelijk bij u ook niet zo goed gedragen..." In een cocktailbar een biertje en een mochito gedronken. Enfin, ik toch. Michael drinkt niet, hij moet nog rijden. Met mijn auto. Ik ben namelijk als de dood voor zulke metropolen. OK, en dan naar huis. Een beetje komiek: zo een klein madammeken in een klein autootje met zo een grote volwassen man van 32 achter het stuur. De man van 32, is onvoorstelbar jongensachtig, heeft een beetje een wipneus en ziet er uit als een student van 25. Een beetje met 'Kuifje op reis'. Een energiek, slim, voorkomend, beleefd, geinteresseerd en gevoelig Kuifje, en alhoewel hij zichzelf niet als mooi zou bestempelen, is hij het wel. Zeker weten! Van binnen en van buiten. dada tot morgen
Vandaag heb ik eerst Anna naar haar werk gevoerd. Op de benedenverdieping van de plaats waar ze werkt, is een delicatessenzaak, annex verbruikszaal en we gaan daar ontbijten. Vandaar is het maar 1 km naar de autostrade naar Bad Homburg, dus dat komt goed uit. Ze moet vandaag maar om 10u15 starten, we hebben alle tijd. Ik eet een heerlijke croissant (de eigenaars zijn Italianen!) en nemen afscheid. Ik vermoed dat Anna zeker eens langs onze kanten zal passeren, en daar zal ik blij om zijn, want ze is een lieve, slimme, diplomatische dame en ze heeft al het een en het ander beleefd in haar leven, wat haar Een Interessante Mens maakt. Ik ben om 11u al in Bad Homburg en parkeer me op de Kaiser Friedrich Promenade, dat is een 2 km lange straat die tegen het Jugendstil-park aanloopt. Direct bij het binnen komen van de stad, merk je dat je in een ´rijke stad´ bent. Het Gents Miljoenenkwartier, maar dan vertwintigdvoudigd! Prachtige herenhuizen in pastelkleuren. Op die Kaiser Friedrich Promenade het ene jaar 1900-hotel naast het andere. Wat opvalt: veel priveklinieken en heel veel artsen. Wat bij ons het cultureel centrum heet, is in Bad Homburg Kurhaus en Kurtheater. Tja het kuren is hier alom tegenwoordig. Ik begin met een wandeling in het heel groot Jugendstilpark,waar ik geparkeerd sta. Daar staan zeker wel 7 verschillende prieeltjes met hun bronnen, en ook moderne beelden. De kuurgasten van vroeger waren dan verondersteld van op hun dagelijkse wandeling door het immense park van de verschillende bronnen te drinken. Helaas kan dat nu niet, want de bronnen zijn afgedekt. Spijtig, want ik had graag eens van al dat zout en solferwater geproefd. Er is veel te zien in het park. De prieeltjes zijn juweeltjes. Er is een casino, er is een cafehaus, een heel stijlvol restaurant, het Kaiser Friedrich Badhaus, een kleine golf (enkel om te oefenen), tennispleinen, allemaal gebouwen van "vroeger", behalve het casinogebouw, dat een jaren60gebouw is, en dat in tegenstelling tot de rest op niks trekt! Ik heb daar behoorlijk wat tijd in doorgebracht en daarna gaat het naar het stadcentrum... Wat een mooie winkels hebben ze hier! Ik wist het al: maar schoenen, kledij, eten en drinken is hier goedkoper dan bij ons. Omdat het ondertussen redelijk is beginnen miezeren, doe ik wat alle dames doen op vakantie als het regent: winkelen. 1 paar pumps, 1 paar knielaarzen, 2 debardeurs en een polo, alsof het voor niks is! Ik doe ook de wandeling die de stad aanbeveelt, langsheen alle historische plaatsen. Bad Homburg heeft ook nog een heel kleine stadskern, een "Altstad", met de smalle straatjes en de typische fachwerkhäuser. Ik loop heel veel kilometers af, ben moe en zweet me ondanks de regen te pletter. Om 17u10 naar Michael. Ik vraag me af of hij misschien ook in 1 van die schitterende huizen zal wonen? Helaas niet. Maar dat geeft niet. Hij bewoont een kleine flat in een gebouw dat van zijn ouders is en dat hij verondersteld is van te vekopen. Michael is een supersympathieke jongen, heel energiek, heel geinteresseerd en super hulpvaardig. We vertellen zo eerst het een en het ander. Hij is een beetje gegeneerd van geen eten in huis te hebben. Maar dat kan ook niet, want hij was 3 dagen voor zijn werk in Londen en vandaag was voor hem ook werkdag. Terwijl ik in bad ga, gaat hij inkopen doen voor het eten. En terwijl ik hier zit te typen, is hij aan het koken. Aandoenlijk he! Het ruikt heerlijk: filet pur van het varken in de oven, met een groenten-aardappel stoofpotje in de room! Ik blij dat ik eens tegen een man kan spreken en verheug me op de maaltijd. dada Jelle
Vandaag heb ik de toeristische Bergstrasse gedaan, per auto. Die gaat helemaal tot Heidelberg, maar zo ver ben ik niet gegaan. Enkel tot Weinheim en terug. Halverwege heb ik de kasteelruine Schloss Auerbach bezocht. De weg er naar toe voert doorheen romantische bossen. Heerlijk, en totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld de bossen van onze Ardennen: het zijn hier namelijk populieren bossen en berkenbosseen en momenteel kleurt hun bladerdek prachtig geel! In Weinheim heb ik in een soortement kasteeltje dat in een prachtig aangelegd park ligt, een fijn stuk taart gegeten met een capucino. Het valt me op dat in Duitsland het personeel van eetgelegenheden veel vriendelijker is dan bij ons (dat was me ook al bij vorige verblijven opgevallen), ook in Oostenrijk is dat zo. Je hebt hier de "persoonlijke benadering": ze hebben iets enthousiast, en als ze je verder nog "een mooie dag" wensen, of een "mooi vervolg van je reis", dan komt het geloofwaardig over. Zouden ze misschien beter betaald zijn dan onze mensen? Of leert men bij ons in de hotelscholen dat je "afstand moet bewaren" of "gedienstig", lees "nederig" zijn. Ik weet het niet. Terug in Darmstadt dan eindelijk naar mijn Jugendstilzwembad. Dat was nu eens de max, zie! Het is niet enkel een zwembad, maar je hebt er ook 4 sauna´s en een complete spa. Er is een buitenzwembadje, met 32 graden. Er zijn ligterrassen op verschillende verdiepen en je hebt er een uitzicht over de stad, want het ligt midden in het centrum. Je kan er drinken, eten, rusten, lezen... Jij ziet de stad, maar de stad ziet jou niet....Zaaalig gewoon. Dat je er zo veel mogelijkheden hebt, komt omdat men het originele zwembad heeft uitgebreid met een volledige aanbouw in glas. Alles wat aangebouwd is, heeft men ook in Jugendstil gezet. Ik heb zeker een half uur in een jacuzi gelegen, die bestond uit een nis met cyaanblauwe minuscule mozaiksteentjes. Er was ook