welkom...fijn dat je een bezoekje bracht ...Dank je wel !
Stilte in het tegenlicht
De bundel bevat ongeveer 90 gedichten
ISBN 978-3-86703-895-9 Engelsdorfer Verlag
wil je één van mijn schrijfselkes gebruiken, had ik graag dat je mijn naam erbij vermeldt en ik zou het erg fijn vinden als je me dat even laat weten. woorden zijn er, soms onverwacht, ze geven en nemen iets van mij, ik laat ze gaan als een zielenvlinder, zwerf even mee want nooit ben ik, alleen, volledig
Hieronder vindt u de laatste tweehonderd schrijfsels. Eerdere werkjes bevinden zich in het archief (onder deze titels), per maand geordend.
Inhoud blog
VERHUIS voorstelling geschorst minnen en muzen slechts toegankelijk open tuinen tuinrijmpje toevlucht cover van mijn zopas verschenen bundel in de helderheid van wind er is altijd een overkant gebroken wit ritme Anloo muziek en voordrachten omlijsting paraplu het jaartal slaapt nooit naast raven en stenen maanzand tussen zee en land ververst er zaten meeuwen op dit papier lentefeest, kasteel Heeswijk benen en vinnen het geluid van tijd (3/3) het geluid van tijd(2) het geluid van tijd (1) deprioëzie 2e PAASDAG 12.00 – 17.00 uur met oa voorlezen gedichten kasteel Heeswijk, 1 april, lentesprongetjes houden of houwen lenteluik laven geen rozen aan het hek dierbaar de laatste Mono Lisa onvolkomen weerwerk zwarte wolken klimop huiskamerwandelingen te Mechelen er zijn zachte muren strandbericht vlindergroet de schors van de nacht schuchtere voelsprieten uit een ander seizoen een doodstille schelp levensgroot de komst van het verdwijnen Franse greep ik hoor het graven van de winter zonder titel de klaagzang van het noorderraam jaaroverzicht elkander en zo de draad haiku's quote uit de toekomst geplukt geheel het leven kringloop van schaduwen het zien van jou compilatie en schuld ik was een kind verborgen Gastgedicht van Herman Buys: als dichter zelfs collecte van de nacht zwart of zoet schemerrook achter de bocht van vloed raamvers lege stoelen herfst is niet de reden de incisie van oktober wanneer bloemen geuren in de nacht in het huis immer aanwezig het onvermogen van het hart de volheid van een cirkel vele nachten, dagenlang regen en ruïne gastgedicht van Ron Vonk: "kussengedicht" 'n dialoogje met de liefde alleen 's nachts aangetast overbodige annonce ruïne van een scène ik werp een steen in het heelal de taal die we zochten een golf en een gedachte de laatste kleuren tot het daglicht meestal op donderdag het afscheid is sterker zoals zij in de ochtend onmacht en verder niets over de bloem in mijn hoofd meer dan een gezicht al meer dan een leven geleden uit het nest van de cirkel splinters van tijd rondom 't volmaakte opvallend rond waarheen wij ook gaan zoek het antwoord een handvol vleugels zo aanraakbaar voor mij luister naar het geluid ivoor kortademig in ogen gestreept van as tot aarde gas-licht waar de dood schreeuwt veraste kreten in het duister geklemd links, rechts, links, rechts, links, die dag te sterven koud, zo koud geen klank meer onvatbaar hoog ik draag geen zichtbaar schild voorbode (1) kolkenklank daarna zweeg zij 'n broodje puur Cabaret en poëzie te Zaandam goocheltruc bestemming met liefde impressie van het onzichtbare verzwegen panorama je geeft me stilzwijgen blue landscape licht gedicht voor een onbekende de maan in een fles blauwe periode bij het breken van de bast feestgroei vleugels (haiku) jaren worden dieper elf wachten het woord met de gordijnen dicht Dicsmare Uniek Dát zij was haar naam door alle ruimte heen de dag verlaten wiegen er is een wens alle stappen een heerlijk recht chaos in de woonwijk slinger nooit heeft de kamer nog naar vanille geroken afrodisiacum horen zij zijn de tijd ontilbaar prooi gevoed door de blaren Later verandering het spoor van de meeuw het oog wandeling sluit de stenen familie op ooghoogte de kus clair-obscur nood breekt elke leeftijd het ijzeren paard er wonen spotvogels is het zand de lucht was blauw 't zachtblije dromen komen terug ¨Gedichtennamiddag'' 15 mei kringsgewijs geen andere zee dan deze wintertelg drenkplaats in your hands Zij duogedicht met Julius Dreyfsandt zu Schlamm 'lijken uit de kast levensvragen laat me je lezen zo jij acrazedoenimacrabra! het eindigt niet ontmoeting met een dichter dichters in Branoul waarin rozenbottels geuren lieve landvrouw hij zei
Voor het vak beeldende vorming met onderwerp 'surrealisme kregen vijf leerlingen van het Calvijn College in Goes de opdracht van hun docent om wat met m'n gedicht te doen. Ze kwamen met de idee om er een filmpje bij te maken. Dit is het voortreffelijke en bijzondere resultaat, waarvoor ik hen heel erg bedank!http://nl.youtube.com/watch?v=pxAOk3rmHpY#GU5U2spHI_4
kerima ellouise : woorden in wind
schrijfsels ©
17-08-2010
boven de waterlelie
boven de waterlelie
wikkel me in jouw gedicht zodat ik weet want vandaag nog zullen de wachters uit mijn lichaam vloeien zal ik het heengaan moeten aanvaarden zoals de waterlelie diep in t water haar laatste schaduw ademt niets zal zich nog vergissen geen wens met tijd of tover geen woord met sterrenlicht, stamelend volgestouwd met zachte stilte met wind naar binnen ik zal het leven vinden omdat ik weet het is poëzie, ook kerima ellouise ©
16-08-2010
waar jij stond
waar jij stond
zie de zeven berken er groeien zwarte tongen de dood sprak zijn verleiding uit t was alles wat jou overbleef de dagen veranderen ik stap naar buiten kijk terug en naar de verte stilte opent vogels tegen de achtergrond van poëzie en ik geef me over aan dat wat niet vervuld werd aanvaard woorden die hun plekje nooit vonden, weggleden langs de vastgeroeste weide en achter de bomenrij het water waarop jij je ogen rusten liet als teken naar het onbekende nog groter dan de diepte en de afgevallen bladeren die je elk een naam gaf, verward omdat ze geen antwoord gaven en je mond meer en meer smaakte naar aarde tot steen verweerd, afgesloten van de jaren rondom de berken en het zichzelf verlatenzie de zeven dagen er groeien witte nevels langs hun gevels kerima ellouise ©
13-08-2010
de wind op
de wind op
niet meer dan jou ben ik mens waar ik begin zal ik jou zijn rondom als niets wordt gezegd of gezien of weet hoe zich te vormen zoals wijd, de zee tussen de linker- en rechterzijde van dit papier maar het wordt later en ik ben geen kunstenaar de waarheid van mijn gedachten zal zich aan dit zwijgen houden aan meeuwen die niet kunnen zijn tussen de andere omdat geen wind hen overeind houdt en ongegeven woorden op duinen verminderen tegen de rug van verlangen tot in het diepste van het niet meer weten wie ik ben waar ik begin, niet meer jou kerima ellouise ©
10-08-2010
de vijver
de vijver
de droom vannacht kon ik niet sussen tussen zwarte waterplanten dwong hij mij om gebaren over te nemen aldoor voelde ik de pijn van ieder bewegend blad, verward en opzij gedraaid klokken lagen verspreid op iedere begaanbare rimpel haalden mij terug naar de diepe grond waar lakens lagen, dicht bij elkaar met vlekken als donkere ogen, als een koud weerzien die rond kinderballonnen krioelden en alle kleuren hoonden nergens heen ik verzonk in doorzichtige lijfjes toen het watervlak brak moeizaam boven het blauwe leven kerima ellouise ©
07-08-2010
binnenland
binnenland
geef me geen naam want ik ben de dwaas achter muren van de wereld en durf amper op te kijken naar de reiziger die zich vonkloos, onherkenbaar spiegelt aan mij voor het oor van herkomst verwant met het stilste raadsel, ter verklaring van mijn uit het lijf getrokken ziel ontsluit duizend ogen verhelder water met zonlicht draai heuvels om of de duinen herlees mijn angsten in deze intieme getuigenis maar geef me geen naam er is geen scheiding wanneer ik schuld krom tot tranen kerima ellouise ©
05-08-2010
boven het duin
boven het duin
ik kijk al dagen naar de lucht en de indruk om aanwezig te zijn wijkt verder terug wanneer de ene wolk de andere wordt, op weg naar het westen het is duidelijk, zeg ik met droefheid in mijn stem op het moment dat mijn lange wapperende sjaal de wind verliest dat als straks de horizon komt ik zal verdwijnen in het vergeten en als dan ook het vergeten verdwijnt ik niet meer zal weten waar ik ben laat me daarom nog één keer fluisteren mijn lief ik heb hier, zover je ziet tijloos op je gewacht kerima ellouise ©
03-08-2010
na het weten en wat volgt
Illustratie: beeldentuin Dehullu, kunstenaar Sjer Jacobs na het weten en wat volgt