een klein uitrustzwembadje, in dezelfde mozaiksteentjes, opgevat als grot. De belichting kwam uit het ronde mozaikplafond. Het leek wel baden bij nacht, en dat was ook de bedoeling. Voor de romantische zielen onder ons (ik dus), die al ooit bij nacht in de Middellandse zee hebben gelegen, een aanrader! Voor verlegen dames is er een aparte sauna. Voor de rest van de bevolking is alles FKK (= frei körper kultür), bloot dus. Duitsland en Oostenrijk hebben al lang een traditie van bloot, gelukkig maar! Behalve voor het originele zwembad, daar ben je uiteraard wel verondersteld van een badpak aan te hebben. Ik vind deze keer de weg naar huis gemakkelijk terug. Mijn GPS vindt het! Een zegen dat Tomtom of Garmin bestaat, of Van de Velde moest noodgedwongen thuisblijven in Aalst en omstreken. Ik rij immers constant verloren, mijn orientatie is nihil! Anna is er al. Anna heeft me het boek mee van Antje, kwestie dat ik een aandenken heb aan Darmstadt. Morgen gaat het naar Bad Homburg. Vanavond neem ik, zoals afgesproken, contact op met Michael, de volgende gastheer. Niet nodig, hij belt zelf, van op de luchthaven van Frankfurt en hij heeft een heel aangename telefoonstem. Je voelt zo dat deze mens een savoir faire en een savoir vivre heeft. Ik verheug me al onnoemelijk op Bad Homburg. Ik weet namelijk ondertussen van een dame die een tweedehands kledingswinkel runt, dat Bad Homburg een stad is van en voor miljonairs, om haar te citeren 'Echt kaiserlich'. dada Jelle
Ik ging vandaag zogezegd zwemmen in het Jugendstilbad. Maar wat bleek? Toen ik er vanmorgen om 11 uur voor de deur stond, bleek het gesloten wegens onderhoudswerken. Morgen is het open. De zwem- annex saunabeurt wordt dus verdaagd naar morgen. Er stonden nog een paar teleurgestelden voor de deur, het BAD is dus blijkbaar populair. OK, dan maar direkt begonnen aan de rest van het programma: hunderdwasserhaus, Ernst Ludwigmuseum, Porcellanmuseum, park... Het hunderdwasserhaus is spectaculair! Het is net zoals in Wenen een heel groot complex van misschien wel 100 apartementen. Het ziet er uit als een "sprookjeshuis": veel kleuren, gekleurde zuilen, kleine vensters en allemaal verschillend van grootte... Kortom een beetje zoals een kind een huis zou tekenen. Maar ik zou er niet willen wonen. Die kleine vensters kunnen onmogelijk voldoende licht in de apartementen binnenlaten en aangezien Hunderwasser niet met rechte muren werkt, lijkt het me niet eenvoudig om je meubelen in zo een apartement kwijt te kunnen. Bovendien staat het complex er pas sedert 2000 en zijn er nu al herstelwerken aan de gevel bezig! En de huur is torenhoog! Anna betaald al 800 euro huur, in een van de suburbs van Darmstadt, voor haar oud huis (98 vierkante meter) met tuin (te delen met de buur) maar met verouderde electriek en nauwelijks druk op de waterleiding, geen garage, maar wel parkeerplaats voor de deur. Tja wonen in Duitsland is duur! Het park is mooi en loopt vol jonge mensen, want ze gebruiken het als doorgang naar hun universiteit, die aan de lange zijde van het park ligt. Ik eet een soepje met brood in een marokaanse soepjesbar. Lekker! Het Ernst Ludwigmuseum is zeer klein, maar bevat heel mooi Jugendstil glas- en porceleinwerk, zilverwerk (bestekken, schalen koffie en theekannen) en een wondermooie intakte eetkamer uit het huis van architekt Peter Behrens, gebouwd voor de tentoonstelling van 1907. Daar kan ik nu mijn hart ophalen, zie! Ik doe alles te voet. Het liefste verken ik een stad per fiets, maar bij gebrek aan fiets is "per te voet" ook goed. Ik loop ook nog door de winkelstraten, maar hou de knip op mijn portemonai, want ik heb gisteren al een duur kledingsstuk gekocht. Om 5 uur hou ik het voor bekeken, het is trouwens donker om vijf uur, en zes uur rondlopen is meer dan genoeg! Ik heb ondertussen boodschappen gedaan, want ik maak Thaise kip vanavond. Anna vindt het lekker. Morgen eindelijk zwemmen en via de Heidelbergerstrasse de heuvels verkennen. Tot in Heidelberg hoef ik niet te rijden, ik was daar vroeger al (30 jaar geleden). Het is zeer mooi, maar twee keer hoeft niet. dada Jelle
Een sportief dagje vandaag. 4 uur golf gespeeld. Goed gespeeld? Ba nee, als het vochtig weer is vliegen de balletjes minder ver. Mijn kompaan, met handicap 18, bracht het er ook niet zo goed van af. Speelde al even miserabel als ik zelf. Wat niet wil zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben. Gewoon een moeilijk terrein, vlak, maar met veel waterhindernissen en bunkers. Tegen dat ik gegeten had en van alle goede raad ontvangen van de mensen daar ter plaatse over where to go en what to do, was het al 17 uur. Ik ga vanavond met Anna eten in de stad, volgens haar voorstel in een restaurant met Hessissche specialiteiten. Ik heb niet zo veel op met duits eten. Het is meestal te veel, te vet, te zuur en gepresenteerd alof men nog nooit van presentatie heeft gehoord. Anna neemt Handkäse. Wat is dat? Dat is een soortement Hervekaas, zelfde textuur, uitzicht en geur, maar dan 3 keer zo groot, en dat voor 1 persoon! Het zwemt in een soort vinaigrette (om je maag tegen al dat vet te beschermen, denk ik heimelijk) met opgelegde groenten. ??? No comment. Ik heb veiligheidshalve bloedworst en sauerkraut genomen. Is het ok? Als je vindt dat een worst GEEN krokant korstje behoeft, dan wel.... Daarna gaan we naar het Hauptstation, dat is hier de plaatselijke cultuurtempel. Antje Herden leest voor uit haar boek. Kortverhalen die over het fiasco van de liefde gaan. Als er geen Antje is, is er om de veertien dagen op maandag, een musikant, een zanger, een filosoof, een dichter... kortom iedereen die iets te brengen heeft aan de gemeenschap. Hij krijgt free podium in die mooie loungebar van dat Central Station en mag de 3 euro inkom per persoon houden. Er kan 4o man zitten en er zit ook 4o man. Best gezellig en een prima idee, vind ik. Anna werkt op "cultuur". Ze is boekhoudster voor alle evenementen van die cultuurtempel, vandaar.... Weet je wat? Morgen ga ik koken. Ik ben toch de stad in, want ik ga saunaen en zwemmen in het Jugendstilzwembad, het Ernst Ludwig Museum bezoeken, in het Jugendstilpark wandelen en het Hundertwasserhaus bekijken. Ik kan dan even goed wat eetbaars kopen, niet? Dada en tot morgen.