in de ochtend lig je rustig naast me; de terugkeer naar waarheid waarop wit gesteven lakens jou niet anders zien dan je bent ook in wat je nimmer hebt gezegd of in dat wat mijn ogen nooit zagen en zich nu tot namen wuiven als waterdruppels in steeds weer andere vormen van leugens ik wilde jou dromen mijn stem laten horen vanuit de kamer en de eerste dagen, langer dan de boterbloemen die groeiden tegen het glas maar ik ben te klein voor de uitgewreven woorden die ik uit het toeval van jouw spiegelbeeld red kerima ellouise ©
02-08-2010
diepe weemoed
beeldentuin Dehullu 2009, kunstenaar Miriam Severijns diepe weemoed
verraad mij niet zwevende kleine stemmen blijf zacht in het najaar het water en de dagen voorbij licht als verwachting of een groet in ieder oor zing boven zij die rouwen samengedrukt worden door een doornen heg wanneer de leegte over hen ademt eens stil, vol en vrij wacht boven het gewelf van de wind de halmen die beven en op hun knieën vallen omdat niets meer overblijft, vreemd aan alles en aan het landschap, in het zuiden bedekt vertel over stromen, vertel over stormen, vlieg rondom maar verraad mij niet wanneer ik te lang in woorden blijf hangen en al gestorven tussen jullie lijfjes wieg kerima ellouise ©
31-07-2010
volkomen
volkomen
als ieder woord een droom zou zijn gegund zou ik maar één woord schrijven misschien zou je me dan zien staan verwonderd om mijn schuilplaats waarin je alles terug kan vinden alles met een begin zoals poëzie of een kleine rivier vol sproeten bij de schoonheid van een zomeravond het dichtbij gefluister van een vlinder die zijn vleugels laat zien, voorbij blijft gaan tot in de kleinste schaduw en een getrooste regennacht ik zou je vertellen wie ik ben, het licht naar jou, wat ik ben je meevoeren uit verloren tijd met daaromheen traag mijn huid kerima ellouise ©
30-07-2010
misschien noem ik het varen
foto: M.S © misschien noem ik het varen
ik tekende vogels en werd blind vouwde het water open alsof ik er bij hoorde maar werd onzichtbaar in deze stilte golven overspoelden, dun en donker het voelen opnieuw onleefbaar tot aan de hals ik legde mijn hart naast voetstappen, op ribben van het kale zand hoorde regen praten, nog smaller dan anders ik sprak van beminnelijkheid in reeds gebroken buiken de sprong vergeten en liep met mijn te kleine lijf de doofheid tegemoet waar was het dat ik omkeek wit in de wind kerima ellouise ©
26-07-2010
dartelen en dwalen
dartelen en dwalen
ik kan mensen liefhebben zomaar omdat ze me veroveren ontvangen met één woordje, wereldgroot meer is er niet nodig om een leven na te laten ver weg van het evenwicht der grenzen ik kan uit dat woord geboren worden, vogelvrij vol van ongeduld weergaloos stralen in de welving van beminnen als de zee rondreizen zonder regen uit te vegen in het oor van heimwee wanneer de avond dichtvalt ik kan in troebele tijden mezelf verliezen en aan dat ene woord voorbijgaan, zwijgend in een kamer het water naast mij en de wolken daar boven ik kan zijn maar er ook in sterven ik heb u lief kerima ellouise ©
25-07-2010
een dichterlijk teken
foto: M.S. © een dichterlijk teken
geen enkel wijsje blijft in de boom hangen wanneer wind aan het gebladerte rukt verzamelde ik zachtjes en viel geluidloos neer in jouw gedicht vanaf de hoogste takken omlaag naar de vlakke lijn waarop een meeuw rustte nog lichter dan het onvergankelijk verlangen waarin je mij baadde gevolgd door klokgelui en het refrein van het water kerima ellouise ©
22-07-2010
onbegrijpelijk
onbegrijpelijk
wanneer je zegt dat het onzichtbare niet kan bestaan in dit leven, denk je dan aan de waanzin in het moe geleden licht of aan de dronken poppetjes die je krast in je verhalen, op de stoep en aan de tafel omdat zij je troosten je meeslepen aan de binnenkant omdat de diepte steeds dunner wordt, net zoals dat kind dat niets van liefde weet en jij niet van hem of denk je aan dichters en hun geërfde dialogen die als ware minnaars van het vruchtbare zichzelf uitgeleide doen naar de vrijheid van dàt wat je niet kan zien kerima ellouise ©
21-07-2010
de val van eenzaamheid
de val van eenzaamheid