Vanmorgen om 9u vertrokken. Ben om 13u in Darmstadt. Niet slecht, voor 44o km! Helaas stel ik vast bij het binnenrijden van de stad, dat mijn Gps niet werkt. Ik kan bijgevolg het huis van Anna met geen mogelijkheid vinden. Dan maar gebeld: "Seg, Anna, ik ben op de Mathildenhöhe (dat is de beroemde heuvel met een aantal Jugendstilgebouwen). Ik zal je hier treffen om 4u, we kunnen dan naar onze afgesproken tentoonstelling gaan" (Nedko Salakow, een Bulgaars kunstenaar). Hoe ben ik, die berucht ben in vlaanderen wegens mijn absolute afwezigheid van enig orientatievermogen, daar op die Mathildenhöhe geraakt? Niet moeilijk, er staan bij het binnenrijden van Darmstadt overal wegwijzers er naar toe. En wat is daar te zien? Een paar villa´s en een groot atelier (nu museum) van de architekt J.M. Olbrich. En een beroemde toren ook van Olbrich. Olbrich is de architekt van het Weense Sezessiongebouw, waar ik zo zot van ben. Is dat nu de moeite, zul je vragen, om daarvoor 44o km te rijden? Ja en nee. Ja, want het is architectuur van 1905 en na meer dan 100 jaar nog altijd "modern". Neen, want die architectuur is ondertussen al zo veel maal nagebouwd, dat ze gemeengoed is geworden. Er staat ook een russische kerkje, net zoals in Bad Ems (het kuuroord dat ik bezocht in april 2009). Dat staat er ten behoeve van de rijke Russen die hier kwamen kuren en ten behoeve van de zus van Ernst Ludwig, Alix, die getrouwd was met tsaar Nicolas II (de laatste tsaar, uitgemoord samen met zijn gehele familie in 1917). Jaja, als je tsarina bent, moet je toch in een aangepaste kerk ter dienst kunnen gaan...of niet soms? Het kerkje is meer een kapel, met plaats voor 20 man. Ik loop rond op die Mathildenhöhe, kijk rond, beklim de 7 verdiepingen van de Hochzeitsturm (een kado van de stad Darmstadt ter gelegenheid van het huwelijk van ernst Ludwig met de Hessiche prinses Eleonore), geniet van het uitzicht op de 7de verdieping, ga een koffie drinken....en dan is het snel tijd voor de tentoonstelling. Ik tref Anna in de foyer van het museum. Ze is bijlange zo mooi niet meer als haar foto van vroeger, maar wel buitengewoon hartelijk en sympathiek. Echt een schatje! We krijgen een toffe rondleiding in de tentoonstelling van Nedko Salakow en dit door de conservator himself (een zeer mooie man!) van het museum. Die Salakow is me er eentje!!!!!! Ik leg later wel eens uit wat zijn tentoonstelling precies inhoudt, maar het komt er op neer dat je in immense ruimtes super mini getekende peetjes ziet, waarbij telkens tekst is geschreven, grappige tekst. Het grootste mannetje is 3 cm hoog en dat op een wand van 2,70 m! Geniaal in zijn eenvoud. Eenvoudige stripfiguurtjes met een boodschap. We rijden samen naar huis in mijn auto. Anna woont in een buitenwijk van Darmstadt, in een huis dat ze huurt (huiseigenaren, zijn, in Duitsland uitzonderingen, stuk voor stuk RIJKE mensen). Met tuin en parkeerplaats voor het huis. We beginnen meteen te koken, aperitieven en vertellen van alles. Morgen zijn de musea dicht. Ik kan dus op de Mathildenhöhe niet veel gaan doen. Ik ga bijgevolg vermoedelijk zwemmen in het Jugendstilzwembad van Darmstadt en ik ga ook golfen in de buurt, tenminste als het niet regent. dada tot morgen
Ik sta om 9u op en neem een ontbijt. Ben om 9u30 al op weg te voet langs de Moesel, naar Bernkastel. Ik wil dit dorp, waar ik gisterenavond gegeten heb, vandaag nog eens in volle daglicht bekijken. Trouwens een vrouw, moet, althans zo ben ik van mening, op memorabele plaatsen iets speciaals kopen (wat dat dan ook moge zijn!), zodanig dat ze nog memorabeler worden! ;-) Ik heb gisteren al dingen gezien! En ik koop die vandaag. Bernkastel is absoluut middeleeuws en schilderachtig, het ligt tegen een zonnige helling van de Moesel aan. Het bestaat uit 'fachwerkhäuser', gelegen in smalle, middeleeuws aandoende straatjes. En aan het einde van de stijgende straatjes (nauwelijks 500m omhoog) (dus aan het einde van de dorpskern) beginnen de wijngaarden al. Ik neem me de moeite om een van deze wijngaarden te 'beklimmen'! Super stijle trappen en paadjes en rotsen! Ja wadde! Hier wijnboer zijn is ook geen sinecure! De wijndruiven zelf zijn veel kleiner dan dat we van onze 'eetdruiven' gewoon zijn, maar dat weet iedereen! Nu nog een Eiswein proeven. Dat is een zeer dure wijn, waarvan de druiven aan de ranken blijven hangen tot het vriest! Zo zijn die druiven bijna 'verozijnd' en super zoet! Hij smaakt heerlijk. Ik koop me in een patiserie nog iets voor deze middag. Het enige wat ik nu nog ga doen, is zwemmen in een 'Freibad', dat is een openluchtzwembad. a la 'Wetteren' dus, maar dan tegen de Moesel en de berghellingen. En weet je wat? Ik arriveer daar om 12u15 en ik ben de 3de gast! 50 meter zwembad voor mij alleen! Ik blijf er tot 15u15 (tegen dat uur, moeten er zowat 20 gasten zijn, terwijl er zeker plaats is voor 700!), hoop dat ik wat kleur krijg op mijn witte boezem, en dan naar huis! Het is precies 289 km naar huis, met wat vertraagd verkeer in Spa, wegens de wedkamp van Francorchans, en (natuurlijk) ook vertraagd verkeer aan de Ring (zelfs op zondag!). Ben om 19u thuis. Morgen begint mijn 'professioneel leven' weer, met een algemene vergadering om 18u30. Het zal wennen zijn! dada Jelle
zaterdag 29 augustus: Bernkastel en Traben-Trarbach
Bernkastel Normaal, in een hotel waar je een telefoon op je kamer hebt, zoals in Clervaux, wekt het personeel je op, op het, door jou, gewenst uur. Op mijn vraag, gisteren, of ik telefonisch kon gewekt worden (ik heb immers geen wekker bij), antwoordde de dame/verantwoordelijke nogal cru: 'nee dat doen we niet!' (ik ontdek, 's anderendaags, dat dat is, omdat het 'vroeg-aanwezig personeel', Russisch is , of Pools is, en nauwelijks een woord Duits, Frans, of Engels spreekt.... De barmannen en de 'verantwoordelijke ' zijn er dan nog niet, ...die komen, pas om 10 u!) Ok! Ik ben 'vanzelf'' wakker om 8u, ...na een, kwasi, slapeloze nacht (wegens - remember- de 'wandelende mieren'), neem een ontbijt om 8u40, en vertrek om 9u naar Bernkastel, dat in theorie, maar 105 km verwijderd is van de plek waar ik me bevind! Wegens allerlei omleidingen, hellingen en afdalingen, doe ik er zeker 3u over om in Bernkastel toe te komen. Maar la 'Grande Duché', waar ik doorheen moet, op weg naar Bernkastel, is schilderachtig! Om de 3 km bevindt er zich wel een camping, op de meest schilderachtige plekken. En iedereen, wandelaars of fietsers, die je tegenkomt, groeten je uitbundig! Eindelijk ben ik dan in Bernkastel, waar mijn fiets naar Traben op me wacht! Ik heb een heel kleine hotelkamer, en, op de een of andere manier, vind ik dat best fijn. Het lijkt wel Oostenrijk, als ik 18 jaar oud was! En nu, per fiets, naar Traben. De rit blijkt 27 km, langs de Moesel. Heel mooi! Op km 7 heb ik al verschrikkelijke honger. Dan maar even afgestapt in wat zich aandient als 'Bikershotel Schwiegerhof' (een hotel/restaurant voor fietsers). De garcon blijkt een 'schwuler' te zijn, duidelijke iemand met homofiele neigingen en gedrag. Hij staat er alleen voor, en het duurt eeuwen voor ik wat te eten krijg! OK! Ik heb gegeten aan de 'saladbar', en daar heb ik geen spijt van. Maar wat ik besteld heb, buiten de 'saladbar', is gewoon, verschrikkelijk! Ik stel vast, dat de meeste Duitsers, alhoewel, bijlange geen 'boeren' meer, zich voeden alsof, ze nog alle 16 uur per dag op het 'land' werken: vet, Vet en nog eens VET! Men serveert mij: flensjes van aardappelschrapsel, gefrituurd, met in het midden, van elk flensje, een kwarksaus met kruiden. De flensjes drijven in een heeeeeel dikke roomsaus met 'handgeplukte ' champignons! (allemaal verdacht identiek even groot!) Als je al ooit het vettigste van het vettigste hebt geproeft, dan ligt het hier voor je! Hier laat ik wel 2/3 van het bord liggen! Op dit moment lijkt Duitsland wel bevolkt door senioren, en dan nog, vooral door senioren van boven de 65! Steevast, voert, in zo een gezelschap, er wel altijd eentje (meestal een man) het hoge woord! Iedereen giert het uit! Zie ik hier mijn toekomst (zelfs in België) ? JeesasMaria...bewahre mich! En nu verder naar Trarbach. Trarbach is totaal toeristisch. Heel m:ooi, veel (oud) volk. Ik ga een kijkje nemen in Belle Vue, het Jugendsstil hotel/restaurant waar ik iets wou konsumeren. Konsumeren kan ik (een the op het terras!), dineren en verblijven, helaas niet ! Alles volzet! Maar het is prachtig! Een bereidwillige dienster leidt me door alle vertrekken, van vestibule, naar thesalon, naar restaurant, naar terras, naar toiletten Ik besluit met de boot terug te keren, zo kan ik tenminste de 2 oevers bekijken, want dat is met de fiets niet mogelijk! (Met de fiets, kijk je uiteindelijk uitsluitend, richting andere oever, want die aan, je eigen kant, slaat gewoon stijl omhoog, met WIJNGAARDEN). De boottocht terug, naar Bernkastel is heeeeeel mooi! Ik leer dat aan de Moesel, de stijlste hellingen van Europa, beplant zijn met wijngaarden, en dan nog op kompleet rotsachtige ondergronden! Niks, geen machines om te oogsten, hier omtrent, alles met de hand! De Moesel en zijn wijngaarden zijn best heel schilderachtig. Was ik vroeger een francofiel, landschapelijk dan, dan meen ik nu, beslist wel een germanofiel geworden te zijn ! Het landschap is heel romantisch, heel groen, heuvelachtig, versneden met pastelkleurige dorpen...die elk wel een kasteel hebben... 