wakker in een droom wil ik uit de wereld stappen voorzichtig een stapje over de rand en dan dan zal ik vallen vallen tot ver voorbij het diepe vallen zover totdat ik zweef zweef in het oneindige het vochtige van troost één word met mijn wens als een onzichtbare kring rondom stilte afgesneden van de richtingen die mij niet toebehoorden zoals wind in bladeren verzonken maar ook in beweging zonder tijd zachtmoedig aan de dood ontkomen aan de verbinding met mij kerima ellouise ©
19-07-2010
kijk, ze vliegen
foto: M.S. © kijk, ze vliegen
-ik vroeg aan mijn droom waar hij van droomde en hij antwoordde dat jij mij nooit verliest- vergeef me mijn waarheid wanneer ik je naam dicht bij mezelf houd ik, die nooit in het geluk geloofd heb of in de kleine beweging van een golf volgestopt met zout met zwermen vogels op de vlucht die nooit meer waren dan een vage vlek waarin men verwensingen bleef herhalen tientallen, tot jaren oud zo anders dan de meeuwen die ik als kind tekende met vleugels, misschien te groot maar vrijuit om lief te hebben omlaag en omhoog, waar wolken witter dan wit werden als armen zich uitstrekten ver over mij heen waar het weten groeide dat het machteloze meedragen groter leeft dan een droom groter dan de reis van verkreukelde vogels kerima ellouise ©
16-07-2010
op kale grond
afbeelding: beeldentuin Dehullu 2009 kunstenaar: Jos Dirix
op kale grond
er blijft niets meer over niet van mij of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid nadert in een schrijn van gebroken weerstand de dansers, ze dansen niet jij draait je om en ik kan slechts onthouden dat de klaver die je gaf in verloren momenten te zwaar beladen was strakgetrokken door het gewicht van eigen bloemlezing onschendbaar vanaf die plek de dansers, ze dansen niet mijn handen beven, de dagen veranderen het wachten op een woord, wat de stilte nog kan oprapen later, of wanneer de blaadjes verdorren tot leugen in de aandacht van het sterven de dansers, ze dansen niet niet op drietallig rode klaver kerima ellouise ©
14-07-2010
weldra wiegt weemoed de bomen
weldra wiegt weemoed de bomen
wanneer faal je in het heengaan wanneer vertelt iemand mij over de bloemen of de dromen die doen vergeten als een minnaar, dichtbij want meer, veel meer verdwijn ik in de dagen erna in een dag nooit gemaakt een achtste of een negende waar het antwoord slechts bevrucht wordt met verte en nimmer uit mijn zwijgen glijdt alsof ik vergeet wie ik ben wie de vreemdeling is die de rivier volgt en de tijd nodig tussen boom en wind wanneer faal je het water wijd open als enkel armen van verlatenheid volgen kerima ellouise ©
11-07-2010
bloesemkinderen
bloesemkinderen
oh aarde, laat mij wonen in de duizend ramen in de schoot van ieder zicht laat stilte mij herkennen wanneer ik loop naast kinderogen, donker door verlatenheid ik zal de spraak van het vergankelijke bewaren maar geef hen de klanken van het licht ook al weten zij niet waar ze kijken moeten, waar de weg is zonder schreien het open- en toegaan van de dagen van ochtendvogels en geboren vlindergaven oh aarde, fluister stenen vol met manen bevrucht de twijgen met gezang slok mij op maar laat de kinderen met de kleuren van de kosmos in hun waardekerima ellouise ©
10-07-2010
vervolg
vervolg
ik geef je geen dromen meer noch zet de kersenboom voor je klaar op de puinhopen van de oude rivier waarin alles lijdzaam stil wordt vanaf hier open ik mezelf wel en de tijd, de deuren van het rouwbeklag zullen voor het grijpen liggen ogenblikken zoals ze zijn zoals ik ben wanneer de nacht voorbij moet en ik rond en rond draai in de magerte van mijn vrouwenhoofd onduidelijke geluiden die duidelijk horen te zijn, binnen en buiten en als ik slapen wil verder en op dit moment van verbeelding aangestreept voortvloeiend tussen stroom en overstroom nieuw zoals de rivierwind en het water dat leeft kerima ellouise ©
08-07-2010
glinsterend zout
glinsterend zout
ik zie, ik zie jouw wereld en de donkere nachten eromheen je behoudt de schreeuw, de dwaling wanneer het tij tot sterven roept tot droogte eenmalig, mijn lippen bleek maar de zee sterft niet, mijn lief en ik zal teder zijn uit het licht langs je heen glijden, omlaag naar de duinen en het zingen ervan ik zal het water zijn als een brug drijvend op daglicht en maanhoge dromen kerima ellouise ©
vlinder vlieg vlindervrij...verloren vleugels...vergeten vlinder...vandaag voelen vlindervluchtig...vlinder vrij vlindervredig...verhalen van vandaag