280 km van Aalst, en je bent in een totaal andere wereld! Uiteindelijk worden, ik en mijn fiets, gedropt in Bernkastel. Waar ik nog 2 km terug moet fietsen naar mijn hotel. Ik besluit niet te eten in mijn hotel, maar in Bernkastel zelf. Maar, pas op, gezien mijn ervaring van deze middag, moet het wel een chinees, een griek, een indier of een italiaan zijn ..... Ik beland dan uiteindelijk in een chinees. Aan het tafeltje rechtover mij zitten Duitse mensen van ongeveer 35-40 jaar. De man is zo dik, dat hij ternauwernood in de ruimte tussen de rugleuning en de tafelrand past! En wat denk je dat deze Duitser aan heeft? Een polo! Eentje met horizontale strepen!!!!!! Ons moeder, die opgekweekt is in een klerenwinkel zou absoluut een beroerte krijgen!!! Zo neem je wel walrusachtige proporties aan! De Duitsers zijn trouwens over het algemeen genomen heel slecht gekleed. Dikke vrouwen in t-shirts met hele grote bloemmotiven! Over kuitbroeken! De luttele magere vrouwen, dragen vertikaal strepen rokken, met daarover ruiten-bloeses! Dikke mannen met ruime shorts en spannende t-shirts, of polo's, lopen er bij bosjes! Het hele volkje, mannen en vrouwen, hebben absoluut een voorliefde voor horizontale strepen, en grote motiven! 'Trinny and Sussanah' zouden hier wel werk de winkel hebben!!!! De mannen zijn graag besnord (horizonale streep in een dik gezicht! Beikes!) en de vrouwen zijn graag 'progressief' kapselgewijs gekleurd. Dat is ...paars of oranje of geel, maar in elk geval niets, dat op een natuurlijk haarkleur lijkt!...brrrr Het eten is behoorlijk! En nu naar bed, in mijn klein kamertje. Het bed is heerlijk. De ramen zijn helaas, enkel glas, en het hotel bevindt zich aan een drukke weg! Ik lig tot 24u wakker en neem dan gewoon een slaappil. Een tweede nacht op rij, zonder slaap, kan ik mij gewoonweg niet permiteren! Slukes en tot morgen Jelle
Hey there! Bij wijze van afscheid van mijn vakantie wou ik nog es even couchsurfen, einde augustus, in de Eifel en vandaar naar de Moesel, naar Traben-Trarbach. Dit stadje heeft een aantal Art-Nouveau villa's , en ook een heel charmant hotel, dat Belle Vue heet, helemaal in Jugendstil, of als je wil Art Nouveau, want dat is hetzelfde. In Belle Vue logeren is niet mogelijk, dat was namelijk van juli tot eind september volledig volgeboekt. Maar ik hoop er met wat chance te kunnen lunchen of dineren. I get my kicks on Jugendstil!!! (cfr. 'I get my kicks on Route 66!') Het plan was van bij een zeker Andreas uit Düren (dat ligt kwasi in de Eifel) te couchsurfen en vandaar naar Traben. De man, een kunstenaar (met vriendin, die 2 pubers heeft), schrijft dat ik maar moet afkomen. Alles goed en wel, maar hij vergeet er wel zijn coordinaten bij te zetten. Welke straat, wat is zijn telefoon, zijn gsm? Ik schrijf 2x dat hij dringend zijn coordinaten moet overmaken, maar krijg niks terug. Tja,... dat is allicht het negatief aspect aan couchsurfen: je bent voorzeker meer aantrekkelijk als gast, indien je een langbenige exoot bent uit Argentinie, die zich in gebrekkig Engels, voorzien van spaanse tongval moet uitdrukken, in de trant van: 'weir is ze lavatorie?' Ok, dus, wij schakelen over naar Plan B. Eifel afgeschaft! Ik zal in Clervaux, dat ligt in het groot Hertogdom Luxemburg, gaan golfen (220 km van Aalst), en daar in het golfhotel overnachten. Zaterdag rij ik dan door naar Bernkastel (100 km), waar ik een goedkoop hotelletje heb gevonden (via het internet) en een fiets heb gehuurd, waarmee ik naar Traben zal fietsen (27 km) langs de Moesel. Ik vertrek vrijdag om 12 u 's middags en ben om 15u10 in Clervaux. Ik check in, in het hotel, en begin om 15u40 direct aan mijn 18 holes! Djeezes! Was dat even moeilijk! Een 'op en neer parcours' dat heeeeel lang is en waar ik ruim 4 uur heb over gedaan. Moe, dat ik ben!: van het golfkarretje te slepen, van op dat magische balletje te slaan, en van te stijgen en te zakken. Ik moet toch zowat 12 km hebben gelopen...en heb op het einde een onbeschrijflijke goesting in een pint. Ben om 19u40 pas binnen! De dame van het restaurant-hotel-golfclub, wijst er mij,, een beetje 'mal a droite' op, bij mijn welverdiende pint, dat ik zeker om 20 u moet eten, want de 'kok moet naar huis om 22h'. Ok, rap gedoucht, en 'gewapend met een leesboek' aan tafel. (Dat leesboek, is een 'truc', dat ik heb geleerd van vorige verblijven: als je iets 'ambeteert', doe dan gewoon, alsof je leest en niet gestoord wenst te worden...) Ik hoor de garcon achter mij aan een tafeltje van 4, grapjes maken in het Duits, in het Italiaans in het Frans... Ik hoor hem zeggen dat hij van Cubaanse afkomst is, en zoals hij zelf zegt (en niet gelogen, vind ik) 'doué pour les langues'. Vervolgens komt hij vragen wat ik moet drinken. Ik bestel een 'Rotwein'. Hij komt met 2 glazen en vraagt waar mijn 'mari ', 'ehemann' is. Ik zeg dat ik iets dergelijks niet heb. Tja, en dan begint het: 'une si belle femme comme vous, ce n' est pas possible...' Been there! Seen that! Heimelijk vind ik het een beetje leuk, al dat opgevrij...Ik vind de ijver, waarmee deze jongen, zich vol enthousiasme deze nacht al in 'Wippegem/Vrijemaal' ziet liggen, best aandoenlijk. Als hij het verbaal maar in stijl houdt! Het is altijd heeel ambetant, als je beledigend en cru moet zijn, om opdringerige mannen er op te wijzen dat je totaal geen interesse hebt.... Hij houdt het in stijl! Evenwel, doet hij me (als revanche, denk ik zo) schrikken als een kind, als hij mijn dessert met 'boeh' achter mijn rug brengt (Is dit een 'normaal' hotel of ben ik bij Monty Pyton?). Dat dessert is een banana split, waar bij wijze van pistache-noten een naar pistache smakend, groen, additief is over gesprenkeld! Beikes! Al de voorgaande gerechten waren navenant: scampi a la facon du chef, agneau ' op de grill'. De scampi's zijn vermoedelijk, gediepvriesd gekocht , zonder pel, en smaken een beetje zurig en wat 'plastiek'. Ik ontdek dat, dat 'zurige' is, omdat ze, in een roomsaus op basis van balsamico-azijn, zijn klaargemaakt.....Brrrr: hoe smaakloos kan je zijn, als chef-kok, om room te combineren met zuur? (dat lijkt toch gewoon een verzuurde roomsaus?) Toch eet ik alles netjes, maar niet met smaak, op, ik ben immers uitgehongerd! De garcon geeft me, aangezien ik aan het lezen ben ( meer als verweer tegen Wippegem-mensen) nog een tip voor een boek van een Braziliaans auteur, naar ik begrijp, nogal van het magisch, realistisch, genre a la 'Marques' . Ik zeg, om geen 'richting Wippegem' gesprek te moeten voeren, dat hij me die auteur graag even opschrijft...Hij zegt: 'ja.....' Op dat papiertje wacht ik nog! En nu naar bed! Ik heb een heel grote hotelkamer, dat had ik vanmiddag al vastgesteld...Niet dat ik me daar in verheug....Geef me maar iets kleins, met een zuivere lakens en een licht donsdek, genre ' vakantie in Oostenrijk met school', als je 16 jaar oud bent.... Heb je al ooit eens op een 'bol' bed geslapen? Ik nooit! Of zijn het misschien mijn gewrichten: ik lijd namelijk aan een 'pre-vorm' van arthrose, waar ik soms, 'des nachts', last van heb: 'wandelende mieren' rond de gewrichten van enkels, knieen, ellebogen, polsen en nek.... In elk geval: ik heb de indruk dat ik door dat 'bol bed' ruggegraats-gewijs in 2 word gespleten, en vervolgens in elk, reeds voornoemd, gewricht, deskundig met naaldjes word gestekt ...Kortom, ik doe pas een oog dicht, om 4u (na 12 keer plassen en 11 keer drinken..), om er 8u weer uit te moeten.. op naar de volgende stek... Bernkastel aan de Moesel.
Vandaag om 17 uur vertrekt mijn vlucht naar Brussel Jullie zullen je herinneren dat ik vandaag ging shoppen. Niet in de Kärntnerstrasse, waar alle dure winkels zijn, maar in de Neubaugasse, de straat van Gerhards flat, waar ik nog woon tot 14u. In de Neubaugasse heb ik de vorige dagen al enkele leuke zaken gezien: een paar gouden sandalen, enkelkettingskes, een cache coeur....Er was me ook een blitze en reusachtig grote zaak van lusters opgevallen. De zaak heet Orion, de fabriek ook. Made in Austria! Ze maken dingen met kristal, van klassiek tot design. Ik koop uiteindelijk 3 cache coeurs (beige, blauw en grijs), want ik kan niet kiezen, een oosterse palladio-broek, die sandaaltjes, de enkelbandjes (3). En ik koop ook een luster! Zal perfect bij me thuis passen. Daarvoor bel ik even naar Gerhard, want deze man reist veel en weet allicht hoe en of je dat mag transporteren. Het blijkt heel eenvoudig: je geeft, zegt hij, je goed verpakte luster af bij het deponeren van je bagage en zegt dat dit 'zerbrechlich' is. Voor zerbrechliche zaken is er een aparte afgavestand. Toch gemakkelijk hé, als je even je cosmopolitische vrienden kan optelefoneren, voor een goede raad ;-) Allez vooruit. De madam van de lustrerie wou me al aansmeren dat ik dat als handbagage kan meenemen, maar daar weet ik pertinent dat dat niet kan (glas! en een staaf, kan zo omgetoverd in een wapen!). A propos: de Gerhard nodigt me alvast uit voor nog een komst. Tja, dat zie ik wel zitten. Ik heb me gisteren een boek van de wiener Werkstatte gekocht en ik zie dat er nog veel hele mooie Art nouveauvilla's bestaan in en rond Wenen. Of die te bezichtigen zijn vanbinnen is niet belangrijk, de architectuur is meestal om van omver te vallen, toch als je Danielle / Jelle Van de Velde heet. Maar, en voel je me al komen? Je moet dat per auto doen. In combinatie met het platteland bezoeken? Misschien wil de professor daar wel in vallen? ;-) Ik drink nog iets bij Aida en geef vervolgens aan Gnädige Frau Klara de sleutel van het appartement van Gerard. Wacht even, dit ben ik vergeten zeggen, ik heb hem een afscheidskaartje gekocht en er een tekst op achtergelaten. Het ligt op zijn tafel in de living. Er staat een inside joke op (tussen ons dus): Herzlichen dank fur diese schöne Tage.
Ich bleibe dabei: du soltest verboten werden.
(Immer herzlich wilkommen in meine wohnung)
Wat is dat met dat 'verboten'? Awel, telkens als zijn charmant gedrag me verbaasde, of als ik bijvoorbeeld ontdekte dat hij kan tangodansen of cake bakken. Of als hij zonder pretentie heel erudiet, maar toch in mensentaal over iets vertelt. Dan placht ik zo te zeggen: maar Gerhard, je bent de ideale man. Je moest verboden worden! Daar moesten we dan allebei heel hard om lachen, in de wetenschap dat een ideaal mens niet bestaat, en als die al zou bestaan, dat, noch hij, noch ik, daarvoor in aanmerking komen. Ik neem een taxi naar de luchthaven. De chauffeur is een vrouw en een heel praatgrage. Ze vraagt hoe het komt dat ik zo goed duits spreek. Ze beweert, dat mijn Duits accentloos is, maar dat zal wel met het oog op een fooi zijn Wie mijn vorige blog las, weet hoe het komt, daar ga ik nu niet meer over uitwijden. Op de luchthaven komt het er uiteindelijk van om iets te eten uit de wereldberoemde Weense Sacher-konditorei. Geserveerd op design bordjes. Met versgeperst fruitsap. En een glas Veltliner rode wijn. Door een mooie kelner, die Weens-charmant zegt: eine fur das Leib und eine fur die Seele. Heerlijk! Ik neem me na 4 dagen niet-roken, een sigaret, en wordt ogenblikkelijk 'schwindlich' (ijl in het hoofd). Daar is de zwevende engel weer! Ik word zo melancholiek als wat. De tranen staan me in de ogen. Wat een heerlijke dagen waren het toch. Ik probeer het moment weer op te roepen waar ik de eerste keer in dat mineraal bad stapte.... Hou je in, Jelle, je doet een beetje raar. En weet je wat? Ik probeer een sms te doen naar het thuisfront. Ik heb moeite met vlaams! stel je voor, ik vraag me af, wat nu weer het vlaamse woord is voor Flughaven. 5 dagen intensief duits, het doet wat met een mens. Ik heb een makkelijke vlucht, aan het raampje, 2 zetels voor mij alleen. Dan nog met de trein naar Aalst. En vandaar naar het parkconcert in Aalst. Aan vrienden berichten hoe het in Wenen was. Moest ik nog iets van Gerhard horen, ik laat het weten. In elk geval moet ik foto's mailen.
Slukes
Misschien neem ik de couchsurfers Arne even in huis op. Hij woont in Herzele, maar heeft geen auto en doet vakantiejob in Aalst op de Honda. Voor wat, hoort wat, hé! dada
De dag zonder Gerhard (Dit bericht is ginder 'analoog' geschreven en gisteren hier thuis in Aalst 'gedigitaliseerd') (ik heb er 2 uur over gedaan om het typen. Op een bepaald moment doe ik iets met het klavier, en foetsie! Weg is mijn tekst. Ik kon wel schreien. Wat je hier leest is dus de tweede poging. Allez vooruit, 2x hetzelfde, er zijn leukere dingen op de wereld!)
Vandaag is dus een dagje zonder Gerhard. De man had beloofd van zijn dochter af te halen in Berlijn, en doet dat liever op dagen dat er minder vrachtwagenverkeer is. Op zondag dus.
Als ik opsta om 7u45, staat de tafel gedekt, met glaasje fruitsap. Voor hemzelf staat er nog een bord en een tas. Hij heeft al gegeten. Ik vermoed dat hij zijn tas en zijn proper bord laat staan, opdat ik niet beschaamd zou zijn wegens mijn 'laat' opstaan. Kun je je dat voorstellen, zulke goed manieren? Zaaalig toch? Hij is weer 1 en al lach, maakt mij koffie in zo een Italiaanse doordrukkan en vindt mijn snoopy-pijama "lustig", grappig dus: "So etwas würde meine Tochter auch kaufen". Wij plannen mijn dag: * eventueel, wegens de hitte gaat het per fiets: zwemmen en zonnebaden aan de Donau * eventueel, bekijk ik vandaag, wat ik tot hier toe nog niet heb bezichtigd, zijnde de universiteit (met friesen van Klimt), het burgtheater (met plafondschilderingen van Klimt), het palais Ferstel, en ga ik vooral in wereldberoemde café's iets drinken. Dat zal ik dan te voet doen. Voor geval 1 wordt ZIJN fietskaart opengeplooid, voor geval 2 zet hij nauwkeurig kruisjes op MIJN mapjes van Wenen. We drinken samen nog en koffie rechtover zijn deur, in patisserie Aida (hier moet ik na mijn verblijf de sleutel van het appartement afgeven). En dan moet hij weg. Hij heeft een zomerhoed op. Best sexi. Hij lijkt daarmee een beetje op Anthony Hopkins in de film 'The remains of the day'. We omarmen elkaar, klopppen op elkaar rug, vechten tegen onze ontroering. Hij zegt: Es war nett. Ik zeg: hab dich wohl. En weg is hij. Ik besluit voor optie 2 te gaan, ttz. te voet doorheen Wenen, met veeeeeel cafébezoek. Komt trouwens goed uit, dat cafébezoek, het is amper 10u 's morgens en al 32 graden! Trouwens ik voel me een beetje down, heb ik altijd, als ik van goed gezelschap, opeens, enkel en alleen, mijn eigen ben aangewezen. Eerste kruisjes op de kaart: designzaken in de Gumpendorferstrasse. Oud en nieuw design aan hallucinante prijzen. Tweede kruisje: café Stern. Wereldberoemd, maar helaas gesloten op zondag. Derde kruisje: het Palmenhuis, bevindt zich in de Volksgarten van de Hofburg. En effectief er is 'volk' in deze Volksgarten. Men ligt er, speelt er, eet er, doet er zijn dutje, en dat zo min mogelijk gekleed (wegens de hitte). Ik zie zelfs een dame in turkoois badpak, die baadt in de fontein aan het Palmenhuis (dat is de serre van vroeger). Dat vind ik er toch wat over! In het Palmenhuis bestel ik een ijs met basilicum en een Weens biertje. Alhoewel een serre, is het er behoorlijk fris. Op de een of andere manier zorgt een verluchtingssysteem voor constante ventilatie. Je bent pas buiten en je hebt opnieuw dorst. Het is middag, en 35 graden in de schaduw. De enige passanten zijn duidelijk toeristen, de Weners zitten binnen of zijn op vakantie, of naar het platteland, waar het zo heet niet is. Godzijdank is er wat wind. Op naar kruisje 3 op de kaart: Café Central. Die heeft, Gottseigelobt, airco. Ik vraag me een mineraal water. En weet je wat ik krijg? Vöslauer! Dat is dus hetzelfde water, als waar ik gisteren in zwom. De kelner neemt een foto, mét het flesje. Café Central bevindt zich in de buurt van het palais Ferstel, dat heel fotogenieke doorgangen biedt naar de omringende straten. En nu op naar het Burgtheater, alwaar Klimt, zijn broer, en zijn zwager de plafondschilderingen verzorgden. Hier vind je in verdekte vorm, het enige zelfportret van der Gustav. Hij heeft zichzelf weergegeven in 1 van de geschilderde personages. Best wel een mooie man! De gidse, die ik helemaal privé voor mezelf heb, vertelt dat hij een don juan was, die gans zijn leven door affaires heeft gehad, met getrouwde en niet getrouwde dames. Zelf heeft hij niet de moeite genomen om te trouwen, tja, waarom ook, 'money for nothing and chicks for free!!!' De univ is dicht, natuurlijk, we zijn immers zondag. Geen Klimtfriesen! Nog eens terugkomen later? Nu nog naar het Kaiserlich Hofmobiliendepot. Hier vind je de meubelen die thuishoren in de verschillende paleizen. En meubelen van de Wiener Werkstatte. Het is best wel een tof museum. Men heeft de meubelen die er staan, gegroepeerd in leefkamers, met behang en draperie en alles er op en er aan. In de leefkamers, waar meubels staan van Keizerin Sissi en haar familie, staat ook telkens een computerscherm, waarin zich telkens 1 filmscene afspeelt uit de bekende Sissifilms. Een filmscene mét de meubelen die je in het echt voor je hebt! Tof. Heel modern en een aanrader voor kinderen. Er zijn zo ongeveer wel 10 Sissikamers, met bijhorende filmfragmenten. Het is ondertussen 17 u. Het goede nieuws is dat ik mij nu in de buurt van de Neubaugasse bevindt, waar de Gerhard dus woont. Ik ben uitgehongerd en uitgedorst en mijn tenen zijn alweer Weense worstjes van 'gezwollenheid'. Nu ga ik rusten en morgen, de laatste dag, ga ik shoppen. Ik heb een paar dingen gezien, die ik hebben wil.
Tot morgen Jelle
Ik heb ook ontdekt dat ik fotos eerst moet verkleinen vooraleer ze op deze blog kunnen.
Ik vraag me af of ik ze niet beter allemaal op de mijn Picasaruimte zet.
(hiernaast champagne op het verrukkelijk terras van hotel Schloss Weikersdorf) Je hebt zo van die perfecte dagen. Vandaag was er één. Het begon al vanmorgen. Gewekt door hemelse muziek en de geur van koffie. Gerhard serveert ontbijt. Hij vraagt bescheiden of ik een stukje vruchtencake wens. Omdat die cake duidelijk een product is van huisvlijt zeg ik niet nee. En wat blijkt? Hij heeft de cake zelf gebakken. Met ZELFGEPLUKTE bosbessen (myrtilles). Voor wie het niet gelooft: de ideale man bestaat! Hij heet Gerhard en woont in de Neubaugasse in Wenen! En waar heeft hij deze bessen geplukt? Op zijn buitenverblijf op 100 km van Wenen. Dit buitenverblijf heeft hij geerfd, het is het ouderlijk huis. Daarna is er nog een klein buitenverblijfje op 20 km van zijn deur, dat huurt hij voor een prikje. Verder is er nog zijn bureau, 2 blokken verder als zijn mooie flat, waar hij werkt en af en toe seminaries geeft. Hij is eigenlijk betaald door de universiteit van Klagenfurt, maar werkt in haar afdeling ruimtelijke ordening in Wenen. Maar dit allemaal terzijde. Het geluk begon dus met de cake, de koffie en de muziek. Omdat Gerhard sinds gisteren weet dat ik iets heb met kuuroorden, gaat het vandaag daarheen. Naar Baden bei Wien. Baden ligt in het Wienerwald en is omgeven door bos (uiteraard) en wijngaarden. De weg er naartoe is kronkelend en wordt romantisch onderbroken door kleine dorpjes met charmant gekleurde huisjes. In sommige van die dorpjes kan je een Heurigen bezoeken. Dat is eigenlijk een wijnboer, waar je rechtstreeks, op zijn wijngoed, wijn kan proeven, drinken en kopen. Een Heurigen zonder licentie, mag slechts 21 dagen open zijn. Daarom staat aan het begin van elk wijndorp een soort smeedijzeren stand, waar de wijnboer zijn naambordje instopt. Dat betekent dan dat hij open is en dat je er iets kan drinken. Sommige wijnboeren betalen eenvoudigweg een licentie voor de duur van het jaar. Deze wijnboeren mogen dan eten serveren, samen met hun wijn. Het plan is, dat we vanavond in het wijndorpje SOOSS iets eten en goede wijn proeven. Volgens Gerhard heb je vanuit die Heurigen een mooi uitzicht over het Wald. Baden is heeeel mooi. Er is natuurlijk een casino, een golf, een kuurhotel, en de thermaal baden, die zwaar naar zwavel rieken. Er staan villa´s van einde 1800, en die zijn, zoals ze horen te zijn. Chique dus. Ik vertel dat nu nogal sec, maar feitelijk liep ik daar uitbundig te genieten van de schoonheid. Of moet ik zeggen zweven. Markant detail: op de markt stond alles klaar voor een optreden van K3. Ik dacht dat ik een hallucinatie had. En effectief! Het ging hem hier namelijk om de Duitse versie van K3, die heten ROSA en zijn ook blond, rost en bruin! Ik heb Gerhard het fenomeen K3 uitgelegd. En 2 zinnen gezongen uit ´Oma´s aan de top`. Hij vind dat allemaal super vermakelijk. Er is een heel mooie rosentuin en vandaar kom je op het terras van een verrukkelijk hotel, Schloss Weikersdorf. In kuuroorden moet je iets duur drinken, is mijn principe. Dus we gaan voor een glas champagne. Ik voel me net een prinses. Of Constance Mozart, de vrouw van Amadeus, die in datzelfde kuuroord, de centen op deed die Mozart nog moest verdienen... Gaan we in nu in Baden, baden? Nee, we gaan naar een dorp verderop, waar het zwembad in een meer natuurlijke omgeving ligt. Tja, als je professor ruimtelijke ordening bent, ben je daar allemaal mee bezig: hoe paste het kuuroord zijn bad in de omgeving in. En dan ga je voor het beste. Maar eerst vraagt de man beleefd, hoe ik me zo de temperatuur van het thermaal water voorstel en of 19 graden te koud zou zijn? Tuurlijk, lieve Gerhard, ik wil zwemmen, niet even in en uit het water. Ok, dan gaat het niet naar het oorspronkelijk voorzien dorpje, maar naar eentje dichterbij. Het heet Vöslau en het is ook een kuuroord. Aan kuuroorden geen gebrek, er zijn er 4, allemaal een paar km van elkaar. Aan het zwembad blijken we een tiental minuten te vroeg te zijn om van het tarief Halve dagkaart (3,5 euro) te kunnen genieten. Dus, even nog iets gedronken op de terras van een charmant cafe. Ik vertel verhalen over onze vroegere geniale kat Margaux en haar zoon Poeskin. Hij valt bijna van zijn stoel van het lachen. Hij vertelt verhalen over zijn vroegere kat Mouwly. Ik val bijna van mijn stoel van het lachen. We ventileren onze hondenafkeer (excuseer, hondenliefhebbers), hebben het over het aangename en het onaangename van een 'goede neus te hebben' en over nog van alle dingen die met het sensitieve te maken hebben. Ik leg in heel kinderlijk duits uit wat ik bedoel en hij zet het om in professorenduits. Daarna zeg ik: Genau, das meinte ich! Aanvullende communicatie heet zo iets ,-) En daarna zwemwaarts. Het bad..., het bad.., HET BAD ...is gewoon zoals je nog nooit een zwembad zag. Het is ovaal, het heeft een schattig Art Nouveaubrugje naar een klein eilandje, de bodem bestaat niet uit plavuizen of stenen, maar uit kiezeltjes (los op de bodem), het water is niet blauw, maar groen, de natuurlijke bron staat te spuien aan de smalle ronding van de ovaal, er staan een aantal dikke platanen op een meter van de badrand, met hun bladerdak romantisch boven het wateroppervlak, de trappen waarmee je in het water komt zijn geen vertikale ladders in metaal, maar schuine trappen in hout. Rondom staan in amfitheatervorm een cafe, een hotel, allerschattige kleedhokjes en `Mietraumen´, iets grotere kleedruimztes, die je kan huren voor een seizoen. En dat allemaal in pastelgeel. Er zijn ligweiden, en het is er geeneens druk. Het water is heerlijk! Zwemmen in iets dat niet naar cloor smaakt, niet zout is, en ook niet naar modder riekt is een hemelse ervaring. Je zwemt in mineraal water! Ik ben de zwevende geluksengel op de Klimtfries van woensdag! Ben 3 keer gaan zwemmen en heb me 3 keer laten drogen. Gerhard, zwemt, leest een werk van een student, vertelt, en is zijn eigen charmante zelf. Om 5 uur vertrekken we naar een gereputeerde Heurigen om er 2 witte wijnen en 5 rode te proeven. De witte wijnen vind ik maar niks, maar de rode zijn excellent. Hij vertelt ondertussen van kinderen en huwelijk en zijn vroeger leven, en ik idem. We beklagen ons niet, we proberen daar als volwassen mensen te zien, waar we zelf in de fout zijn gegaan. Het lukt aardig. Ik ontdek dat hij Tango kan dansen. JeessasMaria! De ideale man bestaat: hij heet Gerhard en woont in de Neubaugasse . Helaas moet de ideale man morgen naar Berlijn, zijn dochter halen. En is pas dinsdag in de namiddag terug. Hij zal me een plan uittekenen, morgen, voor zwemmen aan de Donau. Dat doe ik dan per fiets. Morgennacht en maandag tot 14 u (uur waarop de terugweg naar België - beikes!- aanvangt) ben ik hier dus alleen op zijn flat. Hij maakt daar geen probleem van. Ik gebruik het huis en geef na gebruik de sleutel gewoon af in de patisserie Aida, hier rechtover. Morgen wordt het weer boven de vijvendertig graden. En morgenavond gaat het onweren. Spijtig dat hij weg moet. Het is een uiterst aangename, intelligente, charmante, gevoelige, spontane mens. Allicht neemt hij zijn PC mee, dan kan ik morgen niets berichten over mijn (eenzaam) dagje. Ik heb hem uitbundig geloofd vandaag. Een uitstap als deze van vandaag, kan je onmogelijk op eigen kracht, met het openbaar vervoer, maken. Waar couchsurfen allemaal niet goed voor is! Het was een fantastische dag. In de top 100 van mijn gelukkigste dagen. De zwevende engel op de Klimtfries, is, van nu af aan, ik, in het zwembad van Vöslau.
(foto hiernaast = van boven op de Gloriette, Schonbrun op de achtergrond) Vanmorgen had ik een afspraak met de tweede gastheer, Gerhard, om 11u. Precies om 11u dook er aan de Porcelangasse een breedlachende man op. Hij stelde zich voor als Gerhard Strohmaier. Wie aan professoren denkt als aan kalende mannen, die voortdurend verstrooid zijn en obstinaat bezig zijn met "de hersenen" is er aan voor de moeite. De man ziet er heel sportief uit, is duidelijk buitengewoon sociaal en straalt iets kinderlijks uit. Het is waarschijnlijk zijn levenslust en zijn enthousiasme die dat "kinderlijke" te weeg brengen. Hij is ook heel spontaan en lacht constant. Als contrast met dat onderkoelde en een beetje cynische van Peter kan dat tellen! Hij vraagt me of ik weet dat we daar op spuugafstand van het Lichtenstein paleis staan. Ik weet dat dus niet. Wij daar naar toe. Ik krijg meteen een uitleg naar mijn hart. De man weet alles!!!!! Bouwjaar, bouwstijl, waar de Lichtensteins nog paleizen hebben, hoe ze hun fortuin gemaakt hebben, dat je er goed kan eten.... Vandaar met zijn wagen naar Schonbrun, naar mijn fameus Gloriette. Ik moet Schonbrun niet van binnen zien. Ik heb niets met de binnenkant van barokpaleizen. Als je er eentje gezien hebt, heb je ze allemaal gezien, denk ik redelijk ondankbaar. Het zicht van Schonbrun naar de Gloriette is adembenemend. Schonbrun in de diepte en de Gloriette op de hoogte. Van op de Gloriette heb je een heerlijk zicht op Wenen en het Wiener Wald. Hij vertelt me vanalles van Maria Theresia en haar echtgenoot. Zij hebben namelijk die zomerresidentie gebouwd. Dat ze zeer klein was en een beetje dikkig. Dat ze zeer gedisciplineerd werkte en zeer veel uren per dag. Dat ze een vrouw was met visie en openstond voor nieuwe ideeen (bijvoorbeeld Onderwijs voor iedereen, of Terug naar de natuur). Dat ze schaamteloos beelden gepikt heeft van de nalatenschap van Eugene van Savoy. Dan van alle verhalen over die geniale legergeneraal Eugene van Savoy. Dat hij door nooit te verliezen in oorlogen, die hij voerde voor Oostenrijk, een rijkdom verwierf, die fabelachtig was. Dat hij een soortement rolmodel was. Men bootste zijn manieren, zijn kledij na. Iedereen wou zijn zoals hem. We hebben daar een bescheiden maaltijd gegeten op de Gloriette en elk 2 glazen witte wijn (aangelengd met sprudelwasser) gedronken en ondertussen maar vertellen. Het is plezant zo een charmante enceclopedie te hebben. Vervolgens naar zijn apartement in de Neubaugasse. Hij woont op het derde in een oud gebouw, dat in zijn totalitiet uit 44 apartementen bestaat in 4 blokken. Het is een schitterend apartement! Fantastisch ingericht met mooie oude meubelen, in combi met grenen rekken voor boeken en huisraad, heel sfeervol. Een bijzonder originele badkamer met een japanse schuifwand. Je kan er van de vloer eten! Vanmiddag moet hij op bezoek naar zijn zus, wegens haar verjaardag. Als ik wil mag ik een fiets lenen om naar het belvedere te fietsen, want ik wil daar nog Klimt en Schiele zien. Dat belvedere is van die fameuse Eugene. We drinken nog een koffie in een patisserie voor zijn deur en dan ik op weg. Het gaat al beter met mijn orientatie. Ik vind het! Weliswaar niet zonder moeite, maar kom. Daarna heb ik nog even tijd voor het MAK, maar dat is een teleurstelling. Ik heb bij ons veel mooiere Jugendstil meubels gezien dan hier, aan de bron? Aan het Donaukanaal aan zo een artificieel strandje gaan liggen, zoals je er er ook in Brussel en Antwerpen hebt en promt in slaap gevallen. Tegen dat ik bij hem thuis ben (heb sleutel gekregen) en onder de douche wens te gaan, komt hij thuis, weer een en al lach. We eten hier een kleinigheidje, maken plannen voor morgen. Ofwel doen we het platte land per fiets, ofwel ook platte land, langs de Donau, maar dan per auto. In elk geval iets waar we kunnen zwemmen. Het zal morgen immers 34 graden zijn. Gelijk een echte prof haalt hij er een atlas bij en licht de verschillende mogelijke trips toe. En dat alles met klasse en voorkomendheid... Een echte gentleman. Met mijn gat in de boter gevallen, zou ik zo zeggen. Terwijl hij al naar bed is, typ ik dit bericht. Morgen ben ik er weer met meer. dada Jelle a propos: als er veel fouten in mijn berichten staan, ligt het aan het qwerti klavier. Dank voor het begrip.
Ik ben om 11u15 vertrokken. We hebben mekaar ten afscheid eens geknuffeld. Zo een lieve jongen! En wat een voornaamheid....
Pas om half 10 u opgestaan. Ik heb heerlijk geslapen op de comfortabele couch en ook, zoals je merkt, behoorlijk lang. Ik zal wel heel moe geweest zijn van het golfen en van de avondwandeling in 'Mainhatten', zijnde 'Manhatten' aan de Main, ofte Frankfurt. Michael is ook al wakker, gedouched en al, en rijdt om broodjes, met mijn auto. Zelf heeft hij er geen. Hij vindt de trein veel gemakkelijker. Zijn ouders wonen bijvoorbeeld in Berlijn. Dat is met de trein 4uur. Het duurt langer met de auto, want je hebt steevast files en je komt kompleet opgestressd toe. en voor zijn werk, werkt hij veel thuis.
De kookpot van Michael, gisteren, was uitmuntend: een slaatje, een stoofpotje van aardappelen met wortelen en prei in room, een filet pur van het varken met zoetzure witte wijnsaus (met honing en mosterd). En dat alles gemaakt met een routine en snelheid dat je er van duizelt. Ik stel vast dat Michael in kookgewoonten op mij en Griet lijkt. Het moet namelijk rap gaan. Kasten en laden en frigo worden niet OPEN GEDAAN en GESLOTEN, maar OPEN GETROKKEN en TOE GESMETEN. 
Vandaag heb ik eerst Anna naar haar werk gevoerd. Op de benedenverdieping van de plaats waar ze werkt, is een delicatessenzaak, annex verbruikszaal en we gaan daar ontbijten. Vandaar is het maar 1 km naar de autostrade naar Bad Homburg, dus dat komt goed uit. Ze moet vandaag maar om 10u15 starten, we hebben alle tijd. Ik eet een heerlijke croissant (de eigenaars zijn Italianen!) en nemen afscheid. Ik vermoed dat Anna zeker eens langs onze kanten zal passeren, en daar zal ik blij om zijn, want ze is een lieve, slimme, diplomatische dame en ze heeft al het een en het ander beleefd in haar leven, wat haar Een Interessante Mens maakt. 
Vandaag heb ik de toeristische Bergstrasse gedaan, per auto. Die gaat helemaal tot Heidelberg, maar zo ver ben ik niet gegaan. Enkel tot Weinheim en terug. Halverwege heb ik de kasteelruine Schloss Auerbach bezocht. De weg er naar toe voert doorheen romantische bossen. Heerlijk, en totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld de bossen van onze Ardennen: het zijn hier namelijk populieren bossen en berkenbosseen en momenteel kleurt hun bladerdek prachtig geel! 
Ik ging vandaag zogezegd zwemmen in het Jugendstilbad. Maar wat bleek? Toen ik er vanmorgen om 11 uur voor de deur stond, bleek het gesloten wegens onderhoudswerken. Morgen is het open. De zwem- annex saunabeurt wordt dus verdaagd naar morgen. Er stonden nog een paar teleurgestelden voor de deur, het BAD is dus blijkbaar populair. OK, dan maar direkt begonnen aan de rest van het programma: hunderdwasserhaus, Ernst Ludwigmuseum, Porcellanmuseum, park...
Een sportief dagje vandaag. 4 uur golf gespeeld. Goed gespeeld? Ba nee, als het vochtig weer is vliegen de balletjes minder ver. Mijn kompaan, met handicap 18, bracht het er ook niet zo goed van af. Speelde al even miserabel als ik zelf. Wat niet wil zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben. Gewoon een moeilijk terrein, vlak, maar met veel waterhindernissen en bunkers. Tegen dat ik gegeten had en van alle goede raad ontvangen van de mensen daar ter plaatse over where to go en what to do, was het al 17 uur. Ik ga vanavond met Anna eten in de stad, volgens haar voorstel in een restaurant met Hessissche specialiteiten. Ik heb niet zo veel op met duits eten. Het is meestal te veel, te vet, te zuur en gepresenteerd alof men nog nooit van presentatie heeft gehoord.
Vanmorgen om 9u vertrokken. Ben om 13u in Darmstadt. Niet slecht, voor 44o km! Helaas stel ik vast bij het binnenrijden van de stad, dat mijn Gps niet werkt. Ik kan bijgevolg het huis van Anna met geen mogelijkheid vinden. Dan maar gebeld: "Seg, Anna, ik ben op de Mathildenhöhe (dat is de beroemde heuvel met een aantal Jugendstilgebouwen). Ik zal je hier treffen om 4u, we kunnen dan naar onze afgesproken tentoonstelling gaan" (Nedko Salakow, een Bulgaars kunstenaar). 
Ik sta om 9u op en neem een ontbijt. Ben om 9u30 al op weg te voet langs de Moesel, naar Bernkastel. Ik wil dit dorp, waar ik gisterenavond gegeten heb, vandaag nog eens in volle daglicht bekijken. Trouwens een vrouw, moet, althans zo ben ik van mening, op memorabele plaatsen iets speciaals kopen (wat dat dan ook moge zijn!), zodanig dat ze nog memorabeler worden! ;-) Ik heb gisteren al dingen gezien! En ik koop die vandaag.
Hey there!
Vandaag om 17 uur vertrekt mijn vlucht naar Brussel
Wie mijn vorige blog las, weet hoe het komt, daar ga ik nu niet meer over uitwijden.
(foto hiernaast = van boven op de Gloriette, Schonbrun op de achtergrond)
